Μία τραγωδία χωρίς κανένα μεγαλείο

Μία τραγωδία χωρίς κανένα μεγαλείο

Δυστυχώς, μια χώρα σαν τη δική μας, που είναι Γη της Επαγγελίας και ήθελε ηγέτη Μωυσή, βρήκε στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα ηγέτη χαμηλής οροφής

Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο, ιστορικό, συγγραφέα

Πρίν τρία χρόνια, σέ μιά κλειστή συντροφιά, πού τώρα δέν ὑφίσταται πιά, ἕνας εὐγενικός φίλος μοῦ ἔλεγε τά ἑξῆς στοχαστικά: «Καλά, νά ψηφίσουν τόν ΣΥΡΙΖΑ ἄνθρωποι φτωχοί, παρασυρμένοι ἀπό τά παχειά του λόγια, τό κατανοῶ. Νά τόν ψηφίσουν νέοι πού κατάπιαν τό δόλωμα τῶν 751 εὐρώ, ἐπίσης τό κατανοῶ, ὅπως κατανοῶ καί τήν περίπτωση τῶν εὐπίστων πού θεωροῦσαν εὔκολη δουλειά τήν κατάργηση τῶν μνημονίων καί τή διαγραφή τῶν δανείων μέ μιά μόνο μονοκονδυλιά. Ὅμως, τό νά ψηφίσουν τοῦτο τό πολιτικό συνονθύλευμα ἄνθρωποι καλοβαλμένοι, πού εἶχαν τό σπιτάκι τους, τό ἐξοχικούλι τους, τό αὐτοκινητάκι καί τίς αὐτοκινητάρες τους καί πλῆθος ἄλλα ἀγαθά, ἔτσι ἀπό μιά λόξα ἀλλαγῆς, ἐπειδή τά ἄλλα κόμματα τούς μύριζαν “παλιουλίλα”, αὐτό δέν τό κατανοῶ, οὔτε τό συγχωρῶ.

Ἀπεναντίας, τό θεωρῶ ὄχι μόνο παράλογο ἀλλά καί ἠλίθιο». Προσπάθησα νά τοῦ ἐξηγήσω ὅτι ἡ λεγομένη ἀστική τάξη (ἄν καί στήν Ἑλλάδα δέν πιστεύω νά ὡρίμασε τέτοια τάξη), ἔχει μιά τάση αὐτοχειριασμοῦ. Ἔχει, ὅμως, καί τήν πολυτέλεια νά ἐπιλέγει ἡ ἴδια τόν δήμιό της. Γι’ αὐτό καί ὁ Λένιν εἶχε πεῖ μέ τήν ὠμή εἰλικρίνεια πού τόν διέκρινε τό ἑξῆς: «Ἡ ἀστική τάξη θά μᾶς δώσει τά καρφιά, γιά νά καρφώσουμε τό φέρετρό της»!

Προσωπικά, δέν μέ ἐκπλήσσει πού γιά μιά ἀκόμη φορά ἡ φερόμενη ὡς ἀστική τάξη «ὀφλισκάνει μωρίαν», δηλαδή βλακεύει. Αὐτό πού μέ ἐκπλήσσει εἶναι τοῦτο: πῶς δηλαδή δοκιμασμένοι καί μεγάλης πολιτικῆς πείρας παλαιοί Ἀριστεροί πίστεψαν πώς ἕνας ἀδοκίμαστος ἡγέτης, ἐπί κεφαλῆς ἑνός κομματικοῦ συρφετοῦ, μπορεῖ νά κάνει ἀριστερή πολιτική. 

Ἡ παροῦσα κυβέρνηση ἔκανε τόσες δεξιές (ἀλλά ἀδέξιες) στροφές, πού δέν θά τολμοῦσε νά κάνει οὐδεμία δεξιά κυβέρνηση. Κανείς δέν ὑπῆρξε τόσο εὐπειθής στά κελεύσματα τῆς κυρίας Μέρκελ καί τοῦ κυρίου Τράμπ, στόν βαθμό πού ὑπῆρξαν ὁ κ. Τσίπρας καί οἱ συνεργάτες του. Καί ποῦ ἐφθάσαμε τώρα; Ὁ πολιτικός οὐρανός τῆς Ἑλλάδος μοιάζει μέ τοῖχο μπογιατισμένο ἀπό ἀτζαμῆδες ἐλαιοχρωματιστές. Ὁ λόγος τοῦ κ. πρωθυπουργοῦ, πού ἄλλοτε κελάρυζε σάν τό νερό βουνίσιας πηγῆς, τώρα ἀντηχεῖ σάν πένθιμη ὠδή πού παίζεται ἀπό γκρανκάσα. 

Πολλά λόγια μέ μπόλικο τίποτα. Ὑπάρχουν ὅμως, ὅπως πάντα, πολλές βαρειές ἐκφράσεις. Κατανοῶ τήν ἀδυναμία του νά ἀπαντήσει ἀλλά δέν τό θεωρῶ συμφέρον του νά ὑποχρεώνεται σέ κάθε δύσκολη στιγμή νά βρίζει. Αὐτός καί τά στελέχη του. 

Τώρα ἡ κυβέρνηση, μετά τή διπλή συμφορά τῆς Μάντρας, μετά τό ὁλοκαύτωμα στόν Μπουτζᾶ καί στό Μάτι, μετά τήν κατάπτυστη ὑπογραφή τῶν Πρεσπῶν καί τή διατεταγμένη ὄξυνση τῶν σχέσεών μας μέ τήν Ρωσσία, αἰσθάνεται τόση ἄνεση σάν νά κάθεται πάνω σέ... ἀχινούς! Ἀπό πολλές ἀπόψεις μοιάζει μέ κολυμβητή πού πάνω σ’ ἕναν βράχο τόν ἔχουν ἀποκλείσει τά νερά τῆς παλίρροιας.

Τό κυβερνητικό σχῆμα, ὅσο κι ἄν κατά καιρούς ἀνανεώθηκε (βλ. περίπτωση κ. Κουβέλη), μοιάζει μέ τήν ἑταιρεία «Ἀέρας κοπανιστός καί... Σία»! Ἕνα ἀπό τά πολλά πού διδάσκει ἡ ἱστορία εἶναι πώς οἱ πάντες –ἀκόμη καί οἱ πλέον ὀξυδερκεῖς– ὑπόκεινται σέ διαψεύσεις. Τό «μπουλούκι» τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί ὁ «μπουλουκσῆς» του πίστευαν ὅτι θά μείνουν ἀρκετό καιρό στήν ἐξουσία ὥστε νά βγάλουν ρίζες. Τά πράγματα δείχνουν ὅτι στίς ἑπόμενες ἐκλογές θά κοποῦν... σύριζα! Τόν πρῶτο καιρό εἶχαν μιά εὐκολολογία πού τούς ἐπέτρεπε νά πείθουν τούς ὀπαδούς καί λοιπούς προσηλύτους ὅτι μποροῦν νά κάνουν τή γῆ νά σταματήσει νά κινεῖται ἤ ὅτι μποροῦν σάν τόν Μίδα νά πιάνουν τίς πέτρες καί αὐτές νά γίνονται χρυσάφι. Ὅμως, τό μόνο πού μπόρεσαν εἶναι νά κάνουν τό χρυσάφι... πέτρες. Δυστυχῶς, μιά χώρα σάν τή δική μας, πού εἶναι Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας καί ἤθελε ἡγέτη Μωυσῆ, βρῆκε στό πρόσωπο τοῦ κ. Τσίπρα ἡγέτη χαμηλῆς ὀροφῆς.

Τό δυσάρεστο, ὅμως, δέν εἶναι ἡ ἀποτυχία. Τό δυσάρεστο εἶναι ἡ συνεχής διευρυνόμενη ἀπάθεια τοῦ λαοῦ μας, ἄν ὄχι ὁλικά, πάντως σέ σεβαστό σημεῖο μερικά. Πρόκειται γιά τήν ἀποδοχή τῆς κακομοιριᾶς σάν «κισμέτ». Σάν ἀναπότρεπτη μοῖρα. Θυμᾶμαι ἀπό τά νεανικά μου ἀναγνώσματα μιά φράση τῆς ἀστείρευτης Ἀγκάθα Κρίστι: «Εἶναι σάν κάποιους πού ἔχουν ζήσει πολύν καιρό μέ τήν ἀναπηρία τους, πού σχεδόν τήν ἔχουν ξεχάσει». Ἤ πού τήν θεωροῦν σάν φυσιολογική κατάσταση, ὅπως οἱ κλοσσάρ, δηλαδή οἱ ἄστεγοι τοῦ Παρισιοῦ, τήν ἀστεγασιά τους. Αὐτό εἶναι μιά νέα μορφή τραγωδίας χωρίς μεγαλεῖο, μιά νέα μορφή δράματος πού δέν γεννᾶ κανένα ρῖγος. Μόνο ἀπάθεια. 

Λυπᾶμαι! Ἀπό ὅλη αὐτή τήν τραγωδία τά μόνα πού θά μᾶς μείνουν εἶναι κάποια ὁμιλία τοῦ κ. Ζουράρι ἤ κάποια δήλωση τοῦ κ. Κουβέλη. Τήν τραγωδία συχνά διαδέχεται ἡ κωμωδία. Μιά κωμωδία χωρίς γέλιο.