Ομολογία

 

Ὅταν, ἀντί νά ντρέπεσαι γιά τά σκουπίδια σου, τά ἐκθέτεις καί ὡς ἔργα τέχνης.

Νεκτάριος Δαπέργολας

Ἔπεσε στὰ χέρια μου ἕνα βιβλιαράκι ποὺ ἐξέδωσε πρόσφατα ὁ μητροπολίτης Ἀλεξανδρούπολης, γιὰ νὰ τὸ μοιράσει στοὺς πιστοὺς τῆς περιοχῆς ὡς «ἀντίδωρο», λέει, γιά τίς εὐχές πού δέχθηκε γιά τήν πρόσφατη ὀνομαστική ἑορτή του. Καὶ φυσικὰ τὸ γεγονὸς δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ἀσχολίαστο, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ βιβλιαράκι περιέχει 5 παλαιότερα…ἀνδραγαθήματά του (2 ὁμιλίες καί 3 συνεντεύξεις σέ ἐπιφανῆ μάλιστα νεοταξίτικα σιχάματα, ὅπως τό «Liberal», τά «Νέα» καί ἡ «Καθημερινή») ἀπό τό διάστημα 2020-2021, πού ἀναφέρονταν στὴν ψευτοπανδημία καὶ τὰ ἐμβόλια (σχετικές βεβαίως μέ τή στάση του κατά τὴν ὑγειοφασιστικὴ ἐκείνη περίοδο καὶ οἱ παρακάτω φωτογραφίες).

 Καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας μέν, πάνω στὰ διχαστικὰ καὶ προκλητικὰ αὐτά κείμενα δὲν ὑπάρχει ἀσφαλῶς λόγος νὰ ξανατοποθετηθοῦμε (ἰσχύουν ὅσα γράφτηκαν τότε καὶ ἀπὸ τὸν ὑποφαινόμενο καὶ ἀπὸ ἄλλους σχολιαστές). Ἐδῶ τὸ ἕνα καὶ βασικὸ σχόλιο δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀφορᾶ στὴ διαπίστωση γιὰ τὸ πόσο τραγικὰ ἀμετανόητοι εἶναι στὸν κατήφορό τους αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ βαυκαλίζονται ὅτι εἶναι ποιμένες καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες: τρία ὁλόκληρα χρόνια ἀργότερα, μετὰ ἀπὸ πληθώρα τεκμηρίων περὶ τῆς ἀπίστευτης αὐτῆς ὑγειονομικῆς ἀπάτης καὶ κυρίως μετὰ ἀπὸ χιλιάδες ἀνθρωποθυσίες μὲ τὴν ἐπιγραφή τῆς ξαφνικίτιδας, ὁ κύριος Ἄνθιμος (καὶ βεβαίως ὄχι μόνο αὐτός, καθότι οἱ πλεῖστοι ἀρχιερεῖς τὰ αὐτὰ φρονοῦν) ὄχι μόνο δὲν ἔχει καταλάβει τὸ παραμικρὸ, ἀλλὰ καὶ παραμένει τόσο ἐμμονικά ὑπερήφανος γιὰ τὶς κακόδοξες ἐκεῖνες μαγαρισιὲς, ὥστε νιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ τὶς ἐπαναφέρει πλέον καὶ σὲ νέα ἔντυπη μορφή, μήπως καὶ ὑπάρχουν δηλαδὴ κάποιοι ποὺ δὲν τὶς ἄκουσαν τότε ζωντανὰ ἢ δὲν τὶς «ἀπόλαυσαν» διαβάζοντάς τες στὸ διαδίκτυο.

     Ὅσο γιὰ τὸ timing τῆς ἐπαναφορᾶς, πολλὰ μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ κάποιος καχύποπτος γιὰ τὴν «ἀνάγκη» ποὺ ἔνιωσε ὁ ἐν λόγῳ μητροπολίτης νὰ ὑπενθυμίσει εἰδικὰ αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὸ πολιτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ καθεστὼς τὸ πόσο καλὸ καὶ πειθήνιο παιδὶ ἦταν (καί παραμένει) ἀπέναντι στὶς ἐντολὲς καὶ τὰ ἀφηγήματά του. Ἴσως νὰ ἔχει σχέση καὶ μὲ τὸν χηρεύοντα θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης (στὴν ἐκκένωση τοῦ ὁποίου ἄλλωστε θυμίζω ὅτι ὁ ἴδιος ἔπαιξε ἐνεργὸ ρόλο), ἴσως καὶ μὲ κάτι ἄλλο. Ἀλλὰ ὅποιος καί ἂν εἶναι ὁ λόγος, τὸ συμβὰν ἀπὸ μόνο του παραμένει ἐξόχως χαρακτηριστικό. «Ὅταν, ἀντὶ νὰ ντρέπεσαι γιὰ τὰ σκουπίδια σου, καμαρώνεις γι’ αὐτὰ καὶ τὰ ἐκθέτεις καὶ ὡς ἔργα τέχνης» – αὐτὸς θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ τίτλος. Καὶ τὰ ἀποκαλεῖς μάλιστα καὶ πνευματικό ἀντίδωρο γιά τὸ ποίμνιό σου.

     Ὅλο αὐτό θὰ ἦταν ἀδιανόητα γελοῖο, ἂν δὲν ἦταν πρωτίστως ἀνεκδιήγητα θλιβερό…