Ο ΑΣΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

Ο ΑΣΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

Τοῦ θεολόγου Νικολάου Πανταζῆ

Ο ΑΣΚΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ

Ο ψευτοθεός των ανέμων Αίολος, κράταγε ένα μυστήριο ασκί, τσουβαλοταμπακιέρα, όπου γαϊδουρόδενε τους διάφορους ορμητικούς ανέμους κι’ επέτρεπε να πνέουν επιβουλευτικά, κατά βούληση δική του. Για κακή του τύχη και για «γκαντεμιά», παρέδωκε το κατσικοασκό του στον Οδυσσέα το τρανό, τον οποίο ασκό από περιέργεια παραβίασαν οι «ατακτούληδες» Ναυτούληδες και ο σκασμένος ο ασκός απ’ κακό του, άξαφνα ξεφούρνισε ταραχοποιούς βοριάδες με απρόβλεπτες συνέπειες και ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Ο ιερός ασκός του αληθώς Αγίου Γέροντος Παϊσίου άνοιξε… Η Τράπεζα της Επιστολής γέμει. Τρυφήσατε, διαφθείρατε και παραχαράξατε πάντες. Μηδείς απέλθει στερούμενος ομολογιακού κειμένου…

Ο κάθε «πικραμένος» δεσπότης, ξεφουρνίζει και ξορκίζει της Αποτειχίσεως τους καλικάντζαρους ώστε ν’ απαλύνει την τυρρανούσα εαυτόν ενοχή του και να αποπλύνει απελπισμένα της μολυσματικής κοινωνίας ανομήματα, μη μόναν όψιν. Τα αρχιερατικά συμπλέγματα απωθημένων ενοχών ξεσπούν σε βοριάδες νέων εποχών, οι οποίοι ξεπροβάλλουν ξέφρενα εκ σιγονταρο-οικουμενιστικών ασκών.

Στο θεατρινίστικο και αυτοπεριγελαστικό κήρυγμά του, ο Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας, (χωρίς τα «κ».) ξεκινά με μία κωμικοτραγικά αλλόκοτη και τραγελαφικά γελοία παράσταση, με το βαρύτατο και επιτακτικό ρητό, το οποίο αφορά όλους μας, ανεξαρτήτως θέσεως και σχέσεως με την Εκκλησία: «Πράξις, θεωρίας επίβασις». Του το εύχομαι ολοψύχως!

Πριν επιχειρήσει όμως να εξαπατήσει το κοινό του περισσότερο, τονίζω στη δεσποτοσύνη του πως ο καίριος και φρικτός αυτός λόγος αφορά κυρίως τον ίδιο, που τόσο ασύνετα, άσοφα και αδιάκριτα εκσφενδονίζει. Ας επιβιβαστεί, ας αναβιβάσει πια, τον περισπούδαστο δεσποτικό του εαυτό, από την απεχθή, χαρτοπολεμική θεωρία στην ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ!

Όταν τότε, το ποίμνιό του τον ιδεί, να εφαρμόζει πρωτίστως το Αγιοπατερικό αυτό ρητό ο ίδιος, τότε θα εισακούσει και αυτό τη γνώριμή φωνή του, και θα τον ακολουθήσει, ειδ’ άλλως καταντά θέατρο, «και αγγέλοις και ανθρώποις…» (Α΄ Κορ. 4, 9).

Έπειτα, ως μη όφειλε, ενημερώνει τους αναγνώστες του για τα «οπίσθια του Θεού».

Τώρα μάλιστα! Λύσαμε το «Μέγα Αντιαιρετικό» θέμα του Διαδικτύου, άντε τώρα και στα «οπίσθια». Δεν βλέπουν τα δικά τους επικίνδυνα και απόκρημνα, Οικουμενιστικά «εμπρόσθια». Δεν βλέπουν τα φαυλοκρατικά, φαραγγιώδη «επέκεινα». Δεν αυτοεξετάζουν τα δικά τους περιπλεγμένα, γκομποδεμένα, Ιερο-Συνοδικά-Ιεροεξεταστικά «εντόσθια» που διενεργούν αναθυμιάσεις του σκοτεινού τους παρελθόντος:

Εκδίωξαν παρανόμως 12 Αξίους Μητροπολίτες από το Θρόνο-Νύμφη τους και δεν απεκατέστησαν ποτέ τη μνήμη τους και τη συνείδησή τους. Οι ιθύνοντες ανερυθρίαστοι, αναίσθητοι και ασυγκίνητοι, ζουν και βασιλεύουν! Κατασυκοφάντησαν Ανυπολόγητο Μέγα και Αντιαιρετικό Θεολόγο και «εσταύρωσαν» Ομολογητή, Αντι-Οικουμενιστή Αρχιμανδρίτη. Οι Θεομπαίκτες όμως πρωταγωνιστές και σατανόπνευστοι αυτουργοί, ζουν και βασιλεύουν, πλήν τραγικού ενός…

Ο προλίγου εορτασθείς και ΕΝ ΘΕΩ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΕΙΣ, Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, εξηγεί τα «οπίσθια Θεού» λέγοντας:

«Αΐδιος δε δύναμίς εστι και θειότης, η συνεκτική των όντων πρόνοια, και η κατά ταύτην εκθεωτική τών προνοουμένων ενέργεια. Ή τάχα τα αόρατα του Θεού εισίν ουκ άλλο τι παρά την αΐδιον αυτού δύναμιν και θειότητα, έχουσαν διαπρυσίως κήρυκας τας τών γεγονότων υπερφυείς μεγαλοπρεπείας» (PG 90: Μαξίμου τού Ομολογητoύ “Προς Θαλάσσιον περί Απόρων”).

Είναι δηλαδή η υπερφυής μεγαλοπρέπεια των μετέπειτα γεγονότων, πίσω από το Θεό. Πίσω από τους Προφήτες στέκει ο Θεός και πίσω από το Θεό (οπίσθια) το Σχέδιο της Θείας Οικονομίας! Τα οπίσθια του Θεού είναι οι αναδιπλούμενες Θεϊκές ενέργειες, τα διαδραματισθέντα δηλαδή γεγονότα που ακολουθούν πίσω από το Θεό. Τα οπίσθια του Θεού είναι η Σάρκωση του Θεού Λόγου: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί!» (Α΄ Τιμ. γ΄ 16). Είναι η Θεία, Υπερφυσική και Ασύλληπτη Ενέργεια της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Αυτή είναι η ορθή ερμηνεία των λόγων του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου ότι «είναι οι θείες ενέργειες διά των οποίων νοούμε τον Θεό!» και όχι οι άκτιστες ενέργειες.

Η Θεολογία των Θείων ενεργειών ως διαφορά, συμπεριφορά και εκφορά των Θείων Υποστάσεων και θελήσεων, κατά τους Καππαδόκες Πατέρες, ΔΕΝ γίνεται εύκολα κατανοητή στην πολύ περιορισμένη ανθρώπινη γνώση. Όταν λοιπόν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρεται σε «θείες ενέργειες με τις οποίες μπορούμε να νοήσουμε το Θεό», εννοεί τις επενέργειες και εμφανίσεις κατά την ξεδίπλωση του Σχεδίου της Θείας Οικονομίας και όχι τις άκτιστες ενέργειες οι οποίες στην ουσία ΔΕΝ είναι «κατανοητές». Κατανόηση σημαίνει κατάκτηση. Ότι κατανοώ, κατακτώ, και ο Θεός δεν κατακτιέται ποτέ με την ανθρώπινη «νόηση» η οποία είναι σχετική και πολύ περιορισμένη.

Οι άκτιστες ενέργειες δεν κατανοούνται πλήρως, για αυτό και πάλι ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, στον ίδιο λόγο που επικαλείται ο δέσποτας, «ίνα τω ληπτώ μεν έλκη» χρησιμοποιεί το «έλξις». Ελκυόμαστε προς νόηση και περιγραφή του Θείου, έστω και Αποφατική, αλλά αυτό δεν σημαίνει «κατά» νόηση, πλήρης νόησις κατά το όλον σύλληψις Θεού! Για αυτό και πάλι προσθέτει ο Μέγας Πατήρ, στο αμέσως επόμενο μισό της ιδίας ακριβώς προτάσεως που επικαλείται ο δέσποτας: «τω δε αλήπτω θαυμάζηται!» Ναι, όντως θαυμαστόν! «Ακατάληπτον Εστί το Θείον». Αρχή και τέλος αυτού του «ληπτού» («καταληπτού» με σχετική πάντοτε έννοια) είναι απλά και μόνο η δοξολογία, ο θαυμασμός, όχι η διανοητική κατανόηση, γνωσιολογική κατάρτιση και κατάκτηση (άπαγε) του Θεού!

Μπορεί να «πήγαμε στη σελήνη», αλλά αυτό δεν σημαίνει πως την κατακτήσαμε κιόλας… Λίαν κακώς, λίαν αστόχως και λίαν επιεικώς, πάνυ δε και επαρσιακώς αναφερόμαστε σε «κατάκτηση της σελήνης!» Τυφλοί και μωροί. Δε γνωρίζουμε «γρι» για αυτήν και για τον Δημιουργό της! Αν αυτό ισχύει για τα κτιστά του Θεού, έτσι και ακόμη περισσότερο ισχύει με τις «άκτιστες ενέργειες» του Θεού, για τις οποίες όσο και εάν πηγαινο-ερχόμαστε θεολογικώς, δεν σημαίνει αυθύπαρκτα πως τις κατανοούμε και άρα… τις κατακτούμε.

Δεν είναι εκεί το θέμα, που το θέτει ο δεσπότης. Ενώ μπορούμε εύκολα να «θεολογούμε» (προς φθηνό εντυπωσιασμό άραγε;) καλύτερο είναι να μιλούμε ΑΠΛΑ στο Λαό. Παρ’ όλο που το αναφέρει ο δέσποτας στο Αντιπατερικό κήρυγμά του: «υπάρχει και το «ληπτόν» δηλαδή το καταληπτό», ο ίδιος όμως δεν γίνεται καθόλου καταληπτός, κατανοητός και αντιληπτός, διότι απλώς και προφανώς, δεν κατάλαβε ΚΑΘΟΛΟΥ την επιστολή του Αγίου Γέροντος Παϊσίου!

Να είναι κανείς φοιτητής και σπουδαστής, «πάει κι΄ έρχεται», αλλά να είσαι ολόκληρος «ομολογητής» Δεσπότης, αυτό ‘ναι ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟ να παρερμηνεύεις πονηρά κατά το δοκούν και να διαφθείρεις τα λόγια του Αγίου Γέροντος Παϊσίου προς το συμφέρον της ενόχου σου κοινωνίας μετά αιρετικών συνεπισκόπων! Αυτό λέγεται δεσποτική αυθαιρεσία, αυταρχικό θράσος και δια-βολική δειλία! Θρασυδειλία σε όλο της το μεγαλείο και εάν έτσι ενεργούν οι άνθρωποι της Εκκλησίας και «μάρτυρες» του Χριστού, τότε τι να πουν και τι να πρωτοζηλέψουν οι «ψευδομάρτυρες του ιεχωβά!»

Τρόπαιο και Λάβαρο του επισκόπου Γόρτυνος Ιερεμία η Επιστολή του Αγίου Γέροντος Παϊσίου, της οποίας η ευρεία πλέον χρήση κατήντησε κατάχρηση, προς φαύλη εξυπηρέτηση του συμβιβασμού, του εφησυχασμού και της πλάνας συμπορεύσεως με την αίρεση.

ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΘΟΡΕΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ

Η συγκεκριμένη επιστολή, για να τελειώνει αυτό το θύραθεν παραμύθι, είναι ΑΣΧΕΤΗ με την ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ. Ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος ΔΕΝ αναφαίρεται ΠΟΥΘΕΝΑ στους «Αποτειχιστές» (αδόκιμος όρος) και ο αδόκιμος δεσπότης ΠΑΡΑΠΛΑΝΑ το ποιμνιό του, κοροϊδεύει το λαό του ενώ διατείνεται πως «η επιστολή είναι ένα κείμενο ομολογιακό το οποίο δεν θα ήθελα να το στερηθεί το ποίμνιο που διακονώ!»

Τους στερείς όμως την Αγιοπατερική αλήθεια!

Τους στερείς την δικαιοσύνη και με το να είσαι φίλος του Οικουμενιστικού Κόσμου, γίνεσαι εχθρός του Θεού και εχθρός πάσης εκκλησιολογικής δικαιοσύνης. Τους στερείς την Λειτουργική απελευθέρωση από την δουλοποιό Κοινωνία μετά αιρετικών. Φουσκώνεις, διαφθείρεις και παραποιείς. Γεμίζει από κάθε δόλο, κάθε ραδιουργία η επισκοπική σου υπουργία. Εφαρμόζεται πλήρως στο πρόσωπο σου, ω Γόρτυνος Ιερεμία, ο κατακεραυνωτικός λόγος του Αποστόλου Παύλου:

«Ω πλήρης παντός (αιρετικής κοινωνίας) δόλου και πάσης (Μνηνονευτικής) ραδιουργίας, υιέ διαβόλου, (διαβάλλεις την Αποτείχιση) εχθρέ πάσης δικαιοσύνης (εκκλησιολογικής), ου παύση διαστρέφων τας Οδούς Κυρίου τας ευθείας!» (Πραξ. 13, 10).

Α. ΠΡΩΤΟΝ

ΔΕΝ είμαστε ούτε καλούμαστε εμπαικτικά «Αποτειχιστές», αλλά Αποτειχισθέντες, Αποτειχισμένοι = ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΜΕΝΟΙ από Οικουμενιστές, Παναιρετικούς Αρχιερείς. ΔΕΝ είμαστε αποσχισμένοι από την Εκκλησία του Χριστού. ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕ. Και ανόθευτη, απαρασάλευτη, αβύθιστη την Κιβωτό διατηρούμε.

Ο δέσποτας, δυστυχώς, αποκαλύπτει την εμπάθεια και προκατάληψή του προς τους εν Χριστώ αδελφούς του, επιχειρώντας ένα τελείως αποτυχημένο, λίαν εσφαλμένο και υποβιβαστικό για το πρόσωπό του προσδιορισμό.

Ενώ δηλαδή ΨΕΥΔΕΤΑΙ λέγοντας πως ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος αναφέρεται στους «Αποτειχιστές», προσδιορίζει κατά το δοκούν, ελαφρώ το νοϊ και εμπαθή τη καρδία, και εξηγεί λανθασμένα την έννοια και παραπλανεί: «είναι αυτοί δηλαδή που λέγουν να παύσουμε ακαίρως το μνημόσυνο του Πατριάρχου».

Αυτό όμως δεν είναι ο πραγματικός προσδιορισμός και η αληθινή «έννοια» του όρου, αλλά ο τρόπος, «η μέθοδος» της μη κοινωνίας. «Αποτειχιστές», δέσποτα, (όπως είπα, το ορθόν είναι Αποτειχισθέντες) είναι αυτοί που απομακρύνονται από αιρετικούς Οικουμενιστές ιερείς και αρχιερείς.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΤΙ:

Όταν και ΕΦ’ ΟΣΟΝ η Απομάκρυνσή μας αυτή, (ας μην πω «εντέλλεται») αλλά «προβλέπεται» από το Πανάγιο Πνεύμα, από ολόκληρη Αγία Αποστολική Σύνοδο και από πλειάδα, εκατοντάδα Αγίων Πατέρων, Θεωμένων και Θεοκινήτων (όπως ο Μέγας Φώτιος ο Ιερός), τότε ώ δέσποτα, υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ, και δη ΔΟΓΜΑΤΙΚΟ:

Ή είναι όλοι οι προαναφερθέντες «λάθος, λαοπλάνοι, ψεύτες και απατεώνες» οι οποίοι απροκάλυπτα παραπλανούν τους πιστούς (δηλ. βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος) ή εσύ επίσκοπε, ανεπίσκοπε της Αγιοπατερικής Οδού, ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΙΣ Οδούς Κυρίου τας ευθείας και προτρέπεις οδούς στραβές, διαστρεβλωτικές, σκοτεινές, αντιπατερικές, αντορθόδοξες, διεστραμμένες, διεφθαρμένες διαστροφικές και συμβιβαστικές, της Παναιρέσεως υποτακτικές και ενωτικές με τον τρισκατάρατο Πάπα.

Όταν οι Άγιοι Πατέρες διά Πνεύματος Αγίου, θεαρχικώς και αυστηρώς εντέλλονται ΟΥΔΕΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ με ΨΕΥΔεπισκόπους και ΛΥΚΟποιμένες, και ΕΣΥ ασεβείς, α-σεβασμιώτατε Ιερεμία και εις πείσμα δεσποτικόν να ΕΝΩΝΕΙΣ, να προτρέπεις τους Ορθοδόξους πιστούς μέσω της δικής σου ανίερης Μνημονεύσεως να διατηρούν κοινωνία με αιρετικούς, τότε ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΙΣ Οδούς Κυρίου τας ευθείας και ούτω καθίστασαι ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Όταν εσύ, ως σύγχρονος, μοντέρνος, Μεταπατέρας, πηγαίνεις Θεομαχική κόντρα σε τόσους Αγίους Πατέρες, όπως:

·     τον Μέγα Αθανάσιο,

·     τον Μέγα Βασίλειο,

·     τον Γρηγόριο το Θεολόγο (τον οποίο και πονηρά επικαλείσαι)

·     τον Μέγα και Ιερό Φώτιο,

·     τον Μάξιμο τον Ομολογητή,

·     τον Ισαπόστολο και Ισοπατερικό Άγιο Θεόδωρο Στουδίτη,

·     τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και

·     τον Γρηγόριο τον Παλαμά «ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕ» («τον τολμήσαντα» όπως αναφέρει το κατάπτυστο πατριαρχικό κείμενο του Αναθεματισμού του εις αιωνίαν κόλασιν) επειδή τόλμησε με Αγία Τόλμη και Θεϊκή Γοητεία να ΔΙΑΚΟΨΕΙ την Μνημόνευση, όταν λοιπόν αυτοί ΕΠΡΑΞΑΝ, επαναλαμβάνω, έπραξαν ουχί λόγοις αλλ’ έργοις την Αποτείχιση-Απομάκρυνση, και ΣΥ δέσποτα, τους αποκαλείς «εκτός Εκκλησίας Αποτειχιστές», τότε όχι μόνο ασεβείς στην Ιερή τους Μνήμη αλλά καθίστασαι δικαίως και ορθώς: ΕΧΘΡΟΣ ΠΑΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ!

Όταν γνωρίζεις πάρα πολύ καλά, αλλά «κάνεις τα μάτια τα στραβά», πως ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ στην Αγιοπατερική Αποτείχιση και Διακοπή Μνημονεύσεως αλλά στο ΚΑΧΕΚΤΥΠΟ αυτής, στις ζηλωτικές παραφυάδες οι οποίες εν ονόματι των οικουμενιστικών ενεργειών προχώρησαν στην ανεπίτρεπτη δημιουργία Νέων Συνόδων, αλληλο-εχθρευομένων, αλληλο-αφοριζομένων και αλληλο-αναθεματιζομένων, τότε ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙΣ επί τούτου τον Άγιο Γέροντα Παϊσιο για να καλύψεις τη δική σου ΕΝΟΧΗ!

Η όλη βαρύτητα της επιστολής του Αγίου Γέροντος Παϊσίου επικεντρώνεται στην τελευταία παράγραφο και δη σε μία άκρως αποκαλυπτική πτυχή, αιτία και αφορμή: ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΝΕΑΣ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ!!!

Όσοι από τους ακροατές σου, για τους οποίους κλαίγεσαι πως δεν θέλεις να στερηθούν τέτοιο εξαίρετο κείμενο, όσοι από αυτούς τους οποίους υποτιμάς την νοημοσύνη, ξαναδιαβάσουν προσεκτικά και ταπεινά την επίμαχη αυτή παράγραφο και πρόταση, θα δουν και ολοκάθαρα θα αντιληφθούν ότι ο άγιος Γέροντας Παΐσιος, δεν απορρίπτει γενικά, την Διακοπή Μνημονεύσεως, διότι γνωρίζει καλά ότι την προτρέπουν αυστηρά ο Θεός το Άγιον Πνεύμα, Αποστολικές Σύνοδοι και εκατοντάδες Άγιοι Πατέρες και δη ο Ιερός Φώτιος ο Μέγας. Και δεν τρελάθηκε να τους ακυρώσει και να τους διαγράψει όλους με μία μονοκονδυλιά!

Στη ΟΡΘΗ, Αγιοπατερική Διακοπή της Μνημονεύσεως είχε προχωρήσει κάποτε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Άγιο Όρος και ουδείς Άγιος Γέροντας το κατεδίκασε αυτό! Δεν μιλά ο Γέροντας για τη Διακοπή γενικά, αλλά ειδικά για το κακό είδος της Διακοπής, το κακέκτυπο αυτής, την παρωδία της Διακοπής. Και όπως η Αγία Γραφή συνήθως εξηγεί τον εαυτό της, έτσι και εδώ ο Γέροντας εξηγεί ο ίδιος τον εαυτό του, για να μην παρεξηγηθεί, όπως και δυστυχώς επί τούτου συμβαίνει. Επί τούτου γράφει:

“Τὸ να διακόψη κανείς το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν…”

Θα είχες δίκαιο εσύ, και το Συνοδικό, Συνοδειακό και Συμβιβαστικό συνονθύλευμα των σιγονταρο-οικουμενιστών απάντων, εάν ο Άγιος Γέροντας έλεγε: “Τὸ να διακόψη κανείς το Μνημόσυνον του Πατριάρχου δεν είναι σωστό!».

Όμως ΔΕΝ λέγει κάτι τέτοιο και ΔΕΝ μένει εκεί. Ας μη τον «πετσοκόβουμε» και παραχαράσσουμε την Οσιότητά του, ω Γόρτυνος Ιερεμία! ΔΕΝ συνδέει την Διακοπή με την απόσχιση, για αυτό δεν τοποθετεί ένα “και” μετά από “”τὸ να διακόψη κανείς το μνημόσυνον του Πατριάρχου”, αλλά συνδέει την απόσχιση με την δημιουργία Νέας Εκκλησίας.

«Το να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν”… Αυτό είναι το κακό και καταδικαστέο! Ελληνικά ομιλεί και εσύ, δέσποτα, είσαι υποτίθεται γνώστης των Ελληνικών. ΜΗ κοροϊδευόμαστε! ΜΗ γελιόμαστε.

ΔΕΝ αναφέρεται αυτόνομα στην πράξη της Διακοπής, αλλά στο φρικτό, αποφευκτέο και καταδικαστέο αποτέλεσμα της Διακοπής που είναι ακριβώς η δημιουργία Νέας Εκκλησίας. Πράγμα που εμείς δεν διαπράξαμε!

ΔΕΝ καταδικάζει αυτή καθεαυτή τη Διακοπή, αλλά την ανεπίτρεπτη κατάληξη και το συμπέρασμα της Διακοπής: τη σύσταση νέων Συνόδων, πράγμα που εμείς δεν διαπράξαμε!

Και για να το καταλάβουμε όλοι μας καλύτερα, θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα μιας άλλης πάλι διακοπής:

Το να διακόψει κανείς το ρεύμα του σπιτιού του για να διορθώσει μια βλάβη καλωδιακή, δεν κάνει κακό, αλλά καλό, διότι διορθώνει και αποτρέπει μίαν ενδεχόμενη, επερχόμενη καταστροφή να κατακαεί ολόκληρος ο Οίκος.

Το να διακόψει όμως το ρεύμα του σπιτιού του, για να δημιουργήσει νέα παροχή ρεύματος συνδεόμενος με αυτή του γείτονά του, τότε διαπράττει αυθαιρεσία και κλοπή.

Για αυτό και λέγει ο Χριστός:

“Αμήν, αμήν λέω υμίν, ο εισερχόμενος διά της θύρας εις την αυλήν των προβάτων αλλά αναβαίνων αλλαχόθεν, εκείνος κλέπτης εστί και ληστής.” (Ιωάν. 10, 1).

Αυτό το “διά της θύρας” δηλώνει το επιτρεπόμενο, το Νομοκανονικό. Αυτό το “αλλαχόθεν” δηλώνει το διαφορετικό, το ξεχωριστό, εξ’ ου και το αιρέομαι-αιρούμαι, διαφοροποιούμαι και αρνούμαι να ακολουθήσω την Μόνη Ορθή Αγιοπατερική Οδό, αλλά ποιώ σχίσμα διότι ποιώ δική μου, Νέα Εκκλησία.

Εάν λοιπόν αναλύσουμε ορθά τη φράση του Αγίου Γέροντος Παϊσίου, θα την χωρίσουμε στα δύο:

1). «Τὸ να διακόψη κανείς τὸ μνημόσυνον του Πατριάρχου»……. (Νομοκανονικό)

2) (αλλά εν ονόματι αυτής της Διακοπής) «νὰ αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν…» (Αντικανονικό)

Το πρώτο είναι όχι μόνο “επιτρεπτό” αλλά απολύτως θεμιτό, ευλογητό, απαραίτητο και αναγκαίο. Ό,τι είναι αναγκαίο για την σωτηρία μας, είναι και υποχρεωτικό, όχι γιατί μας υποχρεώνει ο Κανόνας, αλλά διότι είμαστε εμείς αυθύπαρκτα από μόνοι μας υποχρεωμένοι να απομακρυνθούμε από την αίρεση. Μας υποχρεώνει η Αλήθεια. Μας υποχρεώνει η συνείδησή μας. Οι υποστηρικτές του «δυνητικού», ας αναζητήσουν αλλού τα αίτια της ύποπτης αυτής τους διπλωματίας…

Το δεύτερο είναι απαγορευμένο, αποφευκτέο και καταδικαστέο. Απόσχιση δεν έχουμε αυτοστιγμή, με την Μνημονεύσεως Διακοπή, αλλά με την κατοπινή Δημιουργία Νέας Εκκλησίας και Νέας Συνόδου!

Και για να είμαστε δίκαιοι στο Κείμενο αλλά και στον Γέροντα τον ίδιο, πρέπει να δούμε ολόκληρη την παράγραφο ενιαία και όχι μόνο μία πρόταση ξεχωριστά.

«Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας, μοναχοί και λαϊκοί, έχουν δυστυχώς, αποσχισθή από αυτήν, εξ’ αιτίας των φιλενωτικών».

ΑΥΤΑ τα «πιστά τέκνα», στα οποία αναφέρεται ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος, είναι οι ΖΗΛΩΤΕΣ! Κείνη τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, ΔΕΝ είχε ακόμη τελεσθεί Αποτείχιση από κάποιο σύνολο πιστών εντός του ΝΕΟΥ Ημερολογίου.

Συνεχίζει και λέγει: «έχουν δυστυχώς αποσχισθή». Την «απόσχιση» εδώ την εκλαμβάνει, όχι με την έννοια της απλής Διακοπής Κοινωνίας, αλλά της δημιουργίας «ΝΕΑΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» και αυτό το εξηγεί ο ίδιος παρακάτω.

Και συνεχίζει:

“Έχω την γνώμη ότι δὲν είναι καθόλου καλόν νὰ αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φοράν που θα πταίη ο Πατριάρχης, αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωση ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του.”

Πρώτον, παρατηρούμε κάτι πάρα πολύ κρίσιμο και άκρως σημαντικό. Λέγει: «Έχω τη γνώμη»… ΔΕΝ μιλά εξ’ ονόματος του Θεού ούτε τελεί 24 ώρες το 24ωρο υπό το έκτακτο χάρισμα της Προφητείας! Υπάρχει και το προσωπικό στοιχείο, η υποκειμενική γνώμη. Ένα παράδειγμα από την Αγία Γραφή.

 

 

Ο Απόστολος Παύλος διαχωρίζει τα διακριτά όρια μεταξύ θελήματος του Θεού και προσωπικής γνώμης! Λέγει:

«Τοις δε γεγαμηκόσι παραγγέλω… (και ενώ εδώ Γραμματικώς, η Αντωνυμία του «παραγγέλω» είναι το «εγώ», το διαγράφει και το αντιδιαστέλλει αυτό), ΟΥΚ εγώ αλλά ο Κύριος!» (Α΄Κορ. 7, 10). Όμως, δύο μόνο χωρία αμέσως μετά, λέγει: «Τοις δε λοιποίς λέγω ΕΓΩ, ΟΥΧ ο Κύριος!» (Α΄Κορ. 7, 10).

Ο άγιος Γέροντας λοιπόν, εδώ, σε αυτή την περίπτωση λέγει τη γνώμη του, η οποία μάλιστα γνώμη είχε διαμορφωθεί από τα τρέχοντα τότε τραγικά, πολυκέφαλα και φανατικά σχίσματα που αναφύονταν από το πουθενά. ΔΕΝ λέγει: «Οι Άγιοι Πατέρες λένε…» αλλά το υπογραμμίζει: «Έχω τη γνώμη»… Βαρύνουσα και σεβαστή.

Εάν μεταφερθούμε λίγο εκεί, σ΄ εκείνη την παπόφιλη εποχή γινόταν μία συλλογική και κατ’ ιδίαν παρερμηνεία τραγική της Αγιοπατερικής Διδασκαλίας περί Διακοπής Μνημονεύσεως… Από τον κατανοητό λοιπόν και απολύτως φυσιολογικό φόβο που διακατεχόταν, της αποφυγής περαιτέρω σχισμάτων, αποφεύγει να συστήνει αυτό που επιτάσσουν οι Πατέρες, την Ιερά και Ορθή Αποτείχιση. Διέβλεπε πως δεν υπήρχε το κατάλληλο υπέδαφος διότι δεν υπήρχε ορθή Εκκλησιολογία, η οποία είχε ως βάση απόλυτη και καθεαυτή, την Ημερολογίακή αλλαγή και όχι τα Οικουμενιστικά παρέκτροπα.

Και ο Γέροντας συνεχίζει:

“Αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία, έχει καθήκον και υποχρέωση ο καθένας ν΄ αγωνίζεται…”

Όταν λέγει «από μέσα», δηλώνει πως υπάρχει και το «από έξω» και αυτό είναι, το ξαναλέγω, η δημιουργία άλλης Συνόδου! Ο εκτοπισμός εδώ, το «από έξω», ΔΕΝ είναι η Διακοπή Μνημονεύσεως αλλά επί τούτου, η δημιουργίας Νέας Εκκλησίας. Αυτό δεν το λέγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Άγιος Γέροντας:

«Εάν διά την α’ ή την β΄ λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζόμεθα και κάνωμε δικές μας Εκκλησίες – Θεός φυλάξει – θα ξεπεράσουμε και τους Προτεστάντες ακόμη».

Εξηγεί για τί είδους χωρισμό μιλάει! Εάν χωριζόμεθα «και» (συνδετικό, αποτελεσματικό που δηλώνει συνέπεια) «κάνωμε δικές μας Εκκλησίες!» Θα το λέμε συνεχώς, θα το ξανατονίζουμε και υπογραμμίζουμε μέχρι να το χωνέψουν μερικοί και ξεκολλήσει η βελόνα τους από ΄κει…

ΔΕΝ καταδικάζει γενικά τον Αποχωρισμό και την Απομάκρυνση διότι γνωρίζει ότι είναι ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ, Αποστολικός και Αγιοπατερικός, αυτός ο χωρισμός! Καταδικάζει τη δημιουργία Νέων Συνόδων!

Υπάρχει λοιπόν και ο Ορθός, Τροπικός Αποχωρισμός.

Ο Ορθόδοξος Πιστός, ενώ ζεί μέσα στον κόσμο, αποχωρίζεται από το κόσμο, μισεί τον κόσμο και “δεν αγαπά τον κόσμο μηδέ τα εν τω κόσμω” (Α’ Ιωαν. 2, 15). Είναι ο τροπικός ο χωρισμός. Το “από μέσα” δεν είναι τοπικό, αλλά τροπικό. Δεν σημαίνει συμπόρευση και συμβιβασμό, αλλά Απομάκρυνση και Ακοινωνησία, μέσα στα επιτρεπόμενα και αυστηρά καθορισμένα όρια. Όχι Νέα Σύνοδο.

Επίσης, το άλλο μισό της φράσεώς του: “κοντά στην Μητέρα Εκκλησία” ΔΕΝ σημαίνει κοντά, κοινωνιακά με την Διοικητική «Μητέρα Εκκλησία» (κατά χάριν) το Πατριαρχείο, στο οποίο υπάρχει το άμεσο ενδεχόμενο να προχωρήσει, όπως στην εποχή του Αγίου Μάρκου Επισκόπου Εφέσου, σε Αντίθεο και Αντορθόδοξη Ψευτο-Ένωση με τους Παπικούς, αλλά εννοεί κοντά στην Πνευματική, Διαχρονική Μητέρα Εκκλησία του Χριστού, χωρίς δημιουργία άλλης Νέας Εκκλησίας.

Έχει δηλαδή πνευματική έννοια και σημαίνει κατά την ετυμολογία της λέξεως, την Εκκλησία ως σύναξη Κλήρου και Λαού, ως σύνολο Πιστών Ορθοδόξων και όχι Δεσποτοκρατική Συναγωγή Οικουμενιστών οι οποίοι:

·     διά της Επισήμου Αρχιερατικής, Δογματικής, ΕΝΩΤΙΚΗΣ και Κοινωνιακής Μνημονεύσεως Αιρεσιαρχών, «γυμνή τη κεφαλή»

·     διά της Βεβήλου και Μολυσματικής Μελότητος σε Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών,

·     διά της κηρύξεως της Αιρετικής Βαπτισματικής «θεολογίας» και Πλανεμένης «Θεωρίας των Κλάδων»,

·     διά της Αναγνωρίσεως πολλών «Εκκλησιών» και ουχί ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ κατά το Σύμβολο της Πίστεως της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου,

·     διά της Αποδοχής της Σωτηρίας εντός ετεροδόξων κλπ,

Με όλα αυτά τα παραπάνω, ΑΥΤΟΙ αυτομάτως θέτουν τον εαυτό τους ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας, κατά τους Αγίους Πατέρες!

Αυτό ακριβώς σημαίνει το: “από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία”, δηλαδή κοντά στην Μητέρα Ορθοδοξία, κοντά στους Αγίους Πατέρες της Ορθοδοξίας, ΟΧΙ κοντά, υποστηρικτικά στο κάθε ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ, ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟ, ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΑ Πατριάρχη!

Εάν αυτό εννοούσε ο Άγιος Γέροντας, τότε θα έπρεπε να μείνουμε όλοι “κοντά” και στον Αιρεσιάρχη Πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα, να κάνουμε «τυφλή υπακοή» στην προϊσταμένη μας αρχή και να βγάλουμε οριστικά από τη ζωή μας, την Αγιολογία και την Υμνολογία της Εκκλησίας μας τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, διότι αυτός καθαιρέθηκε και αναθεματίστηκε εις αιωνίαν Κόλασιν από τον Πατριάρχη, και συνεπώς όσοι “μένουν κοντά” στο Πατριάρχη «από μέσα», ΔΕΝ πρέπει να τον δέχονται καθόλου τον Γρηγόριο τον Παλαμά ως “Άγιο”.

Όσοι όμως αρνούνται τον Οικουμενιστή Πατριάρχη και παύουν το Μνημόσυνό του, ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά όχι μονάχα ως Άγιο αλλά και ως Μέγα Πατέρα της Εκκλησίας μας ο οποίος διέταξε τη Διακοπή και εφήρμοσε την Αποτείχιση, ΜΑΖΙ με τόσους άλλους Πατέρες που αναφέραμε νωρίτερα.

Και συνεχίζει ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος: «Ο καθένας ν΄ αγωνίζεται με τον τρόπον του.”

Εδώ προκύπτει σοβαρότατο πρόβλημα, διότι είδαμε καλά, τα οικτρά και τραγικά αποτελέσματα του να αγωνίζεται κανείς «με τον τρόπο του…» Και ο Ιούδας «με τον τρόπο του» ενήργησε αλλ’ ο τρόπος του δολιότητος γέμει. Και οι ζηλωτές αγωνίστηκαν «με τον τρόπο τους» και βλέπουμε την σύγχρονη, Ημερολογιακή Λερναία Ύδρα… Λοιπόν; Αν ο καθένας κινείται «με τον τρόπο του» τότε αλληλο-συγκρουόμαστε, διαφοροποιούμαστε και κηρύσσουμε «έτερον ευαγγέλιον» και «μπάζουμε» τους κλονιζομένους Πιστούς σε δύσβατα συγχύσεως μονοπάτια.

ΕΝΑΣ είναι ο ΤΡΟΠΟΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ένας αποκλειστικός, ο ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΟΣ. Ο ΤΡΟΠΟΣ Ο ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΑΚΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ ΜΕΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ!!!

Καταλάβατέ το, επίσκοπε Γορτυνος Ιερεμία και όλοι σεις οι παρανοϊκοί μας κατήγοροι, οι εμπαθείς Αντι-κείμενοι και τυφλοί εχθροί των εν Χριστώ Αποτειχισθέντων αδελφών σας, οι οποίοι ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ δική τους Εκκλησία και Νέα Σύνοδο και συνεπώς τους αδικείτε και συκοφαντείτε!

ΜΗΝ επιτρέπετε στον εαυτό σας να πέφτετε θύματα του διαβόλου, ο οποίος πονηρός, πονηρά και συστηματικά επιχειρεί, «εκ δεξιών» ΝΑ ΔΙΑΒΑΛΛΕΙ την Διακοπή της Μνημονεύσεως ακόμη και στα μάτια των αγίων Γερόντων, σπείροντας τον φόβο και το τρόμο της “αποφυγή σχίσματος”. Και έτσι αρνούνται «για λόγους διακρίσεως». Και έτσι κοινωνούν με Λυκοποιμένες. Και έτσι βυθιζόμαστε παθητικά στην απραξία και διαιωνίζεται τα κακό.

Όταν ο διάβολος βλέπει πόσο αποτελεσματικό πράγματι, είναι ένα όπλο Αγιοπατερικό-Θεαρχικό, τότε το διαβάλλει ανύποπτα ως “σχισματοποιό” και έτσι καταφέρνει να επιβάλλεται χωρίς ιδιαίτερο κόπο και μόχθο. Βάζει ακόμη και τους “εκλεκτούς, λεόντιους» και γνωστούς Αντι-οικουμενιστές, να δυσφημούν την Αποτείχιση με τη ρετσινιά της Απόσχισης και να οργανώνουν (άλλη μόδα και αυτή) «Ημερίδες-Νυχτερίδες» στις οποίες ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΝ συνειδητά την Διδασκαλία, Μνήμη και Μορφή Μεγάλων Αγίων Πατέρων προκειμένου να καλύψουν τη δική τους ΕΝΟΧΗ. Τίποτε άλλο. ΑΙΣΧΟΣ και ΝΤΡΟΠΗ!

Όσοι όμως Αποτειχιζόμαστε, Απομακρυνόμαστε από Αιρετικούς Αρχιερείς Οικουμενιστές, όσοι τρισευλογημένοι Ιερείς παύουν τη Μνημόνευση των αιρετικών επισκόπων, καθιστούν διά της απομακρύνσεώς τους, τον Χριστό παρατεινόμενο εις τους αιώνας! Παραμένουν σταθερά και αμετάκλητα ΕΝΤΟΣ της Εκκλησίας!

Και κλείνει το «Κύκνειό του άσμα» ο άοσμος και άκομψος στην πράξη μητροπολίτης, με λόγια απότοκα της υπεροψίας και κούφια:

«Ας έχουμε την ευχή του αγίου Γέροντος και ας ακολουθούμε τις άγιες νουθεσίες του για να ευαρεστήσουμε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και να σωθεί η ψυχή μας…»

Δέσποτα,

Δεν «ευαρεστούμε τον Κύριο» και δεν «σώζεται η ψυχή μας» έτσι απλά με το να (παρ)«ακολουθούμε» νουθεσίες. Εκτός από την ακολουθία τη θεωρητική, είναι αναγκαία και επιτακτική η βιωματική, η ανόθευτη διατήρηση της Αληθινής μας Πίστεως. Θεωρία και πράξη. Και όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Ευχή προ της Αναγνώσεως του Ευαγγελίου: «Και φρονούντες, και πράττοντες…»

Να πράττουμε όσα επιτάσσουν οι Άγιοι Πατέρες, οι αλάνθαστοι Οδηγοί μας. Και να τα πράξετε, εσείς πρώτοι, «άγιοι» Μεταπατέρες! ΝΑ ΚΑΜΕΙΣ ΠΡΑΞΗ την Διακοπή Μνημονεύσεως και ΝΑ ΠΑΥΣΕΙΣ να κοινωνείς με αιρετικούς επισκόπους! Είναι ανάγκη, τέλος πάντων, να εφαρμοσθεί στην κυριολεξία πλέον αυτό το τόσο συχνά επαναλαμβανόμενο στο τέλος κάθε λειτουργικής πράξεως, ευχής και προσευχής, αυτό το τόσο συνηθισμένο, μα τόσο αγνοημένο και περιφρονημένο: «Δι’ ευχών των ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ημών!»

Η Εκκλησία μας ΔΕΝ λέγει: «Δι’ ευχών των αγίων γερόντων ημών!» Και αυτό, όχι από ασέβεια αλλά ασφάλεια Πίστεως και ευστάθεια Γραμμής.

Παράδειγμα:

Ο Χριστός, οι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες δήλωσαν ρητά και απερίφραστα πως ο διάβολος ΔΕΝ σώζεται και η Κόλαση προετοιμάστηκε ειδικά για αυτόν και τοις αγγέλοις αυτού! Αυτό είναι σίγουρο και προβλεπόμενο από τον Θεό τον Ίδιο!

Έρχονται όμως κάποιοι γέροντες και από υπερβολική, αδιάκριτη, συναισθηματική ευσέβεια, ΠΛΑΝΕΜΕΝΗ ευλάβεια, ψεύτικη «κατάνυξη» και Θεομάχα-μάταιη ελπίδα, να προσεύχονται… ακόμη και για τον διάβολο, πηγαίνοντας τελείως κόντρα στο Χριστό και την Αγία Γραφή! Αυτό έχει μάλιστα καταδικασθεί από Σύνοδο Τοπική ως μεγίστη πλάνη δαιμονική!

Εάν λοιπόν λέγαμε «Δι’ ευχών των αγίων γερόντων ημών», τότε σήμερα θα υπήρχαν διάφορες Παρακλήσεις, Ειδικά Δίπτυχα και Δεήσεις, Αρτοκλασίες και Μνημόσυνα και Ψυχοσάββατα αφιερωμένα στον… καϋμένο το διάβολο, «μπας και μετανοήσει…» Και δεν ειρωνεύομαι καθόλου…

Σήμερα υπάρχουν «γέροντες» διαβολογέροντες και τέρατα του πυρίνου ποταμού που στεφανώνουν την παρανομία και βγαίνουν οι ίδιοι αηδιαστικά στα τηλεοπτικά παράθυρα να τραγουδούν και να χορεύουν με «ξώστηθες» σιχαμερά άσματα του τύπου «αχ, αμάρτησα, δεν σου κάνω τον άγιο!» Υπάρχουν νέο-γέροντες που στήνουν συγκροτήματα «Χριστιανικών Ροκάδων» και Χεβιμεταλάδων. Υπάρχει η «χριστιανική μαγεία»… Σε λίγο θα δούμε και γέροντες να διευθύνουν «χριστιανικούς» Οίκους Ανοχής και όπως συμβαίνει ήδη στην Αμερική να υπάρχουν «από θέας γυναίκες ευαγγελίστριαι» και «ιεραποστόλισσες» για «ιερές υπηρεσίες» με επίσημο ευαγγελικό όνομα «Ιερόδουλες για το Χριστό!» Μη σας φαίνεται αστείο ή παράξενο αυτό.

Η γεροντομανία και γεροντολαγνεία κάνει θραύση στην εποχή μας, ακόμη και στο Άγιον Όρος! Προς το τέλος της Επιστολής του, ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος λέγει χαρακτηριστικά, εντός παρενθέσεως: «Ομιλώ δια τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα».

Πρέπει η ύπαρξή μας, η Γραμμή μας να ακολουθεί την Γραμμή των Πατέρων, ιδίως στο θέμα της ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΣ από «Ψευδοεπισκόπους» και ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ μας με «Λυκοποιμένες» όπως ακριβώς τους κατονομάζει το Παναγίον Πνεύμα!

ΕΣΕΙΣ, δέσποτα, ΠΩΣ τολμάτε και αντιστρατεύεστε το Άγιο Πνεύμα; ΓΙΑΤΙ τους αποδέχεστε πεισματικά ως «Κανονικούς» Ποιμένες και ΓΙΑΤΙ συλλειτουργείτε και Ενσωματώνεστε μαζί τους όταν αλληλομνημονεύεσθε διαδοχικώς, Δογματικώς, Μυστηριακώς και ΕΝΩΤΙΚΩΣ με Οικουμενιστές-αιρετικούς συνεπισκόπους;

ΜΗ σιωπείτε, ΜΗ δειλιάζετε και ΜΗ μας δείχνετε συνεχώς τα νοητά, Οικουμενιστικά σας «οπίσθια» και γίνεσθε συνεχώς «οπισθοδρομικοί», αντιπατερικοί και έμμεσοι προωθητές της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού!

Σταθείτε στο ύψος σας, αντισταθείτε στις βλάσφημες περιστάσεις «υψώσατε κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων» και αγκαλιάσατέ μας υπό τας πτέρυγας! Αξίζει, έστω και για μία αθάνατη δική μας ψυχή…. να δώσετε και την ίδια σας τη ζωή! Αν και αυτό ο Θεός δεν σας το ζητεί. ΑΡΚΕΙ επαρκέστατα, η της Μνημονεύσεως Διακοπή!

Και τότε, ώ τότε, θα ιδείτε ΘΑΥΜΑΤΑ!

Ζητώ συγγνώμη για το επιθετικό το ύφος και τις σκληρές μα αληθινές εκφράσεις.

ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

http://www.wallingoff.com