Το θρυλικό άρθρο της Sabah για την Άλωση: «Πήραμε με τη βία την Ιωνία και φοβόμαστε ότι κάποια ημέρα θα την πάρουν πίσω»

Σαν σήμερα πριν από 565 χρόνια ο Ελληνισμός έχανε δια παντός (;) την πρωτεύουσά του την Κωνσταντινούπολη, από τα στίφη των τουρκικών βαρβαρικών ορδών. Παρόλα αυτά ο Ελληνισμός συνέχισε να ζει στην Μικρά Ασία και στην Πόλη για άλλους πέντε αιώνες παρά τα όσα υπέφερε από τον Τούρκο κατακτητή.

Όμως ήρθαν κι άλλες αποφράδες ημέρες και μάλιστα όλες μαζεμένες στον 20ο αιώνα, όπως τον Σεπτέμβριο του 1922, όταν και ξεριζώθηκε ο μικρασιατικός Ελληνισμός κατόπιν απίστευτων σφαγών και ακολούθησαν οι οργανωμένοι διωγμοί του 1945, 1955, 1963 και 1974 κατά τους οποίους εκδιώχθηκε η άλλοτε ακμάζουσα ελληνική μειονότητα της Πόλης.

Έτσι οι εστίες των Ελλήνων που υπήρχαν στην Ιωνία για πάνω από 3.000 χρόνια έπαψαν να καίνε.

Όλη η Μικρασία στην οποία κατοικεί σήμερα ο τουρκικός λαός είναι... κλεμένη. Φυσικά δεν ζητάμε νέους πολέμους, αλλά τουλάχιστον την αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας και να μην εορτάζουν κάθε χρόνο οι Τούρκοι την καταλήστευση των αρχέγονων ελληνικών εδαφών με αυτόν τον προκλητικό τρόπο

Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, το οποίο δημοσιεύθηκε τπ 2009 στην τότε έγκυρη εφημερίδα «Sabah», από τον Εngin Αrdic, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία, στηλιτεύεται ο τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου... 

Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει μια σειρά από αλήθειες τις οποίες και το κεμαλικό και το ερντογανικό ισλαμικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθούν να καταπνίξουν. 

Αξίζει να παρατεθεί το πλήρες κείμενο όπως το μετέφρασε το 2009«το Βήμα» από τη συγκεκριμένη διεύθυνση της τουρκικής εφημερίδας «Sabah» το οποίο έχει ως εξής: 

«ΑΝ διοργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα: “Θα πάρουμε πίσω την Πόλη”... 

ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη... (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο!) 

ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Ελληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Ηasan και τον γκρέμιζε κάτω... ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής και έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης... (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο!)... 

ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά σταυρό... 

ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα μας άρεσε; 

Δεν θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, ώσπου θα ανακαλούσαμε τον πρεσβευτή μας από την Ελλάδα. Τότε γιατί το κάνετε εσείς αυτό κάθε χρόνο; Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (σ.σ.: την Αλωση) σαν να ήταν χθες; 

Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή (μ΄ αυτές τις γιορτές που κάνετε) διακηρύσσετε σε όλον τον κόσμο ότι “αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήλθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία”. 

Για ποιον λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση έξι αιώνων; 

Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια ημέρα θα δοθεί πίσω; 

Μη φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατ. Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατ.· και αν ακόμη την πάρουν, δεν μπορούν να την κατοικήσουν. 

Και οι δικοί μας που γιορτάζουν την Αλωση είναι μια χούφτα φανατικοί, μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα. 

Ρε σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις ημέρες και τρεις νύχτες συνεχώς, τι θα απαντήσουμε; 

Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς; 

Αντί να περηφανευόμαστε για τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε για αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Ολη η Ανατολή είναι περιοχή με τη βία κατακτημένη... 

Ακόμη και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μάνα, dolu=γεμάτη) αλλά προέρχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή.

Ακόμη και η ονομασία της Ισταμπούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Εbliya Celebi “εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάμ”, τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το “εις την Πόλιν”. 

Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι΄ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δεν μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια... 

Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη, χωρίς όμως πολλές φανφάρες...».