Ομολογία

Η σφαγή στον Μελιγαλά και ο Βελουχιώτης ( 15 Σεπτεμβρίου 1944 )

    Οι πληγές οι οποίες προξένησε η Κομμουνιστική λαίλαπα κατά την περίοδο 1944-1949, ήτο πολύ περισσότερες για την πατρίδα μας, από ότι προξένησε η τριπλή κατοχή, Ενώ όλες οι χώρες κοιτάνε πως και πώς να ορθοποδήσουνε από τον Β’ «Παγκόσμιο» πόλεμο, (τι παγκόσμιος πόλεμος ήταν άραγε, όταν τα θέατρα επιχειρήσεων ήταν στην Ευρώπη) η Ελλάδα, είναι έτοιμη σε «αδελφοκτόνο» σπαραγμό κι’ αυτή η φορά ο εσωτερικός εχθρός, είναι «Έλληνας».

    Το πρωινό της 9η Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα Κυριακή οι Κομμουνιστέςεπιτίθενται στην πόλη της Καλαμάτας με δύο Συντάγματα Πεζικού και με χιλιάδες χωρικούς βιαίως επιστρατευμένους.

    Μετά από σκληρή μάχη που κράτησε περίπου 12 ώρες, συντρίβεται η φρουρά της πόλεων, η οποία ελέγχει το πιθανόν σημείον εισβολής και μετά από απεγνωσμένες προσπάθειες, αποφασίζετε η ηρωική έξοδος των πολιτών και των υπερασπιστών από την Καλαμάτα, προς το χωριό Μελιγαλάς. (Η πηγάδα του θανάτου) την σπουδαιότερη βάση αντίστασης των εθνικοφρόνων στην Καλαμάτα και σε ολόκληρη την Μεσσηνία.

    Χαράματα της 10ης Σεπτεμβρίου, οι ΕΛΑΣίτες (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) γίνονται οι κυρίαρχοι της πόλεως της Καλαμάτας, λεηλατούν την πόλη, καταστρέφουν τα πάντα και δεν αφήνουνε τίποτα όρθιο, μια και οι πολεμιστές και ο άμαχος πληθυσμός έχει πάει στο Μελιγαλά, μη έχοντας άλλη διέξοδο. Υπολογίσιμος εχθρός των συμμοριτών, είναι οι εθνικόφρονες οι οποίοι και αποτελούν το τάγμα Μελιγαλά, αλλά είναι λίγοι για να αντιμετωπίσουν τους κομμουνιστές του αδίστακτου Άρη Βελουχιώτη, δίνει πρώτος το σύνθημα και λέει στα «λεβεντόπαιδα» του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.

Η εγκληματική προσωπικότητα του Βελουχιώτη

  Τώρα για το ποιος ήταν ο Άρης Βελουχιώτης, το λέει ξεκάθαρα ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Γ.Γ. του ΚΚΕ στην εξομολόγηση του. Λέει λοιπόν ο Ζαχαριάδης, ο ηγέτης του ΚΚΕ: «ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΣΤΡΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ! ΘΑ ΣΤΑΘΩ ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΕΡΙΚΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ ΗΤΑΝ ΕΚΦΥΛΟΣ, ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΣ, ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΑΝΩΜΑΛΟΣ». Ο Ζαχαριάδης τα λέει αυτά.

    Μέχρι και σι-ντι με την …. πολυτάραχη ζωή του, που επιμελήθηκε ο Βιογράφος – υμνωδός του, Δ. Χαριτόπουλος μοίρασαν τα «ΝΕΑ», για να θυμούνται οι παλιοί και να…μαθαίνουν οι νέοι. Έγινε λοιπόν η νεκρανάσταση του «Μιζέρια», του ανθρώπου που ήθελε την Ελλάδα μέχρι τον Όλυμπο!

    «Ξέχασε» όμως ο Χαριτόπουλος να μας πει, στο Βιβλίο ύμνος που έγραψε για τον Βελουχιώτη, ότι ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ ήταν ομοφυλόφιλος.

    Παραθέτω και την άποψη του μακαρίτη πλέον συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλου, ανθρώπου μακράν πάσης… φασιστικής υποψίας, γνωστού εν ζωή, αριστερού με περικεφαλαία. Ο μακαρίτης Πετρόπουλος, χαρακτηρίζει κατ’ αρχάς τον… ραψωδό Χαριτόπουλοαδαή, επιπόλαιο, ψεύτη, που το βιβλίο του βρίθει από ανακρίβειες.

    Στη συνέχεια ο αθυρόστομος Πετρόπουλος, αναφέρεται εκτενώς στον Βίο και στην …. αλητεία του Βελουχιώτη δημοσιεύοντας κι ένα σκίτσο του, με ζαρτιέρες, ενισχύοντας έτσι τις υπάρχουσες υποψίες...
πως ο κομουνιστής αρχικαπετάνιος της τρομοκρατικής αριστεράς, ήταν... … «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου». Θαυμάστε λοιπόν σύντροφοι Αριστεροί τον Άρη σας, τον «ήρωα» της Εθνικής Αντίστασης.

    «Πέρασαν πάνω από 70 χρόνια αφότου οι Ελασίτες κατέσφαζαν χιλιάδες Έλληνες, αλλά και κομμουνιστές, οι οποίοι δεν ακολουθούσαν την προδοτική γραμμή του ΚΚΕ.

    Οι παλιοί καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, όσοι έγραψαν απομνημονεύματα, απέφυγαν συστηματικά να ομολογήσουν κάτι για αυτές τις άγριες σφαγές. Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Ποιος είχε την φαεινή ιδέα των σφαγών; Τώρα πια νομίζω ότι ο άνθρωπος που ξεκίνησε την μακάβρια ιστορία των σφαγών είναι ο Βελουχιώτης. Ο Βελουχιώτης ήταν φονιάς. Η μπαμπέσικη δολοφονία του Ψαρρού δεν ήταν το μοναδικό του έγκλημα. Καθήκον των ιστορικών παραμένει η εξιχνίαση και απαρίθμηση όλων των σφαγών του Άρη. Οι Ακροναυπλίτες τον θεωρούσαν τυχοδιώκτη και δηλωσία και εν γένει, ανυπόληπτο πρόσωπο – το ψευδώνυμο Μιζέριαςείναι ενδεικτικό.

    Ο Χαριτόπουλος έγραψε πως στην Αθήνα έκανε ότι δουλειά τύχει μη θέλοντας να πει ότι ήτανε ρεμάλι. Θέλω να πω ότι η έρευνα για τον Άρη θα πρέπει να – στραφεί επιτέλους – στη νεανική περίοδο της ζωής του.

    Δεν είναι τυχαίο που ο Άρης διακήρυσσε ότι τα σύνορα της Ελλάδας φθάνουν στον Όλυμπο».

     Ένας άλλος τώρα κομμουνιστής, καπετάνιος του ΕΛΑΣ Ο Γ. Μανούσακας γράφει στο Βιβλίο του «Ακροναυπλία». «Ο Μονιαδάκης ξέροντας τον ρόλο του στο κόμμα, τον έστειλε όχι στην Κέρκυρα, μα στην Ακροναυπλία, όπου συνέχισε τις ανωμαλίες του».

    Ο Άγγλος Ντ. Χάμσον, στο βιβλίο του: «Με τους Έλληνες στο Γοργοπόταμο» τον χαρακτηρίζει, μέθυσο, σαδιστή και ανώμαλο».

    Παρεμπιπτόντως, ο Κομμουνιστής Πετρόπουλος μας εξηγεί και το μυστικό κίνητρο του αγώνος των συμμοριτών της «Εθνικής Αντίστασης», εκτός βεβαίως από το φανερό, που ήταν η υπεράσπιση της μάμας Σοβιετικής Ένωσης, όπως οι ίδιοι διεκήρυτταν. Ποιο ήταν το μυστικό λοιπόν; «Όσο για τις χρυσές λίρες δεν υπάρχει πια κανένα μυστικό. Οι κομμουνιστές ισχυρίζονταν επί έτη πως τα αγγλικά αεροπλάνα έριχναν λίρες μόνο στο Ζέρβα. Πρόκειται για άλλο ένα θρασύ πολιτικό ψεύδος, οι Άγγλοι έριχναν πολλές λίρες στις περιοχές του ΕΛΑΣ, ιδίως στα Άγραφα όπου βρισκότανε και το στρατηγείο του».

Η επίθεση και η επακόλουθη σφαγή

    Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίσει η επίθεση κατά του Μελιγαλά, όπου ο πληθυσμός του από 3.000 που ήταν, έχει φθάσει την στιγμή εκείνη σε 7.000 φιλοξενώντας τους Έλληνες όλων των γύρω περιοχών. Ο Μελιγαλάς κρατάει καλά. Οι γενναίοι Έλληνες πατριώτες πολεμούν νυχθημερόν σας λιοντάρια.

    Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Τίμιου Σταυρού, για να δείξουν οι κομμουνιστές ότι είναι εχθροί και καταστροφείς όλων των αιωνίων αξιών, φθάνουν αλαλάζοντας κοντά εις τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου των Ελλήνων, για να χορτάσουν τις βρωμερές ψυχές τους με αίμα αδελφικό.

    Η προσπάθεια των γενναίων πολιορκημένων να ζητήσουν βοήθεια από τους Γαργαλιάνους αποτυγχάνει καθώς και το σχέδιο τους για έξοδο από το Μελιγαλά, και τέλος, κατόπιν προδοσίας, οι συμμορίτες κατορθώνουν και εισχωρούν στις γραμμές των αμυνομένων. ...

    12 το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1994. Ο Μελιγαλάς παραδίδεται στα χέρια των εξαγριωμένων ελασιτών με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη με τους μαυροσκούφηδες εγκληματίες καβαλάρηδες του με Σλαβικά ρούχα της Στέπας. Ακολουθούν σκηνές φρίκης, σκηνές ντροπής για το ανθρώπινο γένος. Η πηγάδα του Μελιγαλά θα γεμίσει ελληνόπουλα που σφαγιάσθηκαν αγρίως από τους κομμουνιστές.

    Αμέσως σφάζονται 41 τραυματίες στο Νοσοκομείο με όλο το ιατρικό προσωπικό. Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται στους δρόμους, έγκυες γυναίκες ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς. Η Ελληνική σημαία κατεβαίνει από την Κοινότητα και στην θέση της βάζουν ένα κόκκινο πανί. Στις 16 Σεπτεμβρίου φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, ενώ τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαί σε διάφορα υπόγεια. 18 έγκριτοι Καλαματιανοί, οι οποίοι ατυχώς γλύτωσαν, οδηγούνται στην Καλαμάτα, όπου κατακρεουργούνται και τους κρεμούν στα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας.

    Τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρεις, 2 χιλιόμετρα έξω από τον Μελιγαλά στην μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με τα φοβερά σύνεργα βασανιστηρίων, όπως πριόνια, τσεκούρια, τσουγκράνες, μαχαίρια, κονσερβοκούτια, κατασφάζονται και πετιούνται μέσα στην πηγάδα μαζί με πολλούς ζωντανούς στα τεράστια από φρίκη και σπαραγμό μάτια των οικογενειών τους, οι οποίες υποχρεωθήκαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και τη σφαγή των οικείων τους.

    Η σελίδα αυτή της Ιστορίας μας είναι ντροπή και παραφωνία μεταξύ των άλλων ενδόξων σελίδων της. Είναι όμως οδυνηρή διδαχή και για το σήμερα, για το αύριο, για το πάντα.

    Τιμή και δόξα και ευγνωμοσύνη σε αυτούς, που με το αίμα τους κράτησαν το όνομα του Έλληνος ψηλά, καθαρό, άσπιλο. Και τέτοιο είναι και οι 1500 ένδοξοι νεκροί του Μελιγαλά. Πρέπει λοιπόν να τιμάται η μνήμη των θυμάτων του Μελιγαλά για να μας θυμίζει τον άδικο χαμό τους, αλλά και την βαρβαρότητα των ανθελλήνων σφαγέων τους….

ΘΝΗΤΟΙ, ΤΟΙΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙΣ ΓΟΝΥ ΚΛΙΝΑΤΕ!!...