Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Ἀπὸ ἐκπλήξεως εἰς ἔκπληξιν... (π. Β. Γοντικάκης, Ορθ. Τύπος, Διακοπή Μνημοσύνου)





Μόλις τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα ὁ ἀρθρογράφος τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» κ. Ζερβός Γ., ἀκολουθώντας τὴν “γραμμὴ” τῆς «Συνάξεως κληρικῶν καὶ μοναχῶν», προσπάθησε νὰ περάσει τὴν θέση «ὅτι Διακοπὴ Μνημοσύνου σημαίνει ἔξοδο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία». Καὶ βέβαια, βρῆκε τὸ δάσκαλό του στὸ πρόσωπο τοῦ φιλοξενούμενου ἁγιορείτη ὁμιλητὴ Μοναχοῦ π. Σάββα, ποὺ ἔδωσε μὲ σταθερότητα καὶ σαφήνεια τὴν δέουσα ἀπάντηση, ὅτι «ὅσοι διακόπτουν τὸ Μνημόσυνο δὲν βγαίνουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία» (ἐδῶ).


Τώρα, παραδόξως, ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος», ὁ ὁποῖος εἶναι ἐναντίον τῆς ἀποτειχίσεως (καὶ ἀρνεῖται πεισμόνως νὰ δημοσιεύσει ὁποιοδήποτε κείμενο τῶν Ἀποτειχισμένων) ἀναδημοσιεύει ἕνα παλαιὸ κείμενο τοῦ π. Βασιλείου Γοντικάκη, τότε ποὺ ὁ π. Βασίλειος ἦταν ὑπὲρ τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου!!! Καὶ μάλιστα ἀναδημοσιεύει τὸ τμῆμα περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου δυὸ φορές(!) στὴν ἴδια σελίδα! Μία στὸ ἄρθρο «Δραματικὴ Ἔκκλησις Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρὸς Ἅπαντας τοὺς Καθηγουμένους τοῦ Ἁγίου Ὄρους» (σελ. 1η και 7η) καὶ μιὰ στὴν ἀναδημοσίευση τοῦ ἄρθρου τοῦ π. Β. Γοντικάκη (στὴν διπλανὴ στήλη, σελ. 7η).



 

Δὲν καταλαβαίνουν οἱ ἀδελφοὶ καὶ πατέρες τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», ὅτι ἔτσι ἐκθέτουν καὶ τὸν π. Βασίλειο, ἀλλὰ πρωτίστως ἐκθέτουν τὸν ἑαυτό τους; Ἢ μήπως ἑτοιμάζονται γιὰ Ἀποτείχιση; Ἀλλὰ ἂν προχωρήσουν σὲ μιὰ τέτοια ἐνέργεια, αὐτὴ, δὲν θὰ τοὺς βγάλει (κατὰ τὰ λεγόμενά τους) ἐκτὸς Ἐκκλησίας; Ἐκτὸς ἄν, ἡ δική τους Ἀποτείχιση, θὰ εἶναι καθαρὴ καὶ κανονική, ἐνῶ τῶν ἄλλων εἶναι ἀντικανονική!




Πατέρες καὶ ἀδελφοί, αὐτὲς τὶς μέρες ἀκοῦμε τὸ "Μετανοεῖτε". Κι ἐσεῖς ἐπεξηγεῖτε τὸ «Μετανοεῖτε» καὶ τὸ κηρύττετε στοὺς ἄλλους! Μήπως πρέπει νὰ ἀφήσετε καὶ τὴν δική σας καρδιά σας νὰ ἀγγίξει ἡ μετάνοια; Καὶ δὲν μιλᾶμε γιὰ ὅσα εἶναι θέματα τοῦ Πνευματικού σας, ἀλλ' εἰδικὰ γιὰ τὸ καίριο αὐτὸ σημεῖο  τῆς κοινωνίας σας μὲ τοὺς αἱρετικούς.


Πάψτε νὰ ἀντιτίθεστε στὴν Πατερικὴ διδασκαλία. Πάψτε νὰ ἀπομονώνετε καὶ νὰ λοιδωρεῖτε, ὅσους τὴν ἀκολουθοῦν. Κι ἂν ἐσεῖς δὲν θέλετε –ἐν τῇ ἐλευθερίᾳ σας, μὴ τὴν ἀκολουθήσετε· δὲν σᾶς ἐκβιάζει κανεὶς νὰ κάνετε κάτι ποὺ δὲν θέλετε. Σᾶς καταδικάζει, ὅμως, στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, ἡ χωρὶς ἀποδείξεις καὶ μὲ πεῖσμα προσπάθειά σας νὰ πείσετε τοὺς ἄλλους ὅτι ἡ γραμμή σας, τῆς συγκοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικούς, εἶναι ἡ γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων!


Καὶ προσέξτε. Εἶναι ὄχι μόνο ἀντιδεοντολογικὸ καὶ ἀντιδημοκρατικό, ἀλλὰ κυρίως ἀντιχριστιανικὴ πράξη, νὰ ἀρνεῖσθε τὴ δημοσίευση κειμένων ποὺ παρουσιάζουν τὴν Πατερικὴ διδασκαλία γιὰ τὸ θέμα τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου. Ἂν τὰ θεωρεῖτε κακόδοξα, εἶστε ὑποχρεωμένοι (ὡς ἐκ τοῦ θεσμικοῦ σας ρόλου) νὰ τὰ ἀντικρούσετε, γιὰ νὰ προφυλάξετε ὅσους τυχὸν θὰ παρασυρθοῦν. Ἂν ὅμως, διὰ τῆς σιωπῆς θέλετε νὰ ἀποκρύψετε ἀπὸ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ τὴν ἀλήθεια, ἐπειδὴ ἐσεῖς δὲν θέλετε νὰ ἐφαρμόσετε, φέρετε μεγάλη εὐθύνη.


Ἀναδημοσιεύουμε ἀπὸ τὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τὸ σχετικὸ δημοσίευμα γιὰ τὸν π. Βασίλειο Γοντικάκη.

                                   Πηγή: "ὀρθόδοξος τύπος", 26 Δεκεμβρίου 2014


ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΙΒΗΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑΣΣΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΤΩ ΠΛΕΥΡΩ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Πρωτάτο: π. Β. Γοντικάκης καθήμενος τιμητικὰ δίπλα στὸν πατριάρχη.
ταν Καθηγούμενος τς . Μονς Σταυρονικήτα ρχιμανδρίτης Βασίλειος
Γοντικάκης δικαιολόγει τν διακοπν το Μνημοσύνου το Πατριάρχου θηναγόρου
ΤΟΤΕ  ΔΙΕΦΩΝΕΙ  ΜΕ  ΤΑΣ  ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΑΣ  ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ  ΚΑΙ  ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ  ΤΟΥ  ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ·  ΤΟΝ  ΕΠΕΚΡΙΝΕ  ΔΙΑ  ΤΑΣ  ΘΕΣΕΙΣ  ΤΟΥ  ΔΙΑ  ΤΟ  ΦΙΛΙΟΚΒΕ,  ΤΟ  ΑΛΑΘΗΤΟΝ  ΤΟΥ  ΠΑΠΑ·  ΚΑΘΩΡΙΖΕ  ΤΗΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΝ  ΦΥΣΙΝ  ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ·  ΕΤΟΝΙΖΕΝ  ΟΤΙ  Η  «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ»  ΚΙΝΗΣΙΣ  ΕΥΡΕ  ΤΗΝ  ΘΕΟΛΟΓΙΑΝ  ΕΙΣ  ΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ  ΕΙΣ  ΚΡΙΣΙΝ·  ΕΖΗΤΕΙ  ΝΑ  ΜΗ  ΓΙΝΟΥΝ  ΔΙΩΞΕΙΣ  ΔΙΑ  ΤΗΝ  ΔΙΑΚΟΠΗΝ  ΤΟΥ  ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ  ΚΑΙ  ΕΠΕΣΗΜΑΙΝΕ  ΤΟ  ΧΡΕΟΣ  ΤΗΣ  ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΠΟΥ  ΗΤΟ  ΚΑΙ  ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ  Ο  ΠΙΣΤΟΣ  ΛΑΟΣ.


Παραθέτομεν κατωτέρω τν μολογιακὴ ἀπάντησιν, τν ποίαν εχε δώσει πρς τν ερν Κοινότητα το γιωνύμου ρους Καθηγούμενος τς ερς Μονς Σταυρονικήτα ρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης δι τν διακοπν το μνημοσύνου το Πατριάρχου θηναγόρου μετ τς φιλοπαπικς διακηρύξεις κα πράξεις το τελευταίου. τόνιζε τότε Καθηγούμενος τς ερς Μονς: «παύσαμεν τ μνημόσυνον αἰσθανθέντες ὅτι ἐξέλιπε πᾶν περιθώριον ἀνοχῆς ἢ προθεσμία ἀναμονῆς».
Ες τ κείμενον τότε Καθηγούμενος τς Σταυρονικήτα σκει σοβαρωτάτην κριτικν δι τς θέσεις, τς ποίας ξέφραζεν μακαριστς Πατριάρχης δι τν νωσιν τν ρθοδόξων μεττν Παπικν. Σήμερον, πο Οκουμενικς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαος παναλαμβάνει ὅσα καὶ ὁ μακαριστὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ τότε Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα καὶ νῦν Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων ἔχει πολὺ διαφορετικὴν θέσιν. Τὴν ἀπάντησιν τοῦ πατρὸς Βασιλείου Γοντικάκη εἶχε δημοσιεύσει ὁ «Ο.Τ.» καὶ τὴν ἐπικαλοῦνται οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες εἰς τὴν εἰδικὴν ἔκδοσιν, τὴν ὁποίαν ἐξέδωσαν.
λόκληρος πάντησις


Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἀπαντήσεως τοῦ τότε Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου Γοντικάκη ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«πάντηση τς ερς Μονς Σταυρονικήτα (γούμενος ρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης), πρς τν ερ Κοινότητα, γι τν διακοπ το Μνημοσύνου το Πατριάρχου θηναγόρα.

Πρὸς τὴν Ἱερὰν Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους | Εἰς Καρυὰς | 7 Ὀκτωβρίου 1970
Τήν Ὑμετέραν Πανοσιολογιότητα | ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμεθα.
Ἀπαντῶντες εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ. 139/Κ/ 5.9.70 Ὑμέτερον ἐγκυκλιῶδες γράμμα ὁμολογοῦμεν ὅτι ἐχάρημεν ἰδιαιτέρως, διότι θίγετε ἕνα πρόβλημα τόσον βασικόν καί θέτετε ἐρωτήματα σοβαρά ζητοῦντες λύσεις. Ἐρωτᾶτε:
 

«Ποία ἐκδήλωσις καί ποία ἐνέργεια ἐκ τοῦ Παναγιωτάτου κ. Ἀθηναγόρου θά ἦτο ἐνδεδειγμένη τόσον διά τήν καθησύχασιν τῶν συνειδήσεων ὅσον καί διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς διαταραχθείσης ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος;».



1. Δυστυχς, ς ποδεικνύουν α λλεπάλληλοι καί πί σειράν τν πατριαρχικαί δηλώσεις δέν πρόκειται περί φραστικν λαθν δημοσιογραφικν νακριβειν λλά περί σταθερν πεποιθήσεων κφραζομένων εκαίρως καίρως μετά πάσης μφάσεως. Ἄρα δέν εἶναι δυνατόν μία ἐκδήλωσις τοῦ Πατριάρχου νά καθησυχάσῃ τήν ὀρθόδοξον συνείδησιν ἐφ’ ὅσον αἱ πεποιθήσεις τοῦ Φαναρίου καί ἡ διαγραφομένη πορεία του παραμένει ἡ αὐτή. Συγκεκριμένως εἰς τήν ἡμετέραν Μονήν, παρ’ ὅλην τήν ἁγιορειτικήν ἀντίδρασιν, ἐμνημονεύαμεν μέχρι τινός τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος φειδόμενοι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος. Μετά δέ τήν περί Φιλιόκβε καί Πρωτείου, ὡς ἁπλῶν ἐθίμων, δήλωσιν τοῦ Πατριάρχου, παύσαμεν τό μνημόσυνον, ασθανθέντες τι ξέλιπε πν περιθώριον νοχς προθεσμία ναμονς.
Αἱ παρόμοιαι δηλώσεις δέν ἀποτελοῦν μόνον ἀναίρεσιν τῆς Θεοδιδάκτου καί ζωηφόρου παραδόσεως τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἀλλά συγχρόνως ἐμπαιγμόν πρός τόν ταλαίπωρον Δυτικόν κόσμον, ὁ ὁποῖος κεκοπιακώς ἐκ τοῦ καύσωνος καί τῆς στείρας ὁδοιπορίας εἰς χώρους ἀβάτου καί ἀνύδρου ὀρθολογισμοῦ ζητεῖ, ἐνσυνειδήτως ἤ μή, τό ὕδωρ ἐκ τῶν πηγῶν τῆς σωτηρίας.

 
Ἡ ἐκφραζομένη πεποίθησις τοῦ Πατριάρχου (περί τοῦ ἀλαθήτου ὡς ἐθίμου) καί ἡ ὁραματιζομένη προοπτική του (διά τόν τρόπον τῆς ἑνώσεως) δέν τόν ἀποξενώνει ἁπλῶς ἀπό τήν Ὀρθόδοξον συνείδησιν καί τό ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα, λλά τόν μφανίζει κιστα σοβαρόν καί ες τό πρόσωπον το δίου, το Πάπα, ὁ ὁποος μετ’ μφάσεως τόνισε –μετά τάς πατριαρχικάς ταύτας δηλώσεις– τό, Θεί δικαί, λάθητόν του καί τήν νωσιν τν κκλησιν νευ το «παραμερισμο τν ληθν δογμάτων» του. Τό νά κολουθε θεν τάς πατριαρχικάς καί οκουμενικάς κροβασίας κανείς, δέν πάδει πλς πρός τήν ρθόδοξον εροπρέπειαν λλά καί ντίκειται πρός τήν στοιχειώδη σοβαρότητα. Σαφῶς ἄλλωστε ἡ ἀποφυγή ἀπαντήσεως τοῦ Πατριάρχου διά τήν μετά τοῦ κ. Ἀλεξίου συνέντευξίν του, (παρά τήν ἐρώτησιν τῆς Ὑμετέρας Πανοσιολογιότητος), ὑποδηλοῖ τό ἔγκυρον τοῦ ἐν λόγῳ δημοσιεύματος καί τήν πατριαρχικήν προέλευσιν τῶν ἀπόψεων.


2. EINAI ΓΕΓΟΝΟΣ ὅτι ἡ οἰκουμενική κρίσις εὗρε τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καί μάλιστα τήν Ἑλληνικήν, εἰς μίαν κάμψιν θεολογικῆς ζωῆς. Αὐτή ἡ θεολογική ἀναιμία, ἡ ἀπουσία τοῦ πατερικοῦ καί καθολικῶς σωτηρίου πνεύματος, παρουσιάζεται ἀπ’αἰῶνος καί πλέον εἰς τάς θεολογικάς μας Σχολάς καί τόν κηρυκτικόν λόγον. Παρατηρεῖται μιά πτῶσις τῆς Ὀρθοδόξου συνειδήσεως καί τῆς ὀργανικῆς συναφείας ἀληθείας καί ζωῆς εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἔγιναν σπάνιοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μεταγγίζουν τό δόγμα ὡς χάριν ζωῆς καί τήν Λειτουργίαν ὡς ἁγιασμόν ψυχῶν καί σωμάτων. Θά ἦτο βεβαίως ἄδικον καί ἀσυνεπές ἱστορικῶς ἄν ἀπεσιωπᾶτο ἡ παρουσιαζομένη ἀπό εἰκοσαετίας περίπου ἀναγέννησις τῶν πατερικῶν μελετῶν. Καί μιά ματιά μόνον εἰς τάς διδακτορικάς διατριβάς καί τάς θεολογικάς ἐργασίας τῶν τελευταίων ἐτῶν πείθει διά τήν πρός τούς Πατέρας στροφήν καί στοργήν.
Ἐπίσης ἀναμφιβόλως ἔχομεν πάρα πολλούς καλούς (ἤ ὅπως ἀρεσκόμεθα νά τούς ἐπικαλοῦμεν συντηρητικούς) Ἀρχιερεῖς. λλ’ οτε ρχομένη πατερική ναγέννησις ες τν Θεολογίαν οτε ναφερθεσα συντηρητικότης, δύνανται πρς τ παρόν νά λύσουν τν πάρχουσαν βραδυγλωσσίαν καί τν νδοιασμόν πρς σαφ καί περίφραστον μολογίαν πίστεως. Θά πρέπει πιθανῶς νά ἀναμένωμεν ὀλίγας ἐπί πλέον γενεάς, διά νά τραφοῦν καί νά ἀνδρωθοῦν μορφαί ἱκαναί νά μαρτυρήσουν εὐθαρσῶς τήν Ὀρθόδοξον πίστιν εἰς Εὐαγγέλιον ζωῆς. Σήμερον ς συνέπεια καί κληρονομιά τς σπονδύλου δογματικς γωγς μας καί τς πωλείας ργανικοδεσμο μετά τς ζώσης βυζαντινς μας παραδόσεως καί τς λειτουργικς θεολογίας εναι ἡ ἔλλειψις τοιμότητος καί παρουσιαζομένη νωθρότης καί νικανότης (μερική ως γενική) ρθοδόξου μολογίας. ντ’ ατς δέ παρουσιάζεται, ς ντίδρασις, διπλος κακοήθης γκος: νός πιπολαίου οκουμενισμο, ὁ ὁποος κμεταλλευόμενος τήν γενικήν νεδαφικότητα καί τόν περισπασμόν τς ποχς μιλε διά νώσεις καί συνομοσπονδιακήν συνύπαρξιν γνον καί περιπαίζων τήν ντολογικήν βάσιν τς ληθείας καί το δόγματος καί νός τυφλο νθενωτισμο γωϊστικς συσκοτίσεως καί δημιουργο περιορίστων λληλοαφοριζομένων παρατάξεων.
Ἐνῷ δέ ἡ Ἐκκλησία δοκιμάζεται διά τῆς πολώσεως τῶν ἀκραίων τούτων τάσεων καί χειμάζεται διά τοῦ ἀκρωτηριασμοῦ τῆς γνησίας μαρτυρίας της, καί ἐνῷ αἱ οἰκουμενικαί μεγαλοστομίαι αὐξάνουν, ἐντός τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ καί τοῦ θεολογικοῦ «λείμματος » κυοφορεῖται ἡ μυστική καί ἀκατάβλητος ἀντίδρασις. Ες τήν περίπτωσιν ατήν ες διώξεται χιλιάδας, διότι δέν πρόκειται περί τς τομικς του δυνάμεως, ἡ ὁποία δρ, λλά περί τς φανερώσεως τς δυνάμεως ποία συνθλ καί λικμίζει τήν νυπόστατον θρασύτητα τν αρέσεων. Δέν πρόκειται περί ἀνθρωπίνου πάθους, ἀλλά περί συμπλοκῆς τοῦ ἐφημέρου, παροδικοῦ καί αὐτοκαταδικαστέου, πρός τό αἰώνιον καί ἀκατάβλητον τῆς ἀσαλεύτου βασιλείας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐφ’ ὅσον ἀδρανοῦν οἱ κατά πρώτιστον λόγον ὑπεύθυνοι, διεγείρεται αὐτή ἡ ἐσωτερική καί καθολική συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας. Τήν εὐθύνην ἐπωμίζεται ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ πιστός λαός, τοῦ ὁποίου πάντοτε ἀνά τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης καί διά τῶν αἰώνων «ἡ ψυχή καί ἡ καρδία εἶναι μία».
Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τόν οἰκουμενισμόν της. Διά τῆς τριαδικῆς συγκροτήσεως τῆς ὑπάρξεώς της πραγματοποιεῖται ἐν αὐτῇ ἡ τῶν πάντων ἕνωσις, διά τὴν ἐπέκτασιν τῆς ὁποίας εὔχεται. Ἡ ἕνωσις αὐτή δὲν λαμβάνει χώραν εἰς τήν ἱστορικήν ἐπιφάνειαν ὡς ψιλόν ἐξωτερικόν συμβάν, ἀλλ’ ἱερουργεῖται ἐντός τοῦ θεανθρωπίνου μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, ὡς λειτουργικόν γεγονός καί τριαδική μυσταγωγία. Εἶναι σταυρός καί ἀνάστασις. Διά νά ἔλθῃ ἡ ζύμη τῆς ξένης αὐτῆς ἑνότητος εἰς τήν γῆν ἐθυσιάσθη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Διά νά διατηρηθῇ ἡ δυνατότης αὐτή «ἀεί σφαγιάζεται » ὁ Αὐτός.
Ἡ φύσις τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι καθολική ἐκκλησιολογικῶς. Ἡ φύση τοῦ κάθε Ὀρθοδόξου εἶναι οἰκουμενική πνευματικῶς: Ζῇ διά τὸν ἄλλον. Πονᾶ καί χαίρεται τόν πόνον καί τὴν χαράν τοῦ ἄλλου ὡς ἰδικήν του. Εἶναι ἰδικός του ὁ πόνος καί ἡ χαρά τοῦ ἀδελφοῦ (Ἅγιος Συμεών). Καί αὐτό δέν συμβαίνει ἐπειδή ὁ ἴδιος τό ἀπεφάσισε ἤ ἡ κράσις του εἶναι τοιαύτη, ἀλλά διότι ἀνεγεννήθη καί ἀνεκαινίσθη ἡ θεοειδής ὀργάνωσις τοῦ εἶναι του, διά τοῦ βαπτίσματός του εἰς τὴν ζωήν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὕτως ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης του δέν εἶναι ἐφήμερος καί φθαρτός συναισθηματισμός, ἀλλά ἀφορμή θεοφανείας καί ἀφθαρσίας διά τόν πλησίον. Τό καλόν τῆς κρίσεως τήν ὁποία διερχόμεθα εἶναι ὅτι ἐγείρει ἐκ τοῦ ὕπνου καί θέτει τά δογματικά προβλήματα ὡς προβλήματα ζωῆς. Αὐτό εἶναι μιά μοναδική δυνατότης διά τήν ἀναγέννησιν τῆς ἀληθοῦς θεολογίας.



