Ομολογία

ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ  

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ 

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ 

(σχέδιο προβληματισμού και 

διαλόγου)

Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου (χημικός-

βιοχημικός)

«Δεύτε διαλεχθώμεν» (Ησ. 1, 18)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Περιεχόμενα

-Η αίρεση του Οικουμενισμού και οι θεωρητικές αντιλήψεις των Οικουμενιστών

-Ο οικουμενισμός ως κατεγνωσμένη και καταδικασμένη αίρεση

-Η αρχή του Οικουμενισμού στην Ελλαδική Εκκλησία.

 

Η αίρεση του Οικουμενισμού

1. Αναθεματίζω όλους τους αιρετικούς, όπως διατάσσει η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Απορρίπτω την ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ του λεγόμενου «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ» με όλες του τις μορφές (διαχριστιανικός - διαθρησκειακός). 

Ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη αίρεση  όλων των εποχών (παναίρεση), καθόσον αποδέχεται, υποθάλπει και υποστηρίζει όλες τας αιρέσεις, διά της αθετήσεως ιερών κανόνων, με σκοπό την ένωση  όλων των θρησκειών και χρησιμοποιώντας  σαν κάλυμμα και προσωπείο  την αγάπη  και την ειρήνη , όχι όμως κατά Χριστό. Ο Οικουμενισμός είναι η θρησκεία του Αντιχρίστου, δηλαδή του Διαβόλου.

Πιστεύω ότι η  Παναίρεση του οικουμενισμού η γνωστικισμού η θρησκευτικού συγκρητισμού  δεν είναι καινούργια αίρεση αλλά πολύ παλιά. Στην αίρεση αυτή αρχικά υπαγόταν ο γνωστικισμός, ο μανιχαϊσμός και ο  μοντανισμός. Αργότερα η  παναίρεση του Οικουμενισμού καθιερώθηκε  σαν η μετεξέλιξη των προσπαθειών των αιρετικών φιλο-Ενωτικών "Ορθοδόξων" και Παπικών  να καταστρέψουν την Εκκλησία κάτω από το άρμα του Παπισμού.

-Θεωρώ απαράδεκτη την θεολογική διάσταση του Οικουμενισμού δηλ.ότι η Αλήθεια, σε έναν ή άλλο βαθμό, κατέχεται από κάθε θρησκευτική οργάνωση που ονομάζεται «εκκλησία». 

- Πιστεύω ότι μόνο μια Εκκλησία κατέχει την Αλήθεια, και μόνο αυτή μπορεί να ονομαστεί το Σώμα του Χριστού και αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Η προσάρτηση σε αυτήν την Εκκλησία είναι δυνατή όχι μέσω του «θεολογικού διαλόγου», αλλά μόνο μέσω της μετάνοιας. Ως εκ τούτου απορρίπτω δηλώσεις περί “αδελφών Εκκλησιών”, περί “δύο πνευμόνων”, περί “Εκκλησίας του Χριστού εν τω συνόλω της” ή “εκτός των δικών μας (Ορθοδόξων) ορίων”, περί “νομίμων θεολογικών εξελίξεων στην Ανατολή και την Δύσι”, περί “ναρκισσευομένης Ορθοδοξίας”κ.λ.π. Μεταδόσεις μυστηρίων σε ετεροδόξους, συμπροσευχές μαζί τους και άκρατες φιλενωτικές προσπάθειες τις θεωρώ απαράδεκτες εκκλησιαστικά ενέργειες και θα πρέπει οι συμμετέχοντες να καθαιρούνται σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες.

-Απορρίπτω ως απαράδεκτη και βλάσφημη κάθε μεταπατερική ψευδοδιδασκαλία των ορκισμένων υπηρετών του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, εχθρών της Αληθείας και της εν Χριστώ Αγάπης, εχθρών του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εχθρών των Αγίων Πατέρων, των Αγίων Μαρτύρων και Ομολογητών, και εχθρών των απανταχού διωκομένων για την ομολογία τους, εν ζωή επισκόπων, μοναχών, κληρικών, λαϊκών.

-Απορρίπτω κάθε θεωρητική αντίληψη και πρακτική  του Οικουμενισμού όπως:

α/ Την Αντίληψη της "Διευρυμένης Εκκλησίας", σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναι μία και περιλαμβάνει τους Χριστιανούς κάθε Ομολογίας, από τη στιγμή που δέχτηκαν το βάπτισμα. Έτσι όλες οι χριστιανικές Ομολογίες είναι μεταξύ τους "Αδελφές Εκκλησίες".

β/Την  ιδέα της "Παγκόσμιας ορατής Εκκλησίας": Η Εκκλησία που υφίσταται τάχα "αόρατα" και απαρτίζεται απ' όλους τους Χριστιανούς, θα φανερωθεί και στην ορατή της διάσταση με τις κοινές ενωτικές προσπάθειες.

γ/ Την  προτεσταντική θεωρία των κλάδων, σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναι ένα "δένδρο" με "κλαδιά" όλες τις χριστιανικές Ομολογίες, καθεμιά από τις οποίες κατέχει ένα μόνο μέρος της αλήθειας.

δ/ Την θεωρία των "δύο πνευμόνων", που αναπτύχθηκε μεταξύ ορθοδόξων οικουμενιστών και Παπικών. Σύμφωνα μ' αυτήν Ορθοδοξία και Παπισμός είναι οι δύο πνεύμονες, με τους οποίους αναπνέει η Εκκλησία. Για ν' αρχίσει τάχα ν' αναπνέει ορθά και πάλι, θα πρέπει οι δύο πνεύμονες να συγχρονίσουν την ανα-πνοή τους.

ε/.Τον δογματικό  μινιμαλισμό. Δηλ.να συρρικνωθούν τα δόγματα στα πιο αναγκαία, σ' ένα "μίνιμουμ" (=ελάχιστο), προκειμένου να υπερπηδηθούν οι δογματικές διαφορές μεταξύ των Ομολογιών. Το αποτέλεσμα όμως είναι η παραθεώρηση του δόγματος, ο υποβιβασμός και η ελαχιστοποίηση της σημασίας του. «Ας ενωθούν», λένε, «οι Χριστιανοί, και τα δόγματα τα συζητούν αργότερα οι θεολόγοι»! Με τη μέθοδο βέβαια του δογματικού μινιμαλισμού είναι ίσως εύκολο να ενωθούν οι Χριστιανοί. Οι τέτοιοι "Χριστιανοί" όμως μπορεί να είναι Ορθόδοξοι, δηλαδή αληθινά Χριστιανοί;

Πιστεύω ότι η αναθεματισμένη αίρεση του Οικουμενισμού  αναγνωρίσθηκε δε και επίσημα  ως  νέα Εκκλησιολογία , με την ίδρυση  από την ελληνική εκκλησία , και τις Προτεσταντικές  αιρέσεις  <<Του Δαιμονικού Παγκοσμίου  Συμβουλίου Των   Εκκλησιών Π.Σ.Ε. το 1948   στο Άμστερνταμ  της Ολλανδίας και ξαναεπικυρώθηκε   από την ψευδο σύνοδο στο Κολυμπάρι  της  Κρήτης.

 

Η αίρεση του Οικουμενισμού ως αίρεση 

κατεγνωσμένη και καταδικασμένη.

2.Πιστεύω ότι η Παναίρεση του οικουμενισμού η γνωστικισμού η θρησκευτικού συγκρητισμού είναι ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗ και  ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΑΙΡΕΣΗ, ως συγκρητισμός,  από την Ορθόδοξο Εκκλησία.

·        α/ . από τους Αγίους  Αποστόλους  ,και ενδεικτικά από τον Απόστολο Ιωάννη  ( Α’ καθ. Επιστολή ) Από τον Απόστολο  Παύλο  (  επιστολές του προς Κολοσσαείς , προς Τιμόθεο   Α’  ΚΑΙ Β’ , προς  Τίτον  κ.λ.

·        β/.. Από τις Άγιες  Οικουμενικές  Συνόδους  και ενδεικτικά :

 Την Β’ Οικουμενική  Σύνοδο ( κανονας  7^ος,ο οποίος  συγκαταλέγει  μεταξύ των αιρέσεων τους  Γνωστικούς  Μοντανιστές  )
Την Ε’ . Οικουμενική Σύνοδο ( η οποία καταδίκασε το δόγμα του Γνωστικού  Απελλή , μαθητή του Γνωστικού Μαρκίωνα ( ο  οποίος δίδασκε : << όθεν  και έφασκε  μη δείν    όλως  εξετάζειν  τον λόγον ,  αλλ’  έκαστον , ως πεπίστευκε  διαμένειν . Σωθήσεσθαι  γαρ τους  επί τον εσταυρωμένον , ηλπικότας απεφαίνετο , μόνον  εάν εν έργοις  αγαθοίς  ευρίσκωνται >>

Δηλαδή  ‘ελεγε  ότι δεν  είναι  καθόλου  ανάγκη  να  εξετάζουμε  τους λόγους  - ΠΙΣΤΕΩΣ – αλλά  ο καθένας  να παραμείνει  στις  πεποιθήσεις – πίστη – του !! Διότι  ισχυριζόταν ότι  θα σωθούν  οι  ελπίζοντες  στον εσταυρωμένον ( όπως και εάν  τον πιστεύει ότι είναι), μόνον  εάν  βρεθούν πράττοντας  αγαθά  έργα ).

-Η ΣΤ΄ Οικουμενική  Σύνοδος , κανόνας  95ος ,ο οποίος  μεταξύ  άλλων  συγκαταλέγει  και  αναθεματίζει  με του αιρετικούς  τους  Γνωστικούς , Μανιχαίους , Μαρκιωνιστές , κ.α. οικουμενιστές –συγκρητιστές  !!

Αποδέχομαι την Συνοδική καταδίκη του Οικουμενισμού από την Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Διασποράς (ΡΟΕΔ)  το 1983 με πρόεδρο τον άγιο Φιλάρετο ‘όπως φαίνεται στο επίσημο κείμενο.

«Όσοι καταφέρονται εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού και διδάσκουν ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι τεμαχισμένη (κομματιασμένη) σε κλάδους (η αιρετική θεωρία των “Κλάδων”), τα οποία κλαδιά διαφέρουν μεταξύ τους στην διδασκαλία και τον τρόπο ζωής, η ότι η Εκκλησία δεν φαίνεται με ορατό τρόπο, αλλά θα ολοκληρωθεί και θα βρεθεί σε απαρτία στο μέλλον, όταν όλα τα παρακλάδια, η τα τμήματα η οι ομολογίες καθώς και οι λοιπές θρησκείες ενωθούν σε ένα Σώμα, και όσοι δεν ξεχωρίζουν την ιερωσύνη και τα μυστήρια της Εκκλησίας από την ιερωσύνη και τα μυστήρια των αιρετικών, αλλά λέγουν ότι το βάπτισμα και η κοινωνία των αιρετικών είναι ικανά να παρέχουν σωτηρία, για αυτούς οι οποίοι εν γνώσει τους διατηρούν εκκλησιαστική η μυστηριακή κοινωνία με τους προαναφερόμενους αιρετικούς η συνυπάρχουν, διαδίδουν, υποστηρίζουν η προωθούν την καινοφανή τους αίρεση του Οικουμενισμού κάτω από το πρόσχημα της αδελφικής αγάπης, η υποτιθέμενης ενώσεως των διαχωρισμένων Χριστιανών: ΑΝΑΘΕΜΑ!»

 

Πιστεύω ότι η εν λόγω Σύνοδος ήταν κανονική, δεν κηρύχτηκε αντικανονική και ως εκ τούτου οι αποφάσεις της ισχύουν σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες! 

Οι θιασώτες του Οικουμενισμού είναι αναθεματισμένοι!

Η άποψη ότι "Η Αγία αυτή Σύνοδος αρνείται την εγκυρότητα των μυστηρίων των αιρετικών οικουμενιστών" είναι παρερμηνεία της απόφασης. Η  Ρ.Ο.Ε.Δ. στο κείμενο της απόφασης  αναφέρεται και αποδοκιμάζει το γεγονός ότι οι Οικουμενιστές αναγνωρίζουν εγκυρότητα στα μυστήρια των εκτός Εκκλησίας αιρετικών (Παπικών, Μονοφυσιτών, κ.λ.π.).
Τα μυστήρια των Οικουμενιστών θα καταστούν άκυρα ΜΟΝΟ μετά από Πανορθόδοξη καταδικαστική απόφαση. Για το θέμα των Μυστηρίων των Οικουμενιστών θα επανέλθουμε σε άλλο κεφάλαιο.

 

 Ο Οικουμενισμός στην Ελλαδική Εκκλησία

 Πιστεύω ότι το πρώτο βήμα του Οικουμενισμού στην Ελλαδική Εκκλησία  πρέπει να αναζητηθεί πρωτίστως στο ελληνικό Αυτοκέφαλο του 1833 και στις πατριαρχικές εγκυκλίους του 1902, 1904, αλλά και σ’ αυτό το κείμενο κυρίως του 1920 με την πρωτόγνωρη για την Ορθοδοξία αναγνώριση της θεωρίας των κλάδων και των αιρέσεων ως «Εκκλησίες» και την εισαγωγή του όρου «διευρημένη Εκκλησία».

Η Ελλαδική Εκκλησία μετατρέπεται, το  1833 με την επισημοποίηση της «Διακηρύξεως» από τον Όθωνα, σε εθνικό και δημόσιο θεσμό και υποτάσσεται σε κοσμικά κέντρα εξουσίας, στην προκειμένη περίπτωση στο από τους μη ορθόδοξους Βαυαρούς διοικούμενο Βασίλειο της Ελλάδος. Κεφαλή της Ι. Συνόδου θεωρείται πιά ένας αιρετικός, ο Παπικός Όθωνας(!!!), τον οποίο πρέπει να μνημονεύουν οι Ιερείς.

Θεωρώ ότι όταν η Ελλαδική Εκκλησία αποσχίστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1833 έγινε «Σχισματική» αν και το Πατριαρχείο τότε από αγάπη ποτέ δεν το κατονόμασε έτσι, γιατρεύοντας  το σχίσμα το 1850 με τον γνωστό «Τόμο» της Αυτοκεφαλίας.

Τονίζω ότι αυτό το αντικανονικό και αντιεκκλησιαστικό σχίσμα, το οποίο, το τονίζω έλαβε μέρος επί Ιουλιανού ημερολογίου, ήταν η απαρχή της απαξίωσης των μοναστηριών, της καρδιάς της Ορθοδοξίας στην Ελλάδα και της απαξίωσης της εκκλησιαστικής παράδοσης μέσω δυτικόφερτων ιδεοληψιών και αιρετικών δογμάτων. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο υποβαθμίστηκε σταδιακά, έχασε την ενότητά του με σημαντικά μέρη του ποιμνίου του και υποτάχθηκε στην εύνοια των ισχυρών και των αιρέσεων με τα γνωστά σήμερα αποτελέσματα.

-Δεν αποδέχομαι την άποψη ότι με την ημερολογική μεταρρύθμιση το 1924 εισήλθε η αίρεση του Οικουμενισμού στην Ελλαδική Εκκλησία επειδή υπήρξαν οικουμενιστικές πρακτικές και πριν το 1924,όπως

α/. Συμμετοχή κληρικών τις Ελλαδικής Εκκλησίας σε Μυστήριο και εκκλησιαστική ακολουθία  με Αγγλικανούς. Συγκεκριμένα. Το έτος 1875, ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Πατρών, συνιερούργησε με τον  εκεί Αγγλικανό κληρικό στο Μυστήριο  του Βαπτίσματος και το έτος 1920 ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου Φιλάρετος, ευρισκόμενος στο  Λονδίνο, σαν  αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο συνέδριο  του  Λάμπεθ,  συμμετείχε  σε  ακολουθία  που  τελέσθηκε  σε  Αγγλικανικό  ναό!  

β/.Το κολλυβαδικό ζήτημα

Συνοπτικά.

Όταν άρχισε στο Άγιον Όρος η «περί μνημοσύνων έρις», το Πατριαρχείο πήρε στην αρχή αμφίρροπη στάση: «Οι μεν γαρ εν Σάββασι τελούντες τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων καλώς ποιούσιν, οι δε δ’ αν εν Κυριακή ουκ υποκείνται κρίματι..» Αλλά και προσπάθησε να δικαιολογήσει την παράβαση της εκκλησιαστικής παραδόσεως με την συνήθεια που επικράτησε: «.. όπερ και είθισται εν τοις κατά πόλεις εκκλησίαις εν Κυριακή δηλαδή τελείν τα μνημόσυνα διά τας εν ταύταις συναθροίσεις των Χριστιανών…» (Πρώτη επιστολή του Πατριαρχείου προς τους Αγιορείτες, Ιούλιος 1772). Συνέπεια της στάσεως αυτής, που αποφεύγει να υπερασπιστεί την αλήθεια είναι να ζητήσει το Πατριαρχείο από τους Αγιορείτες τον επόμενο χρόνο να εφαρμόσουν στο επίμαχο θέμα συγκρητισμό: «Νουθετούμεν άπαντας τους περί τοιούτων διαφερομένους, όπως από του νυν και εις το εξής να παύσωσι από τοιαύτας ταραχώδεις και ακαίρους διενέξεις, τας μηδόλως αυτάς ανηκούσας, και ούτε και οι εν Σαββάτω τελούντες τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων, να μέμφωνται τους εν Κυριακή ταύτα τελείν εθέλοντας, ούτε εκείνοι ανθιστάμενοι προς αυτούς, δηλαδή τους καλώς τελούντας εν Σαββάτω τα μνημόσυνα, να τους ονομάζουν αιρετικούς και καινοτόμους, ή άλλα τοιαύτα δύσφημα ονόματα να επιφέρωσι κατ’ αυτών αδίκως, και να ταράττωσι και την των λοιπών μοναχών ησυχίαν, αλλά να ειρηνεύσωσι και να συγκοινωνώσι και να συναναστρέφονται εν αγάπη και ομονοία…» (Δεύτερη επιστολή του Πατριαρχείου από 10 Ιουνίου 1773). 

Δηλαδή: «ειρήνη» και «αγάπη» και εκκλησιαστική κοινωνία σε βάρος της αλήθειας, η πεμπτουσία του Οικουμενισμού.

Οδηγός αναγνωρίσεως και προστασίας απο 

την παναίρεση του Οικουμενισμού

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αναγνωρίσει κανείς έναν Οικουμενιστή, είτε αυτός είναι συνειδητός στρατιώτης της παναιρέσεως, είτε έχει πέσει θύμα των Οικουμενιστικών κακοδοξιών χωρίς να το έχει αντιληφθεί. Ας δούμε μερικές βασικές κακοδοξίες και κακοπραξίες απο τις οποίες αποκαλύπτεται ο συνειδητός ή πεπλανημένος Οικουμενιστής.

Οι φανεροί Οικουμενιστές υιοθετούν και 

υποστηρίζουν ευθέως ενα ή περισσότερα 

(περισσότερα συνήθως) απο τα ακόλουθα:

• Έχουν υιοθετήσει την Παπο-Προτεσταντική αίρεση ότι απλανή, πρωτογενή Θεολογία μπορούν να παράξουν και οι θεολόγοι δια της ανθρωπίνης διαλεκτικής και διανοήσεως. Επαναφέρουν δηλαδή την αίρεση του Βαρλαάμ («Νεο-Βαρλααμισμός») την οποία πολέμησε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

• Πιστεύουν στην Παπική «θεωρία των 2 πνευμόνων», κατά την οποίαν η Εκκλησία του Χριστού αποτελείται απο την Ορθόδοξη Εκκλησία και απο την Παπική αίρεση, την οποία αποκαλούν Καθολική Εκκλησία.

• Πιστεύουν στην Προτεσταντική «θεωρία των κλάδων», κατά την οποίαν η Εκκλησία του Χριστού αποτελείται απο την Ορθόδοξη Εκκλησία μαζί με όλες τις αιρέσεις, τις οποίες αποκαλούν Εκκλησίες.

• Πιστεύουν στην Παπο-Προτεσταντική θεωρία της «διηρημένης Εκκλησίας», κατά την οποίαν η Εκκλησία του Χριστού είναι διηρημένη (δλδ η Εκκλησία και οι χιλιάδες αιρέσεις) και οφείλουμε να την επανενώσουμε είς Μίαν, και συνεπώς υποκρίνονται όταν στο Σύμβολο της Πίστεως δηλώνουν ότι πιστεύουν «Είς Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».

• Πιστεύουν ότι η ενότητα και τα όρια της Εκκλησίας δεν είναι πλέον όπως ορίζουν επι 2000 χρόνια οι Πηγές της Πίστεως (Αγία Γραφή, Ιεροί Κανόνες, Άγιοι Πατέρες), δηλαδή η κοινή Πίστη (Ορθόδοξα Δόγματα και Θεολογία), η έγκυρη Αποστολική Διαδοχή και η κοινή Λατρεία (Μυστήρια). Έτσι, εναντιούμενοι στον λόγο του Θεού (Οικουμενικές Σύνοδοι), αναγνωρίζουν στους αιρετικούς Αποστολική Διαδοχή, Ιερωσύνη, Θεία Χάρη, Μυστήρια και Σωτηρία. Κατά τους Οικουμενιστές, οι αιρετικοί είναι και αυτοί μέλη του Χριστού (Χριστιανοί και Εκκλησίες), ακόμη και εαν παραμένουν αμετανόητοι στις βλάσφημες αιρέσεις τους και εν ενεργεία καταδικασμένοι απο τις αλάθητες Οικουμενικές Συνόδους.

• Πιστεύουν στην Προτεσταντική «Βαπτισματική θεολογία», κατά την οποίαν είναι έγκυρο το «Βάπτισμα» όλων των αιρέσεων, και συνεπώς όλοι οι «χριστιανοί» έχουμε κάτι κοινό, κάτι που μας ενώνει, το «Χριστιανικό Βάπτισμα».

• Πολλοί εξ αυτών, οι πιο συνειδητοποιημένοι Οικουμενιστές, έχουν υιοθετήσει και το «Παπικό Πρωτείο», ότι δηλαδή ο Πάπας είναι ανώτερος απο κάθε Ορθόδοξο Επίσκοπο, και συνεπώς ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως οφείλει υπακοή και υποταγή στον τρισκατάρατο Πάπα. («τον Πάπα να καταράσθε» Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)

• Ώς απόρροια των ανωτέρω, πιστεύουν στην λεγόμενη «Οικουμενική Κίνηση», γνωστή και ώς «Οικουμενισμό» ή «Διαθρησκειακό Συγκρητισμό», όργανο της οποίας είναι το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών – ΠΣΕ», το οποίον και συντονίζει και διοργανώνει τους διαφόρους «διαχριστιανικούς διαλόγους» μεταξύ των αιρετικών οργανώσεων, δυστυχώς με την αμέριστη συμμετοχή και συνενοχή της διοικούσης Εκκλησίας μας. Σκοπός του ΠΣΕ είναι η σταδιακή ένωση Εκκλησίας και αιρέσεων σε μια ενιαία θρησκεία, σε έναν αχταρμά που θα συγχωνεύσει όλες μαζί τις αιρέσεις με την Εκκλησία, φτιάχνοντας μια νέα Οικουμενική Θρησκεία/Εκκλησία με κεφαλή τον Πάπα, την προφητευμένη πανθρησκεία του Αντιχρίστου.

• Έτσι, οι Οικουμενιστές δεν βλέπουν κάτι κακό στις υπογραφές τις οποίες έχουν βάλει οι διάφορες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες σε αιρετικά Οικουμενιστικά κείμενα, όπως στην Δήλωση του Τορόντο, στην Συμφωνία του Σαμπεζύ, στην Συμφωνία του Μπαλαμάντ, στην Συμφωνία του Πόρτο Αλέγκρε, στην Συμφωνία του Πουσάν, κοκ.

• Δεν βλέπουν κάτι κακό απο την αιρετική και ληστρική ψευδο-σύνοδο του Κολυμπαρίου της Κρήτης το 2016. 

• Πιστεύουν στην αποκατάσταση της Ευχαριστιακής Κοινωνίας (Κοινό Ποτήριο) μεταξύ Εκκλησίας και αιρετικών. Όλο και αυξάνονται μάλιστα οι καταγγελίες ότι ήδη συλλειτουργούν κρυφά με κοινό Ποτήριο διάφοροι Οικουμενιστές ιερείς και αρχιερείς στην Κωνσταντινούπολη και την Ευρώπη, με Παπικούς και όχι μόνον.

• Δεν έχουν πρόβλημα να αναγνωρίσουν και να συλλειτουργήσουν με σχισματικούς και καθηρμένους όπως οι Ουκρανοί σχισματικοί του Επιφανίου και του Φιλαρέτου, κοκ.

• Αποδέχονται μέχρι και τους αιρετικούς Μονοφυσίτες/Μονοθελητές (Αρμενίους, Κόπτες, Συροϊακωβίτες, κοκ) όχι μόνον κατ' οικονομίαν ως «Χριστιανούς», αλλά ώς Ορθοδόξους!!!, την στιγμή που ούτε Οικουμενική Σύνοδος έχει συγκληθεί ώστε να άρει τις αποφάσεις των Δ' και ΣΤ΄ Οικουμενικών Συνόδων καθώς και της Πενθέκτης Συνόδου, ούτε καν μετανοούν και αποκυρήττουν τις βλάσφημες αιρέσεις τους.

• Αποδέχονται τους μεικτούς γάμους μεταξύ Χριστιανών και αιρετικών. Αποδέχονται νέες (άκυρες) μεθόδους «Βαπτίσεως» Παπο-Προτεσταντικής προελεύσεως, δηλαδή χωρίς πλήρη τριπλή κατάδυση, πάντοτε με την δικαιολογία της κατ' ανάγκην και κατ' εξαίρεσιν «οικονομίας», της οποίας όμως κάνουν εσκεμένα λάθος χρήση για να μονιμοποιήσουν την αίρεση. Αποδέχονται τις συμπροσευχές μετά των αιρετικών στα διάφορα Θεοφάνεια, στις «αγαπολογικές» συμπροσευχές με διάφορες προφάσεις όπως για την παγκόσμια ειρήνη, για την οικολογία, κοκ. Επιτρέπουν στους αιρετικούς να εισέρχονται σε Ιερούς Ναούς και μάλιστα σε Θρόνους, και ακόμη και μέσα στο Ιερό Βήμα. Χρίονται απο τους αιρετικούς όπως ο Γερμανίας Αυγουστίνος. Και γενικά έχουν καταπατήσει κάθε Ιερό Κανόνα βάσει των οποίων θα έπρεπε να έχουν καθαιρεθεί απο 100 φορές ο καθένας.

• Πολλοί εκ των Οικουμενιστών έχουν μάλιστα υιοθετήσει και πολλές άλλες Παπικές αιρέσεις, όπως το «Πρωτείο του Πατρός» εντός της Αγίας Τριάδος.

• Όταν στριμώχνονται για όλες τις ανωτέρω προδοσίες της Πίστεως, μιλούν εμφατικά και δεικτικά περί αγάπης και «οικονομίας» και «άχρι καιρού», της οποίας όμως «οικονομίας» τα νοήματα και τα όρια τα έχουν εντελώς διαστρέψει απο αυτά της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Ένα κλασσικό παράδειγμα διαστροφής της «οικονομίας» είναι όταν με περισσή πονηρία επικαλούνται οι Οικουμενιστές τις επιστολές των Πατέρων όπου απευθύνονταν με ενα σωρό φιλοφρονήσεις προς τους αιρετικούς προκειμένου να «χρυσώσουν» τον αυστηρά αντι-αιρετικό, ελεγκτικό τους λόγο, χωρίς όμως να μετακινούνται οι Πατέρες ούτε χιλιοστό απο την ακρίβεια της Πίστεως. Με την δικαιολογία λοιπόν της οικονομίας αυτής των Πατέρων, οι Οικουμενιστές «βαπτίζουν» ώς «οικονομία» κάθε τους μόνιμη παρέκκλιση απο τα της Πίστεως και κάθε τους υιοθέτηση των Εωσφορικών αιρεσιών του Οικουμενισμού.

• Υιοθετούν την δαιμονικής εμπνεύσεως Οικουμενιστική «αγαπολογία» κατά την οποίαν, αγάπη έχουν μόνον όσοι «χαϊδεύουν τα αυτιά» των αιρετικών και δεν τους ελέγχουν για την οδό της απωλείας που βαδίζουν. Αγάπη έχουν μόνον όσοι «χαϊδεύουν τα αυτιά» των αιρετικών και τους αναγνωρίζουν ώς «Χριστιανούς» και «Εκκλησίες» με «Ιερωσύνη» και έγκυρα «Μυστήρια», κι ας έρχονται έτσι σε αντίθεση με ολόκληρη την Θεόσδοτη Ιερά Παράδοση. Συγχέουν την κοσμική ευγένεια με την κατά Χριστόν αγάπη η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την σωτηρία, και θεωρούν οτι είναι αγάπη το να γίνονται αρεστοί στα αυτιά των πλανεμένων αιρετικών. Φθάνουν μάλιστα στο φοβερό σημείο της βλασφημίας να θεωρούν ότι οι Άγιοι της Εκκλησίας δεν είχαν αγάπη αλλά φανατισμό και μισαλλοδοξία και ότι ήσαν πλανεμένοι απο τον Πονηρό, επειδή, ακριβώς απο αγάπη, ήλεγχαν αυστηρά τους αιρετικούς (βλ. Βαρθολομαίος, κα). Γι’ αυτό και δεν θεωρούν πλέον τον ζήλο και την ευλάβεια πρός τα παραδομένα της Πίστεως ώς κάτι θεάρεστο, αλλά ώς κάτι οπισθοδρομικό, ώς φανατισμό, ώς δογματισμό, ώς μισαλλοδοξία και έλλειψη αγάπης. Δεν μπορούν να αντιληφθούν, και αυτό συμβαίνει σε όσους δεν ελεήθησαν με μικρά έστω βιώματα της Χάριτος, ότι όποιος αρχίσει λιγάκι να συλλαμβάνει το άρρητο και ασύλληπτο μεγαλείο της Τελείας Σοφίας του Θεού, εκείνος, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει την σωστική αλήθεια και την υπέρτατη ανάγκη της φύλαξης της ακριβείας της Πίστεως. Δεν μπορεί να συλλάβει ότι ο λόγος του Θεού είναι Τέλειος και συνεπώς Αιώνιος. Δεν μπορεί να συλλάβει ότι κάθε λέξη του Θεού που μας απεκαλύφθη δια του Φωτισμού των Αγίων είναι Τέλεια και Πάνσοφη και πολύ εσκεμένα δοσμένη, ώστε μόνον αυτή να οδηγεί στην σωτηρία. Δεν μπορεί να συλάβει ότι αυτή η συνειδητοποίηση έκανε τους Αγίους Πατέρες τόσο ευλαβείς στην διαφύλαξη των λόγων του Θεού. Δεν μπορεί να συλλάβει ότι απο Θεία Φώτιση και Θείο Έρωτα και βαθειά, πραγματική κατά Χριστόν αγάπη ήλεγχαν οι Άγιοι τόσο αυστηρά τους εν αιωνία απωλεία βαδίζοντες αιρετικούς αδελφούς μας. Όχι απο υπερηφάνεια ή μισαλοδοξία όπως βλάσφημα και υπερήφανα νομίζουν οι ίδιοι. Την πλάνη την έχουν αυτοί, οι οποίοι πλανήθησαν απο υπερηφάνεια και νομίζουν οτι έχουν μεγαλύτερη αγάπη απο τους Αγίους, ακόμη και απο τον Θεό!, επειδή συγχέουν την κοσμική αγάπη και το συναίσθημα με την πραγματική αγάπη, με την κατά Χριστόν αγάπη, η οποία έχει να κάνει με την πραγματική ζωή που μας περιμένει εντός ολίγου στην Άνω Ιερουσαλήμ! Φυσικά, υπάρχουν και οι συνειδητοί πολέμιοι του Χριστού, οι συνειδητοί Οικουμενιστές, τους οποίους δεν αγγίζουν και δεν αφορούν τέτοια λόγια. Αυτοί είναι συνειδητοί Εωσφοριστές, και αυτό το καταθέτω μετά λόγου γνώσεως.

• Αρέσκονται και διαπρέπουν σε πονηρούς, ηθικοφανείς ρητορισμούς του τύπου: «Αν σε κρίνουν εσένα τόσο αυστηρά όσο κρίνεις εσύ τους αιρετικούς τί πρέπει να σου κάνουν;» Κρύβουν έτσι πίσω απο τέτοιες Εωσφορικές πονηρίες την νομιμοποίηση της αιρέσεως και την αμετανοησία των αιρετικών, και προσπαθούν να παγιδεύσουν τον Χριστιανό ώστε να μην κάνει την ομολογία του ώς ρητά οφείλει όταν πρόκειται περί αιρέσεως και όταν προσβάλεται ο λόγος του Θεού.

• Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν βολεύει την καινοφανή τους «αγαπολογία», δεν δέχονται πλέον όσους Ιερούς Κανόνες και όσες διδαχές των Αγίων μιλούν περί ακριβείας Πίστεως και αιρέσεων απωλείας. Θεωρούν τους Ιερούς Κανόνες απαρχαιωμένους και μή εφαρμόσιμους πλέον, και σκοπίμως συγχέουν την αιώνιο ισχύ των Ιερών Κανόνων με την περιπτωσιολογία των επιτιμίων. Δια της πονηράς κοπτοραπτικής όμως, υιοθετούν όσους Ιερούς Κανόνες και όσα της Ιεράς Παραδόσεως τους βολεύουν.

• Αγαπημένη καινοφανής αίρεση όλων των «Ορθοδόξων» Οικουμενιστών είναι η «Ζηζιούλειος» κακοδοξία περί «Επισκοποκεντρικής Εκκλησίας» (βλ. Ιωάννης Ζηζιούλας), η οποία επιχειρεί να νομιμοποιήσει την αντ-Ορθόδοξη και αρχαία έννοια της Δεσποτοκρατίας. Σύμφωνα με την λατρεμένη αυτή αίρεση των Οικουμενιστών, απαιτείται απο τους ιερείς και το ποίμνιο απόλυτη και άκριτη υπακοή στον Επίσκοπο, άνευ της προϋποθέσεως αυτός να ορθοτομεί τον λόγο της Αληθείας. Δηλαδή ακόμη και εάν ο Επίσκοπος βγάλει μια εγκύκλιο δια της οποίας αποδέχεται, κυρήσσει ή επιβάλει μια αίρεση, εμείς πρέπει να κάνουμε υπακοή και να αποδεχθούμε την αίρεση, και όχι να τον αποτειχίσουμε όπως έκαναν οι Άγιοί μας εδώ και 2000 χρόνια!

Οι κρυφοί Οικουμενιστές τώρα, είτε συνειδητοί είπαμε είτε πλανεμένοι, μπορούν να εντοπιστούν απο άλλες, πιο πλάγιες θέσεις τους.

• Υιοθετούν την Προτεσταντική αντίληψη περί καύσης των νεκρών. Βρίσκουν ευφάνταστα επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν τον πολιτικό γάμο ο οποίος στα μάτια του Θεού είναι πορνεία, τις προγαμιαίες σχέσεις, την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, τις κοσμικές εκδηλώσεις εντός των Ιερών Ναών, την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας στα πλαίσια της δαιμονικής και αντι-Χρίστου Οικουμενιστικής «αγαπολογίας», την κατάργηση του αβάτου και την εκκοσμίκευση στο Άγιον Όρος, και κάθε λογής νεοεποχίτικη και νεοταξική καινοτομία. Και σκοπίμως συγχέουν το πάθος με τον πάσχοντα. Η Εκκλησία, ο Θεός δηλαδή, Αυτός που είναι Πάνσοφος και Πανάγαθος και Πανάγιος και Τέλειος και Θεός Αγάπη, μας διδάσκει διαχρονικά να αγαπούμε τον αμαρτωλό όχι μόνον ως αδελφό αλλά ως εαυτόν, να σκεπάζουμε τα σφάλματά του και τις αμαρτίες του και να τα θεωρούμε ωσάν δικά μας, να πονούμε και να προσευχόμαστε μετά δακρύων γι' αυτόν, να τον αγκαλιάσουμε και να του δείξουμε με την αγάπη μας την αγιαστική οδό του Χριστού, αλλά την ίδια στιγμή να μισούμε αλύπητα και θανάσιμα το πάθος και την αμαρτία που τον οδηγεί, και μας οδηγεί, στην αιώνια απώλεια του Χριστού, δηλαδή στην αιώνια απώλεια της ευτυχίας. Όχι να "νομιμοποιούμε" την αμαρτία με την Εωσφορική αντίληψη οτι χαϊδεύοντας τα αυτιά του εν απωλεία βαδίζοντος αδελφού, οτι έτσι τάχα δείχνουμε "αγάπη"! Η "νομιμοποίηση" του πάθους της ομοφυλοφιλίας και των διαφόρων δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ….στην Εωσφορική διαστροφή και την αιώνια απώλεια, είναι Οικουμενιστική Πονηρία για να γυρίσουμε την πλάτη μας στην μοναδική αγιαστική και σωστική οδό, αυτήν του Χριστού.

• Οι περισσότεροι εκ των Επισκόπων μας δεν θα τολμήσουν να καταδικάσουν δημόσια ή εγγράφως την Μασονία, διότι είναι οι ίδιοι μέλη των διαφόρων Μασονικών στοών Ρόταρυ, Λάϊονς, κοκ. Δεν είναι διόλου τυχαίο που δια της Μασονίας εισήχθη η παναίρεση του Οικουμενισμού στην Εκκλησία.

• Κάποιοι εξ αυτών έχουν αρχίσει να επαναφέρουν τον όρο της Νεστοριανής αιρέσεως «Χριστοτόκος» αντί του όρου «Θεοτόκος», που είναι αντίθετος με την Ορθόδοξο Χριστολογία. Ο όρος «Χριστοτόκος» υποδηλώνει ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός και άνθρωπος ήδη απο την θαυματουργική Σύλληψή Του όπως μας διδάσκει η Ιερά Παράδοση, αλλά ότι ήταν και παρέμεινε άνθρωπος που θεώθηκε ακριβώς όπως οι Άγιοί μας, και ότι συνεπώς η Θεοτόκος δεν ήταν μητέρα Θεανθρώπου αλλά ανθρώπου.

• Υιοθετούν την Προτεσταντική απεικόνηση της «Αγίας Οικογενείας», κατά την οποίαν απεικονίζεται ο Ιησούς, η Θεοτόκος και ο Μνήστωρ Ιωσήφ ώς κανονική οικογένεια, κάτι το οποίον δεν ισχύει και αποτελεί Προτεσταντική αίρεση και βλασφημία, εφόσον η Θεοτόκος ούτε παντρεύτηκε τον Ιωσήφ, ούτε συνευρέθησαν ποτέ σωματικώς, ούτε πρίν την Γέννηση του Ιησού, ούτε μετά, εφόσον η Θεοτόκος παρέμεινε θαυματουργικώς, Αειπάρθενος.

• Είναι επίσης ευρέως διαδεδομένη πρακτική των Οικουμενιστών να επιχειρούν να προπαγανδίσουν τον Οικουμενισμό δια ωραιοφανών επιχειρημάτων και κινήσεων, όπως για παράδειγμα οι Οικουμενιστικές συμπροσευχές για την παγκόσμια ειρήνη, για την οικολογία, για την κλιματική άλλαγή, για την παγκόσμια υγεία, κοκ. Η λογική τέτοιων πρακτικών κινείται στα ίδια πλαίσια με την λογική της Προτεσταντικής «Βαπτισματικής θεολογίας», ότι υπάρχουν δηλαδή και οφείλουμε να επικεντρωθούμε σε όσα υπερβατικά μας ενώνουν, είτε αυτά λέγονται «Χριστιανικό Βάπτισμα», είτε μονοθεϊστική θρησκεία, είτε παγκόσμια ειρήνη, είτε προστασία του παγκοσμίου περιβάλλοντος, είτε παγκόσμια υγεία, είτε παγκόσμια μετανάστευση, είτε παγκόσμια φτώχια, είτε παγκόσμια τρομοκρατία, είτε ακόμη και απο τον φόβο του αφανισμού απο μια πλανητική απειλή όπως ένας κομήτης ή απο τους κακούς εξωγήινους του Χόλυγουντ, κοκ.

• Τέλος, δεν είναι τυχαίο που οι πιο σκληροί εκ των Οικουμενιστών, «έτυχε» να είναι πάλι εκείνοι οι οποίοι στάθησαν υπέρμαχοι της βλασφημίας λέγοντας ότι ο κορωναϊός και άλλες μολύνσεις μπορούν να μεταδοθούν απο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού κατά την Θεία Κοινωνία, και έγιναν υπέρμαχοι της τροποποιήσεως του τρόπου της Θείας Κοινωνίας με ατομικά κουταλάκια και άλλες βλασφημίες. Έγιναν υπέρμαχοι των μασκών εντός των Ιερών Ναών κι ας απαγορεύονται απο τους Ιερούς Κανόνες, κι ας είναι προσβολή του "κατ' εικόνα", κι ας είναι απιστία για την Πρόνοια και την δύναμη και την προστασία του Θεού μέσα στον δικό Του Οίκο, τον Ιερό Ναό, κι ας είναι μέχρι και η σκόνη καθαγιασμένη εντός των Ιερών Ναών όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες. Έγιναν μέχρι και υπέρμαχοι των σατανικών εμβολίων κατά του κορωναϊού μη έχοντες καμίαν ένσταση για την εμβρυοκτονία που συντελείται κατά την διαδικασία παραγωγής των εμβολίων, κοκ.(πηγή: ομολογία πίστεως)

Συνεχίζεται….