Δευτέρα 18 Μαΐου 2009



ΠΑΠΙΣΜΟΣ = ……





Η έκπτωση από την ορθή πίστη στο Θεό εκτός από τις άλλες σοβαρές επιπτώσεις έχει και επίπτωση και στην ηθικότητα.

Η αληθινή πίστη και η ειλικρινής σχέση με το Θεό είναι ο σοβαρότερος ανασταλτικός παράγων στις ηθικές παρεκτροπές.
Αντιθέτως η ψεύτικη ή εσφαλμένη ή υποκριτική ή αιρετική πίστη, όπως εκείνη των παπικών, είναι επόμενο να σκοντάφτει και στο ζήτημα της ηθικής διδασκαλίας και πρακτικής. Λαθεμένη πίστη, λαθεμένη ζωή.


Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι σημειώνονται αμέτρητα κρούσματα σεξουαλικών ανωμαλιών μέσα στον «κλήρο» τους, παντού βέβαια, αλλά ιδιαίτερα στην Αμερική, τη χώρα της ηθικής αποχαλινώσεως.
Έχουμε ασχοληθεί και άλλοτε στην «Ι.Π.» με το ζήτημα αυτό, αλλά νέες πληροφορίες μας αναγκάζουν να ψηλαφίσουμε και πάλι το ζήτημα, που σκανδαλίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα, δεδομένου ότι ο «κλήρος» του παπισμού που υποτίθεται ότι διδάσκει την ηθική καθαρότητα της χριστιανικής ζωής, δίνει κάθε τόσο στη δημιοσιότητα βαριά σεξουαλικά σκάνδαλα εκφυλιστικής μορφής.

Έγκυρη πηγή αναφέρει ότι στη χώρα που προαναφέραμε η εν Βατικανο κεντρική διοίκηση της επιχειρήσεως του παπισμού το 2007 κατέβαλε για αποζημίωση σε κακοποιηθέντας από παπικούς ανώμαλους «κληρικούς» 526 εκατομμύρια δολάρια.
Για το 2008 για τον ίδιο σκοπό κατέβαλε 436 εκατομμύρια δολάρια, ενώ, όπως μεταδίδουν καλά πληροφορημένες πηγές, οι μηνύσεις των κακοποιηθέντων συνεχώς πυκνώνουν, αφού έχουν φτάσει τις 803 νέες περιπτώσεις, από τις οποίες παραπάνω από τις μισές αφορούν σε σεξουαλικές κακοποιήσεις ανηλίκων.

Το πράγμα παρ’ όλο ότι συσσωρεύει όγκο ντροπής στην επιχείρηση του παπισμού για το κατάντημα των «λειτουργών» του, εντούτοις δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι στην πραγματικότητα το συγκρότημα δεν ενδιαφέρεται για τέτοιες «λεπτομέρειες».
Βέβαια ο πάπας των παπικών εμφανίζεται να καταδικάζει το φαινόμενο, αλλ’ αυτό το κάνει μόνο για «τα μάτια του κόσμου».
Γιατί στην ουσία ο παπισμός δεν νοιάζεται για την ηθικότητα των κληρικών του.
Και αυτός ο πάπας τους προσωπικά δεν «ιδρώνει» για το κατάντημα.

Απόδειξη ότι δεν νοιάζεται, είναι ότι κανένας από τους υπαιτίους δεν έχει καθαιρεθεί. Σιωπηρώς όλοι αυτοί είναι αποδεκτοί διότι δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς.
Αν η «αγιότητά του» έβγαζε ένα δέκρετο να καθαιρούνται, θα έπρεπε να καθαιρεθούν όλοι οι παριστάνοντες τους κληρικούς, και πρώτος ο ίδιος.
Γι’ αυτό και ανέχεται, ή μάλλον επιβραβεύει τις τέτοιες λειτουργίες των κληρικών του πληρώνοντας αυτός τα τζερεμέδια τους.

Το πολύ πολύ να ενεργήσει μια μετάθεση του σκανδαλοποιού σε άλλη πόλη, για να ησυχάσει η μία πόλη, αν ησυχάσει βέβαια με το νέο «κληρικό» που θα τοποθετηθεί, και να βρει το μπελά της η άλλη πόλη στην οποία θα μετατεθεί ο έκφυλος σκανδαλοποιός.
Γιατί πράγματι με το σωφρονιστικό αυτό «μέτρο» το μόνο που πετυχαίνει ο «αγιότατος» είναι να μεταδίδει το μίασμα από πόλη σε πόλη και να καταστρέφονται και άλλα και άλλα αθώα και ανύποπτα παιδιά από τους «σωτήρες» της νεότητος.

Αυτά είναι μερικά από τα «αγαθά» έργα του «αλάθητου και αγιότατου ποντίφηκος» που κατά τα άλλα διεκδικεί αναγνώριση από όλη την ανθρωπότητα, ή μάλλον επιδιώκει όλη η χριστιανική ανθρωπότητα να πέσει μπρούμυτα κάτω από το μαγικό σκήπτρο της «θείας» εξουσίας του και να προσκυνήσει την παντόφλα του.
Έτσι η υποχρεωτική αγαμία στους «κληρικούς» του έχει μεταβάλλει τους μισούς σε κιναίδους και τους άλλους μισούς σε παιδεραστάς.
Μεγάλη όντως η «ιεραποστολική επιτυχία του»!

Για να είμαστε όμως πιο ακριβοδίκαιοι θα πρέπει να αναφέρουμε ότι αν ο επί κεφαλής της επιχειρήσεως δεν νοιάζεται ότι ο κλήρος του έχει καταντήσει κιναιδαριό και ταχύρρυθμη σχολή παιδεραστίας, του κοστίζει όμως κάτι άλλο.
ότι το θησαυροφυλάκιο του Βατικανού επιβαρύνεται και φτωχαίνει.
Γιατί όχι και απειλείται κατάρρευση, αν τυχόν η ποσοστιαία ετήσια αύξηση των καταγγελιών διευρυνθεί και πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Διότι προς τα εκεί πάει το πράγμα.
Όπως φαίνεται οι δηλωθείσες καταγγελίες αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου.
Σύμφωνα με δημοσιογραφική πηγή που φέρνει το κατάντημα αυτό στο φως, οι προαναφερθείσες καταγγελίες αφορούν τα έτη 1960-1974.

Από το 1975-2009 σίγουρα θα έχει σημειωθεί μία ακόμη πιο μεγάλη, μια καταρρακτώδης, θα λέγαμε, αύξηση του φαινομένου.
Μάλιστα απ’ ότι φαίνεται, οι κακοποιημένοι και αποπλανημένοι στην Αμερική «ξύπνησαν». Και για άλλους λόγους βέβαια, αλλά κυρίως διότι το Βατικανό πληρώνει, δεν παίζει.
Κάνει, αλλά και πληρώνει. Έχει συνέπεια στην ιδεολογία του. Δεν είναι κακοπληρωτής.
Σιγά - σιγά θα ξυπνήσουν και οι απανταχού της γης κακοποιημένοι, και τότε τι θα γίνει με το θησαυροφυλάκιο; Δεν θα μείνει τίποτε. Θα φαλιρίσει.
Και πως ο κινητικότατος βατικανάρχης θα αυξήσει τις «ιεραποστολές» του;

Ανησυχία δικαιολογημένη εκατό τοις εκατό. Γι’ αυτό και ο εν λόγω τιμονιέρης, «απορροφημένος» από τα πνευματικά, όπως γράφουν άλλες νεώτερες ειδήσεις, «ποντάρει στο χρυσό».
«Σύμφωνα με την τελευταία ετήσια εκτίμηση, η οποία ανακοινώθηκε στους επισκόπους το περασμένο καλοκαίρι η «Αγία Έδρα» έχει στην κατοχή της χρυσό συνολικής αξίας 19 εκατομμυρίων ευρώ, που αντιστοιχεί σε έναν τόνο πολύτιμων κίτρινων ράβδων».

Θα σχολιάσουμε εδώ ότι αυτός ο χρυσός είναι ο δηλωμένος.
Για την ποσότητα του αδήλωτου όμως ποιος θα μιλήσει;
Προφανώς για τον αδήλωτο σιωπά ο κ. Ράτσιγκερ.
Διότι ποιος μας διαβεβαιώνει ότι ο πάπας των παπικών λέει όλη την αλήθεια;
Ποιος μπορεί να εξακριβώσει αν λέει τη μισή αλήθεια;
Εξάλλου πότε είπε την αλήθεια για να την πει και τώρα;
Και γιατί μίλησε μόνο για το χρυσό και δεν μίλησε και για το ρευστό, και γενικότερα για το σύνολο των εισοδημάτων του Βατικανού;
Αν είναι δυνατόν το κράτος του Βατικανού με τις τράπεζές του, με το εμπόριο των όπλων, με τα ανά τον κόσμο ακίνητά του, με τις ετήσιες υποχρεωτικές εισπράξεις του από τους οπαδούς του, με τις αποικίες του, να έχει στην άκρη μόνο 19 εκατομμύρια ευρώ!!

Συμπέρασμα:
Παπισμός= αθεϊα, χρήμα, ακολασία, ψέμα, διαστροφή.
Μπορεί να τον καμαρώνει ο κ. Βαρθολομαίος.


Απο το περιοδικο ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνος Μαϊου-Ιουνιου 2009

20 σχόλια:

  1. Το σπουδαιότερο:

    Παπισμός = ..... και αίρεση, που είναι βλασφημία του Αγίου Πνεύματος.

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αιρετικέ και Οδυσσέα που τα βάζετε με τους παλαιοημερολογίτες, τι έχετε να πείτε για το θαύμα της θέοθεν βεβαίωσης το 1925 στον Άγιο Ιωάννη στον Υμμητό΄. Εδώ το είδαν και αστυνόμοι δεν είναι ψέμμα ότι έγινε. Τ ι λέτε λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ
    ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

    Η Ορθόδοξη θέση εναντία στην Αίρεση-πανΑίρεση Οικουμενισμού


    Εφόσον αποδείχτηκε ότι κηρύσσεται αίρεση, το κρίσιμο ερώτημα πού πρέπει ν' απασχολεί κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό που αγωνιά για τη σωτηρία της ψυχής του είναι το εξής: «Ποια είναι, κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας, η ορθή θέση έναντι στην αίρεση;» Απάντηση: Η με βάση τον ΙΕ' Κανόνα της ΑΒ' Συνόδου αποτείχιση από τούς κηρύσσοντας την αίρεση επισκόπους, καθώς και από τούς εν γνώσει κοινωνούντες μετ' αυτών. Διότι οι Πατέρες καταδικάζουν όχι μόνον τούς πρώτους, αλλά και τους δευτέρους. Τούτο αποδεικνύεται με σαφήνεια στα ακόλουθα πατερικά χωρία, μικρό δείγμα από τα πάμπολλα που υπάρχουν:


    1. Μέγας Βασίλειος: «Οίτινες τήν υγια ορθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ομολογειν, κοινωνουσι δέ τοις ετερόφροσι, τούς τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μή αποστωσιν, μή μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν».

    2. Άγιος Κύριλλος 'Αλεξανδρείας προς τον λαό της Κων/λεως: «Ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι [Νεστορίω], μήτε μήν ως διδασκάλω προσέχοντες . . . Τοις δέ γε των κληρικών, είτε λαϊκων δια την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις ή καθαιρεθεισι παρ' αυτου, κοινωνουμεν ημεις, ου τήν εκείνου κυρουντες άδικον ψηφον, επαινουντες δέ μάλλον τους πεπονθότας (=παθόντας)».

    3. Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «'Εχθρούς γάρ του Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τούς αιρετικούς, αλλά και τούς τοις τοιούτοις κοινωνουντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο».
    4. Του ιδίου: «Οι μέν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν, οι δέ, ει και τοις λογισμοις ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται».

    5. Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πασαι αι Σύνοδοι και πασαι αι θειαι Γραφαί φεύγειν τούς ετερόφρονας παραινουσι και της αυτών κοινωνίας διΐστασθαι».

    6. Του ιδίου: «Φεύγετε και υμείς, αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνία και το μνημόσυνο των αμνημονεύτων. Ιδού εγώ Μάρκος ο αμαρτωλός λέγω υμιν, ότι, ο μνημονεύων του Πάπα ως ορθοδόξου αρχιερέως, ένοχός εστι πάντα τα των Λατίνων εκπληρωσαι μέχρι και αυτής της κουράς των γενείων και ο λατινοφρονων μετά των Λατίνων κριθήσεται και ως παραβάτης της πίστεως λογισθήσεται».

    7. Αγιορείτες Πατέρες προς αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον: «Και πώς ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα . . . ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, κάν ορθόδοξος είη ο αναφέρων».

    8. Ζ΄ Οικ. Σύνοδος: «Τοις κοινωνουσιν εν γνώσει τοις υβρίζουσι καί ατιμάζουσι τας σεπτάς εικόνας, ανάθεμα».

    9. Σύνοδος του 1351: «Τούς κοινωνουντας τούτοις [τοις παπικοις] εν γνώσει ακοινωνήτους έχομεν».

    10. Το γνωστόν: «Ο κοινωνων ακοινωνήτοις ακοινώνητος έσται».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ

    ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
    Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ
    Του Πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση Καθηγητού Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ
    Επί πολλές δεκαετίες η παναίρεση του Οικουμενισμού λυμαίνεται την ορθόδοξη πίστη και ζωή. Από τους ποιμένες, φύλακες του ποιμνίου, που θα έπρεπε να αγρυπνούν και να εκδιώκουν τους λύκους των αιρέσεων του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, πολλοί σιωπούν και κρύβονται, είτε από φόβο και δειλία είτε για να μη πέσουν στην δυσμένεια των ισχυρών, ενώ άλλοι έχουν προσχωρήσει στις αιρέσεις και ως προβατόσχημοι λύκοι κατασπαράσσουν πνευματικά τους ποιμαινομένους. Την διαφύλαξη της πίστεως ανέλαβαν ευάριθμοι πρεσβύτεροι και μοναχοί, αλλά και οι ίδιοι οι ποιμαινόμενοι με αξιοθαύμαστη παρρησία. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας, που το ποίμνιο αποδεικνύεται συνετώτερο των ποιμένων, ποιμαινόμενο αοράτως από τον αρχιποίμενα Χριστό, ο οποίος άλλωστε εγκατέστησε τους ποιμένες, όχι για να καταφάγουν, αλλά για να προστατεύουν το ποίμνιο, όχι για να σφετεριστούν την ιερατική Χάρη προς ίδιον όφελος, αλλά για να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή τους, όπως έπραξεν Εκείνος, για την σωτηρία των προβάτων. Ο καλός ποιμένας δεν φεύγει, όταν βλέπει τον λύκο να έρχεται, πολύ περισσότερο δεν προσχωρεί στους λύκους, αλλά «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων»1.
    Το θυσιαστικό πρότυπο του Μεγάλου Ποιμένος Χριστού ακολούθησαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες, που αναλώθηκαν και εμαρτύρησαν είτε αγωνιζόμενοι εναντίον των αιρέσεων της εποχής τους, είτε εναντίον εσωτερικών διαστρεβλώσεων και παραχαράξεων του ευαγγελικού ασκητικού ήθους, όπως ο μέγιστος Άγιος Πατήρ και Διδάσκαλος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, του οποίου εφέτος εορτάζουμε τα 1600 έτη από την μαρτυρική και ηρωϊκή του κοίμηση στο δρόμο της εξορίας (407-2007).
    Η παράδοση αυτή αγίων επισκόπων, αγωνιστών και προμάχων της πίστεως δεν διεκόπη ποτέ, κατά την δισχελιετή πορεία της Εκκλησίας, για να αποδεικνύεται εμφανώς, ότι υπάρχει αδιάκοπα η αποστολική διαδοχή, όχι μόνο στους θρόνους και στην διοίκηση, αλλά κυρίως στην πίστη και στην ζωή, όπως ψάλλουμε στο απολυτίκιο των αγίων ιερομαρτύρων: «Και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος των Αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες θεόπνευστε εις θεωρίας επίβασιν. Δια τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος ιερομάρτυς...».
    Μετά την λόγω γήρατος φυσική σιωπή του μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, αποστολικής και πατερικής μορφής των καιρών μας, διερωτώμασταν όλοι για την παντελή σχεδόν απουσία θαρραλέων και αγωνιστών επισκόπων. Δεν υπάρχει ούτε ένας Καντιώτης, δεν θα ακουσθεί επιτέλους μία γενναία, δυνατή, κραυγαλέα φωνή Ορθοδοξίας, για να τρομάξει τους κοάζοντας βατράχους μέσα στα λιμνάζοντα νοσογόνα νερά της αιρέσεως του Οικουμενισμού; Υπήρξαν βέβαια κάποιες φωνές ελαχίστων επισκόπων, που ενίσχυαν και έτρεφαν την ελπίδα ότι θα γίνουν δυνατώτερες, ώστε να ακουσθούν καλά και από τους λύκους, για να φύγουν, και από τα πρόβατα, για να αναθαρρήσουν. Οι ενδόμυχες, εσωκάρδιες προσευχές χιλιάδων πιστών να αλλάξει το κλίμα της σιωπής και του φόβου, μέσα στο οποίο «όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» εισακούσθηκαν από το Θεό. Στα αδιέξοδα Εκείνος δίδει διέξοδο, όσο και αν φαίνεται ανθρωπίνως αδύνατη η μεταβολή των πραγμάτων. «Τόξον δυνατών ησθένησε, και οι ασθενούντες περιεζώσαντο δύναμιν»2. Ησθένησαν οι δυνατοί και ήταν εκ Θεού προετοιμασμένη να ακουσθεί μεγάλη φωνή ορθοδόξου, και μάλιστα νεαρού στην ηλικία, επισκόπου. Ο μητροπολίτης Πειραιώς, σεβασμιώτατος κ. Σεραφείμ, μας εξέπληξε και μας εχαροποίησε όλους με όσα έγραψε και εδήλωσε στον επίσης αταλάντευτο αγωνιστή της Ορθοδοξίας αρχιμανδρίτη π. Μάρκο Μανώλη, Πνευματικό και Γέροντα της «Πανελληνίου Ορθοδόξου Ενώσεως», ο οποίος έχει και την πνευματική επιστασία του Ορθοδόξου Τύπου3. Όσα γράφει και δηλώνει είναι η Πίστη, η φωνή, η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, η αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας.
    Δέχεται και διακηρύσσει ότι «η συγκρητιστική χοάνη της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ως εκφράζεται σήμερον τόσον εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των λεγομένων Εκκλησιών, όσον και εις τα διάφορα διεθνή fora καταδολιεύει και ευτελίζει την Χριστιανικήν αποκάλυψιν και εκκοσμικεύει το άγγελμα της σωτηρίας, μετατρέπουσα αυτό εις ηθικολογίαν στερουμένης ζωής, χάριτος και δυνάμεως Θεού. Είναι τελικώς η προσπάθεια αυτή μία ακόμη άπεπλις απόπειρα του βυθίου δράκοντος να εκμηδενίση το σταυροαναστάσιμον μήνυμα ζωής της Αποστολικής Καθολικής Εκκλησίας». Συγκρητιστική παναίρεση λοιπόν ο Οικουμενισμός, οι εκκλησίες του Παγκόσμιου Συμβουλίου λέγονται εκκλησίες, χωρίς να είναι, όλη δε αυτή η οικουμενιστική προσπάθεια προέρχεται εκ του Διαβόλου. Σεραφειμική όντως, αγγελική η αντιπαράθεση προς τα έργα του σκότους.
    Αποστολικά και πατερικά, δυνατά και αληθινά είναι και όσα λέγει ο μεγαλοφωνότατος ορθόδοξος επίσκοπος και για την αίρεση του Παπισμού. Γράφει ότι αποκοπείς από την Εκκλησία εστερήθη της Θείας Χάριτος, γι' αυτό και περιέπεσε σε πάμπολλες αιρέσεις και σε αλλοίωση και παραμόρφωση του Χριστιανισμού, με συνέπεια να γίνει αιτία και θεμέλιο της αθεϊας στην Ευρώπη. Προλαμβάνει ο μητροπολίτης την παπική διακήρυξη του Ιουλίου περί του ότι η παπική «εκκλησία» είναι η μόνη αυθεντική εκκλησία και διακηρύσσει ότι αυτό ισχύει μόνον για την Ορθόδοξη Εκκλησία, και για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια από στόμα ορθοδόξου επισκόπου προτείνεται η αποχώρησή μας από τους θεολογικούς διαλόγους, που έστησε η παναίρεση του Οικουμενισμού. Γράφει: "Ταπεινώς φρονώ ότι η μήτηρ ημών Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία, ως μόνη και αληθής ιστορική συνέχεια της αδιαιρέτου Εκκλησίας, οφείλει να διακηρύξη urbi et orbi την αλήθειαν και βεβαιότητα της αυτοσυνειδησίας Αυτής, δια τεκμεριωμένων θέσεων και κειμένων. Εν συνεχεία να αποχωρήση εκ των λεγομένων διαλόγων, προσφερόντων άλλοθι, δυστυχώς, εις τους ηγήτορας και εις τους υπ' αυτούς εν αιρέσει όντας και εν χώρα και σκιά θανάτου βιούντας και καλέση αυτούς δια λόγων , πράξεων και ευαγγελικής βιοτής, όπως οι μεν εκτός της σωτηριώδους πίστεως επανακάμψουν εις την κοινήν χιλιετή αποστολοπαράδοτον αλήθειαν, οι δε, όπως ανακαλύψουν την δια της Αναστάσεως υπέρβασιν του θανάτου και την σωτηρίαν, άτινα ως τιμαλφεστάτην ευοδίαν αποπνέει σύμπασα η ιερά ημών Παράδοσις».
    Σωτήρια διακήρυξη και σωτήρια λύση, η οποία, αν υιοθετηθεί και υλοποιηθεί από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, θα θεραπεύσει το τραύμα του Παλαιοημερολογιτισμού, θα καθησυχάσει τους αγωνιώντες για την πορεία του σκάφους της Εκκλησίας και την ορθοφροσύνη των επισκόπων και θα προβληματίσει σωτήρια τους ετεροδόξους.
    Εκτιμούμε ότι ήταν τόσο δυνατή αυτή η φωνή και τόσες οι απώλειες που θα εισέπραττε ο Παπισμός από την προτεινόμενη αλλαγή πορείας της Εκκλησίας της Ελλάδος ως προς τον Οικουμενισμό, ώστε έσπευσε ο πάπας να διακηρύξει αμέσως ότι ο Παπισμός είναι η μόνη αυθεντική Εκκλησία, και ότι οι ορθόδοξες εκκλησίες έχουν κάποια στοιχεία εκκλησιαστικότητας, είναι όμως λειψές, ελαττωματικές, ελλειμματικές, γιατί δεν αναγνωρίζουν το πρωτείο του πάπα, και επομένως δεν προσφέρουν την σωτηρία. Η απήχηση και η σημασία των θέσεων του μητροπολίτου Πειραιώς αποδεικνύεται επίσης εκ του ότι ενοχλήθηκαν και οι εν Ελλάδι παπικοί, οι οποίοι δια του «καθολικού» επισκόπου Σύρου κ. Φραγκίσκου Παπαμανώλη έσπευσαν με επιστολή του τελευταίου προς τον μητροπολίτη Πειραιώς να εκφράσουν την λύπη τους και να αναιρέσουν τα γραφόμενά του. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η επιστολή, γιατί αποκαλύπτει την παπική νοοτροπία και το αμετανόητο των αιρετικών. Πολύ πιο ενδιαφέρουσα όμως είναι η απάντηση του μητροπολίτου Πειραιώς προς τον παπικό «επίσκοπο», στην οποία με αποστολική και πατερική παρρησία αποκαλεί τον Παπισμό απλώς «θρησκευτική κοινότητα», που δεν έχει καμμία σχέση με την Εκκλησία του Χριστού, λόγω των πολλών της αιρέσεων και πλανών, σε προσωπικό επίπεδο και φιλαδέλφως επισημαίνει στον «καθολικό» επίσκοπο ότι δεν είναι επίσκοπος της εκκλησίας, αλλά απλός «πνευματικός υπεύθυνος των εν σχίματι και αιρέσει τελούντων πιστών της Υμετέρας κοινότητος», και τελικώς, αφού αναιρεί επιτυχέστατα όλες τις ενστάσεις του, τον συμβουλεύει να επιστρέψει στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία. «Κατακλείων, τον λόγον παρακαλώ Υμάς ίνα αποστήτε της λατινικής κακοδοξίας και επιστρέψητε εις την Αδιαίρετον Καθολικήν Εκκλησίαν των χιλίων πρώτων χρόνων, την Πίστιν, Θεολογίαν, Άσκησιν, Πνευματικότητα, Πολίτευμα, Αλήθειαν και Παράδοσιν της Οποίας ακαινοτομήτως παρατείνει εις τους αιώνας η ιστορική συνέχεια Αυτής, η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία. Αποτινάξατε εκ των οφθαλμών Υμών την αχλύν των χιλίων κακοδόξου ζωής και ενσωματώθητε εις την Μίαν Αγίαν Αποστολικήν Αδιαίρετον Καθολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, Ήστινος «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν», ίνα επανέλθητε εις το Εν και Μοναδικόν Σώμα του Χριστού και εύρητε έλεος και χάριν».
    Ακούσθηκε τις τελευταίες δεκαετίες αυθεντικώτερη, πατερικώτερη, τολμηρότερη και γενναιότερη φωνή επισκόπου; Σκεπτόμασταν εσχάτως πολλοί κληρικοί και μοναχοί να θέσουμε με ένα κείμενο τους επισκόπους προ των ευθυνών τους και να αποφασίσουν εν συνόδω αν ο Παπισμός είναι εκκλησία ή αίρεση, αν ο Οικουμενισμός επίσης εκκλησιολογικά δικαιολογείται, και να τους παρακαλέσουμε να αποχωρήσει η Εκκλησία της Ελλάδος από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των λεγομένων, των δήθεν, εκκλησιών. Το κείμενο το συνέταξε ήδη ο μητροπολίτης Πειραιώς. το προσυπογράφουμε αγαλλομένη χειρί χιλιάδες κληρικών, μοναχών και λαϊκών, πιστεύουμε, μεταξύ αυτών, και πολλών επισκόπων. Θα περιμένουμε και συνοδική επικύρωση των αναμφισβητήτων και αληθώς ορθοδόξων θέσεων που εκφράζει. Ούτως ή άλλως όμως «χαίρομεν και αγαλλόμεθα», διότι ανατέλλει η νίκη της Ορθοδοξίας εναντίον της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού, διότι έχομεν ορθοδόξους επισκόπους, δεν είμαστε ανεπίσκοποι, όπως μας κατηγορούν οι Οικουμενιστές. αυτοί είναι ανεπίσκοποι, γιατί δεν έχουν αληθινούς, ορθοδόξους επισκόπους. Ευχαριστούμε και ευγνωμονούμε τον εν Τριάδι Θεόν για την ανάδειξη νέων ομολογητών της πίστεως και επαναλαμβάνουμε την δέηση της Θείας λειτουργίας: «Εν πρώτοις μνήσθητι Κύριε του επισκόπου Πειραιώς Σεραφείμ, ον χάρισαι, ταις αγίαις σου εκκλησίαις εν ειρήνη, σώον, έντιμον, υγιή, μακροημερεύοντα και ορθοτομούντα τον λόγον της Σης αληθείας».4

    Εκ του περιοδικού Θεοδρομία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ
    Ἡ μόνη πατερική ὁδός ἀντιδράσεως
    εἰς τήν ἀποστασίαν ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξίαν
    Η ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς τό Φανάριον καί ἡ ἀντίστοιχος τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου τῶν
    Νεοημερολογιτῶν εἰς τό Βατικανόν μέ τάς συμπροσευχάς καί τούς λόγους, οἱ ὁποῖοι ἀντηλλάγησαν,
    ἀποδεικνύει ὅτι ἡ οἰκουμενιστική πορεία τῶν ἡγετῶν τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ ἐπιταχύνεται. Οἱ ῞Αγιοι
    Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι ὁ μόνος τρόπος ἀντιδράσεως πρέπει νά εἶναι ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ
    ὀνόματός των καί ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία μετ᾿ αὐτῶν. Μόνον μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐνδέχεται νά
    συνετισθοῦν καί νά ἀλλάξουν πορείαν. ῾Ο Καθηγητής κ. Παναγιώτης ῾Ηλιόπουλος εἰς πρόσφατον ὁμιλίαν
    του ἀνέφερε σχετικά παραδείγματα ἀπό τήν ἱστορίαν τῆς ᾿Εκκλησίας.
    Ὅταν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες συναντοῦσαν κληρικό πού δέν ὀρθοτομοῦσε τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ἦταν
    δηλαδή αἱρετικός, δέν συμπροσεύχονταν καί δέν συλλειτουργοῦσαν μαζί του, ἔπαυαν δέ νά ἀναφέρουν τό
    ὄνομά του στίς ἱερές ἀκολουθίες (διακοπή μνημοσύνου) ἄν ἦταν ποιμένας τους.
    Στή συνέχεια θά ἀναφέρω ἀπό τήν ἱστορία τῆς ᾿Εκκλησίας μερικά περιστατικά διακοπῆς
    μνημοσύνου, Πατριαρχῶν Κων/πόλεως κυρίως, ἀπό κορυφαίους πατέρες τῆς ἐκκλησίας, πού ἔκαναν
    μάλιστα πρό Συνοδικῆς ἀποφάσεως, μερικές δέ φορές μετά ἀπό αἱρετικές ψευδοσυνόδους.
    1- Μέ ἀπόφαση τῆς ἐν ᾿Αντιοχείᾳ Συνόδου 279, ἐστάλη στήν Κων/πολη, πρός ἐνίσχυση τῶν ἐκεῖ
    ᾿Ορθοδόξων, ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζινός. ῞Οταν ἔφτασε στή Βασιλεύουσα ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος δέν
    μνημόνευε τόν Πατριάρχη Δημόφιλο, καθότι ἀρειανός. ῞Οταν μετά δύο χρόνια συνῆλθε ἡ Β´ Οἰκουμενική
    Σύνοδος (381), ὄχι μόνο δέν ἐτιμώρησε τόν ῞Αγιο Γρηγόριο, ἀλλά καί τόν ἐξέλεξε πρόεδρο τῆς Συνόδου.
    2- ῞Οταν τό 428 ἔγινε Πατριάρχης Κων/πόλεως ὁ αἱρετικός Νεστόριος, οἱ ᾿Ορθόδοξοι κληρικοί
    ἔπαυαν ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλον νά τόν μνημονεύουν στίς ἱερές ἀκολουθίες, ἐνῶ ὁ λαός ἔβγαινε ἀπό τίς
    ἐκκλησίες πού μνημόνευαν τό ὄνομά του κραυγάζοντας «βασιλέα ἔχομεν, ἐπίσκοπον οὐκ ἔχομεν».
    ῾Ο τότε πατριάρχης ᾿Αλεξανδρείας ῞Αγιος Κύριλλος, σέ ἐπιστολές του πρός τόν κλῆρο καί τόν λαό τῆς
    Κων/πόλεως παρότρυνε σέ ἀγῶνα καί στή διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ Νεστορίου. Πρέπει νά
    σημειώσουμε ὅτι ὅλα αὐτά ἔγιναν 3 χρόνια περίπου πρίν συνέλθει ἡ Γ´ Οἰκουμενική Σύνοδος (431), ἡ ὁποία
    κατεδίκασε τόν Νεστόριο καί δικαίωσε τή στάση τῶν ᾿Ορθοδόξων, πού εἶχαν διακόψει κάθε κοινωνία μαζί
    του.
    3- ῞Εβδομος αἰῶνας Κων/πολη. ᾿Εμφανίζεται τότε ἡ αἵρεση τοῦ μονοθελητισμοῦ. ῞Ολοι οἱ
    πατριάρχες εἶχαν δεχτεῖ τήν αἵρεση αὐτή. Τή σημαία τῆς ὀρθῆς πίστεως κράτησαν δύο μοναχοί· ὁ ῞Αγιος
    Μάξιμος ὁ ῾Ομολογητής καί ὁ Σωφρόνιος, ὁ μετέπειτα Πατριάρχης ῾Ιεροσολύμων. ῾Ο ῞Αγιος Μάξιμος
    διέκοψε τό μνημόσυνον τῶν αἱρετικῶν Πατριαρχῶν Κων/πόλεως, γι' αὐτό καί διώχτηκε σκληρά. Τόν
    ἀναθεμάτισαν, τοῦ ἔκοψαν τό δεξί του χέρι, τοῦ ἔκοψαν τή γλῶσσα καί τόν ἐξόρισαν στόν Καύκασο σέ
    ἡλικία 80 ἐτῶν. ῞Ολα αὐτά συνέβησαν εἴκοσι χρόνια τουλάχιστον πρίν συνέλθει ἡ ΣΤ´ Οἰκουμενική Σύνοδος
    (680), δεκαοχτώ χρόνια μετά τόν θάνατο τοῦ ῾Αγίου Μαξίμου (662) ἡ ὁποία ἐδικαίωσε τόν ἀγῶνα τοῦ ῾Αγ.
    Μαξίμου καί καταδίκασε πέντε Πατριάρχες.
    4- Πρώτη φάση Εἰκονομαχίας (758-787). ᾿Αγωνίζεται τότε μέ ζῆλο ὁ μεγάλος πατέρας καί
    διδάσκαλος τῆς ἐκκλησίας ῞Αγ. ᾿Ιωάν. ὁ Δαμασκηνός (680-754). Τοῦ ἔκοψαν τό δεξί του χέρι, τό ὁποῖο
    ἀποκαταστάθηκε θαυματουργικά, μέ θερμή προσευχή στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἐνῶ ἡ Εἰκονομαχική
    σύνοδος τοῦ 754 τόν ἀναθεμάτισε. ῎Ας ἀκούσουμε τό φαιδρό ἐκεῖνο ἀνάμεθα. «Μανσούρ τῷ κακωνύμῳ καί
    σαρακινόφρονι, ἀνάθεμα. Τῷ εἰκονολάτρῃ καί φαλσογράφῳ, ἀνάθεμα. Τῷ τοῦ Χριστοῦ ὑβριστῇ καί
    ἐπιβούλῳ τῆς βασιλείας, ἀνάθεμα. Τῷ τῆς ἀσεβείας διδασκάλῳ καί παρερμηνευτῇ τῆς θείας γραφῆς,
    ἀνάθεμα!»
    ῾Η Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος (787), πού ἔγινε 33 χρόνια μετά τόν θάνατο τοῦ ῾Αγ. ᾿Ιωάννου (754) τόν
    ἐδικαίωσε πανηγυρικά, ἐξαπέλυσε δέ φρικτά ἀναθέματα κατά τῶν εἰκονομάχων καί ὅλων τῶν αἱρετικῶν,
    ὅπως ἀκούσαμε στό Συνοδικό τήν Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας.
    5- Δεύτερη φάση Εἰκονομαχίας (813-843). ῾Ο ῞Αγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης (759-826) ὁ ἄκαμπτος
    αὐτός μαχητής, τρεῖς φορές διέκοψε τό μνημόσυνο Πατριαρχῶν Κων/πόλεως. Οἱ δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν γιά
    ἕνα παράνομο γάμο. Κακοποιήθηκε δεινά, καθαιρέθηκε, ἀναθεματίστηκε καί ἐξορίστηκε ἀπό τούς
    εἰκονομάχους. Καί ὅλα αὐτά μετά ἀπό δύο εἰκονομαχικές συνόδους, 754 καί 815, ἐνῶ ἕνα μέρος τῶν
    ἀγώνων τοῦ ῾Αγίου Θεοδώρου ἦταν πρίν τήν Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδο (787). Κοιμήθηκε τό 826, δηλαδή 17
    χρόνια πρίν ἀπό τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί τόν θρίαμβο τῆς ᾿Ορθοδοξίας (843).
    6- ῾Ο Πατριάρχης Κων/πόλεως ῞Αγιος Γερμανός (1222-1240), σέ ἐπιστολή του πρός Κυπρίους
    κληρικούς (1229), πού μνημόνευαν Λατίνους ἐπισκόπους, κατόπιν ἀφόρητης βίας (Λατινοκρατία),
    ἀπαγορεύει κάθε οἰκονομία στό θέμα τοῦ μνημοσύνου, ἔναντι οἱουδήποτε τιμήματος. Τότε βέβαια πολλοί
    ἐδιώχθησαν καί εἶχαν μαρτυρικό τέλος. Στήν ἐπιστολή του αὐτή ὁ Πατριάρχης ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων·
    «῞Οσοι τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἐστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδί τῇ Λατινικῇ ὑποταγῇ, καί μηδέ
    εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν τήν τυχοῦσαν. Κρεῖσσον γάρ ἐστί ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν
    προσεύξασθαι κατά μόνας, ἡ ἐπ' ἐκκλησίας συνάγεσθε μετά Λατινοφρόνων» (Κ. Σάθα·Μεσαιωνική
    βιβλιοθήκη, Βενετία 1873-᾿Αθῆναι 1972, τόμος Β´, σελ. 18).
    7- Σύνοδος τῆς Λυών (1274). ᾿Αποφασίστηκε ἡ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν. Κλῆρος καί λαός ἀντέδρασε
    ἔντονα. ῾Αγιορεῖτες Πατέρες ἔστειλαν στόν Αὐτοκράτορα Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγο τόν ἀζυμίτη, μνημειώδη
    ὁμολογιακή ἐπιστολή καί στή συνέχεια διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Λατινόφρονα Πατριάρχου ᾿Ιωάννου τοῦ
    Βέκκου. Τό 1280 καταφθάνουν στό ῞Αγιο ῎Ορος Αὐτοκράτορας καί Πατριάρχης μέ στρατό, ἀποφασισμένοι
    νά ἐπιβάλλουν τό μνημόσυνο διά τῆς βίας. ῞Οσοι πατέρες ἔμειναν σταθεροί, μαρτύρησαν, καί ἑορτάζονται
    ἀπό τήν ἐκκλησία ὡς ῾Οσιομάρτυρες. Οἱ ᾿Ιβηρίτες ἐβλήθησαν στή θάλασσα καί ἡ μνήμη τους τελεῖται 13
    Μαΐου. Οἱ Ζωγραφῆτες ἐκάησαν στόν πύργο τῆς Μονῆς καί ἑορτάζουν 22 Σεπτεμβρίου. Οἱ Βατινοπεδινοί
    ἐτελειώθησαν δι' ἀγχόνης καί τιμῶνται στίς 4 ᾿Ιανουαρίου. Οἱ ἐν Καρυαῖς ἐτελειώθησαν ἄλλοι δι' ἀγχόνης
    καί ἄλλοι διά ξίφους, ἑορτάζουν 5 Δεκεμβρίου. ῞Ολα αὐτά ἔγιναν ἕξι χρόνια μετά τήν ψευδοσύνοδο τῆς
    Λυῶν (1274) καί τέσσερα χρόνια πρό τῆς Συνόδου τῆς Κων/πόλεως (1284), μέ τήν ὁποίαν ἀποκηρύχτηκε ἡ
    ἕνωση τῆς Λυών καί καθαιρέθηκε ὁ Πατριάρχης ᾿Ιω. Βέκκος.
    8- ῾Ησυχαστική ἔρις 14ος αἰ. ῾Ο παπικός μοναχός Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός, ἔρχεται στήν ᾿Ανατολή
    ὑποδύεται τόν ζηλωτή ᾿Ορθόδοξο, καί διαδίδει τά σαθρά δόγματα τοῦ παπισμοῦ, προκαλώντας σύγχυση,
    καί χλευάζοντας τούς ᾿Ορθοδόξους. Καταδικάσθηκε στή Σύνοδο τοῦ 1341 καί ἔφυγε στή Δύση. Τίς
    πλανεμένες ὅμως ἀπόψεις του ἀσπάζονται λόγιοι τοῦ Βυζαντίου (᾿Ακίνδυνος, Γρηγοράς κ.ἄ.), ἀλλά καί
    ἐπίσκοποι καί αὐτός ὁ Πατριάρχης Ιω. Καλέκας. ῾Ο στύλος τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ῞Αγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς
    διέκοψε τότε τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου, διά τοῦτο καί ἀναθεματίστηκε καί φυλακίστηκε στή φυλακή
    τῶν ἀνακτόρων τέσσερα χρόνια περίπου (1343-1347). Οἱ ᾿Ορθόδοξοι ὅμως Σύνοδοι 1341, 1347, 1351 οἱ
    ὁποῖες θεωροῦνται ἀπό πολλούς ὡς Οἰκουμενικές δικαίωσαν τούς ἀγῶνες τοῦ ῞Αγ. Γρηγορίου, τόν
    ἐξέλεξαν δέ καὶ ᾿Αρχιεπίσκοπο Θεσ/νίκης (1347).
    ῎Ας ἀκούσουμε τό ἐλεεινό ἀνάθεμα κατά τοῦ προμάχου τῆς ᾿Ορθοδοξίας ῾Αγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ·
    «Τόν Παλαμᾶν καί τούς ὁμόφρονας αὐτῷ... τολμήσαντας ἀκανονίστως καί ἀκρίτως ἀποκόψαι τό
    μνημόσυνόν μου, ἀπό τῆς ζωαρχικῆς καί ῾Αγίας Τριάδος δεσμῷ καθυποβάλλομεν, καί τό ἀναθέματι
    παραπέμπομεν...!». ᾿Ιωάννης ἐλαίῳ Θεοῦ ᾿Αρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός
    Πατριάρχης. (Ρ.G. 150, 863ἲ-864Α).
    9- Ψευδοσύνοδος Φερράρας - Φλωρεντίας (1438-1439). ᾿Αποφασίστηκε ἐκεῖ ἡ ἕνωση τῶν
    ἐκκλησιῶν. ῾Ο μόνος πού δέν ὑπέγραψε ὡς γνωστόν ἦταν ὁ ἐπίσκοπος ᾿Εφέσου ῞Αγ. Μάρκος ὁ Εὐγενικός
    (1392-1444), ὁ ὁποῖος καί διέκοψε τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως, δέν συλλειτούργησε δέ
    ποτέ πλέον μέ κανέναν ἐπίσκοπο ἀπ' ἐκείνους πού ὑπέγραψαν τήν ἕνωση. ᾿Επιπλέον ἄφησε ὑποθήκη νά μήν
    γίνουν δεκτοί ὁ Πατριάρχης καί ἐπίσκοποι πού ὑπέγραψαν, οὔτε μετά θάνατον, οὔτε στήν κηδεία, οὔτε στά
    μνημόσυνά του, ἀπό τιμή δῆθεν πρός αὐτόν. Σχετικά μέ τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου καί τῶν
    Λατινοφρόνων ἐπισκόπων ἔλεγε ὁ ῞Αγ. Μάρκος. «᾿Εκφεύγειν ἅπασι τρόποις τήν κοινωνίαν αὐτοῦ (τοῦ
    πατριάρχου) καί μήτε συλλειτουργεῖν αὐτῷ, μήτε μνημονεύειν αὐτοῦ, μήτε ἀρχιερέα τοῦτον, ἀλλά λύκον
    καί μισθωτόν ἠγεῖσθε» (Ρ.G. 160, 1097).
    Καί ὅλα αὐτά μετά τήν ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας καί πρίν ἀπό τήν ᾿Ορθόδοξο Σύνοδο
    Κων/πόλεως τοῦ 1450 ἡ ὁποία δικαίωσε τούς ἀγῶνες τοῦ ῾Αγ. Μάρκου. (Μ. Γεδεῶν, Πατριαρχικοί Πίνακες
    σέλ. 467).
    10- Μετά ὅμως ἀπό τίς ἀναφορές αὐτές σέ περιστατικά ἀπό τήν ἱστορία τῆς ἐκκλησίας, τό
    δικαίωμα καί τό καθῆκον τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου Πατριάρχου πού καινοτομεῖ περί τήν πίστιν
    κατοχυρώνουν καί οἱ ἱεροί κανόνες λα´ (31) ῾Αγ. ᾿Αποστόλων καί ὁ ιε´ (15) τῆς ΑΒ (Πρωτοδευτέρας) ἐν
    Κων/πόλει ἐπί Πατριάρχου Μ. Φωτίου (861). ῾Ο πολύ σημαντικός αὐτός κανόνας ὁρίζει ὅτι· ᾿Εκεῖνοι οἱ
    κληρικοί πού διακόπτουν τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου, καί μάλιστα πρό Συνοδικῆς ἀποφάσεως ὅταν
    κηρύσσει δόγματα παρά τά διατεταγμένα, ὄχι μόνο δέ κάνουν σχίσμα (ἑπομένως δέν εἶναι σχισματικοί),
    ἀλλά εἶναι καί ἄξιοι τιμῆς ἀπό τούς ᾿Ορθοδόξους. Αὐτό ἔγινε στά προαναφερθέντα περιστατικά, ὅπου
    κορυφαῖοι πατέρες διέκοψαν τό μνημόσυνο πρό Συνοδικῆς ἀποφάσεως. Αὐτό ἔγινε καί πρό 35ετίας
    περίπου (1972), ἀπό τίς περισσότερες μονές τοῦ ῾Αγίου ῞Ορους καί ἀπό τρεῖς Μητροπολίτες τῆς
    ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. Φλωρίνης Αὐγουστίνο, ᾿Ελευθερουπόλεως ᾿Αμβρόσιο καί Παραμυθίας Παῦλο,
    χωρίς νά τιμωρηθοῦν ἀπό τήν ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος.
    Συμπέρασμα· ᾿Εξ' ὅσων ἀναφέραμε μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ ῞Αγιοι Πατέρες ποτέ δέν
    μνημόνευαν κακοδόξους Πατριάρχες καί ᾿Αρχιερεῖς. ῞Οταν ἐμφανίζονταν τέτοια περιστατικά διέκοπταν τό
    μνημόσυνό τους καί κάθε κοινωνία μαζί τους. Σ' αὐτό ἔχουμε τή σύμφωνη γνώμη τῶν ῞Αγ. Πατέρων,
    (consensus partum).
    Σεβαστοί Πατέρες, ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί. Οἱ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιά σωτηρία εἶναι
    ὁ καθαρός βίος καί ἡ ὀρθή πίστη. ῾Ο Οἰκουμενισμός κάθε ἄλλο παρά ὀρθή πίστη εἶναι. Εἶναι «Παναίρεση»
    (π. ᾿Ιουστίνος Πόποβιτς), «εἶναι κάτι χειρότερο ἀπό τήν παναίρεση» (καθηγητής ᾿Ανδρέας Θεοδώρου),
    «εἶναι θανάσιμη ἀπειλή γιά τήν ᾿Ορθοδοξία» (π. Σπυρίδων Μπιλάλης), «εἶναι (νέα) βαβυλώνια αἰχμαλωσία»
    (π. Γ. Μεταλληνός), «εἶναι αἵρεση καί παναίρεση» (καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης), «εἶναι ἡ μεγαλύτερη
    πλάνη τῆς ἐποχῆς μας, ὁ μεγαλύτερος καί ἰσχυρότερος πειρασμός» (Ναυπάκτου ῾Ιερόθεος), «εἶναι αἵρεση»
    (᾿Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος). ῾Ο ᾿Αρειανισμός, ὁ Μονοφυσιτιμός, ὁ Μονοθελητισμός, ἡ Εἰκονομαχία,
    ἦσαν γνωστές αἱρέσεις σέ ἄλλες ἐποχές, ὁ Οἰκουμενισμός τώρα.
    Τά παγκόσμια κέντρα ἐξουσίας, οἱ ἐργολάβοι τῆς πολυθρύλητης παγκοσμιοποίησης, πού
    κατευθύνουν τίς τύχες τοῦ πλανήτη, φιλοδοξοῦν νά καταστήσουν τόν Οἰκουμενισμό τήν Πανθρησκεία τοῦ
    μέλλοντος. ῞Ενα εἶδος ὁμοσπονδίας θρησκειῶν, μέ πνευματικό πλανητάρχη τόν Πάπα. Μέ σατανική
    πανουργία ὅλα ὁδεύουν πρός αὐτή τήν κατεύθυνση. ῾Η μόνη διέξοδος ἀπό τό πλέγμα αὐτό τοῦ θανάτου,
    στό ὁποῖο ἔχουν μπλέξει ὅλες σχεδόν οἱ ᾿Ορθόδοξες ᾿Εκκλησίες, εἶναι μιά· ῾Η διακοπή τοῦ μνημοσύνου.
    Εἶναι ἀλήθεια πώς τά τελευταῖα χρόνια γράφονται πολλά καί ἔξοχα κείμενα, γύρω ἀπό τό
    καρκίνωμα αὐτό τῆς ᾿Εκκλησίας, τόν Οἰκουμενισμό. ῞Ομως ἐλάχιστοι μιλοῦν γιά τή διακοπή κοινωνίας μέ
    τήν μεγάλη αὐτή παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας. Οἱ πατέρες καί οἱ ἀδελφοί αὐτοί ὁμοιάζουν μέ τούς
    χειρουργούς ἐκείνους πού κάνουν ἄριστες διαγνώσεις, δέν δίνουν ὅμως κανένα φάρμακο γιά θεραπεία καί
    δέν κόβουν τό σάπιο ἐκεῖνο ἄκρο τοῦ ἀσθενοῦς πού πάσχει ἀπό γάγκρενα. Καί τό φάρμακο στήν
    προκειμένη περίπτωση εἶναι ἡ διακοπή κοινωνίας.
    περιοδικό
    «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "MHTΡ. AITΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ π.ΚΟΣΜΑΣ: "Γνωρίζουμε ότι μία Εκκλησία ίδρυσε ο Θεάνθρωπος Κύριος. Συνέχεια αυτής τής Εκκλησίας ἀποτελεί η Αγία μας Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία. Άλλη Εκκλησία δέν υπάρχει.Οι παπικοί καί οι προτεστάντες δέν αποτελούν κκλησία, δέν έχουν ιερωσύνη καί Θεία Χάρι. Κυριαρχούνται από ανθρωποκεντρισμό καί εκκοσμίκευσι, είναι ξένοι από αγιοπνευματική ζωή. Κάθε σχέσι μαζί τους, εφ’ όσον ο πάπας καί οι προτεστάντες δέν δέχονται νά παραχωρήσουν τή θέσι τους στόν Θεάνθρωπο Χριστό, είναι αποστασία καί άρνησι τής σωτηρίου αληθείας.Επίσης, κάθε σχέσι μέ τίς νεοεποχίτικες ιδέες τῶν οικουμενιστών, πού θέλουν νά ζυμώσουν μέ τίς διάφορες ψευτοθρησκείες τήν αμώμητη Ορθοδοξία, είναι αποστασία.Όταν σήμερα παρατηρούμε άμβλυνσι τού ορθοδόξου φρονήματος καί τάσεις κοινωνίας μέ όλους τους κακοδόξους αυτούς, ἐνώ παραμένουν αμετανόητοι, δέν ζούμε τήν αποστασία από τήν Ορθόδοξο αλήθεια ;"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συνάντηση της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, Ραβέννα 8-14 Οκτωβρίου 2007

    (Οι άνωθεν πιέσεις για πραγματοποίηση μιας παγκοσμιοποιημένης Εκκλησίας, με ηγέτη τον πάπα)

    Η δέκατη συνάντηση της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής για τον Θεολογικό Διάλογο μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας πραγματοποιήθηκε στη Ραβέννα της Ιταλίας, από τις 8 έως τις 14 Οκτωβρίου 2007 .Η Επιτροπή εργάστηκε υπό την καθοδήγηση των δύο συμπροέδρων, βασικός ήταν ο Walter Kasper και δεύτερος ο Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζιζιούλας.

    ************************************************************************************
    Συμφωνία μεταξύ ορθοδόξων και καθολικών, παρουσιάζει η εφημερίδα «Ρεπούμπλικα»

    Ο Πάπας είναι «ο πρώτος των Πατριαρχών», η Ρώμη είναι «η πρώτη έδρα» και η Εκκλησία της Ρώμης «προΐσταται με αγάπη». Με αυτές τις βασικές παραδοχές, που σύμφωνα με τον ιταλικό Τύπο ανοίγουν τον δρόμο στην επανένωση μετά το Σχίσμα του 1054, έκλεισε στη Ραβέννα η σύνοδος της Καθολικής Εκκλησίας και των Ορθοδόξων Εκκλησιών.
    Το εμπιστευτικό κείμενο παρουσίασε κατ΄ αποκλειστικότητα η εφημερίδα «La Repubblica» και είναι αποτέλεσμα της συνόδου που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στη Ραβέννα, όπου εκπρόσωποι της Καθολικής Εκκλησίας συναντήθηκαν με αντιπροσωπεία όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης."Το κείμενο αναγνωρίζει επισήμως -για πρώτη φορά μετά το Σχίσμα του 1054- το πρωτείο του επισκόπου Ρώμης μεταξύ των άλλων επισκόπων της Εκκλησίας, δυτικής και ανατολικής. Το κείμενο ωστόσο προσθέτει ότι «πρέπει να μελετηθεί ακόμα ο ρόλος του επισκόπου Ρώμης στην όλη Εκκλησία».Για την εύκολη κατάποση του δυσκατάποτου οι δυτικοί επιχειρηματολόγοι χρησιμοποιούν τη φαρμακευτική επιζαχάρωση, μια συνθηματολογία ακουόμενη ευχάριστα από τους ορθοδόξους, όπως «ο πάπας Βενέδικτος ΙΣτ΄ έχει στο παρελθόν υποστηρίξει ότι ο ρωμαίος ποντίφικας δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως απόλυτος μονάρχης» ή «ο πρώτος δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα, αν δεν έχει τη συναίνεση όλων».


    Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, αλλά και ο νέος Πάπας Βενέδικτος ο 16ος που έχουν εναποθέσει μεγάλες ελπίδες στο διάλογο ορθοδόξων-καθολικών, είχαν συμφωνήσει (κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Πάπα στο Φανάρι το Νοέμβριο του 2006) να ενθαρρύνουν το διάλογο που άρχισε και πάλι το 2006 μετά από εξαετή διακοπή. Είναι όμως πρόσφατες οι αιχμηρές δηλώσεις του Βενέδικτου ότι «ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι η μόνη Εκκλησία που ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Χριστό και η μοναδική που εξασφαλίζει σωτηρία στους πιστούς, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ελλειμματική, διότι δεν αναγνωρίζει τον πάπα ως εκπρόσωπο του Χριστού επί της γης και κατ΄ επέκταση αμφισβητείται η σωτηρία που προσφέρει», στις οποίες δεν έγινε από μέρους του καμία διόρθωση..Η αποχώρηση του εκπροσώπου του Πατριαρχείου Μόσχας μητροπολίτη Βιέννης Ιλαρίωνα, από τη συνάντηση της Ραβέννας δεν εμπόδισε την πρόοδο του διαλόγου.


    Να αναφέρουμε πως η επόμενη 22η Διαθρησκευτική Συνάντηση το 2008, θα πραγματοποιηθεί στην Κύπρο

    **********************************************************************************
    ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΤΩΝ "ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ"
    *************************************************************************** *******
    «Οι αντιπρόσωποι της Καθολικής Εκκλησίας ήταν πολύ λυπημένοι, και ο λόγος ήταν ότι Ρωσική αντιπροσωπεία εγκατέλειψε την συνάντηση. Όμως η απουσία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν καταργεί το κύρος και την νομιμότητα αυτού του εγγράφου» υπογράμμισε ο Καρδινάλιος Κάσπερ.

    ...Η απουσία βέβαια της ρωσικής αντιπροσωπείας από τις εργασίες της Ολομέλειας στη Ραβέννα πιθανόν να περιπλέξει όχι μόνο την αποδοχή του κοινού κειμένου, αλλά και την πορεία στη συνέχεια του Θεολογικού Διαλόγου, αλλά έχει γίνει αποδεκτό από όλους ότι η μη συμμετοχή μιας επί μέρους Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν κωλύει τη συνέχιση του.
    Π. Δημήτριος Σαλάχας
    Μέλος της Μικτής Επιτροπής ("Τα νέα της καθολικής εκκλησίας της Ελλάδος")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στη δεκαετία 1960-1970 60.000 περίπου παπικές καλόγριες και καλόγηροι, όσες και όσοι ήταν νορμάλ, "πέταξαν" τα ράσα,και ήρθαν εις γάμου κοινωνία!
    ΄Οσοι απέμειναν μάλλον δεν είχαν μεγάλη ροπή προς το γάμο. Για να μη ξαναπάθουν οι παπικοί αυτό το φιάσκο των χιλάδων αποσχηματισμών, λέγεται ότι πολλοί ιεροσπουδαστές τους φροντίζουν να ζευγαρώνονται μεταξύ τους παιδιόθεν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Για τον Παπισμό είναι το θέμα, στους Παλαιοημερολογίτες το γυρίσαμε. Τέλος πάντων.

    Όσον αφορά το πρόσωπό μας, μάλλον δεν θα έχετε καταλάβει καλά:

    1/ Με τους παλαιοημερολογίτες δεν τα βάζουμε και δεν υπάρχει λόγος να τα βάλουμε. Ίσα - ίσα έχουμε πολλούς καλούς φίλους σε όλες τις παρατάξεις. Με τη λογική τους διαφωνούμε. Δηλαδή, δεν συμφωνούμε με την άποψη, ότι υπάρχει άνθρωπος, λαϊκός ή κληρικός ή Οικουμενική Σύνοδος ή ακόμη και η ίδια η Εκκλησία, να έχουν το δικαίωμα επέμβασης στο σχέδιο του Θεού και στους φυσικούς νόμους, που αυτός έστησε. Παράδειγμα:
    Όταν ο Θεός ορίζει, πότε η εκλειπτική του Ήλιου θα τέμνει τον ουράνιο ισημερινό (πράγμα, που οι άνθρωποι ανακαλύπτουν), ουδείς έχει το δικαίωμα και για οποιοδήποτε λόγο να καθορίζει, ότι αυτό το γεγονός θα γίνει 13 ημέρες αργότερα! Επίσης:
    Όταν ο Θεός κανονίζει, ότι η ταχύτητα περιστροφής της Γης περί τον Ήλιο είναι αυτή που ανακαλύπτουν με τις μετρήσεις τους οι άνθρωποι, ουδείς έχει το δικαίωμα να καθορίσει ταχύτητα περιστροφής της Γης μικρότερη από εκείνη, που ο Θεός έχει καθορίσει.
    Αυτό το δικαίωμα, είναι αποκλειστικό δικαίωμα μόνο του Δημιουργού του Σύμπαντος κόσμου και μόνον αυτός μπορεί να επιφέρει τις όποιες μεταβολές βούλεται, έχει δε εξασκήσει αυτό το δικαίωμα, δύο φορές: α/ Με το σταμάτημα της κίνησης του Ήλιου επί μια ημέρα (Ιησ. Ναυή 10. 12-14) και β/ Με την οπισθοδρόμηση του Ήλιου 10 βαθμίδες πίσω (Βασ. Δ΄ 20. 9-11).

    Εάν τα ανωτέρω παρατιθέμενα γίνονται κατανοητά και εάν δεν υπάρχει επ' αυτών ένσταση, τότε μπορούμε να συζητήσουμε περαιτέρω.

    2/ Για το θαύμα, προφανώς της εμφάνισης του Τιμίου Σταυρού στον Υμηττό, το 1925, τι το ιδιαίτερο να πούμε;

    Είναι γνωστό, ότι στην Ορθοδοξία, το θαύμα, ως γεγονός της ιστορίας της θείας οικονομίας, φανερώνει τη θεία δόξα στον κόσμο, τον μεταμορφώνει, τον οδηγεί και τον διδάσκει και δεν είναι ένα συμβάν που ξεπερνά τις συνηθισμένες φυσικές και ιστορικές δυνατότητες. Αντίθετα, στον Παπισμό, το θαύμα είναι έκτακτη επέμβαση του Θεού, μέσω των κτιστών ενεργειών, αντικείμενη προς την τάξη της όλης δημιουργίας, οπότε θεωρείται ως ένα συμβάν που συγκρούεται ή είναι ασυμβίβαστο με τη φυσική νομοτέλεια.

    Επομένως και αυτό το θαύμα εντάσσεται στη σωρεία θαυμάτων, που κατά καιρούς συμβαίνουν με το ένα ή τον άλλο τρόπο και είναι ανεξάρτητα ημερολογίων, όπως π.χ. τα θαύματα, που γίνονται κάθε χρόνο στην εορτή της Παναγίας Τήνου στις 15 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο.

    Ή διαφωνείτε;

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για το Μνημόσυνο του Επισκόπου:

    Σχετικά με το μνημόσυνο του ονόματος Επισκόπου, Μητροπολίτη και Πατριάρχη διαπραγματεύονται οι κανόνες ΙΕ΄ της ΑΒ΄ Συνόδου (861) επί Μ. Φωτίου και ΛΑ΄ των Αγίων Αποστόλων. Σύμφωνα με τους κανόνες αυτούς ρυθμίζονται τα της μνημόνευσης ή μη μνημόνευσης του ονόματος του Επισκόπου κλπ. κατά την θ. μυσταγωγία. Έτσι:
    Α/ Επιβάλλεται η μνημόνευση του ονόματος του Επισκόπου κλπ. κατά τη θ. μυσταγωγία από κάθε Ιερέα, ακόμη και εάν ο Επίσκοπος διέπραξε παράβαση Κανόνα ή εγκληματική πράξη (πορνεία, ιεροσυλία κ.ά.), αλλά δεν έχει κριθεί και τελεσίδικα καταδικαστεί για την παράβαση αυτή από Σύνοδο. Στην περίπτωση αυτή ο Ιερέας ή Αρχιερέας καθαιρούνται από κάθε Ιερατική ή Αρχιερατική ενέργεια, καθότι η μη μνημόνευση του ονόματος του Επισκόπου κλπ. επιφέρει σχίσμα στην Εκκλησία.
    Β/ Επιβάλλεται η μη μνημόνευση του ονόματος του Επισκόπου κλπ. κατά τη θ. μυσταγωγία από κάθε Ιερέα, όταν ο Επίσκοπος κλπ. κηρύττει δημόσια αίρεση καταδικασμένη από τις άγιες Συνόδους ή τους Πατέρες της Εκκλησίας και όταν διδάσκει αυτή την αίρεση στην Εκκλησία ("Οι γαρ δι’ αίρεσίν τινα παρά των αγίων Συνόδων, ή Πατέρων, κατεγνωσμένην, της προς τον πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου δηλονότι την αίρεσιν δημοσία κηρύττοντος, και γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας διδάσκοντες, οι τοιούτοι ου μόνον τη κανονική επιτημήσει ουχ υπόκεινται προ συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της προς τον καλούμενον Επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες, αλλά και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται")
    Γ/ Επιβάλλεται η μνημόνευση του ονόματος του Επισκόπου κλπ. κατά τη θ. μυσταγωγία από κάθε Ιερέα, όταν ο Επίσκοπος δέχεται μια αίρεση, "την φυλάττει όμως εις το κρυπτόν και δεν την κηρύττει", διότι ενδέχεται αφ’ εαυτού του να διορθωθεί (Πηδάλιο, σελ. 358).
    Ως αίρεση χαρακτηρίζεται κάθε απόκλιση από βασική και θεμελιώδη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, δηλ. απόκλιση από τους όρους (δόγματα), όπως αυτοί διατυπώθηκαν από τις Οικ. Συνόδους. Μ’ αυτή την προοπτική, κηρύττει κατεγνωσμένη αίρεση ένας που διδάσκει Γνωστικισμό, Σαβελλιανισμό, Μοναρχιανισμό, Μανιχαϊσμό, Δοκητισμό, Χιλιασμό, Μοντανισμό, Αρειανισμό, Απολιναρισμό, Νεστοριανισμό, Πελαγιανισμό, Μονοφυσιτισμό, Μονοθελητισμό, είναι Πνευματομάχος κ.ά.
    Κάθε άλλη περίπτωση παράβασης Κανόνα δεν εμπίπτει σε αίρεση και δεν δύναται να καθαιρεθεί κληρικός που παραβαίνει κανόνα, αν προηγουμένως δεν καταδικαστεί αμετάκλητα από Σύνοδο. Στην περίπτωση αυτή ανήκει η συμπροσευχή με αιρετικό, η επικοινωνία με αιρετικό, η λήψη δώρων από αιρετικό, η βοήθεια σε αιρετικό κ.ά., παραβάσεις που κατά καιρούς διεπράχθησαν από την Εκκλησία ή από Πατέρες της Εκκλησίας προς όφελος της Εκκλησίας, δεδομένου ότι οι Κανόνες δεν υπέρκεινται της Εκκλησίας, αλλά η Εκκλησία υπέρκειται των Κανόνων τους οποίους η ίδια θεσπίζει.
    Από τα ανωτέρω παρατιθέμενα στοιχεία σαφώς καταφαίνεται, ότι πρέπει να ήμαστε πολύ προσεκτικοί σε χαρακτηρισμούς και να μην προτρέχουμε να καταδικάσουμε κληρικούς για παραπτώματα ή παραβάσεις Κανόνων πριν η Εκκλησία (το Σώμα του Χριστού, το Σώμα των Αγίων Της) αποφανθεί τελεσίδικα για τυχόν παραβάσεις τους (π.χ. συμπροσευχή ή επικοινωνία με αιρετικό) ή για διδασκαλία αιρέσεων, οι οποίες δεν έχουν καταδικαστεί από Σύνοδο (π.χ. Οικουμενισμός). Αποφάσεις μεμονωμένων κληρικών ή λαϊκών ή συνάξεις πιστών (βαπτισθέντων "εν ύδατι" και όχι και "εν Αγίω Πνεύματι") περί παραβάσεων Ι. Κανόνων ή διδασκαλίας αιρέσεων από κληρικούς, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν απηχούν τη φωνή της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

    Και κάποια ερωτήματα:
    1/ ο π. Θ. Ζήσης, ποιόν μνημονεύει κατά τη θ. λειτουργία;
    2/ ο π. Γ. Μεταλληνός, ο ποίος αναγνωρίζει τον Βαρθολομαίο, ως μεγάλο θεολόγο, ποιόν μνημονεύει στον άγιο Αντύπα, όπου λειτουργεί; Τον Ιερώνυμο, ο οποίος μνημονεύει Βαρθολομαίο;
    3/ ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, διαπρύσιος εχθρός του Παπισμού, ποιόν μνημονεύει; Μήπως "της Ιεράς ημών Συνόδου.....", η οποία μνημονεύει Βαρθολομαίο;
    4/ Ο Μητροπολίτης Πειραιώς, λάβρος κατά του Παπισμού, ποιόν μνημονεύει; Το ίδιο όπως ο Ναυπάκτου;
    5/ Ο Μητροπολίτης Αιτωλίας- Ακαρνανίας, ποιόν μνημονεύει; Το ίδιο όπως ο Πειραιώς;

    Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να συνεννοούμεθα.

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Kai εγώ απορώ με τους π.θεόδωρο Ζήση και Γ.Μεταλληνό. Αν διαβάσει κανείς τα γραπτά τους για τον Οικουμενισμό θα νομίζει ότι διαβάζει τον "Αγιο Αγαθάγγελο Εσφιγμενίτη", το γνωστό για τις ζηλωτικές απόψεις του περιοδικό. Το ερώτημα είναι γιατί παραμένουν στην Εκκλησία της Ελλάδος και δεν καταφεύγουν σε κάποια ζηλωτική Εκκλησία του Παλαιού Εορτολογίου. Το θεωρούν σχίσμα? Δεν εμπιστεύονται τις χειροτονίες τους?Δεν θέλουν να έχουν τη "στάμπα" του παλαιοεορτολογίτη? Ποιός ξέρει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ο Πάπας Βενέδικτος είναι Επίσκοπος Ρώμης και του πρέπει σεβασμός στον θεσμό και ως Αρχιερέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πράγματι, στον Πάπα Βενέδικτο πρέπει σεβασμός στο θεσμό του, ως Αρχιερέα των ειδώλων του Χριστού, της Παναγίας και των των αγίων.
    Με την ιδιότητά του αυτή πράγματι του πρέπει σεβασμός και μάλιστα μεγάλος, μιάς και έχει αντιπρόσωπό του στους Ουρανούς το Χριστό, όπως πρέπει σεβασμός και στον άλλον, τον ενσαρκωτή του Βούδδα επί της γης, τον Δαλάϊ-Λάμα, τον αρχιερέα των ειδώλων του Ταντρικού Βουδδισμού. Σ' αυτό το σημείο ο Αρχιερέας του Παπισμού και ο Αρχιερέας του βουδδισμού ταυτίζονται.
    Και οι δυο είναι Αρχιερείς ειδώλων, και οι δύο είναι οι αντίστοιχοι γιόγκι, ο μεν πρώτος, ως ενδιάμεσος μεταξύ πιστού παπικού και Χριστού και ο δεύτερος, ως ενδιάμεσος μεταξύ πιστού βουδδιστή και Βούδδα.

    Τιμή και Δόξα λοιπόν και στους δυο αυτούς Αρχιερείς!

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγαπητε αιρετικε,πρεπει να αποφασισεις την μια απο τις δυο γλωσσες να διαλεξεις,με εχεις μπερδεψει παρα πολυ.
    Εμεις τοσα χρονια δεν βρηκαμε καποιο εμποδιο στην λειτουργια της εκκλησιας μας, απο την δυση,η την ανατολη του ηλιου, η τις κινησεις των αστερων.
    Τα μυστηρια μας,το Πασχα ,τα Θεοφανεια, η Μεταμορφωσης του Σωτηρος γινονται κανονικα,γιατι να αλλαξουμε λοιπον;
    Θαυματα υπαρχουν και στους αιρετικους,και στους απιστους ακομα,αυτο δινει η αγαπη και η προνοια του Θεου,την σωτηρια ομως δεν την δινει ανευ εργων,αγαπης και ορθοδοξου πιστεως.
    Εχω καιρο να μπω και αν καταλαβα καλα εχουμε πολλους παπικους επισκεπτες,τι εχουμε εμεις να πουμε με αυτους;
    Καποιος αλλος απορει γιατι δεν αποτειχιζετε ο πατερ Μεταλληνος,για την κουταλα αγαπητε για την κουταλα,ο πατερ Μεταλληνος να ομολογησω, με βοηθησε με τους λογους του να βρω τον δικο μου δρομο.Ας ειναι καλα τον σεβομαι ετσι κι αλλιως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητέ Νικόλαε

    Μία είναι η γλώσσα της αληθείας, η γλώσσα της Εκκλησίας, η γλώσσα των Πατέρων και των Συνόδων.

    Από κει και πέρα, έχουν κατά καιρούς γίνει λάθη και στην Εκκλησία, τα οποία παραδεχόμεθα, ας είναι και λάθη.

    Μεγάλη η εύνοια προς τον Πέτρο και τους διαδόχους αυτού, οι οποίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να την εκμεταλευτούν και δυστυχώς υπήρξαν Πατέρες που συναίνεσαν σ' αυτό, ακόμη και Οικουμενικές Σύνοδοι, για να μη διαταραχθεί η Πίστη, που κινδύνευε (άγιος Νεκτάριος). Και έχουμε την τρομερή εκείνη φράση του αγίου: "Ο Θεός να φυλάττει την Εκκλησία του από τέτοιους αγίους".

    Το ότι η Εκκλησία μας επιμένει να ακολουθεί κάποια λανθασμένα γεγονότα, το κάνει για λόγους ποιμαντικούς (για τους νηπίους), π.χ.

    - Ενώ λέγει ότι το Σύμβολο της Πίστεως είναι το Νικαίας Κωνσταντινουπόλεως, επιτρέπει την ανάγνωση στην Εκκλησία μόνο εκείνο της Κων/πόλεως και όχι της Νικαίας, διότι είναι λανθασμένο και διορθώθηκε από τους Καππαδόκες Πατέρες.

    - Η αιρετική Σύνοδος της Αντιόχειας (341) θέσπισε σύμβολο, αντίθετο από εκείνο της Νίκαιας και όμως οι κανόνες της, είναι κανόνες της Εκκλησίας.

    - Η Σύνοδος της Σαρδικής (347) θέσπισε, ότι υπάρχει ένα πρόσωπο του Πατέρα, Υιού και αγίου Πνεύματος, που είναι καταφανές λάθος.

    - Η Γ΄ Οικουμενική δογμάτισε, ότι φύση και πρόσωπο ταυτίζονται, Η Δ΄ Οικουμενική, ότι δεν ταυτίζονται και η Ε΄ Οικουμενική, ότι και τα δυο είναι σωστά!

    - Η Σύνοδος της Καρθαγένης (418) δογμάτισε, ότι ο άνθρωπος κληρονομεί το προπατορικό αμάρτημα, ενώ οι Καππαδόκες, ο Χρυσόστομος, ο Κύριλλος, ο Αναστάσιος Σιναϊτης, ο Παλαμάς κ.ά. ανέτρεψαν την απόφαση αυτή, που παραμένει όμως απόφαση.

    - Η Εκκλησία θέσπισε την εορτή του Πάσχα, σύμφωνα με τις θέσεις ουρανίων σωμάτων, τις οποίες θέσεις ανέθεσε σε επιστήμονες να την εύρουν. Τα δεδομένα όμως της Αστρονομίας, λόγω καλύτερων μετρήσεων άλλαξαν και έτσι υπάρχει η ανάγκη επανακαθορισμού της ημερομηνίας της εορτής, χωρίς να θιγεί καθόλου η απόφαση της Εκκλησίας. Εκτός και εάν δεν μας ενοχλεί να εορτάζουμε το Πάσχα μαζί με τα Χριστούγεννα, πράγμα που ούτε και εμάς προσωπικά μας ενοχλεί.

    - Ίσως οι ανωτέρω θέσεις να δικαιολογούν και το ψευδώνυμο.

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δεν ξερω αν διαβαζεις τοσο πολυ, απ οσο γραφεις.Εχουμε ξαναπει οτι οι πατερες δεν αλλαξαν το ημερολογιο ενω ηξεραν το λαθος, εμεις γιατι να το αλλαξουμε ειμαστε πιο πατερες εμεις;
    Ακομα δεν εχουμε γιορτασει Πασχα και Χριστουγεννα μαζι,μεγαλη αγωνια εχεις.
    Να ξερεις οτι δεν εχω εμπαθεια στο προσωπο σου,μην ερμηνευεις τους πατερες με τα δικα σου κριτιρια,η με τα της καθημερινοτητας,θα πεσεις σε πλανη εκ δεξιων.
    Ολος ο κοσμος τουμπα να ερθει δεν αλλαζουμε τιποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δεν είπε κανείς να αλλάξει το ημερολόγιο.

    Δήλωσα ότι δεν έχω καμία αγωνία, ούτε με ενδιαφέρει, ίσα ίσα που νηστεύω λιγότερο των αγίων Αποστόλων και πιστεύω, ότι τα εγγόνια και δισέγγονά μου δεν θα νηστεύουν καθόλου τότε.

    Δεν ερμήνευσα κανένα Πατέρα, γιατί δεν είμαι σε θέση. Ο άγιος, από άγιο ερμηνεύεται.

    Ποσώς με ενδιαφέρει αν έρθει ή όχι ο κόσμος τούμπα, δεν εξαρτάται η σωτηρία μου από αυτό. Απλώς, τη βλακεία επισημαίνω της μετάθεσης των ουρανίων σωμάτων. Εξ άλλου πολλοί προσπάθησαν να διορθώσουν τα πράγματα, αλλά προσέκρουσαν στην "αγροικίαν", δηλ. την "νηπιότητα" των πιστών, όπως ο Ματθαίος Βλάσταρις.

    Επομένως κανένα άγχος ή αγωνία δεν υπάρχει.

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Χαιρομε που νηστευεις,ειναι πολυ καλο,η αγωνια σου εκφραζετε μεσα απο τα γραπτα σου.Οσο για την(βλακεια) των ουρανιων σωματων πρεπει να το πεις σε αυτον που τα στερεωσε ετσι.Τωρα ποιος προσπαθει να διορθωσει τα πραγματα,παρολο που ειναι τοσοι πολλοι λογω νηπιοτητας μου δεν τους γνωριζω,μου φτανει η εντολη να μην αλλαξω τιποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. 1/ Είναι η μοναδική περίπτωση, που για να γιορταστεί μια γιορτή, μεταθέτουμε τον Ήλιο προς τα πίσω (τώρα 13 ημέρες) και τη Σελήνη προς τα εμπρός (τώρα 5 ημέρες), κάτι που είναι αποκλειστικό προνόμιο του ίδιου του Θεού (το έχει ασκήσει δυο φορές) και κανενός άλλου, ούτε και της Εκκλησίας.

    2/ Δεν υπάρχει εντολή να μην αλλάξουμε τίποτε, εξ άλλου πολλά έχουμε αλλάξει:
    α/ αλλαγή της εορτής Χριστουγέννων, από 6 Ιανουαρίου σε 25 Δεκεμβρίου
    β/ αλλαγή της ημερομηνίας εορτής του Πάσχα σε κωλυόμενους, ένα μήνα μετά (Αριθμ. 9. 10-11).
    γ/ αλλαγή αρχής της Ινδίκτου, από 1 Ιανουαρίου, σε 24 Σεπτεμβρίου και μετά στις 1 Σεπτεμβρίου.
    δ/ αλλαγή στη χρονολόγηση: από κτίσεως κόσμου μέχρι το 1628, σε χρονολόγηση από Χριστού γεννήσεως, με τον Κύριλλο Λούκαρι.
    ε/ αλλαγή των Μακεδονικών μηνών (λζ΄ Αποστολικός), σε Ρωμαϊκούς από το 450.
    στ/ αλλαγή μνήμης Ι. Χρυσοστόμου από 14 Σεπτεμβρίου σε 13 Νοεμβρίου.
    ζ/ αλλαγή μνήμης Γρηγορίου Θεολόγου και Ι. Χρυσοστόμου από 25 και 27 Ιανουαρίου, σε 24 και 26 Ιανουαρίου, αν συμπέσει Ψυχοσάββατο.
    η/ αλλαγή του νέου έτους από τον μήνα Τισρί, στον μήνα Νισσάν, από τον ίδιο το Θεό (Εξ. 12. 1-2).
    θ/ αλλαγή εορτής του Πάσχα από 14 Νισάν σε πρώτη Κυριακή μετά την εαρινή πανσέληνο του μήνα Νισάν (Α΄ Οικουμενική).
    ι/ αλλαγή της ημέρας αναπαύσεως, από Σάββατο, που είχε ορίσει ο ίδιος ο Θεός, σε Κυριακή (κθ΄ κανόνας Λαοδίκειας του 364).

    Αυτά τα ολίγα.

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πάρα είστε σχολαστική βρε παιδιά «διυλίζεται τον κόνοπα την δε κάμηλο καταπίνεται»

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου