ΠΟΤΕ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΡΙΜΑ (ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ)

 

Ὁ ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης λέγει:

Ὅτι πρέπει νὰ προσέχει ὁ Ἱερεὺς διὰ ποῖον προσφέρει τὰς μερίδας». («Κεφάλαιον ΟΓ).

Ὅσον τὸ ἔργον εἶναι ἐπωφελές, καὶ σωτήριον δι’ ὅσους ἀξίως προσφέρεται, τοσοῦτον εἶναι ἐπικίνδυνον καὶ ἐπιβλαβὲς ὅταν δι’ ἀναξίους, ὡς ἀμεταθέτους ἀπὸ τὴν κακίαν, προσφέρεται. Ἐπειδὴ ἡ μερὶς ἡ προσφερομένη διά τινα μὲ τὸ νὰ εὑρίσκεται πλησίον τοῦ Θείου Ἄρτου, ὅταν ἐκεῖνος ἱερουργῆται καὶ μεταβάλλεται εἰς Σῶμα Χριστοῦ, εὐθὺς καὶ αὐτὴ τοῦ ἁγιασμοῦ μετέχει. Μὲ τὸ νὰ εἰσάγεται καὶ εἰς τὸ ποτήριον, ἑνώνεται μὲ τὸ αἷμα· διὰ τοῦτο καὶ ἐξαποστέλλει τὴν χάριν εἰς τὴν ψυχὴν ἐκείνου, διὰ τὸν ὁποῖον ἐπροσφέρθη. Γίνεται λοιπὸν Κοινωνία νοητή· καὶ ἂν μὲν διὰ εὐλαβεῖς προσφέρεται, ἢ διὰ ἁμαρτωλούς, ὅπου νὰ εὑρίσκωνται ὅμως εἰς μετάνοιαν, ἀοράτως δέ χεται ὁ ἄνθρωπος τὴν Κοινωνίαν τοῦ Πνεύματος. ….Εἰ δὲ καὶ προσφέρεται διὰ κᾀνένα ὅπου συζῇ εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ δὲν ἀπέχει ἀπ’ αὐτήν, καὶ εἶναι ἀνάξιος καὶ ἀνεπιτήδειος πρὸς τὴν Κοινωνίαν, εἰς τὸν τοιοῦτον θέλει εἶναι εἰς κατάκριμα ἡ ὑπὲρ αὐτοῦ θυσία· ὅθεν καὶ πρέπει νὰ προσέχῃ ὁ Ἱερεὺς νὰ μὴ λαμβάνῃ ἀπὸ καθένα προσφοράν, μηδὲ νὰ προσφέρῃ διὰ τοὺς τοιούτους, ὅπου ζοῦν ἀναισχύντως εἰς τὴν ἁμαρτίαν, διὰ νὰ μὴ συγκατακριθῇ καὶ αὐτὸς μὲ αὐτούς.

Ἐκ τούτου καὶ πειρασμοί, καὶ θλίψεις ἀκολουθοῦσι. Διὰ τοῦτο καὶ λέγει· "ἐν ἡμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς, καὶ ἄῤῥωστοι, καὶ κοιμῶνται ἱκανοί".

Εἶναι πολὺ σημαντικὰ τὰ ὅσα λέγονται ὑπὸ τοῦ σεπτοῦ Ἱεράρχου. Ὁ Ἱερεὺς ποὺ προσφέρει μερίδα (μνημονεύει στὴν ἱερὰ προσκομιδὴ ἐκβάλλων μερίδα), ἐὰν αὐτοὶ ποὺ μνημονεύει εἶναι εὐλαβεῖς ἢ ζοῦν ἐν μετανοίᾳ, τότε δέχονται ἁγιασμό. Ἐὰν ὅμως συζοῦν μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν διενεργοῦν ἀναιδῶς, τότε κατακρίνονται. Καὶ τὸ ἀξιοπρόσεκτο, συγκατακρίνεται καὶ ὁ Ἱερεὺς μαζὶ μ’ αὐτοὺς ἐπειδὴ τοὺς μνημονεύει ἢ δέχεται προσφορὰ ἀπ’ αὐτούς. Καὶ ἑὰν ὁ Ἱερεὺς συγκατακρίνεται μαζί τους ἐπειδὴ μόνον δέχεται προσφορά τους, πόσο περισσότερο ἐὰν τοὺς κοινωνήσει ἐκ τοῦ ἁγίου Ποτηρίου. Ἀρχὴ συγκοινωνούντων δοχείων. Γιὰ τὸν ἅγιο Συμεὼν Θεσσαλονίκης ὅμως τὸ νὰ ἐξωκείλει κάποιος στὴν αἵρεση εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα. Αὐτὸ τὸ λέγει ἀλλοῦ ὡς ἑξῆς:

« Τοῦτο εἶναι τὸ μέγα μυστήριον· "Θεὸς ἐν ἀνθρώποις, καὶ Θεὸς ἐν μέσῳ Θεῶν ἡμῶν"· δηλαδὴ μὲ τὸ νὰ ἐθεώθημεν ἐκ τοῦ κατὰ φύσιν ὄντως Θεοῦ, ὅπου ἐσαρκώθη δι’ ἡμᾶς. Τοῦτο εἶναι ἡ μέλλουσα Βασι- λεία, καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς τὸ πολίτευμα· "ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν ὁρώμενός τε, καὶ μεταλαμβανόμενος" καὶ δὲν ἔχουν χώρα οἱ ἄπιστοι, καὶ οἱ ἑτερόφρονες νὰ εἰσέλθουν εἰς αὐτήν, ἐπειδὴ ποία κοινωνία εἶναι μεταξὺ τοῦ φωτὸς καὶ τοῦ σκότους; "Καὶ ἐξαροῦσι, λέγει, τοὺς πονηρούς, ἐκ μέσου τῶν Δικαίων οἱ Ἄγγελοι". Ὅθεν διὰ τοῦτο δὲν εἶναι παντάπασι συγχωρημένον νὰ προσφέρῃ ὁ Ἱερεύς, ἢ νὰ μνημονεύῃ κανένα ἑτερόδοξον· ἀλλὰ μήτε δι’ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται καὶ ζοῦν φανερὰ εἰς τὴν ἁμαρτίαν, καὶ εἶναι ἀμετανόητοι, δὲν ἠμπορεῖ ὁ Ἱερεύς, νὰ προσφέρῃ· ἐπειδὴ θέλει εἶναι εἰς κατάκριμα αὐτῶν ἡ προσφορά, ὡς καὶ εἰς τοὺς ἀμετανοήτους ἡ κοινωνία τῶν φρικτῶν Μυστηρίων, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος».

Τὸ ὅτι εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα τὸ ἑτερόδοξο φρόνημα φαίνεται ἀπ’ αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ ἱερὸς Πατὴρ ὅτι δὲν εἶναι μὲ κανένα τρόπο συγχωρημένο ὁ Ἱερεὺς νὰ μνημονεύει ἑτερόδοξο διότι κατακρίνεται ὁ ἑτερόδοξος. Καὶ τὸ παραλληλίζει μάλιστα μὲ τοὺς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλοὺς οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀκριβῶς τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα. Κατάκριση ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Τὸ ὅτι εἶναι ἁμαρτία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡ ἀποδοχὴ τῆς αἱρέσεως ὡς φρόνημα αὐτὸ τὸ λέγουν ὅλοι οἱ Πατέρες. Ἐνδεικτικῶς ὁ Μ. Βασίλειος λέγει: «... ἀξιοῦμεν ὑμᾶς, ὅσον ἐστὶν ἐφ’ ὑμῖν, εἰς ὀλίγον ἀριθμὸν περιστῆσαι τοὺς βλασφημοῦντας καὶ τοὺς μὴ  λέγοντας κτίσμα τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δέχεσθαι εἰς κοινωνία, ἵνα μόνοι καταλειφθῶσιν οἱ βλάσφημοι καὶ ἢ καταισχυνθέντες ἐπανέλθωσι πρὸς τὴν ἀλήθειαν ἢ ἐπιμένοντες τῇ ἁμαρτίᾳ ἀναξιόπιστοι ὦσι διὰ τὴν ὀλιγότητα” ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο λέγεται:

«Συνεπῶς, γιὰ τὸ Χρυσόστομο, μεγάλη ἁμαρτία δὲν ἀποτελεῖ μονάχα ἡ αἵρεση,...». Ἐπανερχόμενοι στὸν ἅγιο Συμεὼν Θεσσαλονίκης, γιὰ νὰ λέγει ὅτι δὲν πρέπει ὁ Ἱερεὺς νὰ μνημονεύσει τὸν ἑτερόδοξο σημαίνει ὅτι ἀναφέρεται σὲ ἄκριτο διότι τὸν κατακριθέ- ντα, οὕτως ἢ ἄλλως, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὸν μνημονεύσει.

Τὸ συμπέρασμα ἐξ ὅλων αὐτῶν εἶναι ὅτι γιὰ τὸν ἅγιο Συμεὼν Θεσσαλονίκης ἡ διαμνημόνευση στὴν ἱερὰ προσκομιδὴ τοῦ ἀκρίτου αἱρετικοῦ κατακρίνει τὸν ἴδιο τὸν αἱρετικὸ ἀλλὰ καὶ τὸν Ἱερέα ποὺ τὸν μνημονεύει, καθὼς ἐπίσης τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα ἐπιφέρεται γιὰ τοὺς δύο καὶ ἀπὸ τῆς μεταδόσεως τῆς Θείας Κοι- νωνίας. Καὶ ἡ μὲν συγκατάκριση τοῦ ὀρθοδόξου μετὰ τοῦ αἱρετικοῦ, διὰ τῆς μνημονεύσεως, συμφωνεῖ μ’ αὐτὸ ποὺ λέγουν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀλλὰ καὶ ἡ Ε’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Ἡ δὲ συγκατάκριση ἐκ τῆς μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας συμφωνεῖ μὲ τὰ λεχθέντα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, τῆς Ε’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ κειμένου ποὺ ἐπιγράφεται στὸ ὄνομα τοῦ Μ. Βασιλείου.

(Ιερομονάχου Ευγενίου .Η  έννοια του μολυσμού. Οι παραπομπές των κειμένων βρίσκονται στο βιβλίο. Ευχαριστούμε τον Γέροντα για την άδεια δημοσίευσης αποσπασμάτων του βιβλίου του.)

 

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

Ο  Γέροντας προσφέρει ΔΩΡΕΑΝ  ένα μικρό αριθμό αντιτύπων του βιβλίου  σε ενδιαφερομένους, με μοναδικό έξοδο την πληρωμή των ταχυδρομικών τελών αποστολής .Όσοι ενδιαφέρονται ας στείλουν μήνυμα στο e-mail aiakeidis@yahoo.gr για σχετική συννενόηση.