Ομολογία

Η  ΙΣΤΟΡΙΚΗ  

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ,

Ο  ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ  ΥΛΙΣΜΟΣ  

ΚΑΙ  ΤΟ  ΣΗΜΕΡΑ!

του Πρωτοπρεσβυτερου

Βασιλειου Βολουδακη

Μέ ἔχει ἐκπλήξει ἀπογοητευτικά ἡ ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν πνευµατική προστασία τῆς ἐπιγείου ζωῆς ἀπό τίς ὀθνεῖες καί ἀντίθεες ἐπιρροές, ἐνῶ, παράλληλα, δηλώνουν ὅτι ἐνδιαφέρονται γιά τήν Ἐπουράνια, τήν ὁποία a priori θεωροῦν ἐπιδιώξιµη, ἀσχέτως τῶν συνθηκῶν τῆς παρούσης ζωῆς!

Ἡ ἔκπληξή µου ἐπικεντρώνεται ἰδιαιτέρως στόν Ἑλλαδικό Ἱερό Κλῆρο, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ ἀπό τή µιά µεριά ἀναγνωρίζει τό µεγάλο βάρος πού ἔχει στούς ὤµους του ἀπό τήν ἱστορική αὐτοθυσία καί µεγαλουργία τῶν Κληρικῶν µας ὅλων τῶν βαθµῶν γιά τήν διάσωση τοῦ Γένους µας µέσῳ τῆς Πνευµατικῆς Κιβωτοῦ, τῆς Ἐκκλησίας µας, καί ἀπό τήν ἄλλη µεριά, καθηµερινά διαπιστώνει ὅτι περιθωριοποιεῖται στή ζωή τῆς Πατρίδος µας γιά νά γίνη ὁ Λαός µας βορά στά φανταχτερά κοράκια τοῦ ψεύδους, δέν ἀνησυχεῖ ἀποτελεσµατικά οὔτε ἀποφασίζει δυναµικά γιά ἀλλαγή τακτικῆς, οὔτε, βεβαίως, δείχνει ὅτι γνωρίζει πώς αὐτή του ἡ περιθωριοποίηση ἔχει ἄµεσες καταστρεπτικές ἐπιπτώσεις στήν πνευµατική ζωή τῶν ἀνθρώπων.

Ἐπί δέκα ὁλόκληρα χρόνια προσπαθῶ µέ κάθε τρόπο νά σαλπίσω ὅτι ὡς ἱερατικό Σῶµα εἴµαστε ἐντελῶς ἀδικαιολόγητοι γιά τήν ἐγκατάλειψη τοῦ «διά τοῦ Σταυροῦ Πολιτεύµατος» στά χέρια ἀνόµων πολιτικῶν, ἀφήνοντας µόνο στόν Θεό µας αὐτήν τήν ὑποχρέωση, µέ τό νά Τοῦ θυµίζουµε συχνά-πυκνά στό «Σῶσον Κύριε, τόν Λαόν Σου» νά τό φυλάττη, σάν νά θεωροῦµε  ὅτι, ἐφ’ ὅσον τό Πολίτευµα αὐτό εἶναι δικό Του καί προέρχεται ἀπό Ἐκεῖνον, εἶναι καί ἀποκλειστικά δική Του ὑποχρέωση νά τό διαφυλάττη!

Τό τραγικότερο, ὅµως, εἶναι ὅτι ἔχουµε λησµονήσει καί τό τί σηµαίνει τό «διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευµα», ἀσχέτως ἄν τό ψάλλουµε ἀδιακόπως, εὐκαίρως-ἀκαίρως καί ὄχι µόνο στίς ἁγιαστικές τελετές µας. Καί, ἀφοῦ ἀγνοοῦµε τό τί σηµαίνει τό «διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευµα», εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀγνοοῦµε καί τό τί σηµαίνει «νίκας τοῖς Βασιλεῦσι», καί γι’ αὐτό σπεύσαµε νά τό διορθώσουµε σέ «νίκας τοῖς εὐσεβέσι», µόλις µᾶς µάλωσαν οἱ πολιτικοί µας, θεωροῦντες ὅτι τό «βασιλεῦσι» ἀναφέρεται µόνο στόν Βασιλικό θεσµό! Ἀλήθεια, σήµερα πού δέν ἔχουµε –οὔτε κατ’ ἐπίφασιν– εὐσεβῆ πρωθυπουργό, ἀλλά ἐντελῶς ἄθεον, θά τό ἀλλάξουµε πάλι ἤ θά τό καταργήσουµε ἐντελῶς;

¯ ¯ ¯

Ἄς ἀφήσουµε, ὅµως, τά ἀστεῖα, γιατί τά πράγµατα εἶναι πάρα πολύ σοβαρά καί, µάλιστα, στίς µέρες µας, πού γίνονται συζητήσεις γιά χωρισµό τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ἐκκλησία, χωρίς νά γνωρίζουν οἱ ὁµιλοῦντες περί τίνος πράγµατος συνοµιλοῦν. Αὐτά τά γράφω, διότι κατά τήν δισχιλιετῆ µετά Χριστόν περίοδο ἦταν ἀδιανόητη ἡ σύζευξη ἤ ἡ διάζευξη Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, γιά τόν ἁπλούστατον λόγο ὅτι ἦταν ἀδιανόητη ἡ θεώρηση ὁποιασδήποτε ἀνθρωπίνης ἐνασχολήσεως ἤ Κρατικῆς δραστηριότητος ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ρωµαϊκή Αὐτοκρατορία µας, ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τῆς Πτώσεώς της, ἐγνώριζε τήν Ἐκκλησία ὡς τό µόνο περιβάλλον της, ἐντός τοῦ ὁποίου λειτουργοῦσαν οἱ ἀπό Θεοῦ ἀπορρέουσες ἐξουσίες-διακονίες: Ἡ Ἱερωσύνη, πού ἀσκεῖται ἀπό τόν Ἱερό Κλῆρο,  καί ἡ Βασιλεία, δηλαδή ἡ διακυβέρνηση τοῦ Κράτους. Αὐτό σηµαίνει, λοιπόν, τό «νίκας τοῖς Βασιλεῦσι», «δῶσε, Κύριε, νίκας στούς ἀσκοῦντας τήν ἐξουσία-διακονία τῆς Βασιλείας, (δηλαδή) στούς Κυβερνῆτες µας!».

 Βασιλεία εἶναι τό ἐπίγειο Πολίτευµα γιατί εἶναι εἰκόνα καί τύπος τοῦ Ἐπουρανίου Πολιτεύµατος, πού εἶναι ἡ Βασιλεία, καί ὄχι ἡ ...Προεδρεία τῶν Οὐρανῶν! Τότε, οἱ Πατέρες µας κυριολεκτοῦσαν στόν προσδιορισµό τῶν πραγµάτων µέ τά ὀνόµατα, ἐπειδή ἀκολουθοῦσαν τήν Ἀλήθεια, τόν Δηµιουργό τους, γι’ αὐτό µισοῦσαν τό ψέµµα καί τήν ἐξαπάτηση τῶν ἀνθρώπων, κάτι πού γιά τό σήµερα εἶναι ἐντελῶς ἄγνωστο ἀλλά καί ἀπευκταῖο. Ἀλλάζουν οἱ σηµερινοί τά ὀνόµατα, γιά νά ἔχουν τήν εὐχέρεια καί νά συνεχίζουν νά ἀσκοῦν τό  τυραννικό πολίτευµά τους καί νά ἐξαπατοῦν τούς ἀνθρώπους γιά νά τούς ἐκλέγουν, µεταλλάσσοντας στή σκέψη τῶν ψηφοφόρων ἔννοιες καί “κλισέ”, πού ὑποκρίνονται ἀπέχθεια πρός τήν τυραννία, παρά τό ὅτι ἀρκετοί ἀπό αὐτούς τούς ἴδιους συµµετεῖχαν ἐνεργά στίς Πολιτικές περιόδους τυραννιῶν! Ἔτσι, ἀποκαλοῦν “Δηµοκρατία”, «ὁ λαός στήν ἐξουσία» καί «Εὐρωπαϊκή ὁλοκλήρωση», τό νά πίνουν τό αἷµα τοῦ λαοῦ µας, νά τόν ἐµποδίζουν νά ὁλοκληρωθῆ πνευματικά, καί νά τόν ὁδηγοῦν στήν αὐτοκτονία, «ἀριστερή διακυβέρνηση» τήν ἀπόλυτη συµµόρφωση καί συµπόρευση µέ τό 4ο Ράϊχ, πού κατ’ εὐφηµισµόν ὀνοµάζεται «Εὐρωπαϊκή Ἕνωση» καί Προεδρία τῆς Δηµοκρατίας, τήν δίκην µαθητοῦ ἐγκατάσταση τοῦ τἄχα ἀνωτάτου Ἄρχοντος µπροστά στό θρανίο του, πού τό ὀνόµασε ἕδρα, ἡ «παρά φύσιν ἕδρα» τῆς ἀοράτου, πρός τό παρόν, ἀλλά ἀπολύτως ὑπαρκτῆς Παγκοσµίου Κυβερνήσεως!

Γιά νά ἐµποδίζονται ὅλες αὐτές οἱ πολιτικές ἀπάτες καί ἐξαπατήσεις τοῦ λαοῦ, «ὑπέρ οὗ Χριστός ἀπέθανε», καθιέρωσε ἡ Ὀρθόδοξη Αὐτοκρατορία µας ὡς Δόγµα αὐτῆς τήν διατύπωση τοῦ ἁγίου Αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ. Ἐπ’ αὐτοῦ –ὅπως ἔγραφα καί παλαιότερα– καλύτερα νά  «ἀκούσουµε τόν µακαριστό π. Γ. Φλωρόφσκυ νά ἀναλύη τό νόηµα τῶν λόγων τοῦ Ἰουστινιανοῦ, πού ἐκτίθενται στόν Πρόλογο τῆς ΣΤ΄ Νεαρᾶς του, τῆς 16ης Μαρτίου 535: “Ὁ Ἰουστινιανός δέν µιλοῦσε γιά τήν Πολιτεία ἤ τήν Ἐκκλησία. Μιλοῦσε γιά δύο ἐξουσίες ἤ ἀντιπροσωπεῖες πού εἶχαν καθιερωθεῖ στή Χριστιανική Κοινοπολιτεία. Ἦταν καθορισµένες ἀπό τήν ἴδια Θεία ἐξουσία καί γιά τόν ἴδιο τελικό σκοπό. Σάν “Θεῖο Δῶρο” ἡ Αὐτοκρατορική ἐξουσία, τό imperium, ἦταν ἀνεξάρτητο ἀπό τό Ἱερατεῖο, sacerdotium”». Τό ἀνωτέρω Δόγµα,  ἐπεξηγηµατικά ὁλοκλήρωσε ὁ Ἰωάννης Τσιµισκῆς: «Μίαν ἀρχήν ἐξεπίσταμαι, τήν ἀνωτάτην καί πρώτην, ἥτις ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι τό τοῦ ὁρατοῦ καί ἀοράτου κόσμου παρήγαγε σύστημα. Δύο δέ τάς ἐν τῷδε τῷ βίῳ γινώσκω καί τῇ κάτῳ περιφορᾷ, Ἱερωσύνην καί Βασιλείαν, ὧν τῇ μέν τήν τῶν ψυχῶν ἐπιμέλειαν, τῇ δέ τήν τῶν σωμάτων κυβέρνησιν ἐνεχείρισεν ὁ Δημιουργός, ὡς ἄν μή τούτων χωλεύσοιτο μέρος, ἄρτιόν τε καί ὁλόκληρον διασώζοιτο».

Ὁ ἀληθινός καί µεγάλος Θεολόγος, µακαριστός π. Γ. Φλωρόφσκυ µᾶς ἐπεξηγεῖ τί σηµαίνουν ὅλα αὐτά µέ σαφήνεια: «ἐάν ἡ Αὐτοκρατορία, σάν Αὐτοκρατορία δέν ἦταν ὑποταγµένη στήν Ἱεραρχία, ἦταν ἐν τούτοις ὑποταγµένη στήν Ἐκκλησία, πού ἦταν διωρισµένη ἀπό τόν Θεό σάν “κουστωδία” τῆς Χριστιανικῆς Ἀλήθειας. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Αὐτοκρατορική ἐξουσία ἦταν “νόµιµη” µόνο µέσα στήν Ἐκκλησία. Ἐν πάσῃ περιπτώσει ἦταν οὐσιαστικά ὑποταγµένη στή Χριστιανική Πίστη, δεσµευµένη ἀπό τίς ἐντολές τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, καί ἀπ’ αὐτήν τήν ἄποψη “περιωριζόταν” ἀπ’ αὐτά. Ἡ νόµιµη θέση τοῦ Αὐτοκράτορα στή Κοινή Πολιτεία, ἐξαρτιόταν ἀπό τήν καλή του στάση πρός τήνἘκκλησία, κάτω ἀπό τή δογµατική καί κανονική Της πειθαρχία. Τό Κράτος ἦταν ταυτόχρονα ἐξουσία καί ὑπηρεσία. Καί οἱ ὅροι τῆς ὑπηρεσίας ἦταν καθωρισµένοι ἀπό τούς νόµους καί τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Στήν ὁρκωµοσία τῆς στέψεώς του ὁ Αὐτοκράτορας ὤφειλε νά ὁµολογήση τήν Ὀρθόδοξο Πίστη του καί νά δώση ὅρκο ὑποταγῆς στίς ἀποφάσεις τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Συνόδων».

Σχετικά µέ τήν ὁρκωµοσία τοῦ Αὐτοκράτορος, σέ παλαιότερό µου ἄρθρο εἶχα διευκρινήσει ὅτι «ὁ µακαριστός π. Φλωρόφσκυ, προλαβαίνοντας τίς ὅποιες ἐνστάσεις περί τυπικότητος τῆς ὁρκωµοσίας –γιατί σέ τέτοιου εἴδους τυπικότητες εἴµαστε συνηθισµένοι, ἰδίως σήµερα– ἐπιστρατεύει καί τή µαρτυρία τοῦ Ι.Sokolov: “Αὐτό δέν ἦταν ἁπλῆ τυπικότητα. Ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν, οὕτως εἰπεῖν, ἡ ὑπερεθνικότητα τοῦ Βυζαντίου, τό βασικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς τῆς Πολιτείας καί τοῦ λαοῦ”»! Αὐτό ἄς τό κατανοήσουµε καί ἄς τό διασαλπίζουµε γιά νά µήν παραµένουµε ἕνας λαός µέ µειωµένη αὐτοεκτίµηση: Ὀρθοδοξία σηµαίνει Οἰκουµενικότητα! Αὐτό εἶναι τό καύχηµά µας! Ὅταν ἀναγνωρίζουµε τήν καταγωγή µας ἀπό τόν Θεό, γινόµαστε Οἰκουµενικοί Διδάσκαλοι καί Ὁδηγοί λαῶν, ἄν,  ὅµως, παραδεχόµαστε ὅτι καταγόµεθα ἀπό τόν πίθηκο, θά ἐξακολουθοῦµε νά πιθηκίζουµε τούς ἄλλους λαούς καί νά σερνόµαστε δουλικά ἀπό τό αἰσχρό καί προδοτικό πολιτικό “δόγµα” «εἴµαστε µικρός λαός καί δέν πρέπει νά µιλᾶµε»!

