Μάρτιος, ο μήνας της λευτεριάς.25η Μαρτίου, η μεγαλύτερη ημέρα του σύγχρονου ελληνισμού.

 Επετειακή ομιλία του πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου, 

που εκφωνήθηκε το 2012.

Ο Μάρτιος είναι ο μήνας που  γιορτάζουμε  και θυμόμαστε εκείνα τα γεγονότα ,που ο Ελληνικός λαός ,μπόρεσε  να αναστηθεί ύστερα από τετρακόσια χρόνια θανάτου. Εκατόν εννενήντα ένα  χρόνια (191) (σημ.2012)  συμπληρώνονται φέτος από την συμβολική ημερομηνία έναρξης της Εθνεγερσίας τού 1821. Συμβολική, αφού οι πάντες γνωρίζουν ότι η ημερομηνία αυτή της 25ης Μαρτίου δεν επιλέχθηκε για κανέναν άλλο λόγο παρά για να ταυτίσει την θρησκευτική εορτή του Ευαγγελισμού με το χαρμόσυνο μήνυμα του Ευαγγελισμού του Έθνους

Kοινός παρονομαστής των δύο αυτών γεγονότων είναι η ανυπολόγιστη αξία τής ελευθερίας. Στην πρώτη περίπτωση η ελευθερία σαρκώνεται στη συγκατάθεση τής Παναγίας με τα λόγια «Iδού η δούλη Kυρίου» στο χαρμόσυνο μήνυμα τού Aρχαγγέλου, που αναγγέλλει τη σωτηρία των ανθρώπων και προσκαλεί τη KEXAΡΙΤΩΜΕΝΗ Mαριάμ να αναλάβει τη ξεχωριστή και μοναδική ευθύνη της.

Στη δεύτερη περίπτωση η ελευθερία σαρκώνεται στην απόφαση των Eλλήνων να αποτινάξουν την τυραννία τής μακρόχρονης σκλαβιάς και να διεκδικήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου και λαού για αυτοδιάθεση.

Xαρά που τo ’χουν τα βουνά,κι οι κάμποι περηφάνεια. Γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει κι η πατρίδα. Σαν βλέπουν διάκους με σπαθιά, παπάδες με ντουφέκια, σαν βλέπουν και το Γερμανό, της Πάτρας το Δεσπότη, για να βλογάει τ’ άρματα, να φχιέται τους λεβέντες.

 

Είχαμε συνηθίσει  να ακούμε από μικρά παιδιά, ότι κάποιοι παππούδες μας, τολμηροί μέχρι τρέλας  γενναίοι άνθρωποι -που ήταν κι αγράμματοι και δεν ήξεραν να μετράνε- γι’ αυτό δε νοιάστηκαν και ποτέ να μετρήσουν τον αριθμό τους για να δουν ότι είναι λίγοι κι οι εχθροί τους πολλοί- αποφάσισαν να “φωνάξουν” την Υπέρμαχο στρατηγό την ημέρα της γιορτής Της και να Της δώσουν την αρχιστρατηγία για να τους οδηγήσει Εκείνη σ’ ένα πόλεμο που δεν είχαν καμμιά ελπίδα να νικήσουν. Ένα πόλεμο που δεν θα τους έδινε πλούτη και κατακτήσεις, αλλά θα τους έδινε πίσω την ίδια τους την ψυχή, την ίδια τους την υπόσταση.

Έτσι “απλοϊκά” και ξεκάθαρα κέρδισαν πίσω την ιστορική τους ύπαρξη εκείνοι οι  παππούδες μας, έτσι έζησαν κι έτσι πέθαναν, με την Υπέρμαχο στρατηγό για καύχημα και καμάρι τους και οδηγό τους.

 H 25 MAΡTIOY  δεν είναι μόνο μία εορταστική επέτειος με παρελάσεις, σημαιοστολισμούς και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις, αλλά είναι η ημέρα εκείνη που το έθνος μας ευαγγελίστηκε την ελευθερία του.

Είναι η ημέρα που μας φέρνει στην μνήμη την ιερή απόφαση και τα γενναία κατορθώματα των ανθρώπων εκείνων που είχαν τη θέληση να αποτινάξουν τον τύραννο.

Είναι η ημέρα που μας υποχρεώνει να ξαναθυμηθούμε τη ιστορική μας κληρονομιά, τις εθνικές μας υποθήκες και το ιερό χρέος όλων μας.

Σημαντικός σταθμός στην ιστορική του πορεία η 25η Μαρτίου 1821.

Είναι το ξημέρωμα μιας μακρόχρονης νύχτας. Η ανάσταση μετά από το Γολγοθά και τη σταύρωση της φυλής μας στις 29 Μαίου του 1453.Κείνη τη μέρα δεν πάρθηκε η Πόλη μόνο. Μαζί με το δικέφαλό της έπεσαν βαριά πληγωμένες οι ιδέες του πνεύματος, της πίστης, της αλήθειας και της λευτεριάς.

Κι όποιο αντιφέγγισμα της σπίθας τους έμεινε άσβεστο, λούφαξε στη στάχτη των αναμνήσεων, για να «θεριέψει την αποσταμένη ελπίδα» του Έθνους πως: «δε χάνεται στα τάρταρα μονάχα ξαποσταίνει».

Οι πόθοι και τα όνειρα γίνονται τραγούδι, που τραγουδιέται απ᾽ άκρη σ᾽ άκρη της πατρίδας. Ο φλογερός λόγος του Ρήγα πυρώνει κι ετοιμάζει τις ψυχές.Η Εκκλησία μετά την Άλωση υπήρξε η κιβωτός του Έθνους.

 Ήταν η ελπίδα που γλύκαινε τον πόνο του Έλληνα ώστε ο ποιητής να σημειώσει: «Μια μέρα δε χαρήκαμε, ολάκερη μια ώρα δε χαμογέλασε

αυτή της συμφοράς η χώρα. Κι όσες φορές στού ουρανού βρεθήκαμε τα ύψη είχαμε σκάλα το σταυρό και φτέρυγα τη θλίψη».

Η κοινή μοίρα του σκλάβου δένει προύχοντες και φτωχούς, κληρικούς και λαικούς, ναυτικούς και στεριανούς, στην κοινή ελπίδα, που όσο γιγαντώνει, γίνεται προσταγή του δυναστεμένου λαού, που ορθόθηκε φοβερός κριτής, ζητώντας να πάρει σε μια ώρα – αν ήταν μπορετό – ο,τι πολύτιμο του στέρησαν τριακόσια εβδομήντα ολόκληρα χρόνια.

Στην ανηφορική εθνική μας πορεία αφετηρία το 1821.

Θρύλος, σύμβολο και σκληρή πραγματικότητα.

25η Μαρτίου, η μεγαλύτερη ημέρα του σύγχρονου ελληνισμού.

Μια ημέρα μοναδικής ιστορικής και συμβολικής φόρτισης για την καθεμιά και τον καθένα μας. Μας θυμίζει ποιοί είμαστε και ποιος είναι ο προορισμός μας, ως έθνος, ως λαός, ως πολιτισμός, αλλά και ως άτομα.

Μας θυμίζει η 25η Μαρτίου ότι οι σημερινοί Έλληνες είμαστε γέννημα της συγκλονιστικής πνευματικής συνάντησης του πανάρχαιου ελληνισμού με τον χριστιανισμό.

-------------------------------------------------------------------------------------------

H 25 MAΡTIOY  δεν είναι μόνο μία εορταστική επέτειος με παρελάσεις, σημαιοστολισμούς και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις, αλλά είναι η ημέρα εκείνη που το έθνος μας ευαγγελίστηκε την ελευθερία του.

Είναι η ημέρα που μας φέρνει στην μνήμη την ιερή απόφαση και τα γενναία κατορθώματα των ανθρώπων εκείνων που είχαν τη θέληση να αποτινάξουν τον τύραννο.

Είναι η ημέρα που μας υποχρεώνει να ξαναθυμηθούμε τη ιστορική μας κληρονομιά, τις εθνικές μας υποθήκες και το ιερό χρέος όλων μας.

Σημαντικός σταθμός στην ιστορική του πορεία η 25η Μαρτίου 1821.

Είναι το ξημέρωμα μιάς μακρόχρονης νύχτας. Η ανάσταση μετά από το Γολγοθά και τη σταύ ρωση της φυλής μας στις 29 Μαίου του 1453.

Κείνη τη μέρα δεν πάρθηκε η Πόλη μόνο.

Μαζί με το δικέφαλό της έπεσαν βαριά πληγωμένες οι ιδέες του πνεύματος, της πίστης, της αλήθειας και της λευτεριάς.

Κι όποιο αντιφέγγισμα της σπίθας τους έμεινε άσβεστο, λούφαξε στη στάχτη των αναμνήσεων, για να «θεριέψει την αποσταμένη ελπίδα» του Έθνους πως: «δε χάνεται στα τάρταρα μονάχα ξαποσταίνει».

Οι πόθοι και τα όνειρα γίνονται τραγούδι, που τραγουδιέται απ᾽ άκρη σ᾽ άκρη της πατρίδας. Ο φλογερός λόγος του Ρήγα πυρώνει κι ετοιμάζει τις ψυχές. Η Εκκλησία μετά την Άλωση υπήρξε η κιβωτός του Έθνους.

 Ήταν η ελπίδα που γλύκαινε τον πόνο του Έλληνα ώστε ο ποιητής να σημειώσει: «Μια μέρα δε χαρήκαμε, ολάκερη μια ώρα δε χαμογέλασε

αυτή της συμφοράς η χώρα. Κι όσες φορές στού ουρανού βρεθήκαμε τα ύψη είχαμε σκάλα το σταυρό και φτέρυγα τη θλίψη».

Η κοινή μοίρα του σκλάβου δένει προύχοντες και φτωχούς, κληρικούς και λαικούς, ναυτικούς και στεριανούς, στην κοινή ελπίδα, που όσο γιγαντώνει, γίνεται προσταγή του δυναστεμένου λαού, που ορθό

θηκε φοβερός κριτής, ζητώντας να πάρει σε μια ώρα – αν ήταν μπορετό – ο,τι πολύτιμο του στέρησαν τριακόσια εβδομήντα ολόκληρα χρόνια.

Στην ανηφορική εθνική μας πορεία αφετηρία το 1821.

Θρύλος, σύμβολο και σκλη ρη πραγματικότητα.

25η Μαρτίου, η μεγαλύτερη ημέρα του σύγχρονου ελληνισμού.

Μια ημέρα μοναδικής ιστορικής και συμβολικής φόρτισης για την καθεμιά και τον καθένα μας. Μας θυμίζει ποιοί είμαστε και ποιος είναι ο προορισμός μας, ως έθνος, ως λαός, ως πολιτισμός, αλλά και ως άτομα.

Μας θυμίζει η 25η Μαρτίου ότι οι σημερινοί Έλληνες είμαστε γέννημα της συγκλονιστικής πνευματικής συνάντησης του πανάρχαιου ελληνισμού με τον χριστιανισμό.

Επέτειος της Επανάστασης του 1821 και σήμερα, η Ελλάδα αγωνίζεται πάλι για την επιβίωσή της.

Εκείνο το άδολο, θείο κίνημα ανήκει πλέον στο ένδοξο παρελθόν.

Γύπες την άρπαξαν την πατρίδα από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης και εξακολουθούν να την κρατούν «αιμάσσουσα» στα γαμψά τους νύχια.

Με αφορμή την επέτειο και το ζόφο των ημερών, καλό είναι να θυμηθούμε ένα κείμενο - απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, που στις μέρες μας αποκτά δραματική επικαιρότητα.

Είναι σε εισαγωγή – επιμέλεια Ελλης Αλεξίου και γράφτηκε μόλις 25 χρόνια μετά το ηρωικό 1821:

 

"...Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη...

...Αυτά λείπουν από όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς...

...Τις πρόσοδες της πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε ‘‘πηρεσίαν να μπούμεν’’, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν. Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμε όλες. Χρωστούν εις το Ταμείον δεκαοχτώ ‘κατομμύρια ο ένας και ο άλλος. Ο Μιχαλάκης ο Γιατρός πεντακόσιες χιλιάδες, ο Τζούχλος τρακόσες, ο Γεωργάκης Νοταράς τρακόσες πενήντα – όλο τέτοιγοι χρωστούνε αυτά. Ο κεντρικός ταμίας ο Φίτζες – τρακόσες πενήντα του λείπουν από το ταμείον. Κι’ ακόμα δεν κυτάχτηκαν πόσα θα λείψουν ακόμα. Το ίδιο ντογάνες κι’ άλλα. Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράγματα και τέτοιους συντρόφους βάνουν...

...Δύσκολο είναι ο τίμιος άνθρωπος να κάνη τα χρέη του πατριωτικώς...

...Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι’ αρφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία -γεμίσαμαν πλήθος πιανοφόρια και κιθάρες. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματά τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά- κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον...

...Πώς θα σωθούμε εμείς μ’ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίας του κόσμου ως άνθρωποι;...

...Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν..."

 Τελικά στρατηγέ, … τζακιστήκαμε!

---------------------------------------------------------------------

“Κάτι άλλαξε τις τελευταίες δεκαετίες. Η αθλιοποίηση της ζωής δεν περιορίζεται στον εαυτό μας, επεκτείνεται στο παρελθόν, επιχειρείται μία υπομείωση, ένα κατέβασμα του χθες για να μη φαίνεται το δικό μας νανικό ανάστημα. Κτίζουμε όχι κάτι δικό μας αλλά γκρεμίζουμε ότι έκτισαν με θυσίες και αίματα οι πρόγονοί μας”

“Διερωτώνται πολλοί συμπολίτες μας γιατί τέτοιο μένος κατά του 21, γιατί τέτοια μανία κατά των ηρώων και των μαρτύρων του. Είναι απλό:

 Το 1821 παραμένει το μεγάλο σχολείο του απροσκύνητου ήθους. Και η νέα τάξη πραγμάτων μας θέλει προσκυνημένους και υποταγμένους.

Συρόμαστε σήμερα στο άρμα της υποταγής σαν το πτώμα του “Έκτορα” δεχόμαστε ραπίσματα καθημερινά. Ποτέ άλλοτε ο λόγος του Παλαμά δεν είχε τέτοια απόλυτη ισχύ, όσο στην εποχή μας:

«Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς μηδέ λεβέντες, Όσσα,

ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι.

Κούφιοι κι οκνοί, καταφρονούν την θεία τραχειά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περίγελα και των Αρχαίων παλιάτσοι».

Αν δεν υψωθούμε στο επίπεδο του 21 οι μελλοντικές γενιές Ελλήνων θα υποχρεωθούν να ζήσουν ανεχόμενες τα αφόρητα και υποφέρουσες τα ανυπόφορα. Σήμερα κάποιοι δρουν συστηματικά όχι για να προβάλλουν άλλα για να προσβάλλουν το ’21. Επιδίδονται μετά μανίας όχι στο να επιδείξουν – κάτι που άλλωστε θα ήταν θεμιτό- τις μαύρες κηλίδες που είχε η Επανάσταση, όπως κάθε Επανάσταση, αλλά να τις μεγεθύνουν, να τις μεγαλοποιήσουν και με τον ύπουλο αυτό τρόπο να συγκαλύψουν την λαμπρότητά της.

Οι αγωνιστές και οι πρωταγωνιστές του μεγάλου κινήματος έκαναν ασφαλώς έργα λαμπρά, αλλά και λάθη πολλά. Αλλά υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς λάθη; Λάθη δεν κάνει όποιος δεν πράττει. Και το να αποτινάξεις τον τουρκικό ζυγό δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Ο Αδαμάντιος Κοραής είχε γράψει το 1805 τον περίφημο διάλογο:

“Τι πρέπει να κάμωσιν οι Γραικοί εις τας παρούσας περιστάσεις;”. Αυτό το ερώτημα πλανάται και σήμερα στα χείλη των πλέον αγωνιούντων για το μέλλον της χώρας συμπολιτών μας. Να απελπιζόμαστε; Αν ξυπνούσε ο Γέρος του Μοριά θα απαντούσε: ΌΧΙ, να αγωνιζόμαστε. Οπωσδήποτε οι συνθήκες για το μέλλον είναι σκοτεινές. Αλλά ο ίδιος ο Γέρος μας λέει: “Η ώρα η πιο σκοτεινή, η πλέον θαμπή της νυκτός, είναι η ώρα που σιμώνει το φως της ημέρας”.

Ας μη σκιαζόμαστε τα σκότη. Και τούτο το σκοτείνιασμα ξημέρωμα θα φέρει το ’21, αν το κλείσουμε μέσα μας, γίνεται όχι απλώς αθάνατο κρασί, γίνεται φάρος ελπίδος. Ισχύει και τώρα αυτό που ετόνισε λίγο πριν τη μάχη των Μύλων ο Μακρυγιάννης: “ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν”.

Θα κλείσω με δύο στίχους του Νικηφόρου Βρεττάκου:

“Σηκωθείτε ν’ αρπάξουμε στα χέρια μας τις σάλπιγγες της πατρίδας!

Να τους το ειπούμε να το καταλάβουνε: Δεν χαμηλώνει ο Όλυμπος!

Να τους το ειπούμε να το καταλάβουνε πως δεν αλλάζει ο ήλιος!

Πως δεν αλλάζουνε τα χρώματα ποτές σ’ αυτή την χώρα και πως ποτέ δεν κόπηκε στη μέση το τραγούδι. Το παίρνουν τα ψηλά βουνά, το σέρνουν τα ποτάμια αφροκοπούν οι θάλασσες – καίγονται τα λημέρια Μοριά και Ρούμελη! Ακόμη τούτ’ η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι, ακόμη τουτ’ η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες…“.

-----------------------------------------------------------------------------------

"Μεγάλοι Ελευθερωτές του Ελληνισμού, Κολοκοτρώνη, Μπουμπουλίνα, Μπότσαρη, Καραϊσκάκη και τόσοι άλλοι, σας ευχαριστούμε που υπήρξατε αυτό που υπήρξατε:
Να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σας
να καθαρίσουμε το δικό μας!
Να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σας
να μπολιάσουμε το δικό μας!
Να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σας
να βάψουμε το δικό μας
να μην μπορέσει ποτές να το ξεθωριάσει ο φόβος!
Να πάρουμε το τελευταίο σας βλέμμα
να μας κοιτάζει να μην ξεστρατίσουμε
Να πάρουμε την τελευταία σας εκπνοή
νάχουμε οξυγόνο να αναπνέουμε
Χιλιάδες χρόνια! (Κ.Μόντης)

Μεγάλοι ελευθερωτές του ελληνισμού, σας ευχαριστούμε που υπήρξατε αυτό που υπήρξατε, γιατί δείχνετε σε εμάς,  με την προσήλωσή σας προς την πίστη και την ελληνικότητα ,πώς καθίσταται δυνατή η θυελλώδης εξόρμηση προς την ελευθερία και τη δικαίωση.Που μας διδάσκετε ότι:

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Ελληνισμός και το μέλλον του είναι  στη γνώση, στα χέρια και στην καρδιά μας!Ας αγωνιστούμε λοιπόν για την Ελλάδα που μας ενώνει . 

Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου 1821,
Ζήτω ἡ ἀθάνατη Ἑλλάδα!