Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009






ΓΕΜΙΣΑΜΕ

ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΟΥΣ;


Κοντά στο 1992 κυκλοφόρησε η φήμη ότι θα ξεκινήσει ένας μεγάλος πόλεμος, στον οποίο θα μπλεχτεί και η Ελλάδα, γιατί τότε «έπεφταν δύο πασχαλιές μαζί», όπως είχε προφητέψει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Πράγματι τότε συνέπιπταν ημερολογιακά δύο μεγάλες γιορτές μαζί, το Πάσχα και ο Ευαγγελισμός και αυτό θεωρήθηκε από κάποιους σαν ερμηνεία της προφητείας του αγίου. Η φήμη διανθιζόταν και με άλλες λεπτομέρειες… Στο Άγιον Όρος Χριστιανοί (μοναχοί και λαϊκοί) «αναμετέδιδαν» την φήμη με κάποιο δισταγμό και επιφύλαξη, άλλοι βρίσκονταν σε μια κατάσταση διέγερσης και αναμετέδιδαν την φήμη σαν σίγουρο γεγονός και κάποιοι άλλοι δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα και τα θεωρούσαν όλα αυτά ανοησίες. Τα πράγματα δικαίωσαν τους τελευταίους.

Λίγο πριν το 2004 κυκλοφορούσε η φήμη ότι δεν θα γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα, γιατί θα ξεσπάσει πόλεμος.
Πάλι εμφανίσθηκαν οι τρεις παρά πάνω κατηγορίες ανθρώπων.
Μερικοί μάλιστα αγόραζαν και τρόφιμα…πάλι τα πράγματα απέδειξαν ότι η φήμη ήταν μία σαπουνόφουσκα.
Αυτές είναι δύο από αρκετές άλλες φήμες μικρότερης έκτασης που έφτασαν στα αυτιά μου.

Τί συμβαίνει;…
Ύπάρχουν κάποιοι προβληματικοί, κάποιοι συμπλεγματικοί χριστιανοί (μοναχοί, ιερεϊς και λαϊκοί) που «έχουν ευλάβεια άνακατεμένη με βλάβη», όπως έλεγε χαριτολογώντας ο π. Παΐσιος, που παριστάνουν τους χαρισματικούς, ενώ δεν είναι, κινούνται στα όρια της ψυχασθένειας και της απάτης, επιθυμούν τον θαυμασμό και τον σεβασμό του πλήθους, γι΄ αυτό διαδίδουν αυτές τις φήμες έστω και αν γνωρίζουν υποσυνείδητα ότι αυτό το παιχνίδι έχει ήμερομηνία λήξης;
Περιπαίζονται από την ματαιοδοξία;
Δεν μπορούν να αντιληφθούν τη μεγάλη ζημιά που προκαλούν στην Εκκλησία και στους αδύναμους στην πίστη;

Κοντά σ΄ αυτούς υπάρχει και μία κατηγορία ανθρώπων που αρέσκονται να ακούν και να πιστεύουν τέτοιες φήμες χωρίς να εξετάζουν την εγκυρότητα της πηγής που τις διαδίδει, χωρίς να κοσκινίζουν τα πράγματα, χωρίς να βάλουν την απλή λογική να δουλέψει. Προφανώς μια τέτοια φήμη τους δημιουργεί μια ψυχική διέγερση που τους ευχαριστεί, κάνει την ζωή τους πιο «συναρπαστική» και έρχεται να καλύψει κάποια ψυχολογικά κενά.
Από που αλλού μπορεί να πηγάζει αυτή η ανώριμη συμπεριφορά;
Έτσι κάπως εξηγούσα τα πράγματα για αρκετά χρόνια.

Πριν από τα Χριστουγέννα του 2008 κυκλοφόρησε μια άλλη φήμη, εξαιρετικά επείγουσα. Έλεγε ότι θα γίνει πόλεμος μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα.
Μέσα στον Ιανουάριο του 2009.
Καλούσαν τον κόσμο να πάρει τρόφιμα και κάποια χρήματα για να άντιμετωπίσει την δύσκολη κατάσταση, που θα δημιουργηθεί και θα διαρκέσει γύρω στους τρεις με έξι μήνες Την φήμη την απέδιδαν σε κάποιους λαϊκούς αλλά και ρασοφόρους.
Αυτή την φορά κατονόμαζαν και την πηγή.
Ήταν ο γέροντας Εφραίμ από την Αμερική.
Επειδή ο γέροντας ήταν γνωστός και σεβαστός και είχε μεγάλο κύρος, η φήμη εξαπλώθηκε πολύ, σ’ όλη την Ελλάδα.
Έφτασε να κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο.
"...τρόφιμα και νερά για μερικούς μήνες..."

Σημείωσι blog apotixisi;

Ιδού ένα δημοσίευμα στο διαδίκτυο.
Γράφει ο vfilip για mail που έλαβε μετά από ερώτησή του, στο μοναστήρι της Αριζόνα στην Αμερική, στον γέροντα Εφραίμ :


"Απαντάει ο π. Σεραφείμ σε ερώτηση μου :

Ο Γέροντας Εφραίμ απλώς συμβουλεύει οι άνθρωποι να είναι έτοιμοι και να έχουν στα σπίτια τρόφιμα και νερά για μερικούς μήνες γιατί υπάρχει πιθανότιτα να γίνει μεγάλη οικονομική κρίση στο κόσμο φέτος.
Να το κάνουν όμως χωρίς πανικό.
Εάν δεν συμβεί τίποτα τα τρόφιμα δεν θα πάνε χαμένα.
Δεν μάς είπε τίποτα συγκεκριμένο εάν θα γίνει ο πόλεμος.
Απλώς ο Γέροντας ήταν στενοχωριμένος να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα xταν έμαθει για τις τελευτέεις παραβάσεις των Τουρκινών αεροπλάνων στα νησιά.
Ο Γέροντας επίσης λέει ότι τα κακά που συμβαίνουν και μπορεί να συμβούν στο κόσμο είναι από τίς αμαρτίες των ανθρώπων και προτρέπει οι άνθρωποι να μετανοήσουν και να ζούνε χριστιανική ζωή κόντα στα μυστήρια της εκκλησίας.
Με αγάπη Χριστού, π. Σεραφείμ" Πηγή : http://forum.christian-orthodox.gr


Πολλοί άνθρωποι συμμορφώθηκαν προς τις οδηγίες.
Ευτυχώς υπήρξαν και αυτοί που δεν παρασύρθηκαν από το γενικό κλίμα.
Πέρασαν οι μέρες και δεν έγινε τίποτε.
Δύο με τρεις μήνες μετά ο γέροντας Εφραίμ έκπληκτος έβγαλε μία ανακοίνωση από την Αμερική και δήλωσε ότι αυτός ποτέ δεν είχε πει τέτοια πράγματα.
Κάποιοι (ποιοί άραγε;) είχαν παραφουσκώσει και παρερμηνεύσει τα λόγια του η -ακόμη χειρότερα- ξεκίνησαν χωρίς αφορμή;
To όνομα του π. Εφραίμ είχε δυσφημισθεί σε ευρεία κλίμακα.
Τί είχε συμβεί;
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν δώσει βάση στο όνομα του γέροντος Εφραίμ ένοιωθαν τώρα εξαπατημένοι και γελοιοποιημένοι.
Οι έμποροι είχαν κερδίσει από την χαζομάρα των χριστιανών, το κυρος του γέροντος είχε δεχθεί ισχυρό πλήγμα, η πίστη των αδύνατων στην Εκκλησία και στους Αγίους της είχε κλονισθεί.
Και οι έχθροί της Εκκλησίας χαίρονταν που είχε –κατ΄ αυτούς- αποδειχθεί περίτρανα η χαζομάρα και η συμλεγματικότητα των Χριστιανών, που πιστεύουν σε αγίους χαρισματούχους γέροντες και στις προφητείες τους.
Κερδισμένοι βγήκαν οι εχθροί της Εκκλησίας και ο διάβολος

Ο π. Εφραίμ έχει ιδρύσει 19 μοναστήρια στις Η.Π.Α. όπου μονάζουν άνθρωποι απ΄ όλες τις φυλές της γης.
Είναι αυτός που μετέφερε το Ορθόδοξο Αγιορείτικο μοναχικό πνεύμα στην Αμερικανική ήπειρο.
Χαίρει μεγάλης εκτιμήσεως μεταξύ των Ορθοδόξων της Αμερικής.
Ο διάβολος και κάποιοι άνθρωποι τον μισούν και τον αντιστρατεύονται στο έργο του.
Δεν θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι ενας ενορχηστρωμένος, ύπουλος πόλεμος εναντίον του, αλλά και εναντίον των χαρισματούχων Αγίων και σε τελευταία ανάλυση εναντίον της Εκκλησίας και του Χριστού;
Το ίδιο ακριβώς διάστημα «έπαιζε» και ενα άλλο σενάριο, που αφορούσε τον γέροντα Παΐσιο, και συνδυαζόταν με το σενάριο που προσπαθούσαν να το αποδώσουν στον π. Εφραίμ
Είναι γεγονός ότι ο γέροντας Παΐσιος είχε πει ότι θα φέρει ο Θεός έτσι τα συμφέροντα των μεγάλων και στο τέλος θα μας δώσουν την Πόλη.
Θα πολεμούν μεταξύ τους και στο τέλος θα πουν σαν συμβιβαστική λύση:
Την Πόλη ούτε εμείς ούτε εσείς θα την πάρετε.
Θα την δώσουμε στους Έλληνες.
Αυτά τα λόγια τα έχω ακούσει και εγώ με τα αυτιά μου και γνωρίζω ότι τα έχει πεί και σε πολλούς άλλους.
Μάλιστα είπε σε κάποιον νεαρό άνδρα που τον επισκεπτόταν για πρώτη φορά «εσύ θα μπείς σημαιοφόρος στη Πόλη».
Αποδείχθηκε ότι ο νέος αυτός ήταν αξιωματικός του Ελληνικού στρατού.
Αυτή την ιστορία την γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια και είναι αληθινή πέρα ως πέρα.
Δεκαπέντε χρόνια μετά την κοίμηση του γέροντα άκουσα αυτή την ιστορία διανθισμένη με κάποιες «λεπτομέρειες» που εγώ τις άκουγα για πρώτη φορά και όσους από τους κοντινούς μαθητές του γέροντα ρώτησα και αυτοί δεν τις γνώριζαν.
Αυτό το γεγονός με παραξένεψε πολύ.

Πως γίνεται και οι κοντινοί του π. Παϊσίου δεν τα γνώριζαν και τα γνώριζαν κάποιοι άλλοι;
Οι «λεπτομέρειες» που κόλλησαν κοντά στον αληθινό πυρήνα της ιστορίας είναι οι εξής:
α) Το όνομα αυτού του αξιωματικου και ότι
β) αποστρατευόταν την άνοιξη του 2009.
Αυτό αμέσως έδινε ενα δραματικό προσδιορισμό, ότι αυτή η προφητεία θα έπρεπε να εκπληρωθεί την άνοιξη που μας πέρασε.

Το ίδιο διάστημα άρχισε να κυκλοφορεί μια γελοία ιστορία για τρεις επιστολές που δήθεν έγραψε ο π. Παΐσιος και τις εμπιστεύθηκε σε ένα άγνωστο πρόσωπο με την οδηγία να τις παραδώσει τόσα χρόνια μετά τον θάνατό του, στον πρόεδρο της Ρωσσίας, στον Έλληνα πρωθυπουργό και στον αρχηγό του ελληνικού στρατού.
Και αυτό πολύ παράξενο.
Για ένα τόσο σοβαρό θέμα κανένας από τους γνωστούς του γέροντα να μην γνωρίζει τίποτε; Ποιοί είναι αυτοί οι άγνωστοι που κυκλοφόρησαν αυτή την γελοία και προβοκατόρικη ιστορία με τις επιστολές:
Τί ρόλο παίζουν;
Πού αποσκοπούν;
Αυτό συνδυάσθηκε και με το δήθεν σενάριο του π. Εφραίμ και κυκλοφορούσαν μαζί ευρέως στο διαδίκτυο (internet) και παρέσυραν πολλούς ευλαβείς μεν άφελείς δε, που είχαν εμπιστοσύνη στους δύο γεροντάδες.

Δυστυχώς υπήρχαν και μερικοί χριστιανοί, που «είχαν πολλή ευλάβεια μαζί με λίγη βλάβη», που αναπαρήγαγαν αυτές τις ύποπτες ιστορίες με περισσή ελαφρότητα, αφέλεια και ζήλο.
Η άνοιξη ήρθε και πέρασε, ο άξιωματικός αποστρατεύθηκε, πόλεμος δεν έγινε, την Πόλη δεν μας την δώσανε.
Έτσι με την «βοήθεια» αυτών των λεπτομερειών που κόλλησαν στον αληθινό πυρήνα των προφητειών του π. Παϊσίου, κατόρθωσαν να τον βγάλουν ψεύτη και αναξιόπιστο στα μάτια των ανθρώπων που δεν τον γνώρισαν και που δεν γνωρίζουν τα πράγματα από κοντά. Προσπαθούν δηλαδή να κτυπήσουν το κύρος και την επιρροή που έχει ο γέροντας Παΐσιος στους ορθοδόξους χριστιανούς.
Από την μέθοδο και τον τρόπο διάδοσης, από το γεγονός ότι κατόρθωσαν να διαδώσουν τόσο πλατιά τα ψέμματά τους, μήπως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι έδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι το σχεδιασμένο και καλά οργανωμένο;

Αν σκεφθούμε δέ, ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια έποχή όπου η Εκκλησία πολεμείται συστηματικά, ότι υπάρχει σε εξέλιξη μία πολιτική αποχριστιανικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, μπορούμε να σκεφθούμε ότι όλα αυτά είναι ενα κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου επεξεργασμένου από πληρωμένους ψυχολόγους, επαγγελματίες συκοφάντες, πληρωμένους καθοδηγητές γνώμης, πράκτορες που εκμεταλλεύονται την άνοησία και τις προβληματικές προσωπικότητες κάποιων χριστιανών για να πλήξουν το κύρος των αγίων και της Εκκλησίας.

Ας σταθούμε με φόβο και προσοχή.
Ας μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας την αφέλεια και την ανοησία.
Ας γίνουμε «φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί», γιατί -όπως έλεγε ο μακαριστός άγιος γέροντας Παΐσιος- «ζούμε στον καιρό του Αντιχρίστου και κοιμόμαστε με τα τσαρούχια».

Πηγή: Αθανασίου Ρακοβαλή, Πονηρές μεθοδεύσεις και προβληματικές προσωπικότητες.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009









<Αυτός











και οι δικοί μας (;) >>



Μήπως τους είδατε ποτέ, σαν Αυτόν;
Τον ταπεινό πατριάρχη Σερβίας Παύλο;


Η μήπως έχουν καμμία ομοιότητα ή καμμία σχέσι με τον, Ον λένε, ότι εκπροσωπούν;
Τον πάμπτωχο και Ξυπόλητο Ιησού;
Γιά δέστε τους. Δέστε τους καλά...
Δέστε και ΕΚΕΙΝΟΝ.


ΕΚΕΙΝΟΣ, ήταν μονοχίτωνας.

Αυτοί, ενδύονται ως βυζαντινοί αυτοκράτορες.

Ενας μάλιστα, εμφανίζετια με 150 αυτοκρατορικές στολές.

ΕΚΕΙΝΟΣ, έτρωγε κρίθινο ψωμί και φαγητά λιτά, κάποτε ίσως και κάποιο ψαράκι.

Αυτοί, διοργανώνουν συνεχώς και αδιαλλείπτως πολυδάπανες και μεγαλοπρεπείς τελετές και πανηγύρεις, λουκούλια γεύματα, ευφραινόμενοι καθημέραν λαμπρώς.


ΕΚΕΙΝΟΣ, ουκ είχε που την κεφαλήν κλίνη (Ματθ.)
Αυτοί, κατασκευάζουν και διαμένουν σε μεγάλα μέγαρα και σε υψηλά παλάτια.

ΕΚΕΙΝΟΣ, σπλαχνίζονταν τον μή έχοντα ποιμένα όχλο, και ολημερίς και ολονυχτίς δίδασκε, ευεργετούσε και θεράπευε τους πάντας.

Εκείνοι, αράζουν και αναπαύπονται μονίμως στους θρόνους τους, και μας κάνουν την χάρι να μας ευλογούν και να μας συγχωρούν σχεδόν όλες, ακόμα και τις πιό αντιευαγγελικές, αμαρτίες μας και ολες τις επιθυμίες μας και όλα τα καπρίτσια μας, αρκεί να τους προσκυνούμε, να τους χειροκροτούμε, να τους αναγνωρίζουμε, να τους προσφωνούμε το εις Πολλά Ετη Δέσποτα και να τους γεμίζουμε με πολλά ευρώ τα παγκάρια τους.


ΕΚΕΙΝΟΣ, μαρτυρούσε και ομολογούσε την Αλήθεια ακέραια και ατόφια και σταυρώθηκε για την Αλήθεια, νεώτατος στα 33 του χρόνια.

Αυτοί, ανακηρύσσουν τους εαυτους τους ΙΣΟΒΙΟΥΣ μαχαραγιάδες, ακόμα και όταν ....κατουρούν επάνω τους !!!


Και όλοι αυτοί και οι άλλοι που είναι μαζί με αυτούς, θεωρούνται πνευματικοί ταγοί της Εκκλησίας.
Θεωρούνται, οι ποιμένες των χριστιανών.
Θεωρούνται, οι διάδοχοι του Εσταυρωμένου Χριστού.
Θεωρούνται, οι αντιπρόσωποι του σφαγμένου σκηνοποιού Παύλου.
Θεωρούνται, οι μιμητές των μαρτύρων.
Θεωρούνται, οι διδάσκαλοι της πνευματικής ζωής.
Θεωρούνται, οι κήρυκες της μη σπατάλης.
Και της λιτότητας.
Θεωρούνται, το υπόδειγμα των αλλων.

Κύριε, Κύριε, επίβλεψον εξ Ουρανού και είδε και επίσκεψον την εγκαταλελειμένην Σου και κατασπαραγμένην Σου Αμπελον ταύτην και κατάρτισαι αυτήν, ήν εφύτευσεν η δεξιά Σου.






Finis

Christi


Με την νέα Εκκλησιολογία της Λατινικής Εκκλησίας, στην οποία δεν έχει πλέον θέση ούτε ο Κύριος ούτε τα Μυστήριά Του, εμφανίζεται σιγά-σιγά και η “Ορθόδοξη” νέα Εκκλησιολογία, από την οποία απουσιάζει επίσης ο Ιησούς Χριστός.
Δύο σοκαριστικά γεγονότα μας αποκάλυψαν τον θάνατο του Χριστού που έχουν ήδη πραγματοποιήσει οι εκκλησίες Του!


Διότι η Δύση σκότωσε τον Θεό και εκκοσμικεύτηκε με όλες τις φοβερές συνέπειες για την ποιότητα των ανθρώπων.
Εδώ και αιώνες ο Δυτικός άνθρωπος ψυχραίνει, αργοπεθαίνει, με μοναδική του σημαία τον “Θάνατο του Θεού”, με μοναδική του ταυτότητα το Εγώ του, πούλησε τα πρωτοτόκιά του για μια “χούφτα χάπια”, γίνεται όλο και πιο σωστός, ειρηνικός, αλλά και πιο βλάκας, ικανοποιημένος, “
χάπι” (happy)!
Κάθε πρωί δεν πλένει πλέον την όψη του, πλένει τον εγκέφαλό του!
Η Δύση ζει πλέον την πραγματοποίηση του Αμερικανικού ονείρου, το χάπι εντ!

Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να τακτοποιηθεί και η Ανατολή.
Να ευτυχίσει και αυτή η μελαγχολική μεγάλη κυρία, από την οποία πήγασαν όλοι οι πολιτισμοί!
Το τίποτα εξάλλου είναι δική της ανακάλυψη.
Ο Ειρηνικός ωκεανός την περιβάλλει σαν υπόσχεση του Νιρβάνα που ποθούν οι γερασμένες ψυχές της βαθειάς Ανατολής!


Αφού κατεστράφη υλικώς ο «Βυζαντινός» πολιτισμός, αφού αντικατεστάθη η Ελληνική σοφία και το Ελληνικό μέτρο από την Γερμανική Ελλάδα, αναπόφευκτα ήρθε η ώρα της Εκκλησίας του Χριστού να αντικατασταθεί από την Ρωμαϊκή Εκκλησία του πάπα!

Το Ιστορικό δεδομένο είναι πως όλα έγιναν χωρίς αντίσταση!

Από αιώνες τώρα οι “ορθόδοξοι” κράζουν κουρασμένοι “θεέ μου, θεέ μου, γιατί δεν μας εγκαταλείπεις;;”

Να ζήσουμε ευτυχισμένοι με τους άλλους;

Με τους Συν-τρόφους!

Ο Φιλάνθρωπος Θεός μας άκουσε στις μέρες μας δυστυχώς και απεσύρθη θλιμμένος.
Λίγοι Χριστιανοί έχουν απομείνει εδώ κι εκεί, ανάμεσα σε ψεύτες και ιδεοληπτικούς πιστούς !


Οι
Σύν-τροφη της νέας εκκλησίας συγκεντρώθηκαν στην Ζάκυνθο για να γιορτάσουν την νίκη τους!
Ο Αρχηγός τους Ιερώνυμος έθεσε τις πρώτες Αρχές της νέας Εκκλησιολογίας!
Εξυμνώντας τον Άρχοντα της Ζακύνθου είπε:
Υπηρέτησε για 50 χρόνια το θυσιαστήριο σαν
εκκλησιαστική προσφορά και 15 χρόνια τώρα προσφέρει τον εαυτό του στην γενέτειρά του!
Σαν λοιπόν, μην ξεχνιώμαστε!
Στην πραγματικότητα περιποιούμαστε την γη η οποία θα δεχθεί την κορμάρα μας που τόσο περιποιηθήκαμε, για να παραδοθεί στα σκουλήκια, όπως της αξίζει.


Και ο έτερος μεγάλος φονιάς του Χριστού, ο Βαρθολομαίος μιλώντας στην Συναγωγή των Εβραίων στην Νέα Υόρκη, στις 28 Οκτωβρίου, που εμείς γιορτάζαμε το ΟΧΙ, ανακήρυξε το ΝΑΙ.
Στην προδοσία, στο ψέμα, στην καλοπέραση, στην δόξα, στην κενοδοξία!

Τα σημεία της ομιλίας του που “κρύβουν” τις νέες Αρχές της Εκκλησιολογίας χωρίς Χριστό είναι τα εξής:

* ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ.

* Για να σώσουμε το περιβάλλον πρέπει «να μιμηθούμε τον προπάτορά μας Αβραάμ που δέχτηκε την απρόσμενη επίσκεψη των τριών ξένων...
Ο πατριάρχης του Ισραήλ δεν θεώρησε αυτούς τους ξένους απειλή ή κίνδυνο για τον τρόπο ζωής του ή την περιουσία του.
Δεν ήταν
καταραμένος με ξενοφοβία αλλά γεμάτος φιλοξενία, αγάπη για τον ξένο.
Αυθόρμητα μοιράστηκε μαζί τους την φιλία του και το φαγητό του!»
[
Σε διαφορετικές εποχές ο άνθρωπος αυτός θα είχε ήδη κλεισθεί σε φρενοκομείο. Βλέπουμε όμως καθαρά την ανθρωπολογική αντιστροφή της αλήθειας.]

* Όπως και ο διάδοχος του Αγίου Πέτρου, ο αδελφός μας , η αγιότητά του ο πάπας Βενέδικτος ήταν εδώ πέρυσι,
έτσι και εμείς, σαν διάδοχοι του Αγίου Ανδρέα...» [Έχουμε και εμείς το πρωτείο μας και τη διαδοχή μας.
Στο ίδιο πλαίσιο που και οι Σκοπιανοί είναι διάδοχοι του Μ. Αλεξάνδρου.
Η κατα χάριν Σωτηρία ξεχάστηκε ήδη και το Άγιο Πνεύμα μεταλλάχθηκε σε αίμα κληρονομούμενο.
]

* Το πιο επείγον έργο των θρησκευτικών κοινοτήτων είναι η παγκόσμια συνεργασία μας για την προώθηση μεγαλύτερης ανεκτικότητας και κατανόησης ανάμεσα στους ανθρώπους, τις φυλές και τις θρησκείες του πλανήτη μας.
[
Κάποιος νεαρός μια φορά κι έναν καιρό έγραψε μία διδακτορική διατριβή πως οι μελλοντικοί πόλεμοι θα είναι θρησκευτικοί!
Επειδή κοίταζε με όλη του την προσοχή το μέλλον δεν κατόρθωσε να συλλάβει πώς οι θρησκευτικοί πόλεμοι είχαν ήδη πραγματοποιηθεί στο παρελθόν.
Βαλθήκαμε λοιπόν να εξισώσουμε τις θρησκείες για να γλιτώσουμε την Αιτία του πολέμου.
Ο Χριστός λοιπόν προέκυψε πολύ σύντομα το μεγάλο πρόβλημα επειδή είναι και θα είναι πάντοτε σημείο αντιλεγόμενο, έπρεπε να τον ξεφορτωθούμε. Κάτι που έγινε ήδη.
]

* Καλούμαστε να γίνουμε προφητικές κοινωνίες μετατροπής [κάτι σαν Εσσαίοι, σαν οπαδοί του Moon].
Προφητικές
κοινωνίες ειρήνης σε μία παγκόσμια κοινωνία που απειλείται με πόλεμο, προφητικές κοινωνίες διαλόγου, προφητικές κοινωνίες συμφιλίωσης με την δημιουργία του Θεού σε μία εποχή που διακυβεύεται το μέλλον της Γης!

* Ας αντιμετωπίσουμε αυτούς τους στόχους μαζί.

Το χρωστάμε στο Θεό
μας, στους κοινούς πατριάρχες μας Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, σε όλους εμάς και στον κόσμο.
[
Και ποιος είναι ο Θεός μας;
Οι Εβραίοι δεν έχουν Θεό όπως είναι γνωστό, γι’ αυτό λατρεύουν το Μηδέν, το Άπειρο, το Κενό.
Το Μηδέν από όπου προήλθαμε ίσως;
Μήπως άρχισε η μεγάλη επιστροφή; Μήπως χρειάζεται να προμηθευτούμε εισιτήρια;
]

Οι Σύν-τροφη πέτυχαν μεγαλειώδη νίκη!
Ο διάλογος είναι συστατικό στοιχείο της νέας Εκκλησιολογίας, επομένως και οι μπουφέδες και τα Κοκτέιλς, Ψυχή μου φάε, πίε, ευφραίνου!
Δεν είδατε πώς ακόμη και ο ασκητικός κύριος Ζηζιούλας λόγω της υπερβολικής του συμμετοχής στους Διαλόγους, πόσα παραπανίσια, ευτυχισμένα, πιστά κιλά μεταφέρει προς το αγαπημένο του Μηδέν;


Αμέθυστος

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009


Μια άλλη διάσταση

της σύγχρονης

πολιτικής ραδιουργίας


με θεολογικό προσωπείο!



Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ:

ΕΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ!


του πατρός Βασιλείου Βολουδάκη

Δύο σπουδαίες δημοσιεύσεις, που ήρθαν πρόσφατα στο προσκήνιο με θέμα τον Οικουμενισμό, μου έδωσαν την αφορμή να διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου που σχετίζονται με το θέμα αυτό, σκέψεις που με απασχολούν από πολύ καιρό και με προβληματίζουν.

Οι δημοσιεύσεις που μου έδωσαν το έναυσμα είναι:
α) Η <Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού>, που δημοσιεύθηκε στον <Ορθόδοξον Τύπον> της 29ης Μαϊου 2009 (αριθ. φ.1785)
και β) Το τεύχος <Εν Συνειδήσει>, με τίτλο <Οικουμενισμός, Ιστορική και κριτική προσεγγιση>, έκτακτη έκδοση της Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, Ιούνιος 2009.

Στην <Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού> την οποία ανεπιφύλακτα προσυπογράφω επαναβεβαιώνεται με σαφήνεια ότι η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους πραγματοποιείται μόνο εν Χριστώ Ιησού, και διατρανώνεται η ανόθευτη αυθεντία της Ορθοδόξου Πίστεώς μας αλλά και η αβυσσαλέα διαφορά της από την πολυδιάστατη αίρεση του Παπισμού, ακολούθως δε, γίνεται κριτική στην αντορθόδοξη τακτική των Οικουμενιστών.
Αυτήν την Ομολογία Πίστεως υπογράφουν και προβάλλουν πρός υπογραφήν έγκυρα εκκλησιαστικά πρόσωπα, όπως ο Καθηγούμενος της Ι. Μ. Ξηροποτάμου Αρχιμ. Ιωσήφ, ο Αρχιμ. Μάρκος Μανώλης, οι Πανεπιστημιακοί καθηγηταί Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός και Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης και ο Αρχιμ. Σαράντης Σαράντος.

Στο τεύχος <Εν Συνειδήσει>, που είναι καρπός του φλογερού στην πίστη Καθηγουμένου της Ι. Μ. του Μεγάλου Μετεώρου, Αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου, παρατίθεται με πλούσιο φωτογραφικό υλικό όλο το αξιοθρήνητο ιστορικό της Οικουμενιστικής Κινήσεως, περιλαμβάνονται δε, εκτός των δικών του οδηγητικών κειμένων και εξαίρετα άρθρα, αφυπνιστικά των ορθοδόξων συνειδήσεων, αγωνιστών και διαπρεπών θεολόγων και Ποιμένων, του Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμία, των Καθηγουμένων Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη και Αρχιμ. Ιωάσαφ Μακρή, των Καθηγητών, Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνού και κ. Δ. Τσελεγγίδη και του Πρεσβ. Πέτρου Heers.
* * * Άν ως έθνος εμείς οι νεοέλληνες είχαμε διατηρήσει την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας, θα είχαμε προ πολλού θεωρήσει θεολογικά λήξασα τη συζήτηση περί του Οικουμενισμού, με καταδίκη του χωρίς ελαφρυντικά, μετά τα πασίγνωστα μνημειώδη κείμενα των συγχρόνων εκκλησιαστικών Πατέρων μας, π. Ιουστίνου Πόποβιτς και π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου.

Μετά δε και την έκδοση του, μοναδικού στο είδος του, βιβλίου του Μητροπολίτου Νικοπόλεως κ. Μελετίου <Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος>, έπρεπε το θέμα να είχε ενταφιασθεί!
Όταν με ατράνταχτα ιστορικά στοιχεία και κείμενα ο άγιος Νικοπόλεως αποδεικνύει ότι ο Πάπας με την συμπεριφορά του στην Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο, όχι μόνο δεν αναγνωρίσθηκε ως αλάθητος αλλά και κινδύνευσε να αναθεματισθή, ποιός σοβαρός άνθρωπος εξακολουθεί να πιστεύη ότι μπορεί να γίνη θεολογικός Διάλογος με τους Παπικούς, όσο αυτοί θεωρούν το αλάθητο του Πάπα ως την ουσία της πίστεώς τους και πηγή της θεοπνευστίας του Παπισμού;

Το βιβλίο αυτό του αγίου Νικοπόλεως θα μπορούσε κάλλιστα να προταθή στους Παπικούς ως πεποίθηση της Εκκλησίας της Ελλάδος, και εν αναμονη της απαντήσεως του Βατικανού να ανεστέλλετο οποιοσδήποτε Διάλογος μεταξύ Ελλάδος και Ρώμης.

Αυτό, όμως, για να γίνη, απαιτείται Πίστη στον Θεό, Πίστη στην μετά θάνατον ζωή, υγιές Ορθόδοξο φρόνημα, έλλειψη σκοπιμοτήτων και υπερνίκηση του φθόνου έναντι ενός συγχρόνου ιεράρχου.
Να σημειώσω, για να μην φανούν συκοφαντικά τα τελευταία λογια μου, ότι το ανωτέρω βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Νικοπόλεως το έχει βραβεύσει η Ακαδημία Αθηνών ενώ η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας και οι θεολογικές Σχολές της Πατρίδος μας, μέχρι σήμερα, απαξιούν να το αξιολογήσουν!


Οι δικές μου σκέψεις στο άρθρο αυτό για το πρόβλημα του Οικουμενισμού δεν θα κινηθούν στον αυστηρό χώρο της Θεολογίας, αφού, όπως προανέφερα, στον χώρο αυτόν έχουν κινηθεί πολλοί μέχρι σήμερα, έχει κινηθεί και η δική μου αδύναμη πένα κατά το παρελθόν, αλλά έχουμε και τα νεοδημοσιευθέντα λαμπρά κείμενα.

Θα κινηθώ στον χώρο της λογικής και του ιστορικού ρεαλισμού, αφού εξ άλλου τα γεγονότα βοούν και μαρτυρούν ότι ο Οικουμενισμός σήμερα δεν έχει καμμιά σχέση με την θεολογία αλλά είναι αποκλειστικά ένα έντεχνο εργαλείο της πολιτικής της παγκοσμιοποιήσεως.
Μια άλλη διάσταση της σύγχρονης πολιτικής ραδιουργίας με θεολογικό προσωπείο!

Είναι οφθαλμοφανές ότι αυτή καθ’ εαυτήν η Οικουμενική κίνηση, όπως ξεκίνησε, αναπτύχθηκε και ενεργεί, αποτελεί μιά αντορθόδοξη παραφωνία, δεδομένου ότι ουδέποτε η Αγία μας Εκκλησία κινήθηκε σε διάλογο με τους απ’ αιώνος αιρετικούς, μέχρι το 1902 (που κάνει δειλά την εμφανισή του ο Οικουμενισμός, επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ Γ΄ ), αλλά πάντοτε τους αντιμετώπιζε αντιρρητικά και ελεγκτικά. ΄
Πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Διάλογος (Όχι σε προσωπικό επίπεδο, γιατί εκεί ισχύουν άλλες προϋποθέσεις) της Ορθοδοξίας με τους αιρετικούς σε οποιοδήποτε επίπεδο, εκτός του ελέγχου, δεν είναι αποτέλεσμα προόδου του πολιτισμού μας αλλά είναι αποτέλεσμα της απαιτήσεως της αθεϊστικής νέας εποχής, που ήδη δείχνοντας το αντιχριστιανικό της μένος έχει αντικαταστήσει την βασισμένη στην έλευση του Χριστού χρονολόγηση της Ιστορίας με τον όρο
, για την <προ Χριστού> εποχή, θεωρώντας σάν Common Era (=Kοινή Εποχή) την εποχή της αυτοκρατορικής Ρώμης, από την βασιλεία του Αυγούστου, μέχρι το 330!

Οι Χριστιανοί γνωρίζουμε ότι ο Χριστός δεν ήλθε στη γη για να συζητήση με το ψέμα.
Ο Χριστός ήλθε στη γη για να διχάση την Αλήθεια από το ψέμα και όχι για να την ενώση με αυτό.
Ήλθε να διχάση όχι μόνο τους αληθινούς πιστούς από τους αιρετικούς αλλά ήλθε <διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής> (Ματθ.10,35)!

Κανένα σύγχρονο σαβουάρ βίβρ δεν μπορεί να αντικαταστήση την Αλήθεια του Θεού, ούτε μπορεί να γίνη δεκτός από τους πιστούς κανένας απ’ αυτούς που “φιγουράρουν” σάν να τελειοποίησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού, επιδιώκοντας αντίθετα από τον Σαρκωθέντα Θεό μας, όπως, δυστυχώς, κάποιοι σύγχρονοι Ιεράρχες και Πανεπιστημιακοί Καθηγητές που υποστηρίζουν ότι διακονούν το Θέλημα του Θεού, επιδιώκοντας την παγκόσμια ειρήνη μέσω της συνεργασίας όχι μόνο με τους αιρετικούς αλλά και με όλες τίς θρησκείες!

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας μιά για πάντα και να σαλπίσουμε πρός πάσαν κατεύθυνσιν ότι καμμιά Σύνοδος και καμμιά Θεολογική Σχολή δεν μπορεί να μας αναγκάση να γίνουμε παράφρονες για να υιοθετήσουμε τον σχιζοφρενικό χριστιανισμό τους, ούτε μπορούν να μας υποδουλώσουν στά πολιτικά τους παιχνίδια για να γίνουμε σύμφωνα με τίς υστερόβουλες επαγγελίες τους πιο πολιτισμένοι από την Αγία Γραφή και από την αυθεντική ερμηνεία Της, που είναι η Διδασκαλία και η βιοτή των αγίων Ομολογητών Της!

Όταν ο Χριστός βοά <μή νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην^ ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν> (Ματθ.10,34), ποιός είναι τόσο θεομάχος να ισχυρισθή ότι θα φέρη ωφέλιμη ειρήνη στη γη, ενώνοντας όλες τίς δαιμονοσύστατες θρησκείες στο κοινό αυτό έργο, παρεκτός αυτού που δεν πιστεύει σε τίποτα αλλά χρησιμοποιεί τίς θρησκείες σάν αναγκαία μέσα για τους πολιτικούς του στόχους;
Ειρήνη στη γη, χωρίς την κοινή Πίστη στον Χριστό θα φέρη φαινομενικά και για πολύ λίγο χρόνο μόνο ο Αντίχριστος.
Αυτήν την ειρήνη επιδιώκουν οι Ιεράρχες μας και οι θεολόγοι που εκπροσωπούν την Εκκλησία μας στά διάφορα Συνέδρια;
Ή μήπως αγνοούν την Παναλήθεια: <Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν> και ότι <ο μή συνάγων μετ’ εμού σκορπίζει>;


Ο δικός μου λογισμός και τον εξομολογούμαι δημόσια μου έχει εδραιώσει την πεποίθηση ότι, εκείνοι που κηρύσσουν πώς, μέσω της συνεργασίας όλων των θρησκειών θα επιτύχουν την παγκόσμια ειρήνη, είτε κληρικοί είναι, είτε λαϊκοί, δεν πιστεύουν σε τίποτα!
Απλώς εκτελούν εντολές και σχέδια πολιτικών, παίζοντας τον ρόλο τους στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, εκμεταλλευόμενοι, με το αζημείωτο, την εξειδίκευσή τους στον θρησκευτικό χώρο για να ζουν πλουσιοπάροχα.


Το τεύχος <Εν Συνειδήσει> του Μεγάλου Μετεώρου περιέχει πολλά ιστορικά στοιχεία για την πορεία του Οικουμενισμού, τα οποία ενισχύουν τον λογισμό μου. Θέλω να σταθώ μόνο σε ένα.
Στο πως έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο αξιοθρήνητος Αθηναγόρας, η αρχή της μεγάλης εκκλησιαστικής συμφοράς:
Αποκλείσθηκαν από τον τότε Τούρκο Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως, με διαταγή της Αμερικής, όλοι οι υποψήφιοι Μητροπολίτες της Πατριαρχικής Συνόδου για να εκλεγή Πατριάρχης ο Αμερικής Αθηναγόρας, για του οποίου την εκλογή παραβιάσθηκε και ο τεσκερές του 1923, ο οποίος καθορίζει ότι όλοι οι Οικουμενικοί Πατριάρχες πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι.
Ο Αθηναγόρας έφθασε στην Κωνσταντινούπολη με το προσωπικό αεροπλάνο του φίλου του Αμερικανού Προέδρου Τρούμαν, ώστε να μην υπάρχη καμμιά αμφιβολία για την διατεταγμένη υπηρεσία που έπρεπε να εκτελέση, υπηρετώντας την Αμερικανική πολιτική.

Ο Αθηναγόρας, ανανεώνοντας συνεχώς την οικονομική του συνδρομή στη Μασωνική Στοά ( φωτοαντίγραφο μιας αποδείξεως είχε δημοσιεύσει προ ετών ο Ο. Τ. ), προχώρησε, με την πνευματική αδιακρισία του ανθρώπου που δεν πιστεύει τίποτα, στη δημιουργία μιας ιδιότυπης θρησκείας τον αποκληθέντα κατ’ ευφημισμόν Οικουμενισμό η οποία εκφράζει μόνο τους κατά πνεύμα συγγενείς του Φαναρίου και εκείνους, που, με την σύμπραξη της Αμερικής και της εκάστοτε δούλης της Ελληνικής Κυβερνήσεως, αρμέγουν τον Κρατικό κορβανά και το ιερό εκκλησιαστικό χρήμα για τα άσκοπα έως προδοτικά για την Ορθοδοξία “εκκλησιαστικά” Συνέδρια!

Αξίζει να γίνη κάποτε οικονομικός έλεγχος σε πολλά πρόσωπα, που εδώ και δεκαετίες χειρίζονται κατ’ αποκοπήν και κατ’ αποκλειστική επιλογή των πολιτικών τα διεθνή εκκλησιαστικά θέματα, ενώ, από την άλλη μεριά, διατηρούνται συστηματικά στο περιθώριο πρόσωπα με βαθειά θεολογική γνώση, ορθόδοξη πνευματικότητα και ιεραποστολική ανιδιοτέλεια!


Η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με την ημέρα.
Η Αμερική και η Ευρώπη εξακολουθούν να περιβάλλουν με δόξες και τιμές τους Οικουμενικούς Πατριάρχες που εξυπηρετούν τα σχέδιά τους, ενώ κάποιοι αφελείς ιθαγενείς πιστεύουν ότι η τιμή αυτή είναι τιμή και αναγνώριση της Ορθοδοξίας!
Ας μας ειπούν, λοιπόν, αυτοί που ισχυρίζονται ότι βλέπουν:
Πως έχει εισπράξει και πως εισπράττει μέχρι σήμερα η Ορθοδοξία μας αυτήν την αναγνώριση, εκτός από τις χρηματικές και πολυποίκιλες “εισπράξεις” των μονίμως εμπλεκομένων στην άθλια αυτή υπόθεση, αυτών που αναπαριστούν με ακρίβεια τους άθεους και καταχραστές Γραμματείς και Φαρισαίους, σύμφωνα με τους οποίους ο Χριστός ήταν ο μόνος αναρμόδιος να εκφράζη τον Θεό;


Άραγε, μπορούν να μας απαντήσουν, που βρίσκουν το κουράγιο να συνεχίζουν την άθλια αυτή Οικουμενιστική τους τακτική, αφού δεν έχουν με το μέρος τους ούτε ένα μεμαρτυρημένο στη συνείδηση της Εκκλησίας μας σύγχρονο άγιο;
Όλοι οι σύγχρονοι άγιοι Πατέρες μας ήσαν αντίθετοι με την τακτική και την πορεία του Οικουμενισμού.

Ποιός από τους παλαιότερους ή τους συγχρόνους συζητητάς των Συμβουλίων της ανομίας μπορεί να συγκριθή με την αγιότητα, τον μοναδικό θεολογικό και θύραθεν πλούτο του μακαριστού Πατρός μας Ιουστίνου Πόποβιτς και με την πολυποίκιλη προσωπικότητα, αγιότητα οξυδέρκεια και διαλεκτική δεινότητα του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου;
Η απάντηση είναι: Κανείς!
Καί για να μην μείνη μετέωρο το ερώτημα για το που βρίσκουν το κουράγιο να επιμένουν, η απάντηση είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει γιατί, απλούστατα, οι επιτελικοί που καθορίζουν τα πάντα, δεν πιστεύουν σε τίποτα.
Μόνο στά επίγεια αφεντικά τους!


Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
Πρωτοπρεσβύτερος

Σημείωσι blog apotixisi:

Το άρθρο το ζητήσαμε και μας εστάλη από τον ίδιο τον π. Βασίλειο Βολουδάκη







ΕΓΕΡΤΗΡΙΑ ΦΩΝΗ

ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ,


Γέροντος Παϊσίου:


ΠΡΩΤΑ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ

Οι Διάλογοι που πάνω από μισό αιώνα διεξάγονται μεταξύ κάποιων ηγετικών κύκλων της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των Παπικών και Προτεσταντών, φαίνεται ολοκάθαρα πια, από τις αντιδράσεις των πιστών, ότι δεν έχουν την έγκριση του διαχρονικού σώματος της Εκκλησίας, αφού έρχονται σε αντίθεση με τους Αγίους της και έτσι απέβησαν αναξιόπιστοι.


Το μόνο που κατάφεραν οι Πατριαρχικοί, που προΐστανται αυτών των κατά αντιπατερικό τρόπο διεξαγομένων Διαλόγων ήταν, να κάνουν πραγματικότητα αυτό που Ιεράρχης της δεκαετίας του 1960 απηύχετο: φοβάμαι, έλεγε, μήπως με τους Διαλόγους, αντί να ενωθούμε με τους ετερόδοξους, διαιρεθούμε οι Ορθόδοξοι μεταξύ μας.


Είναι ήδη χειροπιαστή πραγματικότητα, ότι οι Διάλογοι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν δύο στρατόπεδα εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας: των Οικουμενιστών και των αντι-οικουμενιστών, σύμφωνα με το σχήμα άλλων καιρών:

ησυχαστές και αντιησυχαστές, ή ενωτικοί και αντι-ενωτικοί.

Και είναι γνωστό, βέβαια, όχι μόνο ποιους δικαίωσε η ιστορία, αλλά και πόσο μεγάλο, τεράστιο κακό προξένησαν στην Εκκλησία.


Πολλοί σύγχρονοι Πατέρες και θεολόγοι έχουν παρατηρήσει, ότι οι σύγχρονοι οικουμενιστές «Ηγέτες» της Ορθοδοξίας συνδιαλέγονται με τους αιρετικούς, συμπροσεύχονται, συντρώγουν και ανταλλάσσουν δώρα με αυτούς, ως να είναι οι αιρετικοί οι καλύτεροί τους φίλοι, αρνούνται, όμως, να συζητήσουν όσες ενστάσεις παρουσιάζουν με νηφαλιότητα οι οικείοι της Πίστεως για τις σχέσεις μας με τους ετερόδοξους.


Και επί πλέον τους χαρακτηρίζουν (μόνο και μόνο εκ του γεγονότος ότι ασκούν κριτική και όχι για το περιεχόμενο της κριτικής τους) ως επαρχιώτες, πλανεμένους και υπερορθόδοξους.


Ξεχνούν, όμως, ότι ακόμα κι αν είχαν δίκιο, έπρεπε να τους φέρονται ως Ποιμένες όπως ο Χριστός, ο οποίος δεν περιφρόνησε τους ζητιάνους, τους φτωχούς, τους χωλούς και τυφλούς, αλλά συζήτησε με τους ταπεινούς και καταφρονεμένους;


Αρνείται, λοιπόν, να μιλήσει με τα ορθόδοξα τέκνα της Εκκλησίας ο Πατριάρχης και οι οικουμενιστές, συνομιλεί όμως, με τους μεγάλους και τους άρχοντες του κόσμου τούτου, με τον Πρόεδρο Κλίντον, τον Πρόεδρο Ομπάμα, Πρωθυπουργούς και αρχηγούς κρατών, δίδει Ομιλίες στην Σύνοδο των Καρδιναλίων του Βατικανού και στην ολομέλεια του Π.Σ.Ε., στα ανά την υφήλιο οικολογικά συνέδρια, στον Ο.Η.Ε, στη Συναγωγή των Εβραίων στην Ν. Υόρκη και παραλαμβάνει από αυτούς δώρο, συγχαίρει τους Μουσουλμάνους για το Ραμαζάνι και συζητεί με τους αρχηγούς του, βραβεύεται από τους Ιησουΐτες, την Βουλή των Η.Π.Α., επισκέπτεται τα κεντρικά γραφεία τηςπολυεθνικής εταιρείας Coca Cola και φωτογραφίζεται δίπλα στην αρκούδα της Coca-Cola, συντελώντας στην διαφήμισή της!


Mε όλους διαλέγεται, για όλους βρίσκει χρόνο να συναντήσει και να συνομιλήσει.

Μόνο με εκείνους που επιμένουν Ορθόδοξα, που διαφωνούν με τις ενέργειές του αιτιολογημένα, μόνο μ’ εκείνους δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να συνομιλήσει.


Αντίθετα με δικολαβίστικα επιχειρήματα, αλλά και απειλές προσπαθεί να τους εκφοβήσει, να τους περιθωριοποιήσει ή και να τους γελοιοποιήσει, ώστε να τους εξουδετερώσει ως εμπόδιο στα οικουμενιστικά σχέδια.


Αφού, λοιπόν, δεν δέχεται τη φωνή μας, ας ακούσει μια φωνή εκ του τάφου, τη φωνή του γέροντα Παϊσίου, ο οποίος (έστω κι αν η συμπεριφορά του προς τους οικουμενιστές για λόγους ανθρώπινους, ή διακρίσεως, ή ευγενείας διέφερε) είχε καταδικάσει από τη δεκαετία του 1970 τις απαράδεκτες επικοινωνίες με τους αιρετικούς, τους διαλόγους και τις συμπροσευχές, και είχε προτείνει την διεξαγωγή διαλόγων ΠΡΩΤΑ μεταξύ των ορθοδόξων Εκκλησιών και μετά (αφού τα βρουν οι Ορθόδοξοι μεταξύ τους) την εν ομονοία και με Πατερικά κριτήρια συνέχιση των Διαλόγων με τους ετερόδοξους.


Και τα είχε πεί αυτά τότε, με τρόπο διακριτικό και συγκρατημένο, γιατί τα παρατράγουδα των Διαλόγων δεν ήταν γνωστά σε όλους τους πιστούς, οι πληροφορίες για την καταστρατήγηση των Ιερών Κανόνων κατά τις επαφές με τους Παπικούς και τους Προτεστάντες ήταν ακόμη φτωχές. Να, λοιπόν, μικρά αποσπάσματα της Επιστολής του Γέροντα:


«Εν Αγίω Όρει τη 3η Ιανουαρίου 1969

…Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον, που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω»αυτή της Επιστολή.

Όπως φαίνεται, (ο Πατριάρχης Αθηναγόρας) αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή...

Με μία τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη.

Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά.

Τα αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της ΟρΘοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού.

Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό.

Ξέρουν όμως να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει…

Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, δια να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών, και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν’ ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα».


Αυτά έλεγε τότε ο Γέρων Παΐσιος.


Τι θα έλεγε άραγε σήμερα, που το ορθόδοξο αισθητήριο αμβλύνεται συνεχώς, καθώς οι συμπροσευχές των Οικουμενιστών, οι τιμές και τα δώρα προς τον Πατριάρχη από τους αιρετικούς έχει γίνει καθημερινό θέαμα στις τηλεοράσεις και το Ιντερνετ;

Σημάτης Παναγιώτης


Σημείωσι του blog apotixisi:

Ας αναφερθή γιά την ιστορία, ότι την επιστολή του Γέροντος Παϊσίου δημοσίευσε πρώτο από όλα τα έντυπα ή τα βιβλία, το περιοδικό μας ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ" κατά τον μήνα Φεβρουαρίου 2007, σελ.6.

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009




Ο ΔΙΕΞΑΓΟΜΕΝΟΣ


ΔΙΑΛΟΓΟΣ

του μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου

Μόλις τώρα λάβαμε γνώσι της γραπτής επίσημης θέσεως του επισκόπου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου στη σύνοδο της Ιεραρχίας του παρελθόντος Οκτωβρίου.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο Ναυπάκτου Ιερόθεος ελέγχει πλαγίως την στάσι των ορθοδόξων οικουμενιστών, έναντι του αθεωτάτου Φραγκολατινισμού.

Μέχρι σήμερα, και εκ του ασφαλούς, ελέγχει μόνο τον Παπισμό.

Τον Αρχιαιρεσιάρχη Βαρθολομαίο και τους οικουμενιστάς και τους Λατινόφρονας του Φαναρίου τους εγκωμιάζει, τους χειροκροτεί και τους ...χαϊδεύει, ο σεβασμιώτατος!

Σεβασμιώτατε επίσκοπε Ναυπάκτου, μας δυσαρεστείτε με αυτην την διπρόσωπη και ....μισοβέζικη στάσι σας.

Η τακτική που εφαρμόζετε, είναι απαράδεκτη και λυπεί βαθύτατα τον Θεό, τους Αγίους Πατέρες και τους σημερινούς καταπροδομένους και καταπικραμένους ευσεβείς Ορθοδόξους χριστιανούς.

Οφείλετε, να αλλάξετε τακτικήν.

Οφείλετε, να βαδίσετε την τακτικη των Αγίων Πατέρων και να αποφασίσετε, επιτέλους, καποτε να ελέγξετε τον Αρχιαιρεσιάρχη Βαρθολομαίο και τους Κρυπτοουνίτας Λατινόφρονας Ιπποκενταύρους, κατά τον Νικηφόρο Μονομάχο του Δικέρου Γίγαντος Αγιο Μάρκο τον Ευγενικό, του προκλητικοτάτου Φαναρίου.

Η εισήγησι του επισκόπου Ναυπάκτου έχει ως εξής:

Το θέμα της συμμετοχής της Εκκλησίας μας στον διάλογο μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και «Ρωμαιοκαθολικής», αλλά κυρίως του τρόπου με τον οποίον συμμετέχει είναι μεγάλο, όμως εδώ θα αρκεσθώ να παρουσιάσω συνοπτικά μερικές απόψεις.

1. Ο διάλογος είναι αναγκαίος να γίνεται, αλλά με τις αναγκαίες θεολογικές, εκκλησιολογικές και κανονικές προϋποθέσεις.

Δηλαδή, η Εκκλησία δεν πρέπει εν ονόματι του διαλόγου να αρνείται την θεολογία της, την εκκλησιολογία της και το κανονικό της δίκαιο.

2. Καίτοι υπάρχουν εκκρεμή θέματα, όπως το θέμα της Ουνίας, καθώς επίσης και άλλα βασικά θεολογικά θέματα, όπως η διδασκαλία του actus purus, που σαφέστατα επηρεάζει την όλη θεολογία (filioque) και εκκλησιολογία του Παπισμού, εν τούτοις μπορεί να συζητηθή το θέμα της σχέσεως μεταξύ πρωτείου και συνοδικότητος, δεδομένου ότι ήταν ένα βασικό θέμα που απησχόλησε την πρώτη χιλιετία.

Θεωρώ ότι η σταδιακή απόσχιση της Παλαιάς Ρώμης από τα Πατριαρχεία της Ανατολής, άρχισε από το πρωτείο του Πάπα στην Εκκλησία, και αργότερα από τους Φράγκους επεβλήθη στην θεολογία της Παλαιάς Ρώμης το filioque.

Δηλαδή, ο Πάπας ποτέ δεν μπόρεσε να συμβιβασθή με τα ίσα πρεσβεία τιμής που απεδόθησαν από την Δ Οικουμενική Σύνοδο στον Επίσκοπο της Νέας Ρώμης.

3. Καίτοι ο διάλογος για την σχέση μεταξύ συνοδικότητος και πρωτείου είναι σημαντικός και μέσα από το πρίσμα αυτό θεωρείται ότι θα προχωρήσουν και σε άλλα ζητήματα, εν τούτοις υφίστανται μερικά προβλήματα, τα οποία πρέπει να επισημανθούν.

Πρώτον. Ο τρόπος με τον οποίο συμμετέχει η Εκκλησία μας στον διάλογο δεν είναι ο κατάλληλος. Γίνεται με άκρα μυστικότητα.

Τα κείμενα που υπογράφονται από τις έως τώρα συναντήσεις (Μόναχο, Μπάρι, Νέο Βάλαμο, Ραβέννα) και από τους εκπροσώπους της Εκκλησίας μας είναι προβληματικός.

Ποτέ δεν έγινε συζήτηση στην Ιεραρχία, για το ποιά πρέπει να είναι η στάση των εκπροσώπων μας στις συναντήσεις αυτές και ποτέ τα κείμενα δεν συζητήθηκαν στην Ιεραρχία μετά την υπογραφή τους.

Οπότε, δεν λειτουργεί το Συνοδικό πολίτευμα στο σημείο αυτό.

Οι Ιεράρχες που είμαστε εκφραστές και θεματοφύλακες της πίστεως παραμένουμε στο περιθώριο, στο «σκοτάδι».

Δεύτερον. Οι δηλώσεις που γίνονται από Ορθοδόξους και Ρωμαιοκαθολικούς εκπροσώπους δείχνουν την προβληματικότητα, γιατί φανερώνουν ότι υπάρχει μια προσπάθεια να επέλθη η «ένωση των Εκκλησιών» όχι με ξεκάθαρο τρόπο. Υπάρχουν αυτές οι δηλώσεις, οι οποίες αν χρειασθή μπορεί να μνημονευθούν.

Τρίτον. Στην Α χιλιετία αντιμετωπίσθηκε από πλευράς Ορθοδόξου Εκκλησίας το θέμα των πρεσβείων του Πάπα της Ρώμης.

Αυτό έγινε στην Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου (879-880 μ.Χ.), η οποία από πολλούς Ορθοδόξους θεωρείται ως Η Οικουμενική Σύνοδος.

Στην Σύνοδο αυτή παρουσιάσθηκαν τα δύο είδη εκκλησιολογίας, ήτοι της Παπικής Εκκλησίας και της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο Πατριάρχης Φώτιος ανεγνώριζε τα πρεσβεία τιμής στον Πάπα, αλλά μέσα σε ορθόδοξα εκκλησιολογικά πλαίσια, ότι ο Πάπας έχει μόνον τα πρεσβεία τιμής μέσα στην Εκκλησία και δεν μπορεί να τεθή υπεράνω της Εκκλησίας.

Επομένως, στην συζήτηση που γίνεται για το πρωτείο του Πάπα πρέπει να ληφθή σοβαρά υπ' όψη η απόφαση της Συνόδου αυτής.

Βέβαια, στην Σύνοδο αυτή μαζί με το πρωτείο συζητήθηκε και το filioque, οπότε όταν συζητούμε σήμερα το θέμα του πρωτείου, πρέπει να το δούμε μέσα από τα πρεσβεία τιμής, όπως και την αίρεση του filioque.

Τέταρτον. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία το σύστημα της διοικήσεώς της είναι Συνοδικό, στην «Ρωμαιοκαθολική» το σύστημα της διοικήσεως είναι «παποκεντρικό».

Αυτό φαίνεται σαφέστατα στις αποφάσεις της Β Βατικανείου Συνόδου και σε άλλα συνοδικά κείμενα, στα οποία υποστηρίζεται ότι ο Πάπας είναι «αρχηγός του συλλόγου των Επισκόπων», είναι «η πέτρα της Εκκλησίας», είναι «η αιώνια και ορατή αρχή και θεμέλιο της ενότητας, που συνδέει τόσο τους επισκόπους μεταξύ τους, ως και το πλήθος των πιστών», είναι «αντιπρόσωπος του Χριστού και ως Ποιμένας όλης της Εκκλησίας, έχει πλήρη, υπερτάτη και παγκόσμια εξουσία μέσα στην Εκκλησία, την οποία μπορεί πάντοτε ελεύθερα να ασκεί».

Επίσης πρέπει να υπογραμμισθή η εκκλησιολογία του Παπισμού ότι «δεν μπορεί να υπάρξη Οικουμενική Σύνοδος αν δεν επικυρωθεί, η τουλάχιστον αν δεν γίνει δεκτή από το διάδοχο του Πέτρου».

Επομένως, η παποκεντρική αυτή αντίληψη και η υπεροχή του Πάπα και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους αίρει την συνοδικότητα και συνιστά μιαν άλλη εκκλησιολογία.

Η άποψη των παπικών ότι οι Εκκλησίες, δηλαδή οι Ορθόδοξες που δεν δέχονται ως αρχηγό τους τον Πάπα είναι ελλιπείς, δηλαδή έχουν ελλείψεις, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Πέμπτον. Στο σχέδιο του κειμένου που πρόκειται να συζητηθή στην Κύπρο τον Οκτώβριο, καίτοι υπάρχουν πολλά σημαντικά σημεία που δείχνουν το πως λειτουργούσε το πρωτείο του Πάπα στην πρώτη χιλιετία, εν τούτοις δεν θίγεται καθόλου η σχέση μεταξύ του πρωτείου του πάπα και των Οικουμενικών Συνόδων. Ένα κείμενο που δεν έχει καθαρότητα σκέψεως δεν μπορεί να επικρατήση και να βοηθήση για την επανένταξη των αποσχισθέντων στην Καθολική Εκκλησία.

Έκτον. Είναι γεγονός ότι το βασικό πρόβλημα του Πάπα είναι ότι δεν αποδέχθηκε ουσιαστικά ποτέ τον 28ο Κανόνα της Δ Οικουμενικής Συνόδου που έδιδε ίσα πρεσβεία τιμής στην Εκκλησία της Νέας Ρώμης και το δικαίωμα να χειροτονή Επισκόπους στις βαρβαρικές χώρες. Αυτό αποδεικνύεται και από το ότι σε καμμία Οικουμενική Σύνοδο δεν παρέστη ο Πάπας, παρά μόνον αντιπρόσωποί του.

Έβδομον. Όταν μελετήση κανείς προσεκτικά τα κείμενα των προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών διαπιστώνει ότι ναι μεν συμφωνούν για την συνέχιση του διαλόγου, αλλά θέτουν σαφείς προϋποθέσεις, όπως για παράδειγμα να καταδικασθή απεριφράστως η Ουνία και δια του πρωτείου να προχωρήση ο διάλογος και σε άλλα ουσιαστικά θεολογικά ζητήματα.

Όγδοον. Από την συνάντηση της Ραβέννας αποχώρησε το Πατριαρχείο Μόσχας με αφορμή την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Εσθονίας και επομένως δεν υπέγραψε το κείμενο, όπως δεν το υπέγραψε και το Πατριαρχείο Γεωργίας. Πρέπει να αναζητηθούν οι αποφάσεις των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών πάνω στο κείμενο της Ραβέννας.

Ύστερα απ' όλα αυτά, προτείνω να δίδεται κατεύθυνση στους εκπροσώπους μας, μετά από συζήτηση και απόφαση στην Ιεραρχία, για το τι θα υποστηρίξουν κατά τον διάλογο και μετά την υπογραφή των κειμένων να γίνεται συζήτηση στην Ιεραρχία.

Συγχρόνως να δηλωθή σαφέστατα ότι, εάν οι εκπρόσωποί μας υπογράψουν ένα κείμενο που είναι έξω από τις κατευθυντήριες γραμμές που θα τους δοθούν από την Εκκλησία, τότε αυτό το κείμενο δεν δεσμεύει την Εκκλησία μας.

Εκκλησι του blog apotixisi:

Μας ξενίζει το γεγονός ότι, ο σεβασμιώτατος στην εισήγησί του, δεν αναφέρει τίποτα για τις απαράδεκτες αντικανονικές συμπροσευχές, που κατά τρόπον προκλητικότατον εδώ και χρόνια, γίνονταν, γίνονται και έγιναν και στην Κύπρο ακόμα και από τους αντιπροσώπους της Εκκλησίας της Ελλάδος, επισκόπους Μεσσηνίας και Αχαϊας, ενώ έλαβαν την εντολή να κινηθούν μέσα στα "κανονικά και εκκλησιολογικά πλαίσια".

Οι εν λόγω, Οικουμενιστές αντιπρόσωποι της ελλαδικής Εκκλησίας, ούτε κινήθηκαν μέσα στα "κανονικά πλαίσια", εφαρμόζοντες δηλαδή τις επιταγές των Ιερών Κανόνων, ούτε αρνήθηκαν να πάνε στον Φραγκολατινικό ναό και να συμπροσευχηθούν με τους Φράγκους.

Μετά από αυτήν την εξέλιξι, θα θέση ο σεβασμιώτατος Ναυπάκτου, το σοβαρό αυτό ζήτημα, σαν θέμα στην Ιεραρχία;

Μάλλον, επειδή ίσως συνεχίσουν οι ανωτέρω επίσκοποι Μεσσηνίας και Αχαϊας, τις αντικανονικές, απείθαρχες και ανυπάκουες πρακτικές τους, καθόλο το διάστημα που θα παρεμβληθή μέχρι την σύνοδο της Ιεραρχίας, μήπως θα πρέπη ο πάτερ Ιερόθεος να τους καταγγείλη ΑΜΕΣΑ στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο για την ΑΜΕΣΗ αντικατάστασί τους, από κληρικούς ή λαϊκούς, ενστερνιζομένους την Ορθόδοξον Πατερικήν Γραμμήν;

Ερωτήματα, που χρειάζονται ΑΜΕΣΗ απάντησι, σεβασμιώτατε Ναυπάκτου.

Ο πιστός λαός, που περιφρονείται σκαιότατα από τους σημερινούς Επισκόπους, που τον θέλουν μόνο για να τους γεμίζη τα ...παγκάρια, ζητεί και απαιτεί ενημέρωσι, πλήρη ενημέρωσι, για τα ζητήματα της Ορθοδόξου Πίστεως.

Δεν είναι, σεβασμιώτατε, μόνον δική σας η Ορθόδοξος Πίστις, είναι και δική μας - μάλλον είναι του Θεανθρώπου Κυρίου μας - και η συνείδησι της Εκκλησίας, ο Λαός του Θεού, απαιτεί, αλλά και επιβάλλεται, να του δίνετε εσείς οι Επίσκοποι, τον ΠΡΩΤΟ και τον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ λόγο.

Και εάν δεν το πράττετε, αποδεικνύεσθε όχι Επίσκοποί του, αλλα ...Αλλοτριοεπίσκοποι!!! ( Η Αγία Γραφή, φρασεολογικά είναι σκληροτέρα. Ιδέ Ιωάννου κεφάλαιο Ι΄).

Ελπίζουμε ότι εσεις, διαφέρετε από αυτούς.

ΝΕΑ ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Kρίνω σκόπιμο να θέσω στην πρώτη σελίδα την τοποθέτησι του κ. Παναγιώτου Τελεβάντου που πρό ολίγου έλαβα.

Ισως οι εκτιμήσεις του να εκφράζουν την πραγματικότητα.

Βέβαια εμείς περιμέναμε κάποια απάντησι από τον ίδιο τον μητροπολίτη Ναυπάκτου, διότι φροντίσαμε και τον ειδοποιήσαμε για να λάβη γνώσι των γραφομένων μας.

Λυπούμεθα που δεν καταδέχτηκε, ο σεβασμιώτατος, να μας απαντήση.

Το κείμενο του κ. Τελεβάντου που μας το έστειλε ως σχόλιο εχει ως ακολούθως:

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Η δική μου ανάγνωση της εισηγήσεως του Σεβασμιότατου έχει ως ακολούθως:

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου καθοδήγησε, με την εισήγησή του, την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος να πάρει την ιστορική απόφαση να δώσει κατευθυντήριες γραμμές στην Ελλαδική αντιπροσωπεία για να κινηθεί μέσα στα δογματικά, κανονικά και εκκλησιολογικά πλαίσια της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ως εκ τούτου και εξ αιτίας της τακτικής του "πανρωσισμού" που ακολουθεί το Πατριαρχείο Μόσχας ακυρώθηκε η Φαναριώτικη πρακτική της έκδοσης κοινού κειμένου στην Πάφο, αντίθετα με ότι είχε γίνει στις συναντήσεις στην Ελούντα, στο Πόρτο Αλέγκρε και στη Ραβέννα.

Αρα αναχαίτισε τον οικουμενιστικό κατήφορο που σχεδίασε και έβαλε σε εφαρμογή ο Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) κατόπιν οδηγιών του Πατριάρχη.

Ο Σεβασμιότατος κ. Ναυπάκτου πρέπει επίσης να πιστωθεί με τη δήλωση ότι οι υπογράψαντες την Ομολογία ΔΕΝ επιδιώκουν να κάνουν σχίσμα και έτσι πέταξε ουσιαστικά την επιστολή του Πατριάρχη που ζητούσε καταδίκη όσων υπέγραψαν την Ομολογία στον κάλαθο των αχρήστων.

Εκεί που καταλήγουν όλα τα σκουπίδια των αιρέσεων.

Παράλληλα η εισήγηση του Σεβασμιότατου, που ενέκρινε η Ιεραρχία, να διεξάγεται ο διάλογος στα κανονικά του πλαίσια έθεσε στην ορθή του βάση το θέμα των συμπροσευχών.

Παρακαλούμε το Σεβασμιότατο να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το έργο που επιτέλεσε:

1.) Να βεβαιωθεί ότι οι εντολές της Ιεραρχίας ώστε οι διάλογοι με τους Παπικούς να διεξάγονται στα δογματικά, κανονικά και εκκλησιολογικά πλαίσια να τηρείται απαρέγκλιτα.

2.) Να φροντίσει η Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας αντικαταστήσει τους ορκισμένους οικουμενιστές Μεσσηνίας Χρυσόστομο και Αχαίας Αθανάσιο με άλλους φερέγγυους παραδοσιακούς ιεράρχες.

3.) Να φέρει προς συζήτηση στη Σύνοδο της Ιεραρχίας τη "βαπτισματική θεολογία" και να φροντίσει να καταδικαστεί συνοδικά και επώνυμα ο εισηγητής της σε ορθόδοξο έδαφος Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) ο οποίος, ως εικός, αφού είναι εισηγητής αιρέσεως δεν είναι νοητόν να συμμετέχει, πολλώ μάλλον να προίσταται, του διαλόγου με τους Παπικούς.

4.) Να φέρει στην προσεχή σύνοδο της Ιεραρχίας το θέμα της ισότιμης συμμετοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος στο παγκόσμιο συμβούλιο των αιρέσεων γνωστό ως ΠΣΕ.

Η Ελλαδική Εκκλησία πρέπει να αποχωρήσει από το ΠΣΕ όπως έχουν ήδη πράξει οι Εκκλησίες της Βουλγαρίας και της Γεωργίας.

Ως εκ τούτου οφείλουμε θερμές ευχαριστίες στο Σεβασμιότατο Ναυπάκτου για την ουσιαστική συμβολή του επειδή ουσιαστικά μετέφερε και υλοποίησε σε συνοδικό επίπεδο τις εισηγήσεις του Καθηγητή κ. Τσελεγγίδη για τον Οικουμενισμό και το διάλογο με τους Παπικούς και έθεσε εφεξής τις αποφάσεις των εκπροσώπων στη Μικτή Επιτροπή υπό τη δικαιοδοσία και την έγκριση της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας η οποία ανέκαθεν υπήρξε η τροχοπέδη στα οικουμενιστικά παραληρήματα του Φαναρίου.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009




Δεν έγινε

εκκλησιαστικό

δικαστήριο!


Αρχ. Ειρηναίου Μπουσδέκη


Μια πολύ παράξενη διαμαρτυρία κυκλοφορεί, εδώ και αρκετούς μήνες, μεταξύ των αρχιερέων και των διαφόρων εκκλησιαστικών κύκλων.
Άρχισε να ακούγεται μετά την απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου για αρχιερείς, που καθαίρεσε τον άλλοτε Μητροπολίτη Παντελεήμονα Μπεζενίτη στις τάξεις των μοναχών.
Ο ισχυρισμός, που προβάλλεται με έμφαση, είναι ότι ο υπόδικος δεν καταδικάστηκε, με κανονικές διαδικασίες, από το Εκκλησιαστικό Δικαστήριο, αλλά, μετά την αμετάκλητη καταδίκη του σε φυλάκιση έξι χρόνων από την πολιτική Δικαιοσύνη, η εκκλησιαστική διοίκηση (Συνοδικό Δικαστήριο για αρχιερείς) υποχρεώθηκε να τον καθαιρέσει, κατά δέσμια ενέργεια, «άνευ ετέρας τινός διαδικασίας», βάσει του άρθρου 160 του Ν. 5383/ 1932 (πρόκειται για το νόμο περί των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και όχι για άλλο νόμο της Πολιτείας).

Το ότι δεν πάσχει η ενέργεια αυτή νομοκανονικά ήδη το έχει διαπραγματευτεί το έντυπό μας
* (Δείτε το τεύχος 261, «Έλλειμμα κρίσης η έλλειμμα συνέπειας;», και το τεύχος 262, «Το έκκλητον» «Κανονική και νομική θεώρηση»). Το ερώτημα, που θα θέσουμε σήμερα είναι πως τόσο όψιμα, θυμήθηκαν οι ενιστάμενοι τα εκκλησιαστικά δικαστήρια;

Το θέμα δεν είναι χθεσινό.
Γιατί δεν μπήκε, έγκαιρα, σε μια διαδικασία εκκλησιαστικής δίκης(ανακρίσεις πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο δικαστήριο);

Θα επιχειρήσουμε μια πολύ μικρή ερευνητική διαδρομή, υποβάλλοντας το ερώτημα•
Γιατί σ’ αὐτή τη μακρά εξέλιξη του θέματος η Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη αδράνησε;
Γιατί δεν κίνησε τη δική της ανακριτική διαδικασία;
Γιατί δεν έκανε το καθήκον της;


Θα ξεκινήσουμε από το γεγονός, ότι ο τότε Μητροπολίτης Παντελεήμων κατηγορήθηκε, ότι ιδιοποιήθηκε μεγάλα χρηματικά ποσά (που τα ενσωμάτωσε στην περιουσία του), από την Ιερά Μονή του Αγίου Εφραίμ.

Θα διευκρινίσουμε, ότι η έγκληση για την ιδιοποίηση των παραπάνω ποσών αναφερόταν στην χρονική περίοδο, από το 1995 έως τον Αύγουστο του 1998.
Ήδη το 1997 και το 1998 είχε αρχίσει να βγαίνει το θέμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Δημοσιοποιούσαν, με συχνές αναφορές, τις αφόρητες πιέσεις από τον Μητροπολίτη προς την Μονή, για να του δίνει υπέρογκα χρηματικά ποσά.

Το θέμα, λοιπόν, σιγόκαιγε.
Αλλά η διοίκηση της Εκκλησίας παρέμενε σε αδράνεια.
Εμείς θα προσπεράσουμε το θόρυβο του πρώτου χρόνου και θα επιλέξουμε ως αφετηριακό σημείο την αναφορά της Ιεράς Μονής προς τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, που υποβλήθηκε στις 5-10-1998.
Με αυτή γνωστοποιείται στη Σύνοδο, ότι ο Μητροπολίτης ζητούσε και έπαιρνε από την ηγουμένη της Μονής, άνευ αποδείξεων, πολλά εκατομμύρια δραχμών, τα οποία και ιδιοποιείτο.
Τα χρηματικά ποσά τα παραλάμβανε προσωπικά ο ίδιος και, ενίοτε, άλλος για λογαριασμό του, πάντα για τα έργα της Μητρόπολης.
Σε κάθε επίσκεψή του έπαιρνε 500.000 δραχμές.
Και όταν προσερχόταν για χοροστασία σε Εσπερινό η άλλη ακολουθία, έπαιρνε ακόμα μεγαλύτερο ποσό.
Και όλα, χωρίς αποδείξεις.


-Στις 8-2-1999 ο τότε Μητροπολίτης «Θεσσαλιώτιδος» Κλεόπας, με έγγραφό του στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο, καταγγέλλει τον Μητροπολίτη Παντελεήμονα, ότι από υπολογισμό και ιδιοτέλεια έχει αποσπάσει από τη Μονή χρηματικό ποσό, που υπερβαίνει τα 50.000.000 δραχμές.

Δυο λοιπόν επίσημες και επώνυμες καταγγελίες έγιναν προς την Σύνοδο.
Όχι από αθέους, από εχθρούς της πίστεώς μας.
Ούτε από ανθρώπους, που θα μπορούσε να τούς κατηγορήσει κανείς, ότι ασκούν ιδιοτελή κριτική στον Παντελεήμονα.
Η έγκληση έγινε από την ίδια τη Μονή και από ένα Επίσκοπο της ελλαδικής Εκκλησίας.
Γιατί η Σύνοδος δεν ερεύνησε την υπόθεση, με σχολαστικότητα, ακεραιότητα και αμεροληψία;
Δεν τούς ενόχλησε που τα ΜΜΕ συνέχιζαν να προβάλλουν το θέμα και να θίγουν το κύρος της Εκκλησίας;
Δεν ανησύχησαν, ότι αν αφήσουν την κατάσταση ανεξέλεγκτη, θα προκύψουν ποινικές ευθύνες για τον Μητροπολίτη και για τα μέλη της Κεντρικής Συνοδικής Διοίκησης;
Δεν φοβήθηκαν την καθολική διαπόμπευση;
Και, δυστυχώς, η διαπόμπευση δεν αποφεύχθηκε.
Η φωτιά άναψε.
Και η ζημιά, που προκλήθηκε, είναι απεριόριστη.

-Να υπενθυμίσουμε ότι ήδη στις 8-9-1997 είχε αποσταλεί στη Μονή, από τον τότε Μητροπολίτη Παντελεήμονα, ο επίτιμος Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου κ. Νικόλαος Θέμελης (παίρνοντας μάλιστα μαζί του και τον εν ενεργεία Πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου), για ένα πρόχειρο, άτυπο διαχειριστικό έλεγχο (όπως ο ίδιος δήλωσε σε μαρτυρική του κατάθεση), για μία δεκαετία, απλά και μόνο για να ενημερωθεί ο Μητροπολίτης.
Η έκθεση αυτή δεν επιχειρεί να αναιρέσει τις κατηγορίες κατά του Μητροπολίτη. Διαπιστώνει σημαντική διαρροή χρημάτων εκ της Μονής.
Την ίδια όμως στιγμή, συμβουλεύει τις μοναχές (σύμφωνα με μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα), να αποσιωπήσουν το γεγονός ότι τα χρήματα, τα οποία έλλειπαν από το ταμείο της μονής, τα είχε παραλάβει ο κατηγορούμενος Μητροπολίτης.

-Τις κρίσεις του διαχειριστικού ελέγχου του κ. Θέμελη τις ανέτρεψε η από 17-9-1998 πορισματική έκθεση ελεγκτών του ΣΔΟΕ.
Το ΣΔΟΕ διενήργησε οικονομικό έλεγχο στη μονή, κατόπιν σχετικής εντολής του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών.
Ο Εισαγγελέας προσπαθούσε να διαπιστώσει τις πιθανές ποινικές ευθύνες, για όσα κυκλοφορούσαν στα ΜΜΕ για τον Μητροπολίτη και τη συμπεριφορά του στη Μονή αυτή.
Και στο πλαίσιο της έρευνάς του διέταξε και τον οικονομικό έλεγχο.
Και προκύπτει ένα ερώτημα•
Μετά από τόσο θόρυβο, δεν έπρεπε η Σύνοδος να ζητήσει τα βιβλία της Μονής και να κάνει τον ίδιο έλεγχο;
Να αναζητήσει τον υπαίτιο του σκανδάλου και να ενεργήσει αντίστοιχα;
Δεν το έκανε.
Και το θέμα μπήκε στην τροχιά της Ποινικής Δικαιοσύνης.

- Ασκήθηκε αυτεπάγγελτα ποινική δίωξη από τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών στις 10-11-2000.
Και άρχισε η τακτική ανάκριση.

-Το θέμα όμως είχε περάσει και στα κανάλια του Υπουργείου Οικονομικών που έχει λόγο για τη διαχείριση της Μονής αφού αυτή είναι ΝΠΔΔ.
Η υπ’ αριθ. 2680/8-4-2002 έκθεση διαχειριστικού και οικονομικού ελέγχου της Ιερᾶς Μονής, που διενεργήθηκε από την οικονομική επιθεωρήτρια του Υπουργείου Οικονομικών Παναγιώτα Ψαρρή, εκθέτει, αναλυτικά και με την παράθεση ενόρκων μαρτυρικών καταθέσεων των μοναχών της Μονής, όλα τα περιστατικά, τα σχετικά με την παράνομη λήψη χρημάτων από μέρους του Μητροπολίτη.
Σημειωτέον ότι η έκθεση αυτή κοινοποιήθηκε και στον Εισαγγελέα (επειδή, κατά τη διεξαγωγή του ελέγχου, προέκυψαν ποινικές ευθύνες), αλλά και στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο.


-Το χαρακτηριστικό είναι, πως σε ίδια συμπεράσματα κατέληξε και η υπ’ αριθ. 92/26-3-2002 έκθεση διαχειριστικού και οικονομικού ελέγχου της Μονής, από τούς Επιθεωρητές της Οικονομικής Επιθεωρήσεως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Γεώργιο Τσιουλάκη και Στέφανο Περπινιά.
Και οι δυο εκθέσεις (που έδειχναν σαφώς τον ένοχο) παραδόθηκαν στα χέρια του τότε Αρχιεπισκόπου και των Συνοδικών. Εκείνοι, όμως, δεν έκαναν καμμιά κίνηση. Αλλά η ποινική δικαιοσύνη συνέχισε, εκμεταλλευόμενη και τα ευρήματα του ελέγχου της Ιεράς Συνόδου.

-Στις 2-7-2002 ασκήθηκε νέα, συμπληρωματική της από 10-11-2000 αρχικής, αυτεπάγγελτη δίωξη κατά του Μητροπολίτη από τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών.

-Στις 7-6-2004 ο Μητροπολίτης προσήλθε στον ανακριτή, για να απολογηθεί ως κατηγορούμενος.
Και μετά το πέρας της τακτικής Ανακρίσεως, η ποινική δικογραφία υποβλήθηκε από τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών στο Δικαστικό Συμβούλιο Εφετών Αθηνών.

-Στις 8-3-2005 το Δικαστικό Συμβούλιο Εφετών Αθηνών με την υπ’ αριθ. 564/2005 απόφασή του παρέπεμψε στο Τριμελές Εφετείο (Κακουργημάτων) Αθηνών τον κατηγορούμενο Μητροπολίτη, γιατί τον έκρινε ένοχο, ότι ιδιοποιήθηκε παράνομα το συνολικό ποσό των 94.500.000 δρχ. (η 277.330 Ευρώ) εις βάρος της περιουσίας του Αγίου Εφραίμ.
Επέβαλε μάλιστα στον κατηγορούμενο τον περιοριστικό όρο εγγυοδοσίας ποσού 20.000 Ευρώ με προθεσμία 10 ημερών για να την καταθέσει.

-Να υπενθυμίσουμε εδώ, ότι ήδη το Φεβρουάριο του 2005 και τούς επόμενους μήνες, έγινε μπαράζ αποκαλύψεων σκανδάλων Μητροπολιτών όλης της ελλαδικής Εκκλησίας.
Και πρώτη θέση κατείχαν τα σκάνδαλα του Μητροπολίτη Παντελεήμονα Μπεζενίτη. Τι δεν ακούστηκε τότε!
Κασέτες με ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο, συνομιλίες του Μητροπολίτη με άλλα άτομα, τεράστια ποσά καταθέσεών του, το σκάνδαλο του Αγίου Εφραίμ, που αναφέραμε παραπάνω, ακόμα και υπεράκτιες εταιρίες στο όνομά του.

Κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης και την γενική κατακραυγή προς το πρόσωπό του, η διοίκηση της Εκκλησίας έκανε και πάλι την λανθασμένη κίνηση. Αντί να δικάσει σε Εκκλησιαστικό Δικαστήριο τον Μητροπολίτη (λες και έλλειπαν τα στοιχεία που θα τεκμηρίωναν τις καταγγελίες) χρησιμοποίησε το λεγόμενο Νόμο του Κακλαμάνη.
Και, στις 4-2-2005, τον έθεσε σε εξάμηνη διαθεσιμότητα.
Μετά δε το εξάμηνο, στις 8-8-2005, κάνοντας πάλι χρήση του ίδιου Νόμου, τον απομάκρυνε οριστικά από τη διοίκηση της Μητρόπολης Αττικής.
Για να έχει ο Παντελεήμων να λέει, από τότε και μετά, ότι είναι αθώος, ότι δεν δικάστηκε και τα τοιαύτα.

Και η μεν διοίκηση της Εκκλησίας νόμισε, ότι με αυτόν τον πρόχειρο τρόπο ξεφορτώθηκε το πρόβλημα «Παντελεήμων Μπεζενίτης».
Η εξέλιξη όμως των πραγμάτων την διέψευσε παταγωδώς.

- Ο Μητροπολίτης προσέφυγε στο ΣτΕ κατά της πράξεως της Συνόδου, που τον κήρυσσε έκπτωτο, με βάσει τον «αντισυνταγματικό» Νόμο Κακλαμάνη.
Το ΣτΕ ανέβαλε την εκδίκαση μέχρι να δει την έκβαση των ποινικών δικαστηρίων.
Παράλληλα, έκανε και έκκλητη προσφυγή στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, επικαλούμενος, ως επιχείρημα, το ότι δεν δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο.
Το Πατριαρχείο, ανάπεμψε το θέμα στην Εκκλησία της Ελλάδος, με τη σύσταση, να παραπεμφθεί το θέμα του Μητροπολίτη στο Πρωτοβάθμιο και, εν συνεχεία, στο Δευτεροβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο και μετά την τελεσίδικη απόφαση, να κάνει ο Μητροπολίτης την προσφυγή του στο Φανάρι.
Όλα αυτά επί Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν έκανε καμμιά κίνηση.
Όταν ήρθε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ο νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και αυτός δεν κίνησε καμμιά διαδικασία Εκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, παρά την προτροπή του Πατριάρχη.

Αλλά ας ξαναέρθουμε στην ποινική δικαιοσύνη.
-Στις 19-6-2006 το Τριμελές Εφετείο καταδίκασε (πρωτοδίκως) τον Μητροπολίτη σε κάθειρξη 8 ετών.
Εκείνος έκανε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος, με καταβολή εγγύησης ύψους 30.000 Ευρώ.

-Στις 20-6-2008 (ήδη Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ήταν ο Ιερώνυμος) το Πενταμελές Εφετεῖο Κακουργημάτων καταδίκασε σε 2ο βαθμό τον Μητροπολίτη, σε 6 χρόνια κάθειρξη.
Ο Μητροπολίτης κρίθηκε, τελεσίδικα, ένοχος για υπεξαίρεση ποσού ύψους 195.000 Ευρώ (66.500.000δρχ) την περίοδο 1995-1998, από τη Μονή του οσίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη.
Η ποινή ήταν χωρίς αναστολή. Και, οδηγήθηκε, αμέσως, στις φυλακές Κορυδαλλού.
Και σ αυτή τη φάση η διοίκηση της Εκκλησίας παρακολουθούσε με αμηχανία τα τεκταινόμενα.
Γιατί άραγε;
Ένας Μητροπολίτης, που πέρασε από μια τόσο εξονυχιστική δικαστική διαδικασία, βρέθηκε, ενοχοποιημένος για κακούργημα, στις φυλακές.
Τόσες και τόσες προανακρίσεις, ανακρίσεις, εισαγγελικές παραγγελίες, διαχειριστικοί και οικονομικοί έλεγχοι, τόσα πορίσματα και τόσες αποφάσεις δικαστηρίων που αποτελούσαν το βαρύ φάκελλο του Μητροπολίτη (είχαν κοινοποιηθεί στην ΔΙΣ) δεν υποχρέωναν τη Συνοδική Αρχή, να παραπέμψει τον Μητροπολίτη σε εκκλησιαστικό δικαστήριο και να δρομολογήσει την καθαίρεσή του;
Και όμως, η Εκκλησία προτίμησε να δώσει άλλη μια πίστωση χρόνου στον εαυτό της.
Από το αρχιεπισκοπικό περιβάλλον διέρρεε συνεχως η πληροφορία, ότι η Εκκλησία θα περιμένει και την απόφαση του Αρείου Παγου ώστε να καταστεί αμετάκλητη η καταδίκη.

- Ο φυλακισμένος Μητροπολίτης έκανε αίτηση για αποφυλάκιση. Και στις 7-10-2008 απορρίφθηκε από το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών η αίτησή του.
-Στις 3-12-2008 (και ενώ πλησίαζε η εκδίκαση της αναίρεσης, που υπέβαλε ο Μητροπολίτης Παντελεήμων στον Αρειο Παγο (20/1/2009), ύστερα από αίτημα της Εκκλησίας, παραδόθηκε από τον Εισαγγελέα Εφετῶν Κυριάκο Καρούτσο σε εκπρόσωπο της Συνόδου ο ογκωδέστατος δικαστικός φάκελλος.
Φερεται μάλιστα ότι ανατέθηκε το ανακριτικό έργο στον Μητροπολίτη Καρυστίας, που είχε αναλάβει ανακρίσεις κατά του Παντελεήνονα παλαιότερα για άλλες κατηγορίες.

-Στις 20-1-2009 συνεδρίασε ο Άρειος Πάγος για να εξετάσει την αίτηση αναίρεσης του φυλακισμένου Μητροπολίτη, κατά του Πενταμελούς Εφετείου.
Ο αντιεισαγγελέας Γ. Χρυσός πρότεινε την απόρριψη της αναίρεσης.
Απέμενε το δικαστήριο να κάνει την διάσκεψη και να δημοσιεύσει την απόφαση.
-Εν τω μεταξύ στις 13-1-2009 η ΔΙΣ πήρε απόφαση να δικαστεί ο καταδικασμένος από την ποινική δικαιοσύνη Μητροπολίτης από το πρωτοβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο (παραμονές της εκδίκασης από τον Άρειο Πάγο ευδόκησαν, ως μη όφειλε, οι Συνοδικοί να δικάσουν εκκλησιαστικά).
Έφτασε μάλιστα ο ανακριτικός φάκελλος στον μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελέτιο (πρόεδρο του Συνοδικού Δικαστηρίου).

-Στις 10-3-2009 ανακοινώνεται ότι στην συνεδρίαση της 9-3-2009 του Συνοδικού Δικαστηρίου αποφασίστηκε, με ψήφους 7 προς 5, ότι δεν προκύπτουν από τον φάκελλο επαρκείς ενδείξεις ενοχής κατά του Αρχιερέως (σημειωτέον ότι ο φάκελλος αυτός ήταν εκείνος, που οδήγησε τον Μητροπολίτη στη φυλακή) και η υπόθεση μπήκε στο Αρχεῖο.
Νόμισαν οι 7 Αρχιερείς ότι το βούλευμα για παραπομπή στο Αρχείο θα μπορούσε να απενεργοποιήσει και να εξουδετερώσει την αναμενόμενη απόφαση του Αρείου Πάγου.

-Στις 19 Μαρτίου 2009 ο Άρειος Πάγος δημοσίευσε την απορριπτική του απόφαση. Το επόμενο βήμα, σύμφωνα με το Νόμο, ήταν η καθαίρεση του καταδικασμένου.
Η πράξη του ήταν κακουργηματική.
Και ο Μητροπολίτης καταδικάσθηκε αμετάκλητα.
Η Συνοδος ήταν υποχρεωμένη, με διαπιστωτική πράξη, να τον καθαιρέσει.
Την ίδια στιγμή, η Κυβέρνηση (δια του Υπουργού Δικαιοσύνης) και η Δικαιοσύνη (δια του Εισαγγελέα του Αρείου Παγου) διαμήνυσαν, με επίταση, στους Συνοδικούς Ιεράρχες το αυτονόητο, ότι πρέπει να εφαρμόσουν τούς Νομους.
Τούς προειδοποίησαν, μάλιστα, ότι σε περίπτωση άρνησης, θα είχαν ποινικές ευθύνες (παράβαση καθήκοντος).
Μετά από αυτές τις παρεμβάσεις, ο Αρχιεπίσκοπος και τα Συνοδικά μέλη άλλαξαν γραμμή. Και έτσι•

-Στις 14-5-2009 το ίδιο πρωτοβάθμιο συνοδικό δικαστήριο, που είχε πει αθώος ο Μητροπολίτης Παντελεήμων, του υπέβαλε καθαίρεση και επαναφορά στις τάξεις των μοναχών.

Υπαίτια λοιπόν η διοίκηση της Εκκλησίας που δεν έγινε Εκκλησιαστικό Δικαστήριο. Δεν της έφταιξε κανείς άλλος.
Αλλά μην κρυβόμαστε.
Η Εκκλησιαστική Διοίκηση ανέβαλε το Δικαστήριο, για δυο λόγους.
Ο πρώτος•
ότι μπορεί να περάσει ο σάλος και να ξεχαστεί το θέμα.
Ο δεύτερος•
μήπως μπορέσει ο καταδικασμένος, με κάποια τερτίπια, να τη γλυτώσει και από τα Ποινικά Δικαστήρια.
Όσο για τον θόρυβο και το σκάνδαλο, ο τρόπος που ξεπερνιούνται, στον αυλόγυρο του Εκκλησιαστικού Διοικητηρίου είναι γνωστός.
Ζητούνται εξηγήσεις από τον Μητροπολίτη, δίνονται -κατά το δοκούν- οι εξηγήσεις και η υπόθεση οδεύει στο Αρχείο.
Αν ο θόρυβος είναι πιο πολύς, στέλνονται άνθρωποι, να ελέγξουν, να δώσουν τα πορίσματά τους στη Σύνοδο και να προωθηθούν και αυτά, σιωπηρά στο συρτάρι.


Με δυο λόγια Εκκλησιαστικό δικαστήριο δεν έγινε, μόνο και μόνο, για να διαφύγει τον κίνδυνο ο υπεύθυνος Μητροπολίτης.
Και όταν ξαφνικά, στα γρήγορα, τελευταία στιγμή, έγινε Συνοδικό Δικαστήριο, έγινε πάλι για να αθωωθεί.
Ας μη επικαλούνται, λοιπόν, το επιχείρημα αυτό (ότι ο Παντελεήμων δεν δικάστηκε) με την αφελή σκοπιμότητα ότι θα καταφέρουν να πείσουν τούς αφελείς.


Υποσημ. * Το έντυπο είναι το περιοδικό "Ελεύθερη Πληροφόρησι"

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου