Στη μνήμη του Τζον Κένεντι

 

Στη μνήμη του Τζον Κένεντι

Στη μνήμη του Τζον Κένεντι

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Συμπληρώθηκαν  εξήντα χρόνια από τη δολοφονία του Προέδρου των ΗΠΑ Τζον Φ. Κένεντι (29/5/1917-22/11/1963). Το αποτρόπαιο έγκλημα δεν έχει ακόμη διαλευκανθεί. Ο δολοφόνος του, Λι Όσβαλντ, δολοφονήθηκε από τον Τζακ Ρούμπι, ενώ υποτίθεται ότι ήταν υπό ισχυρότατη αστυνομική προστασία. Ο Ρούμπι ενώ διεξαγόταν η δίκη του μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου, χωρίς να έχει αναφερθεί κάποιο πρόβλημα υγείας, απεβίωσε. Η αιτιολογία του θανάτου του ήταν πνευμονική εμβολή...

            Ο Κένεντι αποτελούσε καμάρι και ελπίδα όλων των φιλελεύθερων πολιτών του κόσμου, αλλά είχε και αποφασισμένους εχθρούς στο εσωτερικό και στο εξωτερικό των ΗΠΑ. Ο δολοφονηθείς Πρόεδρος στην  ομιλία του στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, στις 10 Ιουνίου 1963, μίλησε για το πώς έβλεπε την ειρήνη στη χώρα του και σε όλο τον κόσμο. Η ομιλία υπάρχει στο βιβλίο του «Η ευθύνη της δόξας» (Έκδ. Μ. Πεχλιβανίδης & ΣΙΑ Α.Ε, σελ. 85). Είπε μεταξύ άλλων:

            «Διάλεξα να σας μιλήσω για την παγκόσμια ειρήνη. Τί είδους ειρήνη εννοώ; Όχι μία Pax Americana, επιβεβλημένη στον κόσμο με τα αμερικανικά όπλα του πολέμου. Ούτε την ειρήνη του νεκροταφείου. Ούτε την ασφάλεια του υποδούλου. Εννοώ την πραγματική ειρήνη. Το είδος της ειρήνης που κάνει τη ζωή στη γη άξια να τη ζήσομε, το είδος της ειρήνης που επιτρέπει στους ανθρώπους και στα έθνη να ανδρώνονται, να ελπίζουν και να οικοδομούν μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους. Όχι μια ειρήνη για τους Αμερικανούς, αλλά μια ειρήνη για όλο τον κόσμο, όχι μια πρόσκαιρη ειρήνη, αλλά μια ειρήνη παντοτινή».

            Η παγκόσμια ειρήνη κινδύνευσε το 1962 από την πρόθεση της ΕΣΣΔ να εγκαταστήσει πυραύλους στην κομμουνιστική Κούβα. Τότε ο Κένεντι σε διάγγελμά του προς τον Αμερικανικό λαό ( Σημ. Υπάρχει στο ίδιο βιβλίο του, σελ. 130) είπε, μεταξύ άλλων: «Οι δικοί μας πύραυλοι επιθετικών βομβαρδισμών δεν μεταφέρθηκαν ποτέ σε έδαφος οποιασδήποτε άλλης χώρας με κρυφό και απατηλό τρόπο. Η ιστορία μας αποδεικνύει ότι δεν επιθυμούμε να κυριαρχήσουμε ή να κατακτήσουμε άλλα έθνη, ή να επιβάλλουμε το σύστημά μας στους λαούς άλλων χωρών…Η εξαπόλυση πυρηνικού πυραύλου από την Κούβα εναντίον οποιασδήποτε χώρας του Δυτικού Ημισφαιρίου θα θεωρηθεί από τις ΗΠΑ ως επίθεση της Σοβιετικής Ένωσης εναντίον τους και θα προκαλέσει μαζικά αντίποινα…».

            Ο Κένεντι στο άλλο του βιβλίο «Σκιαγραφία των Γενναίων» (Εκδ. Γαλαξία, 1967) δείχνει την προσήλωσή του στα διδάγματα της ιστορίας. Δίνει από την ιστορία των ΗΠΑ παραδείγματα πολιτικών ανδρών, οι οποίοι  έδειξαν θάρρος  και γενναιότητα και για τις αρχές τους  θυσίασαν την καριέρα τους και την αποδοχή τους από το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κατεστημένο. Στον ίδιο, όταν πρωτομπήκε στη Γερουσία, η  συμβουλή που του δόθηκε ήταν: «Για να προχωρήσεις πρέπει να συνοδοιπορήσεις». Ο Κένεντι δεν συνοδοιπόρησε, προχώρησε και με θάρρος προσπάθησε για έναν καλύτερο κόσμο. Όμως τον δολοφόνησαν  και οι ΗΠΑ πήραν την πορεία που εκείνος απέρριπτε.

            Στο βιβλίο του αυτό γράφει τη σημασία που έχει για έναν λαό να ξέρει την πολιτική ιστορία του: «Ένας λαός που λησμόνησε τις πράξεις θάρρους των πολιτικών του χθες, είναι απίθανο να απαιτήσει από τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες του τις ίδιες με εκείνους ιδιότητες, ή ότι να τις ανταμείψει εκλογικά όταν τις βρει». Ένας λαός με κοντή μνήμη και άγνοια της πολιτικής ιστορίας του είναι και ο ελληνικός. Γι’ αυτό και συχνά επαναλαμβάνει λάθη πολιτικά και εκλογικά για πολλοστή φορά… Μετανιώνει, όμως το κακό έχει επιτελεσθεί…

            Ο Κένεντι περί το τέλος του ως άνω βιβλίου του αναφέρει το θάρρος του δικηγόρου και υποψηφίου βουλευτού για το Κοινοβούλιο της Μασαχουσέτης, το 1770, Τζον Άνταμς. Αν και σφοδρός πολέμιος της βρετανικής πολιτικής δέχθηκε να παρασταθεί ως συνήγορος υπερασπίσεως βρετανών στρατιωτών που αδίκως είχαν κατηγορηθεί και παραπεμφθεί σε δίκη και κατόρθωσε, παρά την μεροληψία που υπήρχε σε βάρος τους να τους αθωώσει. Είπε τότε ο Άνταμς στο δικαστήριο τα εξής σημαντικά: «Όποιες και αν είναι οι επιθυμίες μας, οι κλίσεις μας ή οι υπαγορεύσεις των παθών μας, δεν μπορούν να μεταβάλουν τα γεγονότα και την αποδεικτική διαδικασία. Ο Νόμος δεν υποχωρεί μπρος στις αβέβαιες επιθυμίες, στη φαντασία και στην ακολασία των ανθρώπων. Κύριοι ένορκοι παρίσταμαι ως συνήγορος των κατηγορουμένων και θα απολογηθώ επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Μαρκησίου Μπεκάρια, αν χάρη σε μένα, σωθεί η ζωή ενός μόνο ανθρώπου, οι ευλογίες του και τα δάκρυά του θα είναι αρκετή παρηγοριά για την περιφρόνηση όλου του κόσμου». Αυτά σκεφτόταν και έγραψε ο Κένεντι για την δικαιοσύνη και το θάρρος που πρέπει να διέπουν τις κοινωνίες.

            Τέλος, στο άλλο του βιβλίο «Η ευθύνη της δόξας» γράφει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αντίθετες στις φυλετικές διακρίσεις και στις διώξεις λόγω φυλής ή θρησκεύματος – όπου και αν γίνονται στον κόσμο – ιδίως βέβαια αν γίνονται στη χώρα του και ότι προσπαθεί να  διορθώσει τις αδικίες  … Αν δει κανείς τις σχέσεις των ΗΠΑ με διάφορες χώρες, που ελάχιστα σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα καταλάβει ότι η εφαρμογή του λόγου του Κένεντι ακόμη ζητείται, αφού των δικαιωμάτων πλεονεκτεί το συμφέρον. –