«Πίστιν ενταύθα ου ταύτην λέγει ότι Θεός εστίν ο Χριστός μόνον» (Συμεών ο νέος Θεολόγος – Κατήχησις Ζ΄) (Μαρκ. 16,16)

Την περιεκτική αυτή θεολογική θέση έχουν αναλύσει ορθόδοξα, ως θεολογική σύλληψη Αγιοπνευματικής εμπειρίας, όλοι σχεδόν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας.

«Ούτε πρώτος υμίν τον της Ορθοδοξίας λόγον εκήρυξα, ου μάλιστα περιέχεσθε», δηλ. «ούτε είμαι ο πρώτος κηρύξας εις σας τον λόγον της Ορθοδοξίας, τον οποίο κρατείτε σταθερά», τονίζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος σε ομιλία του προς τους Ορθοδόξους της Κωνσταντινουπόλεως (379 – 381 μ. Χ.) (Λόγος ΚΣτ΄, τόμος 2^ος, ΕΠΕ).

Το νόημα της Ορθοδοξίας (πίστεως) υπογραμμίζει άριστα και ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης: «Ορθοδοξία εστίν αψευδής περί Θεού και Κτίσεως υπόληψις, ή έννοια περί πάντων αληθής, ή δόξα των όντων καθάπερ εστίν».

Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού «Εγώ ειμί η οδός και η Αλήθεια και η ζωή», η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, γι’ αυτό και παρουσιάζει μία διαχρονική ενότητα δογματικής πίστεως. Είναι ακόμη η «Μία, Αγία, Καθολική και αποστολική» του Χριστού Εκκλησία, ως συνέχεια της αρχαίας Εκκλησίας και των αγίων Συνόδων, Οικουμενικών και Τοπικών.

Στα όρια της Εκκλησίας – Ορθοδοξίας υπάρχει πάντοτε ομοιομορφία (ταυτότητα) ως προς την Πίστη και την Βαπτισματική ένταξη: «Εις Κύριος, μία Πίστις, εν βάπτισμα», υπογραμμίζει ο Απ. Παύλος (Εφεσ.4,5).

Κατά θεολογική επισήμανση του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού «όποιος δεν πιστεύει όπως πιστεύει η Παράδοση της Καθολικής (Ορθόδοξης) Εκκλησίας είναι άπιστος» (P.G. 94, 1128 Α), στερείται δηλ. της ορθής πίστεως και, κατά φυσική συνέπεια, της χάριτος του Τριαδικού Θεού.

Στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο εκφράσθηκε η εκκλησιολογική θέση (Ζ΄ Ι. Κανόνας), ότι «προστίθενται στη μερίδα των σωζομένων μόνον όσοι αιρετικοί επιστρέφουν από την αίρεση». Κάθε αίρεση (ετεροδοξία), ως αλλοίωση της Αλήθειας, καταστρέφει – εμποδίζει την θεραπευτική δύναμη της Εκκλησίας και οδηγεί στην απώλεια της χάριτος του Χριστού.

Γι’ αυτό και οι χριστιανικές ομολογίες της Δύσεως (Παπισμός, Προτεσταντισμός κ.λ.π.) δεν αποτελούν Εκκλησία με χάρη, με έγκυρα μυστήρια, σύμφωνα πάντα με τις αρχές της διαχρονικής Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας και τις αποφάσεις των σχετικών Συνόδων.

Σήμερα γίνεται οικουμενιστική προσπάθεια, στα όρια εκλαΐκευσης του Οικουμενισμού, να εξαλειφθούν από την Ορθόδοξη Λατρεία όσα σημεία προσβάλλουν αιρέσεις ή άλλες θρησκείες, ώστε το απλό – μέσο Ορθόδοξο εκκλησιαστικό πλήρωμα να «εξοικειωθεί» με το πνεύμα της ετεροδοξίας, αφού «όλοι στον ίδιο Χριστό Θεό πιστεύουμε»!

Συνοπτικά, οι βασικοί άξονες της Ορθοδοξίας είναι:

α) Έχει διαχρονική ενότητα πίστεως (δογματική), περιέχουσα όλη την αλήθεια β) Είναι η μόνη που σώζει τον άνθρωπο, συλλογικά και ατομικά γ) Κάθε αλλοίωση – διαφοροποίηση της αλήθειας της αποτελεί αίρεση, που αποκλείει την εν Χριστώ σωτηρία.

Η Ορθοδοξία δεν είναι ιδεολογική ασφάλεια αλλά φανέρωση της αλήθειας και πλήρωμα ζωής. Αποτελεί, επίσης, την απάντηση στα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα του ανθρώπου. Η υλιστική – αστική ιστορική αδιαφορία και παραζάλη, δημιούργησαν οντολογικό σκοτασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη, ώστε να μην διακρίνει το μυστήριο της αλήθειας.

Να υπογραμμίσουμε, ότι όλες οι «κατασκευές» των ιδεολογιών, ως λογικές κατασκευές, αποτελούν υποκειμενική θέση – αφετηρία απέναντι στην παναλήθεια του Χριστού.

Ο οικουμενισμός δε, ως συνθετική κατάφαση όλων των αιρέσεων (Παναίρεση), ως συνισταμένη του «αιρετικώς νοείν», δεν αρνείται την Ορθοδοξία ως αληθινό στοιχείο πίστης στον Θεό, ότι είναι δηλ. μία αληθινή Εκκλησία. Απαλείφει, όμως, από την Ορθοδοξία, ότι είναι η μόνη οδός σωτηρίας.

Γι’ αυτό εισάγει ετερόδοξα και αφαιρεί Ορθόδοξα στοιχεία στην εκκλησία, όπως ταιριάζει δηλ. σε μία συνθετική αίρεση (Παναίρεση).

Ο πυρήνας του Οικουμενισμού είναι: «Ένας Θεός, πολλές θρησκείες» ή ισοδύναμα «Ένας Χριστός, πολλές πίστεις, πολλά βαπτίσματα»! Η κατάφωρη αθέτηση του Ευαγγελίου και ο διαθρησκειακός προσανατολισμός του δεν έχουν γίνει αντιληπτά, ως αιρετικός τόνος στην εκκλησία, από το πλήθος των Ορθοδόξων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Η αυτονόητη ευαισθησία στα της πίστεως χαρακτηρίζεται ως «ζηλωτισμός» ή «σχίσμα» ή ως «φανατισμός». Πρόθεση της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης πραγμάτων, γράφει ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, είναι «να μην αδειάσουν οι Εκκλησίες αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που έχουν αλλοιωμένο φρόνημα».

Σπουδαίο Πατερικό κείμενο προστασίας – Ερμηνείας του Ορθοδόξου φρονήματος αποτελεί η «ΚΑΤΗΧΗΣΗ Ζ» του Αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου: «Πίστιν ενταύθα ου ταύτην λέγει ότι Θεός εστίν ο Χριστός μόνον, αλλά την περί πασών των παρ’ αυτού λεχθεισών αγίων εντολών περιεκτικωτάτην πίστιν την συνέχουσαν πως εν εαυτή πάσας τας θείας αυτού εντολάς και πιστεύουσαν μηδέν είναι αργόν μέχρι και μιας κεραίας εν αυταίς, αλλά πάντα εως ενός ιώτα ζωή και ζωής αιωνίου πρόξενα» δηλ. «Εδώ λέγων πίστιν δεν εννοεί μόνον ότι ο Χριστός είναι Θεός, αλλά εννοεί επί πλέον την περιεκτικωτάτην πίστιν που αφορά εις όλας τας αγίας εντολάς του Χριστού και περιλαμβάνει τρόπον τινά εντός της όλας τας θείας εντολάς αυτού και πιστεύει ότι τίποτε δεν είναι άχρηστον, ούτε και ένα μικρόν γράμμα μέσα εις αυτάς, αλλ’ αντιθέτως όλα, ακόμη και ένα γιώτα, είναι ζωή και πρόξενα αιωνίου ζωής».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