«Διερευνώντας το θέμα του ΜΟΛΥΣΜΟΥ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (επίλογος)

 

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

Εισαγωγικά

Συνηθίζουμε να κλείνουμε μία ενότητα  με συμπεράσματα που εξάγονται  με βάση και  τα σχόλια που έγιναν στις σχετικές δημοσιεύσεις. Όμως δυστυχώς στην ενότητα  με θέμα

«Διερευνώντας το θέμα του ΜΟΛΥΣΜΟΥ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ»  η κατάσταση ΉΤΑΝ ΤΡΑΓΙΚΗ και ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ. Έγιναν πέντε σχετικές δημοσιεύσεις αξιόλογων κειμένων  και ελάχιστα ήταν τα σχετικά σχόλια. Τα περισσότερα άσχετα και εμμονικά, έδιναν την εντύπωση ότι ή οι σχολιαστές δεν καταλάβαιναν τι διάβαζαν ή ότι τα κείμενα ήταν ακατάλληλα για το  επίπεδό τους ,λόγω έλλειψης κατάλληλης εκκλησιολογικής κατήχησης. Έγραφαν μόνο για να γράφουν, επαναλαμβάνοντας συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Ορισμένοι μάλιστα αναγόρευσαν και τους εαυτούς τους ως ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και τα έβαλαν και με τον γράφοντα χωρίς να τον γνωρίζουν.   

Αν και είχε γραφτεί ότι θα σβήνονται τα άσχετα σχόλια τελικά δημοσιεύτηκαν όλα σαν απόδειξη των εμμονικών σχολιασμών.

Έτσι λοιπόν αναβάλλεται «άχρι καιρού» και η συνέχιση των δημοσιεύσεων που θα είχαν σχέση και με τα μυστήρια των σύγχρονων αιρετικών(οικουμενιστών).

Θεωρώ ότι θα είναι  χάσιμο χρόνου όλη η προετοιμασία για τις σχετικές δημοσιεύσεις, επειδή το θέμα απαιτεί υψηλό εκκλησιολογικό κατηχητικό επίπεδο και το περιεχόμενο δεν θα γίνει  από τους περισσότερους κατανοητό.

Υπενθυμίζουμε τέλος για όσους δεν το κατάλαβαν, ότι ο μολυσμός των μυστηρίων και της πίστεως είναι μια από τις παραμέτρους της ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ το οποίο ΤΕΛΕΙ  ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ. Έχει σχέση με την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ και το consensus partum (=συμφωνία των Πατέρων) και πολύ σοβαρές ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ.

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΜΟΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΟΤΗΡΙΟ ΩΣ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΜΟΛΥΝΤΟΣ .Η ΜΟΛΥΝΣΗ προέρχεται από τον ΜΟΛΥΣΜΟ  της πίστης   και από τις  ΠΗΓΕΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ. Οι τρόποι μολυσμού του Μυστηρίου είναι δύο.

Α. Δεχόμαστε τον Χριστό έχοντας στην ψυχή μας μολυσμένη  από την αιρετική πίστη του Επισκόπου που μνημονεύσαμε στην Θεία Λειτουργία και ασεβούμε στο ΜΥΣΤΗΡΙΟ.

Β. Κοινωνούμε από το ΠΟΤΗΡΙΟ εκείνο στο οποίο κατά την συστολή των Τιμίων δώρων ρίξαμε και την μερίδα του αιρετικού Επισκόπου, που είναι ΜΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΚΑΘΑΡΣΙΑ.

Ο Χριστός βεβαίως είναι απαθής και δεν μολύνεται, ούτε όταν τον βλασφημούμε, ούτε όταν τον κοινωνούμε αναξίως, ούτε όταν μνημονεύομε στη Θ. Λειτουργία αιρετικό Επίσκοπο. Ο μολυσμός  για τον οποίο αναφέρουν οι πατέρες, είναι ο μολυσμός της προαιρέσεως, μόνο και μόνο υπ'αυτήν την έννοια θα πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την έννοια του μολυσμού.

Μολυσμός στην γλώσσα της Εκκλησίας ονομάζεται η αμαρτία. Διαβάζουμε στον Παρακλητικό Κανόνα της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας: ρυσθήναι των πταισμάτων, ψυχής τε μολυσμάτων. Ο μολυσμός επομένως είναι κάθε αμαρτία που κάνουμε. Η κοινωνία μετά των αιρετικών (άκριτων-κεκριμένων δεν υπάρχει διαχωρισμός), θεωρείτε μέγα αμάρτημα και συνεπώς μολυσμός.

Ας σημειώσουμε εδώ ότι δεν επιτρέπεται στην ΑΓΙΑ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ να μνημονεύουμε ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ γιατί στην συνέχεια κατά την συστολή ρίχνουμε πνευματική ακαθαρσία στο Άγιο Ποτήριο.

Με αυτά τα οποία αναφέρομε, δεν αναιρούμε την αναγκαιότητα του μυστηρίου της Θ. Κοινωνίας για την σωτηρία μας, αλλά τονίζομε ότι υπάρχουν και περιπτώσεις που μετέχομε αναξίως και κολαζόμεθα, ενώ εκ του αντιθέτου, στην περίπτωση που εξ ανάγκης και σοβαρότατου λόγου δεν μετέχομε  αγιαζόμεθα σαν να μετείχαμε με την καλύτερη προαίρεση..

Σαν επίλογο της ενότητας αυτής δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο με  βασικά σημεία από την διδασκαλία των Αγίων της Εκκλησίας που αφορά τον μολυσμό των Μυστηρίων.

π.Δ.Α

-------------------------------------------------------------

 

Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης.

«Το γαρ κοινωνείν παρά αιρετικού η προφανούς διαβεβλημένου κατά τον βίον, αλλοτριοί Θεού, και προσοικειοί τω διαβόλω. …Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων» (Επιστολή 553. Προς την σπαθαρέαν, ης το όνομα Μαχαρά, Φατούρος σελ. 846, στιχ. 16, P.G. 99, 1668C).

«Επειδή έχει μολυσμόν η κοινωνία και μόνον με την αναφοράν του ονόματος, -(σ. σ. : του αιρετικού εικονομάχου δηλ. επισκόπου επί εικονομαχίας η του αιρετικού Οικουμενιστού σήμερον)-, έστω και αν είναι ορθόδοξος ο αναφέρων» κατά τον Άγιον Θεόδωρον τον Στουδίτην (P.G. 99, 1669Α).

Και πάλιν ο Άγιος διδάσκει, αναφερόμενος στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Ο Χρυσόστομος κατηγορηματικά και με μεγάλη σαφήνεια δεν θεώρησε μόνον τους αιρετικούς εχθρούς του Θεού, αλλά και εκείνους που κοινωνούν με αυτούς”. (P.G. 99, 1049 Α).

: «Φυλάξετε ακόμη τους εαυτούς σας από την ψυχοφθόρο  αίρεση  της οποίας η κοινωνία είναι αποξένωσις από τον Χριστόν» και «Οι μεν (σ.σ. αιρετικοί) ναυάγησαν εντελώς εις την πίστιν οι δε, αν και δεν κατεποντίσθησαν στο φρόνημα, όμως χάνονται μαζί με αυτούς, επειδή κοινωνούν με την αίρεσιν»! (P.G. 99, 1275 C, 1164 A)

“Έχει διορίσει για τους ιερωμένους που έχουν αλωθεί από την κοινωνίαν με τους αιρετικούς να εμποδίζονται από το να ιερουργούν... Διότι διαφορετικά, πως θα φανεί η διαφορά ανάμεσα σ'αυτούς που πρόδωσαν την αλήθεια και σ' αυτούς που έμειναν ορθόδοξοι; (σ.σ. Πως θα φανή η διαφορά) ανάμεσα σ' αυτούς που με γενναιότητα έχουν αθλήσει (σ. σ. υπέρ της Πίστεως) και σ' εκείνους που καθόλου δεν θέλησαν να πάθουν το παραμικρό για το καλό;... (P.G. 1636 D εξ.).

Και οι Αγιορείτες Πατέρες, γράφοντες προς τον Λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον, αποφαίνονται:

«Και πως θα τα ανεχθεί η ψυχή του Ορθοδόξου αυτά και δεν θα χωρισθεί αμέσως από την κοινωνία των μνημονευσάντων, και πως δεν θα τους θεωρήσει, ότι καπηλεύθηκαν τα Θεία;... Διότι έχει μολυσμό  η κοινωνία και μόνον από την αναφοράν αυτού (σ.σ. του Λατινόφρονος), έστω και αν είναι ορθόδοξος ο αναφέρων».

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, απερίφραστα διδάσκει και προτρέπει στην αποτείχιση  ακόμη και στο τέλος της ζωής του με την διαθήκη του:

«Όπως σε όλη μου την ζωή ήμουν διαχωρισμένος από αυτούς, έτσι και τον καιρό της εξόδου μου και επίσης μετά την αποδημία μου, αποστρέφομαι την σχέση  και ένωση  μαζί τους, και σας εξορκίζω και σας παραγγέλλω κανένας από αυτούς να μην πλησιάσει στην κηδεία μου η στα μνημόσυνά μου η σε οποιαδήποτε άλλη εκδήλωσιν της δικής μας μερίδος, ώστε να επιχειρήσουν να συναχθούν από κοινού η να συλλειτουργήσουν με τους ιδικούς μας. Διότι αυτό θα σήμαινε να αναμειχθούν αυτά που δεν αναμειγνύονται. Και πρέπει εκεινοι εις όλα να είναι χωρισμένοι από εμάς, μέχρις ότου δώσει ο Θεός την καλή  διόρθωση  και ειρήνη  της Εκκλησίας Αυτού. (Patrologia Orientalis, Τόμος 25, σελ. 347, 348, Βέλγιο, 1973).