Ομολογία

 

Πάντα ὁρατή ἡ ἀλήθεια τῶν Ἁγίων ἀπέναντι στίς ψευτιές τῶν μεταπατερικῶν διαστρεβλω

τῶν.

     Νεκτάριος Δαπέργολας

Πολλαπλασιάζονται ταχύτατα οἱ βλασφημίες ἀπὸ δύσμοιρους κληρικοὺς τῶν ἐσχάτων δαιμονικῶν χρόνων, διαφόρους ψευτοθεολόγους καὶ θεολογοῦντες τῶν μαύρων σκοταδιῶν, διαχειριστὲς «ἐκκλησιαστικῶν» ἱστολογίων τῆς κακιᾶς ὥρας καὶ λοιποὺς παρατρεχάμενους, ποὺ κατεπείγονται ἀναφανδὸν πλέον νὰ διαστρεβλώσουν τὰ λόγια τῶν Ἁγίων ἢ νὰ τὰ χαρακτηρίσουν παρωχημένα καὶ ἀνήμπορα νὰ καλύψουν τὶς νέες ἀνάγκες καὶ ἀπαιτήσεις τῆς σημερινῆς ἐποχῆς (ναί, ὡς «ἀνάγκες» καὶ ὡς «ἀπαιτήσεις» χαρακτηρίζεται πιὰ ἄνευ προσχημάτων ὁ βόρβορος τῆς διεστραμμένης ἀποκτήνωσης, στὸν ὁποῖο βουλιάζει ἡ ἀνθρωπότητα) ἢ καὶ νὰ μιλήσουν μὲ θράσος γιὰ τὴν ἀνάγκη διαλόγου προκειμένου νὰ συμβιβαστεῖ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν κάθε ἀνωμαλία.

Οἱ λόγοι τῶν Ἁγίων ὅμως εἶναι πάντα ἀμείλικτα προφανεῖς. Ἐξαιρετικὰ χαρακτηριστικὸ καὶ τὸ παρακάτω σχόλιο ποὺ εἶναι ἁπλὰ ἡ καταγραφὴ ἑνὸς τρομακτικοῦ (γιὰ τὰ χάλια μας καὶ γιὰ τὶς εὐθύνες μας) ἐδαφίου ἀπὸ τὴν «Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολὴ» (α΄ 18-32). Σὲ αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλᾶ γιὰ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὸ κατρακύλισμα τῶν ἀνθρώπων στὴν εἰδωλολατρία καὶ τὶς σαρκικὲς διαστροφές, καθὼς καὶ σὲ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες ἁμαρτίες. Ἀποκαλεῖ μάλιστα τοὺς ἀνθρώπους ἀναπολόγητους, ἀκόμη καὶ πρὶν τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ (σὲ ἐκείνη τὴν περίοδο βασικὰ ἀναφέρεται ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος), γιατί ὁ Θεὸς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, μέσῳ τῆς δημιουργίας, ἀποκάλυψε τὴν ὕπαρξη καὶ τὴ δόξα Του, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ἀρνήθηκαν τὴν κοινωνία μαζὶ Του καὶ ἐνῶ γνώριζαν τὴν ἀλήθεια, ἐπέλεξαν νὰ παραδοθοῦν στὸν βόρβορο:

     «Ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ Θεοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων, διότι τὸ γνωστὸν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς· ὁ γὰρ Θεὸς αὐτοῖς ἐφανέρωσε. Τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης, εἰς τὸ εἶναι αὐτοὺς ἀναπολογήτους, διότι γνόντες τὸν Θεὸν οὐχ ὡς Θεὸν ἐδόξασαν ἢ εὐχαρίστησαν, ἀλλ᾿ ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν, καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν. Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς…Αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες. Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ πονηρίᾳ, πλεονεξίᾳ, κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρέτας κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀνελεήμονας· οἵτινες τὸ δικαίωμα τοῦ Θεοῦ ἐπιγνόντες, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες ἄξιοι θανάτου εἰσίν, οὐ μόνον αὐτὰ ποιοῦσιν, ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσι».

     Ἂν λοιπὸν αὐτὰ ἴσχυαν γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα πρὸ Χριστοῦ, ποιά δικαιολογία μποροῦμε νὰ προβάλουμε καὶ ποιὰν ἀπολογία νὰ ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα, 2000 χρόνια μετὰ τὴ θεανθρώπινη παρουσία Του πάνω στὴ γῆ καὶ τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε; Κόλαφος πραγματικὸς τὰ ὅσα γράφει ὁ μέγας Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν. Κόλαφος γιὰ ὅλους μας, γιὰ τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ἀμετανοησία μας. Κόλαφος καὶ γιὰ ὅλους τοὺς μεταπατερικοὺς ἀγαπολόγους νανουριστὲς ποὺ ἔχουν βαλθεῖ νὰ διαστρέψουν τὰ πάντα καὶ νὰ κηρύξουν τὸ νέο τους ψευτοευαγγέλιο τῆς πλάνης καὶ τῆς βλασφημίας. Ὅσα διαστροφικὰ καὶ ἀρρωστημένα ὅμως καὶ ἂν λένε στὴν προσπάθειά τους νὰ «ἀποδείξουν» ὅτι ὁ βρωμερὸς βοῦρκος δὲν εἶναι βοῦρκος ἀλλὰ μυρίπνοο λιβάδι, ἡ ἀλήθεια εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντα ὁρατὴ γιὰ τοὺς ἔχοντας ὀφθαλμούς τοῦ ὁρᾶν καὶ νοῦν τοῦ συνιέναι. Ἀπολύτως ξεκάθαρα…