Η οικουμενιστική πρόσληψη του ομολογιακών αγώνων του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού. (Β)

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ  

Γ. Η ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.( https://entoytwnika1.blogspot.com/2014/12/blog-post_6.html)

Δ. Ορθόδοξη αντιβίωση για την οικουμενιστική ίωση. Η νέα καραμέλα των Οικουμενιστών  και η συνταγή για να τους κοπεί ο βήχας

(https://entoytwnika1.blogspot.com/2015/11/blog-post_2.html)

Ε. Περί της στάσης του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού έναντι των Λατίνων κατά την διάρκεια της συνόδου Φερράρας - Φλωρεντίας.( https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/pneymatika-ofelima/3723803_peri-tis-stasis-toy-agioy-markoy-toy-eygenikoy-enanti-ton#google_vignette)

 

Ζ. Τέλος προτείνουμε να διαβαστούν τα συμπεράσματα της παρακάτω εργασίας φοιτήτριας  στο ΕΑΠ , που δημοσιεύεται στην διεύθυνση https://apothesis.eap.gr/archive/item/95978

Εδώ φαίνονται καθαρά η οικουμενιστική πρόσληψη του ομολογιακού αγώνα του Αγίου Μάρκου Ευγενικού. Γράφει στον περίληψη της εργασίας  η συγγραφέας:

. «Η  φυσιογνωμία του αγίου θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους σύγχρονους εκπροσώπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας (ιεράρχες και λαϊκούς θεολόγους). Ο ίδιος τασσόταν σαφώς υπέρ του θεολογικού και οικουμενικού διαλόγου, έχοντας πάντοτε αφετηρία του την αλήθεια, την αγάπη και την αντικειμενικότητα, αφήνοντας κατά μέρος τυχόν a priori προσωπικούς εγωισμούς και δογματικές αγκυλώσεις».

Τα υπόλοιπα σχόλια περιττεύουν.

Υπενθυμίζουμε στους ενδιαφερομένους αναγνώστες  τα εξής:

«Ο Άγιος Μάρκος επέμενε και ορθώς ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την Ένωση αποτελούσε η σαφής συζήτηση επί συγκεκριμένων θεολογικών θεμάτων, όπως το Φιλιόκβε ή το Παπικό πρωτείο, θεμάτων που χώριζαν τις δύο Εκκλησίες και είχαν προκαλέσει προηγουμένως έντονες τριβές 'ότε διίστανται τινές αλλήλων και ου χωρούσι προς λόγους, δοκεί μείζων είναι και η μετξύ τούτων διαφορά. Ότε δ' εις λόγους συνέλθωσι και εκάτερον μέρον νουνεχώς ακροάσηται τα παρ' εκατέρου λεγόμενα, ευρίσκεται πολλάκις ολίγη η τούτων διαφορά'' (=όταν κάποιοι βρίσκονται σε διάσταση από άλλους και δεν προχωρούν σε διάλογο, τους φαίνεται ότ είναι μεγαλύτερη η μεταξύ τους διαφορά. Όταν όμως προσέλθουν σε κοινό διάλογο και το καθένα μέρος ακούσει με προσοχή και σύνεση τα λεγόμενα της άλλης πλευράς, πολλές φορές βρίσκεται ότι είναι λίγη η διαφορά τους), (Συροπούλου, Απομνημονεύματα V, 28).

Ο Άγιος Μάρκος είχε επίγνωση της σοβαρότητος των θεολογικών διαφορών επί δογματικών και λειτουργικών ζητημάτων που χώριζαν ορθοδόξους και λατίνους, επιθυμούσε όμως ο διάλογος να διεξαχθεί ειρηνικά και με χριστιανική αγάπη, ούτως ώστε να αποφευχθούν εντάσεις, εριστικότητα, αντεγκλήσεις, που σε τίποτε δεν θα συνέβαλαν στην ομαλή εξέλιξη των συζητήσεων. ''χρη μετά αγάπης τους λόγους ποιείσθαι, επεί και περί ειρήνης εστίν ο λόγος και ταύτην κατέλιπεν ο Κύριος ημίν ώσπερ τινα κλήρον. Χρη ουν ημάς ταύτην αεί πραγματεύεσθαι και μάλιστα εν τη παρούση των λόγων ύλη, και απ' αρχής μέχρι τέλους των λόγων την αγάπην τηρείν''  (Συροπούλου, Απομνημονεύματα VI, 27).

Ο Άγιος Μάρκος πίστευε ειλικρινώς ότι στις συνομιλίες με τους Λατίνους συνδιαλεγόταν με φίλους, πατέρες και αγίους αδελφούς, όπως συνήθως τους αποκαλούσε (Συροπούλου, Απομνημονεύματα, VIII, 6), όταν όμως αργότερα αντελήφθη την ανειλικρίνεια των προθέσεων του Πάπα δεν εδίστασε να τους αποκαλέσει αιρετικούς και χριστοκαπήλους (αυτά βεβαίως μετά την υπογραφή της Ενώσεως και όπως αυτή υπεγράφη).

Αλλά και ο Πατριάρχης Ιωσήφ, μπροστά στην παράλογη και αλαζονική απαίτηση του Πάπα να του φιλήσει το πόδι, τον επιτιμά και θεωρεί ότι θα έπρεπε η συμπεριφορά των Δυτικών να είναι αδελφική '' ουκ οφείλω εγώ τοιούτον ασπασμόν, αλλ' επειδή αδελφοί εσμέν, δει περιπτύξασθαι και ασπάσασθαι αλλήλους αδελφικώς'' (ό.π. IV, 31). Η αδελφική συμπεριφορά φανερώνεται με λόγους αλλά και εμπράκτως, με αμοιβαία αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό.

Ο Άγιος Μάρκος επέμενε ότι για να αρθεί το Σχίσμα και να αποκατασταθεί η ενότητα, πρέπει να επανέλθουμε στην περίοδο εκείνη που η Εκκλησία σε Ανατολή και Δύση ήταν Μία, Ενωμένη, και Ορθόδοξη. Αλλά στέρεα βάση για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, αποτελεί η επιστροφή των Δυτικών στην ορθόδοξο πίστη, όπως αυτή εκφράζεται από τις Επτά Οικουμενικές Συνόδους των Αγίων Πατέρων της πρώτης χιλιετίας. Μόνον επί τη βάσει των Όρων και των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων και εφ' όσον υπήρχε συμφωνία με το φρόνημα των Αγίων Πατέρων, θεωρούσε ο Άγιος Μάρκος ότι μπορεί να συμβεί αυτό, και γι' αυτό επέμενε στην έναρξη των συνεδριάσεων στην Φερράρα-Φλωρεντία να αναγνωσθούν τα κείμενα και οι Όροι των Οικουμενικών Συνόδων (σε αυτό αντέδρασαν οι Λατίνοι διότι είχαν αλλοιώσει τα πρωτότυπα κείμενα). ''ζητούμεν ουν και παρακαλούμεν επανελθείν εις εκείνον τον καιρόν, καθ' όν ηνωμένοι όντες το αυτό πάντες ελέγομεν και ουκ ην εν ημίν σχίσμα…και ώσπερ ανακαλεσάμεθα την τότε παραληφθείσαν αγάπην, ούτω και τω φρονήματι προς τε ημάς αυτούς ενωθήναι και προς τους πατέρας ημών, τους εν ταις οικουμενικαίς συνόδοις τοις επτά διαλάμψαντας. Πρώτον μεν αναγνωσθήτωσαν οι όροι των αγίων εκείνων συνόδων, ει μη νυν ο καιρός, ίνα δείξωμεν εαυτούς συμφωνούντας εκείνοις και επομένους, ου τη τάξει μόνον, αλλά και τοις φρονήμασιν. Ούτω γαρ έστια και η σύνοδος αύτη ταις προηγουμέναις εκείναις ακόλουθος'' (Πρακτικά της εν Φλωρεντία Συνόδου).

Ο Άγιος Μάρκος έχοντας ως κριτήριον την ορθόδοξο πίστη εξέταζε και ήλεγχε όλα όσα έλεγαν οι Λατίνοι, και όσα εξ αυτών τα εύρισκε σύμφωνα με την ορθοδοξία τα επικροτούσε, όσα απεμακρύνοντο της ορθοδοξίας τα κατεδίκαζε ως παρεκκλίσεις. Έτσι, ανεγνώριζε με πάσαν εντιμότητα και αμεροληψία κάποια στοιχεία της αληθούς πίστεως στην Δυτική Εκκλησία, ήλεγχε όμως αυστηρώς κάθε αιρετική και κακόδοξη διδαχή. ''ό μετά αληθείας λέγηται δεχόμεθά τε και ασμένως περιπτυσσόμεθα, ό δ' αν μη ούτως έχον ημίν δοκή, κατά πόδας και προφανώς ελέγχομεν και αποβαλλόμεθα''  (Συροπούλου, Απομνημονεύματα VIII, 6).

Ο Άγιος Μάρκος επέμενε ότι η Ένωση για να είναι ουσιαστική δεν θα πρέπει να περιορίζεται σε επιφανειακούς συμβιβασμούς ή λεκτικές συμφωνίες εξωτερικές, με ασάφειες και αοριστίες στα χωρίζοντα θεολογικά θέματα. Κάτι τέτοιο θα ταίριαζε σε πολιτικούς και διπλωμάτες, και όχι σε εκκλησιαστικούς άνδρες. Η Ένωση δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών, διότι τότε δεν θα έχει στέρεα βάση και διάρκεια. Ο Άγιος Μάρκος  δεν δέχεται οικονομία ή συγκατάβαση σε θέματα πίστεως όπου ο θεολογικός λόγος πρέπει να είναι διάφανος, σαφής, κρυστάλλινος. (''ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της πίστεως''). Η Ένωση γνησίως και ειλικρινώς, μας λέει ο Άγιος Μάρκος, θα πρέπει να αποτελέσει πρωτίστως ένωση καρδιάς και διανοίας. ''την διά γλώττης ομολογίαν οφείλομεν απαιτείν εξ αυτών και αρκείσθαι ταύτη, ου μην δ' εξετάζειν και τας εν βάθει των καρδιών διανοίας'' (Συροπούλου, Απομνημονεύματα VIII, 12)».(π.Κύριλλος Κεφαλόπουλος)