Δευτέρα 28 Μαΐου 2018

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρέπει να ἀπαιτήσῃ τὴν πλήρη Αὐτοκεφαλία τῆς ἀπὸ τὴν Πανορθόδοξον Σύνοδον




Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

Δεν εἶναι θεοπρεπὲς νά λειτουργῇ τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ὡς Πολιτικὸς Μοχλὸς γεωπολιτικῶν ἀνακατατάξεων εἰς βάρος   τῆς Ἑλλάδος, ὅταν  –μάλιστα–  ἡ Ἑλλάδα ἀποτελεῖ καὶ τὴν μοναδικὴ οἰκονομικὴ πηγὴ τοῦ Πατριαρχείου!

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Ε. Βολουδάκη


Πολλὲς φορὲς καὶ σὲ πάμπολλα δημοσιευμένα ἄρθρα ἔχει γίνει ἀναφορὰ στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως γιά νά κατηγορηθῇ ὡς ἐκκοσμικευμένος Ἐκκλησιαστικὸς Ὀργανισμός πού προωθεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τίς αἱρέσεις, σχεδὸν πάντοτε, ὅμως, γίνεται τούτη ἡ ἀναφορὰ χωρὶς να ἀναζητοῦνται οἱ βαθύτεροι λόγοι αὐτῆς τῆς δραστηριότητός του, ἰδίως κατὰ τὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τῆς Πατριαρχείας τοῦ Ἀθηναγόρου μέχρι σήμερα, ὅπου ὁ ῥόλος τῶν Η.Π.Α. στήν ἐκλογὴ καὶ στήν καθοδήγηση τῶν Πατριαρχῶν εἶναι ἀπολύτως ἀπόλυτος!
Οἱ Η.Π.Α., ἀπὸ τῆς Προεδρίας τοῦ Τρούμαν καὶ ἐντεῦθεν, ἔχουν δώσει –διὰ τῆς διπλωματικῆς ὁδοῦ– ὑπερεξουσίες στο Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὄχι, βεβαίως, γιά νά προαχθῇ τὸ ἔργο τῆς Ὀρθοδοξίας –κάθε ἄλλο– ἀλλὰ για να ἐλέγχῃ μέ ἕνα καὶ μοναδικὸ ἀνθρωπο τὴν Οἰκουμενικὴ Ὀρθοδοξία. Αὐτὸς εἶναι, ἄλλωστε, καὶ ὁ λόγος πού δεν ἔχει ἐπιτραπεῖ στήν  Ἀρχιεπισκοπὴ τῆς Ἀμερικὴς νά ἀποκτήσῃ αὐτοκεφαλία. Κρύπτεται ἡ Ἀμερικανικὴ πολιτικὴ πίσω ἀπὸ τὴν Τουρκία καὶ ἀσκεῖ τίς πιέσεις της σὲ ὁλοκλήρη τὴν Ὀρθοδοξία διὰ τοῦ Πατριάρχου, μέσῳ τῆς Τουρκίας, χωρὶς να ἀποκαλύπτεται τὸ πρόσωπό της καὶ οἱ δόλιοι σκοποὶ της, παριστάνοντας  ὑποκριτικὰ καί…τὸν διαμεσολαβητῆ (!), ὁ ὁποῖος, βεβαίως, δεν προσφέρει ἀπολύτως τίποτα γιά τὴν ἐπικράτηση «τοῦ Λόγου τῆς Ἀληθείας». Μιά ὑποκρισία, δηλαδή, ποὺ θὰ ἀπεκαλύπτετο, ἂν ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς εἶχε πραγματικὴ καὶ ἀνεπηρέαστη ἐξουσία.
Για τοὺς λόγους αὐτοὺς ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριαρχείου δέν ἀντέχει σὲ Θεολογικὴ κριτική, μᾶλλον δὲ καὶ ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τοὺς Πατριαρχικούς μέ σαρκασμὸ καὶ εἰρωνία μιά τέτοιου εἴδους κριτική, ἀφοῦ μέ αὐτὴ μας τὴν ἀντιμετώπιση τοὺς δίδουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἴμαστε ἀφελεῖς καὶ δέν καταλαβαίνουμε τί εἶναι αὐτό πού ἐπιδιώκεται καὶ ἐξυφαίνεται ‘’πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μας’’.
Ποία θεολογικὴ κριτικὴ να ἀσκηθῇ, ἄλλωστε, σὲ Ἐπισκόπους,  οἱ ὁποῖοι, ἀπειλούμενοι ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο ἐπὶ ποινὴ ἐκπτώσεως ἀπὸ τοῦ Θρόνου τους , ἀπαγορεύουν τὴν προσέλευση στην Ὀρθοδοξία σὲ ἑτεροδόξους, λέγοντάς τους ὅτι οἱ αἱρέσεις καὶ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τὸ ἴδιο καὶ γι’ αὐτὸ δέν χρειάζεται νά βαπτισθοῦν Ὀρθόδοξοι; Σὲ ποιούς  ἄλλους, ἄραγε, θὰ ταίριαζε περισσότερο ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς Ἁγίας Γραφῆς «λύκοι βαρεῖς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου», ἂν ὄχι σὲ Ἐπισκόπους μέ αὐτὴν τὴν ‘’ποιμαντική; Ποία θεολογικὴ κριτικὴ να ἀσκηθῇ σὲ Ἐπισκόπους που ἀνατρέπουν –μόνο μὲ αὐτὴν τους τὴν τακτικὴ– «ὅλον τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας» καὶ παρουσιάζουν ὡς Ἐκκλησία τὸν «πυθμένα τοῦ Ἅδου»;

Ὅλα αὐτὰ τὰ προτάξαμε μέ βαθὺ προβληματισμό, ἀπευθυνόμενοι μέ βαθύτατον σεβασμὸν πρὸς τὴν Ἱεραρχία μας τῆς Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος , ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ ποίμνιο πού μᾶς ἀναλογεῖ, ἐπιτελοῦντες τὸ χρέος μας ὡς ἄσημος καὶ ἔσχατος πρεσβύτερος, ὁ ὁποῖος, ὅμως, ἔχει τὴν ὑποχρέωση –ὄχι ἀπὸ τὴν ἀξία του ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του– να διατυπώση τίς σκέψεις καὶ τοὺς φόβους του ἐν ὄψει τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία, ἂν δέν ἀντιμετωπισθῆ σωστά, θὰ ἐπιφέρῃ μεγάλες πληγὲς στό πάντιμο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀπὸ Πανορθόδοξος θὰ ἀποβῆ Πανώλεθρος!

Ταπεινὴ μας γνώμη εἶναι ὅτι πρωτεύει νά εδραιώσουμε τὴν αὐτοσυνειδησία μας ὡς Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἰσότιμη, ἀπαιτοῦντες 78 Ἀρχιερατικὲς ψήφους στήν σχεδιαζομένη Πανορθόδοξον Σύνοδον. Χωρὶς αὐτὴ τὴν αὐτοσυνειδησία, ἐκτὸς τῶν ἐκκλησιαστικῶν τραυματικῶν ἐμπειριῶν που θὰ ἀποκτή-σουμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν Σύνοδον, κινδυνεύουμε να ὑπογρά-ψουμε μόνοι μας καὶ τὴν κατάτμηση τῆς Πατρίδος μας, ὅπως ἐπιδιώκουν οἱ Η.Π.Α. μέσῳ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Εὐρωπαϊκὴς Ἑνώσεως. Ἐξ ἅλλου, συχνὰ-πυκνὰ ἀκούγονται ἀπὸ τὰ Πατριαρχικὰ χείλη ἀπειλές περὶ ἐπανυπαγωγῆς στήν Κωνσταντινούπολη τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν», τῶν περιοχῶν δηλαδὴ τῆς Βορείου Ἑλλάδος, Μακεδονίας καὶ Θρᾴκης, ὡς προανάκρουσμα τῶν μελλοντικῶν γεωπολιτικῶν ἐξελίξεων, ἡμῶν κοιμωμένων. Καὶ να σημειωθῆ ὅτι  ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα –ἐκτὸς τῶν ἄλλων– ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ οἰκονομικὴ πηγὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως!
Σ’ αὐτὴν μας τὴν αὐτοσυνειδησία θὰ βοηθηθοῦμε ἀπὸ τὴν μελέτη τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν δεδομένων, τὰ ὁποῖα σκόπιμα μᾶς τὰ ἀποκρύπτουν. Αὐτὸ θὰ ἐπιχειρήσουμε μέ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερη συντομία: 


Οἱ Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος ἦσαν ἀνέκαθεν Αὐτοκέφαλες

Ἄραγε «ἁμαρτάνομεν ἂν ζητήσωμεν ταπεινῶς (παρὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως) τοὺς τίτλους, καθ’ οὓς κέκτηται κανονικῶς ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τὸ δικαίωμα τοῦ πρυτανεύειν ἔνθα, καὶ ὅτε, καὶ κατὰ δεῖ; ...», ἐρωτᾶ ἀπὸ τὸ 1852 ὁ Ἀρχιμ. Θεόκλητος Φαρμακίδης χωρὶς νὰ ἔχη λάβει ἀκόμη ἀπάντηση, ἐπειδὴ ἔχει τὸ ἱστορικὸ στίγμα ὅτι αὐτὸς ὑπηρετοῦσε τὰ συμφέροντα τῆς τότε Πολιτείας καὶ ὄχι τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ἡ ἱστορία δὲν εἶναι μόνο ἄσπρο-μαῦρο. Ἔχει καὶ ἀποχρώσεις τοῦ γκρὶ, καὶ ὅποιος μελετάει προσεκτικὰ καὶ ἀπροκατάληπτα, βρίσκει ἀλήθειες καὶ στὸν μεγαλύτερο “ψεύτη”.
Τὸ ἐρώτημα, συνεπῶς, ἔχει μείνει ἀναπάντητο σχετικὰ μὲ τὸ πῶς ἡ Κωνσταντινούπολη θεωρεῖ ἐξαρτώμενη ἀπὸ ἐκείνην τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ἐνῶ ποτὲ οἱ πόλεις τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶχαν ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μὲ τὴν σημερινὴ ἔννοια καὶ πρακτικὴ τῆς ἐξαρτήσεως, ἀλλὰ μόνο πνευματικὴ σχέση καὶ σύνδεσμο;
Ὁ Φαρμακίδης μὲ βαθὺ σεβασμὸ πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες πα­ρα­πέμπει τοὺς Πατριαρχικοὺς νὰ τοὺς διαβάσουν: «Ἂς ἀνα­γνωσθῶσιν (οἱ Ἱ. Κανόνες) ὀρθότερον –ἄν ποτε ἀνέγνωσαν– οἱ τὴν ἁγίαν καὶ μεγάλην σύνοδον συγκροτήσαντες, τὸν κη΄  Κανόνα τῆς Δ΄  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸν β΄  τῆς Β΄  καὶ τὸν η΄  τῆς Γ΄», διότι «ἡμεῖς διϊσχυριζόμεθα, ὅτι αἱ ἀπαρτίζουσαι, τὸ γε νῦν ἔχον, τὸ Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος Κράτος, μητροπόλεις, ἀρχιεπισκοπαὶ καὶ ἐπισκοπαὶ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐξήρτηντο κανονικῶς τοῦ ἁγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ κανονικῶς ἔπραξαν αὗται, ἀπολυθεῖσαι ἐξ ἑαυτῶν τῆς ἐξ αὐτοῦ ἐξαρτήσεως».
Αὐτὰ ποὺ ἰσχυρίζεται ὁ Φαρμακίδης τὰ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὄχι μόνο ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἦταν ἀνέκαθεν αὐτοκέφαλη ἀλλὰ καὶ κάθε, σχεδόν, πόλη τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου!
Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, μάλιστα, γράφει ὅτι ὄχι μόνον ἦσαν αὐτοκέφαλες ἕως πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως οἱ σημερινὲς Ἑλληνικὲς πόλεις - Μητροπόλεις, ἀλλὰ ὅτι ἦταν Ἑλληνικὴ καὶ Αὐτοκέφαλη καὶ ἡ ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχριδῶν, στὴν ὁποία ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ ια΄ αἰῶνος(!) «ὑπήχθησαν αἱ ἐπισκοπαὶ Χιμάρας (ἡ Χιμά­ρα καὶ τὸ Βουθρωτὸ ἀνήκουν σήμερα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας), Ἀδριανουπόλεως (ἢ Δρυϊνουπόλεως) Βουθρωτοῦ καὶ Ἰωαννίνων, ἴσως δὲ καὶ Φωτικῆς, ἐνῶ μεταγενεστέρως ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ Βασιλείου Βουλγαροκτόνου, ὑπήχθησαν αἱ ἐπισκοπαὶ Βερροίας καὶ Σταγῶν»! (Γ. Κονιδάρη, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, Τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1970).
Παραθέτουμε ἐνδεικτικά, ὡς ἐνίσχυση τῶν θέσεών μας, ἕνα ἐπιλεγμένο ἀπὸ μᾶς ἱστορικὸ μνημόνιο ἀπὸ τὸ μνημονευθὲν βιβλίο τοῦ ἀειμνήστου καθηγητοῦ Γερ. Κονιδάρη:


«Ἐν ἀρχῇ τοῦ Ι΄ αἰῶνος ὑπῆρχον ἐν Ἑλλάδι ἐπίσης αἱ αὐτο­κέ­φαλοι ἀρχιεπισκοπαὶ Αἰγίνης καὶ Θηβῶν, ὡς καὶ ἡ Σερρῶν, Λήμνου, Λευκάδος, Κερκύρας»...... Ὁ Θηβῶν πρὸ τῶν μέσων τοῦ ιβ΄ αἰῶνος εἶχε ἐπὶ Μανουὴλ τοῦ Κομνηνοῦ τὰς ἐπισκοπὰς Κανάλων, Ζαρα­τό­βων, Καϊστορίου, Τριχίων καὶ Πλατάνων.» (ὅ.ἀν., σελ. 38).
Ἀναφέρει στὴ συνέχεια καὶ πολλὲς ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἑλλαδικὲς Μητροπόλεις καὶ καταλήγει:
«Περὶ τοῦ ἀκριβοῦς ἀριθμοῦ τῶν αὐτοκεφάλων ἀρχιεπισκοπῶν τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχομεν ἀκριβεῖς εἰδήσεις.» (ὅ.ἀν., σελ. 177).
Περιγράφοντας, ἐπίσης, τὴν ὀργάνωση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὶς παραμονὲς τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἀείμνηστος ἐρευνητὴς-καθηγητής, ὁμολογεῖ τὴν ἀνεπάρκεια ἱστορικῶν στοιχείων λόγῳ τῶν πολλῶν γεγονότων καὶ ἀνακα­τα­τάξεων καὶ παραδέχεται ὅτι «ἡ λεπτομερὴς τῆς πραγμα­τικό­τητος ἔκθεσις εἶναι δυσχερὴς διότι ἡ χώρα ἦτο διηρημένη εἰς κρατίδια ἀνήκοντα εἴτε εἰς τοὺς Βυζαντινοὺς εἴτε εἰς τοὺς ξένους.» (ὅ.ἀν., σελ. 154).
Εὔλογα, λοιπόν, γεννᾶται τὸ ἐρώτημα; Ποῦ, ἄραγε, βρῆκε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως τὶς ἱστορικὲς πληροφορίες περὶ τῶν δικαίων του, ἀφοῦ αὐτὲς οἱ πληροφορίες δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐντοπισθοῦν ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἔρευνα;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολὺ ἁπλῆ. Τὶς βρῆκε σὲ ἀσχέτους Ἱ. Κανόνες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, παρακάμπτοντας καὶ ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς ἱστορικὲς ἐξελίξεις, γιὰ τὶς ἐδαφικὲς ἀνακατατάξεις, γιὰ τὶς ἀνατροπὲς καθεστώτων καὶ τὶς ἀλλαγὲς τῶν ἰσορροπιῶν τῆς οἰκου­μένης γῆς, ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ λαμβάνη ὑπ’ ὄψη του τὶς θέσεις - δόγματα ἀληθείας ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, ὅπως τοῦ ἁγίου καὶ Μεγάλου Φωτίου, ὁ ὁποῖος ὑπενθύμισε στὸν πάπα Νικόλαο, ποὺ εἶχε καὶ αὐτὸς ρομαντικὲς διεκδικήσεις, ὅτι εἶναι πιὰ συνήθεια στὴν ἐκκλησία (ἤδη ἀπὸ τόν θ΄  αἰῶνα!) νά συμμεταβάλλονται τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα μὲ τὶς πολιτειακὲς ἐξελίξεις!

Ἀκολουθοῦν τὰ χρόνια μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, ὅταν ὁ κατακτητὴς εἶχε νεκρώσει κάθε αὐτοκέφαλη ἐκκλησιαστικὴ λειτουργία στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο δίνοντας ὅλα τὰ προνόμια στὸν Πατριάρχη.
Ἦταν τυχαῖο αὐτό; Πιστεύουμε πὼς ὄχι καὶ ἡ ἱστορία συνηγορεῖ σ’ αὐτό.
Ὁ Σουλτᾶνος ἤξερε καλὰ πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ὑποτάξη πολλὰ ἀρχιερατικὰ κεφάλια καὶ προέκρινε νὰ ἐλέγχη ἕνα. Γι’ αὐτὸ ἔδωσε στὸν Πατριάρχη ὅλα τὰ προνόμια. Γιὰ νὰ τὸν προσεταιρισθῆ, νὰ τὸν ἐλέγχη καὶ νὰ τὸν χρησιμοποιῆ γιὰ νὰ ἐνορχηστρώνη τοὺς ὑπολοίπους.
Αὐτό κράτησε ὅλα τὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Καὶ ἴσως βοήθησε κάποιες φορές, ἂν καὶ πολλοὶ ἅγιοι ταλαιπωρήθηκαν ἀπὸ τὶς Φαναριώτικες ἀγκυλώσεις, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μὲ τὶς ἐκδόσεις τῶν βιβλίων του.
Ὁ καθηγητὴς Κονιδάρης, ἐρευνῶντας τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας ἐκφράζει κάποιον ἀγνωστικισμό, καθ’ ὅτι ἡ περίοδος αὐτὴ «συμπίπτει πρὸς τοὺς λεγομένους σκοτεινοὺς αἰῶνας τῆς ἱστορίας τῆς Ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου, περὶ τῶν ὁποίων στερούμεθα πολλάκις ἀκριβῶν εἰδήσεων.» (ὅ.ἀν., σελ. 31).
Δὲν πρέπει, λοιπόν, τὶς μεταβολὲς τῆς παρακμῆς νὰ τὶς θεωροῦμε «αἰωνόβιες ἐκκλησιαστικὲς παραδόσεις» καὶ ἱστορικὰ ντοκουμέντα, ποὺ πρέπει νὰ καθορίζουν τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ πραγματικὸ συμφέρον τῶν πιστῶν καὶ ἀψηφῶντας τοὺς κινδύνους ποὺ αὐτὲς συνεπάγονται.
Εἶναι ἀξιομνημόνευτη ἡ Συνοδικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πρὸς τὸν Πάπα Λέοντα τὸν ΙΓ΄ , μὲ τὴν ὁποία διατρανώνεται ἡ διαχρονικὴ ἀνεξαρτησία καὶ τὸ αὐτοδιοίκητο τῶν  αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Οἰκουμένης: «Ἑκάστη κατὰ μέρος Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία ἐν τε τῇ Ἀνατολῇ καὶ τῇ Δύσει ἦν ὅλως ἀνεξάρτητος καὶ αὐτοδιοίκητος κατὰ τοὺς χρόνους τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων· ὅπως δὲ οἱ Ἐπίσκοποι τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς, οὕτω καὶ οἱ τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ἱσπανίας, τῶν Γαλλιῶν, τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Βρεττανίας ἐκυβέρνων τὰ τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν ἕκαστος διὰ τῶν ἰδίων Τοπικῶν Συνόδων, οὐδὲν ἀναμείξεως δικαίωμα ἔχοντος τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, ὅστις καὶ αὐτὸς ἐπίσης ὑπήγετο καὶ ὑπεῖκεν εἰς τὰς συνοδικὰς ἀποφάσεις. Ἐν σπουδαίοις δὲ ζητήμασι δεομένοις τοῦ κύρους τῆς καθόλου Ἐκκλησίας ἐγίνετο ἔκκλησις εἰς Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἥτις μόνη ἦν καὶ ἔστι τὸ ἀνώτατον ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία κριτήριον».
Ἡ ἱστορικὴ αὐτὴ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντι­νου­πόλεως μπορεῖ νὰ ἀποτελέση καὶ τὸν ὁδοδείκτη γιὰ τὴν ἐπίλυση τῆς διενέξεως τῶν δύο αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν (Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἑλλάδος) καθ’ ὅσον ἐκφράζει τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα ὅτι «ἀνώ­τατον ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία κριτήριον» εἶναι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ ὄχι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.


Παρά ταῦτα, ἀκόμη καὶ ὁ ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ ΤΟΜΟΣ τοῦ 1850 χρηστεύει τὴν  ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΡΑΞΗ τοῦ 1928

Οἱ συζητηταὶ τοῦ θέματος τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως παρασύρονται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον σὲ μιὰ μονοδιάστατη ἀξιολόγηση τῆς ἀκανθώδους γιὰ τὶς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928.
          Βεβαίως καὶ μὲ τὴ μονοδιάστατη ἀξιολόγηση τῆς περὶ οὗ ὁ λόγος Πράξεως ἔχουν διατυπωθεῖ πολλὰ καὶ ἀξιόλογα ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα ἀποδυναμώνουν τὶς ἀξιώσεις τοῦ Πατριαρχείου.
          Ὅμως, ἕνας συσχετισμὸς τῆς Πράξεως αὐτῆς μὲ αὐτὸν καθ’ ἑαυτὸν τὸν Συνοδικὸ Τόμο τοῦ 1850, ὁ ὁποῖος προηγήθηκε καὶ ὁ ὁποῖος ἐκφράζει μὲ κάθε λεπτομέρεια τὶς διαθέσεις καὶ τὸ φρόνημα τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κυριολεκτικὰ ἀχρηστεύει τὴν Πατριαρ­χικὴ Πράξη τοῦ 1928 καὶ ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι αὐτὴ ἡ Πράξη δὲν θὰ εἶχε ποτὲ ἐκδοθεῖ ἂν ἐπρυτάνευε ἡ λογικὴ καὶ ἡ θεολογικὴ ὀξυδέρκεια στοὺς τότε ἐκκλησιαστικῶς ὑπευθύνους.
          Ἀρκεῖ ἡ παράθεση μιᾶς καὶ μόνης παραγράφου τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου γιὰ νὰ καταπέση ἡ ἰσχὺς τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως. Τὴν ἀντιγράφουμε:
          «... ὡρίσαμεν τῇ δυνάμει τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος διὰ τοῦ παρόντος Συνοδικοῦ Τόμου, ἵνα ἡ ἐν τῷ Βασιλείῳ τῆς Ἐλλάδος Ὁρθόδοξος Ἑκκλησία ἀρχηγὸν ἔχουσα καὶ κεφαλήν, ὡς καὶ πᾶσα ἡ Καθολικὴ καὶ Ὁρθόδοξος Ἑκκλησία, τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὑπάρχη τοῦ λοιποῦ κανονικῶς αὐτοκέφαλος ...ἐπιγινώσκομεν αὐτὴν καὶ ἀνακηρύσσομεν πνευματικὴν ἡμῶν ἀδελφὴν ...καὶ ὡς τοιαύτην τοῦ λοιποῦ ἀναγνωρίζεσθαι καὶ μνημονεύεσθαι τῷ ὀνόματι «Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» δαψιλεύομεν δὲ αὐτῇ καὶ πάσας τὰς προνομίας καὶ πάντα τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα, τὰ τῇ ἀνωτάτῃ Ἑκκλησιαστικῇ ἀρχῇ παρομαρτοῦντα...»!
          Ποιός, ἄραγε, μετὰ τὴν παράγραφο αὐτή, καὶ ἰδιαιτέρως μετὰ τὶς τελευταῖες φράσεις της, «δαψιλεύομεν δὲ αὐτῇ καὶ πάσας τὰς προνομίας καὶ πάντα τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα, τὰ τῇ ἀνωτάτῃ Ἐκκλησιαστικῇ ἀρχῇ παρομαρτοῦντα», μπορεῖ νὰ στηρίξη κυριαρ­χικὰ δικαιώματα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ τῶν μητροπόλεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔστω καὶ ἂν οἱ λεγόμενες «Νέες Χῶρες», οἱ μητροπόλεις τῆς Ἠπείρου, τῆς Θράκης κλπ., δόθηκαν πολιτειακὰ ἐκ τῶν ὑστέρων στὸ «Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος»;
          Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξη ἀμφισβήτηση ὡς πρὸς αὐτὸ ποὺ ἐννοεῖ ὁ Πατριαρχικὸς Τόμος γιὰ τὰ δαψιλευθέντα κυριαρχικὰ δικαιώματα πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐφρόντισε ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος (Ὁ Πατριάρχης τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου) νὰ διευκρινήση σὲ συνοδευτικὴ τοῦ Τόμου Συνοδικὴ Ἐπιστολή, ὅτι «τοῦ λοιποῦ τὴν κατὰ τὸν ἡμέτερον Συνοδικὸν Τόμον καθεστηκυῖαν ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπαξά­παν­τες ἀναγνωρίσητε ἀνωτάτην Ἐκκλησιαστικὴν ἀρχήν, περιβεβλημέ­νην ἅπαντα τὰ δικαιώματα ἐπὶ τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησιῶν, ὅσα περ ἐκέκτητο πρότερον ὁ καθ’ ἡμᾶς Ἀποστολικὸς Πατριαρχικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος».
          Τὰ «κυριαρχικὰ δικαιώματα» τῆς Κωνσταντινουπόλεως δόθη­καν, λοιπόν, στὴν «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» καί ὄχι μόνο σὲ συγκεκρι­μένες Μητροπόλεις. Καὶ ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζουμε, κανεὶς μέχρι σήμερα, οὔτε Ἕλληνας ἄλλ’ οὔτε Κωνσταντινουπολίτης Ἱεράρχης δὲν ἔχει ἀρνηθεῖ ὅτι καὶ οἱ «Νέες Χῶρες» ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.
          Αὐτὸ ἀποδεικνύεται στὴν Πράξη, δεδομένου ὅτι οἱ «Νεο­χωρῖτες» Μητροπολῖτες μετέχουν στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἐφικτὸ στοὺς Ἕλληνες Μητροπολῖτες, ποὺ ὑπάγονται ἀπ’ εὐθείας στὸ Πατριαρχεῖο, δηλαδὴ οἱ Ἱεράρχες τῆς Κρήτης καὶ τῆς Δωδεκανήσου.
          Τὸ αὐτονόητο συμπέρασμα, ὅτι μὲ τὸ Συνοδικὸ Τόμο παρέχεται ἅπαξ διὰ παντὸς τὸ κυριαρχικὸ δικαίωμα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλ­λά­δος νὰ ἐντάσση στὴν Ἱεραρχία της ὅσες Μητροπόλεις προσαρ­τῶνται κατὰ καιροὺς στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια, εἶχε ἐξάγει καὶ ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης, πολέμιος μὲν τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου ἀλλὰ καὶ ὁ πλέον λεπτολόγος ἑρμηνευτής του. Γράφει: «Μένουσι δὲ ἔτι ὑπὸ τὴν Ἑκκλησιαστικὴν κυριαρχίαν τοῦ Ἁρχιεπισκόπου Κωνσταντι­νουπόλεως ἐκ τῶν ἀποτελουσῶν ἄλλοτε τὴν ἐπαρχίαν τῆς Ἁνατολικῆς Ἰλλυρίας ἐπαρχιῶν ἡ Θεσσαλία, ἡ Μακεδονία, αἱ δύο Ἤπειροι κλπ. διότι μένουσιν ἔτι ὑπὸ τὴν δεσποτείαν τῶν ἀλλοφύλων. Ἂν αὔριον ἀπελευθερωθῶσιν ἐξ αὐτῆς καὶ αὐτοὶ οἱ τόποι, ἀπελευθεροῦνται εὐθὺς καὶ αἱ Ἑκκλησίαι αὐτῶν ἐξ ἐκείνης, ὅ ἐστιν ἀπολαμβάνουσι πάλιν, ἃ ἐστερήθησαν καὶ κατὰ τοῦτο δίκαια. Διότι οὔτε νόμος, οὔτε κανών, οὔτε ἔθιμον ἀρχαῖον, οὔτε χρόνος ἐμποδίζουσιν αὑτὰς ἀπὸ τοῦ νὰ ἀπολαύσωσι τὰ οἰκεῖα δίκαια». Αὐτὰ τὰ γράφει ὁ Φαρμακίδης τὸ 1852 καὶ βεβαίως δὲν διανοεῖται, ὅπως καὶ κάθε λογικὸς ἄνθρωπος, ὅτι μποροῦσε νὰ ὑπάρξη ἐκ τῶν ὑστέρων ἡ τραγελαφικὴ καὶ ἀντικανονικὴ Πράξη τοῦ 1928.
          Δυστυχῶς ὁ ἐπινοητής της, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσό­στο­μος Παπαδόπουλος, στὴν προσπάθειά του νὰ ἀνταποκριθῆ στὴν τεχνητὴ κρίση, ποὺ παρουσιάσθηκε ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς ποιμαν­τορίας του, θεώρησε πὼς αὐτὴ ἡ Πράξη θὰ ἦταν συμβιβαστικὴ λύση (παρ’ ὅτι καὶ ὁ ἴδιος τὴν θεώρησε «παρὰ τοὺς Ἰεροὺς Κανόνας» καὶ ὡς λύση “οἰκονομίας”), ἔκαμε τὰ εὔκολα, δύσκολα, δὲν ἀξιοποίησε τὰ «κυριαρχικὰ δικαιώματα» ποὺ τοῦ παρέχει ὁ Συνοδικὸς Τόμος καὶ ἐνέπλεξε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σὲ δεινὴ περιπέτεια.
          Τὴν περιπέτεια αὐτὴ ἀναβιώνουμε σήμερα μὲ τὴν ἔνταση στὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ διαπι­στώνουμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι ὁ Πανεπιστημιακὸς Καθηγητὴς Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος μπορεῖ μὲν νὰ ἦταν ἀξιόλογος συγγραφεύς ἀλλά, μὲ τοὺς ἄστοχους χειρισμούς του, “χρέωσε” στὴν Ἐκκλησία μας, καὶ τὸ Παλαιοημερολογητικὸ Σχῖσμα καὶ τὴν Κρίση μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη!


Ο  ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ  ΤΟΜΟΣ  καί  τό
ΣΥΝΤΑΓΜΑ  τῆς Ἑλλάδος

Μερικοὶ προσπάθησαν νὰ χρησιμοποιήσουν ὡς ἐπιχείρημα ὑπὲρ    τοῦ Πατριαρχείου τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Συνοδικὸς Τόμος καὶ ἡ Πατρι­αρχικὴ Πράξη τοῦ 1928 κατοχυρώνονται στὸ ἰσχῦον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος. Δὲν ἔκαμαν, ὅμως, τὸν κόπο νὰ σκεφθοῦν λίγο περισ­σό­τερο πάνω στὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ καὶ γι’ αὐτὸ λησμόνησαν τὸ σπου­δαιότερο. Λησμόνησαν πὼς ὁ Συνοδικὸς Τόμος ρητῶς ὁρίζει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνο ἀναγνωρίζεται αὐτοκέ­φαλος ἀλλὰ καὶ διοικεῖ «τὰ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας ἐλευθέρως καὶ ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως»!

Αὐτὸ σημαίνει πολὺ ἁπλᾶ ὅτι, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἡ Πολιτεία δὲν ἔχει κανένα ἀπολύτως δικαίωμα νὰ ἐλέγξη τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὸ ἐὰν  καὶ κατὰ πόσον τηρεῖ τὸν Πατριαρχικὸ Τόμο καὶ τὴν Πατριαρχικὴ Πράξη (ἐφ’ ὅσον αὐτὸ τὸ ἀπαγορεύει ὁ προστατευόμενος ἀπὸ τὸ Σύνταγμα Συνοδικὸς Τόμος), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὅτι ἡ Ἐκκλησία διὰ τῆς Συνταγματικῆς κατοχυρώσεως τῶν ἀνωτέρω ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ὑποχρεώνη τὴν Πολιτεία νὰ ἐπικυρώνη τὶς Ἐκκλησιαστικὲς ἀποφά­σεις της ὥστε νὰ ἔχουν αὐτὲς καὶ νομικὴ ἰσχύ.
Αὐτὰ τὰ ἔχει ξεκαθαρίσει ὁ πολιτειοκράτης ἀλλὰ καὶ ἀπίστευτα λογικὸς ἄνθρωπος, ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης. Γράφοντας τότε:
« Ἂν ὁ Συνοδικὸς Τόμος γενῆ δεκτός, καὶ κατασταθῆ νόμος τῆς ἐπικρατείας, τίνος ἄλλου καταστατικοῦ νόμου ὑπάρχει χρεία; Ἀρχὴ αὐτοσύστατος, αὐθύπαρκτος, αὐθυπόστατος, ὅλως ἀνεξάρτητος ἀπὸ τῆς πολιτείας. Ἄλλο Κράτος ἐν Κράτει, ἐλευθέρως καὶ ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης Κοσμικῆς Ἐπεμβάσεως διοικοῦσα τὰ τῆς Ἐκκλησίας καθόλου... Πᾶς λοιπὸν ἄλλος νόμος εἶναι ὄχι μόνον περιττός, ἀλλὰ καὶ γελοῖος

Πρέπει νὰ καταλάβουν οἱ πολέμιοι τοῦ Ἑλλαδικοῦ αὐτοκεφάλου ὅτι τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κατοχυρώνει Πολιτειακὰ μόνο τὴν
Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ μόνον αὐτήν.
Τὴν προστατεύει, φερ’ εἰπεῖν, ἀπὸ ληστρικὲς ἐπεμβάσεις τῆς Πολιτείας, ὅπως κατὰ τὸ παρελθὸν ὁ νόμος Τρίτση ἔπεσε στὸ κενὸ γιατὶ προσέκρουσε στὸ «ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως».
Ἐξ ἄλλου, τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καὶ κάθε Σύνταγμα, ψηφίζεται γιὰ νὰ κατοχυρώνη τὰ δικαιώματα τῶν πολιτῶν τῆς χώρας καὶ ὄχι τὰ συμφέροντα τῶν ἀλλοδαπῶν. Πόσο μᾶλλον ὅταν οἱ ἀλλότριες διεκδικήσεις διασποῦν τὴν ἁρμονία τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων καὶ ταράσσουν τὴν εἰρήνη τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.
Τὸ θέμα, λοιπόν, δὲν θὰ τό λύση ἡ Πολιτεία. Δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα ἀναμίξεως, παρ’ ἐκτὸς τοῦ νὰ ὑπενθυμίση στὸ Φανάρι ὅτι τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ διατηρῆ τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα τῆς χώρας καὶ νὰ προστατεύη τὰ νομικὰ συμφέροντα καὶ δικαιώματα τῶν πολιτῶν καὶ ὑπηκόων της. Τὸ θέμα πρέπει να τὸ λύσῃ ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα ἡ μέλλουσα Πανορθόδοξος Σύνοδος. Στό θέμα αὐτὸ θὰ φανοῦν οἱ πραγματικοὶ σκοποὶ κάθε Ἱεράρχου καί, τότε, ἂν ἀποδειχθῇ ὅτι μέ τὰ γραφόμενά μου ἀδίκησα κάποιον ἢ κάποιους, τότε θὰ ζητήσω δημοσίως συγγνώμη!

Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
Πρωτοπρεσβύτερος  8/5/2015

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ»  8-5-2015

14 σχόλια:

  1. Τὸ ἅγιον Πνεῦμα, ὁ κατ΄ ἐπίγνωσιν θεῖος ζήλος, καὶ τὸ χρέος τοῦ ἱεροῦ καθήκοντος πρὸς τὸ ποίμνιο ποὺ τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος, καθοδήγησαν προφανέστατα τὸν ὀρθοδοξολογιώτατο ποιμένα, εἰς τρὀπον ὥστε βἀσει καὶ τῶν μακροχρονίων μελετῶν του στὰ ἱερὰ καὶ θύραθεν γράμματα, συνέταξε τοιαύτης προφητικῆς τεκμηριώσεως πόνημα, τὸ ὁποὶο ἀναγινώσκοντες ἐξ ἀρχῆς θεωρήσαμε ὅτι εἶναι μεταγενέστερο τῆς συνάξεως τοῦ Κολυμβαρίου (ψευτοσυνόδου καθ' ἡμᾶς).

    Διαβάζοντας χθὲς στὴν "ἀποτείχιση - ὁμολογία Ὀρθοδόξου Πίστεως" σχετικό κείμενο καὶ ἀκούγοντας εἰς ἄψογον Ἑλληνικήν Γλῶσσαν τἰς τοποθετήσεις τοῦ ἀποφοίτου καὶ Διδάκτορα πλέον τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Βοστώνης κ. Εὐσταθίου Βαλιώτη ποὺ ἀπηχοῦσε τὶς εὔλογες ἐπιθυμίες ὡς πρὸς ἀπεξάρτηση καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ὁμογένειας τῆς Ἀμερικῆς ἀπὸ κέντρα ἀποφάσεων καὶ διοικήσεως ἐντὀς Τουρκίας,

    https://apotixisi.blogspot.gr/2018/05/blog-post_44.html

    ἀλλὰ καὶ διαπιστώνοντας τίς μετακολυμπάρειες ἐξελίξεις στὸ χῶρο τῆς Ἑλλαδικῆς ἐπικρατείας μὲ τὰ πολλὰ ἐκκλησιαστικὰ καθεστῶτα καὶ μέρος τῆς Ἑλλαδικῆς ἐπικρατείας νὰ διεκδικεῖται ποιμαντικῶς καὶ διοικητικῶς, ἀρχικῶς ὄσον ἀφορᾶ τὰ Ἐκκλησιαστικά (καὶ ἔπειτα;) ἀπὸ ἐντὸς Τουρκίας κέντρο, κατανοοῦμε πόσο σωστά, τοποθετείται ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης ἐπὶ τοῦ θέματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τώρα τι κάνει ο π.Βολουδάκης;Κοινωνάει με την Ελλαδική ''εκκλησία'' !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχει απαντήσει σε όλες τις ενστάσεις περί Κολυμπαρίου και περί μνημονεύσεως ο π. Βασίλειος.

      Υπάρχουν δύο μορφές αποτειχίσεως, η μνημονεύουσα και η μη μνημονεύουσα, με τα επιχειρήματά της κάθε μία.

      Διαγραφή
  3. Για μια φορα ακομα ο γνωστος υμνητης του προτεσταντιζοντος υπαιτιου του κακοκεφαλου της εκκλησιας της ελλαδος π. Βουλουδακης ξαναχτυπα με νεο αρθρο του, σχετικα με το αυτοκεφαλο της εκκλησιας της ελλαδος και κατ επεκταση και των νεων χωρων. Την αυτοκεφαλια της εκκλησιας της ελλαδος δεν την αμφισβητη κανεις, αφου ειναι αυτοκεφαλη, συμφωνα με τον τομο του 1850. Το θεμα των νεων χωρων, ειναι λυμενο συμφωνα με την πραξη του 1928 αφου αυτο το σημαντικο κειμενο διεπει τις σχεσεις της ελληνικης πολιτειας με το οικουμενικο πατριαρχειο. Το ελληνικο κρατος, μετα την απελευθερωση των περιοχων της βορειου ελλαδος ζητα και επιδιωκει την λυση του προβληματος των μητροπολεων της βορειου ελλαδος, χωρις ομως το πατριαρχειο να χασει τα δικαιωματα του επι των επαρχιων αυτων και χωρις να αποψιλωθει. Ετσι η πραξη του 1928 ειναι μια ατυπη συμφωνια αναμεσα στο κρατος και το πατριαρχειο. Για την λυση του θεματος, οι αρχιερεις των νεων χωρων, ζητουν μεσω ενος τηλεγραφηματος προς τον προεδρο της δημοκρατιας και τους αρχηγους των τοτε κομματων το εξης. "Παρακαλουμεν αμεσον λυσιν ζητηματος δια ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ μετα της εκκλησιας της ελλαδος, επιφυλαττομενων οικουμενικω πατριαρχειω των κανονικων δικαιωματων. Σχετικα με τον ορο " αχρι καιρου" ο πατριαρχης κωνσταντινουπολεως βασιλειος ο γ σε επιστολη του προς τον υπουργο εξωτερικων καραπανο, γραφει. "Η τηρησις των διαταξεων τουτων τυγχανει απαραιτητος κανονικως, εφοσον προκειται ουχι περι τελειας συγχωνευσεως εκλησιαστικης, αλλα περι προσωρινης εκχωρησεως του δικαιωματος της διοικησεως". Το ιδιο διαστημα, ο καθηγητης του κανονικου δικαιου στο πανεπιστημιο αθηνων ραλλης, υποστηριζε την αποψη οτι το οικουμενικο πατριαρχειο εχει δικαιωμα και απο τον νομο και απο τις συμφωνιες οπως διατυπωθηκαν να αρει την εκκλησιαστικη διοικηση των νεων χωρων και να την αναλαβει καθε στιγμη. Επομενως ας σταματησουμε καθε συζητηση για τις νεες χωρες,οι οποιες ειναι αναποσπαστα τμηματα της ελληνικης επικρατειας και του οικουμενικου πατριαχειου. Οποιαδηποτε αλλη συζητηση ειναι εκ του πονηρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το άρθρο εἰναι δημοσιευμένο 8-5-2015. Πριν από 3 ἐτη και ένα μήνα. Το γράφει ἀλλωστε κάτω κάτω. Αλλά, φαίνεται ήταν τόσο μεγάλη η ταραχή σας για τις προφητικές και σωστἐς εν Χριστώ τοποθετήσεις του, που δεν το προσέξατε, ώστε να εκτίθεστε γράφοντας "Για μια φορα ακομα ο ... π. Βουλουδακης ξαναχτυπα"

      Όσο για το επιχείρημά σας ότι "Την αυτοκεφαλια της εκκλησιας της ελλαδος δεν την αμφισβητη κανεις, αφου ειναι αυτοκεφαλη, συμφωνα με τον τομο του 1850" και άρα κατἀ την ἀποψἰ σας κακώς ασχλούμεθα, αγαπητέ μας συνομιλητά και εν Χριστώ αδελφέ ή πάτερ, όποιος και εάν είστε, Ελληνικό Κράτος δεν είναι μόνο η Αθήνα και η Ελλάδα μέχρι τη Μελούνα. Χἀρις στη φιλοπατρία του Ελευθερίου Βενιζέλου που τόσο μισείτε, από το 1912 στο Ελληνικὀ Κράτος ενσωματώθηκαν η Μακεδονία, η Θράκη, Η Κρήτη, η Ἠπειρος και τα νησιά του Αιγαίου, ενώ μετά τον Β'Π.Π. και τα Δωδεκάνησα. Αυτές οι περιοχἐς της Ελεύθερης Ελλαδικής Επικράτειας δεν ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδος. Η Κρήτη έχει δική της Εκκλησία, την "Ἑκκλησία της Κρήτης", όχι ανεξάρτητη αλλά ημιαυτόνημη υπαγόμενη στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπὀλεως. Γιατί παρακαλώ; Δεν είναι Ελλάδα και η Κρήτη; Μήπως για να ανοίγουν οι ορέξεις των αυτονομιστών; Τα νησιά υπάγονται απ΄ ευθείας στην Κωνσταντινούπολη´ Γιατί παρακαλώ; Για να αμφισβητούν οι γείτονες ότι είναι Ελληνικά; Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρος και αγιώνυμο όρος υπάγονται εκκλησιαστικά διοικητικά και ποιμαντικά στην εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και μόνον δανεικά "επιτροπικώς" μέχρι κάποιον καιρό ("άχρι καιρού") διοικούνται από την Εκκλησία της Ελλάδος και οι επίσκοποί τους συμμετέχουν στην Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, ποιμαντικώς όμως ανήκουν στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως μνημονεύοντες τον εκάστοτε Πατριάρχη της! Γιατί παρακαλώ; Για να ανοίγουν οι ορέξεις της Τούρκικης προπαγάνδας; Πέραν αυτού, η Κωνσταντινούπολις είναι σκλαβωμένη, υπόδουλη, ανελεύθερη υπό καθεστώς Τούρκων ισλαμιστών εχθρών του Ελληνισμού ὠστε δεν είναι εφικτή η εν ελευθερία διαποίμανση των περιοχών της Ελλαδικής επικράτειας από κέντρον εκτός των συνόρων, και μάλιστα υπό ενός "πρώτου", όπως επιχειρείται να καθιερωθεἰ το "πρωτείο της Ανατολής".

      Διαγραφή
  4. ΕΛΕΟΣ! Εδώ ο κόσμος χάνεται και ο π.Β.Βολουδάκης ασχολείται ακόμα με την αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Για το συνέδριο της θεσ/νικης δεν είπε τίποτα. Μας είπε πριν δύο χρόνια οτι η σύνοδος της κρήτης απεθανε και εταφη και απο τότε ο ορθοδοξος τυπος δεν εχει ασχοληθει καθολου με αυτην και τα τραγικα αποτελεσματα της. Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Δυστυχώς είμαι σε θέση να γνωρίζω οτι υπάρχει παρασκηνιακή συμφωνια με τον αρχιεπισκοπο. Όλα ξεκινησαν απο εδω: http://orthodoxia.info/news/το-κοινωνικό-πολυϊατρείο-του-ναού-αγ-ν/ . Τα εκατερωθεν ανταλλαγματα δεν τα γνωριζω επ ακριβως, το μονο που ειμαι σε θεση να γνωριζω ειναι οτι ο ορθοδοξος τυπος υποσχεθηκε να σταματησει να κανει κριτικη στον αρχιεπισκοπο. Ακομα και για τα θρησκευτικα!

    ΥΓ.: Που ειναι ο π. Μαρκος Μανωλης και ο κ. Ζερβος να μας εμπευσουν σε νέους ομολογιακους αγώνες; Μεγαλο το κενο που αφησαν πισω τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το άρθρο είναι του Μαΐου 2015. Είναι όμως τόσο επίκαιρο που παρασυρθήκατε κι εσείς.

      Αφού η ψευδοσύνοδος απέθανε και ετάφη, γιατί να ασχολείται; Για να την νεκραναστήσει; Αρκεί η απαξίωσή της, που είναι σπουδαία καταγεγραμμένη πράξη ομολογίας. Αντί να καταφερώμεθα κατά των υποστηρικτών της ψευτοσυνόδου, ή όσων δεν την καταδίκασαν, επιτιθέμεθα σε κάποιον που με τόλμη και θάρρος τόλμησε να εκφράσει την άποψή του;

      Για τις καλές σχέσεις του π. Βασιλείου με τον νυν αρχιεπίσκοπο έγραψαν και ἀλλοι και μάλιστα επιθετικά εναντίον του. Δεν θα σας αμφισβητήσω. Όμως, το θέμα των εκτός Εκκλησίας της Ελλάδος διαφορετικών Εκκλησιαστικών καθεστώτωντων των νέων χωρών, της Κρήτης, των νησιών, του αγιωνύμου όρους είναι πρωτεύον θέμα, διότι, αν όλοι οι επίσκοποι κάθε γωνιάς της Ελλαδικής επικράτειας υπήγοντο σε μία Εκκλησία, την Εκκλησία της Ελλάδος, και συμμετείχαν σε μία Σύνοδο, και μνημόνευαν όλοι, ανεξάρτητοι από επηρρεασμούς εκ Τουρκίας την Ελλαδική Σύνοδο της Εκκλησίας τους και τον προκαθήμενό της, και όχι οι μισοί, επίσκοπο του Βοσπόρου, τότε όχι μόνον δεν θα εξηναγκάζοντο ορισμένοι Επίσκοποι να πάρουν ... Τουρκική υπηκοότητα, όχι μόνον η εκλογή τους δεν θα εξαρτάτο από εκτός Ελλάδος επισκοπές και πατριαρχεία, αλλά ίσως και το θέμα που αναφέρεστε, του αντιοικουμενιστμού, να είχε καλύτερη αντιμετώπιση από την Ενιαία Εκκλησία της Ελλάδος. Ευκολώτερα ολισθαίνει ένας, δυσκολώτερα εκατό.

      Διαγραφή
    2. Εκτιμώ πως εχετε πεσει θυμα και εσεις. Δεν εχετε κατανοησει οτι η συνοδος της κρητης για τους οικουμενιστες ουτε απεθανε και ουτε εταφη, διοτι τωρα στηριζονται σε αυτην και διωκουν κληρικους που αντιστεκονται. Οταν δεν θελουμε να αγωνιστουμε για τον οικουμενισμο, τον υποβαθμιζουμε και δεν ασχολουμαστε; Αυτη ειναι η λυση; Αυτο θα εκανε ο π. Μαρκος και ο κ. Ζερβος; Για συνελθετε λιγο επιτελους! Το πρωτευον δεν ειναι η αυτοκεφαλια αλλα ο οικουμενισμος! Η παναιρεση οπως την χαρακτηρισε ο αγ. ιουστινος! Ακουσατε εσεις καποιον συγχρονο πατερα της εκκλησιας (αγ. παισιο, αγ. ιουστινο κλπ.) να θεωρουν οτι το θεμα της αυτοκεφαλιας ειναι σημαντικοτερο απο τον οικουμενισμο;;; Μονο ο βολουδακης ασχολειται με την αυτοκεφαλια περισσοτερο απο τον οικουμενισμο.
      Ειστε θυμα αλλα το χειροτερο ειναι οτι ειστε ενοχο θυμα!!

      Διαγραφή

  5. "Την Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2018 το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής έγινε μια σεμνή εορτή προς τιμήν του Μακ. Αρχιεπισκόπου μας για την συμπλήρωση 10ετίας του στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών.

    Η δεκαετία αυτή ήταν καρποφόρος, αφού διεκπεραιώθηκαν πολλά και σημαντικά εκκλησιαστικά έργα, αποκατεστάθησαν δύο Κεντρικοί Ναοί, ο Μητροπολιτικός και ο άγιος Κωνσταντίνος Ομονοίας, οι οποίοι εχρόνιζαν σε ερειπιώδη κατάσταση, κυρίως όμως, δόθηκαν από τον Μακαριώτατον αρκετές μάχες με την πολιτεία, από τις οποίες εξήλθε νικήτρια η Εκκλησία μας, λόγω της συνετής, αλλά και ευφυούς οιακοστροφίας του.

    Η διαρρεύσασα δεκαετία συνέπεσε με την επιδείνωση των εσωτερικών αλλά και των εξωτερικών προβλημάτων της Πατρίδος μας και, όπως είναι φυσικό, επηρέασε άμεσα και την πνευματική ζωή του Τόπου μας, αλλά και την ενδοεκκλησιαστική διακονία.

    Έχουμε κατ’ επανάληψη τονίσει και με πολλούς τρόπους την άμεση σχέση της Πολιτικής ή Πολιτειακής ζωής με την πνευματική-λατρευτική εκκλησιαστική ζωή, όπως, επίσης, και την ανάγκη να αντιληφθή το Εκκλησιαστικό Σώμα αυτή την ταύτιση και να μην αδιαφορή για την επιλογή πνευματικών Αρχόντων. Δυστυχώς, και το Εκκλησιαστικό Πλήρωμα, αλλά και οι Ιεράρχες μας δεν εννοούν να ενστερνισθούν αυτή την αλήθεια και αναγκαιότητα και, γι’ αυτό, άφησαν εντελώς μόνον τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπόν μας να αντιμετωπίση την Πολιτειακή λαίλαπα, με εξαίρεση την συναντίληψή της στο θέμα της Μακεδονίας.

    Έγραψα και άλλοτε ότι οι πνευματικές και διοικητικές ικανότητες του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ. Ιερωνύμου συνετέλεσαν ώστε η παρουσία της Εκκλησίας μας κατά την περίοδο αυτή να μην γίνη αντικείμενο χλευασμού και ευτελισμού, μάλλον δεν να αποσπάση τον σεβασμό και την προσοχή ακόμη και των εχθρώ Της. Απόδειξη της αποδοχής και του σεβασμού της Πολιτείας στην προσωπικότητα του Μακαριωτάτου ήταν η σύσσωμη παρουσία στο εορταστικό Ιωβηλαίο του, όλων των Κρατικών λειτουργών, από του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού έως των αξιωματούχων της Δικαιοσύνης, του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας.

    Ευχόμεθα υικώς στον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπόν μας κ. Ιερώνυμον Β΄ έτη πολλά και ευλογημένα, αλλά και πνευματική δύναμη και φωτισμόν παρά Θεού στην ιδιαιτέρως δύσκολη πηδαλιουχία των ημερών που έρχονται…"

    Δημοσιεύτηκε στό περιοδικό του ναού Αγίου Νικολάου Πευκακίων και φέρει την υπογραφή :

    π. Βασίλειος Βολουδάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ποῦ "κολλάει, ὅμως, τὸ κείμενο τοῦ σχολίου 28 Μαΐου 2018 - 4:25 μ.μ. μὲ τὸ θέμα τῆς κυρίως ἀναρτήσεως;

    Ἀποκλείεται, νὰ ἔχῃ δίκαιο ὁ π. Βασίλειος στὸ ἕνα θέμα, τῆς μὴ ἑνιαίας καὶ κατακερματισμένης Ἐκκλησίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους καὶ νὰ μὴν ἔχει στὸ ἂλλο, τῶν τόσων ἐπαίνων ὑπὲρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου, ὁ ὁποῖος, ἐὰν ἦτο ὁ πηδαλιοῦχος -ἀντικανονικῶς, ἐφ' ὅσον ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας εἶναι ποὺ μόνη ἐκείνη, οὔτε κἂν ἡ Δ.Ι.Σ. ἐν Χριστῷ κατευθύνει τὴν Ἐκκλησία- ἔρριξε τὸ σκᾶφος στὴν ξέρα τοῦ Κολυμβαρίου;


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τό σχόλιό σας 10.55 είναι πολύ διαταραγμένο και δεν βγάζει κανείς νόημα στην προσπάθειά σας νά υποστηρίξετε τί ; Τελικά κατευθύνει την εκκλησία ο αρχιεπίσκοπος ή όχι ; Την οδηγεί από την μία ήττα στην άλλη ή όχι ; Κατέστησε την εκκλησία αφωνότερη ιχθύος ή όχι ; Πόσο δέσμιος είναι της Ιεράς Συνόδου όπως λέτε ; Από την Ιερά Σύνοδο πήρε μία εντολή για την Σύνοδο του Κολυμπαρίου. Όμως αυτός έκανε του κεφαλιού του ή ό.τι του υπαγόρευσαν νά κάνει . Την Σύνοδο της εκκλησίας της Ελλάδος την έγραψε στά παλιά του τά παπούτσια . Μήν σας ταίζει μέ τέτοια κουραφέξαλα ο πνευματικός σας . Αυτό σας λέει οτι ο καλός αρχιεπίσκοπος είναι δέσμιος της Ιεράς Συνόδου ; Η Ιερά Σύνοδος είναι κακή , γιατί μετά τό Κολυμπάρι δεν του έδωσε τά παπούτσια στό χέρι .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τὰ δύο θέματα εἶναι ἀνεξάρτητα. Φρονῶ ὅτι στὸ πρῶτο (τοῦ πολυκερματισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλαδικῆς ἐπικρατείας) ἔχει δίκαιο ὁ π. Βασίλειος.

      Στὸ ἄλλο θέμα, ἡ λογική μου εἶναι ἡ ἑξῆς καὶ θὰ τὴν ἐκθέσω μὲ τὴ μαιευτικὴ μέθοδο τοῦ Σωκράτους: Ὑπάρχει Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας; Ὑπάρχει. Εἶναι σύμφωνα μὲ τὴν ἐν Χριστῷ άλήθεια καὶ Πίστη τὸ κυρίαρχο ὄργανο διαποιμάνσεως τῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι. Τὸ τεχνούργημα τῆς Δ.Ι.Σ. εἶναι αὐθαίρετος νεωτερισμὸς ποὺ δἐν ἔχει καμμιά σχέση μὲ τὴ διαχρονική Ἐκκλησία; Ἀσφαλῶς. Ὁ προκαθήμενος (ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν) ὁ καὶ ἀρχιεπίσκοπος ἀποκαλούμενος, (καὶ ...πάσης Ἑλλάδος, ἐπίσης) εἶναι ἐν Χριστῷ ἕνας ἐπίσκοπος ἴσος μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἐπισκόπους, ἁπλῶς ὡς ὁ ἐπίσκοπος τῆς Πρωτευούσης τοῦ Κράτους, εἶναι ὁ συντονιστής, ὁ προεδρεύων κλπ. τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι.

      Πᾶμε στὸ "διὰ ταῦτα": Ἄν κάποιος ἀρχιεπίσκοπος τρελλαίνεται καὶ φρονεῖ ὅτι: "ἡ Ἐκκλησία εἶμαι ἐγώ, ὁ πηδαλιοῦχος, ὁ οἱακοστρόφος, ὁ πρῶτος", καὶ δὲ συμμαζεύεται, τότε ποῖος ἔχει χρέος νὰ τὸν συμμαζέψῃ; Ἀσφαλῶς ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τὴς Ἱεραρχίας. Ἄν οἱ Συνοδικοί, γιὰ τοὺς λόγους των, ποιοῦν τὴν νῆσσαν, τίς πταίει; Ὁ παράφρων, οἱ συνοδικοί ἢ ἅπαντες;

      Διαγραφή
  8. Και οι αναιδείς κόλακες μήπως έχουν κάποια ευθύνη τουλάχίστόν έναντι του εαυτού των ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πόσο φανερός ἔγινε μέσα 'από τήν ἀνωνυμία του ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΣ!!! ΜΕΝΟΣ-ΧΟΛΗ-ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΑ- προκειμένου νά δυσφημήση τον π. Βασίλειο Βολουδάκη. Γιατί δέν τόν ἀντιμετωπίζει μέσω SKYPE πού θα βιντεοσκοπηθῆ καί θά εἶναι ἀναμφισβήτητο; Ἔτσι ἔγραψε ὁ π. Βασίλειος στόν Ὀρθ. Τύπο. Θέλει ὁ κ. Τελεβάντος ἀλληλογραφία γιά νά παρανοεῖ καί νά ἀλλοιώνει διαρκῶς τά γραφόμενα, μέχρι νά περάσουν μερικά χρόνια; Ἤδη σέ αὐτά τά λίγα πού του ἔγραψε ὁ π. Βασίλειος, διαστρέφοντας τήν πραγματικότητα ὁ κ. Τελεβάντος, παραποιεῖ ἐντελῶς τά κείμενα ΜΈ ΤΊς ἈΠΑΝΤΉΣΕΙς ΤΟΥ. Μέ ποιά ἀξιοπιστία ζητεῖ γραπτό διάλογο; Περιμένουμε ὅλοι μέ ἀνυπομονησία αὐτόν τόν διάλογο μέσω τοῦ SKYPE. Ἰδού ἡ Ρόδος κ. ΤΕΛΕΒΑΝΤΕ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου