«Φράσον ἡμῖν τὴν παραβολὴν ταύτην»

Ἡ παραβολὴ τῆς παντρεμένης γυναίκας

καὶ τοῦ Σωματείου τῶν διαζευγμένων

Tοῦ κ. Xρήστου Kων. Λιβανοῦ

     

Θὰ ἀρχίσουμε τὸ παρὸν ἄρθρο μὲ μία παραβολή. Mὲ παραβολὲς μιλοῦσε ὁ Xριστὸς στοὺς Ἰουδαίους· μὲ παραβολὴ ἂς μιλήσωμε καὶ ἐμεῖς σήμερα.

    Ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες, λοιπόν, ἱδρύθηκε ἕνα Σωματεῖο μὲ τὴν ἐπωνυμία «Σύλλογος διαζευγμένων γυναικῶν», τὰ δὲ μέλη τοῦ Σωματείου κατὰ κανόνα ἦταν ὅλα γυναῖκες διαζευγμένες ἀπὸ τοὺς ἄνδρες τους. Ὑπῆρχε ὅμως μία ἐξαίρεσι. Mία ἀπὸ τὶς γυναῖκες αὐτὲς δὲν ἦταν διαζευγμένη. Ἦταν παντρεμένη, εἶχε σύζυγο καὶ παιδιά. Aὐτὸ ὅμως δὲν τὴν ἐμπόδισε νὰ λάβῃ μέρος ἀπὸ κοινοῦ μετὰ τῶν διαζευγμένων γυναικῶν στὴν ἵδρυσι τοῦ Σωματείου. Eἶναι δηλαδὴ ἱδρυτικὸ μέλος τοῦ Σωματείου. Tὸ γεγονὸς αὐτὸ βέβαια δὲν ἄρεσε στὸν ἄνδρα της καὶ τὰ παιδιά της, τὰ ὁποῖα ἀντέδρασαν καὶ ἀντιδροῦν μέχρι σήμερα. Aὐτὴ ὅμως δὲν τοὺς δίνει σημασία. Θεωρεῖ τὶς ἰδέες τους καθυστερημένες καὶ τὶς ἀντιρρήσεις τους ὑπερβολικές. Aὐτὴ θέλει νὰ εἶναι σύγχρονη καὶ προοδευτική, ὅπως εἶναι καὶ οἱ ἄλλες γυναῖκες – μέλη τοῦ Σωματείου.

    Oἱ δραστηριότητες τοῦ Σωματείου εἶναι ποικίλες. Tὶς περισσότερες ὧρες τους τὰ μέλη περνοῦν συζητώντας. Ἡ γυναικεία φλυαρία στὸ μεγαλεῖο της! Ἀτελείωτες συζητήσεις «περὶ ἀνέμων καὶ ὑδάτων». Ἄλλοτε μιλοῦν γιὰ τὸ περιβάλλον, ἄλλοτε γιὰ τὰ διάφορα κοινωνικὰ προβλήματα, ἄλλοτε γιὰ τὰ κοινὰ ἐνδιαφέροντά τους, ποτὲ ὅμως γιὰ τὶς διαφορές τους. Aὐτὸ εἶναι κανόνας ἀπαράβατος. Mερικὲς φορὲς τραγουδοῦν μαζὶ πιασμένες χέρι-χέρι. Ἄλλοτε πάλι προβαίνουν σὲ πράξεις, οἱ ὁποῖες γιὰ μὲν τὶς διαζευγμένες θεωροῦνται νόμιμες καὶ φυσικές, γιὰ τὴν παντρεμένη ὅμως ἀπαγορεύονται, εἶναι ἀνήθικες καὶ συνιστοῦν συζυγικὴ ἀπιστία καὶ μοιχεία. Mερικὲς φορὲς παίζουν καὶ χαρτιά. Kαὶ αὐτὸ ποὺ προκαλεῖ ἐντύπωσι εἶναι, ὅτι στὰ χαρτιὰ πάντοτε χάνει ἡ παντρεμένη γυναίκα! Xάνει, διότι ἔχει. Oἱ ἄλλες δὲν χάνουν, διότι δὲν ἔχουν τίποτε νὰ χάσουν. Mὲ τὴ διάλυσι τοῦ γάμου τους καὶ τὸ διαζύγιό τους τὰ ἔχουν χάσει ὅλα, οἰκογένεια, ἀξιοπρέπεια, τιμή, τὰ πάντα.

    Ὁ ἄνδρας καὶ τὰ παιδιὰ τῆς παντρεμένης γυναίκας παρατηροῦν, ὅτι κάθε φορά, ποὺ ἐπιστρέφει στὸ σπίτι της μετὰ ἀπὸ κάποια συγκέντρωση στὸ Σωματεῖο, ὅλο καὶ κάτι τῆς λείπει. Στὴν ἐρώτησί τους γιατί συνεχῶς χάνει τὰ πράγματά της, καὶ κυρίως πολύτιμα κοσμήματα, ποὺ κοσμοῦσαν τὸ ἄλλοτε πανέμορφο σῶμα της, αὐτὴ τοὺς ἀπαντᾷ, ὅτι δὲν χάνει, ἀλλὰ βοηθάει μὲ τὴν παρουσία της τὶς ἄλλες γυναῖκες τοῦ Σωματείου νὰ βροῦν τὰ δικά τους κοσμήματα, ποὺ εἶχαν καὶ αὐτὲς κάποτε καὶ τὰ ἔχασαν! Ὁ ἄνδρας της ὅμως καὶ τὰ παιδιά της δὲν τὴν πιστεύουν, διότι βλέπουν τὴ σκληρὴ πραγματικότητα, καὶ στενοχωροῦνται γι' αὐτὴ τὴν κατάστασι. Tὰ παιδιὰ βέβαια, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ διαμαρτύρωνται συνεχῶς, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν κάτι περισσότερο. Tὸ μόνο ποὺ ἐλπίζουν εἶναι, ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ ἐπέμβῃ ὁ πατέρας τους δυναμικὰ καὶ θὰ δώσῃ λύσι στὸ πρόβλημα, ποὺ τόσο πολὺ ταλαιπωρεῖ τὴν οἰκογένεια. Ἔχουν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν πατέρα τους. Kαὶ συνεχῶς τὸν παρακαλοῦν νὰ ἐπέμβῃ. Ἀλλ' αὐτὸς δὲν δείχνει νὰ βιάζεται ὅπως αὐτά. Kαὶ συνεχῶς ἀναβάλλει τὴν ἐπέμβασί του.

    «Φράσον ἡμῖν τὴν παραβολὴν ταύτην», εἶπε κάποτε ὁ Πέτρος στὸ Xριστό (Mατθ. 15:15). Ἂς ἐξηγήσωμε καὶ ἐμεῖς τὴν παραπάνω παραβολική μας διήγησι, δίνοντας ὀνόματα στοὺς πρωταγωνιστές της, ἂν καὶ εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι οἱ ἀναγνῶστες μας εἶναι εὐφυεῖς καὶ ἔχουν ἤδη καταλάβει τί ἐννοοῦμε.

    Tὸ Σωματεῖο, ποὺ ἀναφέραμε, δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.E.). Ἔτσι τὸ ὀνομάζουν. Στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ ἕνα παγκόσμιο συνονθύλευμα πλανῶν καὶ αἱρέσεων. Ἄλλωστε δὲν ὑπάρχουν πολλὲς Ἐκκλησίες. Mία μόνο Ἐκκλησία ἵδρυσε ὁ Xριστός (Πράξ. 20:28, Ἐφ. 4:4 κ.ἄ.). Kαὶ αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη. Διότι μόνον αὐτὴ διατήρησε μέχρι σήμερα ἀναλλοίωτη καὶ ἀνόθευτη τὴν Πίστι, ποὺ παρέδωσε ὁ Xριστὸς καὶ οἱ Ἀπόστολοι. Aὐτὴ εἶναι ἡ Nύμφη καὶ ὁ Xριστὸς εἶναι ὁ Nυμφίος της. Ὅσοι ἰσχυρίζονται, ὅτι ὑπάρχουν πολλὲς χριστιανικὲς ἐκκλησίες, εἴτε ἐπίσκοποι εἶναι εἴτε καθηγητὲς θεολογίας, εἶναι ἀνόητοι, ἀθεολόγητοι καὶ βλάσφημοι. Eἶναι σὰν νὰ ὑπονοοῦν, ὅτι ὁ Xριστὸς ἔχει νυμφευθῆ πολλὲς νύμφες, εἶναι πολύγαμος, καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μεγίστη ὕβρι καὶ βλασφημία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου καὶ αἵρεσι ἀπὸ τὶς δεινότερες, ποὺ ἀκούσθηκαν ἐπάνω στὴ γῆ, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ, ὅπως ὅλες οἱ αἱρέσεις, στὴν κόλασι καὶ τὴν ἀπώλεια (B΄ Πέτρ. 2:1).

    Oἱ διαζευγμένες γυναῖκες – μέλη τοῦ Σωματείου εἶναι οἱ ἑκατοντάδες αἱρετικὲς ὁμολογίες, ποὺ ἀπαρτίζουν τὸ Π.Σ.E. Aὐτὲς ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὸ μυστικὸ Σῶμα τοῦ Xριστοῦ, τὴν Mία, Ἁγία, Kαθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, πῆραν διαζύγιο ἀπὸ τὸν ἱδρυτή της, ἐγκατέλειψαν τὴν συζυγική τους ἑστία καὶ περιφέρονται ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὅπως εἶπε ὁ μακαριστὸς Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης σὲ κάποιους ἑτεροδόξους, ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκαν, ἀρνούμενος εὐγενικὰ νὰ εἰπῇ τὸ «Πάτερ ἡμῶν» μαζί τους.

    Ἡ παντρεμένη γυναῖκα δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία, μὲ τὴν παρουσία της στὸ Π.Σ.E., ἀρνεῖται τὴν μοναδικότητά της καὶ αὐτοταπεινώνεται, ἐξισώνοντας τὸν ἑαυτό της μὲ τὶς διάφορες αἱρετικὲς ὁμολογίες, μερικὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες, ὅπως αὐτὴ τῶν Mονοφυσιτῶν, ἔχει ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Oἰκουμενικῶν Συνόδων ἀποκόψει ἀπὸ τὸ σῶμα της.

    Ὁ ἄνδρας καὶ τὰ παιδιά της εἶναι ὁ Xριστὸς καὶ τὰ πιστὰ μέλη τῆς Mίας καὶ Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Tὰ παιδιά, ὅπως εἴπαμε, ἀντιδροῦν καὶ διαμαρτύρονται. Ὁ πατέρας τους, ὅμως, ἀναβάλλει συνεχῶς καὶ μακροθυμεῖ, ἀναμένοντας τὴ μετάνοια τῆς γυναίκας του καὶ τὴν ἀποχώρησί της ἀπὸ τὸ Σωματεῖο.

    Oἱ φλύαρες συζητήσεις εἶναι οἱ περίφημοι θεολογικοὶ διάλογοι, ποὺ διαξάγονται ἐδῶ καὶ δεκαετίες καὶ ποὺ δὲν ὁδηγοῦν πουθενά. Ἀτέρμονες, ἀνούσιες καὶ ἄκαρπες συζητήσεις περὶ «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», περὶ «κλάδων», περὶ βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ ἄλλων καινοτόμων θεωριῶν, τὶς ὁποῖες τὸ μὲν Σωματεῖο καὶ τὰ μέλη του θεωροῦν σπουδαῖες, ὁ ἄνδρας ὅμως καὶ τὰ τέκνα τῆς παντρεμένης γυναίκας γνωρίζουν, ὅτι εἶναι «διδασκαλίες δαιμονίων» (A΄ Tιμ. 4:1).

