Ομολογία

 

Μετάθεσις ευθυνών

 

 

 

του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

 

 

 

 

 Για όλα οι άλλοι φταίνε!   

Για την ακαταστασία του σπιτιού φταίει ο άντρας, λέει η γυναίκα. 

Αυτός, «ο προκομμένος», μου κατέστρεψε το σπίτι! 

Το ίδιο λέει και ο άντρας:  

 Αυτή φταίει για όλα, η γλωσσού, η αχαΐρευτη!

 

 

● Και αν ξανοιχτούμε στον κύκλο της κοινωνίας ή της πολιτικής, δεν θα δούμε την ευθύτητα της παραδοχής της ευθύνης. 

Για όλα οι άλλοι φταίνε, εμείς, το κόμμα μας, η θρησκευτική ή πολιτική μας παρέα, σε τίποτε δεν φταίει!

 

 

● Και αν μπούμε στο χριστιανικό χώρο, είμαστε έτοιμοι να κάνουμε μετάθεσι ευθυνών. 

Κανείς σχεδόν δεν παραδέχεται, ότι η δική του ζωή, όπως όλων, είναι «ιστορία λαθῶν και παθῶν». 

Λέμε, ότι ο ληστής έγινε πρώτος κάτοικος του παραδείσου, μα δεν λέμε τη βασική αιτία.

Δεν μπήκε στον παράδεισο, επειδή σωστά θεολόγησε για το πρόσωπο του Εσταυρωμένου, ούτε γιατί προσευχήθηκε να τον θυμηθῆ ο Χριστός «εν τη Βασιλεία» Του. 

Κυρίως μπήκε για τα λόγια, που είπε στον άλλο ληστή: «Και ημείς μεν δικαίως∙ άξια γαρ ών επράξαμεν απολαμβάνομεν» (Λουκ. κγ΄41). 

Όσες φορές και αν ομολογήσουμε τον Χριστό και την αναμαρτησία Του, αν δεν ομολογήσουμε τη δική μας αμαρτωλότητα, ο παράδεισος μένει για μας κλειστός.

 

 

● Και αν περάσουμε στον ορθόδοξο χώρο, θ’ ακούσουμε τα πλέον παράδοξα για μεταθέσεις ευθυνών.

 Εμείς; 

Σε τίποτε δεν φταίμε. 

Ο Διάβολος τα φταίει όλα. 

Λες και θα μπορούσε να ενεργήση με μονόλογο ο Διάβολος,  χωρίς το διάλογο μαζί μας. 

Μαζί του άνοιξε το διάλογο η Εύα, και ύστερα έρριξε τις ευθύνες στο Διάβολο. 

Λέει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος:  

 

«Ταῦτα πάντα είρηται, οὐχ ίνα τον διάβολον εγκλημάτων απαλλάξω, αλλ’ ίνα ημάς ελευθερώσω της ραθυμίας. Και γαρ σφόδρα βούλεται εκείνος των ημετέρων αμαρτημάτων επ’ αυτόν άγειν την αιτίαν, ίνα ταύταις ταις ελπίσι τρεφόμενοι, και παν είδος κακίας επιόντες, πολλήν αυξήσωμεν καθ’ εαυτών την κόλασιν, ουδεμιάς τυγχάνοντες συγγνώμης από του μετατιθέναι επ’ αυτόν την αιτίαν∙ ώσπερ ουν ουδέ η Εύα έτυχεν» (Ε.Π.Ε. 31,90). 

Μετάφρασις: Όλα αυτά σας τα είπα, όχι για να απαλλάξω από την κατηγορία τον διάβολο, αλλά για να σας λευτερώσω από τη ραθυμία. Άλλωστε ο διάβολος είναι εκείνος, που επιθυμεί πολύ να επιρρίπτουμε σ’ αυτόν τις ευθύνες των δικών μας αμαρτημάτων, ώστε να τρεφώμαστε μ’ αυτή την ελπίδα και να διαπράττουμε κάθε είδους κακία∙ έτσι αυξάνουμε μόνοι μας την ευθύνη μας και τη βαρειά μας τιμωρία. Καθόλου δεν συγχωρούμαστε με τη μετάθεσι της ευθύνης για τα αμαρτήματά μας στο διάβολο, όπως το έκανε  και η Εύα και γι’ αυτό δεν συγχωρήθηκε.

 

 

● Και όταν για την πνευματική μας «κακομοιριά» δεν αρκούν οι αιρετικοί, οι άθεοι, οι ασεβείς, ο Διάβολος, τότε διεισδύουμε σε σκοτεινά … τούνελ! 

Φταίνε, λέμε, οι σκοτεινές δυνάμεις! 

Αυτές κινούν τα νήματα του κακού!

 

 

● Κανείς φυσικά δεν υποτιμά το κακό, που γίνεται από άλλους, από πειρασμούς, από τη σύγχρονη τεχνολογία, από αθέους, απίστους και αιρετικούς, από το Διάβολο και από «σκοτεινές» δυνάμεις. 

Μα αν μείνουμε σ’ αυτά, τότε υποτιμάμε την εν Χριστῶ ελευθερία και κοιμίζουμε τη συνείδησί μας.

 Ο χριστιανός δεν μεταθέτει τις ευθύνες. 

Για όλα, παραδέχεται,  ότι φταίει αυτός. 

Το πολύ – πολύ να χρησιμοποιούμε πληθυντικό αριθμό: 

«Πολλά πταίομεν άπαντες» (Ιακ.γ΄2)