Ομολογία

 

Ὁ Βαρθολομαιος καλεῖ «Διαρκῆ Σύνοδον» τῶν θρησκειῶν

Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Λαμπρόπουλος, θεολόγος

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εὑρέθη (3-6 Νοεμβρίου 2023) εἰς τὸ Ἄμπου Ντάμπι τῶν Ἡνωμένων Ἀραβικῶν Ἐμιράτων, διὰ νὰ συμμετάσχη καὶ νὰ πραγματοποιήση δύο ὁμιλίας, τὴν πρώτην μὲ τίτλον «Θρησκεία, ἐλπίδα σὲ ἕνα κόσμο ποὺ ἀλλάζει» κατὰ τὴν 16ην «Διάσκεψιν Παγκοσμίου Πολιτικῆς» μὲ γενικὴν θεματικὴν «Τὸ διεθνὲς σύστημα μεταξὺ παγκοσμιοποίησης καὶ ἀποσύνθεσης: Ποιὲς δυνάμεις θὰ ἐπικρατήσουν;», καὶ τὴν δευτέραν  μὲ  τί­τλον «Ἡ πυξίδα τῆς συνείδησης: Καθοδηγώντας τὴν ἠθικὴ δράση σὲ ἕνα κόσμο ποὺ θερμαίνεται» κατὰ τὴν διάσκεψιν διὰ τὴν λεγομένην κλιματικὴν ἀλλαγὴν (COP28), μὲ γενικὴν θεματικὴν «Συρροὴ τῆς Συνείδησης: Ἑνώνοντας τοὺς ἡγέτες τῆς πίστης γιὰ τὴν πλανητικὴ ἀναζωπύρωση». Πόσας φοράς ἐπῆγε εἰς τὰς ἀραβικὰς χώρας τοῦ πλούτου, διὰ νὰ κηρύξη τὸν Χριστόν;

Ἡ θρησκεία: τὸ δίκτυον τῆς πολιτικῆς

Ὁ Πατριάρχης εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς δηλώνει ὅτι δὲν τὸν ἀπασχολεῖ εἰς τὸ πλαίσιον τῆς παρούσης διασκέψεως ἡ πίστις ὡς σωτηρία, καθὼς «Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται σχετίζεται μὲ μία εὐρύτερη κλίμακα: αὐτὴ τοῦ παγκόσμιου μέλλοντος. Ἀφορᾶ τὴν πολιτικὴ καὶ γεωπολιτικὴ ἐπιρροὴ τῆς θρησκείας», δηλ. ἡ θρησκεία ὡς ἕνας μηχανισμὸς παραλλήλως πρὸς ἄλλους θεσμούς, ὁ ὁποῖος προσφέρει ἐλπίδα: «Ἐὰν ἡ οἰκονομία καὶ ἡ πολιτικὴ δὲν μποροῦν πλέον νὰ ἐμπνέουν ἐλπίδα, μποροῦμε νὰ στραφοῦμε στὴ θρησκεία;».

Δὲν ἐξισώνει μόνον τὴν θρησκευτικὴν μὲ τὴν κοσμικὴν σφαῖραν, ἀλλὰ εἰς τὴν συνέχειαν ἐξισώνει καὶ τὰς θρησκείας, γράφων «Στὶς διδασκαλίες τους, στὶς τελετουργίες τους καὶ στὴν ὀργάνωση τῶν κοινωνικῶν δεσμῶν, οἱ θρησκεῖες κινητοποιοῦν τὴ σοφία ποὺ ἔχει συσσωρευτεῖ ἐδῶ καὶ χιλιετίες» καθὼς καὶ «Οἱ παραδόσεις τῆς πίστης μας μοιράζονται βασικὲς διδασκαλίες σχετικὰ μὲ τὴν πνευματικὴ εὐθύνη νὰ φροντίζουμε τὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Τὰ ἱερά μας κείμενα μᾶς διατάζουν νὰ προστατεύσουμε τὸ κοινό μας σπίτι». Ἑπομένως, ὅλαι αἱ θρησκεῖαι ἔχουν σοφίαν(!), ἀγάπην διὰ τὴν δημιουργίαν τοῦ Θεοῦ (τίνος Θεοῦ ἆραγε, ὅταν μάλιστα πιστεύουν καὶ εἰς «θεότητας» αἱ ὁποῖαι ἀντιστρατεύονται τὴν Δημιουργίαν;) καὶ ἱερὰ κείμενα… Ἡ «σοφία» λοιπὸν εἶναι ἐπίγειος, ὄχι θεία… «κοσμική, δαιμονιώδης», ὡς λέει ὁ Ἀπόστολος. Ἡ «τελετουργία», δηλ. ἡ μαγεία, ἐγκρίνεται ὡς ἡ ὁδὸς αὐτῆς τῆς «σοφίας»!

Ὅλα αὐτὰ διαλαλοῦνται μόνον μὲ ἕνα σκοπόν: νὰ καταστοῦν αἱ θρησκεῖαι θεραπαινίδες τῶν πολιτικῶν συστημάτων, ἰδού: «Οἱ θρησκεῖες ἔχουν, στὶς παραδόσεις τους, τὰ ἀπαραίτητα στοιχεῖα, γιὰ νὰ καλύψουν τὸ κενὸ ποὺ ἔχει ἐγκατασταθεῖ στὶς ψυχές. Μποροῦν νὰ βοηθήσουν νὰ δώσουν νέα πνοὴ στὶς δημοκρατικὲς κοινωνίες»!, καθὼς καὶ «Οἱ θρησκευτικὲς καὶ οἱ αὐτόχθονες κοινότητες προσφέρουν ἀρχαία σοφία γιὰ τὴ βιώσιμη ζωή. Οἱ φωνές τους μποροῦν νὰ βοηθήσουν στὸν μετασχηματισμὸ τῆς κοινωνίας.». Ἡ διάσωσις τῆς δημοκρατικῆς κοινωνίας εἶναι κατὰ τὸν Πατριάρχην σκοπὸς π.χ. τοῦ θεοκρατικοῦ Ἰσλάμ;!

Μάλιστα, καὶ πάλιν κατὰ τὸν ὁμιλητήν, αἱ θρησκεῖαι ἔχουν ὡς μηχανισμοὶ ἕνα πλεονέκτημα, τὸ ὁποῖον δὲν διαθέτουν τὰ κοσμικὰ μέσα: «τὰ θρησκευτικὰ ἱδρύματα ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ προσεγγίσουν, μέσῳ τῶν διδασκαλιῶν τους, περισσότερα ἄτομα παρὰ διεθνεῖς ὀργανισμούς, δεξαμενὲς σκέψης ἢ ΜΚΟ», δηλ. ἀγρεύουν εὐκόλως ἀνθρώπους δι’ ὅσων ἐπαγγέλλονται, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται περὶ τρομοκρατήσεως ψυχῶν ἢ ἐμπορίας φρούδων μεταφυσικῶν προσδοκιῶν.

Τὸ Φανάρι: τὸ ἄριστον ἀγκίστριον

Ὅπως εὐκόλως ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τὸ πατριαρχικὸν σκεπτικὸν ὁδηγεῖ κλιμακωτὰ τὴν διάνοιαν τῶν ἀκροατῶν εἰς τὸν στόχον του, δηλ. νὰ καταδείξη ποία εἶναι ἡ θέσις καὶ ὁ ρόλος τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως εἰς αὐτὸν τὸν μηχανισμόν. Ὁ συλλογισμὸς ἁπλοῦς καὶ ἐναργής: «τὰ περισσότερα θρησκευτικὰ δίκτυα ἐκτείνονται σὲ ἠπείρους καὶ διασυνοριακά. Ὡς ἐκ τούτου, σχηματίζουν μία πνευματικὴ δομὴ ποὺ μπορεῖ νὰ βοηθήσει στὸν μετριασμὸ τῶν δυνάμεων τῆς διάσπασης καὶ τῆς διαίρεσης… Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, μὲ παρουσία σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἀποτελεῖ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα. Ἡ παρουσία καὶ ἡ ἀποδοχή του θὰ μποροῦσε νὰ ἀποδειχθεῖ ἰδιαίτερα εὐεργετική». Ἐξηφανίσθη ἡ ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ἀντικατεστάθη ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖον Κων/λεως καὶ μόνον! Τὸ Φανάρι ταυτίζει ἑαυτὸν μὲ μίαν πολυεθνικὴν ἑταιρείαν δίκην «Πατριαρχείου Α.Ε.» καὶ ὄχι μὲ τὴν ὁμολογίαν τῆς ἀληθείας. Διεγράφησαν αἱ ὑπόλοιποι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι. Ἰδού, διατί ἐπιθυμεῖ νὰ διοικῆ ὁλόκληρον τὴν Διασποράν: ὄχι διὰ ὑποτιθεμένους ἱεροκανονικοὺς λόγους, ἀλλὰ διὰ νὰ διαθέτη δύναμιν, τὴν ὁποίαν νὰ ἐκμεταλλεύεται ὡς διαπραγματευτικὸν «χαρτὶ» πρὸς τὰ πολιτικὰ σχέδια.

Αὐτοαναδεικνύεται τὸ Πατριαρχεῖον καὶ αὐτοπροσ­φέρεται πρὸς τὴν «παγκόσμια πολιτικὴ» ὡς ἡ ἑνοποιητικὴ δύναμις τοῦ κόσμου, καθὼς ἀφ’ ἑνὸς διαθέτει ἐντὸς τοῦ παγκοσμίου χάρτου καὶ ἐκεῖνο τὴν διεισδυτικότητα τῶν ὑπολοίπων θρησκειῶν καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἔχει νὰ ἐπιδείξη «περγαμηνάς», τὰς ὁποίας δὲν διαθέτουν αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι εἰς τὰς πρωτοβουλίας τοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου: «Ἡ μακρὰ ἱστορία τῆς συν­ύπαρξης, τοῦ διαλόγου καὶ τῶν ἀνταλλαγῶν, ὄχι μόνο μὲ τὸν Ἰουδαϊσμό, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ Ἰσλάμ, εἶναι πραγματικὸ πλεονέκτημα γιὰ τὸν χριστιανικὸ κόσμο» καὶ «Παραμένουμε ἐνεργὰ συμμετέχοντες στὸν διαθρησκευτικὸ διάλογο γιὰ τὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος».

«Ἡ νέα κανονικότητα» κατὰ Πατριάρχην Βαρθολομαῖον

Πρόδηλον ὅτι ὁ διάλογος δὲν διεξάγεται δι’ ἑτέρους λόγους, παρὰ μόνον διὰ νὰ ὑπηρετήση τὰς προτεραιότητας τῆς πολιτικῆς «ἀτζέντας», ἄλλοτε τὸ περιβάλλον, ἄλλοτε τὰ ὑγειονομικὰ μέτρα, ἄλλοτε τὸ ἰδεολόγημα περὶ τῆς «Δύσεως» κ.λπ. Δὲν εἶναι τυχαία ἡ ἀναφορὰ εἰς «τὶς σχέσεις μεταξὺ τῆς Δύσης καὶ τοῦ ὑπόλοιπου κόσμου… Ἡ ρωσικὴ εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία καὶ τώρα ὁ τρομερὸς πόλεμος μεταξὺ τῆς Χαμὰς καὶ τοῦ Ἰσραὴλ ἀποκάλυψαν ἕνα αὐξανόμενο πνευματικὸ χάσμα μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο μπλόκ». Ἡ Ρωσία καὶ ἡ Χαμὰς ἀνήκουν εἰς τὴν αὐτὴν πλευράν… τῆς «τρομοκρατίας»;

Τὸ «μεγάλο πλάνο» ὅμως προκύπτει μὲ τὰ ἑξῆς ἀποκαλυπτικὰ ἐντὸς τῶν δύο ὁμιλιῶν:

«Οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ διαφορετικὲς θρησκεῖες πρέπει νὰ συντονίσουν τὶς προσπάθειές τους προκειμένου νὰ μεγεθύνουν τὰ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα τῶν προγονικῶν τους παραδόσεων. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ διαθρησκευτικὸς διάλογος εἶναι ἀπαραίτητος» καὶ «Ἡ συνεργασία εἶναι ἡ νέα κανονικότητα! Ὅπως ποτὲ ἄλλοτε, διαφορετικὲς ὁμάδες εὐθυγραμμίζονται γιὰ τὴν προστασία τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς πλανητικῆς ὑγείας… Γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴ συνεργασία μεταξὺ διαφορετικῶν θρησκειῶν καὶ ἑταίρων στὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν κοινωνία, πρέπει νὰ δημιουργήσουμε ἕνα διαρκῆ μηχανισμό… μετατρέποντας τὶς ἰσχυρὲς προθέσεις σὲ οὐσιαστικὲς ἐπιπτώσεις. Μαζὶ εἴμαστε μεγαλύτεροι ἀπὸ τὸ ἄθροισμα τῶν μερῶν μας.»!

Ποῖοι εἶναι οἱ «ὑπεύθυνοι»; Τὸ Φανάρι ἀφ’ ἑαυτοῦ; Τί εἴδους «εὐθυγράμμισις» δύναται νὰ ὑπάρξη μεταξὺ φωτὸς καὶ σκότους; Μήπως, ἐὰν δὲν εἶχον θεσπισθῆ οἱ διεθνεῖς κανόνες καὶ δὲν ὑπῆρχεν ἡ πολιτικὴ καὶ στρατιωτικὴ δύναμις, θὰ ἦσαν τὸ ἴδιον «εἰρηνόφιλοι» κάποιαι θρησκεῖαι;

Ὁ πυρὴν τῶν ὁμιλιῶν εἶναι ὁ «συντονισμὸς» τῶν θρησκειῶν καὶ ἡ δημιουργία «διαρκοῦς μηχανισμοῦ», διὰ νὰ ἐπιτευχθῆ αὐτὸς ὁ συντονισμός. Πρῶτον, ὁ σεβασμὸς ἢ ἔστω ἡ ἀνοχὴ τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων νὰ πιστεύουν ἀκόμα καὶ εἰς τὰ εἴδωλα, μεταλλάσσεται ἐνταῦθα εἰς ἐναγκαλισμὸν τῶν ἄλλων θρησκειῶν, διότι πῶς ἄλλως θὰ καταστῆ ἐφικτὸς ὁ «συντονισμός»; Δεύτερον, ἐγκαταλείπεται ἡ Ὀρθοδοξία ὡς μαρτυρία τῆς ἀληθείας καὶ προάγεται ἡ «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία» ὡς παράγων «ὠφελιμισμοῦ», ἀφοῦ κριτήριον ἀποτελεῖ ἡ συνεισφορά της εἰς τὴν παγκόσμιον εὐεργεσίαν, ὅπως τὴν ὁρίζουν οἱ πολιτικοί…  Τρίτον, ποῖος θὰ εἶναι ὁ «συντονιστὴς» τοῦ μηχανισμοῦ; Εἶναι κανεὶς τόσον ἀφελής, ὥστε νὰ πιστεύη ὅτι μία «Διαρκὴς Σύνοδος» τῶν θρησκειῶν θὰ εἶναι ἕνα οὐδέτερον καὶ ἀνεξάρτητον ὄργανον, ὅταν «ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες» τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον λειτουρογοῦν ὅλοι οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοὶ (Ο.Η.Ε., Π.Ο.Υ., ΝΑΤΟ κ.ἄ.);

Περιλαμβάνεται εἰς τὴν ἐπισκοπικὴν ἀποστολὴν τοῦ Πατριάρχου Κων/λεως ἡ ὑποβολὴ-προώθησις πολιτικῶν προτάσεων; Δὲν εἶχε σκεφθῆ κανεὶς ἕως σήμερα αὐτὸν τὸν μηχανισμὸν καὶ αἴφνης ἦτο λαμπρὰ ἰδέα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου; Ἔπειτα, τί σημαίνει «Μαζὶ εἴμαστε μεγαλύτεροι ἀπὸ τὸ ἄθροισμα τῶν μερῶν μας»; Ποία εἶναι τὰ «μέρη» τοῦ Πατριαρχείου; «Μαζὶ» μὲ τὰς ἄλλας θρησκείας ὑπερβαίνουν τὴν ἐκ Θεοῦ δύναμιν τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἢ μόνον ἡ γεωπολιτικὴ ἐπιρροὴ ἔχει σημασίαν δι’ ἕνα… ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ;

Ἐκπρόσωπος τύπου τῶν ΗΠΑ;

Εἶναι ἐπικίνδυνον, ἐὰν ὄχι ἐκκλησιαστικὰ ἀξιόποινον νὰ προσδίδη κανεὶς θεωρητικὸν ὑπόβαθρον εἰς κάτι παντελῶς ξένον τῆς θεολογίας. Ὡστόσον, ἀποκαλύπτεται ὅτι ὄχι μόνον ἐπιχειρεῖται ἡ ἰσοπέδωσις τῶν πάντων, ἀλλ’ ἐπιπλέον ἡ προώθησις τῆς πανθρησκείας εἰς ἕνα νέον ἐπίπεδον. Ὁ διαθρησκειακὸς διάλογος ἦταν ἕνα στάδιον προετοιμασίας διὰ τὴν δημιουργίαν τῶν προϋποθέσεων ἐκείνων, αἱ ὁποῖαι θὰ κατέληγον εἰς ἕνα «διαρκῆ μηχανισμόν», τὸν ὁποῖον ἔμελλε νὰ προτείνη… ὁ «Ὀρθόδοξος» Πατριάχης! Συνακολούθως, ἀπὸ τὴν ὑποταγὴν τῶν θρησκειῶν εἰς τὴν ἑκασταχοῦ πολιτικὴν σκοπιμότητα διερχόμεθα πρὸς τὸν ἄμεσον ἔλεγχον αὐτῶν διὰ τῶν «ὑπευθύνων», οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἔχουν τίποτε νὰ εἴπουν, ὅταν διατάσση τὸ κράτος, ἀφοῦ ἡ «Δύση» εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἡ «σωστὴ πλευρὰ τῆς ἱστορίας», ὅπως καὶ ἡ θρησκεία εἶναι ἐγγενῶς καλή, ἐπειδὴ εἶναι… «θρησκεία», δηλ. δημιούργημα τοῦ ἀντιθέου! Ὅποιος δὲν συμφωνεῖ κατατάσσεται εἰς τὴν παραθρησκευτικήν… τρομοκρατίαν!

Ὅταν ἡ ἀνύπαρκτος οὐσιαστικὰ Ἱεραρχία τοῦ Φαναρίου ἐπιτρέπει εἰς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον νὰ συμμετέχη εἰς «διασκέψεις παγκοσμίου πολιτικῆς» καὶ νὰ ὑποστηρίζη ἀπόψεις, τὰς ὁποίας δὲν ἔχουν ἐγκρίνει, σημαίνει ὅτι δὲν ἔχει πλέον ἀπομείνει τίποτε, τὸ ὁποῖον ὄχι νὰ εἶναι, ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ θυμίζη Ἐκκλησίαν!