«ὁ Σατανᾶς πολεμᾶ τήν Ἐκκλησία ἀπ’ ἔξω, ἀλλά οἱ κακοί Ἐπίσκοποι ἀπό μέσα» (Ἰωάννης Χρυσόστομος). ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ ΜΑΣΤΙΖΟΥΣΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ 12 ΠΟΛΥΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΕΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ «Ὁ Διάβολος, ἅμα θελήση νά κάνη τό πιό πονηρό παιγνίδι του, τότε μιλᾶ, ὁ ἀλητήριος, γιά ἀγάπη» (Φώτης Κόντογλου). Ἐσωτερική ἀνάγκη τῆς ψυχῆς ἡ ἐπαναφορά τοῦ αἰτήματος τοῦ δικαίου Μέ ἀφορμή μία μεγαλόπρεπο κηδεία «μοιχεπιβάτου» Ἐπισκόπου, ... καί τήν ἐπερχομένη ἐκλογή, ... καί τίς ἐκδηλώσεις «ἁγιογραφήσεως» τῶν θυτῶν, καί ξανασφαγιασμοῦ τῶν «ἀμνῶν», καταθέτουμε αὐτές τίς λιτές ἔμπονες σκέψεις. Τίς θέτουμε ἐπάνω στόν πάπυρο, γιά νά διαπιστωθῆ, ἐάν αὐτός θά κοκκινήση ἀπό ντροπή, γιά τήν ἄδικο ἐκθρόνισι Δώδεκα παναξίων Ἀρχιερέων. Ἐάν θά τρυπήση ἀπό τά ἔμπονα καί καυτά δάκρυα τῶν πιστῶν Χριστιανῶν τῶν ἀντιστοίχων Ἱ. Μητροπόλεων. Μᾶς τηλεφωνοῦν ἐναγωνίως γιά τό θέμα. Κανείς δέν θά κάνει κάποια ἀναφορά στό θέμα; Μήπως, ἅπαντες ἐλησμόνησαν τήν ἐν ψυχρῶ «δολοφονία» ἐναρέτων καί ἁγίων Ἐπισκόπων, ἀλλά καί τῶν ζώντων Ἱ. Κανόνων, αὐτοῦ τούτου τοῦ Θείου Δικαίου; Ἀποθησαυρίζουμε, τά πράγματι βαρύτιμα δάκρυα, τή ἐρυθρόμορφη λάβα τοῦ ἡφαιστείου, πού δέν σταματᾶ νά ξεχυλίζη ἀπό τόνκρατῆρα τῆς καρδίας τῶν εὐσεβῶν Κληρικῶν, τῶν Μοναχῶν καί τῶν Χριστιανῶν. Τό κειμενάκι καταχωρεῖται, μόνο πρός χάρι τῶν πυραίμων ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν καί ὄχι γιά τίς χλιαρές ὑπάρξεις. Γιά ἐκείνους, πού ἀναστενάζουν μέσα στά φυλλοκάρδια τους γιά τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθοδοξία. Δέν στοχεύει στή δημοσίευσι, ἀλλά στήν ὑπόμνησι τοῦ σφαδάζοντος Δικαίου. Στήν κατάδειξι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς «νεοπλασίας» τῶν ἀντικανονικοτήτων, μέ τό βλέμμα στραμμένο στήν κατώδυνο Ἐκκλησία μας. Καταθέτουμε ὅτι, προσωπικῶς δέν ἐγνωρίσαμε τούς Δώδεκα Ἐπισκόπους στή δόξα τῆς διακονίας των καί στούς θρόνους τῆς θυσίας των. Ὁ ἴδιος ὁ εὐσεβής λαός διακηρύττει τά μεγάλα καί ὁραματικά ἔργα πού συνετέλεσαν, ἐκεῖνα πού ἡ ἐπελθοῦσα λαίλαπα, μέχρι σήμερα ἀγωνίζεται νά ἐξαφανίση ἐκ θεμελίων. Δυστυχῶς, πολλοί ἐβίωσαν τίς συνέπειες τῶν εκθρονίσεων στίς ἰδιαίτερες Πατρίδες τους καί σ’ Διαπιστώσαμε τόν μακροχρόνιο πνευματικό στραγγαλισμό ὁλοκλήρων Ἐπαρχιῶν. Οἱ πιό βασανισμένες Ἱ. Μητροπόλεις Μόνον κατά ἐκκλησιολογικό χρέος καί συνειδησιακή ἐπιταγή σκιαγραφοῦμε ὀλιγα γιά τίς Δώδεκα, ἐπί δεκαετίες πολυβασανιζόμενες Ἱ. Μητροπόλεις, γιά τούς σφαγιασθέντες Ἐπισκόπους καί τούς καταληψίες «Μοιχεπιβάτες». Ἱ. Μητροπόλεις: Διδυμοτείχου, Κιλκισίου, Ἀλεξανδρουπόλεως, Δημητριάδος, Ζακύνθου, Θεσσαλιώτιδος, Θεσσαλονίκης, Ν. Κρήνης (Νέα Μητρ. 1974), Νεαπόλεως (Νέα Μητρ. 1974), Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος, Μεγάρων (Νέα Μητρ. 1974), Μεσογαίας (Νέα Μητρ. 1974), Κηφισίας (Νέα Μητρ. 2010), Ἰλίου (Νέα Μητρ. 2010), Λαρίσης, Χαλκίδος, Παραμυθίας, Τρίκκης καί Σταγῶν, [Σταγῶν καί Μετεώρων (Νέα Μητρ. 1991)]. Οἱ Ἐπαρχίες αὐτές ὑποφέρουν εἰσέτι, καθότι, ἀπό τό 1974 καί ἑξῆς, ἐξεδιώχθησαν ἐκεῖθεν παρανόμως, ἀδίκως καί ἀντικανονικῶς δώδεκα Ἐπίσκοποι καί κατελήφθησαν ἀπό Ἐπισκόπους «Μοιχεπιβάτες». Ἔκτοτε ἄρχισε ἕνας πνευματικός καί Ἐκκλησιαστικός Γολγοθᾶς. Μία περίοδος δυστοκίας καί στασιμότητος. Ἡ ὑψίστη εὐθύνη, ἐπιμερίζεται κατ’ ἀναλογικό τρόπο, εἰς τούς τρεῖς ἐσχάτους Προκαθημένους Πάσης Ἑλλάδος. Εἰς τόν μακαριστό Σεραφείμ, τόν ἀρχικῶς, καί ἐπί ἔτη ἀπαύστως σφαγιάζοντα. Εἰς τόν μακαριστόΧριστόδουλο, τόν καί «Μοιχεπιβάτη», τόν μή ἀποκαθιστῶντα τούς ζῶντες καί συνεχίζοντα τήν σφαγήν. Καί εἰς τόν κ. Ἱερώνυμο, τόν μή εὐθυνόμενο ἀλλά μή ἐπανορθοῦντα τήν ἀδικία, ἀλλά καί ἐπισφραγίζοντα ταύτην. Καί τούς τρεῖς αὐτούς Ἐπισκόπους, κατακεραυνώνουν 27 ἀποφάσεις δικαιώσεως τῶν Δώδεκα Μητροπολιτῶν ἀπό τό Ἀνώτατο ἀκυρωτικό Δικαστήριο, τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (Σ.Ε.). Μελετῶντας τήν κατάστασι τῆς κάθε Ἱ. Μητροπόλεως ξεχωριστά, διαπιστώνουμε ὅτι εἰς ὅλες αὐτές, ἐν πολλοῖς, ἐπικυριαρχοῦν, ἡ φιλοχρηματία, ἡ φιλοδοξία καί ἡ ἠθική ἀδιαφορία. Ὁ εὐσεβής λαός ὑποφέρει ἀπό ρασοφόρους ἀνικάνους, καί ἀναξίους, μή ἔχοντας σχέσι μέ τό πραγματικό Χριστιανικό ἦθος. Στίς ἐν λόγω ἐκκλησιαστικές περιοχές, κατ’ οὐσίαν, οὐδέν πνευματικόν ἔργον συνετελέσθη ἤ συντελεῖται. Πραγματικά, δέν ἐτέθη «λίθος ἐπί λίθου». Δυστυχῶς, ἐκεῖ πού πραγματοποιοῦντο «θυρανοίξια» ἐπεβλήθησαν μόνον «θυροκλήσια». Τουτέστιν κατάργησις Ἱδρυμάτων, Κατασκηνώσεων, Πνευματικῶν Κέντρων, Οἴκων Ἀγάπης καί Μελάθρων Εὐποιΐας. Ἐπίσκοποι «Ἀργυραμοιβοῦντες» καί «Χρυσορυχοῦντες»͵ ἐξεδίωξαν Ἐπισκόπους «Πτωχοτροφοῦντας»͵ «Φιλοξενοῦντας» καί «Θεοκλητοῦντας». Ὄχι συνεργασία μέ «Ἐκκλησία Πονηρευομένων» Σημειώνουμε αὐτές τίς λίγες σκέψεις, διότι ὁ Θεός, διά τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ, μᾶς προτρέπει, νά ἀρνούμεθα κάθε συνεργασία μέ «Παρανόμους» (Ἀντικανονικούς) καί «Πονηρευομένους» ἀνθρώπους: «Οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω· ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω» (Ψαλμ. κε’ 4-5). (Δέν παρεκάθισα εἰς συνέδρια ἀνθρώπων πού ἀρέσκονται στή ματαιότητα καί τό ψεῦδος, καί δέν θά εἰσέλθω μαζί μέ παρανομοῦντας διά νά συσκευθῶ καί νά συνεργασθῶ μαζί τους. Ἐμίσησα ἀπό καρδίας πᾶσαν σύναξιν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι σχεδιάζουν καί μηχανεύονται ἔργα πονηρά, καί δέν θά καθίσω ποτέ μέ ἀσεβεῖς ἀνθρώπους συναποτελῶν μέρος τῆς συντροφιᾶς των). Στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ἡ ἀντικανονικότης, ἡ μίξις ἀνομίας μέ τούς Ἱ. Κανόνες, ἀποτελεῖ, «μίξιν ἄμικτον καί πέρας δίχως τέλος. Μίξιν ἄμικτον καί τέρας ἀλλόκοτον» (Διασκευή, Ἅγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου). Οἱ κοσμικόφρονες φιλόδοξοι, ἐμφυτεύουν, δολίως ἐν νυκτί, μέσα στόν Ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου μία «Ἀντι-Εκκλησία» καί μία «Ἀντι-Ιεραποστολή». Ἄς ἐπαγρυπνοῦμε μέ σύνεσι, καθότι, τό κλαδί πού μεγάλωσε μαζί μέ τό ἄγριο φυτό δέν εἶναι τό ἴδιο μέ τό ἥμερο κλαδί πού μπολιάστηκε. Οἱ ὄντος εὐλαβεῖς κληρικοί, ἀναπτύχθηκαν ἐπάνω στό ἴδιο «Φυτό», μέ τούς φιλοδόξους καί κοσμικούς, ἀλλά, ἐπιδεικνύουν διάφορες διαδικασίες καρποφορίας καί καρποδοσίας, ἀπό ἐκείνους. Οὐδέποτε ἐζήτησαν συγγνώμην, οὔτε ἐν ὄψει, οὐτε καί πρό τοῦ τάφου Θά μᾶς ὑποβάλλουν τήν ἔνστασι καί τό «τέστ» τῆς ἀγάπης. Προφανῶς, ἡ ἀγάπη δέν συνιστᾶ «μανδύα», γιά νά καλύπτη τήν αἵρεσι, τό ψεῦδος καί τήν ἀντικανονικότητα. Κατά τούς Θεοφόρους Πετέρες μας, «κρείσσων ἐμπαθοῦς ὁμονοίας ἡ ὑπὲρ εὐσεβείαςδιάστασις·». (Γρηγόριος Θεολόγος). (Προτιμωτέρα ἀπό τήν ἐμπαθῆ ὁμόνοια, ἡ ὑπέρ τῆς εὐσεβείας διαχωρισμός.) Ἄς καταγράψουμε, τήν ἐπί 44 ἔτη, ἀμετανοησία τῶν δοτῶν παραβατῶν, τῶν καταλυτῶν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Οὔτε ἐν ὄψει, οὔτε πρό τοῦ τάφου. Οὐδέποτε ἔνιωσαν τήν ἀνάγκη νά καταθέσουν, ἔστω ἕνα τυπικά δημόσιοσυγγνώμην, πρός τόν εὐσεβῆ λαό τῶν περιφερειῶν πού ἀνικανονικῶς κατέλαβον. Οὔτε ὅμως καί πρός τά θύματα, τούς σφαγιασθέντες Δώδεκα ἀμέμπτους καί ἐκλεκτούς ἁγίους Μητροπολίτες. Γιά παράδειγμα, ἐζητήθη ἀπό ἕναν συγκεκριμένο «Μοιχεπιβάτη» νά ἐκζητήση ἐγγράφως δημοσίως συγγνώμην, μέ τήν ἐπιπροσθήκη, «ἁμαρτίας νεότητός μου καὶ ἀγνοίας μου μὴ μνησθῇς· κατὰ τὸ ἔλεός σου μνήσθητί μου Σὺ ἕνεκα τῆς χρηστότητός σου͵ Κύριε». (Ψαλμ. κδ’ 7). (Τίς ἁμαρτίες τῆς νεότητός μου καί τίς ἄγνοιές μου μή θημηθῆς Κύριε· κατά τό ἔλεός σου θυμήσου με, Σύ ἕνεκα τῆς Χρηστότητός σου Κύριε). Ἠρνήθη τήν σώζουσα μετάνοια καί τούς καρπούς της, τήν μερική ἔστω ἐπανόρθωσι. Θεωροῦσε ἀτελείωτη τή γλυκύτητα τοῦ ποτηρίου τῆς δόξης. Ξεχνοῦσε τήν Κρίσι τοῦ Θεοῦ. Ἀποφαινόταν πώς, «εἶναι καλόν ἐντάφιον ὁ θρόνος[1]». (Καλός τάφος εἶναι ὁ Θρόνος». «Κροκοδείλια» καί ὄχι δάκρυα μετανοίας Γενικῶς, δέν προέβαλε, ΟΥΤΕ ΕΝΑ λαμπρό δάκρυ συμπαθείας πρός τά θύματα, οὔτε μετανοίας γιά τό ἔγκλημα. Ἀντιθέτως, αὐτή τήν ὥρα χύνονται ἀνερυθρίαστα ἄφθονα «Κροκοδείλια» δάκρυα γιά τούς ἐνόχους. Ὀχι δάκρυα συντριβῆς καί πόνου. Δέν μᾶς διαφεύγει πώς, τά μάτια μας δέν βλέπουν τό Θεό, παρά μέσα ἀπό τίς πανάκριβες σταγόνες, τά δάκρυα τῆς μυστηριακῆς Ἱερᾶς Μετανοίας. Ἰδού, ἀπέμειναν μόνα τά δάκρυα καί οἱ προσευχές τῶν Εὐσεβῶν, πού εἶναι μεμιγμέναμέ τό πορφυρό αἷμα τῶν ἀθώων, τῶν σιωπηλῶν «ἀμνῶν». Πολύτιμα, κατατίθενται στήν Τράπεζα τῆς Θείας Βουλῆς τοῦ Δικαίου Κριτοῦ. Ἰδού, «τοῦ Ἐσταυρωμένου πληγή αἱμορραγεῖ ἀκόμη». Ἰδού, θωροῦμε «τόν Ἰησοῦ ἐν μέσω ἡμῶν Σταυρούμενον». Ἰδού, οἱ Πρωτεργάτες καί Πρωταίτιοι τῆς ἐκκλησιαστικῆς, τῆς μακροχρονίουἀντικανονικότητος καί ἀνικανότητος. Οἱ ἀνερυθρίαστοι καταληψίες καί αἰχμαλωτεύσαντες νοητῶς τίς δώδεκα ἀνθηρές Ἱερές Μητροπόλεις. Τό πιό πονηρό παιγνίδι τοῦ Ἀντιθέου Βλέπουμε, δυστυχῶς μέσα στήν Ἐκκλησία, πολλοί Ἐπίσκοποι, μετέχουν σέ κάθε εἴδους ἀντικανονικότητα, ἀλλά φροντίζουν νά ἐντυπωσιάζουν τό λαό. Πανηγυρίζουν «θεατρικά θεο­πρεπῶς». Οἱ Θεοφόροι Πατέρες συχνά μᾶς ἐπαναλαμβάνουν, ἀφυπνίζοντάς μας, πώς, «ὁΣατανᾶς πολεμᾶ τήν Ἐκκλησία ἀπ’ ἔξω, ἀλλά οἱ κακοί Ἐπίσκοποι ἀπό μέσα» (Ἰωάννης Χρυσόστομος). Ἐν κατακλείδι, πολλοί θά μᾶς εἴπουν ὅτι προέχει ἡ ἀγάπη σέ ὅλα τά θέματα. Ἀλλά, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, τρεῖς φορές ὀνομάζει τό Πανάγιον Πνεῦμα, ὡς τό «Πνεῦμα τῆςἈληθείας» (Ἰωάνν. ιδ’ 17, Ἰωάνν. ιε’ 26, Ἰωάνν. ιστ’ 31). Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι ἀποτελεῖ ἀποκαλυπτική γνωμάτευσι ἀληθείας τό λεχθέν ἀπό τόν μέγιστο λογοτέχνη καί ζωγράφο τῆς πίστεως: «Ὁ Διάβολος, ἅμα θελήση νά κάνη τό πιό πονηρό παιγνίδι του, τότε μιλᾶ, ὁ ἀλητήριος, γιά ἀγάπη». (Φώτης Κόντογλου). Ἀγρυπνεῖτε Ἀδελφοί καί Πατέρες... Ὁ Συντάξας Σεραφείμ Νικολάου [1] Κάποιος ἐκ τῶν «Μοιχεπιβατῶν», δυστυχῶς ὄχι ὁ μόνος, ἀπέκτησε 240 (;) πλήρεις Ἀρχιερατικές στολές, ὄχι ἀσημάντου κόστους. Ἡ ταφή του καθυστέρησε ἀδικαιολόγητα γιά μεγάλο χρονικό διάστημα (ἀπό 26-6-18 ἕως 14-7-18). Γιατί; Θεοσημία, μήνυμα ἀπό τόν Κυβερνήτη τῆς Ἐκκλησίας τόν Κύριο; Ἴσως. Μέ πολλή φόβο, χωρίς διάθεσι ψόγου, ἀνασυνθέτουμε μία σκιώδη τραγωδία. Μήπως οἱ «φίλοι» του «ἐνδύουν» τόν ἄνθρωπο μέ μερικές στολές ἡμερησίως, ὥστε, ἐάν γίνεται, νά προλάβη ὅλες νά τίς ... «ἀπολαύση»;

