Ομολογία

Μη ξεχάσετε στην προσευχή σας…. τον ανώνυμο «ΔΟΤΗ» του ήπατος στον Ιγνάτιο εκεί μακριά στο Μαϊάμι.

Δρ Ανδρέας Τζάκης Ο ΔΕΣΠΟΤΟΦΑΓΟΣ

Tο γαντοφορεμένο χέρι σφίγγεται σε γροθιά και ο αντίχειρας σε έκταση. Τώρα. Ο αναισθησιολόγος πλημμυρίζει τα πνευμόνια του ναρκωμένου ασθενή με οξυγόνο. Μια τζούρα υπεροξυγονομένου αίματος εφορμά στα ηπατικά κύτταρα ώστε να αντέξουν στην ταλαιπωρία. Κάτι σαν βαθιά αναπνοή πριν το μακροβούτι!!!

Δεύτερο σήμα, τελειώσαμε…ο ήχος του μόνιτορ συνεχίζει να ακούγεται μονότονα. Ο αναισθησιολόγος κλείνει βιαστικά την στρόφιγγα του οξυγόνου, λες και δεν θέλει ούτε λίγο να πάει χαμένο. Ο εκριζωτής γιατρός του συκωτιού, το παίρνει με ευλάβεια και προσοχή, σαν τον υαλοπώλη που συσκευάζει ένα πανάκριβο βάζο,  και το τοποθετεί στο φορητό ψυγείο που ΄ναι δίπλα του. Μόλις το κλείνει, το αρπάζει με τη βιασύνη του ντελιβερά,  ο μεταφορέας.

Στο μόνιτορ πέφτουν οι σφίξεις, χτυπάει ο συναγερμός,… είναι πρώτη φορά που δεν αγχώνεται ο αναισθησιολόγος σ΄ αυτό το τσίριγμα…Ενοχλημένος, το βγάζει από την πρίζα. Αφαιρεί  τον τραχειοσωλήνα και αφήνει τον άρρωστο να αναπνεύσει(!) μόνος του!!!

Ο νέος γιατρός ράβει με αραιές βελονιές τα κοιλιακά τοιχώματα.

Ο αναισθησιολόγος τακτοποιεί τα εργαλεία του, ούτε καν κάνει τον κόπο να δει την ισοηλεκτρική γραμμή. Ήδη οι νοσοκόμοι με το τροχήλατο φορείο μπαίνουν στη αίθουσα για να μεταφέρουν το πτώμα, πλέον, στον Νεκροθάλαμο…Στο πλημμυρισμένο από αγωνία σαλονάκι έξω από το χειρουργείο, δεν υπάρχει ψυχή. Ο συγγενής -μάνατζερ του άτυχου  «αρρώστου», είναι πιο μακριά. Ευτυχισμένος, χαϊδεύει την δεσμίδα και κάνει όνειρα πώς θα ξοδέψει τα χρήματα από αυτή την «πώληση». Όσο για τα της κηδείας, το ανέλαβαν οι φραγγάτοι αγοραστές.!!

Μια  πώληση χωρίς εγγύηση  καλής λειτουργίας και επιστροφής…

Αναρωτιέμαι,  αυτή η «θυσία» του ανθρώπου αυτού είναι μια θεάρεστη πράξη; Μπορεί να είναι αυτό το μόσχευμα «δώρο Θεού»;.. Μπορεί ο Θεός να «δωρίζει» προϊόντα δολοφονίας; Αυτοί είναι ληστές οργάνων και όχι λήπτες…

Πώς γίνεται η γραφή να λέει πως ο καλός ο ποιμένας δίνει την ζωή του για τα πρόβατα και εδώ να ζούμε τη θυσία του προβάτου για τον ποιμένα;  Πώς γίνεται να υπηρετείς (όχι με το ζόρι) και να κηρύττεις «αγάπα τον πλησίον..»  και από την πολλή αγάπη, να θυσιάζεις τον πλησίον για λίγα χρόνια (ίσως) παράτασης της χοϊκής ζωής σου;

Μια επιστημονική αιματηρή θυσία…Μπορούν άραγε οι οργανωτές της να στέκονται στην Αγία Τράπεζα και να επιτελούν την «αναίμακτη θυσία»;

Πολλοί οι προβληματισμοί, αλλά ένα μπορούμε να κάνουμε. Να μνημονεύουμε στην προσευχή μας εκείνον τον ανώνυμο «ΔΟΤΗ». Για τους άλλους, γίνονται αρχιερατικά τρισάγια, μνημόσυνα…

Ο Θεός να αναπαύσει τον ανώνυμο «ΔΟΤΗ» του ήπατος εκεί μακριά στο Μαϊάμι.

Ασκληπιάδης.

Σχόλια :Κανείς από τους κόλακες του κυρού Ιγνατίου, δεσποτάδες, κλήρος, χριστιανοί, περιφερειάρχης, δήμαρχος,  δημοσίως τουλάχιστον δεν έκανε μνεία για την προσφορά και θυσία αυτού  του ΔΟΤΗ για ένα ευχαριστώ στους οικογενείς του. Τόση αχαριστία; Μια κατ’ ιδίαν προσευχή αν ήταν αιρετικός μουσουλμάνος, ινδουιστής, παπικός… Καμία προτροπή.   Ποιος να ήταν άραγε  ο ΔΟΤΗΣ…  Ινδιάνος, Μεξικανός, Αφρικανός, Ινδός, Σύριος,  νέος από ατύχημα;;; Δεν θα μάθουμε ποτέ.  Η αχαριστία των ανθρώπων τους κάνει να ξεχνούν  τους ευεργέτες των. Το όνομά του δεν θα γραφεί βέβαια δίπλα στο όνομα του «Αρχιθύτη» Ιγνατίου.

 Μνήσθητι  Κύριε, του αγνώστου δούλου σου….  ακουσίου ΔΟΤΟΥ,  και ανάπαυσον αυτόν.

 «Εγκεφαλικός θάνατος» σε όλους μας μπορεί να συμβεί… και το σύστημα μας θέλει εν δυνάμει όλους δότες. Ας σταματήσουμε τις μεταμοσχεύσεις των μοναδικών οργάνων που επιφέρουν τον θάνατο του δότου με πρόφαση  τον «εγκεφαλικό Θάνατο».