Ομολογία

«Ἡ οἰκολογία εἶναι ἐφαρμοσμένη ἐκκλησιολογία»!

 

Εἰς τὰς ΗΠΑ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἰς ὁμιλίας του ἀγγλιστὶ ἀπεκάλυψε τὰ σχέδια τῆς πανθρησκείας. Ἡ πρώτη τοιαύτη ὁμιλία μὲ τίτλον «Τὸ μέλλον τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως» ἔγινεν εἰς τὰ γραφεῖα τοῦ «Ἐθνικοῦ συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» εἰς τὴν Οὐάσινγκτον εἰς τὸ κτήριον τῶν Μεθοδιστῶν τὴν 26ην Ὀκτωβρίου 2021, ὅπου ἀνέφερε καὶ τὰ ἑξῆς:

«… Ἐπιτρέψτε μας νὰ προσφέρουμε ἕνα παράδειγμα γιὰ τὸ εἶδος τοῦ οἰκουμενικοῦ ὁρόσημου, στὸ ὁποῖο ἔχουμε δεσμευτεῖ, σχετικὰ μὲ ἕνα θέμα ποὺ μᾶς ἀρέσει πολύ: τὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος. Στὶς 7 Σεπτεμβρίου 2021, μαζὶ μὲ τὴν Ἁγιότητα τοῦ Πάπα Φραγκίσκο καὶ τὸν Παναγιώτατο Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Καντέρμπουρυ Τζάστιν Οὐέλμπι, ἀπευθύναμε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ μία ἐπείγουσα ἔκκληση γιὰ τὸ μέλλον τοῦ πλανήτη. Λίγες ἑβδομάδες ἀργότερα, ἤμασταν καὶ πάλι μαζὶ στὴν Ἰταλία, γιὰ νὰ συζητήσουμε τὸ περιβάλλον στὸ πλαίσιο τῆς προετοιμασίας γιὰ τὸ COP26. Ἡ κοινή μας φροντίδα γιὰ τὸ φυσικὸ περιβάλλον ἔχει γίνει μία ἁπτὴ εὐκαιρία νὰ ἐξερευνήσουμε τὸ μυστήριο τῆς ἑνότητας. … Τὸ μέλλον τοῦ οἰκουμενικοῦ κινήματος βρίσκεται στὸν «διάλογο τῆς ἀγάπης» μέσῳ τῆς δημιουργίας νέων συμβόλων καὶ κοινῶν δράσεων. Πρέπει νὰ ἀνοίξουμε τὶς καρδιές μας στὴ γλώσσα τοῦ διαλόγου. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔσχατη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν. Ὁ 20ός αἰώνας ἦταν μία ἐποχὴ γιὰ αὐξανόμενη ἀποκατάσταση τῶν σχέσεων. Ὁ 21ος αἰώνας πρέπει νὰ γίνει ὁ αἰώνας τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἑνότητας…».

Ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἐπιτακτικὸς σκοπὸς ἔχει γίνει ἡ «ἕνωσις» πρὶν κἄν καταλήξη ὁ διάλογος. Μάλιστα πεδίον αὐτῆς καθίσταται ἡ «οἰκολογία». Τὸ «γιατί» ἐπεξήγησε κατὰ τὴν ὁμιλίαν του εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τοῦ Notre Dame, τὸ ὁποῖον τὸν ἔχρισε μὲ τὸν «σπουδαῖον» τίτλον τοῦ ἐπιτίμου διδάκτορος, τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 2021, ὅπου εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς:

«…ἕνα σημαντικὸ ἀλλὰ ταπεινωτικὸ μάθημα ποὺ ἔχει μάθει ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς περιόδου: ὅτι ἡ θρησκεία πρέπει νὰ λειτουργεῖ καὶ νὰ ὑπηρετεῖ σὲ σχέση μὲ –καὶ ποτὲ ἀπομονωμένη ἀπὸ– τὴν ἐπιστήμη. Ἡ πίστη ἀπὸ μόνη της δὲν θὰ ξεπεράσει τὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας, ἀλλὰ οἱ προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας σίγουρα δὲν θὰ ξεπεραστοῦν χωρὶς πίστη… Καὶ αὐτὸ ποὺ ἀντιμετωπίζουμε δὲν μπορεῖ ἀφελῶς νὰ ἀπορριφθεῖ ὡς πειρασμὸς ἢ δοκιμασία. Δὲν εἶναι κάποιου εἴδους τιμωρία ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀπειλὴ ἀπὸ τὴν κυβέρνηση. Καὶ σίγουρα δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα «ἁμαρτίας» ἢ ἀποκάλυψης τοῦ «τέλους»… Ἐμεῖς οἱ πιστοὶ ἡγέτες καλούμαστε ταπεινὰ καὶ ὑπομονετικὰ νὰ συνεργαστοῦμε μὲ ἡγέτες στὸν ἐπιστημονικὸ καὶ ἀκαδημαϊκὸ κόσμο, καθὼς καὶ στὸν ἑταιρικὸ καὶ πολιτικὸ τομέα. Αὐτὴ ἡ διασύνδεση μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ γῆ μᾶς ἑνώνει πέρα ἀπὸ ὁποιεσδήποτε δογματικές, κοινωνικὲς ἢ πολιτισμικὲς διαφορές. Ἡ δύναμη τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου ἔγκειται στὸ ἄνοιγμα πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὰ δικά μας συμφέροντα, πέρα ἀπὸ τὶς ὁμολογίες ἢ τὶς θρησκεῖες μας… Ὅπως γνωρίζετε, τὸν περασμένο μήνα ἐκδώσαμε μία δήλωση μὲ τοὺς ἀδελφούς μας τὸν Πάπα Φραγκίσκο τῆς Ρώμης καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἰουστῖνο τοῦ Καντέρμπουρυ. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ οἱ τρεῖς μας ὑπογράψαμε ἀπὸ κοινοῦ μία ἐπείγουσα ἔκκληση σχετικὰ μὲ τὸν ἐπείγοντα χαρακτήρα τῆς οἰκολογικῆς ἀκεραιότητας καὶ βιωσιμότητας… χαιρετίζουμε ἐπίσης τὴ συζήτηση στὸν Λατινικὸ Κώδικα Κανονικοῦ Δικαίου νὰ συμπεριλάβει μία διάταξη ποὺ καλεῖ κάθε πιστὸ ὄχι μόνο νὰ ἀποφύγει τὴν καταστροφὴ τῆς δημιουργίας ὡς κοινό μας σπίτι, ἀλλὰ νὰ βελτιώσει τὸ φυσικὸ περιβάλλον. Αὐτὸ σίγουρα ἀπηχεῖ τὴν Ὀρθόδοξη κοσμοθεωρία, ποὺ θεωρεῖ τόσο τὴν οἰκολογία ὅσο καὶ τὸ κανονικὸ δίκαιο ὡς ἐφαρμοσμένη ἐκκλησιολογία ἢ πνευματικότητα στὴν πράξη».

Αὐτὴ ἡ σχέσις πίστεως καὶ ἐπιστήμης ἐκτὸς ὅτι εἶναι ἐσφαλμένη εἰς τὰ θεμέλιά της, καταλήγει διὰ τὸν Πατριάρχην εἰς μίαν ἀπόρριψιν πνευματικῆς ἐξηγήσεως τῆς ἐπιδημίας καὶ ἐπικεντρώνει εἰς ἕνα ἄκρατον ἀνθρωπισμόν, ὁ ὁποῖος προϋποθέτει, κατὰ τὸν Πατριάρχην, νὰ ὑπερβῶμεν τὸ δόγμα, δηλ. τὴν οὐσίαν καὶ τὸν τρόπον τῆς ἀληθοῦς ζωῆς! Αὐτὰ εἶναι ἀκριβῶς ὅσα ὑποστηρίζουν οἱ θιασῶται τῆς πανθρησκείας, ἂν ὄχι οἱ ἄθεοι! Τέλος, ἂν ἡ οἰκολογία ἐξισοῦται μὲ τοὺς Ἱ. Κανόνας καὶ αὐτὸ εἶναι ἐκκλησιολογία, τότε Ἱ. Κανόνες καταλήγουν οἱ νόμοι τῆς φύσεως καὶ ἑπομένως ἡ ἐκκλησιολογία καθίσταται πανθρησκειακή.