Ομολογία

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΤΑΤΑΡΝΗΣ ΔΟΣΙΘΕΟΥ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Ανέγνωσα με προσοχή αυτά που αναφέρει στο ιστολόγιο ΑΜΗΝ ο Καθηγούμενος της Ι. Μονής Παναγίας της Τατάρνης Αρχιμ. Δοσίθεος. Ξιφουλκεί λαύρος ο Γέροντας κατά των «υπερορθοδόξων, ζηλωτών, στερεοελλαδιτών». Όλοι αυτοί, πάλι κατά το Γέροντα, «ουδέν καλόν ευρίσκουσιν εις τας ενεργείας του Πατριαρχείου». 

Ο π. Δοσίθεος συγχέει δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους αντιοικουμενιστές με τους δεδηλωμένους εχθρούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι οι αντιοικουμενιστές σέβονται, τόσο τον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου όσο και τη σταυρωμένη Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν.  Όμως αυτό δεν εμποδίζει τους καλώς φρονούντας να αντιμάχονται πάσαν εκτροπήν εκ της Ορθοδόξου πίστεως, όπως συμβαίνει δυστυχώς στις μέρες μας. 

Εντυπωσιακοί, γλαφυροί και υψηλοί είναι οι λόγοι του καλλιεπούς Αρχιμανδρίτου υπέρ της Ορθοδοξίας, της οποίας, με χάρη περισσή, πλέκει το εγκώμιον. Όμως να μας επιτρέψει να μη συμμερισθούμε τα πιο κάτω: «Ο λαός του Θεού, η Ρωμιοσύνη, εμπιστεύεται πλήρως την δεξιάν οιακοστροφίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου της ιεράς ολκάδος». Δεν αντελήφθη ο Γέροντας Δοσίθεος τις κατ’ επανάληψιν συμπροσευχές του Παναγιώτατου και των μετ’ αυτού μετά πλειάδος αιρετικών και κακοφρόνων; Δεν περνάει μέρα που να μην προκαλέσουν την αυτοσυνειδησίαν των Ορθοδόξων κι αυτός βλέπει ότι όλα βαίνουσι καλώς; Δεν άκουσε τι έγινε στην Πόλη, κατά την υποδοχή του αιρεσιάρχου Πάπα στις 29.11.2014; 

Οφείλει να γνωρίζει ο Γέροντας ότι οι «σκοπίμως συγχέοντες οικουμενικότητα και οικουμενισμόν» είναι οι οικουμενιστές, οι οποίοι ανερυθριάστως, προκλητικότατα και «γυμνή κεφαλή» ονομάζουν, από του 1993 (Συμφωνία του Μπαλαμάντ), τον εκπεσόντα της αληθείας Παπισμόν «αδελφήν Εκκλησίαν της πρεσβυτέρας Ρώμης». 

Αναφέρει επίσης ο Αρχιμανδρίτης Δοσίθεος: «Τα όσα λέγονται και γράφονται περί της Πανορθοδόξου Συνόδου υπερβαίνουσι τα λύματα των οχετών…» Και «άμα τω ακούσματι αυτής της Συνάξεως ήρξαντο … λέγοντες μη φαγείν μήτε ποιείν εως αν ματαιώσωσι την Σύνοδον». Ομολογουμένως το λεξιλόγιο αυτό δεν περιποιεί τιμήν εις ουδένα και δη εις κληρικόν. Λυπούμαστε εκ μέρους του. Όλα όσα γράφτηκαν κατά της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, μετά τη δημοσιοποίηση των θεμάτων που θα την απασχολήσουν, γράφτηκαν με πόνο ψυχής, από επισκόπους, καθηγητές κι όχι μόνο, διότι πάνε οι οικουμενιστές να μετατρέψουν σε «Εκκλησίες» τους παντοειδείς  αιρετικούς, Παπικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες (ίδε αρθρο 6 της Συνάξεως των Προκαθημένων του Σαμπεζύ), ενώ οι Σύνοδοι στην Εκκλησία πολεμούσαν και καταδίκαζαν τους αιρετικούς, αν αυτοί επέμεναν στις αντιχριστιανικές τους απόψεις. Άρα είναι άνω ποταμών και εν ταυτώ ατυχέστατη, η παρομοίωση των αντιοικουμενιστών με τους Εβραίους που κυνηγούσαν μανιωδώς και επεδίωκαν να φονεύσουν τον Απ. Παύλο (Πραξ. κβ΄ 23). 

Τέλος λόγου. Οι μοναχοί αείποτε ευρίσκονταν στην πρώτη γραμμή, υπερασπίζοντας την αλήθεια της πίστεως. Γιατί, Άγιε Καθηγούμενε, εσείς δεν ακολουθείτε τη φιλόθεη και θεοφιλή αυτή πορεία;