Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017


     Ἡ Βίβλος ἢ Ἁγία Γραφή, ἀποτελούμενη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, εἶναι γραμμένη ἡ μὲν Παλαιὰ σὲ 11 αἰῶνες, ἀπὸ τὸ 1500 π.Χ. περίπου μέχρι τὸ 420 π.Χ., ἡ δὲ Καινὴ σὲ 22 χρόνια, ἀπὸ τὸ 49 μ.Χ. μέχρι τὸ 70. οἱ συγγραφεῖς τῶν βιβλίων τῆς Π. Διαθήκης εἶναι περισσότεροι ἀπὸ 60 προφῆτες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἶναι γνωστοὶ μόνο 22· μόνο οἱ τῶν Ψαλμῶν εἶναι κι αὐτοὶ περίπου 22, ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἶναι γνωστὸς μόνο ἕνας, ὁ κυριώτερος. τῆς Κ. Διαθήκης οἱ συγγραφεῖς εἶναι 8 ἀπόστολοι ὅλοι γνωστοὶ κι ὠνομασμένοι. τὰ 14 ἀρχαιότερα βιβλία τῆς Π. Διαθήκης εἶναι καὶ τ’ ἀρχαιότερα ἀναγνώσιμα βιβλία τοῦ κόσμου, ἀφοῦ ἀναγνώσιμα κείμενα τῆς ἀρχαιότητος εἶναι μόνο τ’ ἀλφαβητικά, τὸ δὲ ἀλφάβητο ἐφευρέθηκε γιὰ νὰ γραφοῦν μ’ αὐτὸ τὰ τρία πρῶτα βιβλία τῆς Π. Διαθήκης, Γένεσις, Νόμος(= Ἔξοδος Λευϊτικὸν Ἀριθμοί), καὶ Δευτερονόμιον. καὶ μέχρι τὸν Θ’ π.Χ. αἰῶνα, ποὺ καταγράφηκαν ὁπωσδήποπτε τὰ δυὸ Ὁμηρικὰ Ἔπη Ἰλιὰς καὶ Ὀδύσσεια, δὲν ὑπάρχουν στὸν κόσμο ἄλλα βιβλία. τὰ βιβλία τῆς Π. Διαθήκης ὅλα γράφτηκαν στὴν ἑβραϊκὴ γλῶσσα, κι ἀνάμεσα στὰ ἔτη 285-246 π.Χ. μεταφράστηκαν ἀπὸ ἑλληνομαθεῖς κι ἑλληνογλώσσους Ἑβραίους στὴν ἑλληνική· αὐτὴ εἶναι ἡ μετάφρασι τῶν Ἑβδομήκοντα, τὸ ἀρχαιότερο μεταφραστικὸ ἔργο τῆς ἀνθρωπότητος. τὸ πρωτότυπο ἑβραϊκὸ κείμενο οὐσιαστικὰ καταστράφηκε κατὰ τὰ ἔτη 110-135 μ.Χ. μὲ τὶς ὑπερβολικὲς ἐπεμβάσεις τῶν ἐχθρῶν τῆς Χριστιανικῆς πίστεως Ἰουδαίων ῥαββίνων, ὁπότε ἡ μετάφρασι τῶν Ἑβδομήκοντα ἐπέχει τὴ θέσι τοῦ πρωτοτύπου. ἡ δὲ Καινὴ Διαθήκη γράφτηκε πρωτοτύπως στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. ἀπὸ τοὺς ὀχτὼ ἀποστόλους, ποὺ τὴν ἔγραψαν, οἱ πέντε, Παῦλος Λουκᾶς Ματθαῖος Ἰωάννης καὶ Μᾶρκος, ἔγραψαν μόνοι, ἐπειδὴ ἤξεραν καλὰ ἑλληνικὰ – ὁ Ἰωάννης, ὅπως φαίνεται στὸ κείμενό του, ὄχι καὶ πολὺ καλά– , οἱ δὲ ἄλλοι τρεῖς Πέτρος Ἰάκωβος καὶ Ἰούδας, ὀλιγογράμματοι ὄντες, ἐπειδὴ ἤξεραν μὲν νὰ μιλοῦν ἑλληνικά, ἀλλ’ ὄχι καὶ νὰ γράφουν σωστά, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ὁμολογία τοῦ Πέτρου κι ἀπὸ τὰ καλὰ ἑλληνικὰ τοῦ κειμένου του, ἔγραψαν μέσῳ ἑλληνογλώσσου ὑπογραφέως καθ’ ὑπαγόρευσι. Διαθήκη σημαίνει συνθήκη, συμφωνία, συμβόλαιο· ἐξυπακούεται μεταξὺ θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. στὸ πρῶτο συμβόλαιο οἱ συμβαλλόμενοι εἶναι ὁ Κύριος κι ὁ Ἰσραήλ, στὸ δεύτερο ὁ Κύριος κι οἱ Χριστιανοί.
     Τὸ κείμενο τῆς Π. Διαθήκης, δηλαδὴ ἡ μετάφρασι τῶν Ἑβδομήκοντα (Ο’), εἶναι κάπως φθαρμένο, ἐνῷ τὸ κείμενο τῆς Κ. Διαθήκης εἶναι τὸ καλλίτερα διατηρημένο ἀπ’ ὅλα τ’ ἀρχαῖα κείμενα τῆς ἀνθρωπότητος. ἡ Βίβλος γενικὰ ἔχει τὰ περισσότερα χειρόγραφα ἀπ’ ὅλα τὰ κείμενα τῆς ἀνθρωπότητος, τ’ ἀρχαιότερα καὶ τὰ ἐπιμελέστερα. 2.000 χειρόγραφα τῶν Ο’ ἡ Π. Διαθήκη καὶ 5.500 χειρόγραφα τοῦ ἑλληνικοῦ πρωτοτύπου ἡ Κ. Διαθήκη. τὸ 13% ὅλων γενικῶς τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν χειρογράφων εἶναι Βίβλος, ἐνῷ τὸ ὑπόλοιπο 87% τὸ μοιράζονται 2.100 συγγραφεῖς, 1.500 Χριστιανοὶ καὶ 600 εἰδωλολάτρες· τοὺς πέφτει κατὰ μέσον ὅρο ἀπὸ 0,04%· δηλαδὴ 25 χειρόγραφα. μέχρι τὸν Θ’ μ.Χ. αἰῶνα σχεδὸν δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο ἄλλο χειρόγραφο βιβλίο, ἐνῷ τῆς Βίβλου ὑπάρχουν μόνο μέχρι τότε 300 ἀκέραια χειρόγραφα. καὶ στὶς μεταφράσεις ἡ Βίβλος ἔρχεται πρώτη στὴν παγκόσμια γραμματεία, ἔχοντας μέχρι τὸν Θ΄ αἰῶνα 18 μεταφράσεις ἡ Π. Διαθήκη, πλὴν τῆς τῶν Ο’, καὶ 22 ἡ Κ. Διαθήκη. ἡ πρώτη μετάφρασι ἄλλου κειμένου τῆς ἀνθρωπότητος ἐμφανίζεται πολὺ ἀργότερα. σήμερα δὲ ἡ Βίβλος ἔχει περίπου 2.000 μεταφράσεις, ἐνῷ οἱ πιὸ πολυμεταφρασμένοι συγγραφεῖς τῆς ἀνθρωπότητος φτάνουν τὶς 30 μεταφράσεις. καὶ στὶς ἐκδόσεις, ἐνῷ οἱ ἄλλοι συγγραφεῖς φτάνουν τὶς 100.000 ἀντιτύπων (χρυσὸ βραβεῖο μπὲστ σέλλερ) καὶ καμμιὰ φορὰ τὶς 200.000 (πλατινένιο βραβεῖο), ἡ Βίβλος μόνο σὲ μία χρονιὰ ξεπερνάει κάθε χρόνο τὰ 300.000.000· τὸ 1975 308.000.000· ἑκατομμύρια, ὄχι χιλιάδες. σ’ ὅλ’ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ἡ Βίβλος εἶναι στὸν κόσμο ὁ ἀπλησίαστος γίγαντας, ὁ βασιλεὺς τῶν βιβλίων, τὸ βιβλίο· ἡ Βίβλος.
       Ἡ Βίβλος εἶναι ἡ ἀποκλειστικὴ πηγὴ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. ἡ μεταβιβλικὴ γραμματεία καὶ παράδοσι ἀποτελεῖ μόνο ἑρμηνευτικὸ σχόλιο τῆς Βίβλου. εἶναι δὲ σὲ ἔκτασι ὑπερπενταπλάσια ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν γραμματειῶν τῆς ὑφηλίου. ἡ μεταβιβλικὴ γραμματεία καὶ παράδοσι εἶναι βέβαια ἀπαραίτητη γιὰ τὴν κατανόησι τῆς Βίβλου, ἀλλ’ ὄχι πρωτογενὴς πηγή. ἀκόμη καὶ οἱ οἰκουμενικὲς σύνοδοι, ποὺ εἶναι τὸ ὕψιστο ἀποφθεγγόμενο ὄργανο τῆς ἐκκλησίας, ὅπως δείχνουν οἱ ἴδιες καὶ στοὺς περὶ πίστεως ὅρους των καὶ στοὺς διοικητικοὺς κανόνες των καὶ στὰ ὑπόλοιπα πρακτικά τους, πρῶτον μὲν οὐδέποτε ἐπεισάγουν κάποιο νέο νόημα τῆς πιστευτέας ἀληθείας, ἀλλὰ καὶ τὸ τρέμουν κάτι τέτοιο ὡς θανάσιμη ἐκτροπή, δεύτερον δέ, προκειμένου νὰ στηρίξουν τὰ λεγόμενά τους, ἐπικαλοῦνται συνεχῶς γιὰ τὸ κάθε τὶ τὸ κείμενο τῆς Βίβλου. δὲν ὑπάρχει περίπτωσι νὰ διαφωνῇ ἕνα μεταβιβλικὸ κείμενο μὲ τὴ Βίβλο ἢ νὰ προσθαφαιρῇ καὶ νὰ τροποποιῇ, καὶ ν’ ἀποτελῇ ἱερὰ παράδοσι τῆς ἐκκλησίας. εἶναι καὶ θεωρεῖται αὐτόχρημα ἀπόβλητο. ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Φώτιος Κωνσταντινουπόλεως τὸν Θ’ αἰῶνα στὴν πρὸς Ἰωάννην Ἀκυληΐας Ἐπιστολή του, ὁποιοδήποτε κείμενο διαφωνεῖ μὲ τὴ Βίβλο, ἔκρινε μόνο του τὸν ἑαυτό του ἀπόβλητο. τόσο οἱ παπικοί, τῶν ὁποίων ὁ ἀρχηγός, ὁ πάπας τῆς Ῥώμης, στὴν ἐν Τριδέντῳ «οἰκουμενική» τους σύνοδο τοῦ 1545-46, μὲ τὴν ὁποία προσπαθοῦν ν’ ἀμυνθοῦν ἐναντίον τῶν νεοφανῶν προτεσταντῶν, ἔκρινε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία ἰσόκυρη μὲ τὴ Βίβλο τὴν κατ’ αὐτὸν «ἱερὰ παράδοσι τῆς ἐκκλησίας» — τὸ ὄνειρο τοῦ πάπα Ῥώμης Νικολάου Α’ ποὺ ἤθελε νὰ τὸ ἐπιβάλῃ στὸ Φώτιο, πρὶν ὁ Φώτιος τὸν καθαιρέσῃ ὡς αἱρετικό —, ἐννοώντας ὁ τοῦ 1546 πάπας Ῥώμης ὡς «ἱερὰ παράδοσι τῆς ἐκκλησίας» τὰ προσωπικά του ἀλάθητα δῆθεν δόγματα (decreta), ὅσο καὶ οἱ προτεστάντες ὅλοι, οἱ ὁποῖοι ἀπέρριψαν τὴ βοήθεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑρμηνευτικῆς παραδόσεως, κι «ἑρμηνεύουν» τὴ Βίβλο ἀβοήθητοι ἀπ’ αὐτή, ὁ καθένας σὰν παπίσκος, βρίσκονται σὲ ἐκτροπή. οὔτε τὸ ἑρμήνευμά τους εἶναι Βίβλος, οὔτε αὐτοὶ Χριστιανοί. τὸ πολὺ πολὺ εἶναι ἀβάπτιστοι κατηχούμενοι ὅσοι ἀπ’ αὐτοὺς διαβάζουν στραβὰ κουτσὰ τὴ Βίβλο κι ἔχουν μιὰ ἀσαφῆ ἰδέα γιὰ τὸ περιεχόμενό της. χωρὶς τὴν ἱερὰ εἰσαγωγικὴ κι ἑρμηνευτικὴ παράδοσι τῆς ἐκκλησίας σήμερα, μετὰ 2.000 χρόνια, δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε οὔτε πόσα καὶ ποιά εἶναι τὰ ἐπὶ μέρους βιβλία τῆς Βίβλου. τὸ ποιά εἶναι τὰ βιβλία τῆς Βίβλου οἱ προτεστάντες τὸ παραλαμβάνουν ἀπὸ τὸν τυπογράφο τὸ βιβλιοδέτη καὶ τὸ βιβλιοπώλη, ἢ τὸ πολὺ πολὺ οἱ κορυφαῖοι ἐπιστήμονές των ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους τοῦ ΙF’ αἰῶνος, οἱ παπικοὶ τὸ παραλαμβάνουν ἀπὸ τὸ καπρίτσι τοῦ πάπα τῆς Ῥώμης, καὶ πιὸ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸ δόγμα (decretum) τοῦ πάπα Ῥώμης Παύλου Γ’ τῆς 8 - 4 - 1546, ἐνῷ οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τὸ παραλαμβάνουν ἀπὸ τὴν ἱερὰ παράδοσι τῆς ἐκκλησίας. ἡ ἱερὰ παράδοσι τῆς ἐκκλησίας προσδιορίζει πόσα καὶ ποιά βιβλία εἶναι τὰ τῆς Βίβλου, ποιό εἶναι τὸ αὐθεντικό τους κείμενο, ποιοί εἶναι οἱ συντάκτες τῶν βιβλίων της καὶ κάτω ἀπὸ ποιές ἱστορικὲς συνθῆκες γράφτηκαν αὐτά, καὶ ποιά εἶναι ἡ ἑρμηνευτική τους κλείδα· αὐτὰ τὰ τέσσερα μόνο· φτάνει δὲ μόνο μέχρι ἐδῶ, κι ἀφήνει τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως ἀποκλειστικὰ στὴ Βίβλο. εἶναι δηλαδὴ ἡ ἱερὰ παράδοσι τῆς ἐκκλησίας παράδοσι τῆς Βίβλου, τὸ διαβιβαστικὸ μόνο τῆς Βίβλου, καὶ τίποτε πέρα ἀπ’ αὐτό. στὴν ἐκκλησία τὰ πάντα εἶναι ἀνακλητά, τροποποιήσιμα, καὶ βελτιώσιμα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ Βίβλο ποὺ ὡς λόγος τοῦ θεοῦ ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ἀναλλοιώτου θεοῦ.
      Στὴ Χριστιανικὴ πίστι ἡ Π. Διαθήκη εἶναι ἰσχυρὴ ὡς πρὸς τὴν ἱστορία καὶ τὴν ἀποκάλυψι, βελτιωμένη ἀπὸ τὴν Κ. Διαθήκη ὡς πρὸς τὸν ἠθικὸ νόμο, καὶ ἄκυρη ὡς πρὸς τὸ τελεστικὸ στοιχεῖο. ἡ Χριστιανικὴ πίστι πρῶτον δέχεται ὅλη τὴν ἱστορία καὶ τὴν ἀποκάλυψι τῆς Π. Διαθήκης, δεύτερον καταργεῖ λ.χ. τὴν πολυγαμία ἐγκαθιδρύοντας τὴ μονογαμία ἢ καταργεῖ τὴ μέχρι φόνου τιμωρία τῶν ἀσεβῶν καὶ κάθε ἐπίγεια κύρωσι καὶ θεσπίζει τὸ εἴ τις θέλει, καὶ τρίτον καταργεῖ στὴ λατρεία τὶς θυσίες ζῴων λ.χ. καὶ τὴν περιτομὴ καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο τὸ τελεστικό. ἡ δὲ Κ. Διαθήκη εἶναι στὴν ἐκκλησία τὸ αἰώνιο, τὸ ἀκατάργητο, τὸ αὔταρκες, τὸ τέλειο, τὸ ἀβελτίωτο, τὸ μὴ ἐπιδεχόμενο συμπλήρωσι. στὴν ἐκκλησία ἀνώτερη πάσης κριτικῆς καὶ ἀπαραβίαστο κῦρος εἶναι μόνο ἡ Βίβλος, ὅλα δὲ τὰ ἄλλα ὑπόκεινται σὲ κριτική, καὶ εἶναι ἀνακλητὰ καὶ τροποποιήσιμα. ἡ Βίβλος εἶναι θεόπνευστη, διότι θεόπνευστοι ὑπῆρξαν καὶ οἱ συγγραφεῖς της, τῆς δὲ θεοπνευστίας δὲν ὑπάρχει κλιμάκωσι καὶ διαβάθμισι, οὔτε «πρωτοκανονικὰ καὶ δευτεροκανονικὰ βιβλία», ὅπως εἶπε προσφάτως ἕνας ἐξ Ἰουδαίων παπικὸς καλόγερος καὶ ἔσπευσαν νὰ τὸ χάψουν καὶ οἱ προτεστάντες· εἶναι ὅλα τὰ βιβλία τῆς Βίβλου κανονικὰ καὶ ἐξ ἴσου θεόπνευστα. οἱ μεταβιβλικοὶ Χριστιανοὶ συγγραφεῖς εἶναι ἁπαξάπαντες μόνο θεοφώτιστοι, μέσῳ τῆς Βίβλου τὴν ὁποία μελετοῦν γιὰ νὰ φωτίζωνται, ὑπάρχει δὲ κλιμάκωσι καὶ διαβάθμισι τοῦ φωτισμοῦ των, ἀκριβῶς ὅπως ὑπάρχει πολλὴ ἢ λίγη ἐπιστημονικὴ κατάρτισι τῶν διαφόρων ἐπιστημόνων στὶς διάφορες ἐπιστῆμες. ὅσο περισσότερο εἶναι γνῶστες τῆς Βίβλου καὶ σύμφωνοι μ’ αὐτή, τόσο πιὸ θεοφώτιστοι εἶναι, ὅσο λιγώτερο εἶναι γνῶστες, τόσο λιγώτερο εἶναι καὶ θεοφώτιστοι· κι ἂν τὴν ἀγνοοῦν, εἶναι τελείως ἀφώτιστοι, κι ἂν διαφωνοῦν μ’ αὐτὴ σὲ κάτι, τότε εἶναι σκοτισμένοι αἱρετικοί, ὅποιοι κι ἂν εἶναι αὐτοί. κι αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς Χριστιανούς.
      Ἐνώπιον τοῦ θεοῦ ἁπαξάπαντες οἱ Χριστιανοί, ὅσοι δὲν ἀστειεύονται μὲ τὴν πίστι τους καὶ δὲν ἔχουν ἄλλο κίνητρο τῆς χριστιανικῆς των ἰδιότητος ἐκτὸς ἀπὸ τὸν πόθο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας των, ζῶντες καὶ κεκοιμημένοι, εἶναι ἅγιοι· διότι ἔτσι τοὺς χαρακτηρίζει ἡ Βίβλος. καὶ παρ’ ὅλο ποὺ ὑποκειμενικῶς ὑπάρχουν ἀπεριόριστοι βαθμοὶ ἁγιότητος, δὲν ὑπάρχει ἀντικειμενικῶς διάκρισι δύο ποιοτήτων Χριστιανῶν, ζώντων ἢ κεκοιμημένων, ἁπλῶν δηλαδὴ Χριστιανῶν πρῶτον καὶ δεύτερον ἁγιωτάτων, ἢ ἁπλῶς σεσωσμένων πρῶτον καὶ δεύτερον ἁγίων ἢ ὁσίων. ὅσοι κάνουν τέτοια διάκρισι, στὴν Ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Ἰούδα χαρακτηρίζονται ὡς αἱρετικοὶ κι ἀποκαλοῦνται ἀποδιορίζοντες. ἡ μεταβιβλικὴ γραμματεία ὅλη εἶναι ἀνθρώπινη, καὶ ὄχι θεία ὅπως ἡ Βίβλος. ἀλλὰ φυσικὰ λίγο ἢ πολὺ εἶναι κατὰ τὸ μέτρο καὶ τὸ βαθμὸ τῆς συνέσεώς της καὶ κυρίως τῆς ὁμοφροσύνης της πρὸς τὴ Βίβλο θεοφώτιστη. ἐπειδὴ ὁ θεὸς διὰ τῆς Βίβλου φωτίζει. ἡ Χριστιανικὴ ἐκκλησία ἡ ὀρθόδοξη δέχεται ὡς ἀλάθητη καὶ θεόπνευστη μόνο τὴ Βίβλο, μεριμνᾷ γιὰ τὴ διαφύλαξι τῶν βιβλίων μόνο τῆς Βίβλου, εὐθύνεται καὶ εἶναι ἀλληλέγγυος μόνο γιὰ τὴ Βίβλο, κι ἀντλεῖ τὴν πίστι της καὶ τὴν ὁμολογία της καὶ τὸ δόγμα της μόνο ἀπὸ τὴ Βίβλο, ὅπως δείχνει καὶ ἡ ἀποδεικτικὴ τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων καὶ τῶν ἀρχαίων ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων σὰν τὸ Μ. Ἀθανάσιο, τὸν Ἰωάννη Χρυσόστομο, τὸ Φώτιο καὶ ἄλλους. ἡ ἐκκλησία ἔχει τὴ Βίβλο Κανόνα της καὶ τὴ λέει κιόλας ἔτσι.
 
 
Μελέτες 1 (2008)

25 σχόλια:

  1. Ευχαριστοῦμε θερμἀ και τον συγγραφέα και τον ιστολόγο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βάσει τῶν πληροφοριῶν ποὺ παραθέτει ὁ βιβλικὸς καθηγητής, τὸν ὁποῖο ἐμπιστεύομαι διότι εἶναι κραταιὸς ἑρμηνευτὴς τῶν Γραφῶν, σοφὸς καὶ ἄνθρωπος μεγάλης πίστεως, πληροφοριῶν τόσο γιὰ τὴ Βίβλο ὡς ἀμετάβλητο αἰώνιο Συμβόλαιο (Διαθήκη) τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ πηγὴ τῆς "ἁπαξ" παραδοθείσης τοῖς ἁγίοις Πίστεως, ὁσο καὶ τῆς ἀναφορᾶς του ὅτι μόνον ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι Ἐκκλησία, ὁ δὲ παπισμὸς καὶ ὁ προτεσταντισμὸς ὄχι, μέχρι ἑπόμενη Γνησία Σύνοδος νὰ ἀποκαλέσῃ τὴν ψευδοσύνοδο ὅπως τῷ ὅντι εἶναι καὶ πάντως νὰ ἀναιρέσῃ τὰ ἀτοπήματά της, ἤτοι την "συνοδικὴν" παραβίαση του Συμβόλου τῆς Πίστεως περὶ "μίας Ἑκκλησίας", τὴν ἀποδοχὴ Ἐγκυρότητας μυστηρίων ἐκτὸς Ἐκκλησίας κ.α., μἐχρι τότε, ὁ καθένας μας (ἂν τὸ κρίνει γιὰ λόγους συνειδήσεως -ὁμολογίας Πίστεως) καὶ ἡ συνολικὴ ἐκκλησιαστικὴ συνείδησις ἔχει δικαίωμα ἀλλὰ καὶ ὑποχρέωσι νὰ θεωρῇ ἄκυρα ὅσα ἀπὸ τὰ κείμενα τῆς ψευδο-συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ θεόπνευστη Βίβλο ὅπως τὴν ἑρμηνεύει ἡ Ἐκκλησία διὰ τῆς συμφωνίας των πατέρων (Ἐκκλησιαστικὴ ἑρμηνεία), ἐπί πλέον δὲ καὶ νὰ θεωρῇ ἄκυρη ἤ ληστρικὴ ἤ ψευδῆ-σύνοδο (ψευτο-σύνοδο τὴν κρίνει ἀκόμα καὶ ὁ διὰ βίου φιλοπατριαρχικὸς, πλήν πιστὸς καὶ τεκμηριωμένος στὶς τοποθετήσεις του π. Θ.Ζήσης) τὴν Κολυμπάρειον, ὅπως καὶ κάθε σύναξιν στὴν ὁποὶα οἱ συμμετέχοντες (φιλοαἱρετικοὶ, οἰκουμενισταί, ἀθεολόγητοι κ.α.) τεκμηριώνεται πως δὲν ἔχουν τὸ Ἐκκλησιαστικὸ ἀνάστημα νὰ ἁπαρτίσουν γνησίαν Σύνοδον ἢ ἠ διοργάνωσις (συμμετοχή τοῦ 1/3, ἀπουσία τῶν 2/3, μὴ ἀντιπροσωπευτικότητα ψήφων, ἀρχὴ τοῦ ἑνός ἀνὰ τοπικὴ ἐκκλησία, είσαγωγἠ "πάπα"τῆς ἀνατολῆς στὴν Ὀρθοδοξία κ.α.) καὶ ἡ διαδικασία παραβαίνει καὶ ἀντιβαίνει τὶς ἐκ τῶν Πράξεων καὶ τῶν Ἀποστόλων ἱερὲς παρακαταθῆκες περὶ συγκλήσεως Συνόδων ποὺ τήρησαν οἱ γνήσιες Σύνοδοι. Συγχαρητήρια γιὰ τὴν ἀνάρτησι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λέγοντας ο καθηγητής ότι δέν ὑπάρχουν «πρωτοκανονικὰ καὶ δευτεροκανονικὰ βιβλία», (όπως... απεφάνθη "ἕνας ἐξ Ἰουδαίων παπικὸς καλόγερος καὶ ἔσπευσαν νὰ τὸ χάψουν καὶ οἱ προτεστάντες") (συμπληρώνουμε ότι το χάφτουν και το καταχάφτουν και κάποιοι δικοί μας) ενώ οι περισσότεροι πιθανώς θα καταλάβουν κάτι άλλο, το νόημα που διατυπώνει ο Κ.Σιαμάκης είναι πως, ἠ ένα βιβλίο είναι γνήσιο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, θεόπνευστο, ανήκει στον Κανόνα της Βίβλου (είναι Κανονικό), και γι'αυτό καταγράφηκε και στον κατάλογο του Μ. Αθανασίου, ο οποίος έγινε κατ' άνάθεση και εξουσιοδότηση της Α΄Οικ. Συνόδου και είναι ο μόνος κατάλογος των βιβλίων της Βίβλου που αποδέχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία (διότι ιδιωτικώς πολλοί έκαναν καταλόγους) ή ένα βιβλίο δεν ανήκει στην Αγία Γραφή, δεν είναι θεόπνευστο, δεν είναι κανονικό απλά επιτρέπεται η ανάγνωσή του. Δεν υπάρχουν δύο "κανόνες" ένας "πρώτος" κι ένας "δεύτερος" άρα δεν μπορεί να υπάρχουν πρωτοκανονικά και δευτεροκανονικά βιβλία. Υπάρχουν τα κανονικά και τα μη κανονικά! Αυτά που κάποιοι αναφέρουν ως δήθεν δευτεροκανονικά, είναι βιβλία μη θεόπνευστα, εκτός του Κανόνα της Αγίας Γραφής, είναι απλώς αναγινωσκόμενα.

    Η Ορθόδοξη Εκκλησία αν και είναι κάτοχος κι εγγυητής του γνησίου κειμένου της Π.Δ. (της μεταφράσεως των Ο΄) στα αρχαία χειρόγραφα και στα λειτουργικά βιβλία της, όπου υπάρχουν περικοπές, ψαλμοί, προφήτες, δεν έχει εκδώσει σε έντυπη μορφή (τυπογραφική) ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη. Με συνέπεια, οι έντυπες Παλαιές Διαθήκες που σήμερα αγοράζουμε, να είναι όλες αντίγραφα των παπικών ή των προτεσταντικών τόσο στο κείμενο όσο δυστυχώς και στα βιβλία, με συνέπεια μετά την εφεύρεση της τυπογραφίας αρκετοί Ορθόδοξοι να εθιστούν και να θεωρούν ως κανονικά και βιβλία της Π.Δ. που δεν ανήκουν στη Βίβλο. Ευτυχώς αυτό δεν συμβαίνει με την Κ.Δ. διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει την κριτική έκδοση που έκανε ο Β. Αντωνιάδης με επιτροπή, εντεταλμένος του Πατριαρχείου Κων/λεως και έτσι έχουμε το γνήσιο κείμενο της Καινής Διαθήκης, που είναι αυτό που εκδίδει σήμερα η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο ίδιος συγγραφέας σε άλλο του άρθρο, παρουσιάζει τη βασική διαφορά στη δημιουργία του "κανόνος" της Βίβλου μεταξύ Ορθοδόξων, παπικών και προτεσταντών.

      Ἀνάμεσα στοὺς τρεῖς καταλόγους (ἐκκλησιαστικό, ἰουδαϊκὸ -προτεσταντικό, παπικό,) ἐκτὸς ἀπὸ τὴ διαφορὰ στὰ βιβλία, ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη ἐξ ἴσου οὐσιώδης διαφορά, τὴν ὁποία δὲν ἀντιλήφθηκαν ποτὲ μέχρι σήμερα οἱ ἐμφανιζόμενοι ὡς εἰδήμονες (βιβλικοὶ καθηγηταὶ θεολογικῶν σχολῶν κλπ.). ἡ διαφορὰ αὐτὴ εἶναι ὅτι ὁ μὲν Μ. Ἀθανάσιος καὶ μαζί του ἡ ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ ἐκκλησία φρονοῦν ὅτι ἡ συλλογὴ τῶν θεοπνεύστων βιβλίων τοῦ Κανόνος προκύπτει ὄχι ἀπὸ κάποια κριτικὴ εἰκασία καὶ ἐκτίμησι ὁποιουδήποτε μεταγενεστέρου τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἀποστόλων, ἀλλ’ ἀπὸ τὴν ἀδιάκοπη παράδοσί της ἀπὸ χέρι σὲ χέρι ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους μέχρι ἐμᾶς, ἡ ὁποία παράδοσι ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς ἀντικείμενο ἱστορικῆς καὶ γραμματολογικῆς μόνο ἐξετάσεως καὶ ὄχι δογματικῆς ἀποφάσεως, οἱ δὲ ἄλλοι, Ίουδαῖοι προτεστάντες ἀγγλικανοὶ καὶ παπικοί, φρονοῦν ὅτι ὁ κατάλογος προκύπτει ἀπὸ κριτικὴ εἰκασία κι ἐκτίμησι τῶν εἰδικῶν ποὺ τὸν συνέταξαν —αὐτοὶ δηλαδὴ κρίνουν κι ἀποφασίζουν τί εἶναι θεόπνευστο καὶ τί ὄχι— ἢ ἀπὸ τὴν «ἀλάθητη» δῆθεν δογματικὴ ἔμπνευσι τοῦ πάπα τῆς Ῥώμης ποὺ ἔγραψε τὸ σχετικὸ «ἀλάθητο» δῆθεν δέκρετό του.

      Διαγραφή
  4. Και όμως, η Βίβλος είναι μεν θεόπνευστη, αλλά όχι αλάθητη:
    Λέγει ο Ματθαίος (27. 9-10): "τότε επληρώθη το ρηθέν δια Ιερεμίου του προφήτου λέγοντος. και έλαβον τα τριάκοντα αργύρια, την τιμήν του τετιμημένου ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ, και έδωκαν αυτά εις τον αγρόν του κεραμέως, καθά συνέταξέ μοι Κύριος".
    Αν ερευνήσει κανείς στον Ιερεμία δεν θα βρει αυτή την φράση, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Αντίθετα υπάρχει στον Ζαχαρία (11. 12-13):
    "Τότε τους είπα: "Αν σας φαίνεται καλό, δώστε μου το μισθό μου, αν όμως όχι, κρατήστε τον". Μου μέτρησαν λοιπόν το μισθό μου, τριάντα αργύρια. Και μου είπε ο Κύριος: "Εύγε! Ρίξτα στο χυτήριο, τόσο με εκτίμησαν". Πήγα λοιπόν στο ναό και πέταξα τα τριάντα αργύρια στον άνθρωπο που λιώνει στο χυτήριο το χρυσάφι και το ασήμι του ναού".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δώσατε και πάλι αφορμή, ευλαβέστατε και λίαν αγαπητέ σχολιαστά 5/2/2017 -6:44 μ.μ (μας λείπουν από την "αποτείχιση" τα επώνυμα σχόλιά σας, δυστυχώς όμως οι ασεβείς συκοφάντες καραδοκούν και καλώς τηρείτε ανωνυμία) να συζητηθεί το θέμα που θίγετε, αλλά και περί του αλάθητου της θεόπνευστης Αγίας Γραφής. Ενθυμούμαι τις απαντήσεις που μας είχε δώσει προ τριαπεντηκονταετίας σε βιβλικά φοιτητικά μαθήματα ο Κ.Σιαμάκης.

      α) Στο θέμα του χωρίου του Ιερεμίου, η εξήγηση που μας είχε δώσει, είναι η εξής:
      α1) Αυτή, που αναφέρει και στο ανωτέρω άρθρο του: "Τὸ κείμενο τῆς Π. Διαθήκης, δηλαδὴ ἡ μετάφρασι τῶν Ἑβδομήκοντα (Ο’), εἶναι κάπως φθαρμένο". Ιδίως το προτεσταντικό, των εντύπων εκδόσεων, ντιπ για ντιπ άλλα αντ' άλλων.
      α2) Εξήγηση ανάλογη της τελευταίας παραγράφου που υπάρχει στο κατωτέρω σχόλιό μου 5 Φεβρουαρίου 2017 - 11:40 μ.μ. Ο Μ. Αθανάσιος αναφέρει «Ἔσδραν πρῶτον καὶ δεύτερον» αλλά αυτά... στὶς ἔντυπες ἐκδόσεις επιγράφονται ὡς Β’ Ἔσδρας καὶ Νεεμίας! Ο Μ.Αθανάσιος αναφέρει «Ἰερεμίου Ἐπιστολὴν» αλλά αυτή, στις έντυπες εκδόσεις, η μεν πραγματική είναι τὸ κείμενο τὸ ὁποῖο φέρεται ὡς Ἰερεμίου κεφάλαια 36-38, ενώ η δήθεν επιστολή δεν είναι γνήσια. Και η Σωσάννα, άλλωστε, στην αρχή του Δανιήλ δεν είναι γνήσιο κείμενο. Και άλλα πολλά, π.χ. Παροιμίαι Σολομώντος η και Σοφία, (Δηλ. Παροιμίες Σολομώντος που λέγεται και Σοφία, είναι το γνήσιο βιβλίο και κάποιοι μάγκες αλλά και αγράμματοι, έγραψαν τη .. Σοφία Σολομώντος που είναι ψεύτικο και σαφώς ψευδεπίγραφο... Κάποιο μπέρδεμα λοιπόν σε μια σειρά αντιγράφων των χειρογράφων του Ιερεμία, έβαλε μεν κάποιο μέρος τους στον Ζαχαρία, ενώ σε κάποια χειρόγραφα υπάρχει στον Ιερεμία και ασφαλώς ο Ματθαίος καλά το αναφέρει. Αλλά, σαφώς η Αγία Γραφή, είναι αλάθητη μόνο ως προς ό,τι αφορά τη σωτηρία. Αυτό, πάλι από κείμενο του Κ.Σιαμάκη θα το αντιγράψω στο επόμενο σχόλιο (συνεχίζεται)

      Διαγραφή
    2. (Συνέχεια από το προηγούμενο) Κάπου γράφει σχετικά ο Κ. Σιαμάκης:

      ΤΙ ΦΡΟΝΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ
      «ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ» ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

      1. Τί φρονεῖ ἡ ἐκκλησία γιὰ τὰ κανονικὰ βιβλία.
      α. Φρονεῖ ὅτι εἶναι ἀλάθητα. Γιὰ τὴν ἐκκλησία εἶναι βιβλία ἀλάθητα, καὶ καμμιὰ ἀνακρίβεια καὶ κανένα λάθος ἢ ψεῦδος δὲν περιέχουν γύρω ἀπὸ τὴν ἀλήθεια ποὺ σῴζει. Λέω γιὰ τὴν ἀλήθεια ποὺ σῴζει, διότι γι’ αὐτὴν ἀποκλειστικῶς ἐνδιαφέρονται οἱ συγγραφεῖς τῆς Κ. Διαθήκης. Ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἀλάθητα τὰ κανονικὰ βιβλία, πρῶτον μὲν διότι δὲν ἀναμιγνύονται σὲ ζητήματα ἐπιστημονικά, δεύτερον δὲ διότι ποτὲ δὲν ἱστοροῦν πράγματα ἄσχετα μὲ τὴν ὑπόθεση τῆς σωτηρίας. Τὸ λέω αὐτὸ ὄχι γιὰ νὰ δείξω ὅτι τὸ ἀλάθητο ἐξασφαλίζεται μὲ τὴν ἀποφυγὴ τῶν δυσκόλων θεμάτων, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξω ὅτι, ἂν μερικὲς φορὲς ἡ Γραφὴ μιλάει κατὰ τὴν κοινὴ ἀντίληψη μιᾶς δεδομένης ἐποχῆς καὶ ὄχι κατὰ τὴν ἄκρως ἐπιστημονικὴ ἢ ἱστορικὴ ἀκρίβεια, αὐτὸ δὲν ἀκυρώνει τὸ ἀλάθητό της. Δηλαδὴ ἂν ἀποκαλεῖ τὸν Ἡρῴδη Β΄ βασιλιᾶ, ἐνῷ κατὰ τὴν ἱστορικὴ ἀκρίβεια εἶναι τετράρχης καὶ ὄχι βασιλεύς, ἢ ἂν μιλάει γιὰ δύση τοῦ ἡλίου, ἐνῷ κατὰ τὴν ἐπιστημονικὴ ἀκρίβεια ὁ ἥλιος δὲν δύει, ἀλλὰ ἡ γῆ στρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό της, ἢ ἂν ὁ Παῦλος συμβουλεύει τὸν Τιμόθεο ν’ ἀποφεύγει τὴν πολλὴ ὑδροποσία καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ λίγο οἶνο γιὰ κάποιες ἀσθένειές του, ἐνῷ ἐνδεχομένως αὐτὰ δὲν τὰ συνιστᾷ ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη, ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὸ ἀλάθητο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλ’ ἁπλῶς ἐκφράζουν πῶς ἐκδηλώνεται τὸ πατρικὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Παύλου γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ Τιμοθέου, ἢ πῶς λέει ὁ λαὸς τὴ δύση τοῦ ἡλίου, ἢ πῶς ἀποκαλοῦσε τότε ὁ Ἰουδαϊκὸς λαὸς τὸν τετράρχη του ἔστω καὶ καταχρηστικῶς. Ἀλλὰ τὸ ἀλάθητο δὲν εἶναι ἀρκετὸ ἰδίωμα γιὰ ἕνα κανονικὸ βιβλίο, διότι ὑπάρχουν καὶ πολλὰ ἄλλα βιβλία ἀλάθητα, χωρὶς νὰ εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξισωθοῦν μὲ τὰ βιβλία τοῦ Κανόνος. Εἶναι δυνατὸν π.χ. νὰ βρεῖ κάποιος μία ἐπιστολὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἢ μία ὁμιλία τοῦ Ἰωάννου Χρυσοστόμου ἢ ἕνα τροπάριο ἀλάθητα. Εἶναι δυνατὸν ἐπίσης καὶ ἄσχετα μὲ τὴν πίστη ἱστορικὰ ἢ γεωγραφικὰ κείμενα, ἰδιαίτερα τὰ σύντομα, νὰ εἶναι ἀλάθητα, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι εἶναι Ἅγιες Γραφές.
      β. Τὰ ἀλάθητα βιβλία τοῦ Κανόνος εἶναι ἰδιαιτέρως καὶ θεόπνευστα. Αὐτὸ εἶναι ἀποκλειστικὸ προσὸν τῶν κανονικῶν βιβλίων κατὰ τὸ φρόνημα τῆς ἐκκλησίας. Τὸ γνώρισμα τοῦ ἀλαθήτου εἶναι προσὸν ἀρνητικό, ἐνῷ τὸ τῆς θεοπνευστίας θετικό. Ὁ λόγος ὁ περιεχόμενος στὴν Γραφὴ εἶναι λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπαράλλακτος, ἀκριβής, ἀναλλοίωτος. Εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, ἀποκάλυψη πραγμάτων ποὺ ἦταν φύσει ἀδύνατον στοὺς ἀνθρώπους νὰ τὰ μάθουν, ὅποια κι ἂν ἦταν ἡ πρόοδός τους στὴ σοφία. Τὰ κανονικὰ βιβλία τὰ ἔγραψε κατ᾿ οὐσίαν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο χρησιμοποιώντας τοὺς ἱεροὺς συγγραφεῖς ὡς ὄργανα. Βεβαίως τὰ λογικὰ αὐτὰ ὄργανα συμμετεῖχαν στὰ νοήματα ἄλλοτε περισσότερο καὶ ἄλλοτε λιγότερο, καὶ δὲν ἔγραφαν ὅπως τὰ μέντιουμ· ἐπίσης ἔδωσαν στὰ γραπτά τους τὸν προσωπικό τους καὶ γλωσσικὸ καὶ συγγραφικὸ χαρακτῆρα• ἀλλὰ δὲν θὰ ἦταν ἱκανὰ νὰ γράψουν ἢ ἔστω νὰ διανοηθοῦν αὐτὰ ποὺ ἔγραψαν, ἂν δὲν δέχονταν τὴν ἐπιφοίτηση καὶ ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

      Διαγραφή
    3. Από την άλλη, είμαστε και πόσο σίγουροι, ότι τα κείμενα της Αγίας Γραφής είναι αυτούσια και πραγματικά ή έχουν γίνει προσθαφαιρέσεις κατά το δοκούν από κάποια "ευσεβιστικά" χέρια;
      Θα αναφέρουμε τρεις περιπτώσεις:
      1/ Στον Ματθαίο (28. 19-20) καταγράφεται: "πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν". Αυτή την εντολή την άκουσαν 11 μαθητές κατά τον Ματθαίο, ασφαλώς δε θα την γνώριζε και ο Παύλος.
      Στα υπόλοιπα κείμενα της Κ.Δ. αναφέρονται 7 βαπτίσεις (2 στις Πράξεις και 5 στις Επιστολές του Παύλου). Καμία βάπτιση δεν έγινε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αλλά όλες έγιναν στο όνομα Ιησού Χριστού. Επομένως, είτε δεν τα είπε ο Χριστός αυτά τα λόγια, είτε τα είπε, αλλά δεν υπάκουσαν οι Απόστολοι και έκαναν του κεφαλιού τους.
      Τα γεγονότα του 4ου αι. δείχνουν, ότι μάλλον δε τα είπε, γιατί αν τα είχε πεί δεν θα υπήρχε τόση δυσκολία στην καθιέρωση του Τριαδολογικού δόγματος κατά τις Α΄ και Β΄ Οικουμενικές Συνόδους. Τα λεγχθέντα από τον Χριστό θα έλυναν αυτομάτως κάθε απορία.
      Αλλά και στις σύγχρονες βαπτίσεις ψέλνουμε: "Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε" και όπου απουσιάζουν τα άλλα δυο πρόσωπα.
      2/ Το ίδιο συμβαίνει και με την Α΄ Επιστολή Ιωάννη (5. 7), όπου καταγράφεται: "ότι τρεις εισιν οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος και το Άγιον Πνεύμα". Αυτή η παράγραφος είναι σαφώς εμβόλιμη, γιατί με αυτήν θα είχε αυτόματα λυθεί το Τριαδολογικό δόγμα.
      3/ Στο τέλος του Ευαγγελίου του Μάρκου (16. 9-20), όπου ο Χριστός εμφανίστηκε πρώτα στη Μαρία Μαγδαληνή, η σχετική περιγραφή ευρίσκεται μόνο σε ορισμένα χειρόγραφα και όχι σε όλα, γι' αυτό και υπάρχει μέσα σε αγκύλες.

      Διαγραφή
    4. Φίλτατε σχολιαστά 2/2/17 7:29 μ.μ. συγχαρητήρια με πολύ πολύ σεβασμό διότι ασχολείστε με τα άγια της Πίστεως που οι άλλοι περιφρονούν και τα αντικαθιστούν με αποφθέγματα γεροντάδων.Το χωρίο που λέτε στο 2/ ο Αντωνιάδης δεν ήθελε καν να το βάλη, αλλά ... τον υποχρέωσε η ιερά σύνοδος!!! Και η παραβολή της μοιχαλίδος είναι νόθη! Ο Χριστιανός δεν είναι "πίστευε και μη ερεύνα" αλλά "ερευνά τας Γραφάς". Η αποστολή της Εκκλησίας είναι να παραδίδει το γνήσιο κείμενο της Αγίας Γραφής. Ως προς την Καινή Διαθήκη, τα καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό. Γι΄ αυτά που αναφέρετε, αν και ασφαλώς έχετε υπόψη τί έγραψε ο επιστήμων πού έκανε την Κριτική Έκδοση της Καινής Διαθήκης της Ορθόδοξης Εκκλησίας Β. Αντωνιάδης, θα τα αντιγράψω.

      "οὐδεμία παρὰ τὸ κῦρος τῶν ὑποκειμένων ἀπογράφων ἐγένετο οὔτε μετάθεσις οὔτε ὐποκατάστασις οὔτε προσθήκη οὔτε ἀφαίρεσις, ἐκτὸς εἰ μὴ ὡς σπάνιαι ἐξαιρέσεις, καὶ αὗται μετὰ ἐπαρκῶν μαρτυριῶν ἄλλοθεν1. Αἱ ἀναγνώσεις τοῦ βυζαντιακοῦ τύπου ὑπεχώρησαν κατὰ κανόνα ταῖς τοῦ ἑτέρου τύπου, ὑπεχώρησαν δὲ καὶ ἐν Ματθ. ιβ΄ 25-27. 40. ιγ΄ 13. 36. ιζ΄ 22. Λουκ. κα΄ 382. Ὅπου δὲ ἡ κρίσις ἦτο ἀμφίβολος περὶ προσθήκης ἢ ἀφαιρέσεως λέξεώς τινος ἢ καὶ ῥήσεως ὅλης, ἐγράφησαν αὗται διὰ μικροτέρων γραμμάτων. Μικροτέρων γραμμάτων ἐγένετο χρῆσις καὶ εἰς ὀλίγα τινὰ χωρία, ὅσα, καίπερ μὴ ἔχοντα τὴν μαρτυρίαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν κειμένων, ὅμως διετηρήθησαν κατ’ ἐξαίρεσιν, ὡς ἐπαρκῶς μαρτυρούμενα ἄλλοθεν3. Ἡ περὶ τῆς μοιχαλίδος γυναικὸς περικοπὴ τοῦ Ἰωάννου (η΄ 3-11), καίπερ μὴ συμπεριειλημμένη ἐν τῇ σειρᾷ τῶν καθημερινῶν άναγνωσμάτων τοῦ Εὐαγγελίου τούτου, ὅμως ἀπαντᾷ ἐν τοῖς Μηνολογίοις ἱκανῶν Εὐαγγελιαρίων ἔκ τε τῶν ἀτελῶν καὶ τῶν τελείων, καὶ δὴ τῇ 8 Ὀκτωβρίου, τῆς Ἁγίας Πελαγίας· τούτου δὲ ἕνεκα ἐτυπώθη διὰ τῶν συνήθων γραμμάτων καί, πλὴν ἐλαχίστων παραλλαγῶν, ὅπως ἀναγινώσκεται ἐν τοῖς περιέχουσιν αὐτὴν ἀπογράφοις.
      Ἄλλως ἔχουσι τὰ περὶ τῶν τριῶν μαρτύρων τῆς πρώτης ἐπιστολῆς Ἰωάννου (ε΄ 7-8). Τὸ χωρίον τοῦτο οὐ μόνον κατὰ τὰς βάσεις τῆς παρούσης ἐκδόσεως, ἀλλ’ οὐδὲ κατ’ ἐξαίρεσιν ἐφαίνετο ἐγχωροῦν, ὡς ὅλως ἀμάρτυρον ἀπὸ τῶν ἐκκλησιαστικῶν κειμένων, ἀπὸ τῶν πατέρων καὶ διδασκάλων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τῶν ἀρχαίων μεταφράσεων, ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτέρων ἀπογράφων τῆς Σλαυϊκῆς μεταφράσεως, καὶ αὐτῆς ἔτι τῆς Λατινικῆς, καὶ ἀπὸ πάντων τῶν γνωστῶν ἑλληνικῶν χειρογράφων, τῶν γεγραμμένων ἀνεξαρτήτως τῆς κατὰ μικρὸν εἰσαχθείσης εἰς τὴν Βουλγάταν προσθήκης. Διατηρεῖται κατὰ γνώμην τῆς Ἱερᾶς Συνόδου".

      Διαγραφή
    5. Γιατί,κ. Ιωάννη,λέει ο Άγιος Ιωάννης ότι τον Σταυρό τον κουβάλησε ο Χριστός και όχι ο Σ. Κ.;

      Διαγραφή
    6. Καίτοι ο μη Ιωάννης ο σοφός που επικαλείσθε, την απάντηση θα μπορούσε να τη δώσει μόνον ο Άγιος Ιωάννης. Ποιον Ιωάννη όμως εννοείτε, ότι το λέει, τον Ευαγγελιστή, τον Πρόδρομο, της Κλίμακος;

      Ο Σίμων Κυρηναίος κουβάλησε τον σταυρό αφού πρώτα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τον είχε σηκώσει στους ώμους του, και τον μεταφέρει για κάποια σημαντική απόσταση αλλά ταλαιπωρημένος από τα σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια (τα οποία είχαν πολλαπλάσια επίδραση επάνω του εφόσον ο Ίδιος ήταν αναμάρτητος, σκεφθείτε πόσο περισότερο θλίβεται κάποιος αθώος κατηγορούμενος από έναν ένοχο κατηγορούμενο) δυσκολευόταν να συνεχίση, αργοπορούσε και οι δήμιοι επείγονταν να ολοκληρώσουν το δολοφονικό σχέδιό τους. Αλλά, ο Κύριος σήκωσε κκυρίως και το Σταυρό με την έννοια που δίδαξε να σηκώνει τον Σταυρό του ο κάθε Χριστιανός: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι».

      Αναμένουμε και την απάντηση του κ. Ιωάννη του αγαπητού και σοφού.

      Διαγραφή
    7. Σε σχέση με το σχόλιο 6/2/17 7:29 μ.μ. βρήκα στο αρχείο μου και το επόμενο κείμενο του Κ.Σιαμάκη

      "...Μία μόνο φράσι τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι ποὺ δὲν ἀνευρίσκεται οὔτε στὰ ἑλληνικὰ χειρόγραφα οὔτε στὰ ἑλληνικὰ παραθέματα· κι αὐτὴ εἶναι ἡ φράσι ἐν τῷ οὐρανῷ, ὁ Πατήρ, ὁ Λόγος, καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, καὶ οὗτοι οἱ τρεῖς ἕν εἰσι· καὶ τρεῖς εἰσιν οἱ μαρτυροῦντες ἐν τῇ γῇ, ἡ ὁποία στὶς ἔντυπες ἐκδόσεις βρίσκεται στὴν Α΄ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἰωάννου 5,7. αὐτὴ τὴ φράσι, κάπως διαφορετικὰ διατυπωμένη, τὴν ἔχει μόνο ἕνα δίγλωσσο ἑλληνολατινικὸ χειρόγραφο τοῦ ΙΔ΄ αἰῶνος γραμμένο στὴν Ἰταλία, τὸ βατικανὸ ὀττοβονιανὸ 298 (ὅπου τὸ ἑλληνικό της κείμενο εἶναι μετάφρασι τοῦ λατινικοῦ τῆς ἀπέναντι στήλης), καὶ τὴν παραθέτει ἕνας μόνο ἑλληνόγλωσσος συγγραφεύς, ὁ δομινικανὸς μοναχὸς τοῦ ΙΕ΄ αἰῶνος καὶ ὀπαδὸς τοῦ Θωμᾶ Ἀκινᾶ Μανουὴλ Καλέκας. πρῶτος παραθέτει τὴ φράσι αὐτὴ σὲ λατινικὴ γλῶσσα ὁ ῾Ισπανὸς αἱρεσιάρχης τοῦ Δ΄ αἰῶνος Πρισκιλλιανός. ἔπειτα συναντᾶται σὲ ἀρκετὰ λατινικὰ χειρόγραφα. στὶς ἔντυπες ἐκδόσεις τοῦ ἑλληνικοῦ κειμένου τὴν ἔβαλε μεταφρασμένη ἀπὸ τὰ λατινικὰ ὁ πρῶ¬τος ἐκδότης τῆς ἑλληνικῆς Βίβλου καρδινάλιος Ximenes de Cisneros τὸ 1514. γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς στὴν ἔκδοσι τῆς ἱερᾶς συνόδου ὁ Β. Ἀντωνιάδης τὴ φράσι αὐτὴ τὴ χαρακτηρίζει σὰ νόθο καὶ τὴν τυπώνει μὲ μικρότερα στοιχεῖα..."

