Ομολογία

 

Για να μην ξεχνιόμαστε.

Ιωάννης Μακαρούνης

Επειδή με τον υπερ-καταιγισμό των εξελίξεων των ημερών μας, πολέμους, εθνικές μειοδοσίες, φτώχιες, δυστοπικές και νεοταξίτικες νομοθεσίες, Θεομηνίες και ούτω καθ’ εξής, ξεχνάμε τα σοβαρά, εγώ θα επιμείνω εμμονικά να τονίζω την πραγματική πηγή των δεινών που αφορούν πρωτίστως τον Έλληνα.

Η Ιεραρχία της Εκκλησίας ήταν πάντοτε επιρρεπής στο να υιοθετεί αιρέσεις. Μέσα σε 2000 χρόνια, από τον Αρειανισμό και τον Νεστοριανισμό μέχρι τον Μονοφυσιτισμό και τον Παπισμό, η Ιεραρχία της Εκκλησίας υιοθέτησε και καταδικάστηκε για πάνω από 30 σχίσματα και αιρέσεις.

Η τελευταία αιρετική εκτροπή της Ιεραρχίας ήταν το κίνημα των Ενωτικών (1261-1453) και η υπογραφή της ένωσης της Εκκλησίας με τους αιρετικούς Παπικούς στην ψευδοσύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). Όπως μας πληροφορούν οι Άγιοι Πατέρες με πρώτο τον Άγιο Γεννάδιο τον Σχολάριο, ο Θεός, προκειμένου να αποτρέψει την μιαρή αυτή ένωση, παραχώρησε παιδαγωγικά στην Ελληνική Εκκλησία (κλήρο, μοναχούς και ποίμνιο) μισή χιλιετία Οθωμανικού ζυγού.

Μέσα στην μισή αυτή χιλιετία καθημερινών ανασκολοπισμών και χαρεμιών από νεαρά Ελληνόπουλα, αγόρια και κορίτσια, ο Ρωμηός, απολυτρωμένος μεν από τον βασικό κίνδυνο της μιαρής Ένωσης, έμεινε εν πολλοίς ακατήχητος και έρμαιο των κακοδοξιών και του πνεύματος της εκκοσμίκευσης που έφερναν μαζί τους ως Διαφωτισμό οι Φράγκοι, οι Ενετοί, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί, κ.ο.κ. Παπικοί και Προτεστάντες Ευρωπαίοι πέρασαν πολλές κακοδοξίες στον ακατήχητο Έλληνα, κακοδοξίες που πολέμησαν με ζήλο οι νέοι διδάσκαλοι και Πατέρες του Γένους, όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Μακάριος ο Νοταράς, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος και οι υπόλοιποι Άγιοι Κολλυβάδες Πατέρες, αλλά και μεγάλοι διδάσκαλοι μετά την Απελευθέρωση όπως ο Κοσμάς Φλαμιάτος, ο Άγιος Χριστόφορος ο Παπουλάκος, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Φώτης Κόντογλου, ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, κ.ο.κ.

Ο Έλληνας όμως δεν πήρε το πενθαίωνο μάθημα του 1453. Έτσι, μια αναβαθμισμένη έκδοση των Ενωτικών επανέρχεται 70 μόλις χρόνια μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους (1832) και ενώ τα δυο τρίτα της σημερινής Ελλάδος βρίσκονταν ακόμη στα «θρανία» του μαθήματος του 1453. Από το 1902 η Ιεραρχία της Εκκλησίας πέφτει με γοργούς ρυθμούς στην αίρεση του Οικουμενισμού και στην Μασονία, οργανώσεις που εξαπλώθησαν μέσα στην Εκκλησία χέρι-χέρι. Έκτοτε και ιδιαιτέρως από την αιρετική και ληστρική ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου (2016) και μετά, διανύουμε μια νέα εποχή «Φερράρας-Φλωρεντίας», όπου η συντριπτική πλειοψηφία της Ιεραρχίας έχει για μια ακόμη φορά υποκύψει και έχει υιοθετήσει πλήρως την νέα αίρεση.

Την αίρεση αυτή κατέγνωσαν -ατομικά και Συνοδικά (1983)- και πολέμησαν από νωρίς πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας όπως ο Όσιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός, ο Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο Όσιος Ιουστίνος ο Ομολογητής, ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο Όσιος Εφραίμ ο Αριζονίτης, ο Όσιος Αρσένιος Μπόκα ο Θαυματουργός και πολλοί Φωτισμένοι πατέρες όπως ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, ο Γέρων Σίμων Αρβανίτης, ο Γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης, ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος και πολλοί άλλοι, για να αναφέρω από τους επαναπατρισμένους μόνο. Δυστυχώς, όπως και τότε με τις προειδοποιήσεις των Αγίων Μάρκου Ευγενικού και Γενναδίου του Σχολαρίου προς τους Ενωτικούς Ιεράρχες, έτσι και οι προειδοποιήσεις των σημερινών Αγίων δεν φθάνουν στα αυτιά της Οικουμενιστικής Ιεραρχίας μας, με τον εμφανή πλέον κίνδυνο να αναμένουμε ένα νέο μάθημα τύπου 1453 ή και πολύ χειρότερο.

Στην νέα αίρεση αυτή, ο Όσιος Ιουστίνος ο Ομολογητής προσέδωσε το προσωνύμιο «παναίρεση», διότι όπως εξηγεί ο ίδιος, ο Οικουμενισμός είναι ένα συνονθύλευμα από όλες τις σύγχρονες αλλά και από πολλές παλαιότερες αιρέσεις. Ας θυμηθούμε μερικές από τις κακοδοξίες των Οικουμενιστών.

1. Παπικό Πρωτείο. Την γνωστή αυτή Παπική κακοδοξία την έχουν μάλιστα υπογράψει οι Οικουμενιστές στο Συνέδριο της Ραβέννα.

2. Θεωρία του «πρώτου άνευ ίσων». Εμπνεύσεως Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Θαμπωμένος από την εξουσία του Πάπα, εμπνεύστηκε την κακοδοξία ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει πρωτείο εξουσίας και όχι μόνο τιμής, ώστε να γίνει και αυτός ένας «Πάπας της Ανατολής».

3. Επισκοποκεντρισμός – Δεσποτοκρατία: Εμπνεύσεως Επισκόπου Περγάμου Ιωάννου Ζηζιούλα. Κακοδοξία εμπνευσμένη από τον Παπισμό, ότι τα Μυστήρια τελούνται εις το όνομα του Επισκόπου και όχι εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ή στο όνομα του Χριστού και συνεπώς, εάν δεν μνημονεύεται ο Επίσκοπος τα Μυστήρια είναι άκυρα. Την κακοδοξία εμπνεύστηκε προκειμένου να κάμψει κάθε αντίσταση της Εκκλησίας (κληρικών, μοναχών και λαϊκών) απέναντι στους Οικουμενιστές Επισκόπους.

4. Θεωρία των δυο πνευμόνων. Παπο-Οικουμενιστικής εμπνεύσεως, ότι τάχα η Εκκλησία αποτελείται από δυο «πνεύμονες», τον Παπισμό και την Ορθοδοξία.

5. Θεωρία των κλάδων. Κακοδοξία Προτεσταντικής προελεύσεως, ότι την Εκκλησία, ως «δέντρο», την αποτελούν όλες οι «Χριστιανικές» ομολογίες, όπως τα κλαδιά του δέντρου, και κάθε ομολογία (κλαδί) κατέχει μόνον μέρος της Αλήθειας. Όλες οι ομολογίες (αιρέσεις) μαζί συνθέτουν ολόκληρη την Αλήθεια. Βάσει αυτής της κακοδοξίας οι Οικουμενιστές αναφέρουν όλες τις αιρέσεις ως Εκκλησίες.

6. Θρησκευτικός Συγκρητισμός. Η κακοδοξία ότι η Ορθοδοξία δεν είναι η μοναδική πηγή της Αληθείας και της Σωτηρίας. Δεν είναι άλλο από μια διευρυμένη διατύπωση της Προτεσταντικής θεωρίας των «κλάδων» ώστε να «πιάσει» και τις μη «χριστιανικές» ομολογίες.

7. Θεωρία της διηρημένης Εκκλησίας. Κακοδοξία εμπνεύσεως Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Είναι στην ουσία η Θεωρία των Κλάδων με άλλα λόγια. Ότι δηλαδή η Εκκλησία ήταν κάποτε μια και πλήρης και έχει πλέον διαιρεθεί με τα τόσα σχίσματα, οπότε και οφείλουμε να επανενώσουμε τα μερίσματα αυτά σε μια πλήρη Εκκλησία.

8. Θεωρία της Βαπτισματικής θεολογίας. Κακοδοξία Προτεσταντικής προελεύσεως, ότι το Βάπτισμα όλων των ομολογιών είναι έγκυρο και συνεπώς είμαστε όλοι «Χριστιανοί».

9. Θεωρία της αοράτου ενότητος. Κακοδοξία η οποία λέει ότι η Εκκλησία αποτελείται από τους «Χριστιανούς» όλων των ομολογιών. Έτσι, ενώ ορατώς φαίνεται διηρημένη, υπάρχει μια αόρατη ενότητα μιας και όλοι είμαστε «Χριστιανοί».

10. Θεωρία της διευρυμένης Εκκλησίας. Κακοδοξία η οποία λέει ότι η Εκκλησία είναι μια και αποτελείται από όλους τους «Χριστιανούς» όλων των ομολογιών, οι οποίες θεωρούνται ως «αδελφές Εκκλησίες».

11. Η αντίληψη ότι ο καθένας μπορεί να φτιάξει την δική του Πίστη δια της κοπτο-ραπτικής και έτσι να βαδίσει προς την σωτηρία, είναι η γνωστή Προτεσταντική κακοδοξία της «προσωπικής ερμηνείας». Από την Μετα-Πατερική, Νέο-Σχολαστική, Νέο-Βαρλααμική, Προτεσταντική αυτή κακοδοξία πηγάζουν όλες οι εκπτώσεις της Πίστεως, οι εκκοσμικεύσεις, οι νεωτερισμοί και οι εκσυγχρονισμοί περί κατάλυσης των ιερών Κανόνων, διδασκαλιών και παραδόσεων όπως οι νηστείες, η «αμνήστευση» του σοδομισμού στην συνείδηση του ποιμνίου, οι μεικτοί γάμοι, οι πολιτικοί γάμοι, η αποχή από τα Μυστήρια, η αποϊεροποίηση του Ιερού Ναού από Οίκου του Θεού και χώρο θεραπείας, προσευχής και κατάνυξης σε χώρο κοσμικών εκδηλώσεων και δει πολυθρησκευτικό, κ.ο.κ.

12. Μετα-Πατερισμός. Η κακοδοξία ότι οι Άγιοι Πατέρες (βλ. Ιερά Παράδοση, ιεροί Κανόνες, Πατρολογία, κ.ο.κ.) είτε έχουν ξεπεραστεί και χρίζουν εκσυγχρονισμού, είτε ότι, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, συνέγραφαν υπό δαιμονική επήρεια (βλ. «θύματα του Αρχεκάκου Όφεως»). Πρωτογενή θεολογία κατά τους μετα-Πατερικούς παράγουν όσοι έχουν πτυχία θεολογίας και όχι όσοι αγράμματοι μετέχουν στις ελλάμψεις του Ακτίστου Φωτός. Πρωτεργάτης του μετα-Πατερικού κινήματος ήταν ο Περγάμου Ζηζιούλας και σημερινή έδρα των οπαδών του αιρετικού αυτού κινήματος είναι η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου. Ο μετα-Πατερισμός δεν είναι άλλο παρά η αναβίωση του Σχολαστικισμού/Βαρλααμισμού των Παπικών θεολόγων του 12ου αιώνος. Θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται Νέο-Σχολαστικισμός ή Νέο-Βαρλααμισμός. Από τον Μετα-Πατερισμό/Νέο-Σχολαστικισμό/Νέο-Βαρλααμισμό και τον Προτεσταντισμό απορρέει μια σωρεία άλλων κακοδοξιών.

13. Για παράδειγμα, η μασκοφορία μέσα στον Ιερό Ναό στην οποία προέτρεψαν οι Οικουμενιστές Ιεράρχες μας, κρύβει την Προτεσταντική κακοδοξία ότι ο ιερός Οίκος του Θεού και μάλιστα την ώρας της Θείας Ευχαριστίας που ανοίγουν οι Ουρανοί και γεμίζει ο Ιερός Ναός από Αγγέλους και Αγίους, δεν έχει την προστασία της Θείας Χάριτος. Μια κακοδοξία η οποία οδήγησε στο πρωτοφανές και φοβερά βλάσφημο ολίσθημα να σφραγίσουν οι Ιεράρχες μας τις πηγές Θείας Χάριτος, τους Ιερούς Ναούς, υπό τον φόβο του κορωναϊού!!!

14. Η φοβία της προσκύνησης των Αγίων Εικόνων και η απολύμανσή τους με χημικά σκευάσματα κρύβει την κακοδοξία ότι οι Άγιες Εικόνες και οι Αγιογραφίες στους τοίχους δεν μεταδίδουν την Θεία Χάρη του απεικονιζόμενου Αγίου προσώπου, κάτι το οποίο συνιστά Προτεσταντισμό, Εικονομαχία και Αγιομαχία.

[ Αρκεί να διαβάσει κανείς πως οι Βεδουίνοι του Σινά συλλέγουν την σκόνη από τους εξωτερικούς διαδρόμους του Μοναστηριού και εναποθέτοντάς την επάνω στους ασθενείς τους, τους θεραπεύουν, για να καταλάβει την βλασφημία των μασκών και των απολυμαντικών επάνω στις Άγιες Εικόνες. ]

15. Η φοβία της μετάληψης της Θείας Κοινωνίας και ο λόγος για κουταλάκια, κ.ο.κ., κρύβει την Προτεσταντική κακοδοξία ότι η Θεία Μετάληψη δεν είναι μεταβολή των Τιμίων Δώρων σε κεκαλυμμένο αλλά καθόλα πραγματικό Σώμα και Αίμα Χριστού, παρά μόνον συμβολική κατάλυση οίνου και άρτου και άρα επιρρεπής σε μετάδοση μολυσμού.

16. Για τα Οικουμενιστικά κηρύγματα του τύπου «από δω το εμβόλιο και από δω ο θάνατος» τι να πρώτο πει κανείς; Εμπίπτουν σε μια νέο-Προτεσταντική έως και αθεϊστική θεώρηση ότι ο Θεός δεν ελέγχει την Πλάση του, ότι δεν προστατεύει η Χάρις Του όπου Εκείνος ορίζει, ότι δεν ελέγχει τους ιούς και τα μικρόβια, ότι δεν ελέγχει την βιολογία των ανθρωπίνων σωμάτων, ότι η δύναμη της πίστεως δεν έχει φυσική επίδραση στην ζωή των πιστών, ότι δεν λειτουργούν οι Πνευματικοί Νόμοι, ότι η εμπιστοσύνη μας πρέπει να εναποτίθεται στην κτιστή επιστήμη των κτισμάτων του Θεού και όχι σε μια πλανεμένη εμπιστοσύνη στην αγάπη και την Πρόνοια του Κτίστη, ότι οι ασθένειες, οι επιδημίες, οι νοσήσεις, οι φυσικές καταστροφές δεν είναι αποτέλεσμα πρωτίστως της αποστασίας μας ώστε να χρίζουν πρωτίστως πνευματικής θεραπείας, ότι ο άνθρωπος έχει την δύναμη να αποφύγει μια παραχωρηθείσα από τον Θεό δοκιμασία χορηγώντας ένα κτιστό χημικό σκεύασμα, ότι η πολύ πίστη συνιστά εκπειρασμό του Κυρίου!!!, ότι δεν έχει σημασία για έναν πιστό να στηρίξει δια της επιλογής του ένα σκεύασμα το οποίο για να διατεθεί πρέπει να επιτελεσθούν χιλιάδες ανθρωποκτονίες (εμβρυοκτονίες) και το οποίο περιέχει κυτταρικές σειρές ανθρώπινης σάρκας άρα συνιστά κατάλυση ανθρώπινης σάρκας (ανθρωποφαγία), ότι οι επιστήμονες που προσπαθούσαν να παραβιάσουν το Θεόσδοτο αυτεξούσιο εκβιάζοντας τον κόσμο ήσαν καλοί Χριστιανοί και όσοι εξέφραζαν ανησυχία για τα εμβόλια αυτά ήσαν πλανεμένοι, ότι στο κάτω-κάτω, για τον πιστό, το μνήμα δεν είναι η πολυπόθητη πύλη προς την αθανασία, τον πολύ-αναμενόμενο επαναπατρισμό στην Βασιλεία των Ουρανών και την ένωση με τον Θεό, αλλά είναι θάνατος εμπρός στον οποίο πρέπει να τρέμει, κ.ο.κ.

17. Αγαπολογία. Η κακοδοξία ότι ο Θεός είναι μια τυφλή, άλογη, άσοφη Αγάπη και συνεπώς δεν θα κρίνει βάσει των προϋποθέσεων που μας παρέδωσε –δηλαδή είναι και ψεύτης και άδικος–, αλλά θα σώσει όλους τους ανθρώπους όπως είναι, αιρετικούς, αλλοδόξους, αθέους και αμαρτωλούς, όλους αμετανόητους. Για παράδειγμα, δεν χρειάζεται πλέον να εγκαταλείψει ο Μονοφυσίτης ή ο Παπικός την αίρεσή του, ο Βουδιστής τον Βουδισμό του, ο άθεος την αθεΐα του και ο ομοφυλόφιλος τον σοδομισμό και την αρσενοκοιτία του. Η νέο-Προτεσταντική αυτή κακοδοξία της «αγαπολογίας» δεν είναι άλλη από την εκλεπτυσμένη μετεξέλιξη της αιρέσεως του Νικολαϊτισμού.

18. Για να μην αναφερθώ στα δεκάδες κηρύγματα και αποστατήματα των Οικουμενιστών Ιεραρχών μας περί αμαρτωλού Ιησού, Χριστοτόκου και όχι Θεοτόκου Παναγίας, απαγγελίας του Φιλιόκβε, Εικόνων της «Αγίας Οικογενείας», έκδοσης και διανομής του Κορανίου, κ.ο.κ.

19. Για να μην αναφερθώ σε υπογραφές και αποδοχές από την Οικουμενιστική Ιεραρχία μας σε επίσημα δογματικά κείμενα όπου στην ουσία αποκηρύσσουμε το Σύμβολο της Πίστεως μιας και αποδεχόμαστε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν κατέχει όλη την αλήθεια (Τορόντο), ότι οι Ορθόδοξοι δεν είμαστε πλέον η Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία (Νέο Δελχί), ότι αποδεχόμαστε επίσημα το «Διάταγμα περί Οικουμενισμού» της Παπικής Β΄ Βατικανείας Συνόδου, ότι ξαφνικά οι Μονοφυσίτες δεν είναι αιρετικοί (Σαμπεζύ), ότι οι Παπικοί ξαφνικά έχουν έγκυρα Μυστήρια (Μπαλαμάντ), ότι μόνο εάν βρισκόμαστε σε κοινωνία με το σύνολο των χιλιάδων αιρέσεων αποτελούμε Εκκλησία (Πόρτο Αλέγκρε), ότι αποδεχόμαστε το Πρωτείο του Πάπα (Ραβέννα), ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το ίδιο υπεύθυνη (κακόδοξη, αιρετική) με τις αιρέσεις (Πουσάν), ότι αποδεχόμαστε και Συνοδικά την παναίρεση του Οικουμενισμού, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν πια αιρέσεις παρά μόνον «ετερόδοξες Χριστιανικές Εκκλησίες», καθώς και ότι πρωτοστατούμε στην ένωση της Εκκλησίας μετά των αιρέσεων (Κολυμπάρι).

[ Όχι ότι οι υπογραφές των Ιεραρχών μας στα επίσημα δογματικά πορίσματα των ανωτέρω «διαχριστιανικών» Συνεδρίων αποτελούν προδοσία Πίστεως μικρότερης βαρύτητας, αλλά ιδιαιτέρως η αιρετική και ληστρική ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου, καθότι Σύνοδος Ιεραρχών, ήταν μια νέα, μονομερής αλλά κανονικότατη, Φερράρα-Φλωρεντία. ]

20. Για να μην αναφερθώ τέλος, σε αλληλο-Χρίσματα και συμπροσευχές ακόμη και εντός του Ιερού Βήματος, Οικουμενιστών Ιεραρχών μας με Μονοφυσίτες, Παπικούς και Προτεστάντες, ή ακόμη και κρυφο-φανερά κοινά Ποτήρια.

Όχι ότι θα το πίστευε ποτέ κανένας εχέφρων άνθρωπος, αλλά κατέρρευσε παταγωδώς το πονηρό επιχείρημα ότι προσχωρούμε στους «διαχριστιανικούς» διαλόγους για να επαναφέρουμε τους αιρετικούς στην Εκκλησία. Απεδείχθη ότι ο σκοπός ήταν το ακριβώς αντίθετο. Οι διάλογοι ήταν απλά ένας ύπουλος τρόπος για να εισάγουν οι Οικουμενιστές Ιεράρχες την αίρεσή τους στην Εκκλησία.

Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα ότι η αίρεση του Οικουμενισμού ενσωματώνει κακοδοξίες, είτε αυτούσιες είτε παραλλαγμένες, από υπάρχουσες και παλαιότερες αιρέσεις όπως τον Μονοφυσιτισμό, τον Μονοθελητισμό, τον Παπισμό, τον Προτεσταντισμό, τους παλαιούς Ενωτικούς, τους Εικονομάχους, τους Σχολαστικούς, τους Βαρλααμιστές, τους Νεστοριανούς, τους Αρειανιστές, τους Πνευματομάχους, τους Ναζωραίους, τους Γνωστικούς, τους Νικολαΐτες, τους Απολιναριστές, τους Πελαγιανιστές, τους Παυλικανούς και άλλους. Σοφότατα ο Όσιος Ιουστίνος ο Ομολογητής χαρακτηρίζει την νέα αυτή αίρεση του Οικουμενισμού ως «παναίρεση».

Ένα φρικτό ερώτημα πλανάται τον τελευταίο καιρό πάνω από τα κεφάλια μας. Εφόσον, όπως μας πληροφορούν οι Άγιοι Πατέρες, ο Θεός παραχώρησε μισή χιλιετία κτηνώδους Οθωμανικής Σαρίας εξ αιτίας του ότι ακολουθήσαμε τους Ενωτικούς Ιεράρχες μας στην προδοσία της Πίστεως και στην προσχώρηση σε μια και μόνο αίρεση, αυτή του Παπισμού, τότε τι μας περιμένει σήμερα που ακολουθούμε αδιαμαρτύρητα τους Οικουμενιστές Ιεράρχες μας στον Οικουμενισμό που συγχωνεύει όλες τις αιρέσεις της Ιστορίας; Είναι μήπως τυχαίο που οι Φωτισμένοι των ημερών μας βλέπουν ότι έχει ήδη αρχίσει να αχνοφαίνεται ο πύρινος πέλεκυς που κατέρχεται από τον Ουρανό;

Και το πιο τρομακτικό είναι το ότι για πρώτη φορά στην ιστορία έπεσε και αυτό που ήταν πάντοτε το προπύργιο της Ορθοδόξου ορθοτόμησης και ομολογίας, το Άγιον Όρος. Ο Οικουμενισμός και τα «αργύρια» των ΕΣΠΑ πέτυχαν τον σκοπό τους και οι αντιδράσεις από το Περιβόλι της Παναγίας είναι μετρημένες στα δάχτυλα και στην καλύτερη περίπτωση αναιμικές, σπρώχνοντας έτσι πολλά προδομένα μέλη της Εκκλησίας να βρουν ομολογιακή ανάπαυση στις μη κεκριμένες σχισματο-αιρετικές τάξεις των αγιομάχων ΓΟΧ. Πάνε μόλις 50 χρόνια από τότε που σύσσωμο το Άγιον Όρος αλλά και πολλοί Μητροπολίτες διέκοπταν την κοινωνία και την μνημόνευση του Αθηναγόρα για απείρως ελαφρύτερες αποστασίες από αυτές του Βαρθολομαίου. Που πήγαν αυτοί οι Αγιορείτες; Που είναι ο ξεσηκωμός τους; Που πήγε έστω η γραφίδα τους να αφυπνίσουν στον κόσμο; Επιτρέψαμε στις ημέρες μας να επαληθευτούν όσα προφήτευσαν οι Άγιοι Πατέρες για τον κλήρο και το Άγιο Όρος των εσχάτων καιρών.

Το τι κάνουν οι πραγματικοί Χριστιανοί, εκείνοι οι οποίοι η ενσυνείδητη αγάπη για το Πρόσωπο του Χριστού δεν τους επιτρέπει να ανέχονται την ανίερη αυτή επίθεση κατά του αγαπημένου πατρός τους, συνοψίζεται σε δυο Αγιοπατερικά αποφθέγματα:

Όσιος Θεόδωρος ο Ομολογητής ο Στουδίτης: «Είναι εντολή του Θεού να μιλούμε όταν προσβάλλονται τα της Πίστεως. Μίλα, λέγε και μην σιωπάς. Διότι εαν σιωπάς, δεν αναπαύεται η ψυχή μου σε εσένα. Και εάν σιωπήσετε, θα φωνάξουν οι πέτρες. Ώστε όταν πρόκειται περί Πίστεως, δεν μπορείς να πείς: «ποιός είμαι εγώ που θα μιλήσω; Ιερέας είμαι; Όχι. Κάποιος αρμόδιος με τέτοια εξουσία; Ούτε αυτό. Κάποιος αξιωματικός έστω; Από που κι’ ως πού; Αγρότης; Ούτε κάν αυτό δεν είμαι. Είμαι ένας φτωχός που παλεύει όλη μέρα για ένα κομμάτι ψωμί. Δεν μου πέφτει κανένας λόγος για τα περί Πίστεως.» Ουαί κι’ αλλοίμονο! Οι πέτρες φωνάζουν και εσύ μένεις σιωπηλός και αδιάφορος; Η άψυχη φύση εισάκουσε την εντολή του Θεού (να αντιδράσει) και εσύ καταστροφέας; … Και θα σου αποδοθούν ευθύνες από τον Θεό την ημέρα της Κρίσεως, και επειδή δεν μίλησες, ακόμη και εάν είσαι ζητιάνος, θα δώσεις λόγο για την σιωπή σου. … Ώστε και αυτός ο φτωχός δεν θα έχει καμία δικαιολογία την ημέρα της Κρίσεως, και θα κατακριθεί μόνο και μόνο επειδή δεν άρθρωσε λόγο όταν έπρεπε.»

Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: «Κάθε κληρικό του οποίου η Πίστις, οι λόγοι και τα έργα δεν συμφωνούν με τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων να μην τον δεχόμαστε στην οικία μας. Αλλά να τον αποστρεφόμεθα και να τον μισούμε ως δαίμονα, έστω κι αν ανασταίνει νεκρούς και κάνει μύρια θαύματα.»

Το τι κάνουν οι τυφλοί, μας το λένε οι ίδιοι οι τυφλοί οδηγοί τους, οι Οικουμενιστές: Αδιάκριτη υπακοή ακόμη και σε ζητήματα Πίστεως. Η τυφλή υπακοή σώζει λένε οι Οικουμενιστές…

…όπως έσωσε τους τυμπανιαίους κληρικούς του Βέκκου και όπως κράτησε το Παπο-Προτεσταντικό ποίμνιο μέσα στην Εκκλησία θα συμπληρώσω εγώ…