Παρασκευή 23 Απριλίου 2010


ΦΙΓΟΥΡΕΣ


ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ



Του κ. Θεόδωρου Γεωργόπουλου, Θεολόγου



Ακούμε και βλέπομε, ότι κληρικοί όλων των βαθμών, κυρίως όμως μητροπολίτες, έχουν ένα πλουσιότατο βεστιάριο από ακριβές και πολυτελείς στολές. Η αρρώστεια αυτή των πολλών ιερατικών και αρχιερατικών στολών έχει κυριεύσει πολλούς κληρικούς, ιδίως αρχιμανδρίτες και μάλιστα επισκόπους. Ακούμε και διαβάζομε, ότι o μητροπολίτης Π. είχε 45 αρχιερατικές στολές.

Ο μητροπολίτης Ζ. έχει μεγάλη αδυναμία στις πανάκριβες αρχιερατικές στολές και διαθέτει πολλές απ’ αυτές. Ο μητροπολίτης Λ. εναλλάσσει πάνω από εκατό αρχιερατικές στολές. Και η παρέλαση συνεχίζεται.

Επίσης βλέπομε πολλούς κληρικούς, ιδίως αρχιμανδρίτες και κυρίως επισκόπους, να διάγουν ζωή πολυτελείας και χλιδής και απολαύσεων, που ξεπερνούν την ζωή των κοσμικών αρχόντων.

Και όλα αυτά τα υπέρογκα έξοδα για μια τέτοια αρχοντική ζωή βαρύνουν την Εκκλησία, δηλαδή τον φτωχό λαό του Θεού, και κατασκανδαλίζουν ψυχές αστήρικτες.


Ενας ευσεβής χριστιανός, που δεν έχει διαπράξει καμμία θανάσιμη αμαρτία, δεν έχει κωλύματα ιερωσύνης, γίνεται κληρικός, για να υπηρετήση τον Χριστό και τους πιστούς του Χριστού.

Εχει πραγματικό θείον έρωτα για τον Χριστό και είναι έτοιμος για τον έρωτα αυτόν ακόμη και στον σταυρό να ανέβη.

Οσα γράφει ο θεοφόρος αγιος ιερομάρτυς Ιγνάτιος, επίσκοπος Αντιοχείας, για την αγάπη του προς τον Χριστό και για τη χαρά που νιώθει καθώς οδηγείται προς το μαρτύριο στη Ρώμη, δείχνουν ανάγλυφα ποία συναισθήματα και ποιές διαθέσεις, για θυσία υπέρ του Χριστού και της Εκκλησίας Του πρέπει να κυριαρχούν στην ψυχή ιδιαιτέρως ενός επισκόπου.

Ο κληρικός βρήκε τον πολύτιμο μαργαρίτη, βρήκε τον μοναδικό θησαυρό, που καθιστά τον άνθρωπο πάμπλουτο από ευτυχία.

Όταν η ψυχή ενός κληρικού και μάλιστα επισκόπου έχη κυριευθή ολόκληρη από την αγάπη του Χριστού, νιώθει την πληρότητα της μακαριότητος. Όλα τα άλλα τα θεωρεί σκύβαλα, έχει σταυρωθεί για τον κόσμο και τα του κόσμου, είναι νεκρός μπροστά στις απολαύσεις του φαγητού και των σαρκικών ηδονών, μπροστά στην άνεση και την πολυτέλεια και τα λιβανίσματα του κόσμου.


Όταν ο επίσκοπος κατέχη το Μέγιστο, τον Βασιλέα του Σύμπαντος, δεν δίνει καμμία σημασία για το ελάχιστο. Και το ελάχιστο είναι ο κόσμος και τα του κόσμου.

Για έναν αληθινό επίσκοπο είναι αδιανόητο να γίνη κληρικός, για να κάνη καρριέρα στην Εκκλησία. Όταν, λοιπόν, βλέπωμε έναν χρυσοστόλιστο δεσπότη, αντίγραφο του βυζαντινού αυτοκράτορος και των Περσών σατραπών, να κορδακίζεται στον ιερό χώρο του ναού, μπορούμε να συμπεράνωμε, ότι μπροστά μας έχομε μία τραγική φυσιογνωμία, ένα δυστυχισμένο αλύτρωτο πλάσμα, που έχει χάσει τον δρόμο του.

