Ομολογία

 

Ἀντί-Ἐκκλησία, Ἀντί-Ὀρθοδοξία

 Τοῦ κ. Γεωργίου Κ. Τραμπούλη, θεολόγου

Ὁ Γερμανός καρδινάλιος Müller, ὁ ὁποῖος ἀσκεῖ ἔντονη κριτική στίς μεταρρυθμίσεις πού βρίσκονται σέ ἐξέλιξη στήν παπική ἐκκλησία,  σέ πρόσφατη συνέντευξή του στό National Catholic Register, σχολιάζοντας τίς ἐργασίες τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων, πού πραγματοποιήθηκε πρίν μερικές ἑβδομάδες, μεταξύ τῶν ἄλλων ἀνέφερε ὅτι «Στήν πραγματικότητα, δέν ἦταν μία καθολική σύνοδος ἐπισκόπων, ἀλλά μία ἀγγλικανική ἀντίληψη μίας συνόδου σύμφωνα μέ κάποιο κοσμικό κοινοβουλευτικό μοντέλο…Τελικά, ὅλες οἱ συνοδικές συζητήσεις ἀποσκοποῦν στήν προετοιμασία τῶν πιστῶν νά ἀποδεχθοῦν τήν ὁμοφυλοφιλία. Ἡ Σύνοδος δέν μίλησε γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό, τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τόν ρόλο τῶν ἀνθρωπίνων προσώπων πού δημιουργήθηκαν κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ καί γιά τόν Θεό, τόν στόχο τῆς ἀνθρωπίνης ὕπαρξής μας».

Μία δίκαιη καί ἀντικειμενική ματιά στήν σημερινή πραγματικότητα διαπιστώνει μία σύνδεση μεταξύ τοῦ παγκόσμιου πολιτικοῦ πλαισίου καί τοῦ ρόλου πού ἔχει ἀναλάβει ἡ παπική ἐκκλησία καί τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως στήν ἐγκαθίδρυση τῆς Νέας Παγκόσμιας Τάξης.

Στόν ρόλο αὐτό παρατηρεῖται ὅτι ὁ βίος καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν πορεύεται παράλληλα καί οἱ πρακτικές πού χρησιμοποιοῦνται εἶναι κοινές. Διαπιστώνεται ὅτι τά νήματα καί στίς δύο ἐκκλησίες κινοῦνται ἀπό δύο μικρές σέ ἀριθμό ὁμάδες, ἀλλά ἐξαιρετικά ἰσχυρές λόγῳ «τῆς σύνδεσής τους μέ τήν παγκοσμιοποιητική ἐλίτ, τῶν κυρίαρχων μέσων ἐνημέρωσης καί τοῦ λόμπι LGBT, στό ὁποῖο πολλοί κληρικοί, ἐπίσκοποι καί καρδινάλιοι δέν εἶναι ξένοι», ἀναφέρει παπικό δημοσίευμα γιά τό Βατικανό, μία πραγματικότητα ἡ ὁποία λίγο διαφέρει ἀπό ἐκείνη τοῦ Φαναρίου.

Διαφαίνεται ὅτι οἱ δύο αὐτές ὀλιγάριθμες καί ἰσχυρές ὁμάδες, πού στεγάζονται στό Βατικανό καί στό Φανάρι ἔχουν ἑδραιώσει τήν ἐξουσία τους στήν βάση μίας κατ’ ὄνομα παπικῆς καί ὀρθόδοξης πίστης. Στήν πραγματικότητα πρόκειται γιά μία ὀρθόδοξη καί μία παπική ὁμάδα, αἱρετική καί σχισματικῆς, ἐν σχέσει μέ τίς παραδόσεις πού προέρχονται. Ἔγκειται, σύμφωνα μέ χαρακτηρισμούς συντηρητικῶν παπικῶν ἀξιωματούχων, στά μέλη τῆς βαθειᾶς ἐκκλησίας, κάτι ἀντίστοιχο σάν τό βαθύ κράτος ἤ γιά μία ἀντι-ἐκκλησία.

Τό Πατριαρχεῖον αἰχμάλωτον μιᾶς ὀλιγαρίθμου καί ἰσχυρᾶς ὁμάδος

Ἐπί ἕνα αἰώνα ἔχουμε γίνει μάρτυρες τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί τήν προοδευτική ἰδιοποίησή του ἀπό μία ὁμάδα, πού ἔχει σφετερισθῆ τήν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ  καί τῆς Ἐκκλησίας του.

Ὁ μακαριστός πατήρ Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ἑρμηνεύοντας τόν στίχο τῆς Ἀποκάλυψης «(δράκων πυρός μέγας) καί ἡ οὐρά αὐτοῦ σύρει τό τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καί ἔβαλεν αὐτούς εἰς τήν γῆν», σημειώνει ὅτι «πρέπει οἱ Ἐπίσκοποι νά εἶναι σάν Ἄγγελοι ἐπί τῆς γῆς καί νά ὑπηρετοῦν μόνον τόν Θεόν, ὅπως Τόν ὑπηρετοῦν καί οἱ Ἄγγελοι στόν Οὐρανό…Πρέπει ἀκόμη νά λάμπουν οἱ Ἐπίσκοποι σάν ἀστέρια. Ἥλιος εἶναι ὁ Θεός, λυχνία ἡ Ἐκκλησία καί ἀστέρες οἱ Ἐπίσκοποι…μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, πού χαρακτηρίζεται σάν γεγονός συντριβῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ δράκοντος, τοῦ Σατανᾶ, ἐξακολουθεῖ ὁ Διάβολος μέ ὅσες ἐξουσίες τοῦ ἀπομένουν νά κάνη ζημιά… Κτυπάει ὅλους τούς κληρικούς καί μέ τήν πονηριά του, τούς κλονίζει τά οὐράνια φρονήματα, τούς θολώνει τήν σκέψι καί τούς μεταβάλλει σέ ὄργανά του, σέ ἀστέρες συντριβομένους καί ἀφεγγεῖς. Τούς φορτώνει μέ οἴησι καί πεῖσμα καί τούς ὁδηγεῖ στήν πλάνη, στήν αὐθαιρεσία καί τήν αἵρεσι».

Ἀλήθεια! πόσο τρομοκρατική καταστροφή δέν ἔχει ἐπιφέρει σήμερα στούς ἔνοικους τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἀπαίσια οὐρά τοῦ χαιρεκάκου Σατανᾶ, καθώς παρατηρεῖται μία συμμαχία, μία συμφωνία προθέσεων, μία φιλία καί τελικά μία ὑποταγή στόν κοσμοκράτορα τοῦ κόσμου τούτου, μία διαστρέβλωση στήν ἴδια τήν οὐσία τῆς Ἐκκλησίας, μία καταπάτηση καί ἀλλοίωση στά Δόγματα καί στούς Κανόνες, διδάσκοντες ἀφανῶς καί φανερῶς πλῆθος αἱρέσεων.

Τόν τελευταῖο αἰώνα ὁ προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί οἱ περί αὐτόν ἀντί νά λειτουργοῦν ὡς τό «κατέχον», πού ἀντιτίθεται στήν ἐκδήλωση τοῦ «μυστηρίου τῆς ἀνομίας», συνεργάζεται μέ αὐτό καί προετοιμάζει τό ἔδαφος, γιά νά «ἔλθη ἡ ἀποστασία καί ἀποκαλυφθῆ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας».

Οἱ διαφθορεῖς «ἀπό κενοδοξία καί ὄχι διά τίποτε ἄλλο, ρίπτουν τό δηλητήριόν των»

Ὅμως, ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, ἦταν παρόντες οἱ διαφθορεῖς. Καί ἐνῶ ὁ «Ἰούδας ὁ φίλος καί διάβολος» ὑπῆρξε ὁ πρῶτος διαφθορέας τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ ὁποῖος «κλέπτης ἦν», ἀνατρέχοντας στήν Παλαιά πληροφορούμεθα γιά τούς υἱούς τοῦ ἱερέως Ἡλί ὅτι καί αὐτοί ἦσαν διαφθορεῖς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ στήν ἐποχή τους.

Σημειώνεται, «υἱοί λοιμοί οὐκ εἰδότες τόν Κύριον, καί τό δικαίωμα τοῦ ἱερέως παρά τοῦ λαοῦ, παντός τοῦ θύοντος·…καί ἔλεγεν ὁ ἀνήρ ὁ θύων· θυμιαθήτω πρῶτον, ὡς καθήκει, τό στέαρ, καί λάβε σεαυτῷ ἐκ πάντων, ὧν ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχή σου. καί εἶπεν· οὐχί, ὅτι νῦν δώσεις, καί ἐάν μή, λήψομαι κραταιῶς» καί στό ἴδιο κεφάλαιο γράφει στήν συνέχεια τό ἱερό κείμενο «ἰδού ἔρχονται ἡμέραι καί ἐξολοθρεύσω τό σπέρμα σου καί τό σπέρμα οἴκου τοῦ πατρός σου».

Οἱ πράξεις τῶν υἱῶν τοῦ ἱερέως Ἡλί ἔχουν ὡς ἐπακόλουθο νά ἐπιφέρουν τήν ὀργή τοῦ Κυρίου, μέ ἀποτέλεσμα νά περιέλθη στά χέρια τῶν Φιλισταίων ἡ ἱερά Κιβωτός τοῦ Θεοῦ μετά ἀπό μάχη πού ἡττήθηκαν οἱ Ἰσραηλίτες, νά θανατωθοῦν οἱ υἱοί τοῦ Ἡλί καί ὁ Κύριος νά ἀποσύρη ἀπό τήν οἰκογένεια του τήν ἀρχιερωσύνη καί νά τήν παραδώση σέ ἄλλο κλάδο τῆς οἰκογένειας τοῦ Ἀαρών.

Μέσα ἀπό τά δύο αὐτά παραδείγματα τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, τοῦ Ἰούδα καί τῶν υἱῶν τοῦ ἱερέως, ἐπιβεβαιώνεται ὅτι κύριος τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ Θεός, δική του εἶναι ἡ Ἐκκλησία, δικές του οἱ θυσίες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, δική του ἡ ἀρχιερωσύνη. Ἐπικυρώνεται ὅτι ὁ Κύριος τοῦ παντός εἶναι παρόν σέ ὅ,τι συμβαίνει καί ἐπεμβαίνει τήν στιγμή πού αὐτός ἔχει προκαθορίσει.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τήν παραβολή τῶν ζιζανίων, παρομοιάζει τά ζιζάνια μέ τούς διαφθορεῖς πού λυμαίνονται τήν Ἐκκλησία καί ἔχουν ἀναμειχθῆ μέ τόν σῖτο, δηλαδή τόν καλό σπόρο. Σημειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅτι «εἶναι μέθοδος τοῦ διαβόλου τό νά εἰσάγη τήν πλάνη μαζί μέ τήν ἀλήθεια καί νά τήν ἐπικαλύπτη μέ τά ὁμοιώματα τῆς ἀληθείας, ὥστε νά προσελκύη αὐτούς πού ἐξαπατῶνται μέ εὐκολία». Ἆραγε κατά παρ’ ὅμοιο τρόπο δέν ἔχει εἰσαγάγει ἕνα σωρό πλάνες ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μαζί μέ τήν ἀλήθεια, γιά νά ἐξαπατᾶ τούς ἀνυποψίαστους πιστούς καί ἔτσι νά δικαιολογῆ ὅτι ἔχει πρωτεῖο ἐξουσίας, ὅτι αὐτός δίνει τό ἔκκλητο καί τίς αὐτοκεφαλίες;

