Ομολογία

Προς Μητροπολίτην Ναυπάκτου κ.κ. Ιερόθεον

Σεβασμιώτατε,

Πάρα πολλές φορές έχετε γράψει σε βιβλία σας για κοινωνικά θέματα, για επίμαχες εκκλησιολογικές θέσεις ή για άλλα κεντρικά σημεία Ορθόδοξης πνευματικότητας – εκκλησιολογίας.

Στο βιβλίο σας «Οσμή Γνώσεως» (Σελ. 101-102) γράφετε:

«Τονίσαμε προηγουμένως ότι το αίτημα αυτό του Κυρίου (περί ενότητας) χρησιμοποιείται συχνά από τους ανθρώπους που επιδιώκουν την ένωσι των «Εκκλησιών». Κατ’ αρχάς ο λόγος για την ένωσι των «Εκκλησιών» είναι θεολογικά αδόκιμος, αφού η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, δεν έχει ποτέ σχισθή. Μόνον οι άνθρωποι έχουν αποσχισθή από την Εκκλησία, που είναι η Αλήθεια».

Να υπενθυμίσω, Σεβασμιώτατε, ότι ο εγκλεισμός σε εισαγωγικά της λέξεως «Εκκλησιών» είναι δικός σας, που σημαίνει άρνηση του όρου για τους αιρετικούς. Υιοθετείτε, επίσης, και την Ορθόδοξη θεολογική θέση, ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν έχει ποτέ σχισθή. Είναι θέση αντιθετική της οικουμενιστικής αίρεσης και του Πατριαρχείου Κων/λεως.

Ερώτημα: Γιατί, Σεβασμιώτατε, στην Κρήτη δεχτήκατε εκκλησιαστικότητα στις αιρέσεις;

Σε χρόνο ανύποπτο έχετε καταδικάσει την «σύνοδο» της Κρήτης. Στη σελ. 101 γράφετε: «Μπορούμε να πούμε ότι η εμπειρία της Εκκλησίας διατυπώνεται σε κάθε χρονική περίοδο από τους αγίους, χωρίς να αλλοιώνεται και χωρίς να διαφοροποιείται από όλη την διδασκαλία των προηγουμένων Πατέρων. Όταν έχουμε διαφοροποίηση, τότε έχουμε παρέκλισι. Άρα αίρεσι».

Η επιχειρηματολογία σας είναι Ορθόδοξη που, δυστυχώς, την αναιρέσατε στην Κρήτη.

Εκεί είχαμε και «αλλοιώσεις» και «διαφοροποιήσεις» της διδασκαλίας της Εκκλησίας και των Πατέρων.

Γιατί, σήμερα, αναζητείτε διάρθρωση και διακυβέρνηση των γεγονότων (Εκκλησιαστικών) στη βάση μιας οικουμενιστικής αιτιοκρατίας;

Επιχειρηματολογείτε, επίσης, υπέρ της Ουκρανικής «Αυτοκεφαλίας», ενώ γνωρίζετε ότι:

- Το Πατριαρχείο Μόσχας καθαίρεσε – αφόρισε τους σχισματικούς.

- Οι καθαιρέσεις – αφορισμοί κοινοποιήθηκαν τόσο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, όσο και στις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος επεκύρωσε τις ποινές (καθώς και οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες).

- Οι ποινές είναι συμβατές με τους Ι. Κανόνες.

- Καμμία Εκκλησία – πλην της Μόσχας – δεν είναι αρμόδια να προβεί σε άρση των ποινών.

- Η ιεραρχία της Εκκλησίας (Μόσχας), μόνη αυτή νομιμοποιείται να εγκρίνη ή όχι, μια ύψωση της Εκκλησιαστικής Επαρχίας της Ουκρανίας σε Πατριαρχείο ή σε αυτοκεφαλία.

Γράφετε, σχετικά, στο βιβλίο σας «Καιρός του Ποιήσαι» (Σελ. 321), τα εξής επίκαιρα:

«Οι Ιεροί Κανόνες διασφαλίζουν την ευταξία του Σώματος της Εκκλησίας. Η μη τήρησή τους, κατά τον Μ. Βασίλειο, δημιουργεί σύγχυση στην Εκκλησία του Θεού».

Αξιοπρόσεκτα και όσα γράφετε στο βιβλίο σας «Σύνοδος Ουρανού και γης» (περί σχισμάτων):

«Ο αντισυνοδικός τρόπος ζωής είναι το να ενεργή κανείς εντελώς ατομικά και ανεξάρτητα από τις αποφάσεις των οικουμενικών και τοπικών συνόδων και να παρακάμπτη την «συνοδική διαγνώμη».

Αυτό μπορεί να γίνεται είτε από τον Πρόεδρο είτε από διάφορα δυναμικά μέλη της Ιεραρχίας, αλλά και από όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας.

Αυτός ο αντισυνοδικός και ανθιεραρχικός τρόπος ζωής εκφράζεται με τις αιρέσεις, τα σχίσματα και τις παρασυναγωγές» (Σελ. 108).

Πράγματι, ο χειρισμός του Ουκρανικού ζητήματος από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι και αντισυνοδικός και ανθιεραρχικός, γι’ αυτό και δημιουργήθηκε το νέο αυτό σχίσμα στην Εκκλησία.

Δεν μπορώ να μην αναλογισθώ τη βαθειά και μόνιμη εντύπωση που μου έκανε η πρότασή σας για λύση του Ουκρανικού σχίσματος, προτείνοντας το μοντέλο της Εκκλησιαστικής αταξίας που επικρατεί στην Ελλάδα. Γράφει ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης:

«Όχι εν, αλλά τέσσερα κέντρα Εκκλησιαστικής διοικήσεως έχει η ταλαίπωρος Ελλάς» (Εκκλησιαστικά Υπομνήματα – Σελ. 172).

Επίσης: «Η Ελλάς αληθής τραγέλαφος Εκκλησιαστικής διοικήσεως» (Αυτόθι, σελ. 173).

Να επισημάνω, Σεβασμιώτατε, ότι τις Ορθόδοξες θέσεις σας, στα βιβλία που ανέφερα, δεν τις ενεργοποιείτε στην πράξη, ως πεδίο εκκίνησης για την ανάπτυξη ιστορικής, πατερικής και αντι-οικουμενιστικής δυναμικής. Γιατί;

Στην ανησυχία μου – απορία, μήπως απαντά ένα σχόλιό σας στον πρόλογο του βιβλίου «Καιρός του ποιήσαι»; Γράφετε: «Ακούγεται πολύς θρησκευτικός στοχασμός, αλλά υπάρχει λίγη πράξη» (Σελ. 13).

Με τιμή

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