Αν ο άνθρωπος αυτός είχε τον Χριστό στην ψυχή του, θα ήταν ευτυχέστατος, θα ήταν όντως μακαριώτατος και θα συμμετείχε και θα προϊστατο στη θεία λατρεία ως αρχιθύτης ντυμένος με τα απλούστερα και φθηνότερα άμφια.


Ετσι θα μπορούσε να οδηγήση το ποίμνιό του στον Χριστό, τον Οποίο πρώτος εκείνος θα είχε βρεί. Ενας χρυσοστολισμένος επίσκοπος είναι η φιγούρα μιάς τραγικής υπάρξεως, που νομίζει, ότι υπηρετεί τον ακτήμονα και πάμπτωχο Ιησού Χριστό, ενώ στην πραγματικότητα υπηρετεί τα πάθη του.

Πώς να πείση τον κόσμο, ότι απαρνήθηκε τα πάντα και βρήκε τον πολύτιμο Μαργαρίτη; Γι αυτό και τίποτε δεν απωθεί τον κόσμο μέσα στη λατρεία τόσο πολύ όσο η παρουσία ενός χρυσοστόλιστου δεσπότη, που κηρύττει μάλιστα σε υψηλή γλώσσα, για να μας πείση για τι;


Οτι βρήκε αυτός τη λύτρωση κοντά στον Χριστό;

Όλα κραυγάζουν, ότι μόνο τον Χριστό δεν έχει βρεί. Γι αυτό κυλιέται στις απολαύσεις και στις ψεύτικες χαρές του κόσμου και φτιάνει συνεχώς καινούργιες αρχιερατικές στολές και μαζεύει χρήματα «για τα γηρατειά του»!

Οσοι θέλουν να ιδούν μια συναρπαστική και βαθύτερη ανατομία ενός τέτοιου επισκόπου, να διαβάσουν δυό εξαίσια κείμενα του αγίου των νεοελληνικών γραμμάτων Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη:

«Η επίσκεψις του αγίου δεσπότη» και «πτερόεντα δώρα».

Ποια θα ήταν η μόνη πραγματική υπηρεσία προς την Εκκλησία, που θα μπορούσε να προσφέρη ένας τέτοιος αποτυχημένος επίσκοπος;

Να αποσυρθή στη μονή της μετανοίας του. Εκεί υπάρχει ελπίδα να βρή το Χριστό και να γίνη όντως μακαριώτατος.


Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ 1ης Απριλίου 2010


1 σχόλιο:

  1. Δυστυχώς οι σύγχρονοι αρχιερείς της αισχύνης συλλέγουν στολές,μίτρες και πατερίτσες και τις περιφέρουν ξεδιάντροπα στα διάφορα δεσποτικά φεστιβάλ λησμονούντες ότι ο υιός του ανθρώπου ουκ είχε πού την κεφαλήν κλείναι!Τα ελεεινά κατάλοιπα του βυζαντινισμού ζουν και βασιλεύουν.Ακούς εκεί να ευχαριστιούνται οι χρυσοκάνθαροι μιτροφόροι στις ακολουθίες με το άθλιο εις πολλά έτη δέσποτα!Και μόνο η διατήρηση του απεχθούς όρου δεσπότης καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος!Ενθυμούμαι ότι ο Αυγουστίνος Καντιώτης απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι να φορεί στο κεφάλι του τη μίτρα,άθλιο κατάλοιπο του βυζαντινισμού.Πότε θα εξαλειφθεί επιτέλους το θλιβερό φαινόμενο της παρέλασης τόσων και τόσων χρυσοστόλιστων επισκόπων ενώπιων των πιστών στα διάφορα πανηγυρια;Βέβαια εάν εξαφανιστούν τα εν λόγω κατάλοιπα κάποιοι ανάξιοι κληρικοί που ορέγονται επισκοπής θα πεθάνουν απ τον καημό τους,ιδίως κάποιοι πρωτοσύγκελοι!Μόνο όμως έτσι θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το σιτάρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου