Ομολογία

ΣΑΒΒΑΤΟ του ΛΑΖΑΡΟΥ

«ΕΔΑΚΡΥΣΕΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ»

Ο Χριστός αντιμέτωπος με το θάνατο του Λαζάρου.
Φτάνει στη Βηθανία τέσσερις μέρες αφ’ ότου ο Λάζαρος πέθανε.
Τον οδηγούν και του δείχνουν τον τάφο.
Κι εκείνος δακρύζει.

«Εδάκρυσεν ο Ιησούς».
Και η φράση αυτή αποτελεί τον πιο μικρό στίχο της Καινής Διαθήκης.
Μικρή φράση με μεγάλο περιεχόμενο και πλούτο πνευματικών νοημάτων.

«Εδάκρυσεν ο δακρύων αφαιρέτης», λέγει ο ι. Χρυσόστομος, παρουσιάζοντας έτσι, τη στάση του ανθρώπου που αγαπά, συμπαραστέκεται στην ανάγκη του άλλου «εαυτού» του, και συμπάσχει με τον συνάνθρωπο.
Δεν δίδαξε μόνο τους ανθρώπους, αλλά πρώτος αυτός εφάρμοσε τους λόγους της Γραφής: «κλαίειν μετὰ κλαιόντων καὶ χαίρειν μετὰ χαιρόντων».

«Εδάκρυσεν ο Ιησούς».
Γιατί, όμως, να δακρύσει ο παντοδύναμος Θεάνθρωπος Ιησούς, λίγα μόλις δευτερόλεπτα, πριν αναστήσει τον Λάζαρο;
Δεν θάπρεπε -αντίθετα- να ήταν πλημμυρισμένος από μια εσωτερική χαρά, αφού σε λίγο θα προκαλούσε τη μεγαλύτερη νεκρανάσταση που ως τότε είχε γίνει;
Θα έδινε τη ζωή στον Λάζαρο, απέραντη χαρά στις αδελφές του, όπως και στους παρόντες συγγενείς και φίλους της οικογένειας και θα προανήγγειλε την δική του Ανάσταση.

«Εδάκρυσεν ο Ιησούς», γιατί ήθελε να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον πραγματικό σκοπό της ενανθρωπήσεώς Του.
Ο άνθρωπος που είχε πλαστεί να ζει ευτυχισμένος και αιωνίως στον Παράδεισο, απατηθείς από τον διάβολο, επέλεξε εν τη ελευθερία του έναν άλλο δρόμο «αιωνιότητος».
Εκείνον που οδηγούσε στον Άδη.
Και βλέποντας στο πρόσωπο του Λαζάρου ο Ιησούς, τον άνθρωπο που έπλασε ωραιότατον μέσα στον μυροβόλο κήπο της Εδέμ, να βρίσκεται τώρα σε τάφο παγερό, άμορφο και δυσσώδη, ο Ιησούς συμπαθεί και δακρύζει.

Τότε λέγει στους παρόνες: «αποκυλίσατε τον λίθον από του μνήματος».
Και ερωτά ο ι. Χρυσόστομος: «Τι γάρ, δέσποτα∙ αυτός ουκ ισχύεις τούτο ποιήσαι; Νεκρόν εγείρεις και λίθον ου κυλίεις»;

Μπορεί ο Χριστός και τον λίθον να αποκυλίσει εκ του μνήματος και τον Λάζαρο να αναστήσει.
Όμως, πριν επαναφέρει στη ζωή τον Λάζαρο, προτρέπει τους παρόντες να συμμετάσχουν στην επιτέλεση του θαύματος, να ψηλαφίσουν το θαύμα.

Επιθυμεί ακόμα, όποιο θαύμα νεκρανάστασης επιτελέσει, να γίνει όχι μαγικά, με αμέτοχο τον «άνθρωπο», αλλά θέλει ο άνθρωπος να συνεργήσει εν ελευθερία.

Δεν κάνει ο Θεός εκείνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Ο Θεός κάνει το θαύμα και ο άνθρωπος με τις μικρές του δυνάμεις, συνεργεί στο θαύμα.

«Εδάκρυσεν ο Ιησούς», τότε.
Και συνεχίζει να «δακρύει» και σήμερα.
Γιατί είναι πολλά τα φέρετρα, πολλοί οι ζωντανοί νεκροί, που περιφέρουμε στο σώμα νεκρωμένες ψυχές, ανυποψίαστοι για το θαύμα της αναστάσεώς μας.

Ο Ιησούς βρίσκεται έξω από το μνήμα μας, περιμένει να παραμερίσουμε την ταφόπλακα της αδιαφορίας, της μονόπλευρης προσκόλλησης στον ευδαιμονιστικό τρόπο ζωής, που κάνει βαρύτερη την πέτρα του τάφου.
Περιμένει μια κίνηση, ένα βλέμμα, ένα ψίθυρο μετανοίας.

Μια βδομάδα μας έμεινε για την Ανάσταση.
Ο Κύριος θα αναστηθεί και χωρίς εμάς.

Αν ξεπεράσουμε, όμως, την μονόπλευρη προσκόλληση στα γήϊνα, αν σηκωθούμε από τον καναπέ του φαντασιακού τηλεοπτικού αυτισμού μας, αν κάνουμε μια κίνηση προσέγγισης και διαβούμε στοχαστικά το κατώφλι της Εκκλησίας αυτές τις μέρες! -όχι για την αύξηση των εσόδων του ιερατείου, όχι για την ικανοποίηση κάποιας ψυχολογικής θρησκευτικής μας ανάγκης, αλλά για την αγάπη και το δάκρυ του Ιησού.

Κι αν χύσουμε κι εμείς ένα δάκρυ για τα χαμένα χρόνια, τους γκρίζους τοίχους και τις παγωμένες πλάκες π’ αφήσαμε να χτίσουν ολόγυρά μας, αν δώσουμε με ελπίδα το χέρι μας σ’ Εκείνον, έστω και δεμένοι με τα πάθη μας, όπως ο Λάζαρος δεμένος με τα σάβανα, τότε, η Ανάσταση γλυκοχαράζει.

Μια βδομάδα περισυλλογή κι ύστερα η λαμπροφόρος Ανάσταση.

Κι ο δρόμος κατόπιν ανηφορικός, μα ανοιξιάτικος.

Η πρώτη πέτρα, η μεγάλη, έσπασε.

Έμειναν κάποια πετράδια για να σμιλέψουμε σχέδια και συνθέσεις ζωηφόρες και αναστάσιμες.