Ομολογία

Ποιος παραβιάζει 

τους Κανόνες της Εκκλησίας;

Οι Κανόνες, οι Συμπροσευχές με Παπικούς και η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ και ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ  Εκκλησία της Κύπρου.

Ζούμε σε μια εποχή εκκλησιαστικής σύγχυσης. Κληρικοί καθαιρούνται, Επίσκοποι φιμώνονται και Σύνοδοι αποφαίνονται αυθαίρετα. Ο λαός του Θεού δικαιολογημένα αναρωτιέται:

Τι ισχύει; Ποιος ακολουθεί την Ορθόδοξη Παράδοση; Και ποιος παραβιάζει τους Κανόνες της Εκκλησίας;

Το ερώτημα αποκτά επείγον χαρακτήρα, όταν βλέπουμε την "Ιερά Σύνοδο" της Εκκλησίας της Κύπρου να καθαιρεί ή απειλεί με καθαίρεση Μητροπολίτες, επειδή αρνούνται να συμπροσευχηθούν με Παπικούς. Η συμπροσευχή όμως, κατά την Πατερική και Κανονική Παράδοση, αποτελεί όχι αρετή, αλλά το βαρυτερο αμάρτημα.

Τι λένε οι Κανόνες της Εκκλησίας;

Οι Ιεροί Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν αφήνουν περιθώριο παρερμηνείας:

1. 45ος Κανών των Αγίων Αποστόλων: «Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, αιρετικοίς μόνον συνευξάμενος, καθαιρείσθω...»

Δηλαδή: Ακόμα και μόνο η προσευχή με αιρετικούς (πόσο μάλλον η συλλειτουργία) αποτελεί λόγο καθαίρεσης για τον Ορθόδοξο κληρικό.

2. 2ος Κανών της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου:

Απαγορεύει την κανονική επικοινωνία με αιρετικούς και τους χαρακτηρίζει εκτός Εκκλησίας.

Αν λοιπόν η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει τους Παπικούς ως αιρετικούς, τότε οποιαδήποτε συμπροσευχή ή θεσμική αποδοχή τους αποτελεί κανονικό παράπτωμα πρώτου βαθμού.

Η Εκκλησία της Κύπρου: Εντός ή Εκτός Των Κανόνων;

Πρόσφατα η "Ιερα" Σύνοδος της Κύπρου:

•Καθαίρεσε ή «καθαίρεσε στην πράξη» τον Μητροπολίτη ΤΥΧΙΚΟ, επειδή αρνήθηκε να συμπροσευχηθεί με Παπικούς.

•Ετοιμάζεται να πράξει το ίδιο με άλλους τρεις Ιεράρχες που αντιδρούν στις οικουμενιστικές πρακτικές.

Με βάση την Παράδοση, εκείνοι που ακολουθούν τους Ιερούς Κανόνες είναι οι πιστοί, όχι οι "εκσυγχρονιστές" που παραβιάζουν την Αποστολική Διδασκαλία στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ενότητας.Αντί η Εκκλησία να επαινεί όσους φυλάττουν την πίστη, τους διώκει. Αυτοί που πρέπει κανονικά να καθαιρεθούν (όσοι συμμετέχουν σε συμπροσευχές με αιρετικούς), καθαιρούν άλλους.

Η Σύνοδος του Κολυμπαρίου (2016): Μια Αρχή Μεγαλων Παρεκκλίσεων

Η περίφημη "Αγία και Μεγάλη Σύνοδος" στο Κολυμπάρι της Κρήτης (2016):

•Αναγνώρισε αιρετικές κοινότητες ως "Εκκλησίες",

•Παρά την αντίθεση μεγάλου μέρους του Ορθοδόξου πληρώματος,

•Και χωρίς ομοφωνία (δεν συμμετείχαν Ρωσία, Αντιόχεια, Βουλγαρία, Γεωργία).

Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας, θεολόγοι, αλλά και Ιεράρχες κατήγγειλαν τότε δημόσια τη Σύνοδο ως αντικανονική και προδοτική για την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Συμπέρασμα: Ποιος είναι Πραγματικά Έκπτωτος;

Οι Ιεροί Κανόνες είναι ξεκάθαροι. Δεν επιδέχονται «μοντέρνες» ερμηνείες.

Όποιος συμπροσεύχεται με αιρετικούς καθαιρείται. Όποιος αντιστέκεται στην αίρεση, δικαιώνεται.

Αν "η Ιερά Σύνοδος" της Κύπρου:

•Καθαιρεί Ιεράρχες που ακολουθούν τους Κανόνες,

•Συμπροσεύχεται με αιρετικούς,

•Υποτιμά την Πατερική Παράδοση,

Τότε, σύμφωνα με την Αποστολική και Πατερική Παράδοση, η ίδια η Σύνοδος ενεργεί αντικανονικά και καθίσταται εκπεσούσα από το Ορθόδοξο ήθος και φρόνημα και καθισταται ΛΗΣΤΡΙΚΗ.

Η Ορθοδοξία δεν έχει ανάγκη από διπλωματία και ψευδο-ενότητα.

Χρειάζεται ομολογία, αυταπάρνηση και υπακοή στους Αγίους Πατέρες.

«Μείνατε ἐν οἷς ἐμάθετε» (Β΄ Τιμ. 3:14)

Η σιωπή είναι συνενοχή. Και η αλήθεια, καθήκον κάθε πιστού.

Ας μιλήσουμε. Ας σταθούμε. Όχι εναντίον προσώπων, αλλά υπέρ της αληθείας.

Ομολογία Πίστεως, Όχι Εχθρότητα. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι σημαντικό:

Δεν τρέφουμε κανένα μίσος, καμία αντιπάθεια ή έχθρα προς τους Παπικούς ή οποιουσδήποτε ανθρώπους άλλων θρησκειών.

Η Ορθοδοξία μας διδάσκει την αγάπη προς όλους, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων. Αυτό που κάνουμε εδώ, είναι, υπεράσπιση της πίστης μας, χωρίς φανατισμό, χωρίς φθόνο, αλλά με πίστη, ευθύνη και Πατερική συνέπεια.

Υπερασπιζόμαστε:

•Τους Ιερούς Κανόνες, που είναι πνευματικά θεμέλια της Εκκλησίας,

•Την αποστολική και πατερική Παράδοση, που αποτελεί πυξίδα αληθείας,

•Την ενότητα της Εκκλησίας, που κινδυνεύει από τον εσωτερικό συμβιβασμό.

Διότι, αν συνεχιστεί αυτή η πορεία αλλοίωσης, προδοσίας των Κανόνων και δίωξης όσων τους τηρούν, τότε, με λύπη το λέμε, η Ορθοδοξία: Οδηγείται με βεβαιότητα — όχι σε ένωση, αλλά σε σχίσμα.

Ένα σχίσμα, όχι με τους αιρετικούς, αλλά μέσα στην ίδια την Ορθόδοξη Εκκλησία, ανάμεσα σε εκείνους που θέλουν να διατηρήσουν την Παράδοση και σε εκείνους που τη διαπραγματεύονται.

Και αυτοι που την διατηρουν και ΜΟΝΟ θα αποτελουν την ΕΚΚΛΗΣΙΑ του ΧΡΙΣΤΟΥ και οχι αυτοι που την διαπραγματευονται.

Η ευθύνη μας είναι να σταθούμε στην Αλήθεια με ταπείνωση και θάρρος, προσευχόμενοι για μετάνοια και φωτισμό όλων.