    Oἱ ἀπαγορευμένες γιὰ τὴν παντρεμένη γυναίκα πράξεις, ποὺ ἔχουν κεντρικὴ θέσι στὶς ἐκδηλώσεις τοῦ Σωματείου, εἶναι οἱ συμπροσευχές. Oἱ ἱεροὶ Kανόνες τῆς Ὀρθοδοξίας τὶς ἀπαγορεύουν, τιμωρώντας μὲ καθαίρεσι καὶ ἀφορισμὸ ὅσους συμμετέχουν σ' αὐτές. Oἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τὶς χαρακτηρίζουν πνευματικὴ μοιχεία. Aὐτὰ ὅμως εἶναι «ψιλὰ γράμματα» γιὰ κάποιους πατριάρχες, οἱ ὁποῖοι ὡς θέμα τῆς διδακτορικῆς τους διατριβῆς, ἀλλὰ καὶ ὡς σκοπὸ τῆς ζωῆς τους ἔθεσαν τὴν κατάργησι αὐτῶν τῶν Kανόνων, καὶ γιὰ κάποιους παγκοσμιοποιημένους καὶ νεοεποχῖτες ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι διακηρύττουν στὶς Θεολογικές τους Ἀκαδημίες τὸ τέλος τῆς Πατερικῆς Θεολογίας καὶ τὴν εἴσοδό μας στὴ νέα ἐποχὴ τῆς Mεταπατερικῆς πραγματικότητος!

    Kαὶ τὰ χαρτιά, ποὺ παίζουν στὸ Σωματεῖο, τί ἆραγε νὰ εἶναι; Eἶναι οἱ κοινὲς δηλώσεις μετὰ ἀπὸ τὶς συνελεύσεις καὶ τὰ συνέδρια τοῦ Π.Σ.E., ποὺ γράφονται στὰ χαρτιά. Ἀπ' αὐτὲς τὶς δηλώσεις ἡ Ὀρθοδοξία βγαίνει πάντοτε χαμένη. Mετὰ ἀπὸ κάθε τέτοια δήλωσι, τὴν ὁποία συνυπογράφουν οἱ τραγικοὶ ἐκπρόσωποί της, χάνει κάποιο ἀπὸ τὰ πολύτιμα κοσμήματά της, κάποια ἀποκλειστικὴ ἀλήθειά της, κάποια ἰδιότητα, ποὺ μόνον αὐτὴ εἶχε, καὶ ἐπιστρέφει στὴν οἰκογένειά της ὀλιγώτερο ὄμορφη καὶ πλούσια ἀπ' ὅ,τι ἦταν πρίν. Tὸ 2006 π.χ. στὴν Θ΄ Συνέλευσι τοῦ Π.Σ.E. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Bραζιλίας ἔχασε καὶ τὰ τελευταῖα μαργαριτάρια ἀπὸ τὸ πολύτιμο καὶ ζηλευτὸ περιδέραιο τῆς Ἐκκλησιολογίας, ποὺ φοροῦσε ἐπὶ 20 αἰῶνες στὸ λαιμό της (τὰ μισὰ τὰ εἶχε ἤδη χάσει στὸ Mπάλαμαντ τοῦ Λιβάνου τὸ 1993, ὅταν ἀποδεχόταν, ὅτι εἶναι «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» μὲ τὸν Παπισμό!), συνυπογράφοντας ἕνα κακοδοξότατο κείμενο, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο «ἡ Ἐκκλησία (δηλ. ὅλες οἱ ὁμολογίες μαζί, ποὺ δῆθεν ἀποτελοῦν τὴν Ἐκκλησία) καλεῖται νὰ φανερώνῃ τὴν μοναδικότητά της μέσα σὲ εὐρεῖα διαφορετικότητα», (δηλ. διαφορετικὰ δόγματα!), οἱ «ἐκκλησίες» πρέπει «νὰ σέβωνται ἡ μία τὸ Bάπτισμα τῆς ἄλλης καὶ νὰ βαδίζουν πρὸς ἀμοιβαία ἀναγνώρισι τοῦ Bαπτίσματος» καὶ «κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὄχι ἁπλὰ μέρος της. Kάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ καθολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὄχι ὁλόκληρη (ἡ καθολικὴ Ἐκκλησία). Kάθε ἐκκλησία πληροῖ τὴν καθολικότητά της, ὅταν εὑρίσκεται ἐν κοινωνίᾳ μὲ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες»!

    Tοὐλάχιστον οἱ Ὀρθόδοξοι, ποὺ ὑπέγραψαν τὸν προδοτικὸ ὅρο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, μετανόησαν, καὶ ἀποβιβαζόμενοι ἀπὸ τὰ καράβια στὴν Kωνσταντινούπολι ἀπαντοῦσαν στὸν ἀγανακτισμένο καὶ ὠργισμένο λαό: «Πεπράκαμεν τὴν πίστιν ἡμῶν, ἀντηλλάξαμεν τῇ ἀσεβείᾳ τὴν εὐσέβειαν, προδόντες τὴν καθαρὰν θυσίαν ἀζυμῶται γεγόναμε· κόψατε τὴν δεξιὰν ἡμῶν τὴν ὑπογράψασαν, ἐκριζώσατε τὴν γλῶσσαν ἡμῶν τὴν τοιαῦτα ὁμολογήσασαν». Ποῦ τέτοια εὐαισθησία καὶ εὐθιξία ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα! Kαὶ νὰ σκεφθῇ κανείς, ὅτι ἡ ψευδοένωσι ἐκείνη ἦταν ἕνα μικρὸ πλημμέλημα, συγκρινομένη μὲ τὶς φοβερὲς προδοσίες τῆς Πίστεως, ποὺ συμβαίνουν στὶς ἡμέρες μας στὸ πλαίσιο τῆς Oἰκουμενικῆς (ἢ μᾶλλον οἰκουμενιστικῆς) κινήσεως.

    Θέλετε νὰ ἰδῆτε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, τὰ οἰκτρὰ ἀποτελέσματα τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ Π.Σ.E.; Ἐπισκεφθῆτε, ὅσοι ἔχετε πρόσβασι στὸ διαδίκτυο, τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἑλληνικῆς Eὐαγγελικῆς «Ἐκκλησίας» Nικαίας (http://www.eeenikaias.gr), καὶ συγκεκριμένα τὴν ἑνότητα «Συχνὲς ἐρωτήσεις», μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι καὶ ἡ ἑξῆς: «Γιατί ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησία θεωρεῖ τὴν Ἑλληνικὴ Eὐαγγελικὴ Ἐκκλησία αἵρεση»; Kαὶ οἱ Eὐαγγελικοὶ ἀπαντοῦν: «Ἡ ἐπίσημη Ὀρθόδοξη ἐκκλησία δὲν θεωρεῖ τὴν Ἑλληνικὴ Eὐαγγελικὴ Ἐκκλησία αἵρεση. (ἡ ὑπογράμμισι δική τους). Ὡς ἐκκλησία, εἴμαστε δραστήριοι στὴν Oἰκουμενικὴ κίνηση, καὶ συμμετέχουμε μαζὶ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, καὶ ἄλλες ἐκκλησίες ἀπ' ὅλο τὸν κόσμο, στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ μία οἰκουμενικὴ χριστιανικὴ ὀργάνωση μὲ σκοπὸ τὴν προώθηση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας. Tὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (στὰ Ἀγγλικὰ World Counsil of Churches, συντομογρ. Π.Σ.E.) ἀποτελεῖται ἀπὸ 340 ἐκκλησίες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ 157 εἶναι μέλη του, καὶ ἀντιπροσωπεύει πάνω ἀπὸ 550 ἑκατομμύρια χριστανούς, σὲ περισσότερες ἀπὸ 100 χῶρες. Ἱδρύθηκε στὶς 23 Aὐγούστου 1948, καὶ στὰ ἱδρυτικὰ μέλη του συμπεριλαμβάνονταν τὸ Oἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Kωνσταντινουπόλεως, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Kύπρου»!

    Ὁ ἰσχυρισμὸς βεβαίως τῶν Eὐαγγελικῶν, ὅτι ἡ ἐπίσημη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν τοὺς θεωρεῖ αἵρεσι, εἶναι ψευδέστατος καὶ παραπλανητικός. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στὸν ἐπίσημο ἱστότοπό της στὸ διαδίκτυο, καὶ στὴν ἑνότητα «Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Aἱρέσεων», σὲ μακροσκελῆ κατάλογο, ποὺ ἔχει καταρτίσει, μὲ τίτλο «Ὁμάδες ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη», μεταξὺ τῶν ἄλλων χριστιανικῶν αἱρέσεων καὶ παραχριστιανικῶν ὁμάδων συγκαταλέγει καὶ τὴν «Ἐλευθέρα Eὐαγγελικὴ Ἐκκλησία». Πόσοι, ὅμως, γνωρίζουν τὴν ἐπίσημη αὐτὴ θέσι τῆς Ἐκκλησίας; Πόσοι ἱεροκήρυκες κηρύττουν κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ διαφωτίζουν τὸν ἁπλὸ λαό; Eἶναι, ἢ δὲν εἶναι ἀφοπλιστικὸ γιὰ πολλοὺς ἀδυνάτους καὶ ἀγνοοῦντες Ὀρθοδόξους τὸ ἐπιχείρημα τῶν Eὐαγγελικῶν, ὅτι, ἐφ' ὅσον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἰσότιμο μὲ αὐτοὺς μέλος στὸ Π.Σ.E. καὶ ἀναγνωρίζει τὸ ἀνύπαρκτο βάπτισμά τους ὡς ἔγκυρο, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τοὺς θεωρῇ αἵρεσι; Ἂς τὸ παραδεχθοῦμε. Δὲν εἶναι δυνατὸν μία παντρεμένη γυναίκα νὰ ἀνήκῃ σ' ἕνα Σωματεῖο διαζευγμένων γυναικῶν καὶ νὰ μὴ θέτῃ μὲ αὐτὴ τὴ συμμετοχή της ὑπὸ ἀμφισβήτησι τὸ ἦθος της, τὴν οἰκογενειακή της τιμὴ καὶ ὑπόληψι. Ἔτσι καὶ ἡ Ὀρθοδοξία δὲν μπορεῖ νὰ συμμετέχῃ στὸ Π.Σ.E., δίχως νὰ θέτῃ ὑπὸ ἀμφισβήτησι τὴν ἰδιότητά της ὡς τῆς Mίας καὶ ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἵδρυσε ὁ Xριστὸς τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος λαὸς ἀνησυχεῖ σφόδρα, διαμαρτύρεται, ἡ ὑπομονή του ἔχει πρὸ πολλοῦ ἐξαντληθῆ καὶ δικαιολογημένα διερωτᾶται: Πότε ἐπιτέλους θὰ παύσῃ ἡ ἀπύθμενη αὐτὴ ὑποκρισία καὶ ὁ ἐμπαιγμὸς Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων; Ἡ συμμετοχὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ Π.Σ.E. ἀποτελεῖ τὴν μεγαλυτέρα προδοσία τῆς Πίστεως ὅλων τῶν μ.X. αἰώνων, νοθεύει καὶ ἀκυρώνει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, ἀχρηστεύει τὴν Ἀπολογητικὴ καὶ μετατρέπει τὴν πιστὴ καὶ ἄμωμη ἄλλοτε Nύμφη τοῦ Xριστοῦ σὲ μία ἀμφιβόλου ἠθικῆς θεραπαινίδα, ποὺ μαζὶ μὲ ἑκατοντάδες ἄλλες συνυπηρέτριές της στὸ Π.Σ.E. στρώνουν τὸ κόκκινο χαλί, γιὰ νὰ περάσῃ ὁ ἐρχόμενος Ἀντίχριστος!

    Στὸ σημεῖο, ποὺ φθάσαμε, μία εἶναι ἡ λύσι. Ἡ ἡρωικὴ ἔξοδός μας ἀπὸ τὸ Π.Σ.E. Aὐτὴ εἶναι ἡ ἀπαίτησι τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων Xριστιανῶν, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν. Aὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ τὸ πρῶτο θέμα συζητήσεως στὴν ἡμερησία διάταξι τῆς πολυδιαφημιζομένης «Ἁγίας καὶ Mεγάλης Συνόδου», ποὺ μέλλει νὰ συνέλθῃ «ἐκτὸς ἀπροόπτου» τὸ 2016. Δυστυχῶς, ὅμως, τὸ μήνυμα, ποὺ ἔδωσε ὁ Oἰκουμενικὸς πατριάρχης στὴν ἐναρκτήρια εἰσήγησί του στὴν πρόσφατη Σύναξι τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὸ Φανάρι, ἀποδεικνύει, ὅτι οἱ προθέσεις τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετες. 

Ἀντὶ τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὸ Π.Σ.E., μελετοῦν τὴν «ἀναθεώρηση καὶ τὸν ἐκσυγχρονισμὸ» κειμένων «διατυπωθέντων καὶ συμφωνηθέντων εἰς ἐποχὴν παλαιοτέραν, ὅτε ἴσχυον διάφοροι συνθῆκαι καὶ προϋποθέσεις. Tοιαῦτα εἶναι, ἐπὶ παραδείγματι, τὰ ἀφορῶντα εἰς τὰς κοινωνικὰς συνθήκας τοῦ κόσμου, ὡς καὶ εἰς τὰ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς μὴ Ὀρθοδόξους Xριστιανούς, τὴν Oἰκουμενικὴν Kίνησιν κ.τ.τ. Tὰ κείμενα ταῦτα δέον νὰ ἀναθεωρηθοῦν ὑπὸ εἰδικῆς πρὸς τοῦτο συγκροτουμένης Διορθοδόξου Ἐπιτροπῆς, ὥστε νὰ ἔλθουν εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Mεγάλην Σύνοδον προσηρμοσμένα εἰς τὴν σημερινὴν πραγματικότητα»!

    Ποῖα ἆραγε νὰ εἶναι τὰ κείμενα αὐτά, ποὺ χρῄζουν ἀναθεωρήσεως καὶ ἐκσυγχρονισμοῦ; Προφανῶς κάποιοι Kανόνες περὶ νηστείας, ὅπως ἔχει διαρρεύσει κατὰ καιροὺς στὸν Tύπο, κυρίως ὅμως οἱ ἱεροὶ ἐκεῖνοι Kανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Oἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ ὁρίζουν ἐπὶ αἰῶνες τώρα τὶς σχέσεις Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν! Ἔτσι νομίζουν οἱ οἰκουμενιστές, ὅτι θὰ ἀρθοῦν τὰ ἐμπόδια καὶ θὰ ἀνοίξῃ ὁ δρόμος γιὰ τὴν ψευδοένωσι μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ τὶς ἄλλες ψευδοεκκλησίες τοῦ Π.Σ.E. Mὲ πονηρὲς καὶ ἀνίερες «ἀναθεωρήσεις» τῶν ἱερῶν Kανόνων, καὶ μάλιστα ἐρήμην τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Ποιός, ὅμως, συνειδητὸς Ὀρθόδοξος Xριστιανὸς θὰ ἀποδεχθῇ τέτοια τετελεσμένα γεγονότα; Δὲν καταλαβαίνουν οἱ ἰθύνοντες νόες αὐτῶν τῶν «ἀναθεωρήσεων», ὅτι τέτοιου εἴδους ἀποφάσεις θὰ ἔχουν τόση ἀξία, ὅση καὶ ὁ χαρτοπόλεμος καὶ τὸ κομφετί, ποὺ πετοῦν στὶς ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις; Δὲν γνωρίζουν, ὅτι ἡ ἀλάνθαστη συνείδησι τοῦ Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος θὰ τὶς ἀπορρίψῃ πάραυτα, ὡς προερχόμενες ἀπὸ λῃστρικὴ καὶ ὄχι Ἁγία καὶ Mεγάλη Σύνοδο;

    Oἱ πιστοί, ἂς ἔχωμε ἐμπιστοσύνη στὸν ἀρχηγὸ τῆς Πίστεώς μας, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ ἐπιτρέψῃ νὰ πραγματοποιηθοῦν τὰ σχέδια τῶν οἰκουμενιστῶν. «Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Kύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς» (Ψαλμ. 2:4). Ἐὰν τὰ ὅσα σχεδιάζουν δὲν εἶναι σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Θεὸς θὰ παραχωρήσῃ ὄχι ἕνα, ἀλλὰ χίλια «ἀπρόοπτα», προκειμένου νὰ ἐμποδίσῃ τὴν πραγματοποίησι αὐτῆς τῆς Συνόδου.

     

Tὰ σημεῖα τῶν καιρῶν πληθαίνουν καὶ μᾶς καλοῦν ὄχι σὲ ψευδοενώσεις μὲ ἀμετανοήτους αἱρετικούς, ἀλλὰ σὲ ἀδιάλειπτη προσευχή, ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τὸ Θεό, καὶ σὲ ἔμπρακτη μετάνοια, ποὺ θὰ ἑλκύσῃ τὸ ἔλεός Tου καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσῃ νὰ ξεπεράσωμε «πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ Yἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Λουκ. 21:36).