Ομολογία

μέγιστος και πύρινος!…

του παπαΗλια Υφαντη

Δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των “μικρών” ή “μεγάλων» προφητών. Γιατί είναι ο μέγιστος. Δεν έγραψε, όπως δεν  έγραψε  κι  ο Χριστός ή ο Σωκράτης. Που σημαίνει ότι δεν ήταν προφήτης της πέννας αλλά της πίστης. Και έγραψε  με ανεξίτηλα γράμματα στις καρδιές των ανθρώπων. Γι’ αυτό παραμένει μέχρι και σήμερα, ύστερα από τρεις χιλιάδες χρόνια, ένας από τους δημοφιλέστερους αγίους της Εκκλησίας μας.

Και βέβαια πρόκειται για τον προφήτη Ηλία.

Αλλά ποια ήταν τα θαυμαστά που τον ανέβασαν στα ψηλότερα σκαλοπάτια της μεγαλοσύνης; Πολέμησε το κακό, οπουδήποτε κι αν το συνάντησε. Από το λαό μέχρι το ιερατείο και το βασιλιά. Γιατί αυτή η τριάδα, ο λαός, δηλαδή, το ιερατείο και η κοσμική εξουσία δημιουργούν συχνά το τρίγωνο της διαφθοράς  σε κάθε τόπο και εποχή.

Δεν κολάκεψε το λαό ο προφήτης. Όπως συμβαίνει συχνά με το ιερατείο και τους πολιτικούς άρχοντες. Που χαϊδεύουν τις αδυναμίες του λαού, για να εκμαιεύουν οικονομικά οφέλη και πάσης φύσεως προνόμια. Όπως συμβαίνει και στις μέρες μας. Προσπάθησε, να συγκινήσει και να αφυπνίσει το λαό. Αλλά μάταια. Οι άνθρωποι, όπως λέει κι ο ποιητής, συνέχιζαν να κοιμούνται “στης γης την πλάτη ανίδεοι και χορτάτοι”. “Προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι”. Και, όπως λέει ο ιερός υμνογράφος, “την φύσιν κατά γνώμην μετερρύθμισε και πύλας υετού θέλων απέκλεισε”. Που σημαίνει ότι πρόσταξε την φύση να μη βρέξει κι εκείνη τον υπάκουσε.

Κράτησε η ανομβρία τριάμισι χρόνια  και έφερε το λαό σε απόγνωση. Και τον Ηλία σε οξύτατη αντίθεση με το βασιλιά και το ιερατείο του Βάαλ. Γιατί ο Ηλίας θεωρούσε αιτία της ανομβρίας το ιερατείο και τη βασιλική οικογένεια. Που παρέσυραν ή εξανάγκασαν το λαό να εγκαταλείψει τη λατρεία του αληθινού Θεού και ν’ ακολουθήσει  τη  βάρβαρη λατρεία του Βάαλ.

Η σύγκρουση του Ηλία με το βασιλιά Αχαάβ, υπήρξε σφοδρότατη. “Καταστροφέα του Ισραήλ” αποκαλεί ο βασιλιάς τον  προφήτη κι εκείνος το βασιλιά “διαφθορέα του Ισραήλ”! Κι όχι μόνο για τις θρησκευτικές αποκλίσεις του, αλλά και για τις ηθικές παρεκκλίσεις  του…

Οι βασιλιάδες καταληστεύουν τους λαούς,  εν ονόματι των νόμων. Αλλά, όταν οι νόμοι δεν φτάνουν για να ικανοποιήσουν την αρπακτικότητά τους, δεν διστάζουν να προχωρήσουν ακόμη και σε κακουργήματα:

Όπως  Αχαάβ, που ζήτησε ν’ αγοράσει  το αμπέλι του Ναβουθαί, ενώ εκείνος δεν ήθελε να το πουλήσει. Και για να τον βγάλει απ’ το αδιέξοδο η βασίλισσα Ιεζάβελ, έβαλε τους ανθρώπους της να δολοφονήσουν το Ναβουθαί. Έγκλημα που ο Ηλίας ήλεγξε δριμύτατα. Προαναγγέλλοντας σ’ αυτόν και τη βασίλισσα την ίδια τύχη με το Ναβουθαί.

Το ιερατείο, συνήθως αποτελεί το ανήθικο ηθικό στήριγμα της αμαρτωλής κοσμικής εξουσίας. Για να κρατεί έτσι τους λαούς σε νάρκη και υποταγή. Παίρνοντας ως αντιπαροχή προνόμια, που του εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη λεηλασία του λαού.

Το ιερατείο το αντιμετώπισε ο προφήτης σε δημόσια αναμέτρηση: “Θα θυσιάσουμε, είπε,ο καθένας στο Θεό του. Αλλά τη φωτιά θα ζητήσουμε να μας τη στείλει ο Θεός απ’ τον ουρανό. Κι αφού ετοιμάστηκαν όλα, οι ιερείς του Βάαλ μάταια φώναζαν στο θεό τους απ’ το πρωί ως το απόγευμα. Καθώς ο προφήτης τους ειρωνευόταν, λέγοντάς τους: «Κοιμάται ο θεός σας. Φωνάξτε δυνατότερα»!. Κι όταν εκείνοι απόκαμαν ο Ηλίας “προσευχή προσηύξατο”. Κι ο ουρανός έστειλε  πρώτα τη φωτιά για τη θυσία κι αμέσως μετά  βροχή, για να τερματιστεί τη μαρτυρική ανομβρία. Όμως…

Ο ενθουσιασμός συνεπήρε τον προφήτη. Και μέσα στη μέθη του θαύματος έσφαξαν αυτός και οι οπαδοί τους ιερείς του Βάαλ. Για να προκαλέσουν την οργή της βασίλισσας, που κήρυξε διωγμό εναντίον αυτού και των οπαδών του.

Ο Ηλίας κατέφυγε στο όρος Χωρήβ. Και καταπτοημένος, περίμενε την απάντηση του Θεού, για το διωγμό του. Όπου, ξαφνικά, ξέσπασε θύελλα. Μέσα στην οποία δεν ήταν ο Θεός. Αλλά ούτε και μέσα στο σεισμό και τη φωτιά, που ακολούθησαν. Για να φυσήξει, τέλος, δροσερή αύρα, δηλωτική της παρουσίας του Θεού. Ο οποίος πληροφόρησε έτσι  τον Ηλία πως η σφαγή των ιερέων του Βάαλ δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισής τους.

Μέγας προφήτης ο Ηλίας. Αλλά και «ομοιοπαθής ημίν», όπως λέει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος. Με ανθρώπινες, δηλαδή, αδυναμίες. Κι όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να φτάσει πολύ ψηλά. Τόσο, που, αντίθετα απ’ τον Διγενή, που πάλεψε και νικήθηκε απ’ το Χάροντα  “στα μαρμαρένια αλώνια”, νίκησε ακόμη και το θάνατο. Αφού ανάστησε το γιο της χήρας, που ύστερα από εντολή του Θεού, τον φιλοξενούσε στα Σάρεπτα της Σιδώνας. Έτσι που ο θάνατος δεν τόλμησε να τον ξαναπλησιάσει. Κι ο Θεός, για να τον ανεβάσει στον ουρανό “αναγκάστηκε” να του στείλει ένα πύρινο άρμα.

Τόσο ψηλά, λοιπόν, ανέβηκε  ο Ηλίας, παρ’ όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες του. Πολύ ψηλότερα κι απ’ τα πιο μεγάλα ψηλώματα, όπου χτίζονται τα εκκλησάκια του. Έτσι που  εκείνο το «ομοιοπαθής ημίν», να έχει και θετική, για μας, σημασία. Αφού συνήθως τον ξεπεσμό μας τον δικαιολογούμε με τον ισχυρισμό ότι εμείς δεν είμαστε σαν τους αγίους και τους προφήτες. Αγνοώντας ότι κι εκείνοι είναι σαν κι εμάς. Που σημαίνει ότι, όσο χαμηλά κι αν βρισκόμαστε, μπορούμε να επιχειρήσουμε τη δική μας ορειβατική προσπάθεια. Και ποιος ξέρει; Μπορεί να φτάσουμε, ακόμη και, σε απίστευτα ύψη.

Άλλωστε ο δείκτης των υψομετρικών αναβάσεων βρίσκεται στα χέρια του Θεού και κανενός άλλου αυτοχειροτόνητου αγιομέτρη.