3. ΕΝΤΟΣ ΜΙΑΣ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑΣ τοιούτων ἐκκλησιολογικῶν ὠδίνων, πολύ ὀρθῶς μᾶς μεταφέρετε τόν προβληματισμόν: Μήπως ἡ παροῦσα στάσις τῆς διακοπς το μνημοσύνου εἶναι ἁπλῶς ἀρνητική; Μήπως ἐμποδίζομεν ἀντί νά ὠφελοῦμεν; Διότι εἶναι ἀνεπίτρεπτον νά ἐπιβαρύνωμεν τήν Ἐκκλησίαν εἰς τόσον δυσκόλους περιστάσεις διά προσθετικῶν ἀρνητικῶν καί σχισματογεννῶν ἀντιδράσεων.
Νομίζομεν ὅτι ἄν διακόπτεται τό μνημόσυνον ἀνωδύνως καί ἀπό συνήθειαν, ἐάν παρατείνεται ἡ διακοπή χωρίς καμμίαν πνευματικήν μέριμναν δι’ αὐτό, πρόκειται περί ἀρνητικοῦ ἔργου. Περί μιᾶς ὄχι ἐν πολέμῳ ἐκτάκτου στάσεως, ἀλλά περί τῆς εἰσαγωγῆς μιᾶς πεπλανημένης παραδόσεως: Τό νά μή μνημονεύεται (ἐπ’ ἀόριστον καί ἀνευθύνως) ὁ οἰκεῖος ἐπίσκοπος. Ἀπό μίαν οὕτως γενομένην διακοπήν μόνον οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας θά ὠφεληθοῦν.


άν μως διακοπή το μνημοσύνου εναι συντομογραφικός καθορισμός τς θέσεως το γίου ρους μεταξύ τν δύο κρων (οκουμενικν ονιτισμν διά τς πεμπολήσεως τς δογματικς βάσεως καί ποκοπήν κ τς κκλησίας δι’ τομικιστικοζήλου) τότε δικαιολογεται. άν εναι μία κφρασις τς μυστικς καί γρύπνου μοναχικς συμμετοχς ες τήν ζωήν καί τόν πόνον τς κκλησίας τότε πιτελε ργον θετικόν.


μοναχική εαισθησία ες τά θέματα τς πίστεως ποτελε τόν δείκτην κατευθύνσεως καί ζως διά τόν γωνιζόμενον πιστόν λαόν. Ἐπειδή δέ ἐν προκειμένῳ τό βάρος καί ἡ εὐθύνη μιᾶς ὀρθοδόξου μαρτυρίας ἐναπόκειται εἰς τόν Ὀρθόδοξον λαόν, γίνεται ἀντιληπτόν τό ἐπίκαιρον καί ἐπεῖγον δι’ ἡμᾶς τῆς μοναχικῆς νήψεως καί ἐγρηγόρσεως. Χωρίς καμμίαν ἐξωτερικήν ἀλλαγήν, ἐάν τό Ἅγιον Ὄρος βιοῖ τήν πνευματικήν του παράδοσιν, θά ἐξακολουθεῖ νά ἀποτελῇ σημεῖον σταθερότητος καί ἐλπίδος ἐν μέσῳ τῶν πολλῶν καταποντισμῶν. Θά εαγγελίζεται διά τς πάρξεώς του (το λόγου τς σιωπς του) πόσον τ παλαιόν καί παραδοσιακν ες τν κκλησίαν εναι λοζώντανον κα κάστοτε σύγχρονον, διότι παρεδόθη καί παραδίδεται καταπαύστως πό το γίου Πνεύματος ες Ατήν.

Πάντως πρός τό παρόν ἡ ἐμβάθυνσις εἰς τό διατί τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου (καί ὄχι ἡ ἐπανάληψίς του), καί ἡ ἐπαγρύπνησις εἰς τό μοναχικόν μας χρέος, συμβάλλουν εἰς τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος καί τήν καθησύχασιν τῶν τεταραγμένων συνειδήσεων.


Ἐπί πᾶσι τούτοις εὐχόμενοι ἀδελφικῶς, πᾶσαν παρά Κυρίου ἐνίσχυσιν καί εἰς τήν συγκεκριμένην Ὑμῶν προσπάθειαν διατελοῦμεν μετά πολλῆς ἀγάπης καί τῆς ἐν Κυρίῳ φιλαδελφίας.


Καθηγούμενος τς . Μονς Σταυρονικήτα
ρχιμανδρίτης Βασίλειος
καί ο σύν μοί ν Χριστ δελφοί».
(Πηγή: ρθόδοξος Τύπος, 15 ουνίου 1971, ἀ.φ. 142, σελ. 4).

1 σχόλιο:

  1. Τότε έλεγε, τώρα δια της πράξεως, όπως μας πληροφορείτε, αντιλέγει και δεν είναι ο μόνος, δυστυχώς είναι πολλοί, που τότε έλεγαν και κατόπιν με λόγους ή πράξεις αντείπαν. Θα ακολουθήσουν μελλοντικά και άλλοι, παλαιοί μαχητές, που ήδη διαφοροποίησαν τα όσα έλεγαν, στο παρελθόν, για το θέμα της διακοπής του μνημοσύνου των διοικούντων το Φανάρι. Μας εκπλήσσει το γεγονός, αλλά η εξήγηση είναι απλή, αυτός είναι ένας από τους καρπούς της ουσιαστικής ανοχής, εκείνων που εγκατέλειψαν την Πίστη των Ορθοδόξων. Καλή χρονιά η Ορθοδοξία νίκησε και πάλι θα νικήσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου