Ομολογία

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ 

ΚΑΙ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

του Πρωτοπρεσβ. Δημ. Αθανασιου

Πρόσφατα κυκλοφόρησε εγκύκλιος Μητροπολίτη της Δυτικής Ελλάδος με την οποία απαγορεύει στους κληρικούς να κηρύττουν οι ίδιοι τις Κυριακές και υποχρεωτικά να διαβάζουν το κήρυγμα, που ο ίδιος έγραψε και θα στέλνει στους ναούς. Όπως γράφεται στην εγκύκλιο το γραπτό κήρυγμα «θα αναγιγνώσκεται αυτούσιο χωρίς αλλοιώσεις και σχολιασμούς», ενώ όπως διευκρινίζει, «δεν θα πραγματοποιείται κανένα άλλο κήρυγμα όλες τις Κυριακές του εκκλησιαστικού έτους».

Δεν γνωρίζουμε, αν ο συγκεκριμένος Μητροπολίτης αξιολόγησε (και με ποια κριτήρια) τουλάχιστον τους προσοντούχους κληρικούς της Μητροπόλεως και τους θεώρησε ακατάλληλους για κήρυγμα.

Ο τρόπος γραφής της εγκυκλίου αυτό δείχνει, αφού απαγορεύει και τον παραπέρα σχολιασμό του κειμένου του κηρύγματος.

Το γραπτό κήρυγμα είναι καλό διδακτικό και κατηχητικό μέσο για περιπτώσεις ιερέων που για διάφορους λόγους δεν μπορούν να κηρύξουν. Όμως η αυστηρή απαγόρευση κηρύγματος ουσιαστικά αγγίζει το Μυστήριο της Ιερωσύνης και το περιορίζει εκεί, όπου θέλει ο Μητροπολίτης.

Κατά την χειροτονία του ιερέα στην δεύτερη ευχή διαβάζονται τα εξής :

« Ο Θεός, ο μέγας εν δυνάμει, και ανεξιχνίαστος εν συνέσει, ο θαυμαστός εν βουλαίς, υπέρ τους υιούς των ανθρωπων· Αυτός, Κύριε, και τούτον, ον ευδόκησας τον του Πρεσβυτέρου υπεισελθείν βαθμόν, πλήρωσον της του Αγίου σου Πνεύματος δωρεάς· ίνα γένηται άξιος παρεστάναι αμέμπτως τω Θυσιαστηρίω σου, κηρύσσειν το Ευαγγέλιον της βασιλείας σου, ιερουργείν τον λόγον της αληθείας σου, προσφέρειν σοι δώρα και θυσίας πνευματικάς, ανακαινίζειν τον Λαόν σου δια της του λουτρού παλιγγενεσίας ».

Δηλαδή, το Μυστήριο της Ιερωσύνης δίνει στον κληρικό τις εξής δυνατότητες

Α. Τέλεση μυστηρίων («ίνα γένηται άξιος παρεστάναι αμέμπτως τω Θυσιαστηρίω σου….., προσφέρειν Σοι δώρα και θυσίας πνευματικάς,).

Β. «κηρύσσειν το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» (Κήρυγμα)

Γ. Ιερουργείν τον λόγον της Αληθείας (κατήχηση)

Δ. Ανακαινίζειν τον λαόν δια της του λουτρού παλιγγενεσίας (μυστήρια βαπτίσματος και μετανοίας)

Επομένως κάθε προσπάθεια να αφαιρεθεί από τον ιερέα η δυνατότητα του κηρύγματος χωρίς σοβαρό λόγο περιορίζει τις δυνατότητες της Ιερωσύνης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Θα συμφωνήσουμε απόλυτα με την παρακάτω άποψη για το θέμα αυτό:

«Πρόκειται για κλασσική εκδήλωση, έκφραση και έκφανση του νοσηρού πνεύματος του δεσποτισμού και του επισκοπικού συγκεντρωτισμού.

Εάν κάποιοι κληρικοί ευτελίζουν το κήρυγμα, δικαιούται και οφείλει ο μητροπολίτης να τους το απαγορεύσει.

Επ ουδενί, όμως, μπορεί να γενικεύει και να επεκτείνει την τυχόν απαγόρευση σε όλους τους κληρικούς της μητροπόλεώς του.

Οι τελευταίοι οφείλουν να διαμαρτυρηθούν έντονα και να καταγγείλουν την εκκλησιαστική παρεμβολή ,την απαράδεκτη αυτή επισκοπική πρακτική.

Επιπροσθέτως και σύνολο το εκκλησιαστικό πλήρωμα της συγκεκριμένης μητροπόλεως οφείλει να αντιδράσει.

Ο επίσκοπος δεν είναι ούτε απόλυτος μονάρχης, ούτε φεουδάρχης της Εκκλησίας.

Υπάρχουν κληρικοί, δόκιμοι κήρυκες του θείου λόγου που προάγουν διά του κηρύγματός τους την πνευματική ζωή των πιστών, αλλά και ελέγχουν, κατά χρεος, πρόσωπα και πράγματα, εφαρμόζοντες το Παύλειο ρήμα «έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον» (Β προς Τιμόθεον κεφ 4, 2).

Είναι αδιανόητο, παράλογο, άδικο και βλαπτικό για το καλώς εννοούμενο συμφέρον της Εκκλησίας και του Έθνους να φιμωθούν».(Λ.Ν-ιατρός)