Ομολογία

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

ΣΕ ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΛΛΟΔΟΞΩΝ

Έχει γίνει της μόδας και τείνει να καταστεί μέρος του εκκλησιαστικού πρωτοκόλλου η ατυχής πρωτοβουλία ορθοδόξων προκαθημένων ν’ αποστέλλουν ευχές κατά τις γιορτές αλλοδόξων.

Είναι κι αυτό μια επιτυχία της παναιρέσεως του οικουμενισμού και του πολιτικού κινήματος της παγκοσμιοποιήσεως.

Οι ευχές αυτές άλλοτε είναι τυπικές και σε επίπεδο δημόσιων και διπλωματικών σχέσεων, και γίνονται ίσως από λόγους σκοπιμότητας και ανάγκης, μέσα στα πλαίσια του ανθρωποκεντρικού ειρηνισμού και της αναγκαστικής καταλλαγής που επιβάλλουν τα διεθνή συμφέροντα και οι επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων, και άλλοτε είναι ξεκάθαρα μηνύματα συγκρητισμού και απιστίας.

Και ρωτάμε με ποιο δικαίωμα και με ποια απόφαση Ορθοδόξου Συνόδου άρχισαν οι προκαθήμενοι των πρεσβυγενών πατριαρχείων ν’ αποστέλλουν μηνύματα, με αφορμή τις θρησκευτικές γιορτές άλλων θρησκειών ή αιρέσεων;

Θα έστελνε ποτέ ο Μ. Αθανάσιος μήνυμα στους αρειανούς ή στους ειδωλολάτρες της εποχής του λόγω των εορτών τους;

Θα έστελνε ο Χρυσόστομος, που έγραψε τους λόγους κατά ιουδαίων και αγωνίστηκε ποικιλοτρόπως κατά του συγχρωτισμού ιουδαίων και χριστιανών, μήνυμα στις γιορτές των ιουδαίων;

Θα παρευρισκόταν οι πατέρες της Εκκλησίας σε «ιερά» μέρη και τόπους λατρείας αλλοδόξων;

Θα ανέπεμπαν προσευχές και δεήσεις μέσα σ’ ένα αχταρμά και ένα συνονθύλευμα αντιπροσώπων από ποικίλες δοξασίες και λατρευτικές αποκλίσεις;

Συζούσαν μαζί με αιρετικούς και ειδωλολάτρες και υπέφεραν τα πάνδεινα και υπήρχε έξαψη και φανατισμός μεταξύ τους και αρκετές συγκρούσεις και ταραχές γινόταν.

Κι όμως οι πατέρες, τους οποίους δήθεν μνημονεύουμε και τιμούμε και μάλιστα θεωρούμε τους εαυτούς μας ως διαδόχους τους, δεν το κάνανε.

Εμείς πως το τολμούμε;

Έχουμε περισσότερη σοφία και σύνεση, διαθέτουμε μεγαλύτερη αγιότητα και πνευματικότητα, ή κατανοήσαμε πιο βαθειά την εν Χριστώ αποκάλυψη;

Λοιπόν τι κάνουμε;

Που πάμε;

Στο όνομα της παγκοσμιοποιήσεως και του πλουραλισμού και της ανοχής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με αφορμή τη συνεύρεση και τη συμβίωση και την συνεργασία ποικίλων ανθρώπων μέσα στις πολυπολιτισμικές σημερινές κοινωνίες θα ισοπεδώσουμε όλες τις δογματικές διαφορές, τις εθνικές παραδόσεις, τις πολιτισμικές μας καταβολές και ιδιομορφίες;

Είναι δυνατό, επί παραδείγματι, την ημέρα της 28^ης Οκτωβρίου ο οικουμενικός πατριάρχης να επισκέπτεται ιουδαϊκή συναγωγή στην Νέα Υόρκη της Αμερικής ή ο πρωθυπουργός της Ελλάδας (υποτίθεται) ν’ αποστέλλει μήνυμα ευχετικό στους Τούρκους στην επέτειο της καταλήψεως απ’ αυτούς της Κων/πόλεως το 1453;

Και αν η αποδόμηση του έθνους και η απορρόφηση των λαών από την χοάνη της παγκοσμιοποιήσεως και των μεγάλων διεθνών κέντρων εξουσίας δεν μας ενδιαφέρει, ίσως διότι θέλουμε να καταπολεμήσουμε την αίρεση του «εθνοφυλετισμού», θα φθάσουμε και στο σημείο να σχετικοποιήσουμε την ορθόδοξη αλήθεια, το ορθόδοξο δόγμα, την εν Χριστώ αποκάλυψη χάριν του οικουμενισμού;

Κι έπειτα έχουμε την προπέτεια και την αναίδεια να ισχυριζόμαστε -κατά σοφιστικό τρόπο- ότι κάνοντας τα όσα αήθη και βδελυρά και μιαρά κάνουμε, προβάλλουμε την Ορθοδοξία, ορθοτομούμε τον λόγο της αληθείας, και ασκούμε –ναι, μάλιστα, ορθά διαβάζετε· δεν υπάρχει εκφραστικό λάθος- ιεραποστολή!!!

Ω της υποκρισίας μας και της παλιανθρωπιάς μας και της αθεοφοβίας μας.

Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε!

Μέχρι πότε όμως θα μας ανέχεσαι;

Ας τελειώσουμε το μικρό αυτό άρθρο με μια προσευχή.

«Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω· διεσκέδασαν τον νόμον σου» (Ψαλ.118,126).

«Έρχου Κύριε Ιησού· ναι έρχου ταχύ» (πρβλ. Αποκ. 22,20).

p.meletios