2021: Οι στόχοι του Έθνους

2021: Οι στόχοι του Έθνους

Μανώλης Κοττάκης -Αυγ 19, 2019

ΗΡΚΕΣΕ μιά ἀμφιλεγόμενη κατά τήν Ἀριστερά διατύπωση τῆς ἀποστολῆς τῆς ἐπιτροπῆς γιά τό 2021 (περί ἑνιαίας ἐθνικῆς ταυτότητας)…

… καθώς καί ἡ παράλειψη τῶν συντακτῶν τοῦ νομοσχεδίου νά περιληφθεῖ ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας σέ αὐτήν γιά νά λυθοῦν τά ζωνάρια. Γιά νά δημιουργηθεῖ μέσα στό καλοκαίρι ἀπό δηλώσεις βουλευτῶν, ἀναλυτῶν, καθηγητῶν, ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων προσάναμμα διχασμοῦ. Ἡ Ἀριστερά δέν τά πάει καλά μέ τίς λέξεις ἔθνος – ταυτότητα καί ἄρχισε τό τροπάριο τοῦ ἐθνολαϊκισμοῦ. Οἱ ἐναπομείναντες ἰσχυροί θύλακες τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ μέσα στό σύστημα εἶδαν τήν ἐπιτροπή 2021 ὡς εὐκαιρία ρεβανσισμοῦ ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν δεινή πολιτική ἧττα στήν ὁποία τούς ὑποχρέωσε ὁ Χριστόδουλος μέ τίς ταυτότητες. Καί γι’ αὐτό προωθοῦν μιά ἀνάγνωση τῆς ἱστορίας τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν Ἐπανάσταση πού ὑποβαθμίζει τόν ρόλο τῆς Ὀρθοδοξίας στή γένεση τοῦ νέου κράτους.

Ἡ Ἐκκλησία πάλι λόγω τῶν μετριοτάτων προσωπικῶν σχέσεων Μητσοτάκη – Ἱερωνύμου (ὑπαιτιότητι τοῦ δευτέρου) εἶδε μέ καχυποψία καί ἀνασφάλεια τήν ἐξέλιξη τοῦ ἀποκλεισμοῦ ἀπό τήν ἐπιτροπή, καί τώρα θυμᾶται νά βγεῖ στό ἀντάρτικο. Κάνουν ὅλοι λάθος. Ἡ ἐπιτροπή γιά τό 2021 δέν συγκροτήθηκε γιά νά φυλακιστοῦμε στήν ἱστορία. Δέν συγκροτήθηκε γιά νά βγοῦν προσωπικά ἤ ἰδεολογικά ἀπωθημένα. Δέν συγκροτήθηκε γιά νά ἐπανακυριαρχήσουν ἤδη κρατοῦσες ἀπόψεις. Ἡ ἐπιτροπή συγκροτήθηκε γιά νά ἑνώσει δυνάμεις, ὄχι γιά νά ἐπαναφέρει γνωστούς, σέ σημεῖο πλήξεως, διχασμούς.

Ἄν θέλουμε νά καταλάβουμε ποιά μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἀξία τῆς ἐπιτροπῆς, ἄς ἀναλογιστοῦμε πῶς θά εἶναι αὔριο ἡ εἰκόνα ἑνός ἔθνους πού λειτουργεῖ μέ στόχους. Παραδόξως δανείζομαι τόν τίτλο ἑνός πολιτικοῦ κειμένου πού ἔγραψε ὁ Λεωνίδας Κύρκος τό 1974 μετά τήν μεταπολίτευση: Οἱ Στόχοι τοῦ Ἔθνους. Αὐτή πρέπει νά εἶναι ἡ ἀποστολή τῆς ὑπό τήν κ. Γιάννα Ἀγγελοπούλου ἐπιτροπῆς. Τί θέλουμε νά εἶναι ἡ Ἑλλάδα τό 2050 πέραν ἀπό ἀνεξάρτητη χώρα; Οἱ Τοῦρκοι ξέρουν. Ὁ Ἐρντογάν ἔχει θέσει ὡς στόχο νά εὑρίσκεται ἡ Τουρκία τό 2030 στίς δέκα πλέον προηγμένες οἰκονομίες τοῦ κόσμου. Ἀπό τούς ὀλιγάρχες μέχρι καί τόν τελευταῖο ἐργάτη ὅλοι ξέρουν τόν στόχο καί συσπειρωμένοι ἀπό τό 2002 μέχρι σήμερα, γύρω ἀπό τόν ἴδιο ἡγέτη, μάχονται γι’ αὐτόν. Ἀκόμη καί οἱ κεμαλικοί πού σταδιακά συνέρχονται δέν ἀμφισβητοῦν αὐτήν τήν στρατηγική. Στήν Βουλγαρία τοῦ Μπορίσωφ ἐπίσης ἔχει συνταχθεῖ ἡ Βίβλος γιά τήν τοῦ μέλλοντος ἕως τό 2050.

Ὅταν, λοιπόν, κράτη καί λαοί τῆς περιοχῆς ἀκόμη καί οἱ ἰσλαμιστές ἔχουν υἱοθετήσει τήν κουλτούρα τῶν στόχων, τί θά κάνουμε ἐμεῖς ἐδῶ; Θά ἀρχίσουμε νά μαλώνουμε γιά τό ἄν τό κρυφό σχολειό ἦταν μῦθος πού λέει ἡ Ἀριστερά ἤ ἄν κήρυξε ὄντως καί ποιά μέρα ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός τήν Ἐπανάσταση; Τό βλέμμα μας πρέπει νά εἶναι στό μέλλον. Σέ ὅλες τίς δυνάμεις τοῦ Ἔθνους πού εἶναι διάσπαρτες ἀνά τήν γῆ. Μέσα σέ αὐτό τό πλαίσιο πρέπει νά λύσουμε τίς διαφορές μας. Ἡ Ἐκκλησία –πού πρέπει νά μετέχει στήν ἐπιτροπή– εἶναι ὁ ἐγγυητής τῆς ἐθνικῆς συνέχειας καί τῆς παράδοσης, εἶναι παράγων κοινωνικῆς συνοχῆς (τό ἀπέδειξε στά μνημόνια), μπορεῖ καί νά καταστεῖ μοχλός οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης μέ τήν φιλελεύθερη ἀξιοποίηση τῆς περιουσίας της. Ὅπως τά δίκτυα τῶν ἐμπόρων μας στά Βαλκάνια στήν προεπαναστατική περίοδο ἀναπτύχθηκαν μέσα ἀπό τίς ἐξαρχίες τοῦ οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἔτσι καί οἱ παραγωγικές δυνάμεις τοῦ τόπου μποροῦν νά συνεργαστοῦν μέ τήν Ἐκκλησία πρός ὄφελος τῆς οἰκονομίας, τῆς κοινωνίας ἀλλά καί τῆς ἴδιας τῆς οἰκονομικῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλιῶς εἶναι ἕνας μόνος του, ἀλλιῶς πολλοί μαζί.

Ἄλλο παράδειγμα ἡ οἰκογένεια. Δέν εἶναι συντηρητικός θεσμός ὅπως τήν κατηγορεῖ ἡ Ἀριστερά. Εἶναι κι αὐτός παράγων συνοχῆς καί μάλιστα ἰσχυρότερος ἀπό κάθε ἄλλη εὐρωπαϊκή χώρα: Ἡ καταπολέμηση τῆς ὑπογεννητικότητας δέν εἶναι κρατική ἁρμοδιότης μόνον. Ἀπαιτεῖ ἐθνικό σχέδιο μέ τήν συμμετοχή καί τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας. Ὁ προσδιορισμός τῶν Στόχων τοῦ Ἔθνους καί ἡ ἀπόπειρα κινητοποίησης τοῦ λαοῦ σέ σχέδιο πού ὑλοποιεῖ πολυετῆ προσπάθεια (δέν εἶναι τό καλύτερό μας) προϋποθέτει ἐξαντλητικό διάλογο γιά τό μέλλον. Καί γιά τόν δρόμο πού πρέπει νά ἀκολουθήσουμε. Χωρίς δογματισμούς. Ὄχι ἐγκλωβισμό στό παρελθόν. Κατά βάθος, αὐτό εἶναι πού φοβᾶται ἡ Ἀριστερά καί πετροβολᾶ τήν ἐπιτροπή πρίν ἀρχίσει νά λειτουργεῖ. Τρέμει στήν ἰδέα, πώς ὁ Ἕλλην σταδιακῶς γοητεύεται ἀπό τήν διακυβέρνηση τοῦ ἀποτελέσματος. Ἀλλά ἐδῶ ἐγωισμοί δέν χωροῦν. Εἴμαστε στόν 21ο αἰῶνα! Ἐδῶ πρόκειται γιά τήν χώρα.