      Διαγραφή
    8. Αγαπητέ σχολιαστή

      Πολύ σωστά αναφέρετε, ότι η αγία Γραφή είναι αλάθητη μόνο σε θέματα σωτηρίας. Στα άλλα θέματα ο συγγραφέας αναφέρει όσα γνωρίζει ή όσα έχει ακούσει, γι' αυτό και υπάρχουν διαφορές μεταξύ των συγγραφέων. Πλην όμως, όταν υπάρχουν διαφορές σε κείμενα, με ποιά κριτήρια η Εκκλησία επιλέγει το σωστο; Παραδείγματα:
      Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

      ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ (6. 9-13) ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ (11. 2-4)

      Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς. Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς.
      αγιασθήτω το όνομά σου. αγιασθήτω το όνομά σου
      ελθέτω η βασιλεία σου. ελθέτω η βασιλεία σου.
      γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης. γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης
      τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον. τον άρτον ημών τον επιούσιον δίδου ημίν το καθ’ ημέραν.
      και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών. και άφες ημίν τας αμαρτίας ημών. και γαρ αυτοί αφίεμεν παντί οφείλοντι ημίν.
      και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.
      ότι σου εστίν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας. αμήν. (Αυτό παραλείπεται στο Λουκά).
      Τελικά, ποιά προσευχή ανέπεμψε ο Χριστός;

      Στη σταύρωση λέει ο Ματθαίος (27. 44): "το δ' αυτό και οι λησται συσταυρωθέντες αυτω ωνείδιζον αυτόν"
      Ο Μάρκος αναφέρει (15. 32): "και οι συσταυρωμένοι αυτώ ωνείδιζον αυτόν".
      Ο Λουκάς αναφέρει (23. 40-43): "Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασφήμει αυτόν λέγων.....ο δε έτερος επετίμα αυτώ λέγων, ουδέ φοβή συ τον Θεόν.....μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου...... και επεν αυτώ ο Ιησούς, αμήν λέγω σοι σοι, σήμερον......".
      Ο Ιωάννης δεν αναφέρει τίποτε για τους δυο λήστες.
      Συμπέρασμα: Δυο ευαγγελιστές λέγουν, ότι οι δυο ληστές έβριζαν τον Χριστό. Ένας ευαγγελιστής λέγει, ότι ο ένας ληστής τον έβριζε. Γνωρίζουμε, ότι: "επί δυο ή τριών μαρτύρων στήκεται παν ρήμα". Άραγε, η μαρτυρία ενός μπορεί να είναι η σωστή και των δυο να είναι λανθασμένη; Τελικά, γιατί προτιμούμε την μαρτυρία του ενός;

      Διαγραφή
    9. Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ αλλά συλλογίζομαι...
      -Τα 4 Ευαγγέλια γράφτηκαν κατά σειρά Ματθαίος (πρώτο)-Λουκάς-Μάρκος-Ιωάννης. Ο κάθε επόμενος είχε υπόψη τα προηγούμενα.
      -Ο Ιωάννης και ο Ματθαίος ήταν μαθητές και απόστολοι από τους 12.
      -Ο Λουκάς και ο Μάρκος δεν ήταν στους 12, ήταν μαθητές του Απ. Παύλου.
      -Ο Ματθαίος δεν ήταν παρών, τουλάχιστον κοντά, στη Σταύρωση.
      -Οι Μάρκος και Λουκάς δεν ήταν ούτε εκ των 12, ούτε ήταν κοντά στη Σταύρωση. Ήταν μαθητές του Απ. Παύλου.
      -Ο Ιωάννης μαζί με την Παναγία ήταν κοντά στον Εσταυρωμένο και μόνο εκείνοι άκουσαν τι είπε ο Κύριος με τους ληστές.
      -Ο Λουκάς πήρε πληροφορίες από αυτόπτες και αυτήκοους των γεγονότων του Κυρίου όπως αναφέρει στον πρόλογό του και επί πλέον έχει υπόψη του το κατά Ματθαίον και τι γράφει για τους ληστές, από πληροφορίες του, ο μη αυτόπτης Ματθαίος.
      -Ο Λουκάς, μόνον αυτός, γράφει πολλές πληροφορίες που του έδωσε η Παναγία, για γεγονότα που μόνο εκείνη γνώριζε. Γι' αυτό θεωρείται ότι "ανιστορεί" την Παναγία, διά της γραφίδος του στα κείμενά του και όχι βέβαια με τον χρωστήρα του ως ... αγιογράφος. Από την Παναγία πιθανώς, ή από τον Ιωάννη, πήρε την πληροφορία για τον διάλογο των ληστών με τον Κύριο.
      -Ο (απών) Λουκάς γνώριζε τι έγραψε ο (απών) Ματθαίος, και συμπλήρωσε το περιστατικό βάσει των πληροφοριών από εκείνους που ήταν κοντά και άκουγαν (από τον Ιωάννη και πιθανότερα από την Παναγία).
      -Ο παρών κοντά Ιωάννης, έγραψε τελευταίος το Ευαγγέλιό του γνωρίζοντας τα Ευαγγέλια των Ματθαίου, Λουκά, το συνοπτικό του Μάρκου, και φρόντισε να προσθέσει και να συμπληρώσει όσα οι προηγούμενοι δεν έγραψαν για τον Χριστό, ιδίως για τη διδασκαλία του.
      -Ο Ιωάννης, που ήταν παρών στο διάλογο του Κυρίου με τους ληστές, δεν γράφει κάτι... αν και γνώριζε τι έγραψαν οι μη παρόντες...
      -Συμπέρασμα; Γιατί δεχόμαστε ως λεπτομερέστερες και ακριβέστερες τις πληροφορίες του Λουκά και όχι τις γενικές των Ματθαίου και Μάρκου;

      Διαγραφή
    10. Γιατί δεν ακούς τον Χρυσόστομο για τούτο το θέμα(λέει ότι στην αρχή και οι δυο ληστές ωνείδιζον τον Χριστό,μετά όμως ο ένας ,βλέπων την ηρεμία του Ιησού,άλλαξε κλπ.

      Διαγραφή
    11. Που το γνωρίζει ο Χρυσόστομος; Ήταν παρών στη Σταύρωση; Εδώ δεν το λέει ο Ιωάννης, που ήταν παρών. Οι άλλοι δυο ευαγγελιστές λένε, ότι και οι δυο ληστές τον έβριζαν και ο ένας μόνο το λέει, που δεν ήταν παρών. Αλλά φαίνεται, ότι μας συμφέρει ίσως να το λέμε αυτό.

      Διαγραφή
    12. Το γνωρίζει γιατί έχει χάρισμα από τον Θεό( μοναδικό ).Ούτε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος δεν έχει το χάρισμά του.Μόνο στον Ιωάννη το έδωσε ο Θεός.Να τον ακούς!
      Πάει αυτό.
      Γιατί ο Χριστός λέει:"Έτσι και εσείς ,όταν δείτε όλα αυτά να καταλάβετε ότι πλησιάζει το ΤΕΛΟΣ,ότι βρίσκεται πολύ κοντα.Σας διαβεβαιώνω πως όλα αυτάθα γίνουν όσο ακόμα ζουν οι ανθρωποι της γενιάς ΑΥΤΗΣ(Ματθ.κεφ.κδ,στιχ.34-34);

      Διαγραφή
    13. Τρεις θεολόγους έχει η Εκκλησία, που σημαίνει, ότι έχουν θέα του Θεού και επομένως θεούνται. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Συμεών ο νέος θεολόγος. Έχεις ακούσει να λέει Χρυσόστομος ο θεολόγος;
      Ποιός Πατέρας της Εκκλησίας λέει, ότι ο Χρυσόστομος έιχε μοναδικό χάρισμα; Και γιατί δεν το είχαν οι άλλοι τρεις; Ο Ιωάννης που ήταν παρών, γιατί δεν γράφει τίποτε; Δεν είχε το χάρισμα;
      Το τέλος κάθε πιστού είναι η μέρα της κοίμησής του, όπου υφίσταται τη μερική κρίση. Η μέλλουσα κρίση είναι για τις σφραγίδες και τις υπογραφές.

      Διαγραφή
    14. Λέει ο Κύριος:"Από ΣΗΜΕΡΑ θα είσαι μαζί μου στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ''!

      Ο μεγαλύτερος Θεολόγος της Εκκλησίας είναι ο ΠΑΥΛΟΣ( μετά είναι ο Ιωάννης και μετά ο Χρυσόστομος ).
      Γιατί δεν ήρθε το ΤΕΛΟΣ πριν 1945 χρόνια;

      Διαγραφή
    15. Αυτό το άκουσε μόνον ο Λουκάς, που ήταν απών;
      Δεν λέμε Παύλος ο θεολόγος.
      Ποιός και που λέει αυτή τη σειρά των θεολόγων; Μήπως είναι δική σου αποκλειστικά γνώμη;
      Το τέλος έρχεται στην κοίμηση κάθε πιστού, όπου ανάλογα πάει ή στον Παράδεισο ή στον Άδη. Μετά την β΄ παρουσία, οι εν τω Παραδείσω θα πάνε στη Βασιλεία των Ουρανών και οι εν τω Άδη στην Κόλαση. Έτσι λέγει η Εκκλησία δια των αγίων της.

      Διαγραφή
    16. Ο Μέγας Θεολόγος Αθανάσιος λέει ότι Παράδεισος και Βασιλεία είναι το ίδιο.
      Ο Μέγας Θεολόγος Χρυσόστομος(ο μεγαλύτερος Πατέρας της Εκκλησίας)λέει ότι Βασιλεία και Παράδεισος είναι το ίδιο.
      Ο Παύλος έχει γράψει του Θεού τον Λόγο και δεν είναι Θεολόγος;Ο Μάξιμος δεν είναι Θεολόγος;;Ο Βασίλειος και ο αδελφός του;;;

      Διαγραφή
    17. Ολοι είναι θεολόγοι, αλλά η Εκκλησία σε τρεις έδωσε το προσωνύμιο "Θεολόγος".

      Διαγραφή
    18. Δυστυχώς, μιλάμε άλλη γλώσσα.

      Διαγραφή
    19. Και άλλη γνώσσα μιλάμε και άλλη διδασκαλία ακολουθεί ο καθένας( και Πίστη ).
      Δηλαδή ο Χρυσόστομος δεν είναι Μέγας Άγιος και διδασκαλος;Ο Μάξιμος,ο Θεόδωρος Σ.,ο Γρηγόριος Π.,ο Μάρκος Εφ.,ο Ιωάννης Δαμασκινός,ο Εφραίμ από την Συρία;;Ξύπνα φίλος!

      Διαγραφή
  5. Ὁ Δρ. Κων/νος Σιαμάκης ἔκανε κριτικὴ ἔκδοσι τῆς ΛΘ΄ Ἑορταστικῆς Ἐπιστολῆς τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἀπὸ 24 ἀρχαῖα χειρόγραφα. Ἀντιγράφουμε:

    Τἀ Θεόπνευστα - Κανονικὰ βιβλία τῆς Π.Δ. εἶναι (κείμενο Μ.Ἀθανασίου:): "πρῶτον Γένεσις, εἶτα Ἔξοδος, εἶτα Λευϊτικόν, καὶ μετὰ τοῦτο Ἀριθμοί, καὶ λοιπὸν τὸ Δευτερονόμιον• ἑξῆς δὲ τούτοις ἐστὶν Ἰησοῦς τε ὁ τοῦ Ναυή, καὶ Κριταί, καὶ μετὰ τοῦτο ἡ Ῥούθ• καὶ πάλιν ἑξῆς Βασιλειῶν τέσσαρα βιβλία, καὶ τούτων τὸ μὲν πρῶτον καὶ δεύτερον εἰς ἓν βιβλίον ἀριθμεῖται, τὸ δὲ τρίτον καὶ τέταρτον ὁμοίως εἰς ἕν• μετὰ δὲ ταῦτα Παραλειπόμενα πρῶτον καὶ δεύτερον ὁμοίως εἰς ἓν βιβλίον πάλιν ἀριθμούμενα• εἶτα Ἔσδρας πρῶτον καὶ δεύτερον ὁμοίως εἰς ἕν• μετὰ δὲ ταῦτα βίβλος Ψαλμῶν, καὶ ἑξῆς Παροιμίαι, εἶτα Ἐκκλησιαστής, καὶ Ἆσμα ᾀσμάτων• πρὸς τούτοις ἐστὶ καὶ Ἰώβ• καὶ λοιπὸν Προφῆται, οἱ μὲν Δώδεκα εἰς ἓν βιβλίον ἀριθμούμενοι, εἶτα Ἠσαΐας, Ἰερεμίας καὶ σὺν αὐτῷ Βαροὺχ Θρῆνοι Ἐπιστολή, καὶ μετ’ αὐτὸν Ἰεζεκιήλ, καὶ Δανιήλ".

    Τὰ Κανονικὰ - Θεόπνευστα Βιβλία τῆς Κ.Δ. εἶναι (κείμενο Μ.Ἀθανασίου:): "Εὐαγγέλια τέσσαρα, κατὰ Ματθαῖον, κατὰ Μάρκον, κατὰ Λουκᾶν, κατὰ Ἰωάννην• εἶτα μετὰ ταῦτα Πράξεις ἀποστόλων, καὶ Ἐπιστολαὶ καθολικαὶ καλούμεναι τῶν ἀποστόλων ἑπτὰ οὕτως• Ἰακώβου μὲν μία, Πέτρου δὲ δύο, εἶτα Ἰωάννου τρεῖς, καὶ μετὰ ταύτας Ἰούδα μία• πρὸς τούτοις Παύλου ἀποστόλου εἰσὶν Ἐπιστολαὶ δεκατέσσαρες τῇ τάξει γραφόμεναι οὕτω• πρώτη πρὸς Ῥωμαίους, εἶτα πρὸς Κορινθίους δύο, καὶ μετὰ ταύτας πρὸς Γαλάτας, καὶ ἑξῆς πρὸς Ἐφεσίους, εἶτα πρὸς Φιλιππησίους, καὶ πρὸς Κολοσσαεῖς, καὶ μετὰ ταύτας πρὸς Θεσσαλονικεῖς δύο, καὶ ἡ πρὸς Ἑβραίους, καὶ εὐθὺς πρὸς μὲν Τιμόθεον δύο, πρὸς δὲ Τίτον μία, καὶ τελευταία ἡ πρὸς Φιλήμονα μία• καὶ πάλιν Ἰωάννου Ἀποκάλυψις".

    Καὶ ἐπισημαίνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: "Ταῦτα πηγαὶ τοῦ σωτηρίου, ὥστε τὸν διψῶντα ἐμφορεῖσθαι τῶν ἐν τούτοις λογίων• ἐν τούτοις μόνοις τὸ τῆς εὐσεβείας διδασκαλεῖον εὐαγγελίζεται. μηδεὶς τούτοις ἐπιβαλλέτω, μηδὲ τούτων ἀφαιρείσθω τι. περὶ δὲ τούτων ὁ Κύριος Σαδδουκαίους μὲν ἐδυσώπει λέγων Πλανᾶσθε μὴ εἰδότες τὰς Γραφάς, τοῖς δὲ Ἰουδαίοις παρῄνει Ἐρευνᾶτε τὰς Γραφάς, ὅτι αὗταί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ".

    Μετά τὸ ξεκαθάρισμα, ποιὰ Βιβλία της Βίβλου παραδίδει ἀπὸ γενιὰ σε γενιά, ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ὡς τὶς μέρες μας καὶ ἀποδέχεται ὡς γνήσια, θεόπνευστα, κανονικά, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, χρήσιμη εἶναι καὶ ἡ ἑξῆς πληροφορία ἀπὸ τὸν Κ.Σιαμάκη: "Ὁ Μ. Ἀθανάσιος, καὶ μαζί του ἡ ἀρχαία ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ὡς «Ἔσδραν πρῶτον καὶ δεύτερον» ἐννοεῖ τὰ βιβλία ποὺ φέρονται στὶς ἔντυπες ἐκδόσεις ὡς Β’ Ἔσδρας καὶ Νεεμίας• καὶ ὡς «Ἰερεμίου Ἐπιστολὴν» ἐννοεῖ, ὅπως ἀνακάλυψα, τὸ κείμενο τὸ ὁποῖο στὶς ἔντυπες ἐκδόσεις φέρεται ὡς Ἰερεμίου κεφάλαια 36 - 38 καὶ τὸ ὁποῖο εἶναι ἀνεξάρτητο βιβλίο τοῦ προφήτου Ἰερεμίου, ἡ Ἐπιστολή του, σφηνωμένη μεταγενεστέρως στὴ θέσι ποὺ βρίσκεται• δὲν ἐννοεῖ τὸ ἰουδαϊκὸ ἀλεξανδρινὸ κείμενο τοῦ Α’ π.Χ. αἰῶνος, ποὺ φέρεται ὡς «Ἐπιστολὴ Ἰερεμίου» καὶ εἶναι γραμμένο γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἑλληνικὴ ἀπὸ ἄγνωστο Ἰουδαῖο ποὺ δὲν γνώριζε τὴν ἑβραϊκή".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου