TA ANTI-ΠΑΠΙΚΑ ΤΟΥ ΠΗΔΑΛΙΟΥ ( και αναστολή των σχετικών δημοσιεύσεων)

 

Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου(χημικός).

Κάνουμε γνωστό στους αναγνώστες του ιστολογίου ότι αναστέλλεται η δημοσίευση των υπόλοιπων άρθρων μας, που αναφέρονται στα αντι-παπικά του Ιερού Πηδαλίου.

Η απόφαση αυτή είναι συνέπεια της απαράδεκτης πρακτικής που ακολουθούνε σχολιαστές, που εκτός από αφοριστικές κριτικές προς το πρόσωπό μου(αυτό είναι το λιγότερο) ,  βρήκαν ευκαιρία να δημοσιεύσουν τις δικές τους απόψεις κατηγορώντας ως αιρετικό και φιλοδυτικό το Πηδάλιο και εμμέσως πλην σαφώς  τον Όσιο Νικόδημο και ορισμένες απόψεις του.

Χαρακτήρισαν φιλοδυτικά και δυτικοσπουδαγμένα πολλά από τα επιχειρήματα που δημοσιεύτηκαν στα άρθρα (από τις πηγές που χρησιμοποίησα και δημοσιοποίησα).

Οι ίδιοι όμως για να τεκμηριώσουν τις απόψεις τους  χρησιμοποίησαν  είτε προσωπικές απόψεις δυτικοσπουδαγμένων ή   απόψεις που βρήκαν σε φιλοδυτικές πηγές που τις παρουσιάζουν ως ορθόδοξες. Έτσι δημιουργούνταν   σύγχυση σε όσους παρακολουθούν τα θέματα.

Θεωρώ ύβρη προς το πρόσωπο του Οσίου Νικοδήμου και των συνεργατών του τα παρακάτω (που γράφτηκαν από ορισμένους ).

1.      Το περιεχόμενο του Πηδαλίου φωνάζει ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ

2.      Αν και το Πηδάλιο παρουσιάζεται σαν " συντηρητικό " τελικά οδηγεί στο Κολυμπάρι .

3        Το Πηδάλιο, διαγράφει τις τοπικές και παν ορθόδοξες ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ και κυοφορεί την ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ και το Κολυμβάρι . Και πολλά άλλα.

Επίσης καλλιεργούν μια απαράδεκτη νέο-εικονομαχία θεωρώντας αιρετικούς όσους Αγίους προσκυνούσαν την εικόνα του Συνθρόνου (της απλής εικόνας  και όχι τις παραλλαγές)  ή προσκυνούσαν εικόνες με ζωγραφισμένο τον Θεό-Πατέρα.

Δυστυχώς κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι ο όσιος Νικόδημος συντάσσοντας την νέα κανονική συλλογή έκανε μια σημαντική τομή, που είχε ως στόχευση την επαναφορά της βυζαντινής και κανονικής σκέψης στην εποχή του.

Επίσης αγνοούν και τα παρακάτω:

Για αιώνες, κατά την περίοδο της οθωμανικής αιχμαλωσίας, η Ορθόδοξη Εκκλησία βρισκόταν σε μια ιδιότυπη πνευματική δουλεία. Είχε σαν δεσμώτες τους «χυδαιονομοκάνονες» στους οποίους τα όρια γνήσιου και του νόθου ήταν απολύτως δυσδιάκριτα. Επίσης το corpus των κανόνων είχε δεχτεί αυθαίρετες επεμβάσεις με κείμενα της ψευδοκανονικής παράδοσης.

Για την αντιμετώπιση του προβλήματος είχαν προσπαθήσει και άλλοι αλλά ο Όσιος Νικόδημος πέτυχε το καλύτερο. Η πορεία της συγγραφής του Πηδαλίου είχε δύο στάδια.Το πρώτο άρχισε το β μισό του 1787 και διήρκεσε μέχρι τα μέσα του 1790.

Στην συνέχεια αντιγράφτηκε και στάλθηκε για κριτική θεώρηση στον Δωρόθεο Βουλησμά μετά από απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τότε αρχίζει μια περίοδος αλληλογραφίας μεταξύ Οσίου Νικοδήμου και Δωροθέου Βουλησμά για κάποιες διαφωνίες στις ερμηνείες των κανόνων. Μετά την λήξη αυτής της  συνεργασίας, ο ιερομόναχος Θεοδώρητος Εσφιγμενίτης, που ανέλαβε την εκτύπωση κάνει παρεμβάσεις στο κείμενο του Πηδαλίου, με απόψεις του που αφορούν θέματα ερμηνείας της Αποκάλυψης. Τελικά το Πηδάλιο εκδίδεται το 1800 με τις παρεμβάσεις του Θεοδωρήτου, που ο Όσιος Νικόδημος τις ανακαλύπτει μετά την έκδοση και αρχίζει ένας νέος μεγάλος αγώνας για απάλειψη των παρεμβάσεων. Όλη η χρονοβόρα διαδικασία της συγγραφής, της κριτικής και των παρεμβάσεων είχε ως αποτέλεσμα ο Όσιος Νικόδημος να αποκτήσει σοβαρά προβλήματα υγείας και τελικά κοιμήθηκε το 1809.Ερωτώ τους διαφωνούντες. Ήταν δυνατόν ο όσιος να ασχολούνταν μετά από αυτά και για την συγγραφή νέου corpus κανόνων, που θα περιελάμβανε και τις Συνόδους της ιστορίας της δεύτερης χιλιετίας της Εκκλησίας;;;

Τέλος υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες τα συνολικά αντι-παπικά του Πηδαλίου.

1.Οι Λατίνοι είναι αιρετικοί και αβάπτιστοι.

2.Οι Λατίνοι δεν έχουν ιερωσύνη και Μυστήρια. Η ιερωσύνη τους λογίζεται ως μιαροσύνη καί τά μυστήριά τους ειναι κοινά καί αμοιρα αγιαστικης Χάριτος, αρα ακυρα.

3.Η προσθήκη της αιρέσεως του Filioque, δηλαδή η και εκ του Υιου εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος είναι παράνομη και υπό ανάθεμα, και αποτελεί το πρώτο και έσχατο των κακών καί τό προκαταρκτικότατο αίτιο του σχίσματος.

4.Οσον αφορά το Πάσχα οι Λατίνοι είναι σχισματικοί, επειδή εκαινοτόμησαν το πασχάλιο και το καλαντάριο καί γι’αυτό χωρίσθηκαν από τήν Εκκλησία.

5.Τά πρωτεία και πρεσβεία του Ρώμης και το ειδικό προνόμιο εξουσίας στην καθόλου Εκκλησία, δηλαδή το μοναρχικό και  αναμάρτητο αξίωμα, δεν στηρίζονται πουθενά, παρά μόνο σέ μύθους και θρύλους, όπως τό θρυλούμενο θέσπισμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου προς τον Σίλβεστρο Ρώμης.

6.Ο Όσιος αποκαλεί τον Πάπα ∆ίκερο Γίγα της Ρώμης, και μίξη άμικτη και τέρας αλλόκοτο τήν συγκέντρωση στο πρόσωπό του τόσο της κοσμικής όσο και της πνευματικής εξουσίας. Οι ιδιότητες του Πάπα ως εσχάτου κριτού  της Εκκλησίας, ως αυθεντίας, ως μονάρχου, ως εκκλήτου όλης της οικουμένης, ως αναμαρτήτου καί ως ακρου αρχιερέως είναι ψευδεπίπλαστες φαντασιοπληξίες καί εδράζονται μόνο στην οφρύ και το  γαυρίαμα (=υπεροψία, αλαζονεία,) του Πάπα.

7.Η υποχρεωτική αγαμία του κλήρου αντιβαίνει στην ιδια την πράξη του Χριστού, πού ευλόγησε τον γάμο, όσο καί στα λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου και των Ιερών Κανόνων.

8.Η κατάντια των Παπικών καί του Πάπα φτάνει μέχρι και  τήν εξωτερική τους εμφάνιση, (είναι  κουρεμένοι καί ξυρισμένοι) , ενώ η παπαλήθρα, δηλαδή η στρογγυλοειδης κουρά των τριχων της κορυφης της κεφαλης τους, παρομοιάζεται μέ πορνικό στέφανο.

9.Η κατασκευή αγαλμάτων αντίκειται στήν Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο και η ευχή αγιασμού, πού διαβάζεται στις εικόνες είναι νεωτερικής παπικής και όχι ορθοδόξου προελεύσεως. 

10. Ο δίκερος Πάπας της Ρώμης πράττει αντίχριστα, όταν τυπώνει κάτω στο πόδι του τόν Ζωοποιό Σταυρό και τον δίνει στους προσερχομένους να τον ασπάζονται.

11. Οι Λατίνοι τρώνε πνικτά η θηριάλωτα η θνησιμαία καί κρέας μέ αίμα καί τό χείριστο, μόνο αίμα, ενω οι μοναχοί τους κρεωφαγούν.

12.Οι Παπιστές σφάλλουν, επίσης, και σέ λειτουργικά θέματα, όταν λειτουργούν δύο φορές την ίδια ημέρα, όταν χρησιμοποιούν άζυμα, όταν δεν θερμαίνουν το ζέον, όταν κοινωνούν τούς πιστούς μόνο από τό Σώμα του Χριστού, αλλά και όταν ισχυρίζονται ότι τα Τίμια ∆ώρα μεταβάλλονται σέ Σώμα καί Αίμα Χριστού με τα ιδρυτικά λόγια του Χριστού και όχι μέ τήν επίκληση του Αγίου Πνεύματος.