«ὁ Σατανᾶς πολεμᾶ τήν Ἐκκλησία ἀπ’ ἔξω, ἀλλά οἱ κακοί Ἐπίσκοποι ἀπό μέσα» (Ἰωάννης Χρυσόστομος).

 ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ ΜΑΣΤΙΖΟΥΣΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ 12 ΠΟΛΥΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΕΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ

«Ὁ Διάβολος, ἅμα θελήση νά κάνη τό πιό πονηρό παιγνίδι του, τότε μιλᾶ, ὁ ἀλητήριος, γιά ἀγάπη» (Φώτης Κόντογλου).

Ἐσωτερική ἀνάγκη τῆς ψυχῆς ἡ ἐπαναφορά τοῦ αἰτήματος τοῦ δικαίου

Μέ ἀφορμή μία μεγαλόπρεπο κηδεία «μοιχεπιβάτου» Ἐπισκόπου, ... καί τήν ἐπερχομένη ἐκλογή, ... καί τίς ἐκδηλώσεις «ἁγιογραφήσεως» τῶν θυτῶν, καί ξανασφαγιασμοῦ τῶν «ἀμνῶν», καταθέτουμε αὐτές τίς λιτές ἔμπονες σκέψεις. Τίς θέτουμε ἐπάνω στόν πάπυρο, γιά νά διαπιστωθῆ, ἐάν αὐτός θά κοκκινήση ἀπό ντροπή, γιά τήν ἄδικο ἐκθρόνισι Δώδεκα παναξίων Ἀρχιερέων. Ἐάν θά τρυπήση ἀπό τά ἔμπονα καί καυτά δάκρυα τῶν πιστῶν Χριστιανῶν τῶν ἀντιστοίχων Ἱ. Μητροπόλεων.

Μᾶς τηλεφωνοῦν ἐναγωνίως γιά τό θέμα. Κανείς δέν θά κάνει κάποια ἀναφορά στό θέμα; Μήπως, ἅπαντες ἐλησμόνησαν τήν ἐν ψυχρῶ «δολοφονία» ἐναρέτων καί ἁγίων Ἐπισκόπων, ἀλλά καί τῶν ζώντων Ἱ. Κανόνων, αὐτοῦ τούτου τοῦ Θείου Δικαίου; Ἀποθησαυρίζουμε, τά πράγματι βαρύτιμα δάκρυα, τή ἐρυθρόμορφη λάβα τοῦ ἡφαιστείου, πού δέν σταματᾶ νά ξεχυλίζη ἀπό τόνκρατῆρα τῆς καρδίας τῶν εὐσεβῶν Κληρικῶν, τῶν Μοναχῶν καί τῶν Χριστιανῶν.

Τό κειμενάκι καταχωρεῖται, μόνο πρός χάρι τῶν πυραίμων ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν καί ὄχι γιά τίς χλιαρές ὑπάρξεις. Γιά ἐκείνους, πού ἀναστενάζουν μέσα στά φυλλοκάρδια τους γιά τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθοδοξία.

Δέν στοχεύει στή δημοσίευσι, ἀλλά στήν ὑπόμνησι τοῦ σφαδάζοντος Δικαίου. Στήν κατάδειξι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς «νεοπλασίας» τῶν ἀντικανονικοτήτων, μέ τό βλέμμα στραμμένο στήν κατώδυνο Ἐκκλησία μας.

Καταθέτουμε ὅτι, προσωπικῶς δέν ἐγνωρίσαμε τούς Δώδεκα Ἐπισκόπους στή δόξα τῆς διακονίας των καί στούς θρόνους τῆς θυσίας των. Ὁ ἴδιος ὁ εὐσεβής λαός διακηρύττει τά μεγάλα καί ὁραματικά ἔργα πού συνετέλεσαν, ἐκεῖνα πού ἡ ἐπελθοῦσα λαίλαπα, μέχρι σήμερα ἀγωνίζεται νά ἐξαφανίση ἐκ θεμελίων. Δυστυχῶς, πολλοί ἐβίωσαν τίς συνέπειες τῶν εκθρονίσεων στίς ἰδιαίτερες Πατρίδες τους καί σ’ Διαπιστώσαμε τόν μακροχρόνιο πνευματικό στραγγαλισμό ὁλοκλήρων Ἐπαρχιῶν.

Οἱ πιό βασανισμένες Ἱ. Μητροπόλεις

---

 Μόνον κατά ἐκκλησιολογικό χρέος καί συνειδησιακή ἐπιταγή σκιαγραφοῦμε ὀλιγα γιά τίς Δώδεκα, ἐπί δεκαετίες πολυβασανιζόμενες Ἱ. Μητροπόλεις, γιά τούς σφαγιασθέντες Ἐπισκόπους καί τούς καταληψίες «Μοιχεπιβάτες».

Ἱ. Μητροπόλεις: Διδυμοτείχου, Κιλκισίου, Ἀλεξανδρουπόλεως, Δημητριάδος, Ζακύνθου, Θεσσαλιώτιδος, Θεσσαλονίκης, Ν. Κρήνης (Νέα Μητρ. 1974), Νεαπόλεως (Νέα Μητρ. 1974), Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος, Μεγάρων (Νέα Μητρ. 1974), Μεσογαίας (Νέα Μητρ. 1974), Κηφισίας (Νέα Μητρ. 2010),  Ἰλίου (Νέα Μητρ. 2010), Λαρίσης, Χαλκίδος, Παραμυθίας, Τρίκκης καί Σταγῶν, [Σταγῶν καί Μετεώρων (Νέα Μητρ. 1991)].

Οἱ Ἐπαρχίες αὐτές ὑποφέρουν εἰσέτι, καθότι, ἀπό τό 1974 καί ἑξῆς, ἐξεδιώχθησαν ἐκεῖθεν παρανόμως, ἀδίκως καί ἀντικανονικῶς δώδεκα Ἐπίσκοποι καί κατελήφθησαν ἀπό  Ἐπισκόπους «Μοιχεπιβάτες». Ἔκτοτε ἄρχισε ἕνας πνευματικός καί Ἐκκλησιαστικός Γολγοθᾶς. Μία περίοδος δυστοκίας καί στασιμότητος. Ἡ ὑψίστη εὐθύνη, ἐπιμερίζεται κατ’ ἀναλογικό τρόπο, εἰς τούς τρεῖς ἐσχάτους Προκαθημένους Πάσης Ἑλλάδος. Εἰς τόν μακαριστό Σεραφείμ, τόν ἀρχικῶς, καί ἐπί ἔτη ἀπαύστως σφαγιάζοντα. Εἰς τόν μακαριστόΧριστόδουλο, τόν καί «Μοιχεπιβάτη», τόν μή ἀποκαθιστῶντα τούς ζῶντες καί συνεχίζοντα τήν σφαγήν. Καί εἰς τόν κ. Ἱερώνυμο, τόν μή εὐθυνόμενο ἀλλά μή ἐπανορθοῦντα τήν ἀδικία, ἀλλά καί ἐπισφραγίζοντα ταύτην. Καί τούς τρεῖς αὐτούς Ἐπισκόπους, κατακεραυνώνουν 27 ἀποφάσεις δικαιώσεως τῶν Δώδεκα Μητροπολιτῶν ἀπό τό Ἀνώτατο ἀκυρωτικό Δικαστήριο, τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (Σ.Ε.).

Μελετῶντας τήν κατάστασι τῆς κάθε Ἱ. Μητροπόλεως ξεχωριστά, διαπιστώνουμε ὅτι εἰς ὅλες αὐτές, ἐν πολλοῖς, ἐπικυριαρχοῦν,  ἡ φιλοχρηματία, ἡ φιλοδοξία καί ἡ ἠθική ἀδιαφορία. Ὁ εὐσεβής λαός ὑποφέρει ἀπό ρασοφόρους ἀνικάνους, καί ἀναξίους, μή ἔχοντας σχέσι μέ τό πραγματικό Χριστιανικό ἦθος.

Στίς ἐν λόγω ἐκκλησιαστικές περιοχές, κατ’ οὐσίαν, οὐδέν πνευματικόν ἔργον συνετελέσθη ἤ συντελεῖται. Πραγματικά, δέν ἐτέθη «λίθος ἐπί λίθου». Δυστυχῶς, ἐκεῖ πού πραγματοποιοῦντο «θυρανοίξια» ἐπεβλήθησαν μόνον «θυροκλήσια». Τουτέστιν κατάργησις Ἱδρυμάτων, Κατασκηνώσεων, Πνευματικῶν Κέντρων, Οἴκων Ἀγάπης καί Μελάθρων Εὐποιΐας.

Ἐπίσκοποι «Ἀργυραμοιβοῦντες» καί «Χρυσορυχοῦντες»͵ ἐξεδίωξαν Ἐπισκόπους «Πτωχοτροφοῦντας»͵ «Φιλοξενοῦντας» καί «Θεοκλητοῦντας».

Ὄχι συνεργασία μέ «Ἐκκλησία Πονηρευομένων»

Σημειώνουμε αὐτές τίς λίγες σκέψεις, διότι ὁ Θεός, διά τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ, μᾶς προτρέπει, νά ἀρνούμεθα κάθε συνεργασία μέ «Παρανόμους» (Ἀντικανονικούς) καί «Πονηρευομένους» ἀνθρώπους:

«Οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω· ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω» (Ψαλμ. κε’ 4-5).  

(Δέν παρεκάθισα εἰς συνέδρια ἀνθρώπων πού ἀρέσκονται στή ματαιότητα καί τό ψεῦδος, καί δέν θά εἰσέλθω μαζί μέ παρανομοῦντας διά νά συσκευθῶ καί νά συνεργασθῶ μαζί τους.

Ἐμίσησα ἀπό καρδίας πᾶσαν σύναξιν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι σχεδιάζουν καί μηχανεύονται ἔργα πονηρά, καί δέν θά καθίσω ποτέ μέ ἀσεβεῖς ἀνθρώπους συναποτελῶν μέρος τῆς συντροφιᾶς των).

Στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ἡ ἀντικανονικότης, ἡ μίξις ἀνομίας μέ τούς Ἱ. Κανόνες, ἀποτελεῖ, «μίξιν ἄμικτον καί πέρας δίχως τέλος. Μίξιν ἄμικτον καί τέρας ἀλλόκοτον» (Διασκευή, Ἅγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου). Οἱ κοσμικόφρονες φιλόδοξοι, ἐμφυτεύουν, δολίως ἐν νυκτί, μέσα στόν Ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου μία «Ἀντι-Εκκλησία» καί μία «Ἀντι-Ιεραποστολή».

Ἄς ἐπαγρυπνοῦμε μέ σύνεσι, καθότι, τό κλαδί πού μεγάλωσε μαζί μέ τό ἄγριο φυτό δέν εἶναι τό ἴδιο μέ τό ἥμερο κλαδί πού μπολιάστηκε. Οἱ ὄντος εὐλαβεῖς κληρικοί, ἀναπτύχθηκαν ἐπάνω στό  ἴδιο «Φυτό», μέ τούς φιλοδόξους καί κοσμικούς, ἀλλά, ἐπιδεικνύουν διάφορες διαδικασίες καρποφορίας καί καρποδοσίας, ἀπό ἐκείνους.

Οὐδέποτε ἐζήτησαν συγγνώμην, οὔτε ἐν ὄψει, οὐτε καί πρό τοῦ τάφου

Θά μᾶς ὑποβάλλουν τήν ἔνστασι καί τό «τέστ» τῆς ἀγάπης. Προφανῶς, ἡ ἀγάπη δέν συνιστᾶ «μανδύα», γιά νά καλύπτη τήν αἵρεσι, τό ψεῦδος καί τήν ἀντικανονικότητα. Κατά τούς Θεοφόρους Πετέρες μας, «κρείσσων ἐμπαθοῦς ὁμονοίας ἡ ὑπὲρ εὐσεβείαςδιάστασις·». (Γρηγόριος Θεολόγος). (Προτιμωτέρα ἀπό τήν ἐμπαθῆ ὁμόνοια, ἡ ὑπέρ τῆς εὐσεβείας διαχωρισμός.)

Ἄς καταγράψουμε, τήν ἐπί 44 ἔτη, ἀμετανοησία τῶν δοτῶν παραβατῶν, τῶν καταλυτῶν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Οὔτε ἐν ὄψει, οὔτε πρό τοῦ τάφου. Οὐδέποτε ἔνιωσαν τήν ἀνάγκη νά καταθέσουν, ἔστω ἕνα τυπικά δημόσιοσυγγνώμην, πρός τόν εὐσεβῆ λαό τῶν περιφερειῶν πού ἀνικανονικῶς κατέλαβον. Οὔτε ὅμως καί πρός τά θύματα, τούς σφαγιασθέντες Δώδεκα ἀμέμπτους καί ἐκλεκτούς ἁγίους Μητροπολίτες.

Γιά παράδειγμα, ἐζητήθη ἀπό ἕναν συγκεκριμένο «Μοιχεπιβάτη» νά ἐκζητήση ἐγγράφως δημοσίως συγγνώμην, μέ τήν ἐπιπροσθήκη, «ἁμαρτίας νεότητός μου καὶ ἀγνοίας μου μὴ μνησθῇς· κατὰ τὸ ἔλεός σου μνήσθητί μου Σὺ ἕνεκα τῆς χρηστότητός σου͵ Κύριε». (Ψαλμ. κδ’ 7). (Τίς ἁμαρτίες τῆς νεότητός μου καί τίς ἄγνοιές μου μή θημηθῆς Κύριε· κατά τό ἔλεός σου θυμήσου με, Σύ ἕνεκα τῆς Χρηστότητός σου Κύριε).  Ἠρνήθη τήν σώζουσα μετάνοια καί τούς καρπούς της, τήν μερική ἔστω ἐπανόρθωσι. Θεωροῦσε ἀτελείωτη τή γλυκύτητα τοῦ ποτηρίου τῆς δόξης. Ξεχνοῦσε τήν Κρίσι τοῦ Θεοῦ. Ἀποφαινόταν πώς, «εἶναι καλόν ἐντάφιον ὁ θρόνος[1]». (Καλός τάφος εἶναι ὁ Θρόνος».

«Κροκοδείλια» καί ὄχι δάκρυα μετανοίας

Γενικῶς, δέν προέβαλε, ΟΥΤΕ ΕΝΑ λαμπρό δάκρυ συμπαθείας πρός τά θύματα, οὔτε μετανοίας γιά τό ἔγκλημα. Ἀντιθέτως, αὐτή τήν ὥρα χύνονται ἀνερυθρίαστα ἄφθονα «Κροκοδείλια» δάκρυα γιά τούς ἐνόχους. Ὀχι δάκρυα συντριβῆς καί πόνου. Δέν μᾶς διαφεύγει πώς, τά μάτια μας δέν βλέπουν τό Θεό, παρά μέσα ἀπό τίς πανάκριβες σταγόνες, τά δάκρυα τῆς μυστηριακῆς Ἱερᾶς Μετανοίας.

Ἰδού, ἀπέμειναν μόνα τά δάκρυα καί οἱ προσευχές τῶν Εὐσεβῶν, πού εἶναι μεμιγμέναμέ τό πορφυρό αἷμα τῶν ἀθώων, τῶν σιωπηλῶν «ἀμνῶν». Πολύτιμα, κατατίθενται στήν Τράπεζα τῆς Θείας Βουλῆς τοῦ Δικαίου Κριτοῦ.

Ἰδού, «τοῦ Ἐσταυρωμένου πληγή αἱμορραγεῖ ἀκόμη».

Ἰδού, θωροῦμε «τόν Ἰησοῦ ἐν μέσω ἡμῶν Σταυρούμενον».

Ἰδού, οἱ Πρωτεργάτες καί Πρωταίτιοι τῆς ἐκκλησιαστικῆς, τῆς μακροχρονίουἀντικανονικότητος καί ἀνικανότητος. Οἱ ἀνερυθρίαστοι καταληψίες καί αἰχμαλωτεύσαντες νοητῶς τίς δώδεκα ἀνθηρές Ἱερές Μητροπόλεις.

Τό πιό πονηρό παιγνίδι τοῦ Ἀντιθέου

Βλέπουμε, δυστυχῶς μέσα στήν Ἐκκλησία, πολλοί Ἐπίσκοποι, μετέχουν σέ κάθε εἴδους ἀντικανονικότητα, ἀλλά φροντίζουν νά ἐντυπωσιάζουν τό λαό. Πανηγυρίζουν «θεατρικά θεο­πρεπῶς».

Οἱ Θεοφόροι Πατέρες συχνά μᾶς ἐπαναλαμβάνουν, ἀφυπνίζοντάς μας, πώς, «ὁΣατανᾶς πολεμᾶ τήν Ἐκκλησία ἀπ’ ἔξω, ἀλλά οἱ κακοί Ἐπίσκοποι ἀπό μέσα» (Ἰωάννης Χρυσόστομος).

Ἐν κατακλείδι, πολλοί θά μᾶς εἴπουν ὅτι προέχει ἡ ἀγάπη σέ ὅλα τά θέματα. Ἀλλά, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, τρεῖς φορές ὀνομάζει τό Πανάγιον Πνεῦμα, ὡς τό «Πνεῦμα τῆςἈληθείας» (Ἰωάνν. ιδ’ 17, Ἰωάνν. ιε’ 26, Ἰωάνν. ιστ’ 31).

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι ἀποτελεῖ ἀποκαλυπτική γνωμάτευσι ἀληθείας τό λεχθέν ἀπό τόν μέγιστο λογοτέχνη καί ζωγράφο τῆς πίστεως: «Ὁ Διάβολος, ἅμα θελήση νά κάνη τό πιό πονηρό παιγνίδι του, τότε μιλᾶ, ὁ ἀλητήριος, γιά ἀγάπη». (Φώτης Κόντογλου).

Ἀγρυπνεῖτε Ἀδελφοί καί Πατέρες...

Ὁ Συντάξας

Σεραφείμ Νικολάου

---

[1] Κάποιος ἐκ τῶν «Μοιχεπιβατῶν», δυστυχῶς ὄχι ὁ μόνος, ἀπέκτησε 240 (;) πλήρεις Ἀρχιερατικές στολές, ὄχι ἀσημάντου κόστους.

Ἡ ταφή του καθυστέρησε ἀδικαιολόγητα γιά μεγάλο χρονικό διάστημα (ἀπό 26-6-18 ἕως 14-7-18). Γιατί; Θεοσημία, μήνυμα ἀπό τόν Κυβερνήτη τῆς Ἐκκλησίας τόν Κύριο; Ἴσως.

Μέ πολλή φόβο, χωρίς διάθεσι ψόγου, ἀνασυνθέτουμε μία σκιώδη τραγωδία. Μήπως οἱ «φίλοι» του «ἐνδύουν» τόν ἄνθρωπο μέ μερικές στολές ἡμερησίως, ὥστε, ἐάν γίνεται, νά προλάβη ὅλες νά τίς ... «ἀπολαύση»;