Ομολογία

 

Επισκοπική παρουσία σε εγκαίνια Εβραϊκής συναγωγής.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΥΘΗΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Κυθήροις τῆ 16η Ἰουλίου 2025
Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Ὑπευθύνου τοῦ Γρ. Αἱρέσεων καί παραθρησκειῶν

Δέν χωράει ἀμφιβολία ὅτι ὁ παγκόσμιος Οἰκουμενισμός ἀποτελεῖ σήμερα τό σπουδαιότερο καί μεγαλύτερο ἐκφυλιστικό φαινόμενο τῆς ἐποχῆς μας καί ταυτόχρονα τήν μεγαλύτερη ἀπειλή κατά τῆς ἀνθρωπότητος. Πρόκειται γιά ἕνα παγκόσμιο κίνημα, γέννημα τῆς Μασονίας καί τοῦ Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ, πού ἔχει σάν μοναδικό σκοπό τήν δημιουργία μιᾶς νέας τάξεως πραγμάτων, δηλαδή τήν πολιτική, οἰκονομική, πολιτισμική καί θρησκευτική κυριαρχία του πάνω σ’ ὅλο τόν πλανήτη, σ’ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Εἶναι πλέον κοινός τόπος, ἀφοῦ γίνεται ἀπό ὅλους ἀντιληπτό, ὅτι τό παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα, προωθεῖ πυρετωδῶς τήν παγκοσμιοποίηση. Πρός τήν ἴδια αὐτή κατεύθυνση τῆς ἑνοποιήσεως τῆς ἀνθρωπότητος σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο κινεῖται καί ὁ Διαθρησκειακός Οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος ἐργάζεται πυρετωδῶς γιά τήν ἀνοικοδόμηση μιᾶς νέας παγκόσμιας θρησκείας, ἤ πανθρησκείας, πού θά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ὁμογενοποιήσεως καί ἰσοπεδώσεως ὅλων τῶν θρησκειῶν. Ἡ πορεία τῆς ἀνθρωπότητος σέ μία παγκοσμίων διαστάσεων καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ἑνοποίηση δέν εἶναι πλέον μυστικό τῶν ὀλίγων, ἀλλά μία πραγματικότητα, ἡ ὁποία γίνεται ὅλο καί πιό αἰσθητή. Στήν πραγματοποίηση αὐτοῦ τοῦ ὁράματος ἔχουν ἐνταχθεῖ σχεδόν ὅλοι οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες ὅλων τῶν μεγάλων θρησκειῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων δυστυχῶς καί μία πληθώρα «ὀρθοδόξων» ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, μεγαλοσχήμων Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν. Μαζί τους ἔχουν συστρατευτεῖ καί τά Μ.Μ.Ε., ἀλλά καί ὁ ἔντυπος καί ἠλεκτρονικός τύπος μέ ἕνα πλῆθος δημοσιευμάτων.

Μία ἀκόμη ἐκδήλωση διαθρησκειακού χαρακτήρα εἶδε πρόσφατα τό φῶς τῆς δημοσιότητος, πού ἔρχεται νά προστεθεῖ ὡς ἕνας ἀκόμη κρίκος σέ μία ἁλυσίδα ἄλλων παρομοίων ἐκδηλώσεων πού προηγήθηκαν, παραπέμποντας καί αὐτή τροχιοδεικτικά πρός τήν κατεύθυνση τοῦ διαθρησκειακοῦ ὁράματος. Πρόκειται γιά τήν ἑορταστική ἐκδήλωση μέ ἀφορμή τά ἐγκαίνια Ἑβραϊκῆς Συναγωγῆς, πού πραγματοποιήθηκε τον προηγούμενο μήνα σέ πόλη τῆς Κεντρικῆς Ἑλλάδος.1 Σύμφωνα μέ τό βιντεοληπτικό ὑλικό πού μᾶς κοινοποιήθηκε ἀπό συνεργάτες μας στήν ἐκδήλωση παρέστησαν ἡ Ὑπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων καί Ἀθλητισμοῦ καί ἄλλοι ἐκπρόσωποι τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν. Τό ἄκρως λυπηρό εἶναι τό γεγονός ὅτι στήν ἐκδήλωση παρέστη δυστυχῶς καί ὁ οἰκεῖος, (Ὀρθόδοξος) Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τό λόγο γιά νά ἀπευθύνει ἕνα σύντομο χαιρετισμό. Ὡστόσο στή σύντομη αὐτή προσλαλιά του διατύπωσε μεταξύ ἄλλων, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, θέσεις καί ἀπόψεις πέρα γιά πέρα ξένες πρός τήν Πίστη καί τήν Ὀρθόδοξη Πατερική μας Παράδοση.

Κατ’ ἀρχήν αὐτή καθ’ ἑαυτήν ἡ παρουσία τοῦ ἐν λόγω Ἐπισκόπου σέ ἐκδήλωση, (ἤ τελετή), ἑβραϊκῆς Συναγωγῆς ἀπαγορεύεται ρητά ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες. Συγκεκριμένα ὁ 70ος Ἱερός Κανών τῶν ἁγίων Ἀποστόλων λέγει: «Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἤ πρεσβύτερος, ἤ διάκονος, ἤ ὅλως τοῦ καταλόγου τῶν κληρικῶν νηστεύοι μετά Ἰουδαίων, ἤ ἑορτάζοι μετ’ αὐτῶν, ἤ δέχοιτο παρ’ αὐτῶν τά τῆς ἑορτῆς ξένια, οἶον ἄζυμα, ἤ τί τοιοῦτον, καθαιρείσθω. Εἰ δέ λαϊκός εἴη ἀφοριζέσθω». Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης στήν ἑρμηνεία τοῦ ἐν λόγω Ἱεροῦ Κανόνος παρατηρεῖ μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Ὁ παρών κανών διορίζει ὅτι ὅποιος ἐπίσκοπος, ἤ πρεσβύτερος, ἤ διάκονος, ἤ ὅλως ὑπάρχων ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν κληρικῶν νηστεύει μαζί μέ τούς Ἰουδαίους, ἤ ἑορτάζει μέ αὐτούς τό Πάσχα, ἤ ἄλλας ἐορτάς, ἤ δέχεται ἀπό αὐτούς τά ξένια δῶρα τῆς ἑορτῆς των, ὅτι λογῆς εἶναι τά ἄζυμα, ἤ τοιοῦτον ἄλλον παρόμοιον, ἄς καθαίρεται. Εἰ δέ λαϊκός εἶναι, ἄς ἀφορίζεται. Διότι κἄν οἱ τά τοιαῦτα δεχόμενοι καί συνηστεύοντες καί συνεορτάζοντες δέν εἶναι ὁμόφρονες μέ τούς Ἰουδαίους, (ὅτι ἄν ἦσαν τοιοῦτοι ἔπρεπεν ὄχι νά καθαιρεθοῦν, ἤ νά ἀφορισθοῦν, ἀλλά καί τῶ ἀναθέματι νά παραδοθοῦν κατά τόν κθ΄ τῆς Λαοδικ.). Ἀλλ’ ὅμως δίδουσιν σκανδάλου ἀφορμήν καί ὑποψίαν ὅτι τιμῶσι τῶν Ἰουδαίων τάς τελετάς, τό ὁποῖον εἶναι τῶν ὀρθοδόξων ἀλλότριον. Ἀφήνω νά λέγω ὅτι καί μολύνονται οἱ τοιοῦτοι μέ τήν συναναστροφήν τῶν χριστοκτόνων».

Παραθέτουμε στή συνέχεια ὁρισμένα ἀποσπάσματα ἀπό ὅσα ἀντορθόδοξα εἶπε ὁ ἐν λόγω Ἐπίσκοπος στήν ἑορταστική ἐκδήλωση: «Βλέπω ἀπέναντί μου τήν πύλη πρός Ἀνατολάς καί θυμᾶμαι τήν προφητεία τοῦ Ἰεζεκιήλ, πού διαβάζουμε τόσο ἴδια καί ἑρμηνεύουμε τόσο διαφορετικά. Καί χαίρομαι γιατί αὐτή ἡ διαφορά μπορεῖ νά μᾶς κάνει νά εἴμαστε ὡς ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἱκανοί νά σεβόμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Κάθε φορά πού στό ὄνομα τῆς ὅποιας θρησκείας ἔγιναν οἱ ὅποιες διώξεις, τό μόνο τό ὁποῖο ὁμολογήθηκε καί ἀποδείχθηκε ἦταν, αὐτός ὁ ὁποῖος ἐδίωκε εἶχε ἀμφιβολίες γιά τήν πίστη του. Δέν εἶχε πίστη καί δέν εἶχε Θεό». Χαίρεται, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά λυπᾶται, διότι οἱ Ἑβραῖοι ἑρμηνεύουν διαφορετικά τήν προφητεία τοῦ Ἰεζεκιήλ, πού ἀναφέρεται στήν κατά Ἀνατολάς πύλη ἀπό τήν ὀρθή ἑρμηνεία πού δίδουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι. Δέν τόν ἀπασχολεῖ τό γεγονός τῆς διεστραμένης ἑρμηνείας, πού δίνουν οἱ Ἑβραῖοι στήν ἐν λόγω προφητεία. Τό γεγονός αὐτό τό προσπερνάει. Εἶναι ἄνευ σημασίας γι’ αὐτόν. Ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία εἶναι ὅτι ἐξ’ αἰτίας αὐτῶν τῶν διαφορετικῶν ἑρμηνειῶν μεταξύ ἠμῶν καί αὐτῶν γινόμαστε «ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ», (ἄκουσον, ἄκουσον!!!), καί «ἱκανοί νά σεβόμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον». Αὐτά εἶναι ἐκεῖνα πού τόν χαροποιοῦν. Σάν νά μᾶς λέει δηλαδή: Δέν χρειάζεται νά ψάχνετε, οὔτε ἐσεῖς οἱ Ἑβραῖοι, οὔτε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ποῦ ἄραγε βρίσκεται ἡ ἀλήθεια. Ἐκεῖνο πού προέχει εἶναι «νά σεβόμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον», ὅπως καί τό γεγονός ὅτι οἱ μεταξύ μας δογματικές διαφορές μᾶς καθιστοῦν ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Μ’ ἄλλα λόγια πάνω ἀπό τίς ἀλήθειες τῆς Πίστεως βρίσκεται ὁ ἀλληλοσεβασμός καί ἡ ἀγάπη. Κατ’ ἐπέκταση καί οἱ ἀγῶνες τῶν ἁγίων Πατέρων μας, (πολλές φορές μέχρι θανάτου), κατά τῶν αἱρέσεων γιά τήν διαφύλαξη τῶν ἀληθειῶν τῆς Πίστεως χάνουν τό νόημά τους. Κατά τήν γνώμη τοῦ Ἐπισκόπου οἱ ἅγιοι Πατέρες μας τό πρῶτο πού θά ἔπρεπε νά ἐπιδιώξουν εἶναι ὁ σεβασμός καί ἡ ἀγάπη πρός τούς ἀντιφρονοῦντες καί αἱρετικούς καί ὄχι οἱ ἀντιπαραθέσεις πρός αὐτούς γιά τήν διαφύλαξη τῆς Πίστεως. Μέσα στά πλαίσια αὐτῆς τῆς διεστραμμένης καί κακόδοξης ἰδεολογίας κακῶς ὁ ἅγιος πρωτομάρτυς Στέφανος ἤλεγξε τούς Ἑβραίους τῆς ἐποχῆς του, (Ἀρχιερεῖς καί μέλη τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου), μέ ἀποτέλεσμα νά λιθοβοληθῆ.

Στο σημεῖο αὐτό ἀξίζει τόν κόπο νά σχολιάσουμε λίγο περισσότερο τή φράση τοῦ Ἐπισκόπου: «νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον». Ἡ ἀγάπη πρός τούς αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους κατά κόρον προβλήθηκε καί διατυμπανίστηκε στήν ἐποχή μας μεταξύ τῶν οἰκουμενιστῶν σέ συνέδρια, ἡμερίδες, ἐπίσημες δηλώσεις, διακηρύξεις, δημοσιεύσεις κ.λ.π., ἰδίως ἀπό τότε πού ξεκίνησε ὁ περιλάλητος «διάλογος τῆς ἀγάπης», τόν ὁποῖον ἐγκαινίασε ὁ τότε Οἰκουμενικός Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας, τό 1980. Ἡ ἀγάπη ἀνυψώθηκε σέ παν-δόγμα, σέ νέα κυρίαρχη θεολογική ἀντίληψη, ἐνῶ καταβλήθηκε προσπάθεια μέ δηλώσεις καί διακηρύξεις τῶν Ὀρθοδόξων ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν νά ἀμβλυνθοῦν, ἀκόμη καί νά ἐκμηδενιστοῦν οἱ δογματικές μας διαφορές πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἀλλοθρήσκους, οἱ ὁποῖες ἀποδόθηκαν σέ προκαταλήψεις καί κατάλοιπα τοῦ παρελθόντος, πού ἔχουν τώρα πλέον ξεπεραστεῖ καί ἐκλείψει. Ἡ Ὀρθόδοξη δογματική θεολογία καί οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἔπαυσαν νά ἀποτελοῦν κριτήριο λόγων καί πράξεων καί θυσιάστηκαν στό βωμό τῆς πανθρησκειακῆς ἑνότητος. Ὅσοι δέν ἀκολούθησαν αὐτή τή γραμμή θεωρήθηκαν ἀκραῖοι, φανατικοί, φονταμενταλιστές καί παραμερίσθηκαν στό περιθώριο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

Ὡστόσο ἡ ἀληθινή ἐν Χριστῷ ἀγάπη ποτέ δέν χωρίζεται ἀπό τήν ἀλήθεια, οὔτε εἶναι δυνατόν ποτέ νά στραφεῖ ἐναντίον της. Ὅταν ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης δέν συνυπάρχει μέ τόν διάλογο τῆς ἀλήθειας, εἶναι ἐπικίνδυνη παγίδα, πού ὁδηγεῖ σέ συγκρητιστική ἀδιαφορία καί ἀπομακρύνει ἀπό τή σωτηρία. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καταρίπτει καί συντρίβει τούς κακόδοξους ἰσχυρισμούς τῶν οἰκουμενιστῶν, (ὅπως καί ὁ ἐν λόγω Ἐπίσκοπος), οἱ ὁποῖοι τοποθετοῦν τήν ἀγάπη ὑπεράνω τῶν ἀληθειῶν τῆς Πίστεως. Γράφει σέ κάποιο λόγο του τά ἑξῆς: «εἰ που τήν εὐσέβειαν παραβλαπτομένην ἴδοις μή προτίμα τήν ὁμόνοιαν τῆς ἀληθείας, ἀλλ’ ἵστασο γενναίως ἕως θανάτου…τήν ἀλήθειαν μηδαμοῦ προδιδούς».2 Ἐάν κάπου διαπιστώσεις νά παραβλάπτεται ἡ εὐσέβεια, δηλαδή οἱ ἀλήθειες τῆς πίστεως, μή προτιμήσεις τήν ὁμόνοια ἀπό τήν ἀλήθεια, ἀλλά νά σταθῆς μέ γενναιότητα μέχρι θανάτου χωρίς νά προδώσεις ποτέ τήν ἀλήθεια.

Ἰσχυρίζεται ἀκόμη ὁ ἐν λόγω Ἐπίσκοπος, ὅπως εἴπαμε προηγουμένως, ὅτι καί οἱ Ἑβραῖοι εἶναι «ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ», ἄνθρωποι δηλαδή πού πιστεύουν στόν ἀληθινό Θεό, ἐπειδή προφανῶς κάποτε ὑπῆρξαν ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ. Ὡστόσο θέλει νά ἀγνοεῖ ὅτι οἱ Ἑβραῖοι ναί μέν ἦταν κάποτε ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι ἐξακολουθοῦν νά πιστεύουν καί νά λατρεύουν τόν ἀληθινό Θεό. Καί τοῦτο διότι στή συνέχεια ἀποδείχθηκαν ἀνάξιοι αὐτῆς τῆς ἐκλογῆς, ἐπειδή ἀπέρριψαν τόν Μεσσία Χριστό καί τόν ἐσταύρωσαν, ἄν καί στό πρόσωπό Του πραγματοποιήθηκαν ὅλες οἱ μεσσιανικές προφητεῖες. Τήν θέση τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ κατέλαβε ὁ νέος Ἰσραήλ τῆς Χάριτος, ἡ Ἐκκλησία, ὁ δέ παλαιός Ἰσραήλ ἀποδοκιμάσθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, σύμφωνα μέ τούς λόγους του: «Ἰδού ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος», (Ματθ.23,38), «διά τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς» (Ματθ.21,43). Τήν ἴδια ἀποδοκιμασία ἐκφράζει καί ὁ ἅγιος πρωτομάρτυς Στέφανος στήν ἀπολογία του ὀλίγον πρό τοῦ μαρτυρίου του, ὁ ὁποῖος μέ δριμύτατες ἐκφράσεις καυτηριάζει τήν ἀπιστία καί σκληροκαρδία τῶν Ἀρχιερέων, Γραμματέων και Φαρισαίων συμπατριωτῶν του: «Σκληροτράχηλοι καί ἀπερίτμητοι τῆ καρδία καί τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεί τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίω ἀντιπίπτετε ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καί ὑμεῖς», (Πράξ.7,51). Διαλέχθηκε καί ὁ ἅγιος αὐτός μέ τούς Ἰουδαίους. Ποιά ὅμως σχέση καί ποιά ὁμοιότητα ἔχει ὁ διάλογος τοῦ ἁγίου, πού ἀποτελεῖ μιά μαρτυρική ὁμολογία Πίστεως τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, μέ τούς διαθρησκειακούς διαλόγους τῶν οἰκουμενιστῶν; Εἶναι βέβαιο ὅτι ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος Στέφανος, θά τόν χαρακτήριζαν οἱ ὀπαδοί τῶν Διαλόγων ὡς φανατικό καί φονταμενταλιστή.

Τήν ἴδια ἀπορριπτική στάση πρός τόν Ἰουδαϊσμό βλέπουμε νά τηροῦν καί οἱ ἅγιοι Πατέρες στά «Κατά Ἰουδαίων» συγγράμματά τους, ὅπως ἐπίσης καί στήν ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στόν πρῶτο «Κατά Ἰουδαίων» λόγο του σημειώνει: «Οὔτε νά ἐκπλήττεσθε πού ἀποκάλεσα ἄθλιους τούς Ἰουδαίους. Γιατί πράγματι καί ἄθλιοι εἶναι καί ταλαίπωροι, ἀφοῦ περιφρόνησαν καί ἀπέρριψαν τόσα ἀγαθά, πού δέχθηκαν τά χέρια τους ἀπό τόν οὐρανό, ἀφοῦ πιό νωρίς ἀνέτειλε σ’ ἐκείνους ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. Ὅμως ἐκεῖνοι ἀποστράφηκαν τήν ἀκτίνα του καί βρίσκονται τώρα στό σκοτάδι…Ἦταν οἱ κλάδοι τῆς ἁγίας ρίζας, ἀλλά κόπηκαν…».3 Παρά κάτω προσθέτει: «Καί βέβαια θά ἰσχυριστοῦν, ὅτι καί αὐτοί προσκυνοῦν τόν Θεό. Ἀλλά αὐτό νά μήν τό πῆ κανένας. Γιατί κανένας Ἰουδαῖος δέν προσκυνεῖ τόν Θεό. Ποιός τά λέγει αὐτά; Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ: ‘Ἐάν γνωρίζατε’, λέγει, ‘τόν Πατέρα μου, θά γνωρίζατε καί ἐμένα. Ἀλλ’ οὔτε ἐμένα γνωρίζετε, οὔτε τόν Πατέρα μου’».4 Τί ἔχει νά πῆ ἄραγε ὁ ἐν λόγω Ἐπίσκοπος, πάνω στούς πιό πάνω λόγους τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος τόλμησε νά συνεορτάσει μέ τούς Ἑβραίους καί νά διακηρύξει δημοσίως ὅσα παραπάνω βλάσφημα παραθέσαμε, πού ἀνατρέπουν τό Ἱερό Εὐαγγέλιο;

Παρακάτω προσθέτει: «Ὁ καλύτερος τρόπος γιά νά ἀποδείξω ὅτι εἶμαι στέρεα ἑδραιωμένος στή δική μου πίστη εἶναι νά σεβαστῶ ὅλους τους ἄλλους καί νά τούς ἀντιμετωπίσω μόνο μέ ἐπιχειρήματα καί ὄχι ὁτιδήποτε ἄλλο. Καί αὐτό εἶναι τό οὐσιαστικό καί γι’ αὐτό καί ἐγώ χαίρομαι πού ἔχουμε μία ἀνακαινισμένη συναγωγή, ὡς ἐγγύηση γιά τό μέλλον μας». Δέν μᾶς ἀναφέρει σέ ποιά βιβλικά, ἤ πατερικά χωρία στηρίζει τόν παραπάνω ἰσχυρισμό του, ἁπλούστατα διότι δέν ὑπάρχουν τέτοια χωρία. Περιττό βέβαια νά λεχθεῖ ὅτι κανένα «ἐπιχείρημα» καί καμία Ὀρθόδοξη διδασκαλία σχετικά μέ τήν πλάνη τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ δέν εἶχε νά καταθέσει, προκειμένου νά «ἀντιμετωπίσει», εἴτε τόν ραβίνο τῆς πόλεως, εἴτε κάποιον ἄλλο ἀπό τούς παρόντες στήν ἐκδήλωση. Καμία προσπάθεια δέν κατέβαλε γιά νά ἀποσπάσει ἀπό τά δίχτυα τῆς πλάνης τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί νά ἐπαναφέρει στό φῶς καί στή μάνδρα τῆς Ὀρθοδοξίας τούς ταλαίπωρους ἐκείνους Ἕλληνες, Ἑβραίους τό θρήσκευμα, πού ἦταν ἐκεῖ παρόντες, ὅπως εἶχε καθῆκον ὡς Ἐπίσκοπος. Φυσικά ἄν τολμοῦσε κάτι τέτοιο, ἀμέσως θά τόν ἀπέπεμπαν ἔξω ἀπό τήν Συναγωγή. Τότε ὅμως, (καί μόνον τότε), θά ἀπεδείκνυε ὅτι εἶναι ἕνας ἀληθινός Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, μιμητής τῶν ἁγίων Πατέρων, δίνοντας μία λαμπρά ὁμολογία Πίστεως καί γενόμενος ἄξιος του μακαρισμοῦ τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι ἐστέ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι…Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ.5,11,12).

Ἀντί νά λυπηθεῖ λοιπόν ὁ ἐν λόγω Ἐπίσκοπος, διότι δέν ἔπραξε τό καθῆκον του, αὐτός χαιρόταν. Ἀλλά γιατί χαιρόταν; Τό λέει παρακάτω: «Χαίρομαι πού ἔχουμε μία ἀνακαινισμένη συναγωγή, ὡς ἐγγύηση γιά τό μέλλον μας». Χαίρεται πού στήν πόλη του ἀνακαινίσθηκε ἡ Συναγωγή, πού ἀνακαινίσθηκε δηλαδή ἕνα «στέκι», ἕνα προπύργιο τοῦ διαβόλου. Χαίρεται ἀκόμη διότι τό προπύργιο αὐτό τῆς πλάνης θά ἀποτελέσει μία ἐγγύηση γιά τό μέλλον. Φυσικά ὄχι ἐγγύηση γιά τό μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά ἐγγύηση γιά τήν μελλοντική φθοροποιό καί καταστρεπτική δράση τῆς πλάνης τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Τί νά σχολιάσουμε πάνω σ’ ὅλα αὐτά; Νομίζω ὅτι δέν χρειάζεται κανένας σχολιασμός. Ὁ καθένας ἄς βγάλει μόνος του τά συμπεράσματά του.

Παρακάτω, ἐν εἴδει ἐπιλόγου, προσθέτει τά ἑξῆς ἐξ’ ἴσου φρικτά μέ τά προηγούμενα: «Τέλος πάντων ἐγώ εὔχομαι ἐδῶ αὐτός ὁ τόπος νά εἶναι τόπος εἰρήνης, τόπος γνώσεων, ἀφορμή σοφίας, ἀφορμή οὐσιαστικῆς δημιουργίας, ἀφορμή οὐσιαστικῆς συμπόρευσης τῶν διαφορετικῶν θρησκευτικῶν ρευμάτων στήν πόλη μας πού ὑπάρχουν…». Θέλει νά ἀγνοεῖ ὅμως ὅτι ἡ ἀληθινή εἰρήνη ὑπάρχει μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία καί προσφέρεται μόνον ἀπό τόν Χριστό, τόν μόνον εἰρηνοποιόν, τόν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἡ εἰρήνη ἠμῶν» (Εφ.2,14) κατά τόν ἀπόστολο. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ ἁγίου Πνεύματος: «ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…» (Γαλ.5,22). Καί ἐπειδή εἶναι καρπός τοῦ ἁγίου Πνεύματος, δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει, οὔτε στόν Ἰουδαϊσμό, οὔτε σέ ἄλλες θρησκεῖες. Ἐξ ἄλλου καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τήν ἀντιδιαστέλλει ἀπό τήν κοσμική εἰρήνη, τήν ὁποία ἐπιδιώκουν οἱ ἄλλες θρησκεῖες: «εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν, οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω.14,27). Οὔτε ἀληθινή εἰρήνη, λοιπόν, μπορεῖ νά ὑπάρξει στή Συναγωγή, ἀλλά οὔτε καί ἀληθινή σοφία, σύμφωνα μέ τόν ἀπόστολο: «Ὅς [Ἰησοῦς Χριστός], ἐγενήθη ἠμῖν σοφία ἀπό Θεοῦ δικαιοσύνη τε καί ἁγιασμός καί ἀπολύτρωσις», (Α΄ Κορ.1,30).

Μακάρι ὁ Θεός νά δώσει ἀληθινή μετάνοια στόν παραπεσόντα καί τόν πιστό λαό τοῦ Θεοῦ σκανδαλίσαντα Ἐπίσκοπο.

___________
1 https://tasthyras.wordpress.com
2 P.G 60,611
3 Ιω. Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων 1,2,ΕΠΕ 34,103-105.
4 Ιω. Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων1,3,ΕΠΕ 34,111.