Ομολογία

Ο μυστικός πόθος

των Παπικών

παίρνει

σάρκα και οστά;

Ο οικουμενικός διάλογος τι επιτυγχάνει;

Σύμφωνα με τους ασύνετους ενωτικούς της ορθόδοξης πλευράς ο διάλογος, όπως είναι γνωστό από τους ίδιους, θα συντελέσει στο πλησίασμα των χριστιανικών μερών, γιατί όχι και στην ένωση, ώστε ν’ αποτελέσουν όλοι οι Χριστιανοί μία εκκλησία.

Σύμφωνα όμως με τους παπικούς, όπως διακηρύσσει προπαγανδιστικό περιοδικό των εν Ελλάδι ουνιτών, ο οικουμενικός διάλογος «θα βοηθήσει την ορθοδοξία να περάσει στη σύγχρονη εποχή».

Πίσω από αυτή την απλή προτασούλα κρύβονται πολλά υποτιμητικά για την ορθόδοξη πλευρά.

Ότι η ορθοδοξία είναι καθυστερημένη, αφού δεν έχει περάσει ακόμη στη σύγχρονη εποχή.

Ότι μόνη της δεν μπορεί να περάσει, αλλά θέλει βοήθεια από αυτούς.

Ότι αυτοί είναι ήδη στη νέα εποχή και τα κατάφεραν να περάσουν εγκαίρως μόνοι τους χωρίς άλλη βοήθεια.

Ότι η Ορθοδοξία είναι ακόμη στην παλιά εποχή.

Ότι αυτοί δεν έχουν ανάγκη από τη δική μας βοήθεια σε καμμιά περίπτωση.

Ότι αυτοί βρίσκονται εκεί που βρίσκονται και απομένει να πάμε εμείς εκεί που είναι αυτοί.

Ότι αυτοί δεν χρειάζεται να κάνουν βήματα προς εμάς, αλλά μόνο εμείς να κάνουμε βήματα προς αυτούς.

Και άλλα πολλά.

Αυτά είναι ενδεικτικά για το πώς μας βλέπουν οι παπικοί.

Μας βλέπουν δηλαδή σαν ταλαίπωρους, καθυστερημένους, γελοίους, και άξιους της μοίρας μας, αφού δεν μπορούμε να συγχορεύσουμε μαζί τους στους ρυθμούς της νέας εποχής.

Μας βλέπουν σαν κατωτέρου επιπέδου, και σαν ανεπίδεκτους προόδου.

Ότι κοιμόμαστε και θέλουμε ξύπνημα.

Ας τα ακούνε αυτά οι θιασώτες του διαλόγου από την αμετροεπή γραφίδα των παπικών, και ας συνετίζονται, αν νομίζουν ότι ο διάλογος γίνεται επί ίσοις όροις.

Όχι, κύριοι!

Αυτοί πιστεύουν ότι εμείς πρέπει να πάμε εκεί που είναι αυτοί, δογματικώς, ιστορικώς, κοινωνικώς, πολιτιστικώς.

Άρα δεν κάνουν διάλογο, αφού δεν αφήνουν να εννοηθούν βήματατά τους προς εμάς.

Γιατί αυτό θα πει διάλογος.

Να υπάρχει διάθεση για αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Αυτοί όμως ούτε ποτέ έκαναν, ούτε θα κάνουν βήματα υποχωρήσεως.

Βήματα υποχωρήσεως οφείλουμε να κάνουμε μόνο εμείς, ενώ αυτοί βήματα κατακτήσεως.

Έτσι λένε διάλογο και εννοούν απορρόφηση.

Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.

Και πανηγυρίζουν με πηχιαίους τίτλους οι ουνίτες·

«Ορθοδοξία: μια νέα γενιά από ιεράρχες ανοιχτούς στο διάλογο.

Βοηθώντας την Ορθοδοξία να περάσει στη νέα εποχή».

Αναφέρονται τρίβοντας με χαρά τα χέρια τους στις εκλογές πατριαρχών και αρχιεπισκόπων στις ορθόδοξες βαλκανικές χώρες τα τελευταία χρόνια, καθώς γνωρίζουν ότι και στη Ρουμανία ο Δανιήλ και στη Σερβία ο Ειρηναίος και στην Ελλάδα ο Ιερώνυμος, και στη Ρωσία Κύριλλος (έστω κι αν κάνει το δύσκολο), και στην Κωνσταντινούπολη ο Βαρθολομαίος είναι όλοι τους δούλοι του παπισμού.

Επομένως δεν είμαστε μακριά από το ποθούμενο που χρόνια ποθούν και νοσταλγούν οι παπικοί.

Και ποθούμενο δεν είναι άλλο από την υποταγή όλων αυτών στην παγκόσμια κυριαρχία τους.

Και γιατί να μην είναι χαρούμενοι;

Όλα τους έρχονται κατά τον πόθο τους.

Με μία διαφορά ότι κάνουν το λογαριασμό χωρίς τον ξενοδόχο.

Και ο Ηρώδης Αγρίππας έκανε όρεξη μετά το πάσχα να κόψει το κεφάλι του αποστόλου Πέτρου, όπως έκοψε το κεφάλι του Ιακώβου αδελφού του Ιωάννου, για να αφήσει σύντομα ακέφαλη την εκκλησία των Ιεροσολύμων, αλλά δεν του βγήκαν σωστά οι προβλέψεις του, διότι ο Θεός έστειλε τον άγγελό του και αποφυλάκισε τον Πέτρο, και ο Πέτρος έφυγε σε άλλο μέρος, έξω από την επικράτεια του Ηρώδη. Πήγε στη Βαβυλώνα της Αιγύπτου.

Και οι παπικοί ξεχνούν ότι ρυθμιστές των εκκλησιαστικών καταστάσεων δεν είναι αυτοί, αλλά ο Θεός, ο οποίος μπορεί να παρεμβαίνει και στις περιπτώσεις που δεν το περιμένουν οι άθεοι αυτοί.

Αθωνίτης

Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Ιουνίου 2010