Ομολογία

Συνεχεια της Β΄απαντησεως μας προς τον πατερα Βασιλειο Βολουδακη. Και επεται συνεχεια...

Ο πατηρ Βασιλειος Βολουδακης, ζαλην εχων λογισμων αμφιβολων, ασχοληθηκε εσχατως και μια και δυο φορες με τους, ευαισθητους στα ζητηματα της Πιστεως, Ελληνες Αποτειχισμενους κληρικους και λαϊκους εξαπολυοντας εναντιον τους υβρεις και εκφρασεις πρωτοφανεις, ενω θαπρεπε να επαινεθουν αυτοι οπως τους επαινουν τιμητικα και οι Ιεροι Κανονες. 

Θα εξεφραζα την υπονοια οτι απο φθονον εξεφρασε αυτες τις απαραδεκτες επιθεσεις του ο π. Βασιλειος, αλλα και απο αλλους λογους που ο ιδιος γνωριζει, εναντιον των αποτειχισμενων χριστιανων, βλεποντας, συγκρινοντας και εγκρινοντας την αναισθησια των τεκνων του απεναντι στα ζητηματα της Πιστεως.

Αρνειται οτι σημερα, μετα την συναξι του Κολυμπαριου της Κρητης οι επισκοποι που αποδεχθηκαν και υπεγραψαν την ΕΚΚΛΗΣΙΟΠΟΙΗΣΙ των Αιρεσεων και οι υπολοιποι που δεν υπεγραψαν αλλα αποδεχθηκαν αφου δεν διεχωρισαν την θεσι τους, ειναι πλεον ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ.

Δεν συμφωνει μαζι μας οτι μετα ταυτα, δεν υπαρχουν πλεον ορθοδοξοι επισκοποι στην Ελλαδα και ιδιαιτερα για τον ιδιο, που υπαγεται στον υπουλο και Καταχθονιο αρχιεπισκοπο Ιερωνυμο Λιαπη, ο οποιος δολιως ενεργων στην συνοδο της Κρητης, διεπραξε την ανιερον πραξιν να υποκαταστηση την συνοδο της Ιεραρχιας της Ελλαδος, που παρα τις εντολες της να αρνηθουν την υπογραφη, αυτος ο υπογειος ανθρωπος υποσκελιζοντας αυτην, αποδεχθηκε τα παντα και υπεγραψε την Εκκλησιοποιησι των Αιρεσεων. 

Οφειλε ενστικτωδως ο πατηρ Βασιλειος να παυση ΑΜΕΣΑ το μνημοσυνο του μητροπολιτη του, αλλα εκεινος εξαφανισε και εθαψε την συνοδο του Κολυμπαριου και ετσι ...ησυχασε το κεφαλακι του.

Σκεπασε και κουκουλωσε τα παντα κατω απο το Απεθανε και εταφη.

ΝΑΙ, ΝΑΙ, ο πατηρ Βασιλειος Βολουδακης αφου για τον εαυτο του εθαψε την συναξι της Κρητης με το σλογκαν Απεθανε και εταφη, νομισε οτι εθαψε τοιουτοτροπως και ολα τα αθεα και ανιερα πεπραγμενα της.

Ετσι νομισε οτι επετυχε πολλαπλα κερδη αφου απαλλαχτηκε απο το να ανοιξη θεματα και ζητηματα που θα τον δημιουργουσαν σοβαρες εμπολεμες καταστασεις. 

Ο πατηρ Βασιλειος δεν εθιγη απο τις ανιερες αυτες πραξεις του μητροπολιτου του και προσπαθει να σκεπαση ολα ΤΑ ΚΟΠΡΙΑ της συναξης του Κολυμπαριου με την φρασι οτι εκεινη η συναξι στην οποια συμμετειχαν 10 πατριαρχεια και εκκλησιες (και οχι 12 οπως λανθασμενα ειπε, οι τεσσερεις μειοψηφισαν), ΑΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΕΤΑΦΗ. Και ετσι πονηρα σκεπτομενος εδωσε το συνθημα και στα τεκνα του αλλα και σε ολους τους πιστους ανθρωπους της Εκκλησιας, οτι δεν συνεβη απολυτως τιποτα το απαραδεκτο και το προδοτικο και να μην ανησυχουν και να συνεχισουν να ζουν ως και πριν αφου οι επισκοποι ειναι ορθοδοξοι και επομενως εχουν την θεια χαρι και την μεταδιδουν δια των μυστηριων εις αυτους.

Οφειλε μετα την συναξι του Κολυμπαριου ο πατηρ Βασιλειος να γραψη και να κραυγαση οσα και ο Μεγας Αθανασιος: Η Πιστις ημων εφθασε μεχρις ημων εκ των πατερων εις πατερας, σεις δε ω νεοι Ιουδαιοι και του Καϊαφα μαθηται τινας αρα των ρηματων ημων εχετε δειξαι πατερας; Ουδενα των φρονιμων και σοφων αν ειποιτε(Μ.Αθ.ΒΕΠΕΣ 31,168).

Ερωτουμε και εμεις τον πατερα Βασιλειο: 

Πατερ Βασιλειε Βολουδακη, μετα την συναξι του Κολυμπαριου, η Πιστις των Ορθοδοξων ειναι ιδια με την Πιστι των Πατερων μας ή υπαρχει πλεον κατι το τελειως διαφορετικο;

Μπορουμε να λεμε επ εκκλησιαις το ιδιο Πιστευω που λεγαμε πριν, μετα την συνοδο της Κρητης;

Αν αυτα συνεβαιναν παλιοτερα οταν ο λαος ηταν πολυ ευαισθητος στα ζητηματα των Αιρεσεων, οι πιστοι θα σηκωναν το συμπαν στον αερα, οπως συνεβη και μετα την επιστροφη της Αυτοκρατορικης αποστολης απο την συνοδο της Φλωρεντιας του 1438. Στην Πολι κατεφθασαν τον 1ην Φεβρουαριου του 1440. 

Τοτε ο ευαισθητος λαος του Βυζαντιου, παρα τον επικειμενο κινδυνο της αλωσεως και με αγωνια και παθος οχι τοσο με την απειλη των Τουρκων, οσο απο τους αοριστους φοβους του, μηπως στην Φλωρεντια κινδυνευσαν το οσια και τα ιερα της Πιστεως των Πατερων. Με εκδηλον αγωνιαν ανεμεναν στην αποβαθρα της Πολης την αποστολη. Και ρωτουσαν εναγωνιως και με μιση αναπνοη:Πως τα ημετερα; Πως τα της συνοδου; Ει αρα ετυχωμεν την νικωσαν; 

Και τοτε οι προδοται της Πιστεως, διαισθανομενοι την οργη του λαου απηντων μετεμελουμενοι: Πεπρακαμεν την Πιστιν ημων, αντηλλαξαμεν τη ασεβεια την ευσεβειαν, προδοντες την καθαραν θυσιαν, αζυμιται γεγοναμεν.

Και ρωτουσε ο λαος: Διατι υπογραφατε; 

Φοβουμενοι τους Φραγκους, απαντουσαν. Η δεξια κοπητω, η γλωσσα ωμολογησεν, εκριζουσθω. 

Τα αυτα θα επρεπε να γινουν και εδω εις ημας το ετος 2016 αλλα και σημερα μετα την συναξι της Κρητης. Γιατι υπογραψατε θα ρωτουσαμε τους αρχιερεις που υπεγραψαν, οσα υπεγραψαν. Και θα απαντουσαν αν ησαν ειλικρινεις:

Φοβουμεθα τον Αρχιτρομοκρατη του Πλανητη, τον Εξωμοτη πατριαρχη Βαρθολομαιο, τον Παγκακιστο.

Ο ενωτικος αυτοκρατωρ Ιωαννης φοβουμενος την εξεγερσιν του Ορθοδοξου λαου, δεν ωμιλησεν υπερ του Ορου της Φλωρεντιας. Η εξεγερσις του λαου κατα του πραξικοπηματος της Φλωρεντιας ηταν τοσο μεγαλη που οσοι υπεγραψαν αναγκασθηκαν να ανακαλεσουν τις υπογραφες των με νεωτερες δηλωσεις. Αυτη δε η αντιδρασις κατα των ενωτικων συν τη παροδω του χρονου εμφανιζονταν ολο και μεγαλυτερη και περισσοτερο οργανωμενη, οι δε ενωτικοι ευρισκονταν ολο και περισσοτερο απομονωμενοι. Ο ενωτικος πατριαρχης Μητροφανης συνεχως αποδοκιμαζονταν και διαπομπευονταν.

Βλεπετε πατερα Βασιλειε Βολουδακη, τι αξιοθαυμαστος λαος υπηρχε τοτε στην Κωνσταντινουπολι; Σημερα τι γινεται; Σημερα και αν υπαρχουν καποιοι λιγοι ευαισθητοι στα ζητηματα της Πιστεως, ερχονται καποιοι σαν εσας κληρικοι και προσπαθουν να σβησουν τελειως αυτη την σπιθα και την μαχητικοτητα και την ευαισθησια του λαου.

Πατερα Βασιλειε, ΜΕΙΖΟΝ ΚΡΙΜΑ ΛΗΨΕΣΘΕ. Φερετε μεγαλη ευθυνη για τα απαραδεκτως συμβαινοντα στην σημερινη εκκλησια και οι σκοπιμες και δολιες ενεργειες σας δεν θα παραβλεφθουν ευκολα ουτε απο την κρισι του Θεου, ουτε απο αυτην του πιστου λαου.

Κρινουμε σκοπιμο να δωσουμε παρακατω περισσοτερα στοιχεια και περισσοτερες πληροφοριες για την Συνοδο του 1443 μετα την συνοδο της Φλωρεντιας του 1439.

Και απο αυτη την συνοδο του 1443 βγαινει το συμπερασμα οτι οταν καταπεση στην αιρεσι ο θρονος της Κωνσταντινουπολεως, μπορει να συγκαλει συνοδο και ο ιεροσολυμων.

ΟΠΕΡ ΕΔΕΙ ΔΕΙΞΑΙ.

Τί πρέπει νὰ κάνει κανεὶς, ὅταν ἕνας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως προωθεῖ τὴν αἵρεση;

Αὐτό, βέβαια, συνέβαινε πολλὲς φορὲς μέσα σὲ ὅλη τὴν ἱστορία, συμπεριλαμβανομένης τῆς ἐποχῆς ποὺ ἡ Κωνσταντινούπολη, ὑποστηριζόμενη ἀπὸ τὴν αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία, ἐπέβαλε τὸν Μονοθελητισμὸ καὶ τὴν Εἰκονομαχία.

Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἀντιμετώπισαν ἐπίσης αὐτὸ τὸ πρόβλημα μετὰ τὴ Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας, ὅταν ὁ αὐτοκράτορας καὶ σχεδὸν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης συμφώνησαν σὲ μία ψευδῆ ἕνωση μὲ τὴ Ρώμη. Λόγῳ τῶν δύσκολων συνθηκῶν τῆς κυριαρχίας τῶν Μαμελούκων στοὺς χριστιανοὺς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τὰ Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας, Ἀντιόχειας καὶ Ἱεροσολύμων δὲν ἔστειλαν ἀντιπροσώπους, ὁπότε οἱ ἐπίσκοποι ποὺ παρευρίσκονταν ἤδη στὴ Σύνοδο ὀνομάστηκαν ἐκπρόσωποί τους. Ὡς τὸ θέλησε ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους αὐτῶν τῶν πατριαρχῶν ἦταν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος τῆς Ἐφέσου, ὁ μόνος ἐπίσκοπος ποὺ ἦταν παρὼν καὶ ἀρνήθηκε νὰ ὑπογράψει τὴν πράξη τῆς ἕνωσης τὸ 1439.
Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1443 ὁ Ἀρσένιος, ὁ Μητροπολίτης τῆς Καισάρειας τῆς Καππαδοκίας, ὁ ὁποῖος βρισκόταν στὴ δικαιοδοσία τῆς Κωνσταντινούπολης, ἀλλὰ σὲ ἐδάφη ποὺ εὑρίσκονταν ἤδη καιρὸ ὑπὸ μουσουλμανικὸ ἔλεγχο, ἐπισκέφθηκε τὴν Ἱερουσαλὴμ δῆθεν, γιὰ νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους. 

Φαίνεται, ὡστόσο, ὅτι τὸ πραγματικό του κίνητρο ἦταν τὸ πρόβλημα ποὺ εἶχε μὲ τοὺς ὑποκειμένους ἐπισκόπους του, οἱ ὁποῖοι εἶχαν διοριστεῖ ἀπὸ τὸν ἑνωτικὸ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὸν Μητροφάνη τὸν Β΄. 

Ὅταν ἔφτασε στὴν ἱερὴ πόλη, ὁ Ἀρσένιος ὑπέβαλε καταγγελία στὸν Πατριάρχη Ἰωακεὶμ τῆς Ἱερουσαλὴμ ἐναντίον τοῦ Πατριάρχη του καὶ τῶν Ἐπισκόπων του ὁπότε ὁ Ἱεροσολύμων Ἰωακεὶμ συγκάλεσε Σύνοδο, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ ζήτημα, στὴν ὁποία συμμετεῖχαν οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας Φιλόθεος καὶ Ἀντιοχείας Δωρόθεος Β΄. 

Αὐτὴ ἡ Σύνοδος ἀποφάνθηκε ὑπὲρ τοῦ Ἀρσένιου, ὄχι μόνο προσωρινὰ ἀφορίζοντας καὶ καθαιρώντας ὅλους τούς ἑνωτικοὺς κληρικοὺς ἀπὸ τὶς ἱερὲς τάξεις τοῦ κλήρου ἕως ὅτου συγκληθεῖ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἀλλὰ ἐξουσιοδοτώντας τὸν Ἀρσένιο νὰ ἐνεργήσει ἐξ ὀνόματός τους, γιὰ νὰ κηρύξει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ ἐπιβάλει ποινὲς σὲ τέτοιου εἴδους κλῆρο ὁπουδήποτε χωρὶς ἐδαφικὸ περιορισμό.
Ἰδοὺ ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου καὶ ἡ περιγραφὴ τῶν γεγονότων ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Χρυσόστομο Παπαδόπουλο στὸ πόνημά του, ποὺ συνέγραψε ὡς Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων» (σ. 439-442):
«Κατὰ τὴν ἐποχὴν ταύτην (1439) συνεκροτήθη ἡ ἐν Φλωρεντίᾳ ληστρικὴ Σύνοδο. Εὐτυχῶς δὲ τοποτηρητὴς ἐν αὐτῇ τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ὑπῆρξεν ὁ Μᾶρκος Εὐγενικὸς (+1443), μὴ ὑπογράψας τὸν ὅρον αὐτῆς. Πρὸς ἐπίσημον δὲ αὐτῆς καταδίκην ὁ Ἰωακεὶμ ἤδη κατὰ τὸ 1443 συνεκάλεσεν ἐν Ἱερουσαλὴμ Σύνοδον, εἰς ἥν παρέστησαν οἱ Πατριάρχαι Ἀλεξανδρείας Φιλόθεος (1435-1459) καὶ Ἀντιοχείας Δωρόθεος (1435-1452) πρὸς δὲ τούτοις ὁ Μητροπολίτης Καισαρείας Ἀρσένιος. Ἀξιοσημείωτος δὲ εἶνε ὁ ὅρος τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς ταύτης Συνόδου ἔχων ὡς ἑξῆς κατὰ τὸ ἀκριβέστερον αὐτοῦ κείμενον:
«Ἐπειδὴ ἧκε καὶ ὁ πανιερώτατος μητροπολίτης ἐνταῦθα τῆς ἁγιωτάτης μητροπόλεως Καισαρείας Καππαδοκίας, ὁ καὶ πρωτόθρονός τε καὶ ἔξαρχος πάσης Ἀνατολῆς, ἅμα μὲν προσκυνῆσαι τὸν πάνσεπτον καὶ θεῖον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Χριστοῦ Τάφον, καὶ τοὺς ἐν Ἱεροσολύμοις ἱστορῆσαι ἱεροὺς τόπους, πρὸς οὕς ἐτελέσθησαν τὰ παράδοξα τῆς Χριστοῦ οἰκονομίας μυστήρια. Ἅμα δὲ κοινώσασθαι πρὸς ἡμᾶς καὶ τὸ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ εὐσεβείας χριστιανῶν μέγα μυστήριον, καὶ δηλοποιῆσαι τὰ ἐν Κωνσταντινουπόλει σκάνδαλα πάντα διὰ τὴν συναθροισθεῖσαν κουστωδίαν, ἤτοι μιαράν Σύνοδον ἐν τῇ Φλωρεντίᾳ τῆς Ἰταλίας, τὴν τὰ τῶν Λατίνων σὺν τῷ Εὐγενίῳ πάπᾳ δοξάσασαν ἅπερ οὐκ ἔδει, τὴν τε προσθήκην δηλαδὴ ἐν τῷ τῆς πίστεως Συμβόλῳ καὶ ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τὰ τε ἄζυμα συγχωρήσασαν πρὸς ἡμῶν θύεσθαι, καὶ μνημονεύει διὰ τούτων τὸν πάπαν. Ἔτι τε τ’ ἄλλα ὅσα παρὰ κανόνας ἄθεσμα ἐκείνῳ συγκατατεθεῖσαν καὶ στέρξασαν.
Καὶ ὅπως ὁ Κυζίκου Μητροφάνης ληστρικῶς τὸν τὴν Κωνσταντινουπόλεως θρόνον ἥρπασε, συναινῶν τοῖς τε αἱρετικοῖς καὶ τῷ εἰρημένῳ πάπᾳ, καὶ βασιλεῖ τῶν Ρωμαίων Ἰωάννῃ τῷ Παλαιολόγω, τῷ λατινόφρονι. Καὶ τοὺς μὲν πιστοὺς τε καὶ ὀρθοδόξους ἀπειλῶν, διώκων, τιμῶν, ὡς τῆς αὐτοῦ αἱρέσεως σύμφρονας, καὶ ὑπερεκπερισσοῦ μάλιστα περιποιούμενος τούτους κατὰ ἀντιπάθειαν τῆς ὀρθοδοξίας καὶ εὐσεβείας. Ὡς ἐκ τούτου τοῦ τρόπου καὶ μητροπολιτίδια βέβηλα, καὶ μιαρὰ ἐπισκοπίδια πανταχοῦ εἰς τοὺς θείους καὶ ἁγίους θρόνους τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως προχειρισάμενος ἔπεμψεν, ὡς ὑποκειμένους αὐτοῦ τάχα τῇ ἐνορίᾳ.
Ἔδειξεν οὖν ὁ εἰρημένος πανιερώτατος μητροπολίτης κύριος Ἀρσένιος, ὡς οὐ μόνον πρὸς τὰς ἄλλας Ἐκκλησίας ὁ Μητροφάνης πατριάρχης καὶ παρανόμους χειροτονίας λατινοφρόνως παρέπεμψεν, ἀλλ’ ἤδη καὶ πρὸς τὴν ἐπαρχίαν τῆς Ἀνατολῆς πάσης τέτταρα ὁ ἀχειροτόνητος κεχειροτόνηκε μητροπολιτίδια καὶ ἐπισκοπίδια, πρὸς τὰ τὴν Ἀμάσειαν δηλονότι, Νεοκαισάρειάν τε, Τύαννα, καὶ Μωκισσόν, τὰ τῶν Λατίνων πάντα καὶ φρονοῦντα καὶ πράττοντα.

 Ἅπερ δὴ οὐ μόνον ἐν ἑαυτοῖς κατέχειν ἀνέχονται τὴν ἰδίαν φθορὰν καὶ ἀπώλειαν, ἀλλὰ γε μετὰ τὴν τοσαύτην τόλμαν, καὶ τοὺς ὑπὸ τὴν τοῦ Χριστοῦ ποίμνην ἅπαντας ἐκεῖσε χριστιανοὺς ὄντας ἀπατῶντας καὶ διαφθείροντας, καὶ πολλὰ τῇ ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ σκάνδαλα προξενοῦντας.
Καὶ διὰ τοῦτο ὁ εὐσεβὴς καὶ πιστότατος καὶ τῆς ὀρθοδοξίας ἁπάσης ὑπέρμαχός τε καὶ ζηλωτὴς οὑτοσί, ὁ εἰρημένος πανιερώτατος μητροπολίτης Καισαρείας Καππαδοκίας, μὴ ἀνεχόμενος ὁρᾶν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καινοτομίαν καὶ λύμην τῶν ἑτεροδόξων πρὸς τὴν ὀρθοτάτην καὶ ὑγιαίνουσαν ἡμῶν πίστιν, ἠξίωσε συνοδικὴν λαβεῖν γνώμην παρ’ ἡμῶν τῶν τριῶν ὀρθοδόξων ἀρχιερέων τῶν ἐν τῇ Συρίᾳ, τοῦ τε δηλονότι Φιλοθέου Ἀλεξανδρείας, Ἰωακεὶμ Ἱεροσολύμων καὶ Δωροθέου Ἀντιοχείας, ὅπως ἀποσοβήσῃ τούς μὴ ὀρθῶς φρονοῦντας ἐκ πάσης τῆς ἐπαρχίας αὐτοῦ, ὡς ὅτι πρωτογενέστερος καὶ ὀρθόδοξος οὗτος.
Ἔνθεν τοι καὶ ὁρίζομεν ἡμεῖς συνοδικῶς ὁμοῦ ἐν τῷ ὀνόματι τῆς ὁμοουσίου τε καὶ ζωαρχικῆς καὶ ἀδιαιρέτου καὶ ἁγίας Τριάδος, τοὺς μὴ δι’ ἀρετὴν καὶ εὐσέβειαν χειροτονηθέντας μητροπολίτας τε καὶ ἐπισκόπους πανταχοῦ καὶ ἐν πάσῃ, ἔτι τε ἡγουμένους ὁμοῦ καὶ πνευματικοὺς τάχα, ὡσαύτως τε ἱερεῖς καὶ διακόνους καὶ πάσης ἐκκλησιαστικῆς ἁπλῶς ψήφου, ἀλλὰ βεβήλους ὄντας καὶ ἀναξίους, τὸν δὲ τῆς αἱρέσεως καὶ διωγμοῦ τῆς ὀρθοδοξίας δραξαμένους καιρὸν μόνον ἔδραμον ἀναξίως, κενοδοξίας μόνης καὶ αἱρέσεως τρόπῳ πρὸς ἐπισκοπάς τε καὶ μητροπόλεις, ὡς δῆθεν τάχα σωτῆρες ψυχῶν, ἵνα σὺν αὐτοῖς μᾶλλον φθείρωσι καὶ τὸ τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἅπαν ὀρθόδοξον ποίμνιον, μηδόλως φόβον Θεοῦ, καὶ δικαιοσύνης, καὶ εὐσεβείας κεκτημένους καρπόν, ἀλλὰ καταφρονητάς καὶ ἀναιδεῖς ὄντας πρὸς εὐσέβειαν πᾶσαν, τούτους ὁρίζομεν ἀπὸ τῆς σήμερον ἀργοὺς καὶ ἀνιέρους εἶναι πάσης ἱεροπραξίας καὶ ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως, ἄχρις ἂν ἐξετασθῇ ἡ εὐσέβεια κοινῶς τε καὶ οἰκουμενικῶς. 

Οὕτω μὲν οὖν τούτοις πεισθέντες, ἔστωσαν ἀργοὶ καὶ ἀνίεροι. Ἀνταίροντες δὲ καὶ ἀνθιστάμενοι ληστρικῶς τε καὶ παρανόμως, ἔστωσαν καὶ ἀφορισμένοι, καὶ κεχωρισμένοι, καὶ ἠλλοτριούμενοι τῆς ἁγίας καὶ ὑπερουσίου καὶ ὁμοουσίου Τριάδος ὡς ἀπειθεῖς καὶ ἀντίλογοι. Ὥσαύτως δὲ καὶ οἱ τούτους σεβόμενοι καὶ συναινοῦντες ἐν τοῖς τοιούτοις καὶ ὑπερασπίζοντες.
Ἀποκαθιστῶμεν δ’ ὅμως κήρυκα τῆς εὐσεβείας καὶ ὀρθοδοξίας τὸν ἄνωθεν εἰρημένον πανιερώτατον μητροπολίτην ὑπέρτιμον καὶ ἔξαρχον πάσης Ἀνατολῆς κηρῦξαι πανταχοῦ τὴν εὐσέβειαν, μὴ αἰδούμενον πρὸς ἀλήθειαν πρόσωπον βασιλέως ἢ πατριάρχου τοῦ μὴ ὀρθῶς φρονοῦντος ἢ πράττοντος, μηδὲ πλουσίου καὶ ἄρχοντος ἢ τοῦ τυχόντος ἀνθρώπου, ἀλλὰ παρρησίᾳ τὴν πίστιν καὶ ὀρθοδοξίαν κατέχοντα ἀφόβως καὶ ἀδιστάκτως, κατὰ τὴν ἐντολήν, ἔχειν αὐτὸν ἄδειαν ἀπὸ τοῦ νῦν ἕνεκεν εὐσεβείας ἐλέγξαι, ἐπιτιμῆσαι, καὶ διορθῶσαι τούς μὴ ὀρθῶς φρονοῦντας ἐν παντὶ τόπῳ, ἐφ’ ὅσον ἂν ἰσχύῃ ὁδεύειν, παρ’ ἡμῶν αὐτῶν εἰληφῶς τὴν συγγνώμην διὰ τῆς δοθείσης ἡμῖν χάριτος καὶ δυνάμεως τοῦ παναγίου πνεύματος. 

Ὀφείλοντα καὶ αὐτὸν τηρῆσαι ἀδωροδοκήτως τε καὶ ὀρθῶς τὴν εὐσέβειαν, οὐ ἕνεκεν ἐπεδόθη αὐτῷ καὶ ἡ ἔγγραφος ἡμῶν γνώμη, συνοδικῶς ὑπογραφεῖσα ἰδιοχείρως. Ἐν μηνὶ Ἀπριλίῳ τοῦ 6951 (=1443) ἔτους ἰδικτιῶνος 6ης».