Ομολογία

Της κοσμικής πρωτοχρονιάς τ’ ανάθεμα!

Του αποτειχισθέντος θεολόγου, Νικολάου Πανταζή

 Ενώ οι Ορθόδοξοι ζούμε μέσα στον κόσμο, δεν γινόμαστε κόσμος. Δεν κάνουμε “όπως όλος ο κόσμος κάνει…” Ο άθεος κόσμος αποδεικνύεται άκοσμος στο Αγιοπνευματικό διάκοσμο της Ορθοδοξίας.

Όταν οι Ορθόδοξοι ξεπέφτουμε στην διαπλοκή της επάρατης κοσμικοποιήσεως, μόνοι μας επιφέρουμε επάνω μας το ευαγγελικό ανάθεμα, “όντες αυτοκατάκριτοι.” (Τιτ. 3, 11).

 Όταν εμπλεκόμαστε σε μία μίμηση του κόσμου καταντούμε φθηνή απομίμηση η οποία σκοπό έχει να εξαπατήσει τον εαυτό μας και τους άλλους ότι είμαστε “σωστοί καθωσπρέπει χριστιανοί”.

Εθελοτυφλούμε στην δεινή πραγματικότητα της αρίστου υποκριτικής μας τέχνης: η αφομοίωσή μας και ο συγχρωτισμός με τον κόσμο. Είναι η ενσωμάτωσή μας και η συνουσία με το πονηρό πνεύμα των κοσμικών “Χριστουγέννων” και της κοσμικής πρωτοχρονιάς.

Ο οικογενειακός/συγγενικός οικουμενισμός αναγεννά τον διακοινωνικό και διαπολιτιστικό οικουμενισμό. Αυτός με την σειρά του πλάθει άβουλα όντα ταγμένα στην εμπορική υπηρεσία της υπερκαταναλωτικής, πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Ο φυσικός άνθρωπος κατ’ αρχάς πλασμένος “κατ’ εικόνα Θεού”, μετατρέπεται σε νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου και από δούλος Χριστού καταντά κυριολεκτικά σκλάβος της Τράπεζας Αποθεματικών, εγγεγραμμένος ως εμπόρευμα διά του πιστοποιητικού γεννήσεως στα μητρώα του σκλαβοπάζαρου του Διεθνούς Χρηματιστηρίου της Γουάσιγκτον.

Αυτά συναποτελούν τα πρόθυρα της πλήρους αποστασίας μας από το χωροχρονικό συνεχές της Ορθοδόξου Αληθείας. Πρόδρομος της αποστασίας αυτής, η μυστηριακή μας ενσωμάτωση με βεελζεβουλοπρόβλητους ψευδεπισκόπους οι οποίοι με αθεράπευτο πάθος προσκυνούν τους δύο αυταδέλφους Βάαλ του κόσμου τούτου: τον Βάαλ του Βοσπόρου και τον Βάαλ του Βατικανού.

Εμείς οι νεορθόδοξοι, πιόνια (και ψώνια) στην κοσμική, καπιταλιστική σκακιέρα, δεν κάνουμε απλή χρήση αλλ’ εσκεμμένη κατάχρηση του κόσμου και του χρόνου. Χαμένος κόσμος σημαίνει χαμένος χρόνος. 

Χάσιμο χρόνου για την υποδοχή νέου χρόνου με γλέντια και μεθύσια σε μπαράκια, μπουζουξίδικα, σ’ ανώγια και κατώγια αλαργινά, σηματοδοτεί την εκπλήρωση της προφητείας πως είμαστε καταδικασμένοι από μόνοι μας να ξανακούσουμε τον ανατριχιαστικό, εκκωφαντικό και απελπιστικό ήχο νέων πολεμικών σειρήνων. 

Η θεολογική μου εκτίμηση είναι αυτή: η υπερτίμηση των κοσμικών εορτών εις βάρος των Εκκλησιαστικών Εορτών, συντελεί στην απελπιστική αποτίμηση των Ελληνορθοδόξων αξιών και ιδανικών. Πλήρης πτώχευση!

 Η καταφρονητική διαγραφή της Εκκλησιαστικής μας Πρωτοχρονιάς προμηνύει νέο άκουσμα νέων θρήνων για έσχατες αλώσεις, εσχάτων ημερών. Θα το πάρουν το “τσιπάκι” δι’ ευχών των “αγίων” ξεπουλημένων στον Διεθνή Σιωνισμό δεσποτοκρατικών ταγών.

Ο ανεμοπαρμένος νεοέλληνας γλεντάει και συνάμα μελετάει την ωραιότητα της υπερηφανείας του και την υπεροχικότητα της φιλαυτίας του. Επιδίδεται στην αποθέωση του ατομισμού του και στην θεοποίηση της κενοδοξίας του. Αναμενόμενος λοιπόν ο πάταγος της πτώσεώς του σε κακοδοξίες, ετεροδιδασκαλίες και ασυγχώρητες βλασφημίες.

Δεν είναι η απλή συνεορταστική παρατήρηση και η πανανθρώπινη έκφραση ευχής μιαν ύστατη διάπραξη του “α-μάρτω”, αλλ’ είναι η υπερτίμηση και ο επιπόλαιος πανηγυρισμός μίας κοσμικής εορτής εις βάρος μίας ασυγκρίτως ανωτέρας και υπερτέρας εκκλησιαστικής εορτής: της Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής μας Πρωτοχρονιάς, 1η Σεπτεμβρίου, Αρχή της Ινδίκτου.

Μάλλον μιλώ κινέζικα για την σημερινή νεολαία. Δεν είναι μόνο η ημιμάθεια και η αγνωσία, μα η φαγοποσία, η χοροστασία και η ακολασία. Είναι η εκμηδενιστική διείσδυση του Επικουρικού: “Φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν!

Ειναι η πρόκληση των προσκλήσεων. Η επικράτηση των παρεκκλίσεων. Η προώθηση των συμβιβασμών και επιδείνωση των υποχωρήσεων. Είναι η σάπια Καζαντζάκεια σαχλοσαπουνόφουσκα της τουριστικής αναγραφής σε καλοκαιρινά μπλουζάκια: “Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος…”

Τί σοϊ “λεφτεριά” ειν’ αυτή, δεμένος χειροπόδαρα με αλυσίδες και δεσμά, στα τάρταρα του άδου του πυρίνου ποταμού της κολάσεως;

Τί είδους “λεφτεριά” ειν’ αυτή, να βασανίζεσαι αιωνίως κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο να ταράζεσαι σύγκορμος από τον ακατάπαυστο βαρύδουγπο βρυγμό και τρίξιμο των δοντιών;

Είναι οι κοινωνικές “χορεσπερίδες” και τα ανίερα βεβαρημένα “ρεβεγιόν” τα οποία εθυμοτυπικώς επιτελούνται στο όνομα της υποδοχής του νέου έτους. Η κοσμική αυτή υποδοχή συνιστά αποδοχή της φιλίας του κόσμου και καθιστά την έχθρα του Θεού. (Ιακ. 4, 4-6).

Η έχθρα αυτή απαιτεί πάραυτα την εγκατάλειψη Θεού και κυοφορεί ενδόμυχα την συνειδητοποίηση της πτώσεως και την παραδοχή της ήττας. Δεν υπάρχει πλέον Νίκη του Λαού του Θεού αλλά νίκη της αμαρτίας και θρίαμβος του κόσμου.

Γιορτάζοντας το κοσμικό νέο έτος, εορτάζουμε τα νικητήρια της Παγκοσμιοποιήσεως, την επικράτηση της Παναιρέσεως και τον ερχομό του Αντιχρίστου.

Ο Πανδαιμόνιος Θρησκευτικός Συγκριτισμός συστηματικά προβάλλει την ακόρεστη ηδονή της απολυταρχικής υπερκαταναλώσεως πόσεων και βρώσεων, μίξεων και αναμίξεων ψυχοσωματικών καθώς και η τραγική “άλωση” ιερών βωμών και εστιών. Η Ορθοδοξία εάλω…

Κατά τα άλλα, “πάει ο παλιός ο χρόνος”. Πάει και η πνευματικότητά μας περίπατο… Πάει και η Πανίερη Εκκλησιαστική μας Πρωτοχρονιά στον κάλαθο της λήθης.

Μιαν αήθης αποθέωση της επάρατης κοσμικοποιήσεως διενεργείται και μεις σκουριασμένα γρανάζια στο σύστημα σα τενεκέδες ξεγάνωτοι τσουγκρίζουμε ρηχότητες και αντιλαλούμε επιπολαιότητες:  “Άντε στην υγειά μας βρε παιδιά!”

Για ποιά υγεία και ευημερία μιλάμε; Γεράσαμε και μυαλό δεν βάλαμε. Γερνάμε και κερνάμε συμπόρευση του κερατά κόσμου. Βιώνουμε συμβιβασμό ανείπωτο και κορεσμό κατά-κόρον σε όλα τα επίπεδα. Συνέπεια να γίνεται ο βίος μας αβίωτος κι η βιωτή μας “αισχρόν εστί και λέγειν…”

Κανείς δεν μιλάει για το υποχρεωτικό “φεύξονται” από τους καταχθόνιους οικουμενιστές. Κανένας δεν διαπραγματώνει το Αγιοπατερικό “φευκτέον από αιρετικών ποιμένων ως από όφεως.” Αντί να φεύγουμε από τους αιρετικούς, φεύγουμε από την ζωή και αποβιώνουμε σε κοινωνία με ακοινωνήτους.

Φεύγουν καράβια, φεύγουν τα χρόνια…. “Γέρε χρόνε φύγε τώρα” και πάρε μαζί σου τις αμαρτίες-αστοχίες μας, τις προδοσίες και δειλίες μας, τις ελλείψεις, παραλείψεις και τις ανεξομολόγητες, απωθημένες ενοχές μας.

“Ήρθε ο Νέος με τα δώρα” όπως ήρθε το Νέο Ημερολόγιο με μασονικά δώρα να μας δελεάσει, εμάς τους αδαείς, τί φτώχεια Θεέ μου, στην αδιάκριτη και σχισματοποιό “επιστημονική διόρθωση”.

Λες κι είναι τόσο ανόητοι οι επιτήδειοι πρωτεργάτες της καινοτομίας να μας διατάξουν ν’ αρνηθούμε την σχεδόν δισχιλιόχρονη Ημερολογιακή παράδοση “ετσιθελικώς!” Σκεφτήκανε διπλωματικώς, ενεργήσαν συνετώς και το έντυσαν λίαν πειστικώς: “επιστημονική διόρθωση”. Αυτή μας έλειπε!

“Εξέλιπεν άρχων εξ’ Ιούδα” και μεις επιδιδόμαστε στα ομαδικά “φιλήματα Ιούδα” διότι φιλάει υπέροχα, παναθεμά τον, κι ανάθεμά τον “όστις μη αναθεματίζει…. τους αιρετικούς πάντας!” (Αγία Ε’ Οικουμενική Σύνοδος).

Πώς μπορώ από τη μια, διά της Αποτειχίσεώς μου, ν’ αναθεματίζω έναν 33ου βαθμού μασόνο πατριάρχη ως μέγα αιρετικό κι από την άλλη να κάνω τυφλή υπακοή σε αυτόν και ν’ αποδέχομαι ολοψύχως την εντολή του για αλλαγή του Ημερολογίου;

Πώς δέχομαι και καταδέχομαι από μασόνο Εωσφορολάτρη μία “επιστημονική διόρθωση” ως μεγάλη ευλογία, από την στιγμή που η Αγία Ε’ Οικουμενική διατάζει “ουδεμίαν ευλογίαν παρ’ αυτών μη λαμβάνετε ήτις εστίν αλογία;” Και μεις αποθεώνουμε την αλογία και προσκυνάμε την παραλογία διότι έτσι μας βολεύει; 

Πώς διατείνομαι και επεκτείνομαι πως είναι θέμα δευτερεύον, διδάσκοντας την πλάνη ότι τα δευτερεύοντα θέματα πίστεως αυτομάτως ακυρώνονται από το πρωτεύον, το οποίον είναι ο κοινός μας αγώνας εναντίον της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού;

Πώς περιφρονώ και καταφρονώ τον σπουδαιότατο λόγο του Χριστού: “ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι, κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι;” (Λουκ. 11, 42). Βεβαίως ενώνουμε και επικεντρώνουμε τις δυνάμεις μας στο πρώτο θέμα, χωρίς όμως να συμβιβαζόμαστε στα δευτερεύοντα, ιδίως όταν αυτά τα δευτερεύοντα συσχετίζονται άμεσα με τα πρώτα!

Μασόνος ο πατριάρχης; Μασόνοι οι εντολοδόχοι; Ανάθεμα τοις μασόνοις! 

Ανάθεμα τους ξέφρενους πανηγυρισμούς του κοσμικού νέου έτους εάν αυτοί μας απομακρύνουν από τον Θεό και μας φέρνουν πιο κοντά στον Αντίχριστο.

Ανάθεμα στους οικουμενιστές αλλά και τους δήθεν “αντι-οικουμενιστές” πνευματικούς, οι οποίοι

* επευλογούν τους οικουμενιστές αρχιερείς με αθεόφοβες μνημονεύσεις,

* συμπορεύονται ασύστολα μαζί τους για “λόγους διακρίσεως”,

* εκπροσωπούνται από αιρετικούς οικουμενιστές στο βλάσφημο και κολάσιμο “Παγκόσμιο Συμβούλιο “εκκλησιών”,

* συνεχίζουν να συνυπάρχουν μαζί τους ώστε να μην εγκαταλείψουν την “εκκλησία” του Βαρθολομαίου, ο οποίος όμως εγκατέλειψε την Εκκλησία του Χριστού κι ας διατηρεί όλα τα εξωτερικά, χαρακτηριστικά της γνωρίσματα.

Αναθεμά τον που την Αλήθεια δεν λαλεί και διαλαλεί σωτηρία στην αίρεση. Επευλογεί δε και επαινεί την διαίρεση εν ονόματι της “επιστημονικής διορθώσεως.”

Αναθεμά τους όσοι διαφθείρουν την Παράδοση την Αγιοπατερική και μηχανεύονται με πανουργία θολολογική “εγκυρότητα μυστηρίων” στους αιρετικούς, από τους οποίους αποτειχίστηκαν επειδή είναι ακριβώς αιρετικοί και με την Αποτείχισή τους, τους καταδικάζουν ως αιρετικούς.

Διπλωματικώς διατείνονται πως η Παναίρεσή αυτή, δεν στέκεται τάχα ικανή ν’ ακυρώσει το μυστήριο,

    * κι ας το ακυρώνει σε άλλες περιπτώσεις η έλλειψη συστατικών επιστολών, 

    * ας το ακυρώνει η μη παρουσία έστω και ενός λαϊκού για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας,

    * ας το ακυρώνει η δημιουργία σχίσματος,

    * ας το ακυρώνει ο κάθε τσαρλατάνος ιερέας…

Η Παναίρεση όμως του Οικουμενισμού, η οποία συμπεριλαμβάνει αιρέσεις ήδη καταδικασμένες από Οικουμενική Σύνοδο (την 8η και την 9η), “δεν ακυρώνει τα μυστήρια των αιρετικών…” Τί κρίμα!

Η Παναίρεση δεν φτάνει ως εκεί. Μόνο θολούρα προξενεί στους πεπτωκότες νόες των υπερασπιστών της πλάνης πως “οι αιρετικοί σώζουν…”

Οι απάτορες πάντως της Αντιπατερικής παραδόσεως στέκονται υπεράνω Οικουμενικών Συνόδων και καθιστούν “έγκυρα τα μυστήρια των αιρετικών”, τα οποία όμως ακυρώνουν ολόκληρες Οικουμενικές Σύνοδοι.

Οι ηγέτες και φορείς της διδασκαλίας της “εγκυρότητος μυστηρίων των αιρετικών,” ενώ τα θεωρούν “έγκυρα”, αρνούνται όμως οι ίδιοι να τα λαμβάνουν από “θολές πηγές”. 

Διδάσκουν πως η δογματική θολότητα αυτή δεν είναι αρκετή να φθάσει στην ακυρότητα. Η θολότητα, λένε, προξενεί μολυσματικότητα και η αιρετικότητα, κατ’ οικονομίαν όμως προξενεί σωτηρία!

Η αίρεση σώζει! Άκουσον, άκουσον! Φρίξον Ήλιε! Στέναξον η γή, η ού τίκτουσα πλέον ομολογητές διδασκαλίας Αγιοπατερικής. Άκου να δεις: Η αίρεση ΣΩΖΕΙ. Πού φτάσαμε! Πώς τόσο πολύ ξεπέσαμε από το πρωτινό μας ύψος!

Κάποτε διατρανώναμε ατρόμητοι την αδιάφθορη διδασκαλία του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου ότι ο άρτος των αιρετικών είναι δηλητήριο και οικειώνει την ψυχή με τον διάβολο!

Τώρα εν ονόματι της ιδιωτικής και ιδιάζουσας “οικονομίας” μας, προτρέπουμε τους πιστούς να πίνουν ανενόχως από αυτό το δηλητήριο και τους εξοικειώνουμε με τον διάβολο! Κατά τ’ αλλα, “είναι έγκυρα τα μυστήρια…” Πολύ έγκυρα και εχέγγυα της σωτηρίας μας!

Αγιάζουν και σώζουν, ποιοί;;; Οι αιρετικοί!!! Και μάλιστα η αίρεση σώζει επειδή… οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους συνεχίζουν να καταφεύγουν στους αιρετικούς.

Συνεπώς, “σκαρφίζονται” την φοβερή πλάνη ότι οι αιρετικοί έχουν “έγκυρα μυστήρια” για να’ναι καλυμμένοι οικογενειακώς, να’ναι όλοι αυτοί σωσμένοι. Έμείς οι κολασμένοι…

Σπεύδουν λοιπόν και εφαρμόζουν μιαν άκαιρη και αντικανονική οικονομία. Επικαλούνται την οικονομία εκεί όμως όπου καθόλου δεν ταιριάζει! Εκεί όπου:

α) δεν έχει λεπτομερώς και εις βάθος εξακριβωθεί αληθινή μετάνοια,

β) δεν έχει υπογραφεί Λίβελλος μετανοίας,

γ) δεν έχει γίνει δημόσια απάρνηση της παναιρέσεως και τέλος

δ) και δεν έλαβε χώρα κάποια επίσημη καταδίκη των προκατόχων ως αιρετικών.

Ας θέτει λοιπόν, αυτούς τους απαράβατους όρους και αυτές τις αδιαπραγμάτευτες προϋποθέσεις η Αγία Β’ Οικουμενική Σύνοδος. 

Ετούτοι εδώ είν’ ανώτεροι και των Πατέρων σοφώτεροι. Επικολλούν την ετικέτα της “οικονομίας” χωρίς να ενδιαφέρονται, χωρίς να εξετάζουν εάν και κατά πόσον εφαρμόζονται οι Θεόπνευστοι αυτοί όροι.

Δωρεάν σωτηρία με το ζόρι. Θέλεις δε θέλεις, ο αιρετικός σε σώζει a priori. Κι ας παραδέχονται εξ’ άμβωνος ότι “οικονομία εστί παρανομία!” Αναγνωρίζουν το παράνομο της υποθέσεως αλλά ετούτοι οι “μπάτσοι” που’ρθαν τώρα, τους χαλούν την πιάτσα της πλάνης του οικονομισμού.

Όταν καπνίζει ο θολολογικός λουλάς, εσύ Νίκο Πανταζή, δεν πρέπει να μιλάς. Μην τους ελέγχεις, “μὴ ἔλεγχε κακούς, ἵνα μὴ μισήσωσί σε.” (Παροιμ.Σολ. 9, 8).

“Κακούς” πώς λέγεις; – Κακοί δεν είναι, δεν έχουν κακία, διδάσκουν όμως κακοδοξία και ετεροδιδασκαλία, ότι “οι αιρετικοί μας αγιάζουν και μας σώζουν.”

Γράφουν και ολόκληρες σειρές αποτυχημένων άρθρων “εν νεφέλη κούφη”, μετρατρέποντας καταλλήλως την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων στα δικά τους μέτρα.

Πάρε μεζούρα και μέτρα. Μην μετράς όμως τα χρόνια της αποτειχίσεώς τους. Μην μετράς τα χρόνια της σεβαστής τους κατά τα άλλα ηλικίας. Μέτρα τα λόγια τους, την διδαχή τους με το μέτρο των Αγίων Πατέρων και από μόνος σου θα το δεις, θα βρεθούν ελλειπείς…

http://www.wallingoff.com/1052