Η ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΠΛΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ
του Δρ. Κων. ΣΙΑΜΑΚΗ
Ὅπως εἶπα καὶ εἰσαγωγικῶς, ἡ Κ.
Διαθήκη δὲν δίνει πληροφορίες γιὰ τὴ μορφὴ καὶ τὴ
σωματικὴ
διάπλασι τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἄλλων
βιβλικῶν
προσώπων.
Ἀσφαλῶς τὸ πρῶτο ἐνδιαφέρον
ὑπάρχει
γιὰ τὸν Κύριό
μας Ίησοῦ
Χριστό. πῶς ἦταν; ἄγνωστο. εὐκολώτερο
εἶναι νὰ
συμπεράνουμε πῶς δὲν ἦταν. δὲν ἦταν
ξανθὸς καὶ γαλανός,
διότι ἦταν
καθαρόαιμος Ἑβραῖος. ξανθὸ καὶ γαλανὸ
ζωγράφησαν τὸ Χριστὸ στὴ Β. Εὐρώπη, ἰδίως στὴν Ὁλλανδία,
ὅπως στὴν Ἀφρικὴ τὸν
ζωγράφησαν νέγρο καὶ στὴν Ἰαπωνία
κίτρινο∙ καὶ οἱ τρεῖς αὐθαιρεσίες
εἶναι ῥατσιστικὲς καὶ κατὰ βάθος
παγανιστικές. ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε
κανένα σωματικὸ ἐλάττωμα φυσικὸ ἢ ἐπίκτητο,
καὶ ἦταν τὸ λιγώτερο
κοινότυπη μορφὴ καὶ κοινότυπο ἀνάστημα. ἀσφαλῶς λιγνὸς λόγῳ τῆς ἡλικίας
του (30 -33 ἐτῶν), τῆς φτωχικῆς λιτῆς
διατροφῆς του,
καὶ τῆς σκληρῆς
χειρωνακτικῆς ἐργασίας του. ἰσχύουν δὲ γιὰ τὴν ἐνδυμασία
του καὶ τὴν ὑπόλοιπη
ἐμφάνισί
του ὅλα τὰ γενικὰ ποὺ ἰσχύουν
γιὰ τὴν ἐποχή
του, τὴν ἐθνικότητά
του, καὶ τὴν κατὰ κόσμον
κοινωνική του θέσι. ἡ ἐπιβλητικότητά του καὶ ἡ ἑλκυστικότητά
του ἦταν
πρωτοφανεῖς κι ἀνεπανάληπτες. ἦν διδάσκων ὡς ἐξουσίαν ἔχων, καὶ οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς (Μθ 7,29∙ Μρ 1,22). οἱ ἐχθροί
του ὡμολογοῦσαν τὴν ἐπιβλητικότητά
του, τὴν
πειστικότητά του, καὶ τὴ δύναμι τοῦ λόγου
του, λέγοντας στοὺς προϊσταμένους των, ποὺ μισοῦσαν τὸ
Χριστό, ὅτι Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος (Ἰω
7,46). νέος 30 ἐτῶν ἔλεγε θυγατέρα του μιὰ γυναῖκα τὸ
λιγώτερο 24 ἐτῶν ἴσως δὲ καὶ
συνομήλικη ἢ καὶ μεγαλείτερή του (Μθ 9,22). ὁ
σεβάσμιος φαρισαῖος Νικόδημος πῆγε νύχτα κρυφὰ στὸ σπίτι
του καὶ τὸν ἀποκαλοῦσε ῥαββὶ (διδάσκαλε) (Ἰω
3,1-2). οἱ μαθηταί του, ὅταν τοὺς εἶπε, ἂν
θέλουν, νὰ τὸν παρατήσουν καὶ νὰ
φύγουν, τοῦ εἶπαν σαγηνεμένοι∙ Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα
ζωῆς
αἰωνίου
ἔχεις (Ἰω
6,68). κι ὅταν ἀναστημένος τοὺς ἐμφανίστηκε ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ (Μρ
16,12) καὶ τοὺς μιλοῦσε σὰν ἄγνωστος,
ἐνῷ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μὴ ἐπιγνῶναι αὐτὸν (Λκ 24,16),
πάλι ὡμολόγησαν,
ὅτι Ἡ καρδία
ἡμῶν
καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ (Λκ 24,32). αὐτὴ ὅμως ἡ ἐπιβλητικότητά
του καὶ ἡ ἑλκυστικότητά
του δὲν ὀφείλονται
σ’ ἕνα ἐπιβλητικὸ ἀνάστημα
μ’ ἐπιβλητικὴ φωνή,
οὔτε σὲ μιὰ ἔκτακτη ὀμορφιά,
ἀκόμη κι
ἂν τὰ εἶχε αὐτὰ τὰ
χαρακτηριστικά. ὀφείλονται στὴν πνευματική του δύναμι, στὴν ἀλήθεια
καὶ τὴ δύναμι
τοῦ
περιεχομένου τοῦ λόγου του, καὶ στὴ δύναμι
τῶν
σημείων του. διότι στὸ Κατὰ Μάρκον Εὐαγγέλιο
λέγεται γι’ αὐτόν∙ Κατ’ ἐξουσίαν
καὶ τοῖς πνεύμασι τοῖς ἀκαθάρτοις
ἐπιτάσσει,
καὶ
ὑπακούουσιν
αὐτῷ (Μρ 1,27). ἀσφαλῶς τὰ
πνεύματα δὲν θὰ χρειάζονταν ἕνα ἀθλητικὸ ἀνάστημα,
ἢ ἕνα
βροντόφωνο λόγο ἢ ἕνα πανόμορφο πρόσωπο, γιὰ νὰ ὑποκύψουν,
διότι ἀπὸ τέτοια
δὲν ἐπηρεάζονται.
οὔτε τὰ ἄψυχα
στοιχεῖα τῆς
φύσεως, σὰν τὴν τρικυμισμένη θάλασσα ἢ τὴν ἄκαρπη
συκῆ, ἐπηρεάζονται
ἀπὸ
τέτοια, γιὰ νὰ ὑποταχθοῦν. ἡ δύναμι
ποὺ ἔκανε αὐτὰ τὰ ἀπειθῆ
πνεύματα ἢ τὰ ἄψυχα στοιχεῖα τῆς
φύσεως νὰ ὑποκύπτουν
σ’ αὐτὸν καὶ παρὰ τὴ θέλησί
τους, ἡ ἴδια
δύναμι πολὺ περισσότερο ὑπέτασσε καὶ ἔπειθε
τοὺς εὐπειθεῖς. δὲν ἦταν
κάποιο σωματικὸ χαρακτηριστικό, παράστημα ἢ ὀμορφιὰ ἢ ἐπιβλητικὴ φωνή, ἀκόμη –ἐπαναλαμβάνω-
καὶ στὴν
περίπτωσι ποὺ ὑπῆρχαν κι αὐτά. τὸ εὐαγγέλιο
τοῦ Κυρίου
σὲ τίποτε
τὸ κατὰ σάρκα
δὲν
στηρίχτηκε ποτέ, οὔτε καὶ κατὰ τὴν ἀρχή
του. στὰ
βυζαντινὰ χρόνια
ἐμφανίστηκαν
διάφορες ἀπόκρυφες περιγραφὲς τῆς μορφῆς τοῦ Χριστοῦ.
πρόκειται γιὰ ζωγραφικὲς ἀπόψεις διαφόρων ζωγραφικῶν σχολῶν καὶ
συντεχνιῶν, οἱ ὁποῖες καὶ
διαμάχονταν μεταξύ τους μ’ αὐτὰ τὰ
περιγραφικὰ κείμενα ποὺ ἐξαπέλυαν στὴν
κυκλοφορία.
Ὅσο γιὰ τὴν
κόμωσι τοῦ Κυρίου, τὴν ἐνδυμασία του καὶ τὴν ὑπόδησί
του, κι ἐπιπροσθέτως
γιὰ τὴν
πολιτική του ὑπόστασι καὶ τὸ ποιές γλῶσσες
μιλοῦσε, ἔχουμε ὁπωσδήποτε
κάποιες πληροφορίες.
Δίδασκε στὴν ἑβραϊκὴ τῆς ἐποχῆς του,
κι αὐτὴ ἦταν ἡ
μητρική του γλῶσσα. μιλοῦσε ἴσως καὶ τὴ
φοινικική, ἂν μίλησε μ’ αὐτὴ τὴ γλῶσσα στὴ
Χαναναία ἢ Συροφοινίκισσα (Μθ 15,21-28∙ Μρ 7,24-30), ἡ ὁποία γλῶσσα ἔμοιαζε
πάρα πολὺ μὲ τὴν ἑβραϊκή.
μιλοῦσε ὁπωσδήποτε
καὶ τὴν ἑλληνική,
ποὺ τὴ μιλοῦσαν
τότε σὰ
δεύτερη γλῶσσα ἐγγράμματοι κι ἀγράμματοι μικροὶ καὶ
μεγάλοι σ’ὅλη τὴν Κοντινὴ Ἀνατολή. εἶναι
βέβαιο ὅτι μὲ τὸν Πιλᾶτο
συνωμίλησε στὴν ἑλληνική, διότι οὔτε ὁ Ῥωμαῖος Πιλᾶτος ἤξερε τὴν ἑβραϊκή,
οὔτε ὁ Χριστὸς μιλοῦσε ποτὲ τὴ
λατινική, ἐνῷ τὴν ἑλληνικὴ τὴν εἶχαν καὶ οἱ δύο
κοινὴ γλῶσσα. τὰ ἑλληνικὰ τοῦ Κυρίου
ἦταν ἀκριβῶς τὰ ἑλληνικὰ τῆς Ἀποκαλύψεως.
ὁ Κύριος
κατ’ ἄνθρωπον
καὶ
πολιτικῶς ἦταν ὑπόδουλος
ὅπως καὶ ὅλοι
σχεδὸν οἱ Ἑβραῖοι καὶ πολλὰ ἄλλα ἔθνη καὶ οἱ Ἕλληνες.
Τὰ χέρια
του καὶ τὸ σῶμα του ὅλο ἦταν
χέρια καὶ σῶμα
σκληραγωγημένου ἀνθρώπου ποὺ ἄσκησε γιὰ πολλά
χρόνια σκληρὸ χειρωνακτικὸ ἐπάγγελμα.
Ὡς λαϊκὸς στὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ μὴ ἱερεὺς μήτε
ναζιραῖος, εἶχε
μαλλιὰ σὰν τῶν
σημερινῶν σοβαρῶν ἀντρῶν (ἔτσι
κουρεύονταν καὶ τότε ὅλοι οἱ ἄντρες) καὶ γένεια
γύρω στὰ 3 ἑκατοστά.
καὶ ὅλοι οἱ
βιβλικοὶ ἄντρες τῆς Κ.
Διαθήκης, πλὴν τοῦ Ἰωάννου βαπτιστοῦ, εἶχαν τὰ ἴδια
μαλλιὰ καὶ γένεια
καὶ
μουστάκια. κοσμήματα δὲν φοροῦσαν ποτὲ κανένα
ἀπολύτως
οὔτε ὁ Κύριος
οὔτε οἱ ἄλλοι ἄντρες τῆς Καινῆς
Διαθήκης. οὔτε κἂν βέρα οἱ ἔγγαμοι σὰν τὸ Πέτρο,
διότι ἡ βέρα ἦταν
συνήθεια μόνο τῶν Ῥωμαίων, ποὺ μέχρι
τὸν Δ΄ αἰῶνα δὲν εἶχε
μεταδοθῇ στὸ μὴ ῥωμαϊκὸ κόσμο.
οἱ ἀπόστολοι
στὶς Ἐπιστολές
των εἶναι ἐναντίον
ὁποιουδήποτε
κοσμήματος κι ἐναντίον τῶν μακριῶν μαλλιῶν τῶν ἀντρῶν (Α΄Κο
11,14∙ Α΄Πε 3,3-4), ἡ δὲ διδασκαλία τους ἀπέρρευσε
ὁπωσδήποτε ἀπὸ τὴν
πρακτική τους καὶ τὴν πρακτικὴ τοῦ
Κυρίου.
Τὰ ῥοῦχα ποὺ φοροῦσε ὁ Κύριος
ἦταν, ὅπως καὶ ὅλων, χιτὼν καὶ ἱμάτιον. εἶχε καὶ ἕναν ἄρραφον
χιτῶνα
ἐκ
τῶν
ἄνωθεν
ὑφαντὸν δι’ ὅλου (Ἰω
19,23), τὸν ὁποῖο οἱ σταυρωταί
του, γιὰ νὰ μὴ τὸν
καταστρέψουν στὴ μοιρασιὰ κόβοντάς τον σὲ
τεμάχια, δὲν τὸν μοιράστηκαν ὅπως τὸ ἱμάτιό
του, ἀλλ’ ἔρριξαν
γι’ αὐτὸν κλῆρο, ὥστε νὰ τὸν πάρῃ ὁλόκληρο
μόνο ἕνας.
πολλὰ καὶ ῥομαντικὰ λὲν γιὰ τὸ χιτῶνα αὐτὸ
διάφοροι μυθιστοριογράφοι καὶ σεναριογράφοι, ποὺ εἶναι
μόνο ἀστήρικτες
κι ἀνιστόρητες
φαντασιοκοπίες. ὁ Ἰωάννης ὁ
Χρυσόστομος, ὁ ἀρχαιότερος σωστὸς κι ὁ
καλλίτερος ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἑρμηνευτὴς τῶν Γραφῶν, λέει
γιὰ τὸ χιτῶνα αὐτό, πὼς τὸ ὅτι ἦταν ἄρραφος
δείχνει τὴν εὐτέλειά του, τὴν κατώτερη ποιότητά του, καὶ τὴ
φτώχεια τοῦ Χριστοῦ. νομίζω ὅτι ῥοῦχο
χωρίς ῥαφὴ δὲν
γίνεται, παρὰ μόνο ἂν γίνῃ ὅπως ἡ
κάλτσα, δηλαδὴ πλεκτὸ μὲ 1 ἢ μὲ 2 ἢ μὲ 5
βελόνες. κι αὐτὸ τὸ δηλώνει, νομίζω, τόσο τὸ εἶδος τοῦ χιτῶνος ὅσο καὶ ἡ φράσι
τοῦ εὐαγγελιστοῦ ἐκ τῶν ἄνωθεν ὑφαντὸς δι’ ὅλου. οἱ ἀρχαῖοι ἀπὸ τὰ τρία
πανιά, πίλημα (=τσόχα), ὕφασμα, καὶ πλεκτό, γνώριζαν μόνο τὰ δύο πρῶτα, κι ἀγνοοῦσαν τὸ
πλεκτό. ὅταν τὸ ἐφεῦραν, τὄλεγαν
κι αὐτὸ ὑφαντόν. ἐδῶ ἔχουμε τὴν ἀρχαιότερη
μνεία πλεκτοῦ στὴν παγκόσμια ἱστορία. ἦταν λοιπὸν ὁ ἄρραφος
χιτὼν τοῦ Χριστοῦ ἕνα
πλεκτὸ σὰν
πουλόβερ ἢ σὰ φανέλλα μὲ μανίκια (μακριὰ ἢ κοντὰ) ποὺ ἔφτανε
μέχρι τὶς κνῆμες, ἦταν λινὸς ἢ
μάλλινος, καὶ φυσικὰ φοριόταν κατάσαρκα ὅπως ὅλοι οἱ χιτῶνες.
γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦσε νὰ
τεμαχιστῇ. ὑπάρχουν
καὶ σήμερα
παρόμοια πλεκτὰ σχεδὸν ὁλόσωμα.
Ἐξωπραγματικὴ
φαντασίωσι ἐπικρατεῖ καὶ γιὰ τὴν ὑπόδησι
τοῦ Χριστοῦ. τὸν
φαντάζονται καὶ τὸν παριστάνουν μὲ πέδιλα, ἐπειδὴ τ’ἀρχαῖα ἀγάλματα
σχεδὸν
μοναδικὰ
παπούτσια ἔχουν τὰ πέδιλα. τὰ πέδιλα ὅμως ἦταν τότε
παπούτσια τῆς πολυτελείας καὶ τῆς εὐμαρείας
περισσότερο. ὁ λαὸς, καὶ ἰδίως οἱ
χωρικοί, οἱ χειρώνακτες, οἱ κυνηγοί, οἱ στρατιῶτες, καὶ ὅλοι ὅσοι ὡδοιποροῦσαν, ὅπως ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοι,
φοροῦσαν ἀκριβῶς ἄρβυλα. ἀρβύλα
λεγόταν τὸ ἄρβυλο στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ καὶ καλιγούλα (caligula) στὴ
λατινική. ὁ Αἰσχύλος καὶ ἄλλοι ποιηταὶ
φαντάζονται τοὺς πολεμιστὰς τῆς Τροίας, Ἀγαμέμνονα
Ἀχιλλέα Ὀδυσσέα
κλπ., νὰ φοροῦν ἀρβύλες,
ἐπειδὴ
τέτοιες φοροῦσαν καὶ οἱ ἴδιοι στὶς μάχες
τοῦ Μαραθῶνος, τῶν
Θερμοπυλῶν, τῶν Πλαταιῶν, κλπ.
(Αἰσχύλος,
Ἀγαμ.,
944. Εὐριπίδης,
Ὀρ.,1470∙
Βάκχ.,1134. Ἱπποκράτης, Ἄρθρ.,828). καὶ δὲν θὰ ἦταν
καθόλου μακριὰ ἀπὸ τὴν
πραγματικότητα τῆς ὁμηρικῆς ἐποχῆς. κατὰ τὴν ἀρχαιότητα
μέχρι καὶ τὸν ὄψιμο
μεσαίωνα δὲν ὑπῆρχαν στρατιωτικὲς
στολές∙ οἱ στρατιῶτες φοροῦσαν ὅ,τι καὶ οἱ
συνήθεις ὁδοιπόροι. γι’ αὐτὸ φοροῦσαν κι’
αὐτοὶ ἀρβύλες.
κι ὅπως σήμερα ἕνας στρατιωτικὸς λέγεται λαϊκὰ καὶ
«καραβάνα», ἔτσι καὶ στὴ ῥωμαϊκὴ ἀρχαιότητα
λεγόταν «καλιγούλα» (caligula = ὁ ἀρβύλας)
ἢ
«καρακάλλα» (caracalla =ὁ
χλαίνας). γι’ αὐτὸ καὶ δυὸ Ῥωμαῖοι αὐτοκράτορες
ποὺ ἦταν
στρατιωτικοί, ὁ Γάιος Ἰούλιος Γερμανικὸς κι ὁ Μάρκος
Αὐρήλιος Ἀντωνῖνος, ἐπωνομάστηκαν
ἀντιστοίχως
Καλιγούλας (Caligula) καὶ
Καρακάλλας (Caracalla).
τέτοια ἄρβυλα
πρέπει νὰ φοροῦσε κι ὁ
Χριστός, ὅσο κι ἂν μᾶς φαίνεται παράξενο, τέτοια καὶ οἱ ἀπόστολοι.
δὲν ἦταν ἄνθρωποι τῶν
σαλονιῶν, γιὰ νὰ φοροῦν
πέδιλα∙ ὅπως καὶ μιὰ
βοσκοπούλα ἢ ὀρειβάτρια σήμερα δὲν θὰ φοροῦσε ποτὲ στὰ βουνὰ
ψηλοτάκουνα γοβάκια. χλαῖνα (caracalla) ὁ Χριστὸς δὲν θὰ φοροῦσε
ποτέ. διότι στὸ ὑποτροπικὸ κλῖμα τῆς
Παλαιστίνης ἦταν ἀρκετὸ καὶ γιὰ τὴν πιὸ κρύα
νύχτα ἕνα
χειμερινὸ ἱμάτιον. οἱ ἀπόστολοι τῶν ἐθνῶν ὅμως, ὅπως ὁ Παῦλος καὶ οἱ
συνεργάτες του, ὅταν περιώδευαν τὴν Εὐρώπη,
φοροῦσαν
τέτοια χλαῖνα ἢ τὸν παραπλήσιον φαινώλην (= paenula) (Β΄Τι 4,13), ποὺ ἀναφέρει
ὁ Παῦλος ὡς
προσωπικό του χειμερινὸ ῥοῦχο. ὁ φαινώλης ἦταν κάτι
σὰ βραχεῖα ἢ ἡμίπαλτο,
ἐνῷ ἡ χλαῖνα ἦταν παλτὸ βαρὺ καὶ μακρὺ μέχρι
τοὺς ἀστραγάλους.
Αὐτὰ γιὰ τὸν Κύριο
Ἰησοῦ
Χριστό.
Για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού έχουμε δυο αντικρουόμενες μαρτυρίες Προφητών:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρτυρίες για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού:
ΨΑΛΜΟΙ
«Είσαι ο ωραιότερος απ’ όλους, χαριτωμένα λόγια βγαίνουν από το στόμα σου, για τούτο και σ’ ευλόγησε για πάντα ο Θεός» (45 (44). 3).
Από το ανωτέρω χωρίο προέρχεται και το ψαλμικό του όρθρου του Μ. Σαββάτου, όπου στην α΄ στάση των εγκωμίων ψάλλεται:
«Ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται, ο την φύσιν ωραϊσας του παντός».
ΗΣΑΪΑΣ
«Με του Κυρίου το θέλημα ο δούλος του αναπτύχθηκε σαν τρυφερό φυτό και σαν τη ρίζα που σε ξεραμένη γη φυτρώνει. Ελκυστικός δεν ήταν ουτ’ ωραίος, ώστε να τον προσέξουμε, ούτε η παρουσία του ήταν τέτοια, που να τον αγαπήσουμε. Ήταν περιφρονημένος απ’ τους ανθρώπους κι εγκαταλελειμμένος, άνθρωπος φορτωμένος θλίψεις, του πόνου σύντροφος, έτσι που να γυρίζουν απ’ αλλού οι άνθρωποι το πρόσωπό τους. τον αγνοήσαμε σαν να’ ταν ένα τίποτα, του δώσαμε την καταφρόνια μας, κι’ εκτίμηση ούτε μια στάλα» (53. 2-3).
Από τους δυο Προφήτες η Εκκλησία προτίμησε τον Δαβίδ και όχι τον Ησαϊα.
Ευτυχώς που ασχολούμενος με την Παλαιά Διαθήκη αποφύγατε να σχολιάσετε σύγχρονα οράματα διαβιβαστών περί της μορφής του Κυρίου, που ασφαλώς δεν ήταν ούτε μακρυμάλλης ούτε ξανθομάλλης ούτε γαλανομάτης. Το ίδιο θα πράξω κι εγώ, αποφεύογοντας τις εντάσεις με τους φανατισμένους, υπενθυμίζοντας όμως ότι η υμνολογία που έτυχε να εισέλθη στην εκκλησία, ιδίως της Μ.Παρασκευής του επιταφίου θρήνου που παρουσιάζει την Παναγία να τραβάει τα μαλλιά της και να χτυπιέται, είναι τουλάχιστον ανακριβής. Άλλη ήταν η στάση της Παναγίας, παρά το ό,τι την καρδιά της διαπέρασε ρομφαία όταν έβλεπε τον Υιό της να σταυρώνεται. Ο Ιωάννης ο Χτυσόστομος, ο άγιος και μέγιστος ερμηνευτής του Ευαγγελίου, καταδικάζει κάθε τέτοιο μοιρολόι, μαλλιοτράβηγμα, κοπετό, επιτάφιο θρήνο σε θάνατο προσφιλούς, διότι μετά την Ανάσταση του Κυρίου δεν υπάρχει θάνατος, αλλά κοίμηση και βεβαία ελπίδα αναστάσεως. Και, αν αυτό ισχύει για τον κάθε προσφιλή κεκοιμημένο που πεθαίνει, για τον Χριστό που σταυρώθηκε προ δυο χιλιάδων ετών και μετά τρεις μέρες Αναστήθηκε, αν τότε πιθανώς δικαιολογούντο επιτάφιοι θρήνοι, ΜΙΑ ΦΟΡΑ, έκτοτε δεν δικαιολογούνται. Ούτε τους είχε η Εκκλησία των πρώτων αιώνων, ούτε τους έχει η όντως Εκκλησία, και αν μπήκαν, μαζί με τις περιφορές των ανθοστόλιστων επιταφίων, δεν προσφέρουν τίποτε.
ΔιαγραφήΚαι βέβαια δεν υπάρχει θάνατος, αλλά η Εκκλησία πιστεύει το αντίθετο.
ΔιαγραφήΔιαβάζεται στις κηδείες και τα μνημόσυνα: "... τον θάνατον καταπατήσας, τον δε διάβολον καταργήσας...", ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: ο θάνατος καταργήθηκε, ο δε διάβολος καταπατήθηκε, δεν καταργήθηκε. Αν ο διάβολος είχε καταργηθεί, τότε βαράτε βιολιτζήδες!
Προς Ανώνυμο 12 Φεβρουαρίου 2017 - 11:44 π.μ.
ΔιαγραφήΔεν έρχονται σε αντίθεση τα κείμενα φίλε.
Είναι σαφές ότι ο Ησαϊας αναφέρεται στην εικόνα του Χριστού κατά τις στιγμές του Πάθους Του. Γιαυτό και η συγκεκριμένη Προφητεία διαβάζεται κατά τον Εσπερινό της Αποκαθήλωσης, το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής.
Παραθέτω το ανάγνωσμα αυτούσιο για την δύναμη και κατανυκτικότητά του:
Τάδε λέγει Κύριος. Ιδού συνήσει ο παίς μου, καί υψωθήσεται, καί δοξασθήσεται, καί μετεωρισθήσεται σφόδρα. Όν τρόπον εκστήσονται επί σε πολλοί, ούτως αδοξήσει από τών ανθρώπων τό είδός σου, καί η δόξα σου από υιών ανθρώπων. Ούτω θαυμάσονται έθνη πολλά επ' αυτώ, καί συνέξουσι βασιλείς τό στόμα αυτών, ότι οίς ουκ ανηγγέλη περί αυτού, όψονται, καί οί ουκ ακηκόασι συνήσουσι. Κύριε, τίς επίστευσε τή ακοή ημών, καί ο βραχίων Κυρίου τίνι απεκαλύφθη; Ανηγγείλαμεν, ως παιδίον εναντίον αυτού, ως ρίζα εν γή διψώση, ουκ έστιν είδος αυτώ, ουδέ δόξα, καί είδομεν αυτόν, καί ουκ είχεν είδος, ουδέ κάλλος, αλλά τό είδος αυτού άτιμον καί εκλείπον παρά πάντας τούς υιούς τών ανθρώπων. Άνθρωπος εν πληγή ών, καί ειδώς φέρειν μαλακίαν, ότι απέστραπται τό πρόσωπον αυτού, ητιμάσθη, καί ουκ ελογίσθη. Ούτος τάς αμαρτίας ημών φέρει, καί περί ημών οδυνάται, καί ημείς ελογισάμεθα αυτόν είναι εν πόνω, καί εν πληγή υπό Θεού, καί εν κακώσει. Αυτός δέ ετραυματίσθη διά τάς αμαρτίας ημών, καί μεμαλάκισται, διά τάς ανομίας ημών, παιδεία ειρήνης ημών επ' αυτόν, τώ μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν, πάντες ως πρόβατα επλανήθημεν, άνθρωπος τή οδώ αυτού επλανήθη. Καί Κύριος παρέδωκεν αυτόν ταίς αμαρτίαις ημών, καί αυτός, διά τώ κεκακώσθαι, ουκ ανοίγει τό στόμα αυτού. Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, καί ως αμνός εναντίον τού κείροντος άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει τό στόμα αυτού. Εν τή ταπεινώσει αυτού, η κρίσις αυτού ήρθη, τήν δέ γενεάν αυτού, τίς διηγήσεται; ότι αίρεται από τής γής η ζωή αυτού, από τών ανομιών τού λαού μου ήχθη εις θάνατον. Καί δώσω τούς πονηρούς, αντί τής ταφής αυτού, καί τούς πλουσίους, αντί τού θανάτου αυτού, ότι ανομίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τώ στόματι αυτού, καί Κύριος βούλεται καθαρίσαι αυτόν τής πληγής. Εάν δώτε περι αμαρτίας, η ψυχή υμών όψεται σπέρμα μακρόβιον, καί βούλεται Κύριος εν χειρί αυτού αφελείν από τού πόνου τής ψυχής αυτού, δείξαι αυτώ φώς, καί πλάσαι τή συνέσει, δικαιώσαι δίκαιον, εύ δουλεύοντα πολλοίς, καί τάς αμαρτίας αυτών αυτός ανοίσει, Διά τούτο αυτός κληρονομήσει πολλούς, καί τών ισχυρών μεριεί σκύλα, ανθ' ών παρεδόθη εις θάνατον η ψυχή αυτού, καί εν τοίς ανόμοις ελογίσθη, καί αυτός αμαρτίας πολλών ανήνεγκε, καί διά τάς αμαρτίας αυτών παρεδόθη. Ευφράνθητι στείρα, η ου τίκτουσα, ρήξον καί βόησον η ουκ ωδίνουσα, ότι πολλά τά τέκνα τής ερήμου μάλλον, ή τής εχούσης τόν άνδρα.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ εκ νεκρών
Διαγραφήθανάτω θάνατον ΠΑΤΗΣΑΣ
και τοις εν τοις μνήμασιν
ζωήν χαρισάμενος.
Δεν θα νικήσουν οι κολυμπαριστές, και οι διαχρονικοί όμοιοί τους. Θα νικήσει η Ανάσταση από κάθε αμαρτωλό, ψεύτικο, συμβιβαστικό με τον κόσμο και την αίρεση.
Κουράγιο Αδέρφια, ο Κύριος που αναστήθηκε θα σπάσει τα δεσμά της αμαρτίας και του φαρισαϊσμού, έστω εν μέσω διωγμών, που άρχισαν και έρχονται (από την επίσημη κρατική εκκλησία κατά των Ορθοδόξων) και θα ανατείλει μια Ελευθέρα και Ζώσα Εκκλησία.
Από που προέρχεται το ανάγνωσμα;
ΔιαγραφήΑνώνυμος13 Φεβρουαρίου 2017 - 8:53 π.μ. έγραψε:
Διαγραφή"Από που προέρχεται το ανάγνωσμα;"
Τι εννοείς αδελφέ;
Εννοώ, ότι δεν αναφέρεται βιβλιογραφία.
ΔιαγραφήΑνώνυμος13 Φεβρουαρίου 2017 - 11:00 μ.μ.έγραψε:
Διαγραφή"Εννοώ, ότι δεν αναφέρεται βιβλιογραφία."
Προφητείας Ἡσαϊου τὸ Ἀνάγνωσμα
Κεφ. ΝΒ' 13 - ΝΔ', 1
Για να βοηθήσω στο διάλογο, το ίδιο κείμενο της Π.Δ. σε πολυτονικό είναι:
Διαγραφή᾿Ιδοὺ συνήσει ὁ παῖς μου καὶ ὑψωθήσεται καὶ δοξασθήσεται καὶ μετεωρισθήσεται σφόδρα. 14 ὃν τρόπον ἐκστήσονται ἐπὶ σὲ πολλοὶ - οὕτως ἀδοξήσει ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τὸ εἶδός σου καὶ ἡ δόξα σου ἀπὸ υἱῶν ἀνθρώπων - 15 οὕτω θαυμάσονται ἔθνη πολλὰ ἐπ᾿ αὐτῷ, καὶ συνέξουσι βασιλεῖς τὸ στόμα αὐτῶν· ὅτι οἷς οὐκ ἀνηγγέλη περὶ αὐτοῦ, ὄψονται, καὶ οἳ οὐκ ἀκηκόασι, συνήσουσι. ΚΥΡΙΕ, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; 2 ἀνηγγείλαμεν ὡς παιδίον ἐναντίον αὐτοῦ, ὡς ρίζα ἐν γῇ διψώσῃ. οὐκ ἔστιν εἶδος αὐτῷ οὐδὲ δόξα· καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος· 3 ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὢν καὶ εἰδὼς φέρειν μαλακίαν, ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἠτιμάσθη καὶ οὐκ ἐλογίσθη. 4 οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει. 5 αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν· παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ᾿ αὐτόν. τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν. 6 πάντες ὡς πρόβατα ἐπλανήθημεν, ἄνθρωπος τῇ ὁδῷ αὐτοῦ ἐπλανήθη· καὶ Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. 7 καὶ αὐτὸς διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα. 8 ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ, ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ μου ἤχθη εἰς θάνατον. 9 καὶ δώσω τοὺς πονηροὺς ἀντὶ τῆς ταφῆς αὐτοῦ καὶ τοὺς πλουσίους ἀντὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ. 10 καὶ Κύριος βούλεται καθαρίσαι αὐτὸν ἀπὸ τῆς πληγῆς. ἐὰν δῶτε περὶ ἁμαρτίας, ἡ ψυχὴ ὑμῶν ὄψεται σπέρμα μακρόβιον· καὶ βούλεται Κύριος ἀφελεῖν 11 ἀπὸ τοῦ πόνου τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, δεῖξαι αὐτῷ φῶς καὶ πλάσαι τῇ συνέσει, δικαιῶσαι δίκαιον εὖ δουλεύοντα πολλοῖς, καὶ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν αὐτὸς ἀνοίσει. 12 διὰ τοῦτο αὐτὸς κληρονομήσει πολλοὺς καὶ τῶν ἰσχυρῶν μεριεῖ σκῦλα, ἀνθ᾿ ὧν παρεδόθη εἰς θάνατον ἡ ψυχὴ αὐτοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη· καὶ αὐτὸς ἁμαρτίας πολλῶν ἀνήνεγκε καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν παρεδόθη. ΕΥΦΡΑΝΘΗΤΙ, στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ρῆξον καὶ βόησον, ἡ οὐκ ὠδίνουσα, ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα·
και το εντέγραψα από εδώ
http://www.myriobiblos.gr/bible/ot/chapter.asp?book=43&page=52
http://www.myriobiblos.gr/bible/ot/chapter.asp?book=43&page=53
http://www.myriobiblos.gr/bible/ot/chapter.asp?book=43&page=54
Είναι προφητεία του Ησαϊα και είναι σαφές ότι τα περί εμφανίσεως αναφέρονται στα βασανιστήρια του Κυρίου μας, στα Πάθη, στη Σταύρωση.
Ανεφερα το κείμενο του Ησαϊα (53. 2-3). Το κείμενο αυτό δεν αναφέρεται στα βασανιστήρια και τη σταύρωση. Αναφέρει: "Ελκυστικός δεν ήταν ούτε ωραίος". Ξέρετε να είναι κανείς ελκυστικός και ωραίος, μετά από βασανιστήρια; Ούτε ο Χριστός μπορούσε να ήταν ελκυστικό και ωραίος, κατά τη στιγμή του Πάθους. Αλλοίμονο αν ήταν!
ΔιαγραφήΤο κεφάλαιο που αναφέρω είναι το 53 (1-12). Εσείς δεν αναφέρετε κεφάλαιο. Πιθανόν να είναι από το 52 (13-14) και 53 (1-12).
Στο βιβλίο του Αγίου νικοδιμου -Αόρατος πόλεμος -υπάρχει Επιστολή πουπλιου,απεσταλμενου εκ τής Ιερουσαλήμ προς την γερουσιαν της Ρώμης. Σελίδα. 322.και λέει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕφανη, κατά τους ημετερους χρόνους άνθρωπος τις, μεγάλης αρετης, οστις ζη κατά το παρόν, καλουμενος Ιησούς χριστός. Ο λαός, τον ονομάζει προφητην της αληθείας. Οι δε Αποστολοι αυτού, υιός θεού λεγουσι. Ανασταινει νεκρούς, ιατρευει αρρωστους, είναι μετριος κατά το μέγεθος και κατά πολλά ωραίος τη όψει και γλυκυς λίαν. Και τόσον είναι μεγαλοπρεπης εις το είδος, όπου οι βλεποντες αυτόν, αναγκαζονται να τον αγαπωσι και φοβούνται εν ταυτω. Έχει τας τριχας της κεφαλης, παρομοιας με τον χρωματισμον του παμπεπειρου λεπτοκαρυου, αιτινες καταβαινουσιν έως εις τα ωτα, από δε τα ωτα έως τους ώμους, εχουσι το χρώμα της ερυθρας γης, αλλά λαμπροτερον, έχει εις το μέσον του μετωπου τας τριχας κατά την συνηθειαν των Ναζωραιων το μετωπον έχει μεγαλον, αλλά κατά πολλά Ίλιον, το πρόσωπον του είναι, χωρίς ρυτιδα η στίγμα, συντροφευμενον από κάποιον χρώμα μετριον, την ριναν και το στόμα έχει, χωρίς ψεγους τίνος, τον πωγωνα πυκνον και κατά το χρώμα των τριχων της κεφαλης, όχι μακρον, αλλά εσχισμενον κατά το μέσον, το βλέμμα του είναι σοβαρον, και χαριεστατον, οι οφθαλμοι χαριτωμενοι, καθαροι και Γλυκυτατοι. Και όταν ελεγχη καταπλητει, όταν διδάσκει αρεσκει, και αγαπαται από όλους, είναι χαρούμενος, με σοβαρον.Δεν τον είδε ποτέ τις να γελαση, τον ειδον όμως και εκλαυσεν. Έχει τους βραχιονας και τας χείρας, κατά πολλά ωραίος. Κατά τας συναστροφας, ικανοποιεί πολλά, αλλά σπανίως βλέπεται. Και όταν συναναστρεφεταί, είναι σωφρωνεστατος εις την όψιν και εις το φαινομενον είναι, ο ευμορφωτερος άνθρωπος, όπου να Εφανη εις την γην.
Το γνωρίζουμε κι εμείς και ασφαλώς ο Κ.Σιαμάκης αυτό το κείμενο, αδελφέ που έβγαλες μόνο το Δημοτικό. Ασφαλώς το γνωρίζουμε, αλλά είναι πλαστή αυτή η επιστολή, κάτι περίπου σαν τα απόκρυφα ψευδο-ευαγγέλια ή σαν την δήθεν "αγία επιστολή" που διάβαζαν οι χριστιανικές οικογένειες το 1960. Αν είχε μαλλιά μέχρι τους ώμους ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δεν θα δίδασκε ο απ. Παύλος τους άντρες Χριστιανούς να έχουν κοντά αντρικά κουρεμένα μαλλιά, διότι με τα μακρυά ντροπιάζονται, αυτό δεν θέλει γνώσεις γυμνασίου ή πανεπιστημίου για να το σκεφτεί κάποιος. Δεν κάνω διαφήμιση αλλά μια που τέθηκε το θέμα, πρέπει να αναφερθεί ότι, όχι μόνο τα έχει ερευνήσει επί 60 χρόνια ο Κ.Σιαμάκης τα θέματα αυτά, αλλά, κατά σύμπτωση, αυτός είναι και ο συγγραφέας που έγραψε το εγκυρότατο σχετικό βιβλίο σχεδόν 300 σελίδων για το ποιές είναι οι γνήσιες ΕξωΧριστιανικές μαρτυρίες για τον Χριστό και ποιες είναι "πλαστἐς":
ΔιαγραφήΚωνσταντίνου Σιαμάκη:"ΕΞΩΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ"
http://www.greekbooks.gr/books/thriskia/exohristianikes-martiries-gia-to-hristo-ke-tus-hristianus.product
"Επανεκδόθη από τις «Εκδόσεις Άθως» το βιβλίο του Δρ. της Θεολογίας κ. Κωνσταντίνου Σιαμάκη «Εξωχριστιανικές Μαρτυρίες για το Χριστό και τους Χριστιανούς». Πρόκειται για μια συλλογή από 29 αυτοκρατορικά διατάγματα, 49 αποσπάσματα από ισαριθμα ιστορικα συγγράμματα , 38 φιλολογικά και 3 από ειδικές αντιχριστιανικές μελέτες του τότε καιρού, σε μετάφραση και σχόλια του κου Σιαμάκη και τα οποία προέρχονται αποκλειστικά από ειδωλολάτρες, πολλές φορές δε, από τους ίδιους τους δήμιους και διώκτες των Χριστιανών.
Ο Χριστός και οι Χριστιανοί έξω από τη βίβλο και τη χριστιανική γραμματεία μαρτυρούνται και σε θύραθεν συγγραφείς, Έλληνες, Λατίνους και Εβραίους. Οι συγγραφείς αυτοί
α) είναι ιστορικοί, επιστολογράφοι, ρήτορες, σοφισταί, φιλόσοφοι, φυσιογνώστες, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, και αυτοκράτορες του Ρωμαϊκού κράτους
β) γράφουν για το Χριστό από 30 περίπου χρόνια μέχρι και 4 αιώνες μετά την ανάστασή του, ενώ ο πρώτος απ’ αυτούς υπήρξε σύγχρονος του Χριστού, ο δε δεύτερος γεννήθηκε, ακριβώς όταν κηρύχθηκε η Χριστιανική πίστη για πρώτη φορά και
γ) γράφουν για το Χριστό και τους Χριστιανούς σχεδόν όλοι εχθρικά.
Επειδή εμείς οι Χριστιανοί ασφαλώς δεν θα περιμέναμε ποτέ για το Χριστό και την πίστη μας έναν καλό λόγο από ειδωλολάτρες και Ιουδαίους, και μάλιστα σε καιρό που αυτοί ήταν διώκτες και δήμιοι των Χριστιανών, και από μόνη της η μαρτυρία τους για την εμφάνιση του Χριστού και την επίφοβη για κείνους προκοπή και εξάπλωση των Χριστιανών, μας είναι ένα τεκμήριο πολύτιμο και πολύ ευχάριστο.
Εξ’ άλλου όμως οι όψιμοι ειδωλολάτρες συγγραφείς παρά την ανικανοποίητη και πολύ πικρή εμπάθειά τους κατά της πίστεως καταθέτουν μερικές φορές και αξιόπιστες μαρτυρίες για ορισμένους Χριστιανούς, που δεν είναι καθόλου κολακευτικές. Στις περιπτώσεις αυτές οι συγκεκριμένοι Χριστιανοί δεν έχουσι καλήν την από των έξωθεν μαρτυρίαν, την οποία μας συνέστησε ο απόστολος Παύλος (Α’ Τι 3.7).
Όπως κι αν έχει το πράγμα, της αντίπερα όχθης τα κείμενα για το Χριστό και τους Χριστιανούς, όσα περιήλθαν στα χέρια μας, έχουν ενδιαφέρον, διότι δείχνουν τι γνώριζαν, τι φρονούσαν, και τι έλεγαν οι ειδωλολάτρες για μας και για τον Κύριο.
1/ Είναι γνωστόν, ότι ο "αόρατος πόλεμος" είναι μετάφραση λατινικού κειμένου, καθότι ο άγιος Νικόδημος ήξερε πολυ καλά την λατινική.
ΑπάντησηΔιαγραφή2/ Η επιστολή Πούπλιου έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την περιγραφή Σιαμάκη.
Έστω και καθυστερημένα, ως προς την επιστολή Πούπλιου: ο κ.Κων/νος Σιαμάκης έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο "Εξωχριστιανικές μαρτυρίες για τον Χριστό και τον Χριστιανισμό". Εκεί εξετάζονται και αναφέρονται όλες οι πηγές, επιστολές, μαρτυρίες, και διερευνείται ποιές είναι γνήσιες και ποιές είναι πλαστές. Έτσι, εξετάζεται επιστημονικά και αναφέρεται αν είναι γνήσια ή πλαστή η "επιστολή που έρχεται σε αντίθεση με την περιγραφή Σιαμάκη". Προφανώς και είναι πλαστή.
Διαγραφή