ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ

ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ 

 

ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

Ι. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ 

π. ΕΥΘΥΜΙΟ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ

  

  

Τὸν παρελθόντα Νοέμβριο ἐκδόθηκε ἕνα μικρὸ βιβλίο ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Πειραιῶς καὶ τὸ Γραφεῖο ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν, προϊστάμενοι τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ Ἀρχιμ/της π. Παῦλος Δημητρακόπουλος καὶ ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος.

 Τὸ βιβλίο ἐπιγράφεται: «15ος Κανὼν Πρωτο-δευτέρας Συνόδου καὶ Ἀποτείχισις», καὶ ἀποτελεῖ «Κριτικὴ Μελέτη» στὸ ἀνάλογο βιβλίο τοῦ Ἱερομονάχου π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ.

 Ὁ π. Εὐθύμιος μὲ κατανόηση καὶ ἀγάπη, παρουσιάζει πληθῶρα Πατερικῶν θέσεων γιὰ τὸ θέμα, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ συγγραφεῖς ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ὅτι διαπραγματεύονται τὸ θέμα πρόχειρα, χωρὶς Πατερικὴ τεκμηρίωση καὶ μὲ σκοπιμότητα, ἐν τέλει δέ, ἡ μελέτη τους αὐτή, συμβάλλει στὴν ἀδράνεια καὶ τὸν ἐφησυχασμὸ τῶν Ὀρθοδόξων, καὶ τὴν ἀπρόσκοπτη ἐπέκταση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

  Ἔχουμε διαβάσει τὴν «Κριτικὴ Μελέτη» τοῦ «Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν» τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ ἀποροῦμε πῶς ὁ κ. Σεραφεὶμ ἐπέτρεψε νὰ κυκλοφορήσει ἕνα τέτοιο ἀστήρικτο κριτικὸ κείμενο, ποὺ μόνο Ὀρθόδοξες Πατερικὲς θέσεις δὲν περιέχει. Ἂν μάλιστα εἶναι ἀληθινὴ ἡ πληροφορία ὅτι πρωτοπρεσβύτερος καθηγητὴς τοὺς ἀπέτρεψε ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα, χάριν τῆς ἑνότητος τοῦ ἀντι-οικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, ἀλλὰ αὐτοὶ προχώρησαν στὴν δημοσιοποίησή του, τότε ἡ ἀπορία μας μεταβάλλεται σὲ θλίψη.

 Ἀπὸ σήμερα ἀρχίζουμε νὰ δημοσιεύουμε σὲ συνέχειες τὴν ἀπάντηση τοῦ π. Εὐθύμιου.

  

1ον

 

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ 

ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ

ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΝ ΛΑΡΙΣΗΣ

2 Φεβρουαρίου 2013

            Σεβαστοί καί ἀγαπητοί πατέρες τοῦ γραφείου ἐπί τῶν αἱρέσεων τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς,

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ.

 

  Ἔφθασε, σχετικά προσφάτως στά χέρια μου, σέ φωτοαντίγραφο ἡ κριτική μελέτη πού ἐξεδόθη ἀπό τό ὡς ἄνω γραφεῖο, στό ὁποῖο εἶστε ὑπεύθυνοι, γιά τό ἐκδοθέν πρό τινος βιβλίο μου μέ τίτλο: «Ἡ διαχρονική Συμφωνία τῶν Πατέρων γιά τό Ὑποχρεωτικό τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περί Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος ἐπ’ ἐκκλησίαις αἵρεσιν». Ὡς ἐκ τούτου νομίζω ὅτι εἶμαι ὑποχρεωμένος νά ἀπαντήσω στήν κριτική αὐτή μελέτη τοῦ βιβλίου μου.

 

      

Βεβαίως ὁ κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς δύναται νά διατηρῆ τίς ἀπόψεις του καί τά πιστεύω του γιά ὅλα τά σύγχρονα θέματα καί προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό τήν στιγμή ὅμως πού γίνεται προσπάθεια καί ἀπό τίς δύο πλευρές νά τοποθετήσουμε τίς ἀπόψεις μας αὐτές καί νά τίς ἐντάξωμε μέσα στήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι, τά πράγματα εἶναι τελείως διαφορετικά. Διότι ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσις εἶναι ὁριοθετημένη ἀπό τήν ἁγ. Γραφή, τούς ἱερούς Κανόνες καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, οἱ δέ δικές μας ἀπόψεις πρέπει νά συμφωνοῦν πλήρως μέ ὅλα αὐτά, εἰς τρόπον ὥστε νά εἴμεθα ἐμεῖς ἐντεταγμένοι μέσα εἰς αὐτήν. Πιστεύοντας λοιπόν ὅτι μέ τόν διάλογο αὐτόν θά συμβάλλωμε στήν ἀνίχνευσι τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως εἰς τό θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρετικῶν πού κινοῦνται ἐντός τοῦ χώρου τῆς Ἐκκλησίας καί βεβαίως καί τῶν ἐκτός αὐτῆς (διότι καί μέ αὐτούς ἔχει δημιουργηθῆ πρόβλημα ὡς πρός τήν ἀντιμετώπισί των) θά σᾶς παρουσιάσω τίς σκέψεις μου.

 

      Νομίζω ὅτι σέ παλαιότερες ἐποχές δέν ὑπῆρχε τέτοιο πρόβλημα στούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά ἀπεναντίας ἐγνώριζον τό δέον γενέσθαι σέ κάθε δύσκολη (ἀπό πλευρᾶς αἱρέσεως) χρονική περίοδο τῆς Ἐκκλησίας. Τόν λόγο μου θά τόν ἀπευθύνω ὄχι σέ προσωπικό ἐπίπεδο, ἀλλά σέ ὑπευθύνους τοῦ γραφείου ἐπί τῶν αἱρέσεων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε φυσιολογικά ὅ,τι ἐκδίδεται ἀπό τά γραφεῖα τῆς Μητροπόλεως ἀποτελεῖ καί θέσι τοῦ Μητροπολίτου καί, ὡς ἐκ τούτου, αὐτά πού πρεσβεύετε στήν κριτική μελέτη τοῦ βιβλίου μου, θά πρέπει νά τά υἱοθετῆ καί ὁ Μητροπολίτης κ. Σεραφείμ. Εἰδ’ ἄλλως θά γράφατε προσωπικές ἀπόψεις, χρησιμοποιώντας τήν ἰδιότητά σας, ὡς ὑπευθύνων δηλαδή καί συνεργατῶν τοῦ Μητροπολίτου εἰς τά θέματα τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, προκειμένου προφανῶς νά ἔχουν οἱ ἀπόψεις σας μεγαλυτέρα ἰσχύ καί ἐμβέλεια.

 

      Κατ’ ἀρχάς πρέπει νά ἀναφέρω ὅτι ἡ προσπάθειά σας, σέ ὅλη τήν κριτική μελέτη, στρέφεται εἰς τό νά στηρίξετε τόν Συνοδικό θεσμό εἰς τά θέματα τῆς ἀντιμετωπίσεων τῶν αἱρετικῶν. Ὡς ἐκ τούτου πρεσβεύετε ὅτι, γιά νά ἀποτειχισθοῦμε ἀπό κάποιον αἱρετικό, πρέπει ἀπαραιτήτως νά ἔχη ἡ Σύνοδος καταδικάσει τήν αἵρεσι καί τούς αἱρετικούς, ἐμεῖς δέ νά ἀναμένωμε τήν ἀπόφασι αὐτή καί καταδίκη καί μέχρι τότε, βεβαίως, νά εἴμεθα ἐκκλησιαστικά ἑνωμένοι μέ τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι κινοῦνται εἰς τόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, καί μέ τούς ἐκτός Ἐκκλησίας μέ τούς ὁποίους αὐτοί ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικά (στόν βαθμό πού ἐπικοινωνοῦν), προκειμένου γιά τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

  Ἐπίσης, πιστεύετε ὅτι ὁ ΙΕ΄ ἱερός Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου εἶναι δυνητικός καί ὄχι ὑποχρεωτικός καί, ὡς ἐκ τούτου, δέν δημιουργεῖ ὑποχρέωσι σέ κάθε ὀρθόδοξο νά ἀπομακρυνθῆ ἐκκλησιαστικά ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀλλά δύναται νά τούς ἀκολουθῆ καί νά τούς ἀναγνωρίζη ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, καί μάλιστα ἡγετικά, καί βεβαίως νά συμμετέχη σέ ὅ,τι αὐτοί πράττουν καί στόν βαθμό πού τά ἐπιτελοῦν, ἔστω καί ἄν ἔχη διαφορετική ἄποψι καί πίστι ἀπό αὐτά.

Συγχρόνως ἀναγνωρίζετε ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὄχι ἁπλῶς αἵρεσι, ἀλλά παναίρεσις καί ἄρα εἶστε ἐνσωματωμένοι, ὄχι ἁπλῶς μέ αἱρετικούς, ἀλλά μέ παναιρετικούς, ἀναμένοντας τήν καταδικαστική ἀπόφασι τῆς παναιρέσεως αὐτῆς ἀπό τήν Σύνοδο, δηλαδή ἀπό τούς ἰδίους τούς ἡγέτες καί ἀρχηγούς αὐτῆς.

 

   Σέ ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ὑποστηρίζετε, πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι δέν προσκομίζετε τήν παραμικρή ἀπόδειξι ἀπό πλευρᾶς ἁγ. Γραφῆς, ἱερῶν Κανόνων καί διδασκαλίας τῶν Ἁγίων, ἀλλά προσπαθεῖτε μέ τήν λογική καί τόν ὀρθολογισμό νά στηρίξετε αὐτά πού πιστεύετε. Εἶναι βεβαίως γεγονός ὅτι μέ τήν λογική καί τόν ὀρθολογισμό ὅλα δύνανται νά καταρριφθοῦν καί νά ὑποστηριχθοῦν τά ἀντίθετα, ἔστω καί ἄν δέν ἔχωμε νά προσκομίσωμε κανένα ἀποδεικτικό στοιχεῖο δι’ αὐτά.  Καί ἡ ἴδια ἡ ἁγ. Γραφή, κρινομένη μέ τήν λογική καί τόν ὀρθολογισμό τοῦ καθενός, δύναται νά καταρριφθῆ, ἐφ’ ὅσον δέν χωράει στήν λογική καί ἀντιστρατεύεται τόν ὀρθολογισμό π.χ. ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου, ἡ ἐνσάρκωσις  καί ἐνανθρώπισις τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἡ Ἀνάστασις κλπ.

 

       Ἀπό  τήν  στιγμή  λοιπόν,  πού θέλετε  νά  κρίνετε  τό βιβλίο κάποιου, δέν ἔπρεπε νά στηριχθῆτε στά δικά σας πιστεύω, οὔτε κἄν εἰς τοῦ Μητροπολίτου σας, ἀλλά θά ἔπρεπε, γιά νά στηρίξετε τίς ἀπόψεις σας, νά προσκομίσετε τίς ἀποδείξεις ἀπό τήν ἁγ. Γραφή, τούς ἱερούς Κανόνες καί τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων. Ποῦ, δηλαδή, ἡ ἁγ. Γραφή διδάσκει τήν συμπόρευσι μέ τούς αἱρετικούς καί τούς παναιρετικούς, ποῦ οἱ ἱεροί Κανόνες διδάσκουν ἤ ἁπλῶς ἀνέχονται τήν οἱαδήποτε ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ αὐτούς, καί ποῦ οἱ ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν τήν ἀναμονή καί ἐξάρτησι ἀπό αὐτούς πού, εἰς τήν διδασκαλία των ἐπί τοῦ θέματος, ὀνομάζουν λύκους καί φαρμακερά φίδια.

 

     Ἐπειδή λοιπόν δέν εἴχατε προφανῶς τέτοια στοιχεῖα, τά ὁποῖα ὄντως θά ἀπεδείκνυαν ὅτι, αὐτά πού πρεσβεύετε, ἀποτελοῦν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καταφύγατε στήν λογική καί τόν ὀρθολογισμό γιά νά ἀποδείξετε ὅτι εἶναι λάθος, ὄχι φυσικά τό βιβλίο αὐτό πού ἐξέδωσα, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ ἁγ. Γραφή καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Διότι μέ τήν πνευματική μέθοδο, ὅταν ἑρμηνεύετε ἕνα χωρίο π.χ. τῆς ἁγ. Γραφῆς, τό ὁποῖο ἐγώ προφανῶς παρερμήνευσα, πρέπει, προκειμένου νά στηρίξετε τίς ἀπόψεις σας, νά προσκομίσετε ἄλλα ἀνάλογα χωρία ἀπό τήν ἁγ. Γραφή καί ἀπό τήν ἑρμηνεία πού δίδουν εἰς αὐτά οἱ Ἅγιοι. Καί ὅταν σχολιάζετε ἕνα κείμενο ἀπό τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, τό ὁποῖο ἐγώ διαστρέβλωσα, πρέπει ἀπαραιτήτως νά προσάγετε ἄλλα ἀνάλογα ἐπί τοῦ θέματος κείμενα, τά ὁποῖα νά ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου σας τό ἀσφαλές. Καί ὅταν, τέλος, θέλετε νά ἀποδείξετε ὡς ἀληθῆ τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ΄ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, πρέπει νά ἔχετε πάλι ὡς βάσι τήν ἁγ. Γραφή καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων ἐπί τοῦ θέματος τούτου, διότι μόνον ἔτσι εἶναι δυνατόν νά πεισθῆ κάποιος ὅτι ἡ μέθοδος αὐτή πού διδάσκετε μέ τήν δυνητική ἑρμηνεία ἀποτελεῖ τήν, ἐν καιρῷ αἱρέσεως, γραμμή καί στάσι τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

 

     Δι’ αὐτό σᾶς ἀνέφερα ὅτι, μέ τήν μέθοδο αὐτή πού ἐχρησιμοποιήσατε, ἀλλάζετε κατ’ οὐσίαν ὁλόκληρη τήν ἁγ. Γραφή καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, εἰσάγετε ἄλλη διδασκαλία γιά τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως στάσι καί γραμμή τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, βοηθᾶτε τά μέγιστα στόν ἐφησυχασμό, τήν ἀπραξία καί τήν ἀνάπαυσι τῆς συνειδήσεως ἑνός ἑκάστου καί ὅλων γενικῶς, παρουσιάζετε ὡς σύνεσι, διάκρισι καί ἀποφυγή σχίσματος τήν μετά τῶν αἱρετικῶν συμπόρευσι καί συνταύτησι καί, κυρίως, ἀποδεικνύετε, ὄχι μόνο γιατί μέχρι σήμερα –ἐπί ἑκατόν σχεδόν χρόνια– δέν καταδικάσθηκε αὐτή ἡ παναίρεσις, ἀλλά καί γιατί καί στό μέλλον δέν θά καταδικασθῆ.

Ἐπειδή βεβαίως, γιά νά καταδικασθῆ ἡ αἵρεσις τῆς ἐποχῆς μας, χρειάζεται ἀπαραιτήτως νά ἀλλάξουν –κατά τό δή λεγόμενο– μυαλά, ὄχι φυσικά οἱ Οἰκουμενιστές ὡς ἀρχηγοί τῆς αἱρέσεως, ἀλλά οἱ λεγόμενοι ἀντι-οικουμενιστές καί πολέμιοι τῆς αἱρέσεως καί νά καταλάβουν ὅτι, μέ χαρτοπόλεμο καί ἄσφαιρα πυρά, δέν θανατώνονται ποτέ οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως, ἀλλά χρειάζεται μαρτυρικό φρόνημα καί ὁμολογία ἐν τῇ πράξει.

 

      Ἄλλωστε, πατέρες, ὅπως ἐσεῖς οἱ ἴδιοι ὁμολογεῖτε, ἡ  παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μετρᾶ ἤδη μιά ἑκατονταετία. Κατ’ αὐτήν λοιπόν τὴν ἑκατονταετία χρησιμοποιεῖται ἡ δυνητική ἑρμηνεία τοῦ ἐν λόγῳ Κανόνος, μέ ἀποτέλεσμα οἱ ἀντιοικουμενιστές νά μή ἀποτειχίζωνται ἀπό τούς οἰκουμενιστές, ἀναμένοντας τήν καταδίκη τῆς αἱρέσεως ἀπό Σύνοδο. Ἡ αἵρεσις ὅμως προοδεύει, βάσει –ὅπως ἀναφέρετε– προκαθορισμένου σχεδίου.  Εἶναι γι’ αὐτό ἀπορίας ἄξιον τό πῶς δέν σᾶς ἔπεισε ὅλη αὐτή ἡ χρονική διάρκεια τῆς αἱρέσεως, ὅτι ἡ μέθοδος αὐτή εἶναι κατά τό ἁγιογραφικόν “βέλη νηπίων” καί ὄχι μόνον δέν καταπολεμᾶ τήν αἵρεσι, ἀλλά ἀπεναντίας  βοηθᾶ εἰς τήν ἐξάπλωσί της.

 

       Διότι, ἄν δέν σᾶς ἔπειθε ἡ ἀπουσία ἁγιογραφικῶν καί πατερικῶν ἐρεισμάτων πρός στήριξι τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ Κανόνος, θά ἔπρεπε νά σᾶς πείση ἡ μέχρι τώρα ἐφαρμογή της, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ὁμολογεῖτε ὅτι ἡ αἵρεσις αὐτή προχωρᾶ καί προοδεύει βάσει προκαθορισμένου σχεδίου, τό ὁποῖο ἀκολουθοῦν κατά γράμμα οἱ Οἰκουμενιστές.

 

       Σαφῶς βεβαίως, σκοπός τῶν Οἰκουμενιστῶν, δέν εἶναι μόνον νά ἐφαρμόσουν τὰ στάδια τοῦ προδιαγεγραμμένου σχεδίου, προκειμένου νά μήν κάνουν μία βιαστική καί ἐξ ἀνάγκης ἕνωσι τύπου Φλωρεντίας–Φερράρας πού θά προκαλoῦσε ἀντιδράσεις καί θά ματαίωνε τό σχέδιο, ἀλλά ἐξίσου στόχος τους εἶναι, κατά τήν πορεία ἐφαρμογῆς τοῦ σχεδίου, νά ἀλλοιώσουν τό φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων –καί δή τῶν ἀντιοικουμενιστῶν– καί νά τούς ὑποτάξουν διά τῆς ἀναμονῆς καί συνοδοιπορίας, μέχρι δῆθεν συνοδικῆς καταδίκης τῆς αἱρέσεως, ὥστε στὸ τελικό στάδιο οἱ ἀντιδράσεις νά εἶναι μηδαμινές, καί το σχέδιό τους νὰ στεφθῆ ἀπὸ πλήρη ἐπιτυχία.

 

      Ὅλα αὐτά, πατέρες, τά ἀνέφερα προλογικῶς κρίνοντας τήν μελέτη σας καί ἤδη εἰσέρχομαι σέ λεπτομερέστερη κριτική, προκειμένου, νά ἀποδειχθοῦν καί νά γίνουν κατανοητά  καί ἀπό αὐτούς πού πιθανῶς θά μελετήσουν τίς θέσεις καί τῶν δύο πλευρῶν καί φυσικά νά τοποθετηθοῦν ἀναλόγως.

 

      Στήν εἰσαγωγή τῆς μελέτης σας (σελ. 2) γράφετε τά ἑξῆς: «Οἱ ἅγιοι καί Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, θεοπνεύστου κύρους καὶ διαχρονικῆς ἰσχύος, πάντοτε ἀποτελοῦσαν καὶ ἀποτελοῦν μαζί μέ τήν Ἁγία Γραφή τόν ὑπέρτατο ὁδηγό καί κανόνα πλεύσεως στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Θεσπισθέντες δέ ἀπό Θεοφόρους καί Ἁγίους Πατέρες καί ἐπικυρωθέντες ἀπό τήν Ἐκκλησία σέ Οἰκουμενικές Συνόδους, ἀφ’ ἑνός μέν ἐκφράζουν τό ἀλάθητο τῆς Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ τονίζουν τήν ἀξία τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ της».

Σωστά εἶναι, πατέρες, αὐτά σάν λόγια, ἀλλά πῶς μεταφράζονται αὐτά στήν πρᾶξι; Ἐφ’ ὅσον δηλαδή, οἱ ἱεροί Κανόνες μαζί μέ τήν ἁγ. Γραφή ἀποτελοῦν τόν ὑπέρτατο ὁδηγό καί κανόνα πλεύσεως στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει, στήν προκειμένη περίπτωσι, ἡ ἑρμηνεία πού θά δώσουμε στόν ἐν λόγῳ Κανόνα νά συμφωνῆ πλήρως μέ τήν ἁγ. Γραφή.

Θά ἔπρεπε λοιπόν γιά νά ἀποδείξετε στήν πρᾶξι, αὐτά τά ὁποῖα ἰσχυρίζεσθε θεωρητικῶς, νά παρουσιάσετε ἀνάλογα ἁγιογραφικά χωρία, τά ὁποῖα νά διδάσκουν τήν παραμονή  στούς αἱρετικούς ποιμένες μέχρι καταδίκης τῆς αἱρέσεως ἀπό τήν Σύνοδο, τήν ἀναγνώρισί των ὡς εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, τήν μνημόνευσί των καί, κυρίως, νά ἀποδείξετε ἁγιογραφικῶς ὅτι, ἐφ’ ὅσον τούς ἀκολουθεῖτε καί τούς ἀναγνωρίζετε μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, δέν συμμετέχετε στήν αἵρεσι πού αὐτοί διά λόγων καί ἔργων κηρύττουν, ἐπειδή προφανῶς ἔχετε ὀρθόδοξο φρόνημα. Γιά νά τό κάνωμε πιό κατανοητό τό θέμα, θά ἀναφέρωμε ἕνα σύγχρονο παράδειγμα.

 

     Ἡ τοπική Ἐκκλησία τοῦ Πειραιῶς στήν ὁποία ἀνήκετε εἶναι ἐντεταγμένη ὡς ἰσότιμο μέλος στό Π.Σ.Ε. Ἐσεῖς τώρα, πού προφανῶς ἔχετε ὀρθόδοξο φρόνημα, δέν ἀναγνωρίζετε  τόν ἐκκλησιαστικό αὐτό θεσμό. Ὁ δέ Μητροπολίτης σας ἐμάθαμε (ὅπως εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν), ὅτι τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναθεμάτισε τούς Προτεστάντες. Ἐσεῖς λοιπόν πατέρες, μέ τό ὀρθόδοξο φρόνημά σας εἶστε μέλη τοῦ Π.Σ.Ε., ἐφ’ ὅσον μάλιστα ὑπεραμύνεσθε τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ. Διότι συνοδικῶς ἔχει ἀποφασισθῆ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νά ἀνήκη στό Π.Σ.Ε.

Ἄν ἰσχυρισθῆτε ὅτι δέν ἀνήκετε στό παναιρετικό αὐτό συνονθύλευμα, αὐτό σημαίνει ὅτι δέν σέβεσθε τόν συνοδικό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, τόν ὁποῖο ὑπερασπίζεσθε ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος τῆς κριτικῆς σας μελέτης καί, ἀκόμη, σημαίνει ὅτι εἶστε ἀποτειχισμένοι ἀπό τήν τοπική αὐτή Ἐκκλησία γιά θέματα πίστεως. Διότι μόνον τότε κανείς δέν συμμετέχει στήν αἱρετική γραμμή καί πορεία τοῦ Ἐπισκόπου, ὅταν ἀποκόπτεται ἀπό τόν αἱρετικό ἤ τόν κοινωνοῦντα μέ τούς αἱρετικούς Ἐπίσκοπο, σύμφωνα μέ τήν Πατερική μας Παράδοσι καί διδασκαλία.

Ἄν ἐκ τοῦ ἀντιθέτου, ἰσχυρισθῆτε ὅτι κατ’ ἀνάγκην ἀνήκετε καί ἐσεῖς, ἐφ’ ὅσον ἡ τοπική Ἐκκλησία στήν ὁποία ὑπάγεσθε εἶναι ὀργανικό μέλος τοῦ Π.Σ.Ε., τότε αὐτό πρέπει νά τό ἐναρμονίσετε μέ τούς ἱερούς Κανόνες καί τήν ἁγ. Γραφή, διότι ἀναφέρατε πιό πάνω ὅτι αὐτά ἀποτελοῦν τόν ὑπέρτατο ὁδηγό καί κανόνα πλεύσεως εἰς τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκτός ἄν ὁ συνοδικός θεσμός εἶναι ἀνώτερος ἀπό τήν ἁγ. Γραφή καί τούς ἱερούς Κανόνες, εἰδικά στά θέματα τῆς πίστεως, ὁπότε ψευδῶς ἀναφέρατε αὐτά γιά τούς ἱερούς Κανόνες καί τήν ἁγ. Γραφή, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πῆτε ὅτι ὁ ὑπέρτατος ὁδηγός καί κανόνας πλεύσεως εἰς τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ συνοδικός θεσμός.

   

Ἕνα δεύτερο σύγχρονο παράδειγμα. Γνωρίζετε ἀσφαλῶς, λόγῳ καί τῆς ἰδιότητός σας, ὡς ὑπευθύνων τοῦ γραφείου ἐπί τῶν αἱρέσεων καί παραθρησκειῶν, ὅτι ὁ κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος, θεολόγος καί ἀγωνιστής κατά τῶν συγχρόνων αἱρέσεων, ἤλεγξε κατά πρόσωπον τόν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας Στυλιανό Χαλκιανάκη, διότι αὐτός ἰσχυρίσθηκε προφορικῶς καί γραπτῶς ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπό τόν πίθηκο, ὅτι ἡ ἁγ. Γραφή εἶναι ἕνα μεγάλο παραμύθι, ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦταν ἀναμάρτητος “ἐξ ἄκρας συλλήψεως”, ἀλλά ἀπέκτησε τήν ἀναμαρτησία μετά ἀπό ἀγῶνα ἐπάνω στόν σταυρό, καί διάφορα ἄλλα παρόμοια αἱρετικά καί βλάσφημα. Ἔγινε  ἐπισήμως γραπτή καταγγελία περί τῶν βλασφημιῶν αὐτῶν τοῦ Αὐστραλίας Στυλιανοῦ ἀπό πενήντα Ὀρθοδόξους τῆς Αὐστραλίας στό Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως. Σέ κάποια λοιπόν Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία ὀνομάσθηκε «Μείζων καί Ὑπερτελής», διότι συμμετεῖχαν καί οἱ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καί Ἀρχιεπίσκοποι, συζητήθηκε καί αὐτό τό θέμα. Ἡ ἀπόφασις τοῦ συνοδικοῦ αὐτοῦ θεσμοῦ ἦταν νά δικαιωθῆ ὁ Αὐστραλίας Στυλιανός καί νά ἀφορισθῆ ὁ κ. Σωτηρόπουλος.

Ἐσεῖς τώρα, πατέρες, πού παρουσιάζεσθε ὡς ὑπερασπιστές καί ὑπέρμαχοι τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ, θά πρέπει προφανῶς νά ἀναγνωρίσετε τήν ἀπόφασι αὐτή τῆς Μείζονος καί Ὑπερτελοῦς Συνόδου· καί τόν μέν Αὐστραλίας Στυλιανό νά ἐκλαμβάνετε ὡς Ὀρθόδοξο, τόν δέ κ. Σωτηρόπουλο ὡς ἀφορισμένο.

Ἄν ἔχετε ἀντίθετο γνώμη, προφανῶς δέν σέβεσθε τόν συνοδικό θεσμό, τόν ὁποῖο εἰς τήν μελέτη σας ὑπερασπίζεσθε. Ἄν δέ στήν πρᾶξι ἐπιδείξετε τήν ἀντίθεσί σας καί κοινωνεῖτε ἐκκλησιαστικῶς μέ τόν ἀφορισμένο κ. Σωτηρόπουλο, πρέπει σύμφωνα μέ τούς ἱερούς Κανόνες, νά εἶστε ὑπό τό ἐπιτίμιόν των, διότι «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔστω».

     

  Τελικῶς, διά νά τά συνοψίσωμε τά θέματα, ἔχει ὅρια ἡ ὑπακοή μας στόν συνοδικό θεσμό ἤ εἶναι ἀπεριόριστη; Ποῖα εἶναι αὐτά τά ὅρια καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα τί γίνεται; Πρέπει νά μᾶς ἀπαντήσετε μέ βάσι τόν ὑπέρτατο ὁδηγό καί κανόνα πλεύσεως, δηλαδή τήν ἁγ. Γραφή καί τούς ἱερούς Κανόνες.

     

Πρέπει ἐπίσης, ἐφ΄ ὅσον Ὀρθόδοξα θέτετε τήν ἁγ. Γραφή εἰς αὐτήν τήν θέσι, νά μᾶς ἑρμηνεύσετε πρακτικά τό χωρίο: «τυφλός δέ τυφλόν ἐάν ὁδηγῆ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» (Ματθ. 15,14)· ἀλλά καί τό παρεμφερές ἐπίσης: «Εἶπε δέ παραβολήν αὐτοῖς∙ μή τι δύναται τυφλός τυφλόν ὁδηγεῖν; οὐχί ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται;» (Λουκ. 6,39). Δηλαδή θέλουμε νά μᾶς ἀναφέρετε, ἄν ὁ αἱρετικός Ἐπίσκοπος συγκαταλέγεται στούς τυφλούς πού ἀναφέρουν τά ἀνωτέρω χωρία ἤ, ἄν πρέπει νά τόν ἐντάξωμε στούς  τυφλούς, μετά ἀπό ἀπόφασι τῆς Συνόδου.

Ἐπίσης νά μᾶς πληροφορήσετε: ἄν ὁ αἱρετικός Ἐπίσκοπος εἶναι ὁδηγός τοῦ ποιμνίου μέχρι ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, τότε τί γίνεται σύμφωνα μέ τήν ἁγ. Γραφή εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι;  Ὁδηγεῖ δηλαδή καί τούς ὑπολοίπους στόν βόθυνο ἤ αὐτό γίνεται μετά τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου;

Πρέπει ἐπίσης, νά μᾶς ἀπαντήσετε, ἄν τά λογικά πρόβατα, ἐφ’ ὅσον γνωρίζουν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι τυφλός, εἶναι ὑποχρεωμένα εἰς ὑπακοή καί συνοδοιπορία μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, δηλαδή μέχρις ἐσχάτων. Καί ἐάν ἡ ἀπόφασις τῆς Συνόδου ἑκατό χρόνια δέν εὐδοκεῖ νά παρθῆ, τότε τί γίνεται; Καί ἄν ἐπίσης ἡ ἀπόφασις τῆς Συνόδου εἶναι ὑπέρ τοῦ τυφλοῦ, ὅπως εἰς τήν περίπτωσι τοῦ κ. Σωτηρόπουλου, τότε τί γίνεται; Τήν ἀποδεχόμαστε καί τήν ἀκολουθοῦμε;

    

Κοντολογίς, πρέπει πατέρες, νά ἐναρμονίσετε τήν δυνητική ἑρμηνεία τήν ὁποία δίδετε εἰς τόν ΙΕ΄ ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου μέ τήν ἁγ. Γραφή, τήν ὁποία θεωρεῖτε ὑπέρτατο ὁδηγό, εἰδάλλως ὁ Κανόνας αὐτός, μέ τήν ἑρμηνεία πού ἐσεῖς τοῦ δίδετε, εἶναι ὡς μία μούμια σέ ὅλη τήν διδασκαλία τῆς ἁγ. Γραφῆς καί τῶν ἱερῶν Κανόνων ἤ ὡσάν τά σκιάχτρα πού τοποθετοῦμε στά χωράφια τό καλοκαίρι γιά νά διώχνουμε τά πουλιά.

Τελικῶς εἶναι ἀδιανόητο, πατέρες, ἀφ’ ἑνός μέν νά θεωρῆτε ὀρθοδόξως τήν ἁγ. Γραφή ὡς ὑπέρτατο ὁδηγό καί κανόνα πλεύσεως, ἀφ’ ἑτέρου δέ, στήν κριτική μελέτη σας νά μήν ἀναφέρετε τίποτε ἀπό αὐτήν, γιά νά στηρίξετε τίς ἀπόψεις σας, ἀλλά ἀπεναντίας νά στηρίζεσθε ἀποκλειστικῶς καί μόνον στόν ὀρθολογισμό.

    

  Στή συνέχεια τῆς εἰσαγωγῆς ἀναφέρετε τά ἑξῆς: «Ἀλλ’ ὅπως στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ παρερμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς ὑπῆρξε αἰτία νά ἐμφανισθοῦν πάμπολλες αἱρέσεις, πού προκάλεσαν σάλο, ταραχή καί ἀναστάτωση στό ἐκκλησιαστικό Σῶμα καί ὁδήγησαν στήν ἀπώλεια πολλές ψυχές, ἔτσι καί προκειμένου περί τῶν ἱερῶν κανόνων, ἐνδεχομένη παρερμηνεία τους εἶναι δυνατόν νά ὁδηγήσει σέ περέκκληση τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἀσφαλῆ πορεία της καί διασάλευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί ἑνότητά της».

Ὥστε λοιπόν πατέρες, οἱ αἱρέσεις ὡδήγησαν στήν ἀπώλεια πολλές ψυχές. Αὐτό εἶναι ἀπολύτως ὀρθό διότι συμφωνεῖ μέ τήν ἁγ. Γραφή εἰς τήν ὁποία οἱ αἱρέσεις ὀνομάζονται «αἱρέσεις ἀπωλείας» (Β΄ Πέτρ. 2,1).