Ομολογία

Η ΜΟΝΗ ΑΣΕΒΗΣ

ΚΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ

ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ


Οπως γράψαμε και χθές, η μόνη παραφωνία της τελετής της ταφής του ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΥ πατρός ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ, ήταν ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
"Ιός ασπίδος υπό τα χείλη αυτού".
Ηρθε στην Φλώρινα για να μας πή ότι ο Αυγουστίνος υπήρξε ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ και ΑΚΡΑΙΟΣ.
Και δέχθηκε την βεβήλωσι, εν μέσω του θρηνούντος λαού να ακουσθή η γελοία φήμη του.
Και αφού στιγμιαία ηλθε, είδε και απήλθε.
Ηλθε τρεμάμενος και εν μέσω των προσφιλών του αστυνομικών και διάβασε, οπως συνηθίζεται, γιά τα μάτια, ένα τρισάγιο.
Και μετά από λίγο.... εκτίναξε τα βέλη του τα φαρμακερά.
Μας εξώργισε σφόδρα-σφόδρα ο ...Ανύπαρκτος.
Αυτός που είναι ενδοτικός σε όλους και σε όλα.
Αρκεί να τον επαινούν και να τον εγκωμιάζουν, να τον ...ρένουν με άνθη και να τον δίνουν ...τα χρυσά κλειδιά...
Τις κοσμικές αυτές γελοιότητες.
Αλλωστε γνωρίζουμε ότι αυτός είναι ο κόσμος.
Και αυτός είναι ο αρχιεπίσκοπος του αχρίστιανου άπιστου κόσμου και όχι ΗΜΩΝ των ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.
Ομως, όλως ανέλπιστα και την κατάλληλη στιγμή μετά από όλη αυτήν την αρχιεπισκοπική ΑΣΧΗΜΙΑ και επιμόλυνσι του ιεροπρεπούς χώρου, ενεφανίσθη ο μητροπολίτης Σπάρτης κ. Ευστάθιοος ο οποίος χωρίς να γνωρίζη ποιός και τί προηγουμένως ΑΣΕΒΕΙΕΣ εξέβρασε των οδόντων του , έδωσε εις αυτόν και τους ομοίους του, την κατάλληλη απάντησι στα δηκτικά και ανάρμοστα και απαράδεκτα λόγια του.
Είπε εν μέσω και άλλων πολλών, ο επίσκοπος Σπάρτης:

Τι με έκανε να φτάσω μέχρι εδώ; Η ευγνωμοσύνη μου.
Και το λέω αυτό με όλη την δύναμι της ψυχής μου.
Ζούμε σε μιά εποχή που υπάρχει έλλειμα ευγνωμοσύνης.

Ο Γέροντας, μας εδίδαξε την ακλόνητη Πίστι.
Μας εδίδαξε το ήθος, την αγνότητα, την καθαρότητα του σώματος και της ψυχής. Διότι ήταν υπεράνω υποψίας ο Γέροντας.
Και αντέγραφε την καθαρή ζωή των αγγέλων, 'εστω και άν αυτός σάρκα φορούσε και τον κόσμον οικούσε.
Και τότε που είμεθα φοιτηταί τον κοιτάζαμε κατάματα, και θαυμάζαμε και αυτήν την αρετή, και αυτή η αρετή της αγνότητάς του και της καθαρότητάς του ήταν αυτή που εβάραινε σε πολύ δύσκολες στιγμές που πέρασε η Ελλαδική Εκκκλησία.

Πιστεύω, ότι ο Γέροντας δεν ήταν άνθρωπος ΑΚΡΟΤΗΤΩΝ.
Αυτά που έλεγε είναι λόγος Ευαγγελικός.
Εμείς δεν μπορούμε να κηρύξουμε άλλο Ευαγγέλιο εκτός από αυτό που μας παρέδωσαν οι άγιοι Απόστολοι.
Επομένως πρέπει να λέμε, το ναί, ναι και το ου, ου.
Εάν κάνουμε συμβιβασμούς ή έχουμε την εσφαλμένη αντίληψι να τα βολέψουμε τα πράγματα ή να συμβιβάσουμε τα διεστώτα, εγώ πιστεύω ζημιά κάνουμε και στην υπόθεσι της Εκκλησίας.
Ολοι οι άνθρωποι άν ήξεραν από την αρχή ποιό είναι το Ευαγγέλιο και πως πρέπει ατόφιο να το δεχθούμε, και ατόφιο να το πιστέψουμε και μέχρι λεπτομερειών να το εφαρμόσουμε, δεν θα είχαμε όλα αυτά τα παρατράγουδα, τα οποία πιστεύω ότι προήλθαν από την μεγάλη επιείκεια και από την υποχωρητικότητα και ενδοτικότητα την οποία δείχνουμε.

Ο Γέροντας δεν ήταν ΣΚΛΗΡΟΣ.
Απεναντίας ήταν πολύ-πολύ αγαθός στην ψυχή, πολύ καλωσυνάτος, γελούσε εύκολα, έκλαιγε εύκολα, ήταν ένα μεγάλο παιδί.
Επομένως αυτοί που τον έλεγαν πολύ ΣΚΛΗΡΟ και ΑΚΡΑΙΟ, ήταν αυτοί που δεν τον γνώρισαν.
΄Η θα άκουγαν κάποιους τοποθετημένους εχθρικά απέναντι της Εκκλησίας.

Για μας ο Γέροντας ήταν το ΙΝΔΑΛΜΑ.
Ηταν η εικόνα του καλού ποιμένος με ένα λόγο.
Ο π. Αυγουστίνος δεν ζούσε γιά τον εαυτό του, ζούσε γιά την Εκκλησία και τον πονούσε κάτι που ζημίωνε την υπόθεσι της Εκκλησίας.
Γι αυτό έπαιρνε αυτή τη θέσι και δεν μπορούσε να γίνη κι αλλοιώς.
Και ο Χριστός μας έπαιρνε βούρδουλα σε κάποια στιγμή και ανέτρεψε και τα τραπέζια στο ναό του Σολομώντος διότι θίγονταν η ιερότης του χώρου.
Εχουμε λοιπόν το παράδειγμα αγιογραφικά θεμελιωμένο και δεν θα μπορούσε εκείνος να ζήση και διαφορετικά να ενεργήση.

Σαν Διδάσκαλος χρησιμοποιούσε και την επιείκειά του και την αυστηρότητά του. Πιστεύω ότι τον π. Αυγουστίνο ο Θεός τον έδωσε ως δώρο και στην μητρόπολι αυτή και σε όλη την Ορθοδοξία.
Γι αυτό και τον άφησε να ζήση 104χρόνια.
Ο Θεός έδωσε αυτήν την εκκλησιαστική προσωπικότητα ως δώρο εις τον λαό Του. Να τον παρακαλούμε να προσεύχεται για όλους μας εκεί κοντά στον θρόνον του Θεού που από εδώ και στο εξής θα βρίσκεται.