Τό Ἁγιογραφικό Δόγµα «οὐ γάρ ἔστι ἐξουσία, εἰµή ὑπό Θεοῦ, αἱ οὖσαι ἐξουσίαι ἐκ τοῦ Θεοῦ τεταγµέναι εἰσί» (Ρωµ. 13,1), βιώθηκε, ὄχι µόνο κατά τήν ὑπερχιλιετῆ ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρατορίας µας, ἀλλά διετηρήθη ἄσβεστο καθ’ ὅλη τήν 400ετῆ περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ἕως ὅτου ὁ διάδοχος τῶν Ἁγίων Αὐτοκρατόρων Ἰωάννης Καποδίστριας τό ἔκαµε καί πάλι Πολίτευµα καί Πίστευµα τοῦ λαοῦ µας, δηλώνοντας γραπτῶς σέ ὅλη τήν Ἐπικράτεια ὅτι «ἡ Παιδεία τῶν Ἑλληνοπαίδων πρέπει νά εἶναι ὁµοία µέ τήν τῶν ὑποψηφίων Κληρικῶν»! Καί αὐτό, γιατί δέν γνωρίζει τό Γένος µας δύο Εὐαγγέλια, ἕνα γιά Κληρικούς καί ἕνα γιά κοσµικούς, οὔτε ἄλλο ἦθος πνευµατικοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό ἦθος τοῦ Χριστοῦ µας, οὔτε ἐγνώριζε λαό ἐντός καί ἐκτός Ἐκκλησίας, παρά µόνο ὅτι ὁλόκληρη ἡ ἐπίγεια ζωή µας πρέπει νά εἶναι ΕΝΤΟΣ τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτό, δέν ἄρεσε στίς Μεγάλες Δυνάµεις, τοῦ Ναπολεοντίου καγχασµοῦ κατά τοῦ Θεοῦ (Σηµ.: πού µεταφράζεται, µετρούµενο σέ πολιτικά ...ὠφέλη[!] τῶν ὑπηκόων του, στό ὅτι καθαίρεσαν τόν βασιλιᾶ τους, γιά νά κάνουν τόν τἄχα ἐπαναστάτη Ναπολέοντα, Αὐτοκράτορα!) καί τῶν Καισαροπαπικῶν πρακτικῶν τῆς Ἀγγλίας (Σηµ.: σφετερισµός  τοῦ Θεοῦ  ἀπό τήν Βασιλεία, µέ ἀποτέλεσµα νά καταντήση τό ἦθος τῆς Ἀγγλικανικῆς ἐκδοχῆς τοῦ Χριστιανισµοῦ, ἴδιο µέ τό ἦθος τῆς Βασιλικῆς τους οἰκογένειας!) καί δολοφόνησαν τόν Καποδίστρια, γιά νά ἐνταφιάσουν ἐπί δύο αἰῶνες, κάτω ἀπό τά πολιτικά σκουπίδια τῶν πρακτόρων τῶν Μεγάλων Δυνάµεων Κυβερνητῶν τῆς Πατρίδος µας, τό «διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευµα», ὅπως εἶχαν ἐνταφιάσει οἱ Ἑβραῖοι στόν σκουπιδότοπό τους τόν Τίµιο Σταυρόν!

¯ ¯ ¯

Χρέος, λοιπόν, ὅλων µας σήµερα καί ἰδιαιτέρως ἡµῶν τῶν Κληρικῶν, εἶναι τό νά ἐπιδοθοῦµε ὅλοι µαζί στήν ἐξανάσταση τοῦ Θεοπαραδότου Πολιτεύµατος καί νά ἐκπαιδεύσουµε τά παιδιά τῶν εὐσεβῶν οἰκογενειῶν στήν Ὀρθόδοξη Κυβερνητική τοῦ «διά τοῦ Σταυροῦ Πολιτεύµατος, τό ὁποῖο, µέ τήν κατακόρυφη καί τήν ὁριζόντια  ἕνωση τῶν δύο κεραιῶν τοῦ Σταυροῦ, σηµαίνει τήν ΑΣΥΓΧΥΤΗ ἀλλά καί ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ ἕνωση τῶν δύο ἐν Χριστῷ Φύσεων, Θείας καί Ἀνθρωπίνης, τήν ἀσύγχυτη ἀλλά καί ἀδιαίρετη σχέση καί ἕνωση τῶν Δύο Διαθηκῶν, Παλαιᾶς καί Καινῆς, τήν ἀσύγχυτη ἀλλά καί ἀδιαίρετη ἕνωση  καί σχέση Ἱερωσύνης καί Βασιλείας, Ἱερατικῆς καί Κυβερνητικῆς Διακονίας ὑπέρ τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ µας.

Αὐτό τό Πολίτευµα εἶναι τό µόνο σωτήριο γιά Πιστούς καί ἀπίστους. Γιά τούς µέν Πιστούς, θά εἶναι ἰδανικό περιβάλλον γιά τήν βίωση εὐφρόσυνης ἐπιγείου ζωῆς ἀλλά καί τῆς πνευµατικῆς ζωῆς, ὡς ἰδανικῆς προετοιµασίας γιά τήν Μέλλουσα καί Αἰώνια, διά δέ τούς ἀπίστους ἰδανικό περιβάλλον γιά µιά εὐφρόσυνη καί ἀξιοπρεπῆ ζωή, χωρίς µιζέρια, καταπίεση καί οἰκονοµικά ἀδιέξοδα.

 Οἱ ἄπιστοι στόν Θεό ἄνθρωποι δέν ἔχουν νά βλαφθοῦν σέ τίποτα ἀπό τούς Πιστούς Κυβερνῆτες. Αὐτό τό ἔχει ἀποδείξει ἡ Ἱστορία, ἡ πραγµατικότητα, καί  ἄς µή βιασθοῦν κάποιοι νά προτάξουν τήν «Ἱερά Ἐξέταση», διότι αὐτή εἶναι ἀποτέλεσµα ἀθεϊστικῆς τυραννίας, ἀποκλειστικά ἐγκοσµίων ἐπιδιώξεων, ἐνδεδυµένης µέ ἱερατικές στολές καθηρηµένων καί ἀναθεµατισµένων ἀπό τήν Μία Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ µας Κληρικῶν τῆς Δύσεως, τῶν ὁποίων οἱ ἀπόγονοι, ἀπό τότε µέχρι σήµερα κατατυραννοῦν τήν ἀνθρωπότητα, ὁ καθένας τους µέ τήν στολή πού τοῦ ἔχει καθορίσει ἡ «καταδυναστεία τοῦ διαβόλου»!

Ἀντιθέτως, οἱ Πιστοί ἔχουν βλαφθεῖ καί βλάπτονται καθηµερινά ἀπό τούς ἀθέους καί ἀµοραλιστές Κυβερνῆτες. Τό ἔχει ἀποξείξει ἡ Ἱστορία, ὅτι ΟΥΔΕΙΣ Κυβερνήτης ἄθεος ἔχει εὐεργετήσει ποτέ κάποιον Λαό! Τό βιώνουµε καί ἐµεῖς σήµερα, ἐπί 45 χρόνια, ἀπό τῆς αὐτοδιαλύσεως τῆς Δικτατορίας, πού ὁµολογουµένως δέν εἶχε δηµιουργήσει κανένα οἰκονοµικό πρόβληµα στούς ἀνθρώπους, ἀφοῦ, ἐξ ἄλλου, αὐτό µόνο ἐνδιαφέρει τούς µή πιστεύοντας σέ µέλλουσα Ζωή·  δηλαδή, τό «φάγωµεν καί πίωµεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκωµεν». Τό βιώνουμε ὅλα αὐτά τά χρόνια τῆς Μεταπολιτεύσεως μέ τήν πολιτική τῶν ἐντελῶς ἀθέων ἤ τῶν ψηφοθηρικά πιστῶν(!) Κυβερνητῶν μας, μέ τίς ἀκατάσχετες πολιτικές ἐξαπατήσεις τους, οἱ ὁποῖοι, ἐκτός τοῦ ἠθικοῦ ἐξανδραποδισµοῦ, ὁδήγησαν καί ἐξακολουθοῦν νά ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους τῆς Πατρίδος µας –χωρίς ἐλπίδα τερµατισµοῦ– σέ οἰκονοµική ἐξαθλίωση µέχρι αὐτοκτονίας!

Καλῶ, εἰδικά τούς Κληρικούς µας νά διαβάσουν πολύ προσεκτικά τά προστάγµατα τοῦ Λένιν, «σχετικά µέ τη στάση τοῦ ἐργατικοῦ κόµµατος ἀπέναντι στή θρησκεία, Μάρτης 1908 –Ἰούνης 1909», µέ τήν ἐπεξήγηση ὅτι ἔχουν ἄµεση ἐπικαιρότητα, ὡς ἐκφραστικά τῶν πολιτικῶν πιστευµάτων τῶν σήµερα κρατούντων στήν Πατρίδα µας, ὅπως ἄµεση ἐπικαιρότητα ἔχει ὁ συσχετισµός τῆς διακηρύξεως τοῦ σκοποῦ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, µέ τό ὅραµα τοῦ Γκαῖµπελς, ὅπως αὐτός τό ἐξήγγειλε ἀπό τό Γ΄ Ράϊχ:

«Ἡ θρησκεία πρέπει νά ἀνακηρυχθεῖ ἀτοµική ὑπόθεση, µέ τά λόγια αὐτά καθιερώθηκε νά ἐκφράζεται συνήθως ἡ στάση τῶν σοσιαλιστῶν ἀπέναντι στή θρησκεία. Μά ἡ σηµασία αὐτῶν τῶν λέξεων πρέπει νά καθορισθεῖ µέ ἀκρίβεια, γιά νά µήν µποροῦν νά προκαλοῦν κανενός εἴδους παρανοήσεις. Ἡ θρησκεία πρέπει νά εἶναι ἀτοµική ὑπόθεση γιά τό κράτος, αὐτό ζητᾶµε ἐµεῖς, σέ καµιά περίπτωση ὅµως δεν µποροῦµε νά θεωροῦµε τή θρησκεία ἀτοµική ὑπόθεση γιά τό κόµµα µας. Τό κράτος δέν πρέπει νά ἔχει καµιά δουλειά µέ τή θρησκεία, οἱ θρησκευτικοί σύλλογοι δέν πρέπει νά συνδέονται µέ τήν κρατική ἐξουσία. Ὁ καθένας πρέπει νά εἶναι ἐλεύθερος νά πρεσβεύει ὅποια θρησκεία θέλει ἤ νά µήν παραδέχεται καµιά θρησκεία, δηλαδή νά εἶναι ἄθεος, ὅπως καί εἶναι συνήθως κάθε σοσιαλιστής. Δέν ἐπιτρέπονται σέ καµιά περίπτωση κανενός εἴδους διακρίσεις δικαιωµάτων ἀνάµεσα στούς πολῖτες ἐξαιτίας τῶν θρησκευτικῶν τους  πεποιθήσεων. Δέν πρέπει νά δίνεται καµιά ἐπιχορήγηση στήν ἐπίσηµη ἐκκλησία τοῦ κράτους, καµιά ἐπιχορήγηση ἀπό τὰ χρήµατα τοῦ δηµοσίου στίς ἐκκλησιαστικές καί θρησκευτικές ἑνώσεις, πού πρέπει νά γίνουν ἑνώσεις πολιτῶν-ὁµοϊδεατῶν ὁλότελα ἐλεύθερες, ἀνεξάρτητες ἀπό τήν κρατική ἐξουσία….Πρέπει ὄχι µονάχα νά δεχόµαστε, ἀλλά καί νά τραβᾶµε µέ κάθε τρόπο στό σοσιαλδηµοκρατικό κόµµα ὅλους τούς ἐργάτες πού διατηροῦν τήν πίστη στό Θεό, εἴµαστε κατηγορηµατικά ἀντίθετοι στήν παραµικρότερη προσβολή τῶν θρησκευτικῶν τους πεποιθήσεων, µά τούς τραβοῦµε γιά νά τούς διαπαιδαγωγήσουµε στό πνεῦµα τοῦ προγράµµατός µας…. Ἄν ὁ παππᾶς ἔρχεται σέ µᾶς γιά µιά ἀπό κοινοῦ πολιτική δουλειά καί ἐκπληρώνει εὐσυνείδητα τήν κοµµατική δουλειά, χωρίς νά δρᾶ ἐνάντια στό πρόγραµµα τοῦ κόµµατος, µποροῦµε νά τόν δεχτοῦµε στίς γραµµές τῆς σοσιαλδηµοκρατίας».  
(Ἅπαντα Λένιν, Ἐκδόσεις «Σύγχρονη Ἐποχή», 1978, τόµος 17, σελ.423 κ.ἑξ.).

Μήπως αὐτά σᾶς θυµίζουν τίς διακηρύξεις, τά λεγόµενα καί τά πραττόµενα τοῦ σηµερινοῦ Πρωθυπουργοῦ µας;

Καί ἄν αὐτά δέν σᾶς λένε ἀρκετά, ἀκοῦστε καί τά ἄλλα, ἀπό τίς «Ἀπόρρητες διαταγές τοῦ Λένιν στά µέλη τοῦ Πολιτµπυρό (Πολιτικό Γραφεῖο), τῆς 19ης Μαρτίου 1922»:

«Ἀκριβῶς τώρα καί µόνο τώρα, ὅταν τρῶνε ἀνθρώπινη σάρκα στίς λιµοκτονοῦσες περιοχές καί ἑκατοντάδες, ἄν ὄχι χιλιάδες πτωµάτων κείτονται στό δρόµο, µποροῦµε (καί ἑποµένως πρέπει) νά προβοῦµε στήν κατάσχεση τῶν ἐκκλησιαστικῶν κειµηλίων µέ τήν πιό ἀπεγνωσµένη καί ἀνελέητη ἐνεργητικότητα… Στό Shuia ὅσο πιό πολλοί κατά τό δυνατό (κληρικοί καί ἀστοί πού εἶχαν διαδηλώσει κατά τῆς κατάσχεσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας) πρέπει νά συλληφθοῦν καί νά δικαστοῦν. Ἡ δίκη πρέπει νά λήξει µέ τήν ἐκτέλεση ἑνός πολύ µεγάλου ἀριθµοῦ τῶν πιό ἐπικίνδυνων καί µέ τή µεγαλύτερη ἐπιρροή µελῶν τῶν Μαύρων Ἑκατονταρχιῶν τῆς πόλης Shuia καί ἐπίσης τῆς Μόσχας … καί τῶν ἄλλων πνευµατικῶν κέντρων. Ὅσο πιό πολλούς ἀντιπροσώπους τοῦ ἀντιδραστικοῦ κλήρου καί τῆς ἀντιδραστικῆς µπουρζουαζίας καταφέρουµε νά ἐκτελέσουµε σέ αὐτήν τήν περίσταση, τόσο τό καλύτερο. Τώρα εἶναι εὐκαιρία νά διδάξουµε σέ αὐτούς τούς τύπους ἕνα τέτοιο µάθηµα, ὥστε γιά κάποιες ντουζίνες χρόνια δέν θά µποροῦνε οὔτε νά σκεφτοῦν νά ἀντισταθοῦν» («Twentieth century Russian Histοry», τοῦ Norman Lowe, ἐκδ. Palgrave, σελ.189)!

Διαβάστε τα Πατέρες καί Ἀδελφοί µου καί, ἀτενίζοντες τόν Χριστόν µας, πορευθῆτε κατά συνείδησιν!

                                          π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ

ΤΕΥΧΟΣ 195 – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2018