Ομολογία

Ο ΔΙΕΞΑΓΟΜΕΝΟΣ

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

του μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου

Μόλις τώρα λάβαμε γνώσι της γραπτής επίσημης θέσεως του επισκόπου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου στη σύνοδο της Ιεραρχίας του παρελθόντος Οκτωβρίου.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο Ναυπάκτου Ιερόθεος ελέγχει πλαγίως την στάσι των ορθοδόξων οικουμενιστών, έναντι του αθεωτάτου Φραγκολατινισμού.

Μέχρι σήμερα, και εκ του ασφαλούς, ελέγχει μόνο τον Παπισμό.

Τον Αρχιαιρεσιάρχη Βαρθολομαίο και τους οικουμενιστάς και τους Λατινόφρονας του Φαναρίου τους εγκωμιάζει, τους χειροκροτεί και τους ...χαϊδεύει, ο σεβασμιώτατος!

Σεβασμιώτατε επίσκοπε Ναυπάκτου, μας δυσαρεστείτε με αυτην την διπρόσωπη και ....μισοβέζικη στάσι σας.

Η τακτική που εφαρμόζετε, είναι απαράδεκτη και λυπεί βαθύτατα τον Θεό, τους Αγίους Πατέρες και τους σημερινούς καταπροδομένους και καταπικραμένους ευσεβείς Ορθοδόξους χριστιανούς.

Οφείλετε, να αλλάξετε τακτικήν.

Οφείλετε, να βαδίσετε την τακτικη των Αγίων Πατέρων και να αποφασίσετε, επιτέλους, καποτε να ελέγξετε τον Αρχιαιρεσιάρχη Βαρθολομαίο και τους Κρυπτοουνίτας Λατινόφρονας Ιπποκενταύρους, κατά τον Νικηφόρο Μονομάχο του Δικέρου Γίγαντος Αγιο Μάρκο τον Ευγενικό, του προκλητικοτάτου Φαναρίου.

Η εισήγησι του επισκόπου Ναυπάκτου έχει ως εξής:

Το θέμα της συμμετοχής της Εκκλησίας μας στον διάλογο μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και «Ρωμαιοκαθολικής», αλλά κυρίως του τρόπου με τον οποίον συμμετέχει είναι μεγάλο, όμως εδώ θα αρκεσθώ να παρουσιάσω συνοπτικά μερικές απόψεις.

1. Ο διάλογος είναι αναγκαίος να γίνεται, αλλά με τις αναγκαίες θεολογικές, εκκλησιολογικές και κανονικές προϋποθέσεις.

Δηλαδή, η Εκκλησία δεν πρέπει εν ονόματι του διαλόγου να αρνείται την θεολογία της, την εκκλησιολογία της και το κανονικό της δίκαιο.

2. Καίτοι υπάρχουν εκκρεμή θέματα, όπως το θέμα της Ουνίας, καθώς επίσης και άλλα βασικά θεολογικά θέματα, όπως η διδασκαλία του actus purus, που σαφέστατα επηρεάζει την όλη θεολογία (filioque) και εκκλησιολογία του Παπισμού, εν τούτοις μπορεί να συζητηθή το θέμα της σχέσεως μεταξύ πρωτείου και συνοδικότητος, δεδομένου ότι ήταν ένα βασικό θέμα που απησχόλησε την πρώτη χιλιετία.

Θεωρώ ότι η σταδιακή απόσχιση της Παλαιάς Ρώμης από τα Πατριαρχεία της Ανατολής, άρχισε από το πρωτείο του Πάπα στην Εκκλησία, και αργότερα από τους Φράγκους επεβλήθη στην θεολογία της Παλαιάς Ρώμης το filioque.

Δηλαδή, ο Πάπας ποτέ δεν μπόρεσε να συμβιβασθή με τα ίσα πρεσβεία τιμής που απεδόθησαν από την Δ Οικουμενική Σύνοδο στον Επίσκοπο της Νέας Ρώμης.

3. Καίτοι ο διάλογος για την σχέση μεταξύ συνοδικότητος και πρωτείου είναι σημαντικός και μέσα από το πρίσμα αυτό θεωρείται ότι θα προχωρήσουν και σε άλλα ζητήματα, εν τούτοις υφίστανται μερικά προβλήματα, τα οποία πρέπει να επισημανθούν.

Πρώτον. Ο τρόπος με τον οποίο συμμετέχει η Εκκλησία μας στον διάλογο δεν είναι ο κατάλληλος. Γίνεται με άκρα μυστικότητα.

Τα κείμενα που υπογράφονται από τις έως τώρα συναντήσεις (Μόναχο, Μπάρι, Νέο Βάλαμο, Ραβέννα) και από τους εκπροσώπους της Εκκλησίας μας είναι προβληματικός.

Ποτέ δεν έγινε συζήτηση στην Ιεραρχία, για το ποιά πρέπει να είναι η στάση των εκπροσώπων μας στις συναντήσεις αυτές και ποτέ τα κείμενα δεν συζητήθηκαν στην Ιεραρχία μετά την υπογραφή τους.

Οπότε, δεν λειτουργεί το Συνοδικό πολίτευμα στο σημείο αυτό.

Οι Ιεράρχες που είμαστε εκφραστές και θεματοφύλακες της πίστεως παραμένουμε στο περιθώριο, στο «σκοτάδι».

Δεύτερον. Οι δηλώσεις που γίνονται από Ορθοδόξους και Ρωμαιοκαθολικούς εκπροσώπους δείχνουν την προβληματικότητα, γιατί φανερώνουν ότι υπάρχει μια προσπάθεια να επέλθη η «ένωση των Εκκλησιών» όχι με ξεκάθαρο τρόπο. Υπάρχουν αυτές οι δηλώσεις, οι οποίες αν χρειασθή μπορεί να μνημονευθούν.

Τρίτον. Στην Α χιλιετία αντιμετωπίσθηκε από πλευράς Ορθοδόξου Εκκλησίας το θέμα των πρεσβείων του Πάπα της Ρώμης.

Αυτό έγινε στην Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου (879-880 μ.Χ.), η οποία από πολλούς Ορθοδόξους θεωρείται ως Η Οικουμενική Σύνοδος.

Στην Σύνοδο αυτή παρουσιάσθηκαν τα δύο είδη εκκλησιολογίας, ήτοι της Παπικής Εκκλησίας και της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο Πατριάρχης Φώτιος ανεγνώριζε τα πρεσβεία τιμής στον Πάπα, αλλά μέσα σε ορθόδοξα εκκλησιολογικά πλαίσια, ότι ο Πάπας έχει μόνον τα πρεσβεία τιμής μέσα στην Εκκλησία και δεν μπορεί να τεθή υπεράνω της Εκκλησίας.

Επομένως, στην συζήτηση που γίνεται για το πρωτείο του Πάπα πρέπει να ληφθή σοβαρά υπ' όψη η απόφαση της Συνόδου αυτής.

Βέβαια, στην Σύνοδο αυτή μαζί με το πρωτείο συζητήθηκε και το filioque, οπότε όταν συζητούμε σήμερα το θέμα του πρωτείου, πρέπει να το δούμε μέσα από τα πρεσβεία τιμής, όπως και την αίρεση του filioque.

Τέταρτον. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία το σύστημα της διοικήσεώς της είναι Συνοδικό, στην «Ρωμαιοκαθολική» το σύστημα της διοικήσεως είναι «παποκεντρικό».

Αυτό φαίνεται σαφέστατα στις αποφάσεις της Β Βατικανείου Συνόδου και σε άλλα συνοδικά κείμενα, στα οποία υποστηρίζεται ότι ο Πάπας είναι «αρχηγός του συλλόγου των Επισκόπων», είναι «η πέτρα της Εκκλησίας», είναι «η αιώνια και ορατή αρχή και θεμέλιο της ενότητας, που συνδέει τόσο τους επισκόπους μεταξύ τους, ως και το πλήθος των πιστών», είναι «αντιπρόσωπος του Χριστού και ως Ποιμένας όλης της Εκκλησίας, έχει πλήρη, υπερτάτη και παγκόσμια εξουσία μέσα στην Εκκλησία, την οποία μπορεί πάντοτε ελεύθερα να ασκεί».

Επίσης πρέπει να υπογραμμισθή η εκκλησιολογία του Παπισμού ότι «δεν μπορεί να υπάρξη Οικουμενική Σύνοδος αν δεν επικυρωθεί, η τουλάχιστον αν δεν γίνει δεκτή από το διάδοχο του Πέτρου».

Επομένως, η παποκεντρική αυτή αντίληψη και η υπεροχή του Πάπα και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους αίρει την συνοδικότητα και συνιστά μιαν άλλη εκκλησιολογία.

Η άποψη των παπικών ότι οι Εκκλησίες, δηλαδή οι Ορθόδοξες που δεν δέχονται ως αρχηγό τους τον Πάπα είναι ελλιπείς, δηλαδή έχουν ελλείψεις, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Πέμπτον. Στο σχέδιο του κειμένου που πρόκειται να συζητηθή στην Κύπρο τον Οκτώβριο, καίτοι υπάρχουν πολλά σημαντικά σημεία που δείχνουν το πως λειτουργούσε το πρωτείο του Πάπα στην πρώτη χιλιετία, εν τούτοις δεν θίγεται καθόλου η σχέση μεταξύ του πρωτείου του πάπα και των Οικουμενικών Συνόδων. Ένα κείμενο που δεν έχει καθαρότητα σκέψεως δεν μπορεί να επικρατήση και να βοηθήση για την επανένταξη των αποσχισθέντων στην Καθολική Εκκλησία.

Έκτον. Είναι γεγονός ότι το βασικό πρόβλημα του Πάπα είναι ότι δεν αποδέχθηκε ουσιαστικά ποτέ τον 28ο Κανόνα της Δ Οικουμενικής Συνόδου που έδιδε ίσα πρεσβεία τιμής στην Εκκλησία της Νέας Ρώμης και το δικαίωμα να χειροτονή Επισκόπους στις βαρβαρικές χώρες. Αυτό αποδεικνύεται και από το ότι σε καμμία Οικουμενική Σύνοδο δεν παρέστη ο Πάπας, παρά μόνον αντιπρόσωποί του.

Έβδομον. Όταν μελετήση κανείς προσεκτικά τα κείμενα των προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών διαπιστώνει ότι ναι μεν συμφωνούν για την συνέχιση του διαλόγου, αλλά θέτουν σαφείς προϋποθέσεις, όπως για παράδειγμα να καταδικασθή απεριφράστως η Ουνία και δια του πρωτείου να προχωρήση ο διάλογος και σε άλλα ουσιαστικά θεολογικά ζητήματα.

Όγδοον. Από την συνάντηση της Ραβέννας αποχώρησε το Πατριαρχείο Μόσχας με αφορμή την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Εσθονίας και επομένως δεν υπέγραψε το κείμενο, όπως δεν το υπέγραψε και το Πατριαρχείο Γεωργίας. Πρέπει να αναζητηθούν οι αποφάσεις των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών πάνω στο κείμενο της Ραβέννας.

Ύστερα απ' όλα αυτά, προτείνω να δίδεται κατεύθυνση στους εκπροσώπους μας, μετά από συζήτηση και απόφαση στην Ιεραρχία, για το τι θα υποστηρίξουν κατά τον διάλογο και μετά την υπογραφή των κειμένων να γίνεται συζήτηση στην Ιεραρχία.

Συγχρόνως να δηλωθή σαφέστατα ότι, εάν οι εκπρόσωποί μας υπογράψουν ένα κείμενο που είναι έξω από τις κατευθυντήριες γραμμές που θα τους δοθούν από την Εκκλησία, τότε αυτό το κείμενο δεν δεσμεύει την Εκκλησία μας.

Εκκλησι του blog apotixisi:

Μας ξενίζει το γεγονός ότι, ο σεβασμιώτατος στην εισήγησί του, δεν αναφέρει τίποτα για τις απαράδεκτες αντικανονικές συμπροσευχές, που κατά τρόπον προκλητικότατον εδώ και χρόνια, γίνονταν, γίνονται και έγιναν και στην Κύπρο ακόμα και από τους αντιπροσώπους της Εκκλησίας της Ελλάδος, επισκόπους Μεσσηνίας και Αχαϊας, ενώ έλαβαν την εντολή να κινηθούν μέσα στα "κανονικά και εκκλησιολογικά πλαίσια".

Οι εν λόγω, Οικουμενιστές αντιπρόσωποι της ελλαδικής Εκκλησίας, ούτε κινήθηκαν μέσα στα "κανονικά πλαίσια", εφαρμόζοντες δηλαδή τις επιταγές των Ιερών Κανόνων, ούτε αρνήθηκαν να πάνε στον Φραγκολατινικό ναό και να συμπροσευχηθούν με τους Φράγκους.

Μετά από αυτήν την εξέλιξι, θα θέση ο σεβασμιώτατος Ναυπάκτου, το σοβαρό αυτό ζήτημα, σαν θέμα στην Ιεραρχία;

Μάλλον, επειδή ίσως συνεχίσουν οι ανωτέρω επίσκοποι Μεσσηνίας και Αχαϊας, τις αντικανονικές, απείθαρχες και ανυπάκουες πρακτικές τους, καθόλο το διάστημα που θα παρεμβληθή μέχρι την σύνοδο της Ιεραρχίας, μήπως θα πρέπη ο πάτερ Ιερόθεος να τους καταγγείλη ΑΜΕΣΑ στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο για την ΑΜΕΣΗ αντικατάστασί τους, από κληρικούς ή λαϊκούς, ενστερνιζομένους την Ορθόδοξον Πατερικήν Γραμμήν;

Ερωτήματα, που χρειάζονται ΑΜΕΣΗ απάντησι, σεβασμιώτατε Ναυπάκτου.

Ο πιστός λαός, που περιφρονείται σκαιότατα από τους σημερινούς Επισκόπους, που τον θέλουν μόνο για να τους γεμίζη τα ...παγκάρια, ζητεί και απαιτεί ενημέρωσι, πλήρη ενημέρωσι, για τα ζητήματα της Ορθοδόξου Πίστεως.

Δεν είναι, σεβασμιώτατε, μόνον δική σας η Ορθόδοξος Πίστις, είναι και δική μας - μάλλον είναι του Θεανθρώπου Κυρίου μας - και η συνείδησι της Εκκλησίας, ο Λαός του Θεού, απαιτεί, αλλά και επιβάλλεται, να του δίνετε εσείς οι Επίσκοποι, τον ΠΡΩΤΟ και τον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ λόγο.

Και εάν δεν το πράττετε, αποδεικνύεσθε όχι Επίσκοποί του, αλλα ...Αλλοτριοεπίσκοποι!!! ( Η Αγία Γραφή, φρασεολογικά είναι σκληροτέρα. Ιδέ Ιωάννου κεφάλαιο Ι΄).

Ελπίζουμε ότι εσεις, διαφέρετε από αυτούς.

ΝΕΑ ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Kρίνω σκόπιμο να θέσω στην πρώτη σελίδα την τοποθέτησι του κ. Παναγιώτου Τελεβάντου που πρό ολίγου έλαβα.

Ισως οι εκτιμήσεις του να εκφράζουν την πραγματικότητα.

Βέβαια εμείς περιμέναμε κάποια απάντησι από τον ίδιο τον μητροπολίτη Ναυπάκτου, διότι φροντίσαμε και τον ειδοποιήσαμε για να λάβη γνώσι των γραφομένων μας.

Λυπούμεθα που δεν καταδέχτηκε, ο σεβασμιώτατος, να μας απαντήση.

Το κείμενο του κ. Τελεβάντου που μας το έστειλε ως σχόλιο εχει ως ακολούθως:

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Η δική μου ανάγνωση της εισηγήσεως του Σεβασμιότατου έχει ως ακολούθως:

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου καθοδήγησε, με την εισήγησή του, την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος να πάρει την ιστορική απόφαση να δώσει κατευθυντήριες γραμμές στην Ελλαδική αντιπροσωπεία για να κινηθεί μέσα στα δογματικά, κανονικά και εκκλησιολογικά πλαίσια της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ως εκ τούτου και εξ αιτίας της τακτικής του "πανρωσισμού" που ακολουθεί το Πατριαρχείο Μόσχας ακυρώθηκε η Φαναριώτικη πρακτική της έκδοσης κοινού κειμένου στην Πάφο, αντίθετα με ότι είχε γίνει στις συναντήσεις στην Ελούντα, στο Πόρτο Αλέγκρε και στη Ραβέννα.

Αρα αναχαίτισε τον οικουμενιστικό κατήφορο που σχεδίασε και έβαλε σε εφαρμογή ο Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) κατόπιν οδηγιών του Πατριάρχη.

Ο Σεβασμιότατος κ. Ναυπάκτου πρέπει επίσης να πιστωθεί με τη δήλωση ότι οι υπογράψαντες την Ομολογία ΔΕΝ επιδιώκουν να κάνουν σχίσμα και έτσι πέταξε ουσιαστικά την επιστολή του Πατριάρχη που ζητούσε καταδίκη όσων υπέγραψαν την Ομολογία στον κάλαθο των αχρήστων.

Εκεί που καταλήγουν όλα τα σκουπίδια των αιρέσεων.

Παράλληλα η εισήγηση του Σεβασμιότατου, που ενέκρινε η Ιεραρχία, να διεξάγεται ο διάλογος στα κανονικά του πλαίσια έθεσε στην ορθή του βάση το θέμα των συμπροσευχών.

Παρακαλούμε το Σεβασμιότατο να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το έργο που επιτέλεσε:

1.) Να βεβαιωθεί ότι οι εντολές της Ιεραρχίας ώστε οι διάλογοι με τους Παπικούς να διεξάγονται στα δογματικά, κανονικά και εκκλησιολογικά πλαίσια να τηρείται απαρέγκλιτα.

2.) Να φροντίσει η Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας αντικαταστήσει τους ορκισμένους οικουμενιστές Μεσσηνίας Χρυσόστομο και Αχαίας Αθανάσιο με άλλους φερέγγυους παραδοσιακούς ιεράρχες.

3.) Να φέρει προς συζήτηση στη Σύνοδο της Ιεραρχίας τη "βαπτισματική θεολογία" και να φροντίσει να καταδικαστεί συνοδικά και επώνυμα ο εισηγητής της σε ορθόδοξο έδαφος Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) ο οποίος, ως εικός, αφού είναι εισηγητής αιρέσεως δεν είναι νοητόν να συμμετέχει, πολλώ μάλλον να προίσταται, του διαλόγου με τους Παπικούς.

4.) Να φέρει στην προσεχή σύνοδο της Ιεραρχίας το θέμα της ισότιμης συμμετοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος στο παγκόσμιο συμβούλιο των αιρέσεων γνωστό ως ΠΣΕ.

Η Ελλαδική Εκκλησία πρέπει να αποχωρήσει από το ΠΣΕ όπως έχουν ήδη πράξει οι Εκκλησίες της Βουλγαρίας και της Γεωργίας.

Ως εκ τούτου οφείλουμε θερμές ευχαριστίες στο Σεβασμιότατο Ναυπάκτου για την ουσιαστική συμβολή του επειδή ουσιαστικά μετέφερε και υλοποίησε σε συνοδικό επίπεδο τις εισηγήσεις του Καθηγητή κ. Τσελεγγίδη για τον Οικουμενισμό και το διάλογο με τους Παπικούς και έθεσε εφεξής τις αποφάσεις των εκπροσώπων στη Μικτή Επιτροπή υπό τη δικαιοδοσία και την έγκριση της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας η οποία ανέκαθεν υπήρξε η τροχοπέδη στα οικουμενιστικά παραληρήματα του Φαναρίου.

18 Νοέμβριος 2009 7:17 μμ