Ομολογία

Η Πρωτοφανης Βοσποριτικη

εμπαθεια του μητροπολιτου

Ναυπακτου Ιεροθεου

Ανοιχτή Επιστολή για την απόφαση

σχετικά με την Ι.Μ. Μεταμορφώσεως

Ανοιχτή επιστολή με αφορμή δημοσίευμα της Romfea.gr σχετικά με τις εξελίξεις στην Ιερά Μονή της Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου, απέστειλε ο δικηγόρος Ιωάννης Κανελλόπουλος από την Πάτρα.

Να αναφερθεί ότι η επιστολή κοινοποιείται προς όλους τους Αρχιερείς της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο.

Η επιστολή έχει ως εξής:

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

Μακαριώτατε, Άγιε Πρόεδρε της Δ.Ι.Σ.,

Σεβασμιώτατε Άγιε Ναυπάκτου,

εν πρώτοις ζητώ τις πατρικές και αρχιερατικές Σας ευχές.

Την Κυριακή 21 Αυγούστου 2011 αναρτήθηκε στην Romfea.gr ένα δημοσίευμα με τίτλο: «Πρωτοφανής απόφαση της Δ.Ι.Σ. για την Μονή Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου». Το διάβασα και ομολογώ ότι λυπήθηκα πάρα πολύ. Στο δημοσίευμα αναφέρεται α) ότι η Δ.Ι.Σ. αποφάσισε να επιβάλει το επιτίμιο της ακοινωνησίας σε όλους τους Μοναχούς της Ι.Μονής Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου, επειδή δεν έδιωξαν από την Μονή τον πνευματικό τους πατέρα, που τους «εγέννησε εν Χριστώ»! (δηλαδή προτρέπει η Ι. Σύνοδος να ομοιάσουν στον καταραμένο Χαμ, γιό του Νώε;).

β) Να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες από την Εκκλησία, ώστε να διαλυθεί η Μονή (να αρθεί το Προεδρικό Διάταγμα ιδρύσεως και λειτουργίας της Ι.Μονής).

Είμαι μέλος της Αγιωτάτης μας Εκκλησίας και όπως είναι γνωστό, όταν ένα μέλος του σώματος πάσχει, συμπάσχουν και τα άλλα μέλη. Αισθανόμενος τον πόνο αυτό, θέλησα να αναφερθώ προς Εσάς υιϊκώς με τα κάτωθι:

Μία Ιερά Μονή είναι μια μικρή εκκλησία που ανήκει σε όλο το πλήρωμα της καθ’όλου Εκκλησίας. Τα μέλη της Μοναστικής Αδελφότητας προέρχονται από διαφορετικούς τόπους, από διαφορετικές μητροπολιτικές περιφέρειες (Θεσσαλονίκης, Πατρών, Καβάλας, Λάρισας, Ναυπάκτου…), από διαφορετικούς πνευματικούς, εξ άλλης συγγενείας.

Όλοι λοιπόν, αυτοί αποφάσισαν να αφήσουν συγγενείς, γονείς, αδελφούς, αδελφές «ένεκεν του ονόματος του Ιησού» και όχι ένεκεν κάποιου Μητροπολίτη, Ηγουμένου ή Μονής, πρόκειται δηλ. περί εμψύχων αναθημάτων του Ιησού. Όπως είναι φυσικό, κανένας τους δεν προσήλθε απαθής ων, στην μοναχική ζωή. Όπως όλοι μας, είναι και αυτοί εμπαθείς· προσέρχονται στον μοναχισμό και προσπαθούν να περάσουν εκ της ζωής ταύτης στην άλλη ζωή, την μόνη και αληθινή.

Βεβαίως αυτό το πέρασμα από την μια ζωή στην άλλη είναι πολύ δύσκολο να το κάνει κανείς μόνος του και οπωσδήποτε χρειάζεται μια βασική προϋπόθεση: να έχει Επίσκοπο με μία μόνον ιδιότητα, του ΠΑΤΕΡΑ (αν και αυτή την ιδιότητα μόνον Ένας την έχει εκ φύσεως, γι’αυτό και ο Ίδιος είπε: «μη καλέσητε πατέρα επί της γης, εις γαρ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς»).

