Ομολογία

Οι ξεπερασμένοι «ίματζ μέικερς» 

του Φαναρίου

Με αφορμή έναν περίπατο του Πατριάρχη, οι ξεπερασμένοι «ίματζ μέικερς» του Φαναρίου, μας έκαναν να αναζητήσουμε στο διαδίκτυο τι λογής άνθρωπος είναι ο κόλακας.
Στην «Ελευθερία» της Λάρισας βρήκαμε μια ενδιαφέρουσα απάντηση:
Ο κόλακας είναι… τροφοδότης. Ταΐζει τον κολακευόμενο. Με ό,τι τραβάει η καρδιά του, ευχάριστο πάντα, και με κρυφή συνταγή που μόνο αυτός κατέχει. Έχει εκείνον τον κώδικα που, χωρίς να διακινδυνεύει, περνά την απαραίτητη ‘δόση’ τονωτικού για τον υπεράνω: άρχοντα, αφεντικό, δυνάστη, κυβερνήτη, διοικητή, προϊστάμενο, εξουσιαστή πάντα. Μικρής ή μεγάλης εξουσίας ή δύναμης, αδιάφορο.Ο «σφογγοκολάριος» συνοδεύει την εξουσία. Όντας επιδέξιος λογομάγειρας, βρίσκει τις κατάλληλες συνταγές. Έχει απεριόριστη πρόσβαση στις μαγειρικές τεχνικές της αγυρτείας. Αρκεί να τονώνει, να διεγείρει τον κολακευόμενο. Κάποιαν ώρα γίνεται απαραίτητος, όχι μόνο ευχάριστος. Έχει στήσει σχέση εξάρτησης απ’ αυτόν. Διαχρονικά επιβεβαιώνεται: «Ακόμα κι αν δεν δίνουμε πίστη στην κολακεία, ο κόλακας μας κατακτά. Νιώθουμε πάντοτε ένα είδος ευγνωμοσύνης για τον άνθρωπο που μπαίνει στον κόπο να μας εξαπατά τόσο ευχάριστα…» (Έμπνερ-Έσενμπαχ). Η αποδοχή, ή απόρριψη της κολακείας, είναι και ένα κριτήριο ισχύος μιας ηγετικής προσωπικότητας. Γιατί, απλά, έχοντας αυτοπεποίθηση, δεν έχει ανάγκη από το «κόλον» του κόλακα. Και, επιπλέον, μπορεί να διαισθανθεί κινδύνους: «Αυτός που ξέρει να κολακεύει, ξέρει επίσης και να συκοφαντεί» (Ναπολέων). Από καμιά επίγεια εξουσία δεν λείπουν οι «αυλικοί», οι «κολλητοί», οι «υμνητές», ο «κύκλος», οι «μπιστικοί» κ.λπ. Άλλοι παροδικοί, άλλοι μονιμότεροι, δεν παραλείπουν να δηλώσουν την πίστη τους στα ηγετικά χαρίσματα του «υπεράνω», συνήθως αρχηγού. Αυτοί, χωρίς να θεωρούνται κόλακες, συνεισφέρουν στο να φιλοτεχνηθεί ένα ηγετικό προφίλ. Όταν, κυρίως, δεν επαρκεί αφ’ εαυτής η προσωπικότητα του ίδιου του ηγέτη… Οι «γιέσμεν» της πολιτικής, αλλιώς «μπάτλερ», κατά το βρετανικό εθιμοτυπικό, «γλείφτες», «τσανακογλείφτες» , ή «παρακοιμώμενοι», πιο χύμα, έχουν κάποια κοινά γνωρίσματα, όταν εξελίσσονται σε κόλακες. Είναι άτομα ανασφαλή που αποζητούν μια σκέπη σιγουριάς. Φυγόπονοι ή καιροσκόποι, «άχρηστοι» κατά τη λαϊκή και ακριβοδίκαιη αποτίμηση. Έχουν, όμως, ένα «χάρισμα». Ξέρουν να καλλιεργούν αυταπάτες, χωρίς να κινούν υπόνοιες για τη στάση τους. Η κρυψίνοιά τους βοηθά. Γλυκομίλητοι υμνητές της εξουσίας, υποτακτικοί, κατέχουν ένα μυστικό (και μια ανάγκη…) που είχε επισημάνει ένας ανώνυμος από τον 18ο αιώνα: «Ο κόλακας είναι ένας άνθρωπος που σου λέει τη δική σου γνώμη και όχι τη δική του». Μ’ αυτό το βότανο θεραπεύεται η ηγετική ανασφάλεια και ανεπάρκεια. Αλληλοϋποστήριξη…Δεν έχει αμφιβολίες ο κόλακας, μεταπτώσεις ή διαφοροποιήσεις, όπως ο καθένας. Για να προσφέρει…στήριγμα. Και να κερδίσει εμπιστοσύνη.