Σημειώνει στήν συνέχεια ὁ ἅγιος Ἰωάννης γιά τούς πονηρούς ἄνδρες, τούς διαφθορεῖς ὅτι «Πολλοί ἀπό τούς προεστῶτες, εἰσάγοντες ἐντός τῶν ἐκκλησιῶν πονηρούς ἄνδρες, πού ἦσαν κρυπτοαιρετικοί, παρεῖχαν μεγάλη εὐκολία στά ἐπίβουλα σχέδια τοῦ διαβόλου». Καί στίς ἡμέρες μας κατά παρόμοιο τρόπο ὁ διάβολος, μέσῳ πονηρῶν Ἀρχιεπισκόπων, Μητροπολιτῶν δέν διαφημίζει τά ἐπίβουλα σχέδιά του, ὅπως εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία, τά ἐπικίνδυνα ἐμβόλια τοῦ κορωνοϊοῦ καί ἡ κάθε αἵρεση, μέ ἀποτέλεσμα νά φθείρη τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τά Δόγματα καί τούς ἱερούς Κανόνες;

Καί περιγράφει τήν ὑποκρισία τῶν πονηρῶν ἀνδρῶν, λέγοντας ὅτι «οἱ αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι μόνον ἀπό κενοδοξία καί ὄχι διά τίποτε ἄλλο, ρίπτουν τό δηλητήριόν των. Εἰς τήν ἀρχήν ἀποκρύπτουν τούς πραγματικούς ἑαυτούς των, ὅμως ὅταν ἀποκτήσουν περισσότερον θάρρος καί τούς παραχωρήση κανείς τόν λόγον, τότε χύνουν τό δηλητήριό των». Κατά παρόμοιο τρόπο δέν λειτουργοῦν οἱ διάφοροι ρασοφόροι, οἱ ὁποῖοι πρίν ἐκλεγοῦν Μητροπολίτες παρουσιάζουν ἕνα πρόσωπο πρός τά ἔξω τελείως διαφορετικό ἀπό αὐτό πού ἐμφανίζουν μετά τήν ἐκλογή τους, διδάσκοντας διάφορες δοξασίες, ὅπως ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ὁδηγοῦν στήν λύτρωση, ὅτι ἡ ἐπιστήμη κατέχει τό ἀλάνθαστο, τήν ὑπεροχή τῆς ὕλης ἔναντι τοῦ πνεύματος καί ἄλλα ὧν οὐκ ἔστι ἀριθμός;

«Ἡ ἀρχή ὅμως τῆς ἀλαζονείας τοῦ διαβόλου» σημειώνει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος «ὀφείλεται ὄχι στήν ἐναντίον μας ἔχθραν του, ἀλλά στήν ἔχθραν πρός τόν Θεόν…Διότι δέν ἔσπειρε πρίν ἀπό αὐτόν, ἐπειδή δέν θά εἶχε τίποτε νά καταστρέψη, ἀλλά ὅταν πλέον εἶχε ὁλοκληρωθῆ ἡ ὅλη ἐργασία τῆς σπορᾶς, γιά νά καταστρέψη τούς κόπους καί τίς φροντίδες τοῦ γεωργοῦ». Ἆραγε, ἔμμεσα ὁ ἅγιος μέ τόν λόγο του αὐτό δέν μᾶς ὑποδεικνύει ὅτι τόν διάβολο πρέπει νά ἐπιβουλώμασθε, διότι αὐτός εἶναι ὁ πραγματικός μας ἐχθρός;

«Ὁ Κύριος δέν ἀπαγορεύει οἱ αἱρετικοί, νά ἀποστομώνωνται, νά ἀποκόπτεται ἡ θρασύτητά τους»

Ἑρμηνεύοντας ὁ ἅγιος Χρυσόστομος τούς λόγους γιά τούς ὁποίους δέν ἐκριζώνονται πρίν τῆς ὥρας τους τά ζιζάνια, οἱ διαφθορεῖς, πού μαστίζουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τονίζει ὅτι «ἀφ’ ἑνός μέν μέ τό νά μή καταστρέψουν τόν σῖτον, ἀφ’ ἑτέρου δέ μέ τό ὅτι θά τιμωρηθοῦν αὐτοί ὁπωσδήποτε, ἐφ’ ὅσον εἶναι ἀθεράπευτα ἀσθενεῖς. Ἄρα ἐάν θέλης καί αὐτοί νά τιμωρηθοῦν καί ὁ σῖτος νά μή ὑποστῆ βλάβη, περίμενε τήν κατάλληλη ὥρα. Τί σημαίνει ὅμως, “μή τυχόν ξερριζώσετε μαζί μέ αὐτά καί τόν σῖτο”; Ἤ ἐννοεῖ αὐτό, ὅτι δηλαδή ἐφ’ ὅσον συμβῆ νά πάρετε τά ὅπλα καί νά κατασφάζετε τούς αἱρετικούς, ἀναγκαστικά μαζί μέ αὐτούς θά φονεύωνται καί πολλοί ἀπό τούς ἁγίους· ἤ ὅτι ἐνδέχεται πολλοί ἀπό αὐτά τά ζιζάνια νά μεταβληθοῦν καί νά γίνουν σῖτος…Ἑπομένως, ὁ Κύριος δέν ἀπαγορεύει νά παρεμποδίζωνται οἱ αἱρετικοί, νά ἀποστομώνωνται, νά ἀποκόπτεται ἡ θρασύτητά τους καί νά διαλύωνται τά συνέδρια τους καί οἱ συγκεντρώσεις τους, ἀλλά ἀπαγορεύει νά φονεύωνται καί νά κατασφάζωνται…ὅσον καιρό παραμένουν πλησίον τοῦ σίτου πρέπει νά τά ἀφήνουν ἀπείρακτα, διότι εἶναι δυνατόν αὐτοί νά γίνουν σῖτος· ὅταν ὅμως φύγουν ἀπό τόν κόσμο αὐτό χωρίς κανένα κέρδος, τότε κατά ἀνάγκη θά ὑποστοῦν τήν ἐπιβεβλημένη δίκη».

Στήν συνέχει ὁ ἱερός Χρυσόστομος παραθέτει τήν παραβολή τῆς ζύμης, πού μεταβάλλει ὅλη τήν ποσότητα τοῦ ἀλεύρου καί παρομοιάζει τήν ζύμη μέ τούς δώδεκα ἀποστόλους, λέγοντας «Μά ἀκριβῶς αὐτό κατ’ ἐξοχήν εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει νά λάμψη ἡ δύναμή σας, τό νά ἀναμιχθῆτε μέ τό πλῆθος καί νά μή φύγετε ἀπό αὐτό. Διότι ὅπως ἡ ζύμη τότε ζυμώνει τό φύραμα, ὅταν εὑρεθῆ κοντά στό ἀλεύρι, καί ὄχι ἁπλῶς κοντά, ἀλλά ἔτσι πού νά ἀναμιχθῆ μέ αὐτό (διότι δέν εἶπε ἁπλῶς τό τοποθέτησε, ἀλλά τό ἀνέμιξε), ἔτσι καί ἐσεῖς, ὅταν θά ἔλθετε σέ ἐπαφή καί ἑνωθῆτε μέ αὐτούς πού σᾶς πολεμοῦν, τότε θά ὑπερισχύσετε…Διά τοῦτο καί ἀνέμιξε αὐτούς πού πιστεύουν σέ αὐτόν μέ τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, γιά νά μεταδώσωμε στούς ἄλλους τήν γνώση μας αὐτή…Ἐάν δώδεκα ἄνθρωποι ζύμωσαν ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη, σκέψου πόση εἶναι ἡ ἰδική μας κακία, ὅταν μολονότι εἴμαστε πολλοί, δέν μποροῦμε νά μεταβάλλωμε τούς ὑπόλοιπους ἀνθρώπους, πού θά ἔπρεπε, γενόμενοι προζύμι, νά ἐπαρκέσουν γιά ἀπείρους κόσμους».

Εἶναι πολλές οἱ ἀλήθειες οἱ ὁποῖες λέγονται ἀπό τόν ἅγιο καί ἱερό Χρυσόστομο. Μᾶς ὑποδεικνύει νά περιμένουμε τήν κατάλληλη ὥρα, νά μή προτρέχουμε, νά ἀγωνιζώμεθα, νά ἀναμειγνυώμεθα μέ τό πλῆθος καί νά μή φεύγουμε ἀπό αὐτό. Ὁ Κύριος θά ἔλθη στήν συνέχεια καί αὐτός θά ἐπικυρώση τά ἔργα μας.

Νά ξαναβάλωμεν τόν Κύριόν μας Ἰησοῦ Χριστόν, Βασιλέα καί Ἀρχιερέα, εἰς τό κέντρον τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μέ τήν ἑρμηνεία του στήν παραβολή τῶν ζιζανίων, μᾶς ζητᾶ νά ξαναβάλουμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, Βασιλέα καί Ἀρχιερέα, στό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, στό κέντρο τῆς ζωῆς τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἡ ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς ἐπιβεβαιώνει πλήρως τούς λόγους τοῦ ἁγίου Γέροντος Ἐπιφανίου, ὁ ὁποῖος τονίζει ὅτι «Ἐννοῶ ἁπλῶς νά μή ἀποσπώμεθα ἀπό αὐτῶν, νά μή διαρρηγνύωμεν τήν ἀπ’ αὐτῶν κανονικήν ἐξάρτησιν. Κατά τά λοιπά καί θά διαφωνήσωμεν καί θά διαμαρτυρηθῶμεν καί θά ἀντιταχθῶμεν. Ἐφ’ ὅσον ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν προέβη εἰς καθαίρεσιν αὐτῶν, ἡμεῖς δέν πρέπει νά ἀποκηρύξωμεν αὐτούς καί νά παύσωμεν τό μνημόσυνον αὐτῶν…Ὁ παύων τό μνημόσυνον τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου Κληρικός, ἀρκεῖται εἰς τοῦτο, ἀποφεύγει νά μνημονεύση ἑτέρου καί ἀναμένει ἐν ἠρεμίᾳ συνειδήσεως τήν κρίσιν τῆς Συνόδου. Αὐτό, καί μόνον αὐτό, εἶνε τό νόημα τοῦ Κανόνος».

Οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου καί τοῦ πατρός Ἐπιφανίου δέν θέτουν μόνον πρό τῶν εὐθυνῶν τους τούς ἀγωνιστές Κληρικούς καί λαϊκούς, πού ἀρνοῦνται νά παραμείνουν ἀδρανεῖς στά προβλήματα πού προκαλοῦν «οἱ προδότες τῆς πίστεως». Οἱ λόγοι θέτουν πρό τῶν εὐθυνῶν τους καί τούς Ἐπισκόπους πού ἔχουν ἐκκλησιαστική συνείδηση, οἱ ὁποῖοι παραμένουν σιωπῶντες καί ἀπαθεῖς ἐμπρός στά τεράστια ἐκκλησιαστικά προβλήματα πού ἔχουν προκαλέσει οἱ διαφθορεῖς, ἐπικυρώνοντας ἔτσι μέ τήν σιωπή τους τίς πράξεις τῶν προβατόσχημων λύκων.

Ἕνας Ἐπίσκοπος πού δέν μιλάει, πού δέν ξυπνᾶ συνειδήσεις, εἶναι συναυτουργός τῆς ἀνωμαλίας, σύντεχνος καί συνεργάτης τῆς φθορᾶς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πολιτεύματος. Μοχλός ἀλλοιωμένος, ἀνίκανος νά δώση κίνηση πρός τά ἐμπρός. Δέν συνεχίζει τό ἔργο τῶν ἁγίων Πατέρων, πού βρίσκεται σέ πλήρη ἀμεσότητα μέ τά προβλήματα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.

Σέ τελική ἀνάλυση, ἐάν δέν μποροῦν νά συγκρουσθοῦν μέ τούς διαφθορεῖς, ὑπάρχει καί ὁ δρόμος τῆς παραιτήσεως. Ἆραγε τί θά πράξουν, ἄν αὔριο τούς ἐπιβάλλουν νά συλλειτουργήσουν μέ τόν πάπα, μέ τήν δικαιολογία τῶν 1000 χρόνων ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, θά σκύψουν καί πάλι τό κεφάλι; Ἆραγε δέν ἔχουν καί αὐτοί εὐθύνες γιά τίς ὅποιες ἀποφάσεις τῶν μελῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος;