Ομολογία

Οι Ιερές Παρακλήσεις, 

ως ομολογία πίστεως.

(Συ δε ευφρανθήση εν τοις Αγίοις 

– Ησαΐου ΜΑ΄, 17)

Οι Ιερές Παρακλήσεις (ακολουθίες) εις τους Αγίους της Ορθοδοξίας, λειτουργούν ως προσευχητική – πρεσβευτική διάσταση της Εκκλησίας, όπου συναντούμε και τις τρεις μορφές προσευχής, που είναι η δοξολογία, η ευχαριστία και η παράκλησις.

Πολλοί αιρετικοί δεν επικαλούνται τους αγίους και την Θεοτόκο, διότι δεν πιστεύουν στις πρεσβείες τους.

Η Αγία Γραφή είναι σαφής: «Εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήτε· πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη (Ιακ. 5, 16).

Δεν συμφωνούμε, όμως, με τους παπικούς, που δέχονται την Θεοτόκο ως αυτόνομη μεσίτρια, μιας και δεν προσέφερε τον εαυτό της θυσία υπέρ ημών. Η εβδόμη οικουμενική σύνοδος ομιλεί μόνο για τις πρεσβείες της, ως του Θεού γεννήτριας.

Μετρικοί είναι οι λόγοι χρήσεως του επιθέτου «Μεσίτρια» σ’ ένα τροπάριο του παρακλητικού κανόνα και όχι δογματική διατύπωση.

Η πνευματική χάρι (εγρήγορση) μιας Ιεράς Παρακλήσεως (γενικά), δημιουργεί στην καλοπροαίρετη ορθόδοξη ψυχή μια παραμυθία ή και μία βεβαιότητα αναμονής της εκπληρώσεως των αιτημάτων της προς τον Κύριο, προς την Κυρία Θεοτόκο ή προς τους Αγίους. Πολλές φορές οι απαντήσεις είναι άμεσες! Σε κάθε περίπτωση, η ακραιφνώς θεολογική πλευρά μιας παρακλήσεως, συνιστά ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως.

Στο βάθος των Ιερών Παρακλήσεων υψώνεται η Ορθόδοξη Πίστη, μιας και η ζωή του Αγίου (-ας) ήταν αφοσιωμένη στην πίστη αυτή, ως οσιακότητα ή ως μαρτύριο. Νεομάρτυρες, οσιομάρτυρες, όσιοι, σεβάσμιοι μοναχοί και μοναχές, αγιασμένοι από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, υπομνηματίζονται στα κείμενα των Παρακλήσεων.

Ιδιαίτερα οι παρακλήσεις, των οποίων οι συνθέτες έχουν υψηλά πνευματικά μέτρα, εκφράζουν έντονα την εμπειρική – φωτιστική πίστη της Εκκλησίας και όχι την στοιχειώδη (γνωστική) πίστη, την εισαγωγική πίστη, όπως ονομάζεται συνήθως.

Να υπενθυμίσουμε, ότι η πίστη ως γνώση (ως βάση) συναντάται και στις χριστιανικές ομολογίες – αιρέσεις. Πιστεύουν δηλ. την διδασκαλία περί Χριστού, περί θείας προνοίας, περί θαυμάτων του Θεού κ.λπ. Απωθούν όμως, ιδιαίτερα, το κύρος, τις πρεσβείες των Αγίων και τα θαύματά τους, που αποδεικνύουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας.

Οι Παρακλήσεις χρησιμοποιούνται στον αυθεντικό, εμπειρικό και ορθόδοξο τρόπο λειτουργίας των πιστών, ιδίως σε καιρούς δυσκολίας ή πανδημίας, πλάι στα Μυστήρια της Εκκλησίας.

Η αφοβία έναντι των ασθενειών (Κορονοϊού) εντός των Ι. Ναών, είναι γέννημα της υγιούς εμπειρικής πίστεως των Αγίων και όχι της απλής (γνωστικής) πίστης των βιβλίων.

Πολλοί λοιμοξιολόγοι και οικουμενιστές ποιμένες συναντώνται σήμερα, στον δρόμο της γνώσεως, δίνοντας προτεραιότητα στην λογική, γι’ αυτό και πλήθος πιστών προσεγγίζει τους Ι. Ναούς με φόβο και ανησυχία.

Οι φόβοι εκφράζονται από λοιμοξιολόγους και οικουμενιστές ποιμένες σε καθαρά ορθολογιστική βάση. Αυτή η αυτόνομη επιστημονική τάση, που αγνοεί – περιθωριοποιεί και βλασφημεί την Θ. Κοινωνία και τους Ι. Ναούς, είναι θεληματική τύφλωση μπροστά στα καθημερινά θαύματα της Εκκλησίας.

Γνωρίζουμε, ότι για τον σύγχρονο ορθολογισμό το κριτήριο της αλήθειας είναι η επιστημονική αντίληψη των φαινομένων. Το πνεύμα και η ζωή της Εκκλησίας, όμως, μας πληροφορεί: ό,τι είναι «λογικά» ορθό, δεν σημαίνει ότι είναι και αντικειμενικά υποστατό! Μας διοικεί ο Άγιος Τριαδικός Θεός, χωρίς ν’ αντιλαμβανώμεθα το βάθος και το πλάτος της Πρόνοιάς Του. Η επιστήμη υπάγεται στο γενικότερο γεγονός των «Δερματίνων Χιτώνων», με τους οποίους έντυσε ο Θεός τον πεπτωκότα άνθρωπο. Όταν ο ρόλος και η συμβολή της επιστήμης αναγνωρισθεί ως η αρμοδιότερη και ικανότερη δύναμη για την ρύθμιση της Μυστηριακής ζωής, τότε ευρισκόμεθα μπροστά σε αποστασία – βλασφημία και αίρεση!

Η Εκκλησία του Χριστού ενδιαφέρεται (πάντοτε) για την ψυχή και για το σώμα του ανθρώπου, ως δώρο του Θεού.

Οι ανωτέρω θέσεις μας δεν απορρέουν από μια βαθειά εσωτερική ψυχολογική ανάγκη στήριξης σε καιρούς δύσκολους. Έχω γνώση μιας πραγματικής πλούσιας βιωματικής (και προσωπικής) παρακαταθήκης επεμβάσεων του Θεού, θαυματουργικής υφής, ως ανάπτυξη δώρων των πρεσβειών των Αγίων της Εκκλησίας μας. Με τη χάρη των Αγίων (ενδεικτικά):

- Σκοτεινοί λογισμοί διαλύονται

- Ταραχές και εσωτερικοί πόλεμοι καταπαύουν

- Ευθύνες αντιμετωπίζονται επιτυχώς και χρέη διαλύονται

- Νοσήματα φυγαδεύονται

– Οικογένειες ενώνονται

– Ατεκνίες λύονται.

Εάν όλοι αυτοί, που ευεργετήθηκαν από τους Αγίους έστελναν, σήμερα, την μαρτυρία τους στους «ποιμένες» και στους κρατικούς (ορθολογιστές) λοιμοξιολόγους τότε, είμαι σίγουρος, ότι θα υπήρχαν μεταβολές νοός, μεταβολές αντιλήψεων, ειλικρινείς μετάνοιες.

Δεν μπορεί 2000 χρόνια να πλανάται η Εκκλησία!

Ευτυχώς, που υπάρχουν και ιατροί, που λένε:

«Η επιστήμη έκανε ό,τι μπορούσε, η λογική έκανε ό,τι μπορούσε, τώρα ο Θεός…»

Παλιότερα, τους πιστούς δεν τους τρόμαζε η απεραντοσύνη μιας πανδημίας, ενός λοιμού, διότι είχαν αυθεντική (βέβαιη) πίστη στον Χριστό. Αυτό αντανακλάται και στα τροπάρια των Παρακλήσεων. Στην παράκληση (προς τον προφήτην Ελισσαίον), διαβάζουμε (παράδειγμα): 

«Ιατρείον των Χριστιανών ετοιμότατον, 
ο Ναός σου ανεδείχθη παναοίδιμε, 
διο οι αρρωστήμασι κυκλούμενοι δεινώς, 
εν αυτώ αθροιζόμενοι, 
την σην βοήθειαν θερμώς, 
εξαιτούμεθα κράζοντες· 
ένδοξε Ελισσαίε, 
Προφήτα Θεού Τρισμάκαρ, 
μη υπερίδης νυν ημάς, 
κινδυνεύοντας εις θάνατον».

Ερώτημα (προς τους σύγχρονους «ποιμένες» και λοιμοξιολόγους):

Είσθε φιλανθρωπότεροι του Θεού;

(Γέρων Βαρσανούφιος)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