Είναι γνωστό ότι οι Ιερές Μονές στις ημέρες μας βάλλονται είτε εμμέσως είτε αμέσως εξ εκείνων που εκ καθήκοντος οφείλουν να τις προστατεύουν, και δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την στιγμή που γράφεται η παρούσα, επιχειρείται η «άλωση» των Ησυχαστηρίων.

Μάλιστα ενώ η Δ.Ι. Σύνοδος από τον Μάϊο του 2011 έχει στείλει προς τους Μητροπολίτες εγκύκλιο για να ενημερωθούν τα Ι. Ησυχαστήρια, Αρχιερείς όχι μόνο δεν υπήκουσαν στην Δ.Ι.Σ. και δεν έστειλαν την εγκύκλιο στα Ησυχαστήριά τους, αλλά ούτε καν προφορικά δεν τα ενημέρωσαν και είναι προφανής ο σκοπός αυτής τους της ενέργειας. Φυσικά υπάρχουν Αρχιερείς που ενημέρωσαν αμέσως τα Ησυχαστήρια της περιφέρειάς τους.

Θα λάβω ως δεδομένο ότι το πρόβλημα το έχουν τα μέλη των Μοναστικών Αδελφοτήτων, το έχουν οι Μοναχοί, οι οποίοι πρέπει οπωσδήποτε να περάσουν την γέφυρα αυτής της ζωής, για να βρεθούν στην αντίπερα όχθη που είναι η αληθινή ζωή, δυσκολεύονται όμως –όπως άλλωστε όλοι μας- φοβούνται, ολιγοπιστούν…. όταν ανυψώνονται τα εμπόδια και δυσκολεύονται να διαβούν την «γέφυρα».

Τότε έχουν πραγματική ανάγκη βοηθείας και δεν είναι καιρός, για να τους επιπλήξει κανείς, να τους τιμωρήσει, να τους υβρίσει, να τους καθαιρέσει, να τους αφορίσει.

Τότε χρειάζεται ο ποιμήν ο καλός που θυσιάζει την ψυχή του υπέρ των προβάτων και όχι τα πρόβατα για χάριν της ψυχής του. Ένας γέροντας μου μετέφερε κάποτε την διήγηση του μακαριστού αγίου Γέροντα Πορφυρίου, που έζησε και ίδρυσε το Ι. Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως:

«Μια φορά ένας ποιμήν έπρεπε να περάσει τα πρόβατά του στην απέναντι όχθη από μια στενή κρεμαστή γέφυρα. Από κάτω της έχασκε ένας μεγάλος γκρεμός. Όταν τα πρόβατα είδαν την στενωπό της γέφυρας και τον γκρεμό, δεν πλησίαζαν. Ο ποιμήν όμως άρχισε με το καλό να τα προτρέπει να περάσουν. Αυτά δεν υπάκουαν. Άρχισε να τα επιτιμά και να τα αναγκάζει, αυτά όμως πάλι δεν υπάκουαν. Άρχισε ο ποιμήν να φωνάζει δυνατά, να σείει την ποιμενική του ράβδο, αλλά αυτά «ουκ ήκουον της φωνής αυτού». Τα έβριζε, τα αναθεμάτιζε, αλλά αυτά ουκ ήκουον της φωνής αυτού. Τέλος έβαλε και τα τσοπανόσκυλα να γαυγίζουν εναντίον τους και θυμωμένος, τα χτυπούσε με την ποιμαντική του ράβδο, τους πετούσε πέτρες, τα κυνηγούσε, αλλά όσο εκείνος εξαγριωνόταν, τόσο αυτά φοβισμένα και τραυματισμένα έφευγαν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Εκείνη την ώρα κατά συγκυρία πλησίασε ένας άλλος ποιμήν με το δικό του κοπάδι προβάτων και ήθελε και αυτός να περάσει τα πρόβατα διά της γέφυρας στην άλλη όχθη, αλλά με την σειρά του διαπίστωσε κι αυτός ότι τα πρόβατα φοβόντουσαν και δεν πλησίαζαν στην γέφυρα.

Τότε αυτός, απομακρύνθηκε από την γέφυρα, πλησίασε το κοπάδι, άρχισε να τα χαϊδεύει, να τα αγκαλιάζει και πήρε στην αγκαλιά του ένα μικρό προβατάκι και άρχισε να πηγαίνει προς την γέφυρα.

Η μάνα προβατίνα ανήσυχη για το μικρό της, άρχισε να τον ακολουθεί κι από πίσω της ένα-ένα άρχισαν να την ακολουθούν κι όλα τα υπόλοιπα πρόβατα του κοπαδιού. Έτσι μπροστά ο ποιμήν με ήρεμο και σταθερό βήμα, έχοντας στην αγκαλιά του το προβατάκι, πίσω του η μάνα προβατίνα, κι από πίσω όλο το κοπάδι, πέρασαν εύκολα στην αντίπερα όχθη».

Τελειώνοντας ο Γ. Πορφύριος σχολίασε: «Βλέπεις πώς ο καλός ποιμήν με την αγάπη του για τα πρόβατά του και τον όμορφο τρόπο του, πέρασε τα πρόβατα εύκολα στην αντίπερα όχθη;

Ποιον τρόπο μεταχειρίσθηκε ο πρώτος και ποιον ο δεύτερος βοσκός; Και οι δύο τον ίδιο σκοπό είχαν, να περάσουν τα πρόβατά τους στην αντίπερα όχθη.

Ο ένας με την αγάπη του και τον καλό του τρόπο πέτυχε τον σκοπό του, ενώ ο άλλος, αν και ήθελε πολύ να περάσει απέναντι τα πρόβατά του, δεν το κατόρθωσε, αλλά με τον τρόπο του τα απομάκρυνε κι από κοντά του».

Η προηγούμενη διήγηση φρονώ να έγινε κατανοητή και ως προς το πνεύμα και ως προς τον τρόπο. Ίσως να αντιτείνετε ότι οι Αδελφοί της Μονής και ο πνευματικός Πατέρας τους πολλές φορές ημάρτησαν σε εσάς και δεν υπήκουσαν έως και 35 φορές σε ισάριθμες αποφάσεις σας. Δεν αντιλέγω.

Εδώ υπάρχουν όμως δύο προβλήματα και όχι ένα. Το ένα είναι ότι τα λογικά «πρόβατα» δεν υπακούουν.

Το άλλο, ότι «ο ποιμήν» αδυνατεί να πείσει τα πρόβατα να τον ακούσουν. Πρέπει δηλαδή να καταλάβει ο Ποιμένας ότι ο ίδιος ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την αδυναμία του αυτή και να αλλάξει πρώτος εκείνος τον τρόπο του. Ο καλός ποιμήν ζητά εναγωνίως να βρει το απολωλός, δεν χάνει και αυτά που είναι κοντά του.

Τουλάχιστον αυτό γράφεται στα Ευαγγέλια για τον Ποιμένα τον καλό, εις τύπον του οποίου λέγετε ότι ίστασθε.

Όσο για το «κατά συρροήν και κατ’εξακολούθησιν» της ανυπακοής τους, ποιος εξ Υμών τηρεί καθ’ημέραν υπακοή στις εντολές του Θεού Πατέρα, ώστε αναμαρτήτως πρώτος τον λίθο να βάλει επί τους αδελφούς μας, που δεν υπακούουν εις Υμάς, τους ομοιοπαθείς ανθρώπους; Πριν λίγους μήνες επισκέφθηκα το Άγιον Όρος και κάποιος πνευματικός μου διηγήθηκε το εξής:

«Ένας μοναχός απλός, θέλοντας να επιδιορθώσει το κελλί του και στερούμενος χρημάτων, πούλησε σε κοσμικούς κάποιες παλαιές εικόνες του κελιού του.

Αυτό έπεσε στην αντίληψη της αστυνομίας και συνελήφθη ο μοναχός για αρχαιοκαπηλία. Δικάστηκε και φυλακίστηκε για αρκετά χρόνια, επιδεικνύοντας στην φυλακή αρίστη διαγωγή (όπως άλλωστε είχε πάντοτε βέβαια, πλην του ατυχούς περιστατικού).

Έγινε μεγάλος σκανδαλισμός, διότι ασχολήθηκε με το θέμα ο τύπος, τα ΜΜΕ και υπέστη, όπως κοσμικά λέμε, μεγάλη ηθική βλάβη η κυρίαρχος Μονή στην οποία ανήκε το κελλί και ο εν λόγω Μοναχός, με αποτέλεσμα η Μονή να λάβει απόφαση να διαγράψει τον Αδελφό και να μην του δώσει το γνωστό ομόλογο για την ιδιοκτησία του κελλίου.

Μετά από λίγα χρόνια ο Μοναχός αποφυλακίστηκε, επέστρεψε στον κόσμο και λυπήθηκε περισσότερο για την απόφαση που έλαβε η Μονή της Μετανοίας του, από όσο λυπήθηκε για την καταδικαστική του απόφαση. Τότε κάποιοι καλοί Αδελφοί Μοναχοί αποφάσισαν όλοι μαζί (δεκαπέντε περίπου τον αριθμό), να πάνε στην Μονή, για να παρακαλέσουν τον Ηγούμενο και τους προϊσταμένους να ανακαλέσουν την απόφασή τους εναντίον του συγκεκριμένου Μοναχού.

Πήγαν λοιπόν, είπαν στον Ηγούμενο τον σκοπό της επισκέψεώς τους και τον παρακάλεσαν να ανακαλέσει την απόφασή τους. Ο Ηγούμενος επικαλέσθηκε τον σκανδαλισμό που υπέστη το πλήρωμα της Εκκλησίας, τη δυσφήμιση και την ηθική βλάβη που υπέστη η Μονή και ότι εκ μέρους της Μονής δεν ήθελαν να υπάρξει και άλλη τέτοια εμπειρία, γι’αυτό και έλαβαν την απόφαση.

Οι φιλάδελφοι Μοναχοί από την πλευρά τους άρχισαν να λένε στον Ηγούμενο ότι ο Αδελφός υπέστη τον μεγαλύτερο κανόνα, διεσύρθη πανελλαδικώς, καταδικάστηκε, φυλακίστηκε και εν τέλει εξαγνίσθηκε έστω και ακουσίως και δεν θα έπρεπε να του δώσουν και οι αδελφοί του κι άλλο πικρό ποτήρι να πιει.

Ο Ηγούμενος, αγαθής φύσεως ψυχή, από την μία έβλεπε την μεγάλη αγάπη των Αδελφών για τον συμμοναστή Αδελφό τους, από την άλλη φοβόταν νέα παρεκτροπή του Μοναχού. Κάτω από αυτό το αδιέξοδο, απευθυνόμενος στους Αδελφούς τους είπε: «Εάν εμείς του δώσουμε το ομόλογο, υπογράφετε εσείς ως εγγυητές του ότι δεν θα παρεκτραπεί και πάλι;»

Τότε τον λόγο έλαβε ένας γέροντας αγράμματος Μοναχός και απευθυνόμενος στον Ηγούμενο του είπε: «Άγιε Καθηγούμενε, εσύ είσαι ανώτερος άνθρωπος, είσαι Πνευματικός και έχεις από τον Θεό εντολή εάν εβδομηκοντάκις επτά φορές πέσει ο αδελφός, εσύ να τον σηκώσεις και εβδομηκοντάκις επτά να τον συγχωρέσεις, και δεν πρέπει να ζητάς από εμάς τους αμαρτωλούς εγγυήσεις ότι δεν θα αμαρτήσει ξανά ο αδελφός. Θα τον σηκώσεις και θα τον συγχωρήσεις, με δεδομένο ότι θα πέσει πολλές φορές ακόμα και θα χρειασθεί εβδομηκοντάκις επτά και να τον σηκώσεις και να τον συγχωρέσεις, κι αυτό γιατί εσύ είσαι ανώτερος άνθρωπος».

Οι πατέρες συγκινήθηκαν και ο Ηγούμενος, ανώτερος όντως άνθρωπος, χωρίς να υπολογίσει κοσμικά φρονώντας ότι υπαναχωρεί, υποσχέθηκε την ανάκληση της απόφασης όπως και έπραξε.

Πιστεύω, Σεβαστοί Αρχιερείς, ότι κι Εσείς μπορείτε να αποδείξετε ότι είσθε ανώτεροι άνθρωποι και να ανακαλέσετε αυτές τις αποφάσεις Σας. Είναι στην Υμετέρα Σεβασμιότητα γνωστό ότι οφείλετε «δε Υμείς οι δυνατοί (όχι να κατακρημνίσετε τους αδυνάτους, αλλά) τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν, και μη εαυτοίς αρέσκειν».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

Σεβασμιώτατε Άγιε Ναυπάκτου, αυτή την στιγμή που γράφω την παρούσα βρίσκομαι σε διακοπές. Έχω μαζί μου ως συντροφιά τα βιβλία σας, με αυτά κοιμάμαι και με αυτά ξυπνάω και συγκεκριμένα την ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ (Α’ και Β΄ τόμος) περί των θεολογικών παραδόσεων του Π.Ι. Ρωμανίδη. Θέλω κατ’αρχάς εκ βάθους καρδίας να Σας ευχαριστήσω και να Σας συγχαρώ γι’αυτά τα δύο έργα Σας και όχι μόνον.

Είσθε ένας θεολογικός συγγραφέας που κατ’ εξοχήν διδάσκετε την θεοπτία και τη θέωση του νοός του Χριστιανού, του Μοναχού, του Ιερέα, του Αρχιερέα, των Πατριαρχών.

Οι πατέρες της Μονής Μεταμορφώσεως αποφάσισαν πολλές δεκαετίες πριν να γίνετε Επίσκοπος Ναυπάκτου, να εγκαταβιώσουν στην Μονή της Μεταμορφώσεως. Δεν έχω κανένα λόγο να μην πιστέψω ότι είναι αλήθεια αυτά που λέτε ότι οι Αδελφοί δεν υπακούουν στην Υμετέρα Σεβασμιότητα, που τους εντέλλεται να διώξουν τον πνευματικό τους Πατέρα.

Θέσατε ως θέμα υπακοής να κάνουν έκπτωτο τον Ηγούμενο και πνευματικό τους Πατέρα.

Είναι γραμμένο: «Πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα». Ο ποιμήν της Ι.Μ.Μεταμορφώσεως επατάχθη, όμως δεν διασκορπίσθηκαν τα πρόβατα, αλλά κάθισαν κοντά στον παταγμένο ποιμένα τους. Έτσι οι πατάξαντες τον ποιμένα, μη ειδότες τον διασκορπισμό των προβάτων ως επιθυμούσαν, αποφάσισαν πλέον να πατάξουν και αυτά ακόμα τα πρόβατα.

Καθίστε και αναλογισθείτε όμως: Αν κάποιοι λάμβαναν μια απόφαση για να κάνατε -βάσει μιας αποφάσεως- Εσείς ως παιδί τον σαρκικό Σας πατέρα έκπτωτον, θα το κάνατε; Θεόπτες και θεούμενοι νόες επιβάλλουν κάτι τέτοιο; Παιδιά φιλότιμα, που έχουν εντολή «τίμα τον πατέρα σου ίνα ευ σοι γένηται», είναι εύκολο να πράξουν όπως έπραξε ο Χαμ;

Μπορείτε να διανοηθείτε την πνευματική σχέση αυτών των αδελφών με τον πνευματικό τους Πατέρα, το άνοιγμα των καρδιών τους σε αυτόν, την προσπάθεια και τον αγώνα της υπακοής τους, την ανάπαυση των ψυχών τους εκ της εξομολογήσεως, την παρηγοριά που λάμβαναν, την στοργή, τις προσευχές του; Έρχεσθε τώρα και τους επιβάλλετε ακοινωνησία γιατί δεν κάνουν τον πατέρα τους έκπτωτο; Είναι ηθικό αυτό;

Σεβασμιώτατε, κατηγορήσατε τους αδελφούς ότι δεν Σας υπακούουν. Είναι γεγραμμένο: «Πας γαρ αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος υπέρ ανθρώπων καθίσταται τα προς τον Θεόν, ίνα προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών, μετριοπαθείν δυνάμενος τοις αγνοούσι και πλανωμένοις, επί και αυτός περίκειται ασθένειαν» (Εβρ.Ε΄ 1-2).

Εσείς, Σεβασμιώτατε, εάν υπακούτε και τηρείτε τις εντολές του Θεού, τότε ισχύει για Εσάς το: «ό εάν θέλητε αιτήσασθε, και γενήσεται υμίν», και το «αμήν αμήν λέγω υμίν ότι όσα αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δώση υμίν». Εάν οι Μοναχοί δεν Σας υπακούουν, απευθυνθείτε προς τον Θεό που έχει υποσχεθεί ότι ακούει και υπακούει όσους τηρούν τις εντολές Του και ζητήστε Του να βοηθήσει τους πατέρες. Εάν ο Θεός Σας υπακούσει θα σωθούν οι Αδελφοί. Εάν ο Θεός δεν Σας υπακούσει, τότε μην παραπονείσθε ότι άνθρωποι εμπαθείς δεν σας ακούνε, διότι ούτε ο απαθής Θεός δεν Σας ακούει.

Σεβασμιώτατε, λέγετε Υμείς ότι ο Αρχιερέας ίσταται εις τόπον και εις τύπον Χριστού. Ο κάθε Αρχιερέας επιλέγει ελεύθερα σε ποιον τόπο και σε ποιον τύπο θα ίσταται. Μπορείτε να ίστασθε εις τόπον αυτών των νεφελών επί των οποίων θα κάθεται ο Ιησούς κατά την Β΄ Παρουσία και εις τύπον του Κριτού. Επίσης μπορείτε να επιλέξετε να είσθε εις τόπον αυτόν του Γολγοθά και εις τύπον του Εσταυρωμένου Ιησού, του Οποίου τα παιδιά Του (και μάλιστα οι Αρχιερείς) δεν Τον υπάκουσαν, δεν εφήρμοσαν τις αποφάσεις Του, Τον συκοφάντησαν, Τον δίκασαν αδίκως, Τον εγύμνωσαν, Τον φραγγέλωσαν, Τον ενέπαιξαν, Τον έφτυσαν στο πρόσωπο, Του φόρτωσαν τον Σταυρό, Τον σταύρωσαν μαζί με κακούργους, Τον πότισαν όξος, και Αυτός, ο εις τόπον Γολγοθά ιστάμενος Ιησούς και εις τύπον Εσταυρωμένου -δείχνοντας και αποδεικνύοντας ότι είναι Ο ΠΑΤΕΡΑΣ- μία μέριμνα είχε, να ζητά να αφεθούν και να μην καταλογισθούν οι αμαρτίες των παιδιών Του και μετ’ου πολλάς ημέρας τους χάρισε και το Άγιον Πνεύμα Του.

Λόγω αυτεξούσιας προαιρέσεως η επιλογή σε ποιον τόπο και τύπο Χριστού ίσταται ο Αρχιερέας, είναι του ιδίου. Η Αλήθεια όμως είναι ότι «Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ’ ου πολλούς πατέρας» (Α΄ Κορινθ. κφ. Δ΄15).

Πιστεύω ότι ως ανώτερος άνθρωπος και πατέρας θα ανακαλέσετε κάθε απόφαση εναντίον της Αδελφότητος της Ι.Μ. Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου. Εάν αφήσετε τις πολλές «αμαρτίες» των Αδελφών και αυτοί πολύ θα Σας αγαπήσουν. Είναι γραμμένο: «ω δε ολίγον αφίεται, ολίγον αγαπά» (Λουκ. Ζ΄, 47).

Εύχεσθε να γλυτώσω το «ουαί τοις νομικοίς».

Με σεβασμό,

δικηγόρος Ιωάννης Κανελλόπουλος