Ομολογία

Μια άλλη διάσταση

της σύγχρονης

πολιτικής ραδιουργίας

με θεολογικό προσωπείο!


Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ:

ΕΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ!

του πατρός Βασιλείου Βολουδάκη

Δύο σπουδαίες δημοσιεύσεις, που ήρθαν πρόσφατα στο προσκήνιο με θέμα τον Οικουμενισμό, μου έδωσαν την αφορμή να διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου που σχετίζονται με το θέμα αυτό, σκέψεις που με απασχολούν από πολύ καιρό και με προβληματίζουν.
Οι δημοσιεύσεις που μου έδωσαν το έναυσμα είναι:
α) Η <Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού>, που δημοσιεύθηκε στον <Ορθόδοξον Τύπον> της 29ης Μαϊου 2009 (αριθ. φ.1785)
και β) Το τεύχος <Εν Συνειδήσει>, με τίτλο <Οικουμενισμός, Ιστορική και κριτική προσεγγιση>, έκτακτη έκδοση της Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, Ιούνιος 2009.
Στην <Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού> την οποία ανεπιφύλακτα προσυπογράφω επαναβεβαιώνεται με σαφήνεια ότι η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους πραγματοποιείται μόνο εν Χριστώ Ιησού, και διατρανώνεται η ανόθευτη αυθεντία της Ορθοδόξου Πίστεώς μας αλλά και η αβυσσαλέα διαφορά της από την πολυδιάστατη αίρεση του Παπισμού, ακολούθως δε, γίνεται κριτική στην αντορθόδοξη τακτική των Οικουμενιστών.
Αυτήν την Ομολογία Πίστεως υπογράφουν και προβάλλουν πρός υπογραφήν έγκυρα εκκλησιαστικά πρόσωπα, όπως ο Καθηγούμενος της Ι. Μ. Ξηροποτάμου Αρχιμ. Ιωσήφ, ο Αρχιμ. Μάρκος Μανώλης, οι Πανεπιστημιακοί καθηγηταί Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός και Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης και ο Αρχιμ. Σαράντης Σαράντος.
Στο τεύχος <Εν Συνειδήσει>, που είναι καρπός του φλογερού στην πίστη Καθηγουμένου της Ι. Μ. του Μεγάλου Μετεώρου, Αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου, παρατίθεται με πλούσιο φωτογραφικό υλικό όλο το αξιοθρήνητο ιστορικό της Οικουμενιστικής Κινήσεως, περιλαμβάνονται δε, εκτός των δικών του οδηγητικών κειμένων και εξαίρετα άρθρα, αφυπνιστικά των ορθοδόξων συνειδήσεων, αγωνιστών και διαπρεπών θεολόγων και Ποιμένων, του Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμία, των Καθηγουμένων Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη και Αρχιμ. Ιωάσαφ Μακρή, των Καθηγητών, Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνού και κ. Δ. Τσελεγγίδη και του Πρεσβ. Πέτρου Heers. * * * Άν ως έθνος εμείς οι νεοέλληνες είχαμε διατηρήσει την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας, θα είχαμε προ πολλού θεωρήσει θεολογικά λήξασα τη συζήτηση περί του Οικουμενισμού, με καταδίκη του χωρίς ελαφρυντικά, μετά τα πασίγνωστα μνημειώδη κείμενα των συγχρόνων εκκλησιαστικών Πατέρων μας, π. Ιουστίνου Πόποβιτς και π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου.

Μετά δε και την έκδοση του, μοναδικού στο είδος του, βιβλίου του Μητροπολίτου Νικοπόλεως κ. Μελετίου <Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος>, έπρεπε το θέμα να είχε ενταφιασθεί!
Όταν με ατράνταχτα ιστορικά στοιχεία και κείμενα ο άγιος Νικοπόλεως αποδεικνύει ότι ο Πάπας με την συμπεριφορά του στην Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο, όχι μόνο δεν αναγνωρίσθηκε ως αλάθητος αλλά και κινδύνευσε να αναθεματισθή, ποιός σοβαρός άνθρωπος εξακολουθεί να πιστεύη ότι μπορεί να γίνη θεολογικός Διάλογος με τους Παπικούς, όσο αυτοί θεωρούν το αλάθητο του Πάπα ως την ουσία της πίστεώς τους και πηγή της θεοπνευστίας του Παπισμού;
Το βιβλίο αυτό του αγίου Νικοπόλεως θα μπορούσε κάλλιστα να προταθή στους Παπικούς ως πεποίθηση της Εκκλησίας της Ελλάδος, και εν αναμονη της απαντήσεως του Βατικανού να ανεστέλλετο οποιοσδήποτε Διάλογος μεταξύ Ελλάδος και Ρώμης.

Αυτό, όμως, για να γίνη, απαιτείται Πίστη στον Θεό, Πίστη στην μετά θάνατον ζωή, υγιές Ορθόδοξο φρόνημα, έλλειψη σκοπιμοτήτων και υπερνίκηση του φθόνου έναντι ενός συγχρόνου ιεράρχου.
Να σημειώσω, για να μην φανούν συκοφαντικά τα τελευταία λογια μου, ότι το ανωτέρω βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Νικοπόλεως το έχει βραβεύσει η Ακαδημία Αθηνών ενώ η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας και οι θεολογικές Σχολές της Πατρίδος μας, μέχρι σήμερα, απαξιούν να το αξιολογήσουν!

Οι δικές μου σκέψεις στο άρθρο αυτό για το πρόβλημα του Οικουμενισμού δεν θα κινηθούν στον αυστηρό χώρο της Θεολογίας, αφού, όπως προανέφερα, στον χώρο αυτόν έχουν κινηθεί πολλοί μέχρι σήμερα, έχει κινηθεί και η δική μου αδύναμη πένα κατά το παρελθόν, αλλά έχουμε και τα νεοδημοσιευθέντα λαμπρά κείμενα.
Θα κινηθώ στον χώρο της λογικής και του ιστορικού ρεαλισμού, αφού εξ άλλου τα γεγονότα βοούν και μαρτυρούν ότι ο Οικουμενισμός σήμερα δεν έχει καμμιά σχέση με την θεολογία αλλά είναι αποκλειστικά ένα έντεχνο εργαλείο της πολιτικής της παγκοσμιοποιήσεως.
Μια άλλη διάσταση της σύγχρονης πολιτικής ραδιουργίας με θεολογικό προσωπείο!
Είναι οφθαλμοφανές ότι αυτή καθ’ εαυτήν η Οικουμενική κίνηση, όπως ξεκίνησε, αναπτύχθηκε και ενεργεί, αποτελεί μιά αντορθόδοξη παραφωνία, δεδομένου ότι ουδέποτε η Αγία μας Εκκλησία κινήθηκε σε διάλογο με τους απ’ αιώνος αιρετικούς, μέχρι το 1902 (που κάνει δειλά την εμφανισή του ο Οικουμενισμός, επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ Γ΄ ), αλλά πάντοτε τους αντιμετώπιζε αντιρρητικά και ελεγκτικά. ΄
Πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Διάλογος (Όχι σε προσωπικό επίπεδο, γιατί εκεί ισχύουν άλλες προϋποθέσεις) της Ορθοδοξίας με τους αιρετικούς σε οποιοδήποτε επίπεδο, εκτός του ελέγχου, δεν είναι αποτέλεσμα προόδου του πολιτισμού μας αλλά είναι αποτέλεσμα της απαιτήσεως της αθεϊστικής νέας εποχής, που ήδη δείχνοντας το αντιχριστιανικό της μένος έχει αντικαταστήσει την βασισμένη στην έλευση του Χριστού χρονολόγηση της Ιστορίας με τον όρο , για την <προ Χριστού> εποχή, θεωρώντας σάν Common Era (=Kοινή Εποχή) την εποχή της αυτοκρατορικής Ρώμης, από την βασιλεία του Αυγούστου, μέχρι το 330!

Οι Χριστιανοί γνωρίζουμε ότι ο Χριστός δεν ήλθε στη γη για να συζητήση με το ψέμα.
Ο Χριστός ήλθε στη γη για να διχάση την Αλήθεια από το ψέμα και όχι για να την ενώση με αυτό.
Ήλθε να διχάση όχι μόνο τους αληθινούς πιστούς από τους αιρετικούς αλλά ήλθε <διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής> (Ματθ.10,35)!
Κανένα σύγχρονο σαβουάρ βίβρ δεν μπορεί να αντικαταστήση την Αλήθεια του Θεού, ούτε μπορεί να γίνη δεκτός από τους πιστούς κανένας απ’ αυτούς που “φιγουράρουν” σάν να τελειοποίησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού, επιδιώκοντας αντίθετα από τον Σαρκωθέντα Θεό μας, όπως, δυστυχώς, κάποιοι σύγχρονοι Ιεράρχες και Πανεπιστημιακοί Καθηγητές που υποστηρίζουν ότι διακονούν το Θέλημα του Θεού, επιδιώκοντας την παγκόσμια ειρήνη μέσω της συνεργασίας όχι μόνο με τους αιρετικούς αλλά και με όλες τίς θρησκείες!

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας μιά για πάντα και να σαλπίσουμε πρός πάσαν κατεύθυνσιν ότι καμμιά Σύνοδος και καμμιά Θεολογική Σχολή δεν μπορεί να μας αναγκάση να γίνουμε παράφρονες για να υιοθετήσουμε τον σχιζοφρενικό χριστιανισμό τους, ούτε μπορούν να μας υποδουλώσουν στά πολιτικά τους παιχνίδια για να γίνουμε σύμφωνα με τίς υστερόβουλες επαγγελίες τους πιο πολιτισμένοι από την Αγία Γραφή και από την αυθεντική ερμηνεία Της, που είναι η Διδασκαλία και η βιοτή των αγίων Ομολογητών Της!
Όταν ο Χριστός βοά <μή νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην^ ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν> (Ματθ.10,34), ποιός είναι τόσο θεομάχος να ισχυρισθή ότι θα φέρη ωφέλιμη ειρήνη στη γη, ενώνοντας όλες τίς δαιμονοσύστατες θρησκείες στο κοινό αυτό έργο, παρεκτός αυτού που δεν πιστεύει σε τίποτα αλλά χρησιμοποιεί τίς θρησκείες σάν αναγκαία μέσα για τους πολιτικούς του στόχους;
Ειρήνη στη γη, χωρίς την κοινή Πίστη στον Χριστό θα φέρη φαινομενικά και για πολύ λίγο χρόνο μόνο ο Αντίχριστος.
Αυτήν την ειρήνη επιδιώκουν οι Ιεράρχες μας και οι θεολόγοι που εκπροσωπούν την Εκκλησία μας στά διάφορα Συνέδρια;
Ή μήπως αγνοούν την Παναλήθεια: <Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν> και ότι <ο μή συνάγων μετ’ εμού σκορπίζει>;

Ο δικός μου λογισμός και τον εξομολογούμαι δημόσια μου έχει εδραιώσει την πεποίθηση ότι, εκείνοι που κηρύσσουν πώς, μέσω της συνεργασίας όλων των θρησκειών θα επιτύχουν την παγκόσμια ειρήνη, είτε κληρικοί είναι, είτε λαϊκοί, δεν πιστεύουν σε τίποτα!
Απλώς εκτελούν εντολές και σχέδια πολιτικών, παίζοντας τον ρόλο τους στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, εκμεταλλευόμενοι, με το αζημείωτο, την εξειδίκευσή τους στον θρησκευτικό χώρο για να ζουν πλουσιοπάροχα.

Το τεύχος <Εν Συνειδήσει> του Μεγάλου Μετεώρου περιέχει πολλά ιστορικά στοιχεία για την πορεία του Οικουμενισμού, τα οποία ενισχύουν τον λογισμό μου. Θέλω να σταθώ μόνο σε ένα.
Στο πως έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο αξιοθρήνητος Αθηναγόρας, η αρχή της μεγάλης εκκλησιαστικής συμφοράς:
Αποκλείσθηκαν από τον τότε Τούρκο Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως, με διαταγή της Αμερικής, όλοι οι υποψήφιοι Μητροπολίτες της Πατριαρχικής Συνόδου για να εκλεγή Πατριάρχης ο Αμερικής Αθηναγόρας, για του οποίου την εκλογή παραβιάσθηκε και ο τεσκερές του 1923, ο οποίος καθορίζει ότι όλοι οι Οικουμενικοί Πατριάρχες πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι.
Ο Αθηναγόρας έφθασε στην Κωνσταντινούπολη με το προσωπικό αεροπλάνο του φίλου του Αμερικανού Προέδρου Τρούμαν, ώστε να μην υπάρχη καμμιά αμφιβολία για την διατεταγμένη υπηρεσία που έπρεπε να εκτελέση, υπηρετώντας την Αμερικανική πολιτική.
Ο Αθηναγόρας, ανανεώνοντας συνεχώς την οικονομική του συνδρομή στη Μασωνική Στοά ( φωτοαντίγραφο μιας αποδείξεως είχε δημοσιεύσει προ ετών ο Ο. Τ. ), προχώρησε, με την πνευματική αδιακρισία του ανθρώπου που δεν πιστεύει τίποτα, στη δημιουργία μιας ιδιότυπης θρησκείας τον αποκληθέντα κατ’ ευφημισμόν Οικουμενισμό η οποία εκφράζει μόνο τους κατά πνεύμα συγγενείς του Φαναρίου και εκείνους, που, με την σύμπραξη της Αμερικής και της εκάστοτε δούλης της Ελληνικής Κυβερνήσεως, αρμέγουν τον Κρατικό κορβανά και το ιερό εκκλησιαστικό χρήμα για τα άσκοπα έως προδοτικά για την Ορθοδοξία “εκκλησιαστικά” Συνέδρια!
Αξίζει να γίνη κάποτε οικονομικός έλεγχος σε πολλά πρόσωπα, που εδώ και δεκαετίες χειρίζονται κατ’ αποκοπήν και κατ’ αποκλειστική επιλογή των πολιτικών τα διεθνή εκκλησιαστικά θέματα, ενώ, από την άλλη μεριά, διατηρούνται συστηματικά στο περιθώριο πρόσωπα με βαθειά θεολογική γνώση, ορθόδοξη πνευματικότητα και ιεραποστολική ανιδιοτέλεια!

Η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με την ημέρα.
Η Αμερική και η Ευρώπη εξακολουθούν να περιβάλλουν με δόξες και τιμές τους Οικουμενικούς Πατριάρχες που εξυπηρετούν τα σχέδιά τους, ενώ κάποιοι αφελείς ιθαγενείς πιστεύουν ότι η τιμή αυτή είναι τιμή και αναγνώριση της Ορθοδοξίας!
Ας μας ειπούν, λοιπόν, αυτοί που ισχυρίζονται ότι βλέπουν:
Πως έχει εισπράξει και πως εισπράττει μέχρι σήμερα η Ορθοδοξία μας αυτήν την αναγνώριση, εκτός από τις χρηματικές και πολυποίκιλες “εισπράξεις” των μονίμως εμπλεκομένων στην άθλια αυτή υπόθεση, αυτών που αναπαριστούν με ακρίβεια τους άθεους και καταχραστές Γραμματείς και Φαρισαίους, σύμφωνα με τους οποίους ο Χριστός ήταν ο μόνος αναρμόδιος να εκφράζη τον Θεό;

Άραγε, μπορούν να μας απαντήσουν, που βρίσκουν το κουράγιο να συνεχίζουν την άθλια αυτή Οικουμενιστική τους τακτική, αφού δεν έχουν με το μέρος τους ούτε ένα μεμαρτυρημένο στη συνείδηση της Εκκλησίας μας σύγχρονο άγιο;
Όλοι οι σύγχρονοι άγιοι Πατέρες μας ήσαν αντίθετοι με την τακτική και την πορεία του Οικουμενισμού.
Ποιός από τους παλαιότερους ή τους συγχρόνους συζητητάς των Συμβουλίων της ανομίας μπορεί να συγκριθή με την αγιότητα, τον μοναδικό θεολογικό και θύραθεν πλούτο του μακαριστού Πατρός μας Ιουστίνου Πόποβιτς και με την πολυποίκιλη προσωπικότητα, αγιότητα οξυδέρκεια και διαλεκτική δεινότητα του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου;
Η απάντηση είναι: Κανείς!
Καί για να μην μείνη μετέωρο το ερώτημα για το που βρίσκουν το κουράγιο να επιμένουν, η απάντηση είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει γιατί, απλούστατα, οι επιτελικοί που καθορίζουν τα πάντα, δεν πιστεύουν σε τίποτα.
Μόνο στά επίγεια αφεντικά τους!

Βασίλειος Ε. Βολουδάκης Πρωτοπρεσβύτερος

Σημείωσι blog apotixisi:

Το άρθρο το ζητήσαμε και μας εστάλη από τον ίδιο τον π. Βασίλειο Βολουδάκη