Η Σύνοδος της αποστασίας του
Κολυμπαρίου και η αποτείχιση
(Τρίτη απάντηση (τελευταία)
στον ιερομόναχο π.Νικήτα
Παντοκρατορινό)
Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού).
Κλείνουμε την απάντησή μας στα λεγόμενα από τον π.Νικήτα Παντοκρατορινό (π.Ν.Π) στο video https://www.youtube.com/watch?
για την Σύνοδο της Κρήτης και την αποτείχιση.
Λέγει ο π.Ν.Π.
«Μια ομάδα κληρικών προχώρησε στην αποτείχιση βλέποντας σε αυτόν τον διάλογο (έτσι ονομάζει την Σύνοδο της Κρήτης το 2016) τον Οικουμενισμό καθιστώντας τους εαυτούς τους ως τηρητές των ιερών παραδόσεων και υπερασπιστές της Ορθοδοξίας. Σταμάτησαν λοιπόν το μνημόσυνο των επισκόπων τους χαρακτηρίζοντάς τους ως προδότες της Ορθοδοξίας γιατί υπέγραψαν τα κείμενα της Συνόδου της Κρήτης. Και ονομάζουν αυτή την Σύνοδο ως ψευτοσύνοδο .Αλλά τον χαρακτηρισμό της Ψευτοσυνόδου δεν θα την πουν κάποιοι λαϊκοί ή κάποιοι κληρικοί …ΑΥΤΌ κάποια επόμενη Σύνοδος θα το δώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό . Το Άγιο Πνεύμα που συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας έρχεται ώρα που διορθώνει τα πράγματα εν Συνόδω. Η αυτόβουλη αυτή άρνηση υπακοής και μνημοσύνου, όταν πρόκειται για θέματα διαλόγου δεν είναι κανονική. Ο διάλογος αυτός αποβλέπει στην επανένωση των εκκλησιών.Στο αντίθετο δηλ.απο το οποίο επιφέρει μία αίρεση…»
|
Σχόλια
Ο π.Ν.Π μας λέει ότι:
Α.Η Σύνοδος της Κρήτης ήταν διάλογος και όχι Πανορθόδοξη Σύναξη.
Β. Όσοι χαρακτήρισαν την Σύνοδο Ψευτοσύνοδο έκαναν λάθος γιατί άλλη Σύνοδος θα πρέπει να την χαρακτηρίσει και όχι κάποιοι κληρικοί, μοναχοί και κληρικοί
Γ. Όσοι προχώρησαν σε αποτείχιση είναι αντι-κανονικοί.
Α.Η Σύνοδος της Κρήτης ήταν απλά ένας ΔΙΑΛΟΓΟΣ;;
Γνωρίζει ο π.Ν.Π ότι οι έννοιες «Σύνοδος» και «διάλογος» είναι διαφορετικές. Στην Σύνοδο της Κρήτης συμμετείχαν
· 10 από τις 14 Τοπικές Εκκλησίες ·
· 162 Ορθόδοξοι Επίσκοποι από τους 350 που είχαν προσκληθεί
Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου ,που συμμετείχε στην Σύνοδο έγραψε τα εξής στο βιβλίο το σχετικό με την Σύνοδο της Κρήτης:
«Η Σύνοδος η οποία συνήλθε στην Κρήτη... ήταν Σύνοδος Προκαθημένων με τις συνοδείες τους» .Τέσσερεις Εκκλησίες δεν παρευρέθηκαν, μόνο αντιπροσωπείες και όχι όλοι οι επίσκοποι των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών έλαβαν μέρος, και ψήφισαν μόνο οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών, δέκα (10) όλοι και όλοι!
Επομένως π.Ν.Π και Σύνοδος ήταν και αποφάσεις πάρθηκαν και κείμενα υπογράφτηκαν.
Β. Μπορεί να χαρακτηριστεί η Σύνοδος ως ψευτοσύνοδος;;
Υπενθυμίζουμε ότι στην εκκλησιαστική ιστορία ψευδοσύνοδοι χαρακτηρίστηκαν οι σύνοδοι που πήραν αιρετικές αποφάσεις. Για την Σύνοδο της Κρήτης γράφτηκαν πάρα πολλά. Προκειμένου να αποφύγουμε τις τυχόν ενστάσεις, θα χρησιμοποιήσουμε ως βιβλιογραφική πηγή το σχετικό βιβλίο του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, που συμμετείχε στην Σύνοδο, ως μέλος της αντιπροσωπίας της Ελλαδικής Εκκλησίας. Εκεί διαβάζουμε τα εξής:
«Έχουν περάσει …. χρόνια από τη σύγκλησή της και μπορεί κανείς να διαπιστώσει τον ελλειμματικό χαρακτήρα της Συνόδου σε όλα τα επίπεδα: Ελλειμματική στο ορθόδοξο φρόνημα, στη συνοδικότητά της, στις αποφάσεις της. Ήδη εγράφησαν πολλά και σημαντικά ως κριτική για τη Σύνοδο της Κρήτης.
Α) Ορθόδοξο φρόνημα: Η αναφορά εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριάρχου των προσευχών και ευχών του Πάπα για την επιτυχία των εργασιών της Συνόδου και η παρουσία των αιρετικών έστω και στην έναρξη των εργασιών της φανερώνουν το φρόνημα που είχε επιβληθεί στους συνέδρους. Κατά τις συζητήσεις ήταν αδύνατον να αρθρωθεί ορθόδοξος θεολογικός λόγος χωρίς να γίνει προσπάθεια ακυρώσεώς του. Μόνιμη επωδός σε κάθε συζήτηση ήταν η αποκατάσταση της ενότητος όλων των χριστιανών, ωσάν το μόνο έργο της Συνόδου να ήταν η προσπάθεια ομοσπονδοποιήσεως της Εκκλησίας με την παπική παρασυναγωγή και τις προτεσταντικές παραφυάδες μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Τα δογματικά, θεολογικά, εκκλησιολογικά ζητήματα σε πολλούς εκ των συνοδικών προκαλούσαν, όπως ειπώθηκε επιτυχώς, «αλλεργία»! Ήταν αδύνατον να ακούσουν, πολύ περισσότερο να συμμετάσχουν πολλοί εξ αυτών σε συζητήσεις που αφορούσαν την ορθόδοξη ανθρωπολογία και Τριαδολογία. Η αποκλειστικότητα της Ορθοδόξου Οδού για την εν Χριστώ σωτηρία δεν συνεζητείτο, ενώ πρακτικά, στις εκφερόμενες απόψεις κυριαρχούσε η αρχή της περιεκτικότητος. Πολλοί εκ των επισκόπων μηδέ εξαιρουμένων και κάποιων Πατριαρχών δέχονταν το υποστατό και έγκυρο του βαπτίσματος των Παπικών και προτεσταντών. Με όλες αυτές και πολλές άλλες τοποθετήσεις των συνοδικών ιεραρχών ηχεί υποκριτική η θέση του τελικού κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» ότι «η Ορθόδοξος Εκκλησία» είναι «η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία....».
Β) Συνοδικότητα: Ορθώς ειπώθηκε ότι «η Σύνοδος η οποία συνήλθε στην Κρήτη... ήταν Σύνοδος Προκαθημένων με τις συνοδείες τους». Τέσσερεις Εκκλησίες δεν παρευρέθηκαν, μόνο αντιπροσωπείες και όχι όλοι οι επίσκοποι των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών έλαβαν μέρος, και ψήφισαν μόνο οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών, δέκα (10) όλοι και όλοι! Και ενώ δόθηκε στους παρευρεθέντες επισκόπους το δικαίωμα να υπογράψουν τα ψηφισθέντα κείμενα, η Σύνοδος (δηλ. ο Οικουμ. Πατριάρχης) αποδέχθηκε την αυθαίρετη υποκατάσταση των υπογραφών κάποιων επισκόπων της Κύπρου από την υπογραφή του αρχιεπισκόπου της Κύπρου κάτω από το κείμενο Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον το οποίο οι ίδιοι δεν υπέγραψαν. Αδιαφόρησε επίσης για την έλλειψη υπογραφών της συντριπτικής πλειοψηφίας των επισκόπων της Εκκλησίας της Σερβίας αρκουμένη μόνο στην ψήφο του Πατριάρχου Σερβίας. Και το επιστέγασμα της αντι-συνοδικότητος ήταν η εκ μέρους μόνο του Πατριάρχου (τη υποδείξει τις πιο πολλές φορές του Μητροπολίτου Περγάμου) τελική λύση που δινόταν σε κάθε αμφισβητούμενο ζήτημα.
Γ) Τα ψηφισθέντα κείμενα, οι τελικές αποφάσεις της Συνόδου έχουν σοβαρό έλλειμμα ορθοδοξίας, διότι:
α) Όπως ορθά επισημάνθηκε δεν αντιμετωπίσθηκε κανένα δογματικό ζήτημα, ζήτημα δηλαδή που να αφορά στη σωτηρία του ανθρώπου, δεν οριοθετήθηκε η Ορθή Πίστη της Εκκλησίας έναντι των αιρέσεων, δεν καταγνώσθηκαν με δογματικούς όρους οι αιρετικές κακοδοξίες που κυριαρχούν στον δυτικό «χριστιανικό» κόσμο. Οι λέξεις «αίρεσις» και «αιρετικοί» είναι απούσες στα τελικά κείμενα.
β) Στο κείμενο «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τον σύγχρονον κόσμον» γίνεται λόγος για ζητήματα που δεν αφορούν άμεσα στη σωτηρία μας. Τα ζητήματα αυτά παρουσιάζονται σε ειδικά κεφάλαια όπως «Περί ελευθερίας και ευθύνης», «Περί ειρήνης και δικαιοσύνης», «Περί ειρήνης και αποτροπής του πολέμου», «Η Ορθόδοξη Εκκλησία έναντι των διακρίσεων», «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως μαρτυρία αγαπης εν διακονία». Προς άρσιν παρεξηγήσεων τονίζουμε ότι όλα αυτά τα θέματα αντιμετωπίζονται μέσα στην αγία Γραφή και τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων, οι οποίοι με παρρησία έλεγξαν την αδικία των πλουσίων και των αρχόντων. Όλες οι τοπικές και Οικουμενικές Σύνοδοι που έχουν γίνει μέχρι τώρα ασχολήθηκαν πάντοτε με θέματα δογματικά, ποιμαντικά, κανονιστικά αποβλέποντας στην ασφαλή οδό της σωτηρίας των Ορθοδόξων. Ποτέ Μεγάλες Σύνοδοι δεν ασχολήθηκαν με θέματα παρόμοια με τα ανωτέρω ούτε έκαναν τέτοιες τοποθετήσεις, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό θυμίζουν τις διακηρύξεις και τις αρχές των διεθνών οργανισμών. Οι συνοδικές αυτές διακηρύξεις μετακινούν το κέντρο βάρους του σκοπού της Συνόδου από τη σωτηριώδη για τον άνθρωπο αποστολή της σε εκκοσμικευμένες προτεραιότητες συμβατές με τα διεθνή συμφέροντα.
γ) Στο Κείμενο «Το Μυστήριον του Γάμου και τα Κωλύματα αυτού» καταπατήθηκε ο 72ος Κανών της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου επιτρέποντας συνοδικώς τον γάμο ορθοδόξων με αιρετικούς «εν πνεύματι ποιμαντικής διακρίσεως». Αυτή η τοποθέτηση θα έχει ως συνέπεια την ακόμη περισσότερο άμβλυνση της ορθοδόξου συνειδήσεως των πιστών, ενώ με αφορμή την απόφαση αυτή πολλοί εκ των συμμετεχόντων στη Σύνοδο ιεραρχών κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, εφόσον ευλογούμε το γάμο ορθοδόξου - ετεροδόξου σημαίνει ότι δεχόμεθα το βάπτισμα των ετεροδόξων, ενώ πιο «προχωρημένη» άποψη διατυπώθηκε από άλλους ότι γι΄αυτό επίσης θα μπορούμε να τους δίδουμε ανεπιφυλάκτως τη Θεία Ευχαριστία!
δ) Η θλιβερότερη για την Ορθόδοξη Εκκλησία απόφαση είναι αυτή του 6ου Κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον». Στην αρχική μορφή του Κειμένου περιλαμβανόταν η φράση:
«Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και κοινοτήτων μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής.»
Η ελληνική αντιπροσωπεία των ιεραρχών κατέθεσε πρόταση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Σύνοδο της Κρήτης σύμφωνα με την οποία η σχετική φράση έπρεπε να διαμορφωθεί έτσι:
«Η Ορθόδοξος Εκκλησία γνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων χριστιανικών ομολογιών και κοινοτήτων μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ΄αυτής.»
Δυστυχώς η πρόταση αυτή δεν έγινε αποδεκτή, και η αντιπροσωπία της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας που παρευρέθηκε στην Κρήτη, υπερβαίνοντας την εξουσιοδότηση της ιεραρχίας κατέθεσε την ακόλουθη πρόταση:
«Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ΄αυτής άλλων ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών», η οποία και έγινε αποδεκτή με χειροκροτήματα.
Με τη διακήρυξη αυτή αποδόθηκε εκκλησιαστικότητα στον Παπισμό, στους Μονοφυσίτες, Αγγλικανούς και τις άλλες προτεσταντικές παραφυάδες».
Άλλοι μελετητές της Συνόδου έγραψαν τα εξής:
Η Σύνοδος της Κρήτης δεν αποτελεί συνέχεια των Μεγάλων Συνόδων της Ορθοδόξου Εκκλησίας διότι με τις αποφάσεις της:
α) Δεν διακηρύσσει την απόλυτη μοναδικότητα, την αποκλειστικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
β) Δεν στερεώνει στις συνειδήσεις των πιστών το Ορθόδοξο φρόνημα.
γ) Δεν καταδικάζει τις παλαιές αιρέσεις του Παπισμού και προτεσταντισμού. Αντιθέτως απέδωσε σ΄αυτές εκκλησιαστικότητα. Επίσης δεν κατεδίκασε ούτε τις νεοφανείς αιρέσεις που με ποικίλα προσωπεία παραπλανούν τους Ορθοδόξους.
δ) Δεν σεβάστηκε το συνοδικό σύστημα με την επιλεκτική συμμετοχή των επισκόπων σ΄αυτήν.
ε) Αναγνώρισε θετικό ρόλο στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκλησιών και επικρότησε τη συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στους ατελέσφορους Διαλόγους με τους ετεροδόξους.
Το ΠΣΕ περιλαμβάνει εκκλησίες που υποστηρίζουν ότι:
• η Εκκλησία είναι ουσιαστικά αόρατη,
• υπάρχει μια διάκριση μεταξύ του ορατού και αοράτου σώματος στην Εκκλησία,
• το βάπτισμα των άλλων εκκλησιών είναι έγκυρο και αληθινό
• υπάρχουν «στοιχεία της αληθινής Εκκλησίας» και «ίχνη της Εκκλησίας» σε άλλα μέλη-εκκλησίες στο ΠΣΕ και η οικουμενική κίνηση είναι βασισμένη σ’ αυτό.
• υπαρχουν μέλη-εκκλησίες extra muros (εκτός των τειχών) και ότι αυτές aliquo modo( κατά κάποιον τρόπο) ανήκουν στην Εκκλησία και ότι υπάρχει μια «Εκκλησία εντός της μιάς Εκκλησίας».
Επομένως π.Ν.Π η Σύνοδος της Κρήτης άλλαξε την ορθόδοξη εκκλησιολογία και ως εκ τούτου είναι ψευδοσύνοδος και αιρετική.
(Περισσότερα για το θέμα της Συνόδου της Κρήτης δημοσιεύσαμε στο συγκεκριμένο ιστολόγιο με τίτλο «Η Ληστρική Σύνοδος της Κρήτης και η νέα εκκλησιολογία» στις 29 Νοεμβρίου 2023.)
Ο λαός ως θεματοφύλακας της πίστεως.
Υποστηρίζει ο π.Ν.Π.ότι δεν έχουν δικαίωμα κληρικοί και λαϊκοί να αποφαίνονται για τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης. Αυτό θα γίνει μόνο από μελλοντική Σύνοδο.
Ξεχνάει ο π.Ν.Π ότι η εκκλησιαστική ιστορία μαρτυρεί ότι ο λαός ήταν πάντοτε ο θεματοφύλακας της πίστεως, όπως διακήρυξαν και οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες το 1848.
Ο π. Γ. Φλωρόφσκυ γράφει: «... ο επίσκοπος πρέπει ν΄ αγκαλιάση μέσα του όλη του την Εκκλησία· πρέπει να εκδηλώση, να φανερώση την εμπειρία και την πίστι της. ∆εν πρέπει να ομιλή αφ' εαυτού αλλά εν ονόματι της Εκκλησίας, «ex consensu ecclesiae». [...] Την πλήρη ικανότητα να διδάσκη δεν την έχει λάβει ο επίσκοπος από το ποίμνιό του, αλλά από το Χριστό, μέσω της Αποστολικής διαδοχής. Αλλ' η πλήρης αυτή ικανότης, που έχει δοθή σ' αυτόν, είναι ικανότης του να φέρη τη μαρτυρία της καθολικής εμπειρίας της Εκκλησίας. Περιορίζεται από την εμπειρία αυτήν.
Επομένως, σε ερωτήματα περί πίστεως, ο λαός πρέπει να κρίνη ανάλογα με τη διδασκαλία του. Το καθήκον της υπακοής παύει να ισχύη, όταν ο επίσκοπος ξεφεύγη από το καθολικό πρότυπο, οπότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήση ακόμη και να τον καθαιρέση»[ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας, εκδ. «Άρτος Ζωής», Αθήναι 1973, σελ. 207, 208.].
Για το λόγο τούτο η απάντηση των Πατριαρχών της Ανατολής στον Πάπα Πίο τον 9ο, το 1848, διεκήρυξε τη σημασία του ρόλου των λαϊκών στην διατήρηση της Πίστεως της Εκκλησίας : «σε μας, ούτε Πατριάρχες, ούτε Σύνοδοι μπόρεσαν ποτέ να εισαγάγουν νέα [δόγματα και έθη], διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας είναι το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή ο ίδιος ο λαός, ο οποίος θέλει το θρήσκευμά του αιωνίως αμετάβλητο και ομοειδές με αυτό των πατέρων του»[ ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τα ∆ογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. Β΄, εν Αθήναις 1953, σελ. 920.].
Ερμηνεύοντας αυτή την απάντηση των Ορθοδόξων Πατριαρχών προς τον Πάπα Πίο Θ΄ το 1848, όπου επισημαίνεται ο ρόλος των λαϊκών στη διαφύλαξη της πίστεως, ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ παρατηρεί: «Το όλο σώμα της Εκκλησίας έχει το δικαίωμα να επαληθεύη, η, για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, το δικαίωμα, και όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά το καθήκον της «επιβεβαιώσεως». Μ' αυτήν την έννοια οι Πατριάρχες της Ανατολής έγραφαν στη γνωστή Εγκύκλιο επιστολή του 1848 ότι «ο λαός ο ίδιος από μόνος του υπήρξεν ο υπερασπιστής της θρησκείας»».
Επαινώ τους πιστούς που αγωνίζονται κατά ασεβών ιερωμένων για την πίστη, λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Και συνεχίζει «Και όσους μεν εναντιώνονται κατά των ιερέων διά την πίστιν και τα ανώτερα και σημαντικότερα θέματα, ούτε εγώ τους κατακρίνω, αλλά, εάν θα πρέπει να πω όλη την αλήθεια, τους επαινώ και χαίρομαι κι εγώ μαζί τους.
Και θα ευχόμουνα να είμαι ένας από αυτούς που αγωνίζονται για την αλήθεια και λοιδωρούνται, και θεωρούνται για τον λόγο αυτό ως εχθροί. Μάλλον δε και καυχώμαι ότι είμαι τέτοιος.Διότι είναι προτιμότερος ο πόλεμος για την αρετήν, από την ειρήνη που συμβιβάζεται με την κακία και, ως εκ τούτου, χωρίζει από τον Θεόν.
Γι’ αυτό και το Άγιον Πνεύμα οπλίζει τον ήρεμον αγωνιστήν, διά να μπορεί να αγωνίζεται με επιτυχίαν κατά των κακών... ~ (Aγίου Γρηγορίου Θεολόγου "Απολογητικός περί της φυγής εις τον Πόντον η περί Ιερωσύνης
O Μητρ. Ναυπάκτου Ιερόθεος οριοθετεί με απόλυτη σαφήνεια, και σύμφωνα με την Πατερική παράδοσι, τον ρόλο των λαϊκών:
«Και οι λαικοί είναι μάρτυρες της αληθείας, είναι ποιμένες (εμμέσως) του λαού του Θεού, είναι συνεργοί των Ποιμένων, συμμετέχουν ως σύμβουλοι στις Οικουμενικές Συνόδους και επί πλέον δέχονται ή απορρίπτουν τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων...».
Ο π.Ι.Ρωμανίδης γράφει τα εξής σχετικά:
««Έχετε βρει ποτέ στην Αγία Γραφή κάποιο χωρίο που να μιλάει ξεχωριστά για πνευματικότητα λαικών η για πνευματικότητα κληρικών; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Αγία Γραφή...
Η εν Χριστώ πνευματικότης είναι μία για όλους τους πιστούς. Άρα, δεν είναι η Χάρις της Αρχιερωσύνης εκείνη που οδηγεί την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν». ~ («Πατερική Θεολογία», π. Ιωάννης Ρωμανίδης)
Οι ιεροί Κανόνες επιτρέπουν και ενθαρρύνουν την αντίδραση των λαϊκών σε αιρετικούς (ψευδο)-ποιμένες. Το πλέον εύλαλο κείμενο για το δικαίωμα προασπίσεως της Πίστεως από τους πιστούς, ακόμη και εναντίον των Επισκόπων, όταν οι Επίσκοποι μέσω της αιρέσεως αποκαλύπτονται ως «ψευδ-επίσκοποι» και «ψευδο-ποιμένες», αποτελεί ο περιώνυμος 15ος ιερός Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου (Α΄ Φωτιανής) του έτους 861 μ.Χ. η οποία Σύνοδος θεωρείται ισόκυρος με τις Οικουμενικές Συνόδους.
Μαρτυρίες από την εκκλησιαστική ιστορία
Στην εποχή του Μεγάλου Βασιλείου, σύμφωνα με μαρτυρία του Αγίου, οι πιστοί έφευγαν απ' τους ναούς, θεωρώντας τους «ασεβείας διδασκαλεία» και προσεύχονταν στην ύπαιθρο. Ο Άγγελος της Εκκλησίας, συνεχίζει ο Άγιος, έφυγε κι αυτός απ' τους ναούς, όπου παρέμεναν οι αιρετικοί και ήλθε εκεί, όπου συγκεντρώνονταν οι ορθόδοξοι (στις ερημιές). Ο Μ. Βασίλειος λέγοντας «και γαρ και το αχρειωθέν απερρύη και ουκ εκολοβώθη το μένον» δηλώνει ότι, όσοι κι αν αποχωρήσουν δια της αιρέσεως απ' την Ορθοδοξία, το Σώμα του Χριστού μένει ανέπαφο, ακέραιο και ολόκληρο.
Στα χρόνια του Μ. Αθανασίου, οι Ορθόδοξοι δεν είχαν καμμιά εκκλησιαστική επικοινωνία με τους αιρετικούς. Το κριτήριο για την εκκλησιαστική κοινωνία ήταν το φρόνημα και όχι η απόφαση συνόδου.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος περιγράφει το λαό που αποτείχισε τον αιρετικό πατριάρχη, ως πλήθος ασύντακτο και ανεπίσκοπο (χωρίς επίσκοπο) περιπλανώμενο σε όρη, σπήλαια και οπές στη γη. Τοποθετείται ξεκάθαρα υπέρ της διδασκαλίας και εφαρμογής του ΙΕ' Κανόνος γνωστοποιώντας στους πιστούς, πως ο Θεός βρίσκεται εκεί, όπου είναι η αληθινή Πίστη λέγοντας ότι οι αιρετικοί έχουν τους οίκους, αλλά εμείς (οι πιστοί της αποτείχισης) τον Ένοικο, αυτοί τους ναούς εμείς τον Θεό.
Όταν ο Άγιος Κύριλλος αγωνιζόταν εναντίον της αιρέσεως του Νεστορίου, ο λαός και οι κληρικοί έφυγαν απ’ τον ναό, παρόλο που η αίρεση δεν ήταν κατεγνωσμένη (καταδικασμένη).
Στην εποχή του Μεγάλου Φωτίου οι πιστοί όχι απλώς δεν κοινωνούσαν με τον αρχιεπίσκοπο που πρόδωσε τα δόγματα της Πίστεως, αλλά ούτε και «χαίρετε» του έλεγαν.
(πηγή; Απόσπασμα από παλιότερο ενημερωτικό φυλλάδιο των Ομάδων αποτείχισης:“μικρό ποίμνιο” και “Ορθοδοξία”)
Η κανονικότητα της Αποτείχισης.
Όταν οι επίσκοποι ερωτοτροπούν με τις αιρέσεις ή αποκαλύπτονται ότι είναι οι ίδιοι αιρετικοί και πλανεμένοι τότε η διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας με αυτούς προβλέπεται από τον 31ο Αποστολικό κανόνα και τον 15ο της ΑΒ Συνόδου. Υπενθυμίζουμε στον π.Ν.Π.τα παρακάτω:
«Ώσπερ δε τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθούν πρόβατον λύκοις έκκειται εις διαφθοράν, ούτως τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθούν πρόδηλον έχει τον θάνατον, ότι κατατρώξεται αυτό. Διό φευκτέον από των φθοροποιών ποιμένων». (Αποστολικές διαταγές 2,19)
«Καθένας που λέει πράγματα διαφορετικά από τα παραδεδομένα, ακόμη και αν είναι αξιόπιστος, και αν είναι νηστευτής, και αν παρθενεύει, και αν κάνει θαύματα, και αν προφητεύει, να σου φαίνεται σαν λύκος που φοράει προβιά και αποσκοπεί να θανατώσει τα πρόβατα...
Και να μοιράζει τα υπάρχοντά του στους φτωχούς και μετακινεί βουνά, και αν παραδίδει το σώμα του στο μαρτύριο, να σου φαίνεται σιχαμερός, αν φαυλίζει το νόμο ή τους προφήτες, τους οποίους ο Χριστός με την παρουσία Του στη γη επαλήθευσε. Να σου φαίνεται σαν αντίχριστος.»( Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (TLG, Ep. 10,ch. 2, s.. 1. l. 1):
Ενδεικτικά του αναφέρω τα παρακάτω από την εκκλησιαστική ιστορία και που αναφέρονται στην διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας Ορθοδόξων Επισκόπων, κληρικών ,μοναχών και πιστών από τους εκάστοτε αιρετικούς.
1 - Διακοπή κοινωνίας Μεγάλου Αθανασίου, Πατριάρχη Αλεξανδρείας, Μεγάλου Αντωνίου, μοναχού, και λοιπών Γερόντων, μοναχών και ιερομονάχων, της Αιγυπτιακής ερήμου με τους αιρετικούς Αρειανούς,
2 - Διακοπή κοινωνίας των Ορθοδόξων πιστών της Αντιοχείας των ακολουθούντων τον Ορθόδοξο Ευστάθιο Αντιοχείας με τους αιρετικούς Αρειανούς και τον δικό τους Αρειανό Επίσκοπο Αντιοχείας,
3 - Διακοπή κοινωνίας των μοναχών και τμήματος των λαϊκών με τον Επίσκοπο Ναζιανζού Γρηγόριο (πατέρα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου), ο οποίος υπέγραψε ένα ημιαρειανικό (ομοιουσιανικό) σύμβολο πίστεως,
4 - Διακοπή κοινωνίας Μεγάλου Βασιλείου με τον Αρχιεπίσκοπο Καισαρείας Διάνιο που υπέγραψε μια μη ορθόδοξη ομολογία,
5 - Διακοπή κοινωνίας Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου με τον Αρειανό Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Δημόφιλο,
6 - Διακοπή κοινωνίας του Ορθόδοξου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ακακίου με τους Αρειανούς Πατριάρχη Αλεξανδρείας Τιμόθεο Β' τον επονομαζόμενο «Αίλουρο» και Πατριάρχη Αντιοχείας Πέτρο Β' τον επονομαζόμενο «Κναφέα»,
7 - Διακοπή κοινωνίας των Ορθοδόξων πιστών της Κωνσταντινουπόλεως με τον αιρετικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο, πριν την καταδίκη του από την Γ' Οικουμενική Σύνοδο,
8 - Διακοπή κοινωνίας των Ορθοδόξων πιστών της Κωνσταντινούπολης με τον μονοφυσίτη Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Τιμόθεο Α',
9 - Διακοπή κοινωνίας Αγίου Μαξίμου του Ομολογητή, μοναχού, και των δύο μοναχών - μαθητών του με τους Πατριαρχικούς Θρόνους, που ακολουθούσαν την αίρεση του Μονοθελητισμού,
10 - Διακοπή κοινωνίας Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, ιερομονάχου, με τους εικονομάχους επισκόπους τόσο πριν όσο και μετά τη Μονοφυσιτική Σύνοδο της Ιερείας (754),
11 - Διακοπή κοινωνίας Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη, ιερομονάχου και ηγουμένου, αρχικά με τους μοιχειανικούς επισκόπους και στη συνέχεια με τους εικονομάχους επισκόπους
12 - Διακοπή κοινωνίας του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σεργίου με τον Πάπα Σέργιο, όταν ο τελευταίος το 1009 είχε αναγνώσει το Σύμβολο της Πίστεως με την αιρετική προσθήκη του φιλιόκβε,
13 - Διακοπή κοινωνίας Ορθοδόξων πιστών, Επισκόπων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών με τον Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκο,
14 - Διακοπή κοινωνίας Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τότε ιερομονάχου, με τον Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη 14ο, τον επονομαζόμενο «Καλέκα», πριν την συνοδική καταδίκη του τελευταίου,
15 - Διακοπή κοινωνίας Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Μητροπολίτη Εφέσου, άλλων Ορθοδόξων Επισκόπων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών με τον Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη και τους λοιπούς Λατινόφρονες
(Βλ. ενδεικτικά Βασιλείου Στεφανίδη, Εκκλησιαστική Ιστορία, 7η εκδ., εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 1959)
Τι απομένει;
Η ελπίδα της συγκροτήσεως μιας αληθινά Μεγάλης Συνόδου, η οποία θα καταργήσει τις εσφαλμένες, αντορθόδοξες αποφάσεις και θα καταδικάσει τον εχθρό της Εκκλησίας και της σωτηρίας της ανθρωπότητας, τον Οικουμενισμό και τις αιρετικές αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης. Η εκκλησιαστική ιστορία μας διδάσκει τον τρόπο. Αρκεί να υπάρξει ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΙ ΣΕ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του λαού και του κλήρου.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου